Something sweet(17)...เพราะฤทธิ์ไวน์หรือฤทธิ์รัก

พี่พฤกษ์ของหล่อนยังเจ้าเสน่ห์เนี๊ยบไปทั้งตัว เขาเปิดประตูลงจากรถบีเอ็มดับบิลสปอร์ตราคาหลายล้าน
“เป็นยังไงบ้างจ้ะบุษบา ไม่ส่งข่าวมาเลย พี่คิดถึง”
เสียงพี่พฤกษ์ทุ้มนุ่มชวนใจละลาย ยามเขาเดินเข้ามาใกล้
บุษบาได้กลิ่นน้ำหอมแดนวิดรอฟ...คูลวอเตอร์ฟอร์เม็น ที่เขาชอบ


“พี่พฤกษ์มีอะไรหรือเปล่าคะถึงได้มาที่นี่ได้ น่าจะโทรมาบอกกันก่อน”
หากเป็นเมื่อครั้งยังอยู่ที่โรงแรม บุษบาคงใจพองโตและเก็บไปฝันดี
ยามพฤกษ์แสดงความห่วงใย เพราะเขานั้นทั้งอ่อนโยน ใจดี ฉลาด มีอารมณ์ขันและเข้าใจหล่อนทุกอย่าง ผู้มีพระคุณของหล่อนมีลูกชายสองคน คนแรกคือพฤกษ์หรือพี่พฤกษ์ คนที่สองคือเผ่าพงษ์หรือพี่เผ่า สองพี่น้องนิสัยและลักษณะต่างกันโดยสิ้นเชิงเผ่าพงษ์เก็บตัว อ้วน หนา ใส่แว่นตา ขณะที่พฤกษ์เจ้าเสน่ห์เนี๊ยบ


“พี่ขอโทษจ้ะ คือมีเรื่องสำคัญบางอย่าง พี่ขอคุยกับเราส่วนตัวได้ไหม”
ชายหนุ่มสำอางเหลือบแลไปในตัวบ้าน เขารู้สึกถึงสายตาไม่เป็นมิตรหลายคู่จับจ้องมา
“เรื่องสำคัญเกี่ยวกับโรงแรม”


ระเด่นมนตรีเม้มริมฝีปากอย่างขัดเคือง เมื่อสายลับตัวน้อยเริ่มแปรพักตร์
“เดียร์จะไปดูวัวกับแบรนดอนฮะแด๊ดดี้ จะไปด้วยกันไหมฮะ”
ลูกชายบอกตาใสแจ๋ว
“ชวนคุณบุษบาไปด้วยสิลูก”


“ไม่ต้องหรอกเดียร์ตอนนี้เบ๊ตตี้กำลังมีแขก อย่าไปกวนเขาเลยเสียมารยาท”
แบรนดอนขัดขึ้น ดันหลังคนตัวเล็กออกไปพร้อมกับโน้มตัวมากระซิบคนหัวโล้น
“ถ้าอยากรู้มากว่าใครมาหาเบ๊ตตี้ ก็ไปถามเขาตรงๆเลยสิอย่ามัวแต่ใช้เดียร์”
คุณพ่อทั้งสองแม้จะสงบศึกกันชั่วคราวเรื่องเดียร์ แต่ใช่ว่าจะญาติดีกันได้อย่างสนิทใจ ยังฮึมฮัมใส่กันอยู่หน่อยๆ


แบรนดอนเดาไม่ผิด ระเด่นมนตรีพึงใจพี่เลี้ยงเด็กคนนี้จริงๆด้วย หล่อนไม่สวยจัดจนขนาดให้คลั่งไคล้ใหลหลง
แต่เสน่ห์อย่างอื่นก็มาเติมเต็มจนเขายังชอบใจ อย่างหนึ่งล่ะคือความใจเย็น มีเหตุผล คิดอะไรเป็นผู้ใหญ่ยิ่งกว่าเขาทั้งสองเสียอีก


“เบ๊ตตี้นี่ชื่อใครเหรอฮะแบรนดอน”
เสียงเดียร์ถามมาแว่วๆระคนกับเสียงหัวเราะลั่นของหนุ่มผมทองจากหน้าบ้าน ระเด่นมนตรีหันมองคนที่ยังเหลืออยู่ในห้องหนังสือ ลุงสุข สังฆา และวิทยากร
“เดี๋ยวผมพาแบรนดอนกับเดียร์ไปดูลูกวัวก่อนนะครับ”
หนุ่มผมดกยิ้มแล้วเดินตัวปลิวจากไป


“ถ้าอย่างนั้นผมก็ไปด้วยดีกว่า จบเรื่องแล้ว”
ลุงสุขเดินหนีไปอีกคน สังฆาก็ทำเป็นนั่งอ่านหนังสือไม่รู้ไม่ชี้ สักพักหนึ่งบอดี้การ์ดก็เอาโน้ตบุคมาให้
“คนนั่นน่ะเขาชื่อพฤกษ์ ลูกชายของเจ้าของโรงแรมดาราที่เลี้ยงดูคุณบุษบามา”
อับดุลใส่เฝือกเปรยขึ้นลอยๆ
“ตอนนี้บริหารโรงแรมอยู่”


“ไม่มีอะไรมากกว่านี้หรือยังไง”
พี่ชายหัวโล้นอดที่จะถามต่อไม่ได้ สังฆาหัวเราะหึๆ
“ถ้าอยากจะรู้กระทั่งไซซ์กางเกงในละก็รออีกสองวันรู้ผล”
“เรื่องไซซ์กางเกงในฉันไม่อยากได้ ฉันอยากรู้แค่ว่าเขาเป็นอะไรกัน”
ระเด่นมนตรีตอบอ้อมแอ้ม เสียฟอร์มชะมัด จะจีบผู้หญิงยังต้องพึ่งคนอื่น
นี่เสน่ห์ของเขาตกไปแล้วหรืออย่างไร


โต๊ะอาหารกลางวันวันนี้ดูเหมือนเจ้านายทุกคนจะกลับมากินอาหารกันอย่างพร้อมเพรียง อาจจะเป็นเพราะหยาดฝนที่โปรยปรายในไร่ด้วยกระมังทำให้ทุกคนรีบกลับ
“พี่พฤกษ์รอให้ฝนหยุดก่อนก็ได้ค่ะค่อยไป ไม่อย่างนั้นฝนตกทางลื่น ไม่คุ้นทางกลัวจะเกิดอุบัติเหตุค่ะ”
เสียงบุษบาดังมาแว่วๆจากระเบียง ระเด่นมนตรีที่อยู่ในห้องนั่งเล่นหูผึ่งขึ้นทันใด
“จ้ะบุษบา ว่าแต่พี่มาคุยกับเราตั้งนานแล้ว ยังไม่ได้ทักทายเจ้านายเธอเลย พี่นี่เสียมารยาทจริง”


สักพักระเด่นมนตรีและเจ้านายผู้ชายทั้งหลายจึงได้รู้จักกับพี่พฤกษ์
“ขอโทษด้วยนะครับ ถ้าบุษบาเขามาทำความลำบากให้พวกคุณ เขาน่ะเก่งแต่เรื่องทำอาหาร อย่างอื่นป้ำๆเป๋อๆตลอด”
พฤกษ์แซวอย่างอารมณ์ดี บุษบาอ้าปากค้างที่โดนเผากลางอากาศ แล้วสาวร่างโย่งก็กลับมาค้อนประหลับประเหลือก กริยานั้นระเด่นมนตรีบันทึกไว้ทุกอย่าง เวลาอยู่กับเขาหล่อนชอบทำหน้านิ่ง ...เวลาอยู่กับพี่ชายนอกไส้ หนุ่มเจ้าสำอางกลับทำหน้าหลากหลาย ทั้งงอน หัวเราะคิกคัก แววตาที่มองชายมาใหม่นั้นเป็นประกายสดใส


