Bloggang.com : All bread : "87 ปียังมีสีสัน"

"87 ปียังมีสีสัน"

“แม่ ๆ ถามอะไรหน่อยดิ”...คำถามถูกตั้งขึ้นในเย็นวันหนึ่งช่วงต้นปี
“แม่อยากให้จัดงานวันเกิดแบบไหน”....มองหน้าแม่เห็นสีหน้ายิ้ม ๆ ใจคิดว่าเปลี่ยนคำถามใหม่ก็ได้...-*-...
คือแม่เป็นแม่ประเภทที่ตามใจลูก ไม่เคยเอ่ยปากร้องขออะไรก่อนเลย (ถ้าไม่จำเป็นจริง ๆ)
“จัดงานแบบเลี้ยงกันแค่คนในบ้านดีมั้ย”...ในใจอยากให้แม่ตอบว่าใช่จัง จะได้ไม่เหนื่อยเพราะคนในบ้านแค่ลูก+หลานไม่รวมญาติก็ประมาณ 30 หน่วยแล้วอ่ะ...แต่มองหน้าแม่ซึ่งยังคงยิ้มอยู่ สงสัยต้องเปลี่ยนคำถามอีกรอบ...-*-
”แม่อยากให้เชิญคนอื่นมางานด้วยใช่มั้ยเนี่ย”....คำตอบคือ รอยยิ้มและอาการพยักหน้า..เหมือนจะเห็นตาเป็นประกายด้วยรึเปล่าหว่า...เออ...หรือว่าเราจะตาฝาด 555+

แม่จ๋า...จะยิ้มหวานไปไหนเนี่ย 555+

หลังจากคำตอบที่ได้รับวันนั้น...พอมีเหตุให้ต้องรวมตัวกันในหมู่ลูก ๆ หลาน ๆ ไม่ว่าจะวันตรุษจีน...วันทำบุญให้ป๋า...วันสารทจีน ฯลฯ...ก็จะต้องถกกันประเด็นวันเกิดแม่ แต่ก็ไม่เคยคืบหน้าไปไหน เพราะจะวุ่นวายเรื่องอาหารการกิน (คนนู้นทำ...คนนั้นอุ่น...เรากิน ^ ^)...เมาท์กันอย่างเมามัน(บางทีก็มีถกเถียงกันบ้าง ตามประสา ^ ^)...คุยเล่นกับหลาน...เอาเกมส์มาเล่น...ร้องคาราโอเกะ...กิจกรรมสารพัดสารเพ จนมาถึงเทศกาลสุดท้ายวันสงกรานต์...งานนี้ทุกคนเหมือนรู้ตัวว่าขืนยังไม่สรุปท่าทางจะแย่...วันนั้นเลยมุ่งมั่นในการคุยเรื่องงานวันเกิดแม่ตลอดตั้งแต่เริ่มเจอหน้ากัน แต่ขอโทษกว่าจะสรุปได้ เหนื่อยจิง ๆ แบบมันคอยจะออกนอกลู่นอกทางตลอดเวลา 555+

ผลจากการคุยวันนั้นเราสรุปกันได้ว่า...ธีมงานของปีนี้จะเกี่ยวกับสีสันที่สดใส โดยให้ใช้ชื่องานว่า...“87 ปียังมีสีสัน”...อันดับแรกคือให้แจ้งแขกที่เชิญมางานทุกคนว่าให้แต่งตัวให้มีสีสันหน่อย...ส่วนอาหารที่จะเลี้ยงแขกเพื่อให้มีสีสันเลยจะจัดเป็นซุ้ม ให้แต่ละคนรับผิดชอบดูแลกันคนละซุ้ม (ก็เริ่มชุลมุนแย่งเมนูกันไป ^ ^)...บนเวทีแน่นอนมีคาราโอเกะตามเคย...และหลังจากที่ปีที่แล้วประสบความสำเร็จเป็นอย่างมาก (- -)“ กับการโชว์ทั้งการร้องและการเล่นดนตรีของบรรดาลูกหลาน(ที่ไม่มีเวลาซ้อมอะไรเลย) ปีนี้เลยขอเปลี่ยนรายการบนเวทีเป็นหาเกมส์มาเล่นกันแทนแล้วกัน (ไอเดียคุณหลานทั้งหลาย -*-)...ส่วนรายการเป่าเค้ก รดน้ำอวยพรวันเกิด+ขอพรจากแม่อันนี้พื้น ๆ ต้องมีอยู่แล้ว (ขอเมาท์แม่หน่อยปีนี้แม่โดนจับนั่งให้รดน้ำ 4 งานน่าสงสารจัง...เห็นแล้วน่าเหนื่อยแทน แต่รู้สึกแม่จะชอบนะ ^ ^)...คืนนั้นจบด้วยการแบ่งงานกันไปทำ ซึ่งทีมเด็กประกอบด้วยหลาน ๆ กับอั๊วเอง ^ ^ รับผิดชอบเรื่องกิจกรรมบนเวทีไป (หาเรื่องแท้ ๆ เชียวววววว...เหอ ๆ)...พอตกลงกันได้เรียบร้อยก็รู้สึกตัวเองเสียงแห้ง มองไปที่ตาแม็กซ์พ่อหลานชายตัวโต เห็นในมือถือไมค์ มองหน้ามันแล้วถามว่า...ทำไมแกต้องคุยผ่านไมค์ด้วย(วะ) ถึงว่าทำไมเสียงชั้นหาย...มันพูดหน้าตาเฉยประมาณว่า... ก็พวกอี๊แย่งกันคุยเสียงดังจะตายมันเลยต้องใช้เครื่องทุ่นแรง...แหมมันน่า...นัก ฮึ!!

จากวันสงกรานต์ (13 เม.ย.) มีเวลาเหลืออีกประมาณ 12 วัน (กำหนดงานวันเสาร์ที่ 26 เม.ย.)...แต่ละคนก็วุ่นวายกับชีวิตส่วนตัวกันไป แต่เจอหน้ากันทีไรก็จะถามถึงเรื่องงานทุกที ประมาณว่า...ตกลงซุ้มแกเป็นซุ้มอะไร (ชั้นยังคิดไม่ออกเลยวะ)...เตรียมชุดยังอ่ะเห็นว่าต้องสีสด ๆ ใช่ป่ะ (ใช่ ๆ...ชั้นก็นึก ๆ ไว้แล้วแต่ยังไม่ได้ซื้อเลยวะ แต่ไม่ได้จัดงานในห้องแอร์ แต่งตัวง่าย ๆ แล้วกัน)....เฮ้ย!!...ต้องเตรียมพานดอกไม้ด้วยนี่นา (เออ...จริงด้วยแล้วใครจะเป็นคนทำละเนี่ย)....มีคนสั่งเค้กยังอ่ะ (ยังเลย เอาเค้กไรดีวะ)...บนเวทีมีอะไรบ้างอ่ะ (โอ้ยยยยย หลายอย่างคิดไว้แล้ว...แล้วทำไปบ้างยัง...ยัง!!)...เฮ้ย บอกว่ามีเกมส์แล้วต้องมีรางวัลมั้ย (มีดิ...แล้วเป็นอะไรล่ะ...ก็รางวัลเล็ก ๆ ก็พอแค่หนุก ๆ...แล้วอะไรล่ะ...เดี๋ยวดิขอคิดดูก่อน -*-)...เวทีใครทำวะ (เดี๋ยวเรียกเทศบาลมาช่วยแล้วกัน...เรียกยัง...ยัง!!)...ของชำร่วยเป็นอะไรดีเนี่ย (นั่นดิ ไปเดินจตุจักรกันดีกว่า...อ้าว ไม่ทำเองเหรอ...เออ หรือทำเองดี -*-) ฯลฯ...สุดท้ายเย็นวันอังคารถึงได้เริ่มนั่งคิดกันอย่างจริงจัง...เสียที...เป็นเหตุการณ์คุ้น ๆ ที่เกิดขึ้นทุกปีเลย...เหอ ๆ