‘เขาเป็นอะไรของคุณกันแน่บุษบา’
ระเด่นมนตรีคร่ำครวญในใจ อาหารกลางวันที่ลุงทองทิ้งไว้ให้ก่อนจะไปตลาดเป็นแกงเทโพ และปลาหลดทอด แบรนดอนกินแล้วก็เผ็ดเครื่องแกงเหงื่อแตกตามประสาชาวต่างชาติ แต่อีกหนึ่งคนที่เป็นไปด้วยคือพฤกษ์ บุษบาไม่น่าลืมไปเลยว่าเขาไม่ชอบกินเผ็ด


“ตายจริง เผ็ดเหรอคะ ขอโทษค่ะ ลืมไปเลยว่าพี่พฤกษ์กับแบรนดอนไม่คุ้นกับอาหารเผ็ด”
“เบ๊ตตี้เผ็ดจังเลย ผมกินไม่ไหวแล้ว”
แบรนดอนบ่นพลางดื่มน้ำอึกใหญ่จากแก้ว ขณะพฤกษ์ใช้ผ้าเช็ดหน้าอย่างดีซับเหงื่อที่ผุดตามใบหน้า


“เบ๊ตตี้ทำอะไรให้ผมกับพี่ชายคุณกินหน่อยสิ วันนี้ผมขอฝากท้องหน่อย”
นักร้องหนุ่มผมทองแกล้งครวญคราง เพราะรู้ดีว่าเจ้าของไร่หัวโล้นกำลังจับจ้องอาการระหว่างพี่เลี้ยงสาวและหนุ่มผู้มาใหม่


“นั่นสิครับคุณบุษบา ทำอะไรง่ายๆให้คนกินเผ็ดไม่ได้กินหน่อยเถอะครับ”
สังฆาคะยั้นคะยอยิ้มๆพี่ชายหัวโล้นหันมามองคนพูดตาวาวๆ แต่น้องชายใส่เฝือกก็ไม่สนใจ บุษบาจึงเดินเข้าครัวไปทำอาหารง่ายๆมาให้
หนุ่มๆจึงอยู่กันตามลำพัง สังฆาและวิทยากรผลัดกันตะล่อมถามถึงสาเหตุการมาที่นี่ของพฤกษ์
“ผมมาเยี่ยมบุษบาน่ะครับ แล้วก็มีข่าวในครอบครัวมาบอกนิดหน่อย”
พฤกษ์ฉลาดพอที่จะเลี่ยงตอบคำถาม


กว่าที่ฝนจะหยุดตกก็เป็นเวลาช่วงบ่าย พฤกษ์กลับไปพร้อมกับแบรนดอน หนุ่มๆเข้าไปในไร่ เดียร์นอนกลางวัน
บุษบากลับเข้าไปในห้องปิดประตูเงียบ
“ไง บุษบามีอะไรหรือเปล่าโทรมาแต่วันเลย”
เสียงพิณสุดาแจ้วๆมาผ่านมือถือ
“โทษทีนะพิณที่โทรมากวน มีเรื่องจะถามหน่อยเกี่ยวกับเรื่องโรงแรม”
ปลายสายนิ่งอย่างอึดอัด


“เล่าความจริงมาให้ฉันฟังหน่อยเกี่ยวกับสถานการณ์ของโรงแรม ไม่ต้องปิดบังหรอก”
แม้เสียงบุษบาเงียบสงบแต่มือกำโทรศัพท์มือถือไว้แน่นระงับอารมณ์และน้ำตาที่พาลจะรินไหล
“เล่าให้ฉันฟังหน่อยพิณ!”


อาหารเย็นวันนี้ไร้เงาของบุษบา หญิงสาวเลี่ยงโดยบอกเพียงว่าไม่สบายปวดหัว สถานการณ์ของโรงแรมแย่กว่าที่คิด นั่นยังไม่เท่าไหร่ แต่สถานการณ์ในครอบครัวของผู้มีพระคุณนี่สิ


‘เผ่าพงษ์ถูกจับ’
พี่เผ่าของหล่อนถูกจับเพราะไปแอบถ่ายใต้กระโปรงของลูกสาวผู้มีอิทธิพลในห้างสรรพสินค้า คราวนี้ฝ่ายผู้เสียหายไม่ยอมความแม้จะวิ่งเต้นสักเท่าใด
ข่าวการจับเผ่าพงษ์แม้ไม่ได้ออกโทรทัศน์แต่ก็เป็นที่รู้กันทั้งวงสังคม ผู้มีพระคุณอับอายเสียชื่อเสียง พลอยกระทบมาถึงโรงแรมด้วยโดยเฉพาะในช่วงเศรษฐกิจเฉกเช่นนี้


‘คุณพนากับคุณผกาล้มป่วยด้วย ตรอมใจเพราะลูก แถมโรงแรมเจอวิกฤตเศรษฐกิจกับการเมืองในประเทศอีกอีก’
เพื่อนเล่าให้ฟังด้วยน้ำเสียงเหนื่อยหน่าย
‘ยังไม่ถึงขั้นปลดคนงาน แต่ทุกคนก็อกสั่นขวัญแขวนกันทีเดียว ถ้าฉันตกงานเมื่อไหร่ เธอช่วยถามนายระเด่นให้หน่อยนะบุษบาว่าต้องการแผนกบุคคลของไร่ไหม ฉันจะไปสมัคร’
พิณสุดาพูดติดตลกหัวเราะร่าเริงตามนิสัย


‘อาจจะเป็นการเห็นแก่ตัวไปสักหน่อยที่พี่มาพูดเรื่องนี้กับบุษบา’
หญิงสาวนึกถึงเสียงพฤกษ์ที่แสนแผ่วเบาเมื่อยามบ่าย
‘กลับไปที่โรงแรมของเราเถอะจ้ะ เวลานี้เป็นเวลาวิกฤติ พี่อยากให้บุษบากับไปเป็นแรงสำคัญของโรงแรมเรา’
‘พี่พฤกษ์คะแต่ฉันเอ่อ...’
บุษบาใจกระหวัดถึงสาเหตุที่หล่อนต้องมาอยู่ณไร่อสัญแห่งนี้ ปฏิเสธงานแต่ง ปฏิเสธความตั้งใจของผู้มีพระคุณ


‘อกตัญญู’
หญิงสาวยังจำได้ถึงคำปรามาสของคุณผกา สีหน้าที่เคยยิ้มแย้มเมตตาเปลี่ยนไปเป็นเกรี้ยวกราด ขณะที่คุณพนาผู้เป็นสามีก็มีสีหน้าเรียบเฉย
หล่อนไม่เคยคิดเลยว่าท่านทั้งสองจะตัดหล่อนทิ้งทันทีเมื่อท่านขัดใจ จะว่าไปตั้งแต่เล็กจนโตบุษบาก็ไม่เคยขัดผู้มีพระคุณสักครั้ง แม้แต่ตอนที่ท่านจะให้เรียนต่อคณะคหกรรมในมหาวิทยาลัยแห่งหนึ่งของเมืองไทย แต่พฤกษ์โน้มน้าวท่านทั้งสองจนบุษบาได้มีโอกาสไปเรียนต่างประเทศ ตั้งแต่กระนั้นมาพฤกษ์ก็กลายเป็นผู้ชายที่อยู่ในความฝันมาตลอด