ในส่วนอาหารของบรรดาท่านพี่ทั้งหลายเริ่มลงตัว มีทั้งแบบไปเรียกมืออาชีพมา อันนี้สะดวกดี อร่อยชัวร์...แต่ว่าดูจะไม่เร้าใจ 555+ (ได้ยินว่าไอติมมะพร้าวอ่อนจากเกาะเกร็ดอร่อยมาก แต่ไม่ได้กินซักคำ -*-)...หรือแบบไปซื้อจากมืออาชีพแต่มาจัดเอง (ซุ้มขนมหวานเป็นซุ้มที่รวมสารพัดขนมอร่อยจากหลายเจ้ามาก คุณพี่ลงทุนไปสั่งไปซื้อแล้วมาประดิดประดอย จัดเป็นคำเล็กคำน้อยด้วยตัวเอง...ขยันจริ๊งงงงงงง)...ที่สำคัญมีแบบลงทุนทำด้วยตัวเอง ไม่ต้องถามเรื่องฝีมือเพราะถ้าไม่แน่จริงไม่กล้าโชว์แน่ ^ ^ (ว่าแต่จะเอาเวลาไหนรับแขกล่ะ?)...ส่วนของข้าพเจ้าตัดสินใจเลือกไอ้ที่ชอบกินคือทอดมันหน่อกะลาเพราะเป็นของอร่อยจากเกาะเกร็ดชื่อดังด้วย ก็โทรหาพี่สาวให้ช่วยติดต่อให้ (ตามประสาคนกว้างขวาง) คำตอบคือ...ชั้นทำให้แล้วกัน อ้าวววววววว ตกลงเลยกลายเป็นทอดมันปลากรายของพี่สาวเราเอง (รสชาติไม่ต้องห่วง เป๊ะ!!)...ที่ขำสุดคือซุ้มไก่ย่างส้มตำ ไอ้ส้มตำไม่มีปัญหา เพราะคุณลูกน้องมีฝีมืออยู่ แต่ไอ้ไก่ย่างนี่ซิ ในเมื่อคอนเซปท์เป็นซุ้มเพราะฉะนั้นเจ้าของไอเดียเลยอยากได้เป็นตู้ย่างแบบหมุน ๆ ที่เห็นคุ้นตา พอไปติดต่อปรากฏว่าเจ้าของเฟรนไชน์เพิ่งออกกฎห้ามย้ายที่ขาย...ทำไงล่ะที่นี่ ถ้าเป็นเราก็คงบอกไม่เป็นไร สั่งมาแบบย่างแล้วก็ได้...แต่ขอโทษ คุณพี่ไม่ยอมจ้ะ บอกเจ้าของร้านไก่ย่างว่าให้เตรียมไก่เตรียมตู้ย่างไก่ไว้ เดี๋ยวให้คนมาขนเอง เจ้าของร้านบอกเขาไปย่างให้ไม่ได้นะ...คุณพี่บอกเตรียมของไว้แล้วกัน เดี๊ยวให้คนไปขนเองแต่ช่วยสอนคนที่ไปขนของด้วยแล้วกันว่าย่างยังไง สอนเสร็จให้กลับบ้านไปทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้ซ่ะ...วันนั้นเราเลยมีซุ้มไก่ย่างหลายดาวมาตั้งโดยมีคนย่างไก่หน้าตาคุ้น ๆ เหมือนว่าจะทำงานอยู่ฝ่ายขาย เรียนรู้การย่างไก่ได้เร็วจริง ๆ 555+

เพลง : เพื่อเธอ...บอย โกสิยพงษ์
ร้อง : โต๋...ศักดิ์สิทธิ์

เรื่องอาหารการกินลงตัวแล้ว ต่อไปก็เป็นเรื่องกิจกรรมบนเวที เรื่องเครื่องเสียง+คาราโอเกะยกให้คุณพี่เขยกับเจ้าเมรับผิดชอบไป...ปีที่แล้วมี MV เพลงผู้หญิงที่อยากกอดตลอดชีวิต (ศุ บุญเลี้ยง) ทำเองแบบงู ๆ ปลา ๆ พอปีนี้เลยว่าจะให้พ่อหลานชายทำบ้าง แต่ก็ลืมคุยจนใกล้วันเจ้ามีนกำลังยุ่งเรื่องส่งงานวิชาสุดท้ายก่อนจบ สรุปเลยต้องทำเองอีกแล้ว ตั้งใจจะเปิดตอนรดน้ำอวยพรแม่...คือบางคนก็อยากให้ร้องเพลงค่าน้ำนมเหมือนเมื่อก่อน แต่เราไม่ค่อยอยากร้องอ่ะ แบบร้องเพลงนี้ทุกทีเลยอ่ะ แถมช่วงรดน้ำอวยพรใช้เวลาค่อนข้างนาน กลัวคนรอจะเบื่อ (คนร้องคงไม่เบื่อเท่าคนฟัง ^ ^) ตกลงเลยเผด็จการให้ใช้วิธีเปิด MV คนรอจะได้ดูรูปไปเพลิน ๆ...จริง ๆ หลังเสร็จงานปีที่แล้วตั้งใจจะหัดทำเป็นเรื่องเป็นราวนะ แต่ก็ไม่ได้หัดซักที -*- มาปีนี้มีเพิ่มลูกเล่นขึ้นมาหน่อยนึง เก่งจริง ๆ เลยชั้น...แหม ทำได้เป็นเพลงนี่ก็เก่งสุดแล้วล่ะ แถมรูปยังหายากอีกต่างหาก มีแต่คนบอกให้ใส่รูปเยอะ ๆ แต่ไม่ค่อยเอารูปมาให้ ต้องไปแอบหยิบจากคนโน้นคนนี้มาเอง จนเสร็จงานแล้วรูปยังไม่ได้คืนเลย หรือจะทำลืมเก็บไว้เลยไม่คืนดีมั้ยเนี่ย 555+ ...