‘อย่าไปถือเรื่องที่คุณพ่อคุณแม่ท่านเคยพูดกับบุษบาเลย เรื่องนายเผ่า ท่านเอาแต่ห่วงนายเผ่า ตามใจจนเกิดเรื่อง คราวนี้ถ้าท่านยังพูดอะไรเดิมๆอีก เดี๋ยวพี่จะจัดการให้’
ชายหนุ่มรับปากอย่างเป็นมั่นเหมาะแต่กระนั้นบุษบาก็ยังให้คำตอบอะไรไม่ได้อยู่ดี ในใจตีกันให้วุ่น


‘พี่ไม่บังคับใจบุษบาหรอกนะ’
หนุ่มสำอางมองเห็นความลังเลในแววตาของคนที่เปรียบเสมือนน้องสาว
‘พี่อยากให้เธอลองคิดดูนะบุษบา พี่ว่าที่นี่...’
พฤกษ์กวาดตาไปทั่วบริเวณบ้าน เลยไปจนถึงไร่เขียวขจี


‘ที่นี่ไม่ใช่ที่ของเธอ บุษบาของพี่ชอบทำขนม พี่เห็นเธอยิ้มทุกครั้งที่ขนมเสร็จ เธอสวยที่สุดเวลาใส่ชุดขาวของเชฟ บุษบาของพี่ชอบเถียงเอาเป็นเอาตายเวลาประชุมแล้วเขาให้ลดค่าวัตถุดิบ’
ปลายเสียงนั้นเจืออารมณ์ขันจนบุษบาพลอยยิ้มไปด้วย
‘โรงแรมดาราของเราต้องการเธอนะบุษบา’


หญิงสาวทิ้งตัวลงกับหมอน คิดทบทวนคำพูดของพฤกษ์และพิณสุดา สถานการณ์โรงแรมดาราคงจะหนักกว่าที่คิด
โรงแรมห้าดาวที่ต้องคงไว้ซึ่งคุณสมบัติที่เพียบพร้อม ค่าใช้จ่ายในแต่วันแม้ยามไม่มีแขกก็ยังสูงอยู่ดี พฤกษ์คงรับหน้าที่มาง้อให้หล่อนกลับ
เขาพูดจาอ่อนหวานไม่พูดลำเลิกบุญคุณเหมือนพ่อแม่เขา
นี่หล่อนจะต้องกลับไปอยู่ใต้ปีกของผู้มีพระคุณอีกครั้งแล้วหรืออย่างไร
บทเขาต้องการก็เรียกใช้ หากทำอะไรไม่ถูกใจก็ถีบหัวส่ง
คำว่า‘บุญคุณ’นี่ช่างมีอานุภาพเหลือ คำที่มัดหล่อนไว้ทั้งชีวิต


เสียงหริ่งหรีดเรไรยามหัวค่ำแว่วมา ท้องของบุษบาครวญคราง หล่อนยังไม่ได้กินอาหารเย็นเลยนี่ ร่างโปร่งเดินลงมาจากบันไดเข้าไปในครัว
ไม่ว่าห้องครัวบ้านใดก็ตามมักมีชีวิต มีกลิ่นที่บ่งบอกถึงอุปนิสัยของคนในบ้านหลังนั้นๆ ห้องครัวของบ้านระเด่นมนตรีเป็นครัวใหญ่
มีตู้เย็นสองตู้ ตู้หนึ่งเป็นตู้เย็นทึบสีขาวสองประตูเอาไว้แช่น้ำและอาหารของบรรดาเจ้านาย
ตู้ที่สองเป็นตู้อลูมิเนียมมีกระจกใสด้านหน้าเหมือนกับตู้แช่เครื่องดื่มในร้านค้า
ตู้นี้เอาไว้ใส่เนื้อสัตว์ ผักผลไม้สำหรับทำอาหารเลี้ยงคนทั้งไร่ ตู้เย็นที่เหมือนกับในโรงแรมของหล่อน


บุษบาออกจากห้องครัวไปที่โรงเก็บของ เพราะเหตุการณ์วุ่นๆหล่อนจึงไม่ค่อยได้ทำขนมเลยพักนี้ เตาอบมีฝุ่นจับเล็กน้อย บุษบาไล้มือไปตามขอบโลหะสีเงิน กลิ่นแป้งอบและเนยถูกความร้อนยังติดอยู่จางๆ ...กลิ่นอันคุ้นเคยยามหล่อนอยู่ในโรงแรม อากาศอบอ้าวของห้องอบขนม กลิ่นหวานๆของน้ำตาลและวานิลา ทุกอณู ทุกสัมผัส หล่อนจำได้ดี บุษบาน้ำตารินอาบแก้ม ...ทุกอย่างในโรงแรมดารายังอยู่ในความทรงจำมิเสื่อมคลาย ความรู้สึกโหยหาแล่นเข้ามาจับใจ ที่ของหล่อนมีเพียงที่นั่นจริงๆหรือ แล้วที่นี่ล่ะ...


ระเด่นมนตรีนิ่งเงียบยืนมองหญิงสาวปาดน้ำตาอยู่ในโรงเก็บของ บุษบาดูเศร้าและอ่อนแอมาก เมื่อหัวค่ำเขาตั้งใจจะไปเคาะประตูเรียกหล่อนแล้ว อยากจะถามสาเหตุว่าทำไมไม่มากินข้าว ไม่สบายเป็นอะไรมากหรือเปล่า... แต่ลุงสุขห้ามไว้ก่อน
‘คุณบุษบาคงมีเหตุผลส่วนตัวของเธอ นายระเด่นอย่าเพิ่งไปเร่งเร้าอะไรเธอเลยครับ’
ผู้สูงวัยตักเตือนจากประสบการณ์ที่มากกว่า
‘อย่าใจร้อนสิครับนายระเด่น’
ว่าแล้วคนเตือนก็หัวเราะหึๆ


ระเด่นมนตรีไม่สนใจแล้วว่าใครจะรู้ความในใจว่าเขาคิดอย่างไรกับพี่เลี้ยงร่างโย่ง
ขอแค่ให้หล่อนบอกเขามาสักหน่อยว่าเกิดอะไรขึ้น ไหล่ของเขา อกของเขา ...ก็พร้อมรับใช้ให้หล่อนพิงได้เสมอ
อย่างเช่นที่เขาแอบเห็นหล่อนยืนนิ่งคิดอะไรในห้องครัวจนมาถึงโรงเก็บของ


“แกร๊ก”
บุษบาเช็ดน้ำตาแล้วหันมาตามเสียง ระเด่นมนตรียืนหน้าเก้ออยู่เขาเผลอเหยียบถุงพลาสติกอาหารสัตว์จนเกิดเสียง
“นายระเด่นมีอะไรหรือเปล่าคะ”
หญิงสาวพยายามปรับสีหน้าให้นิ่งที่สุด เขาจะเห็นหรือเปล่านะว่าหล่อนกำลังร้องไห้
“เปล่าครับ ผมแค่เห็นว่าประตูโรงเก็บของมันเปิดอยู่”
ชายหนุ่มเอามือล้วงกระเป๋าแก้เขิน


“ขอโทษค่ะ ฉันแค่นอนไม่หลับ เดี๋ยวฉันจะไปแล้วค่ะ”
“เมื่อเย็นคุณไม่ได้มาทานข้าวไม่สบายหรือเปล่า ทานอะไรแล้วหรือยัง”
คำถามที่แสดงความห่วงใยจากระเด่นมนตรีทำให้ใจของบุษบาเต้นระรัว เขาเป็นห่วงหล่อน ...แต่ในฐานะอะไรหรือ
“ไม่เป็นไรค่ะ ฉันไม่ค่อยหิว”
ว่าแล้วหล่อนก็เดินเลี่ยงกายจากเขากลับขึ้นบนบ้านไปเสีย


คนเราทุกคนอ่อนแอได้ทั้งนั้น อ่อนแอน้ำตาไหล ...แต่บุษบาเลือกที่จะไม่ให้ใครเห็น
ประสบการณ์ไร้รากทำให้หล่อนชอบจะเก็บทุกอย่างไว้ตามลำพัง
การเป็นเด็กกำพร้าก็ดีไปอย่างทำให้หล่อนเข้มแข็งรู้จักวิธีรับมือกับปัญหาต่างๆได้ดี
...แม้เรื่องของโรงแรมจะติดค้างอยู่ในใจมากเหลือเกินก็ตาม


เช้าวันต่อมาแบรนดอนเข้ามาในไร่แต่เช้าตรู่ เขาบอกว่ากำลังจะกลับอเมริกาและจะบินกลับมาเยี่ยมเดียร์บ่อยๆ
“ผมต้องไปทำงานอีกอย่างจะได้จัดการเรื่องบ้านเรื่องทุกอย่างให้เรียบร้อย”
หนุ่มผมทองเคยเล่าให้บุษบาและเดียร์ฟังเรื่องซื้อฟาร์ม เขาคงตั้งใจทำจริงๆ
บุษบาขอลายเซ็นต์เขาโดยให้เขียนว่า ‘สำหรับพิณสุดา‘เป็นภาษาอังกฤษ
ตอนที่แบรนดอนเซ็นต์ลายเซ็นให้นั้นเขาหันมามองเจ้าของไร่ศรีษะโล้นพร้อมยิ้มแปลกๆ

วันนี้ทั้งวันเงียบสงบเพราะหนุ่มๆเกือบทั้งหมดไปจัดการคุมการเก็บมะม่วงที่สวน เว้นเสียแต่สังฆาที่ยังใส่เฝือกอยู่
เดียร์จะไปด้วยแต่ระเด่นมนตรีให้อยู่บ้านเพราะใกล้เปิดโรงเรียนแล้ว เริ่มเข้าฤดูฝน เจ้าของไร่หนุ่มกลัวว่าลูกชายตัวน้อยจะตะลอนๆเที่ยวเล่นจนเป็นหวัด เด็กชายบ่นนิดหน่อยแต่ก็ยอมอยู่บ้านเพราะวันนี้บุษบาจะสอนวาดรูป


ขณะวาดรูปกันอยู่สองคนนั้น บุษบาเห็นหลังของสังฆาไหวๆหนุ่มแว่นพร้อมบอดี้การ์ดออกจากบ้านขึ้นรถไปไหนสักที่หนึ่ง สักพักฝนก็เทกระหน่ำลงมาอย่างหนัก เดียร์เลิกวาดรูปแล้วแต่หันไปนอนกลางวันแทน บุษบาจึงนั่งมองสายฝนจากหน้าต่าง ฝนตก ฟ้ามืดมัว ราวกับโลกจะดับสูญ ทุกครั้งที่เห็นสายฝนตกกระหน่ำบุษบาจะเจ็บแปลบในใจ

เพราะสายฝนมิใช่หรือ...ที่คร่าครอบครัวหล่อนไปด้วยอุบัติเหตุ ฝนอาจแทนความชุ่มฉ่ำ แต่สำหรับหล่อนแล้วคือความเศร้าเหลือประมาณ ราวกับเป็นโชคชะตาเมื่อวานพฤกษ์มาหาพร้อมกับบอกวิกฤติของโรงแรม เขามาพร้อมสายฝน ...ฝนที่ทำให้หล่อนเศร้ากับชะตาชีวิตของตัวเองเหลือเกิน


“วันนี้ลุงทองแกจะทำพล่าเนื้อครับคุณบุษบาหรือคุณบุษบาอยากจะกินอาหารฝรั่งพวกบาร์บีคิวไหม”
เปรมเดินยิ้มแป้นเข้ามาบอก
“พวกที่โรงเลี้ยงวัวบอกว่ามีวัวตัวหนึ่งตกรถขน ขาเลยหัก นายระเด่นก็เลยสั่งให้ล้ม เดี๋ยวพอแกกลับมาจากสวนมะม่วงแล้วจะมากินกัน”
“แต่ฝนตกอย่างนี้จะเก็บมะม่วงได้เหรอ”
หญิงสาวนิ่วบุ้ยปากไปยังสายฝนด้านนอก


“นายระเด่นแกสั่งให้เก็บแต่ลูกที่กำลังจะสุกไว้แล้วครับ ถ้าคุณบุษบาอยากได้เนื้อไว้ทำอะไรเดินไปบอกผมกับลุงทองนะครับ”
หล่อนเพียงยิ้มๆบางๆให้เด็กหนุ่มแล้วหันกลับไปสนใจที่สายฝนต่อ เสียงรถแล่นมาจอดหน้าบ้านระคนกับเสียงใสๆโวยวาย บุษบาคุ้นเสียงนั้นอย่างไรพิกลจึงลุกออกไปดู


“พี่บุษบา”
โรสเรียกอย่างดีใจแทบจะพุ่งมาหาแต่ติดอยู่ที่ว่าร่างบางกำลังพยุงคนใส่เฝือกอยู่
“เกิดอะไรขึ้นเหรอคะคุณโรส”
บุษบามองภาพนั้นอย่างประหลาดใจ โรสเสื้อผ้ามอมแมมไปด้วยน้ำสีเหลืองคล้ำและมีหญ้าแห้งติดเสื้อผ้า สังฆาก็พลอยมอมแมมไปด้วย แต่ที่น่าแปลกใจก็คือท่ามกลางบอดี้การ์ดที่ยืนล้อมรอบ ทำไมโรสจึงต้องพยุงสังฆา?


“มีอุบัติเหตุนิดหน่อยค่ะ”
สาวผมสีน้ำตาลอ่อนยิ้มเจื่อนๆ
“เอ้า!คุณสังข์ฉันพาคุณมาถึงบ้านแล้วนะ ให้คนของคุณพาไปทำแผลได้แล้ว”
โรสดันมือที่โอบไหล่ของหล่อนออก ย่นจมูกอย่างหมั่นไส้คนขาเจ็บขณะที่เจ้าตัวเพียงยิ้มกริ่ม บรรดาบอดี้การ์ดมารับหน้าที่พยุงเจ้านายต่อ
“เสื้อผ้าคุณโรสเลอะหมดเลย งั้นอาบน้ำก่อนดีไหมคะ มีเสื้อผ้ามาเปลี่ยนไหมคะ ถ้าไม่มีใช้ของฉันก็ได้”
สาวร่างโย่งอารีทำให้คนฟังยิ้มร่า


“ขอบคุณค่ะ พี่บุษบา”
มาไม่เสียเที่ยวจริงๆ ยังไงหล่อนก็มีเรื่องมาคุยกับบุษบาจนได้ แม้จะมีคำพูดแปลกๆของสังฆามากวนให้ขุ่นอารมณ์ในตอนแรกก็ตาม
“แล้วมาได้ยังไงคะเนี่ย ไม่เห็นได้ยินเสียงวอรายงานจากยามหน้าบริษัทเลย”
บุษบาคุยระหว่างที่พาร่างบางขึ้นไปห้องตัวเอง โรสไม่อยากบอกว่าตั้งใจจะมาตั้งแต่เกิดข่าวแบรนดอนแล้ว แต่ยามหน้าไร่ปฏิเสธแข็งขัน พอวันนี้ลองมาดูอีกครั้ง ยามหน้าไร่กลับให้เข้ามาอย่างง่ายดาย เพื่อที่จะได้มาเจอกับคนที่หล่อนไม่อยากเจอ...สังฆา