มาเรื่องเกมส์ที่จะเล่นวันงาน เย็นวันพฤ.นั่งสุมหัวกันสองคนกับตาแม็กซ์...จากตอนแรกคุณหลานคิดไว้หลายเกมส์ แต่พอดูเวลาแล้วเอาแค่เกมส์เดียวก็น่าจะพอ...คร่าว ๆ ว่าจะเล่นเกมส์วัดดวง(ขโมยไอเดียคนอื่นเค้ามา...ขอบคุณคร้าบบบบบบบ)...คิดคำถามกันว่าจะถามอะไรดี ก็ได้ข้อสรุปว่าจะต้องเป็นคำถามที่เกี่ยวกับสีให้สมกับคอนเซปท์งาน คิดฟุ้งซ่านไปเรื่อยเปื่อยจนได้คำถามมา 5 ข้อ...โดยต้องเตรียมคำตอบว่าเข้ารอบหรือตกรอบไว้ล่วงหน้า...จากคำถามที่เลือกมาเลยต้องทำงานเพิ่ม อันดับแรกก็ทำลูกอมแจกเพราะมีคำถามเกี่ยวกับลูกอม...ต่อไปก็ต้องเตรียมคำถามคำตอบลง Power Point ก็กะทำง่าย ๆ แค่ขึ้นหน้าจอเป็นคำถาม แล้วก็เฉลยว่าเข้ารอบหรือตกรอบ ยกเว้นคำถามสุดท้ายซึ่งจะให้แม่เป็นคนเฉลยคำตอบ ก็เลยต้องถ่ายคลิปแม่ด้วย...นัดว่าวันศุกร์มานั่งทำกัน ตั้งใจว่าจะถ่ายคลิปแม่ตอนคืนวันพฤ.ก็ลืมตามเคย ต้องมาถ่ายเอาตอนเช้า...แหม ก็มัวแต่ออกไปซื้อของสารพัดสารเพที่ต้องใช้ในงาน (ระหว่างไปซื้อของจะได้ยินเสียงโทรศัพท์ติดต่อกันเป็นระยะ ๆ...ได้ข่าวว่ามีการฝากซื้อเสื้อกันด้วยเรื่อยเฉื่อยได้อีก 555+)...แถมกลับมาจากซื้อของเรายังต้องมาห่อลูกอมอีก รวมทั้งของชำร่วยเทียนหอมในถุงผ้าคุณพี่สาวกับเจ้าเมก็ทำเสร็จคืนนั้นแหล่ะ...เนี่ยเค้าเรียกว่าเป็นคนมีไฟ (ลนก้น) อยู่ตลอดเวลา 555+