‘ทุกคนในไร่ตอนนี้อยู่ที่สวนมะม่วง บังเอิญผมก็จะตามไปพอดี นายระเด่นจะเก็บมะม่วงก่อนฝนตก’
ตอนที่ฟังเขาบอกโรสไม่เชื่อเขาอีกแล้ว ใครจะยอมหลงกลลูกไม้เดิมถึงสองครั้ง
‘จริงครับ ไม่เชื่อคุณถามยามหน้าไร่ได้หรือถ้าไม่อย่างนั้นก็ขับรถคุณตามพวกผมไป ถ้าเขาไม่อยู่ที่นั่นคุณก็ขับรถกลับดีไหมครับ’
สังฆาส่งรอยยิ้มอบอุ่น แต่โรสไม่สนใจเพราะยังเข็ดกลับฤทธิ์ของการรอคอยบุษบากับเขาในสวนมะม่วงครั้งที่แล้ว เมื่อขับรถตามไปได้สักพักรถของสังฆาก็หยุดลง


‘รถผมเสียเดี๋ยวคนของผมจะไปตามช่างมาซ่อม ขออาศัยรถคุณไปหน่อย’
พอหล่อนโวยวายเพราะไม่อยากให้ชายหนุ่มมาอยู่ใกล้เขาก็ว่า
‘นิดหน่อยน่าคุณ คุณจะปล่อยให้คนขาเจ็บอย่างผมอยู่ข้างถนนเหรอ’
สังฆาขอความเห็นใจ โรสย่นจมูก เขาพูดเหมือนน่าสงสารมาก
...พูดท่ามกลางมาดเจ้าพ่อขาเจ็บ โดยมีบอดี้การ์ดข้างหลังเป็นแบ๊คกราวด์


‘คุณบุษบาบอกว่าจะมาเลือกมะม่วงเอง คราวนี้จะทำพายมะม่วงด้วย’
ชายหนุ่มเอาบุษบามาล่อซึ่งหญิงสาวก็ตกหลุมพราง เขากับหล่อนนั่งกันไปเพียงลำพังในรถด้วยเหตุผล
‘รถคุณเล็ก นั่งสองคนก็เต็มแล้ว อีกอย่างไร่นี่เป็นของพี่ผม ไม่มีใครกล้าทำอะไรผมได้ เราไปกันดีกว่า’
โรสจำใจเป็นสารถีให้เขาระหว่างทางฝนก็ตกหนัก นั่นยังไม่น่ากลัวเท่าปรากฏการณ์บางอย่างที่มาพร้อมกับสายฝน


‘เปรี้ยง!’
ร่างบางเหยียบเบรกกะทันหันทำเอาคนที่นั่งมาด้วยศรีษะแทบคะมำ


‘เปรี้ยง!’
ครั้งที่สองพร้อมประกายฟ้าแล่บแปลบปลาบ รถมินิคูเปอร์นิ่งสนิทไม่ขยับ
‘คุณกลัวฟ้าร้อง’
คนใส่แว่นตัวสูงนั่งข้างเปรย


‘ใช่!แล้วทำไม’
คนขับร่างเล็กยอมรับแบบกระแทกเสียง ถ้าขับรถยามฝนฟ้าคะนองท่ามกลางเมืองหลวงที่มีแต่ตึกต่างๆนั้นหล่อนสบายมาก แต่กลางไร่อสัญที่โล่งโจ้งนี่สิ...มีสิทธิ์โดนฟ้าผ่าสูง
‘นั่นสิเดือนที่แล้วนายระเด่นก็บอกว่าฟ้าผ่าวัวไปตัวหนึ่งด้วย’
คนนั่งข้างไซโค โรสหันขวับมามองเขา ไม่ว่าจะพูดจริงหรือโกหกแต่ข่าวเรื่องฟ้าผ่าทั้งคนทั้งวัวตายนี่มีอยู่จริง โดยมากจะเกิดในสถานที่คล้ายๆอย่างนี้


‘เปรี้ยง!’
ครั้งที่สาม ใบหน้าคนขับซีดลงอย่างเห็นได้ชัด สังฆาหัวเราะหึๆ
‘เอาอย่างนี้ไหมครับ ใกล้ๆกันนี่เป็นโรงเลี้ยงวัวไปหลบที่นั่นสักพักให้ฝนหยุดก่อน อยู่ในรถที่โล่งแจ้งอย่างนี้เปอร์เซ็นต์โดนฟ้าผ่ามีสูง’
โรสขับรถไปตามทางที่เขาบอกไปในบัดดล พอจอดรถลงที่โรงเลี้ยงวัว ร่างบางๆของคนผมสีน้ำตาลรีบเปิดประตูรถวิ่งเข้าไปในโรงเลี้ยงวัว
‘อย่าวิ่งนะคุณ พื้นโดนฝนสาดมันลื่น’
สังฆาเตือนพลางเปิดประตูรถอีกข้างหนึ่ง


‘เปรี้ยง!’
ครั้งที่สี่ซึงดังผิดกับสามครั้งแรกพร้อมกับต้นไม้หน้าโรงเลี้ยงวัวโดนฟ้าฝ่าดำเป็นตอตะโกควันขึ้นกรุ่นๆ
‘ว๊าย!’
โรสวิ่งหนีไปคิดชีวิตเข้าไปในโรงเลี้ยงวัว อารามตกใจจึงวิ่งไปสะดุดพื้นแถวนั้นและล้มโครมลงในฟางข้าวอัดก้อนที่ใช้เลี้ยงวัว ฟางข้าวเหล่านั้นเป็นฟางที่จะใช้เลี้ยงวัววันนี้จึงไม่มีการขนย้ายทำให้ชุ่มน้ำฝนที่สาดมานิดหน่อย สังฆากลั้นหัวเราะจนตัวสั่น


‘คุณจงใจแกล้งฉันใช่ไหม!’
ร่างบางแวดอย่างเหลืออด หล่อนหลงกลเขาอีกแล้ว
‘ผมเปล่าสักหน่อย อุตส่าห์หวังดีว่าคุณกลัวฟ้าร้องเลยจะพามาหลบ ไม่คิดว่าคุณจะกอดฟางเข้าเต็มรัก’
หนุ่มแว่นใช้ไม้ค้ำเขยกเข้ามาหา
‘อย่าใจร้อนสิคุณ’
แววตาหลังเลนน์นั้นเต้นระยิบขบขันเต็มที่


‘เอ้า!ลุกขึ้นได้แล้ว’
มือใหญ่ขาวสะอาดยื่นมาตรงหน้า โรสเม้มริมฝีปากอย่างขัดเคือง
‘เร็วสิครับ เดี๋ยวละอองฟางก็ยิ่งทำให้คันหรอก’
สาวผมน้ำตาลจึงวางมือบางบนมือเขาแต่ทว่าหล่อนกลับฉุดเขานั้นล้มลงมาจมฟางด้วย
‘ดี! สมน้ำหน้าคุณชอบหลอกฉันนัก’
โรสดีดตัวลุกขึ้นแล้วยิ้มยียวน สังฆาปัดฟางออกจากร่างกายตัวเองแล้วก็เข่นเขี้ยวกับการโดนตลบหลัง


“เสื้อผ้าฉันวางไว้ให้ตรงนี้นะคะคุณโรส”
บุษบาร้องบอกจากนอกห้องน้ำ โรสจึงตื่นจากภวังค์หันมาสนใจกับการชำระล้างร่างกายต่อ แต่กระนั้นใจก็หวนกระหวัดถึงบทสนทนาหลังจากฝนตกขณะขับรถมายังบ้านแห่งนี้


‘คุณมาที่ไร่นี้มาหาแต่คุณบุษบาอย่างเดียวเลยหรือยังไงครับ’
‘ทำไมล่ะ ก็ฉันชอบคุยกับพี่บุษบา พี่บุษบาทำกับข้าวเก่งแถมยังน่ารักด้วย’
เมื่อพูดถึงคนที่หล่อนปลื้มโรสจึงค่อยมีน้ำเสียงรื่นเริงขึ้นหน่อย
‘ไม่แปลกอะไรที่ฉันจะชอบเขา’
ร่างบางเน้นคำว่าชอบอย่างไม่หยี่ระ ไม่สนใจว่าเขาจะมองว่าผิดปรกติที่พึงใจในผู้หญิงด้วยกัน
‘พูดอย่างนี้เหมือนกับคุณจะบอกว่าไม่ชอบผู้ชาย’


‘ไม่ใช่ ไม่ชอบค่ะ’
คนขับรถอยู่หันมายิ้มหยัน
‘ฉันเกลียดเลยล่ะค่ะ ผู้ชายเป็นเพศที่อ่อนไหวต่อการนอกใจมากที่สุด’
หล่อนคิดว่าอย่างนั้น...แม้แฟนทอมคนล่าสุดที่เพิ่งเลิกกันไปจะมีสาเหตุมาจากมีคนใหม่ก็ตาม นั่นไม่นับเพราะถือว่ามีจิตใจเป็นผู้ชายเหมือนกัน
‘คุณพูดเหมือนกับไปเจออะไรมา’
เสียงเขาเปรยทุ้มนุ่ม โรสรู้สึกว่าเขาชักจะละลาบละล้วงเรื่องของหล่อนมากเกินไปเสียแล้ว


‘มันเรื่องของฉันค่ะ ว่าแต่คุณเถอะจะมายุ่งอะไรเรื่องของฉัน หรือคุณชอบพี่บุษบา’
‘เปล่า ไม่ใช่หรอกครับ ผมชอบใครคุณก็น่าจะรู้’
สายตาคนพูดเต้นระยับยามโรสหันไปมอง
‘เพราะชอบ เราจึงอยากรู้เรื่องของคนๆนั้นยังไงละครับ’
หญิงสาวอยากให้ระยะทางจากโรงเลี้ยงวัวกับบ้านระเด่นมนตรี ใกล้กันมากกว่านี้เหลือเกิน จะได้ยุติบทสนทนาชวนจั๊กจี้หัวใจเสียที


‘นี่ก็อีกข้อที่ฉันไม่ชอบจากผู้ชายอย่างพวกคุณ จีบคนอื่นไปทั่ว’
โรสแขวะ แล้วรีบหลบสายตาจากคนนั่งข้างหันไปสนใจกับถนนข้างหน้า
‘คุณรู้ได้ยังไงครับ การตีความไปเองอย่างนี้บางทีก็เข้าข่ายกล่าวหานะครับ’
เขาคราง โรสไม่คิดว่าเป็นคำกล่าวหาสักนิด...เรื่องจริงต่างหาก


‘ตัวเหม็นเจ้าชู้ งี่เง่า ชอบผู้หญิงแต่งตัวโป๊แต่พอแฟนตัวเองใส่เสื้อสายเดี่ยวกลับโกรธ นี่แหละค่ะนิยามของผู้ชายสมัยนี้ หรือคุณเถียง’
‘ผู้ชายบางคนไม่ได้เป็นอย่างนั้นเสมอไปนี่ครับ’
สังฆายังค้านอยู่ดี
‘ไม่มีเสียล่ะ ถ้ามีจริงคุณช่วยยกตัวอย่างหน่อยสิ’
โรสได้ทีจึงเหน็บเขา


‘มีสิครับ แต่นั่นมันก็สุดแท้แต่ว่า...’
ดวงตาคนพูดแพรวพราวไม่น่าไว้ใจเป็นอย่างยิ่ง
‘คุณพร้อมจะพิสูจน์หรือเปล่าครับ’
หล่อนคิดว่าใบหน้าของตัวเองยามฟังเขาพูดประโยคนี้ ไม่ว่าที่ไหนก็เรียกอาการคันหัวใจและหน้าร้อนผ่าวอยู่ได้ทุกทีไป
นี่แหละเป็นความสามรถพิเศษของผู้ชายเจ้าชู้ทั้งหลาย โรสบอกตัวเองในใจ


คนที่ไปเก็บมะม่วงกลับมาแล้ว ลุงทองทำพล่าเนื้อและอาหารอีสานสองสามอย่าง ระเด่นมนตรีสั่งเหล้ามาจากร้านขายส่งเหล้าในอำเภอ ให้ดื่มกันไม่อั้น
“นี่มันงานเลี้ยงฉลองเนื่องในโอกาสอะไรเหรอคะ”
บุษบาอดไม่ได้ที่จะแอบกระซิบถามวิทยากร


“นายระเด่นแกเลี้ยงคนงานเพื่อเป็นขวัญกำลังใจครับ พักนี้ไร่มีแต่เรื่องวุ่นๆ แล้ววันนี้เพิ่งเก็บมะม่วงล็อตใหญ่เสร็จ ล็อตนี้ญี่ปุ่นกับยุโรปแย่งกันซื้อเลยละครับ แกเลยยิ่งอารมณ์ดี”
ใบหน้าของเจ้าของไร่ยามคุยกับกับลูกน้องนั้นสดใส หัวเราะเฮฮาตลอดเวลา บุษบามองภาพนั้นแล้วก็พลอยยินดีไปด้วย ช่วงสองสามวันมานี้ระเด่นมนตรีเผชิญปัญหาหนักแต่เขาก็ผ่านมันมาได้ โรสอยู่ทานอาหารเย็นที่ไร่ด้วยแล้วหญิงสาวผมสีน้ำตาลก็กลับไปเมื่อหัวค่ำ คนงานในไร่ยังสังสรรค์กันไม่เลิก บุษบาจึงพาเดียร์ไปเข้านอนเด็กชายบ่นว่าอยากทานสเต๊กเพราะมีเนื้อวัวเหลือเยอะ หล่อนจึงสัญญาว่าจะทำสเต๊กเนื้อชิ้นกับมันฝรั่งทอดให้


คืนนี้พระจันทร์เต็มดวงบุษบานั่งมองดวงจันทร์จากทางหน้าต่าง ฟ้ากระจ่างดาวดวงจันทร์ทอแสงอร่ามกระจ่างใส ฟ้าหลังฝนไม่ว่ากลางวันหรือกลางคืนสดใสเสมอ นานแล้วที่หล่อนไม่ได้นั่งชมจันทร์ทอดอารมณ์สบายๆเช่นนี้ หน้าที่การงานและชีวิตในเมืองหลวงแย่งสิ่งเหล่านี้ไปเสียหมด
“ก๊อก ก๊อก”
เสียงเคาะประตูห้องปลุกให้หญิงสาวตื่นจากภวังค์ ระเด่นมนตรียืนอยู่หน้าห้อง


“ดื่มไวน์หน่อยไหมครับคุณบุษบา ดื่มไวน์ชมจันทร์”
เขาบุ้ยปากไปทางโต๊ะที่ระเบียง มี*ดีแคนเตอร์และแก้วไวน์สองใบวางอยู่
“คืนนี้อากาศดีนะ ถ้ารีบนอนละก็น่าเสียดายแย่”
บุษบาตอบรับอย่างง่ายดายเพราะรู้ดีว่าอย่างไรเสียคืนนี้หล่อนก็คงนอนไม่ค่อยหลับ ...เรื่องวิกฤติของโรงแรมยังรบกวนจิตใจ


“ไวน์แดงนี่เป็นไวน์แดงปีเกิดของเดียร์”
ระเด่นมนตรีหมายถึงธรรมเนียมตะวันตกที่จะซื้อไวน์ที่ผลิตในปีเกิดของตนเองมายกลังแล้วเปิดดื่มในวันครบรอบวันเกิดของตนเองทุกปี
“แล้วมันจะดีเหรอคะที่เอาไวน์สำคัญของลูกชายคุณมาให้ฉันดื่ม”
บุษบาท้วงเมื่อไวน์สีแดงถูกรินลงใส่แก้วตรงหน้า


“เจ้าวิทมันไม่ได้เล่าให้ฟังหรือยังไงว่าผมเป็นใคร ผมเป็นเจ้าของไร่องุ่นนะ เรื่องไวน์ของลูกชายตัวเองนี่ผมมีสำรองไว้หลายลังทีเดียว”
ระเด่นมนตรีโอ่พลางยกแก้วที่เขาถือเป็นสัญญานการชนแก้ว


บุษบายิ้มบางๆแล้วยกไวน์ขึ้นจิบโดยไม่รู้เลยว่าระเด่นมนตรีลอบมองกริยานั้นอย่างพึงพอใจ หล่อนดูสดชื่นขึ้นแล้ว ระเด่นมนตรีคิด บุษบาดูซึมๆเงียบๆไปตั้งแต่ผู้ชายที่ชื่อพฤกษ์มา หล่อนนิ่งเงียบและดูครุ่นคิดแปลกๆจนระเด่นมนตรีใจหาย คนที่มานั่นหรือเปล่าที่เป็นสาเหตุทำให้หล่อนมาที่ไร่อสัญแห่งนี้


เสียงสรวญเฮฮาดังมาจากด้านล่างของตัวบ้าน คนงานหลายคนยังนั่งร่ำสุรากันต่อโดยไม่มีท่าทีจะกลับ
“น่าจะชวนคุณวิทกับคุณสังข์มาดื่มด้วยนะคะ”
บุษบาเปรยเบาๆใจเต้นรัวนิดๆเพราะฤทธิ์แอลกอฮอล์ที่เพิ่งดื่มไป
“วิทอยู่กับคนงานข้างล่าง ส่วนเจ้าสังข์นอนแล้ว เห็นว่าออกไปนอกบ้านแล้วตัวมอมกลับมา”
หญิงสาวรู้เลยว่านั่นเป็นคงเป็นตอนที่หนุ่มแว่นกลับมาพร้อมกับโรส


“เป็นยังไงไวน์ของไร่ผม พอจะสู้ไวน์จากฝรั่งเศสได้ไหม”
เขาเย้าเพราะรู้จากประวัติการสมัครงานของบุษบาว่าหล่อนจบจากฝรั่งเศส
“ค่ะเป็น**เฮ้าท์ไวน์ที่ใช้ได้เลยค่ะ”
บุษบานั้นแม้ชีวิตจะอยู่ในแวดวงอาหาร ไวน์นั้นถือว่าเป็นเครื่องดื่มและเครื่องปรุงอันยอดเยี่ยม แต่หล่อนก็มิใช่นักดื่มที่นิยมไวน์มากนัก


สุราแม้จะเปลี่ยนชื่อให้สวยหรูอย่างไรก็คือสุรา ...อาชีพเชฟหากดื่มแอลกอฮอล์หรือสูบบุหรี่มากไปสิ่งเหล่านั้นจะทำลายความสามารถสำคัญซึ่งพระผู้เป็นเจ้าประทานสู่มนุษย์ ความสามารถทางชิวหา...ลิ้นชั้นยอดในการสัมผัสรส เพราะมีความสามารถนี้มนุษย์จึงสร้างสรรค์เมนูอาหารหลากหลาย เปรี้ยว หวาน มัน เค็ม ร้อนแรง รสพื้นฐานที่ปรุงแต่งอาหารได้เป็นร้อยเป็นพัน
การทำอาหารเป็นศิลปะทำให้มนุษย์แตกต่างจากสัตว์โลกชนิดอื่น


“ก่อนที่ผมจะทำไวน์ได้อย่างนี้ ผมเคยเทไวน์ทิ้งเป็นถังๆเลยนะครับ ช่วงนั้นลองผิดลองถูกไปเรื่อย ชิมกันจนวิทมันบ่นเบื่อไวน์ไปเลย”
หญิงสาวหัวเราะกิ๊กเมื่อนึกถึงหนุ่มผมดกหน้าหล่อ ตั้งแต่มาอยู่ที่นี่หล่อนยังไม่เคยเห็นเขาบ่นหรือว่าใครร้ายเลย


“เพราะนายระเด่นชอบไวน์หรือเปล่าคะ ถึงได้มาทำไร่องุ่น”
การพูดคุยเป็นไปอย่างสบายมากขึ้น กับแกล้มใดเล่าจะมีรสดีเท่าการสนทนาที่ออกรส
“ไม่ใช่อย่างนั้นเสียหน่อย ผมปลูกพืชไว้หลายอย่างเลยนะแต่ไวน์นี่เป็นผลผลิตที่ออกมาดีที่สุด ปากช่องอากาศดีพื้นที่ในการเหมาะสมที่จะปลูกไวน์ อาจจะไม่ดีเท่า***บอร์โดหรือ****เบอร์กันดี แต่รสชาติใช้ได้ ในร้านอาหารฝรั่งนะคุณใช่ว่ามีแต่ไวน์แพงๆที่ขายได้ ไวน์พื้นๆหรือไวน์พื้นเมืองลูกค้าบางคนก็ชอบ”


“ค่ะจริงด้วยสิคะ สมัยเรียนเพื่อนฉันชอบเอาไวน์โฮมเมดที่บ้านเขาทำเองมาให้บ่อยๆไวน์พวกนั้นทำขนมอร่อยเสียด้วย”
“ถ้าคุณอยากได้ไวน์มาทำขนมเดี๋ยวผมจะให้คนไปเอามาให้”
คนหัวโล้นพูดพร้อมกับส่งสายตาระยิบระยับ บุษบารำพึงอยู่ในใจว่าเพราะฤทธิ์มึนเมาของไวน์หรือเปล่าที่คืนนี้ระเด่นมนตรีดูกรุ่มกริ่มผิดปรกติ
“ถ้าคุณอยากได้ผมจะหามาให้”
เขาย้ำคำด้วยเสียงทุ้มนุ่มจนคงฟังใจไหว


“แล้วเพราะอะไรนายระเด่นถึงมาทำไร่ที่นี่ละคะ นายระเด่นเป็นคนกรุงเทพฯไม่ใช่เหรอคะ”
หล่อนเสไปเรื่องอื่นปกปิดอาการหน้าร้อนผ่าวของตนเอง เขาหัวเราะๆพลางรินไวน์เติมให้อีก
“ทีแรก ผมก็คิดจะซื้อเอาไว้พักผ่อนเท่านั้น แต่มีเรื่องหลายอย่างเกิดขึ้น ทำให้ผมอยากหาที่สงบๆเพื่อใช้ชีวิตเรียบง่าย”
บุษบาเดาได้ทันทีว่าเรื่องหลายอย่างที่เขาว่า...หนึ่งในนั้นจะต้องมีเรื่องจินตะหราอยู่ด้วย


“แต่พอได้ทำงาน ได้สัมผัสกับดิน สัมผัสต้นไม้ใบหญ้า มันทำให้ผมรู้ตัว ว่านี่แหละสิ่งที่ผมต้องการ ไร่อสัญนี่คือสถานที่ๆผมหามานาน ชีวิตเรียบง่ายเป็นนายของตัวเองไม่ได้อยู่ใต้อาณัติใคร ผมรักที่นี่”
เสียงยามที่เขาพูดถึงไร่อสัญเต็มไปด้วยความภูมิใจ
“ผมมีความสุขกับงานที่ผมรัก แม้ว่าจะอยู่กลางแดดจ้า ไม่ได้ใส่สูทผูกไทน์ในตึกหรูก็ตาม”
ความสุขกับงาน...คงจะเป็นจริงดังเขาว่าเพราะประกายตาของระเด่นมนตรีทอประกายสดใสยามอยู่ในไร่


“คุณคิดว่าชีวิตอย่างนี้น่ารังเกียจไหมล่ะ”
เขายื่นหน้ามาใกล้จนบุษบาผงะไปเล็กน้อย
“คุณคิดว่ายังไงครับคุณบุษบา”


“ฉันก็คิดว่าคุณน่าจะมีความสุขนะคะ”
ใจเจ้าเอ๋ย...เต้นเป็นรัวกลอง จนบุษบากลัวว่าจนตรงหน้าจะพลอยได้ยินเสียงหัวใจหล่อนไปด้วย
“แล้วคุณคิดว่าถ้าคุณอยู่ที่ไร่นี้ต่อไปคุณจะมีความสุขไหมครับคุณบุษบา”
ไม่มีคำตอบจากบุษบาเพราะริมฝีปากบางถูกทาบทับด้วยปากเขา เนิ่นนาน...และอบอุ่น


“นายระเด่น!”
บุษบาผลักเขาออก มือขาวลออแตะริมฝีปากตนเองอย่างตะลึงงัน
“คุณทำอย่างนี้ทำไม! หมายความว่ายังไง!”
สาวตัวโย่งเสียงสั่น ขณะที่คนจาบจ้วงริมฝีปากหล่อนเมื่อครู่ ยืนหายใจแรงเหมือนอดกลั้นอะไรสักอย่าง


“ผมก็หมายถึงตามความหมายของจูบเมื่อกี้นั่นแหละ คุณจะไม่รู้เลยเหรอว่าผมหมายถึงอะไร”
ดวงตาเขาวาวท่ามกลางแสงจันทร์
“ผมจะไม่ขอโทษด้วย เพราะผมทำจากความรู้สึกในใจ”


บุษบาไม่ฟังเขาเสียแล้ว หล่อนวิ่งกลับเข้าไปในห้องปิดประตูดังปัง ความร้อนติดอยู่ริมฝีปากเป็นดังเหล็กร้อนในความรู้สึก
ความหมายของจุมพิตระหว่างชายหญิง
ไม่ใช่ญาติพี่น้อง
ไม่ใช่เพื่อน
ไม่ใช่คนรัก
ถ้าเช่นนั้นจะหมายถึงอะไรเล่า ...หากมิใช่ความหมายเกี่ยวกับคำว่ารัก
ผู้ชายจุมพิตผู้หญิงก่อนนั่นอาจจะหมายถึง...ผมรักคุณ!
บุษบาครุ่นคิดเกี่ยวกับการจาบจ้วงของเจ้าของไร่หัวโล้นจนลืมสังเกตว่าโทรศัพท์มือถือของตนมีข้อความสายไม่ได้รับจากพฤษ์สิบห้าข้อความ


ระเด่นมนตรีกุมศรีษะนึกเข่นเขี้ยวความใจร้อนของตัวเองที่เผลอจูบบุษบาเสียได้ พระจันทร์มีอาถรรพ์ต่อความรู้สึก เขาเพิ่งจะเชื่อวันนี้นี่เอง
คืนนี้บุษบาดูสวยน่าทนุถนอม หล่อนนั่งฟังเขาเล่าเรื่องไร่อสัญอย่างภาคภูมิใจ เพราะฤทธิ์ของไวน์ทำให้ใบหน้านวลมีสีชมพูระเรื่อ
ริมฝีปากแดงอิ่มเพราะซับสีของไวน์จนเขาพลั้งเผลอ

***** Wine comes in at the mouth
And love comes in at the eye;
That's all we shall know for truth
Before we grow old and die.
I lift the glass to my mouth,
I look at you, and I sigh.


แต่ก็ดีเหมือนกันที่หล่อนรู้ความรู้สึกเขา ระเด่นมนตรีจะได้ทำอะไรได้สะดวกขึ้น ผู้ชายที่ตกอยู่ในห้วงความรักนี่ช่างอารมณ์ดีเสียเหลือเกิน


เดียร์แอบมองผู้เป็นพ่อเก็บอุปกรณ์การดื่มไวน์ออกจากโต๊ะที่ระเบียง เด็กชายเห็นตอนระเด่นมนตรีจูบบุษบาด้วย คนตัวเล็กนึกถึงบทสนทนาระหว่างตัวเองและแบรนดอนยามลับตาบุษบา
‘เดียร์ เบ๊ตตี้เขาใครกันแน่’
‘ก็พี่เลี้ยงของเดียร์ยังไงละครับ’
เดียร์ตอบเสียงใสแจ๋ว


‘ไม่ใช่’
นักร้องหนุ่มทำหน้ายุ่ง
‘ฉันหมายถึงแล้วสำหรับพ่อเธอล่ะ’
‘หมายถึงอะไรฮะเดียร์ไม่เข้าใจ’
เด็กชายทำหน้างง
‘เดียร์รู้แต่ว่าเดียร์ชอบพี่บุษบา แด๊ดดี้ก็ชอบด้วย ทำไมฮะความชอบมีการแบ่งชั้นด้วยเหรอ’


แบรนดอนส่ายศรีษะแล้วยิ้มอย่างเอ็นดู
‘ไม่ใช่อย่างนั้นหรอกเดียร์ ตอนนี้เดียร์ยังเป็นเด็กไว้เมื่อไหร่กลายเป็นบิ๊กกาย(Big guy)เมื่อไหร่ก็จะเข้าใจ’
จริงสินะ...เดียร์ยังเด็กอยู่จึงไม่รู้สาเหตุว่าทำไมแด๊ดดี้จูบพี่บุษบาแล้วอารมณ์ แต่ตัวคนโดนจูบวิ่งหนีเข้าห้องปิดประตูเงียบ


******จบบทที่ 17

__________________________________

1.ดีีีีแคนเตอร์(Decanter)ขวดทรงกลมคอยาวใช้สำหรับเปลี่ยนถ่ายไวน์แดงที่มีอายุการเก็บรักษานาน
2. เฮ้าท์ไวน์(House Wine) เป็นชื่อเรียกไวน์ที่มีคุณลักษณะไกล้เคียงกับไวน์ที่ผลิตจากพื้นที่ๆมีชื่อเสียงของประเทศต่างๆเช่น แบบเบอร์กันดี(Burgundy)ของฝรั่งเศส แบบไรน์ไวน์(Rhine Wine)ไวน์ขาวเขตลุ่มน้ำไรน์ในเยอรมันนี โดยกฏหมายของประเทศที่ตั้งชื่อไวน์ในลักษณะนี้กำหนดด้วยว่าจะต้องแจ้งเพิ่มเติมเกี่ยวกับสถานที่ผลิตและชื่อของไวน์ที่ไม่ซ้ำกับไวน์ที่มีชื่อเสียงนั้นด้วย
3. บอร์โด(Bordeaux)แคว้นบอร์โดของฝรั่งเศสมีชื่อเสียงในเรื่องการทำไวน์
4. เบอร์กันดี(Burgundy)แคว้นเบอร์กันของฝรั่งเศสมีชื่อเสียงในเรื่องการทำไวน์
5.A DRINKING SONG แต่งโดย W.B. Yeats

Create Date : 05 มิถุนายน 2552		3 comments
Last Update : 5 มิถุนายน 2552 19:02:51 น.
Counter : 375 Pageviews.
Share Tweet