วันศุกร์กว่าจะหลบงานมานั่งทำ Power Point ก็ช่วงสายแล้ว...ทำไปเพ้อเจ้อกันไปสองคนกับเจ้าแม็กซ์ โดยมีคนอื่นคอยเข้ามาเยี่ยม ๆ มอง ๆ ว่าทำอะไรกัน (จริง ๆ เค้าเข้ามาหาข้อสรุปเรื่องเวทีกันต่างหากล่ะ)...จากที่ตอนแรกว่าจะปิดเป็นความลับ แบบกลัวไม่ตื่นเต้น จนสุดท้ายก็ค่อย ๆ เปิดเผยคำถามคำตอบ(จนได้ -*-)...คุยกันเรื่องรางวัลที่จะให้คนชนะเกมส์ คิดกันว่างานนี้เกี่ยวกับสีสันงั้นให้รางวัลเป็นดินสอสีกล่องนึงแล้วกัน อ่ะ!! ล้อเล่นนนนนนน ^ ^ (สุดท้ายรางวัลก็เกี่ยวกับสีจนได้ เป็นสมุดรวมพระฉายาลักษณ์ของสมเด็จพระเทพฯ ที่เสด็จประพาสประเทศจีนซึ่งทั้งเล่มเป็นภาพเขียนสีน้ำสวยมากเลย)...ในส่วนคำตอบว่าเข้ารอบหรือตกรอบ อย่างที่บอกว่าจะใช้วิธีขึ้นเป็นตัวหนังสือธรรมดา...แต่มีช่วงหนึ่งเดินออกไปเอาของที่ห้องทำงาน ดันไปเจอเจ้าค๊อปกับเจ้าอิ๊นสองพี่น้องตัวแสบกำลังนั่งเล่นคอมฯอยู่ หัวเราะกันคิกคักเลยเดินไปดูว่ามันเล่นอะไรกัน...พอเห็นชัด ๆ ก็อดหัวเราะไปด้วยไม่ได้ คือตัวแสบมันนั่งเล่นกล้องในคอมกันอยู่ อัดเป็นคลิปไว้...ดูปุ๊ปเกิดไอเดียปั๊บ เดินไปบอกแม็กซ์ว่า ขอเปลี่ยนคำตอบเข้ารอบตกรอบเป็นคลิปโดยมีสองแสบเป็นคนเฉลยแทน...หลังจากนั้นก็ชุลมุนกับการกำกับการแสดงดาราหย่ายทั้งสอง ทำไปขำไปเล่นเอาเท้าคุณกามาเกาะหน้ากันทีเดียว...เหอ ๆ

มาถึงเรื่องเวที เนื่องจากสถานที่มียกพื้นเป็นเวทีเล็ก ๆ อยู่แล้ว เลยคิดกันเรื่องจะแต่งเวทียังไง...พี่สาวเสนอให้ทำง่าย ๆ คือเอาฟิวเจอร์บอร์ดที่เป็นสี ๆ มาแปะสลับกันหลาย ๆ สี (จริง ๆ ง่ายกว่านั้นคือจ้างคนอื่นมาทำนะ...ว่ามั้ย?)...แต่ไม่รู้ยังไงคุยกันไปคุยกันมาเริ่มต้องมีผ้า มีกระดาษสี มีสติ๊กเกอร์มาประดับ จากฟิวเจอร์บอร์ดสลับสีธรรมดา ก็เริ่มอยากให้มีสีสันมากกว่านั้น (แอบเอากระเป๋าส่วนตัวสีสันสดใสมานำเสนอว่าอยากได้แบบนี้...ยุ่งได้อีก 555+)...สรุปพี่ชายเลยนั่งรวบรวมสิ่งที่อยากได้ของแต่ละคนลงเครื่อง แล้วพริ้นออกมาเป็นแบบ (ต้องชมว่าสามารถมาก ๆ ^ ^ พี่ชายบอกว่าวันงานแกไม่ต้องถือกระเป๋าใบนี้นะ เดี๋ยวคนอื่นรู้หมดว่าเอาแบบมาจากไหน 555+)...แล้วนัดกันว่าตอนเย็นจะไปช่วยกันทำ แต่ตอนนี้ติดต่อเทศบาลให้ช่วยเอาผ้ามาตกแต่งตามที่อยากได้ก่อน (คือไม่ต้องลงทุนซื้อผ้าไง ^ ^)...ตกลงนัดแนะกันเรียบร้อยตามนั้น...แต่...พอบ่าย ๆ เทศบาลโทรมาบอกว่า...จัดเวทีเรียบร้อยแล้วจ้า (ตามแบบเวทีงานที่เห็นกันทั่วไป แบบที่ฉากหลังเป็นสีพื้น มีตัวหนังสือชื่องานตัดจากแผ่นโฟม แล้วก็มีผ้าสีเหลือง สีแดง สีน้ำเงิน สีขาวมาตกแต่งเป็นช่อเป็นเชิงอ่ะ -*-)....เฮ้ยยยยยยยยย แล้วไอ้แบบที่ตกลงกันล่ะ คือเทศบาลทำงานเร็วมากเลยอ่ะ มืออาชีพจริง ๆ...พ่อพี่ชายรีบเข้าไปดู แล้วก็จัดการปรับเปลี่ยนให้เวทีใกล้เคียงกับแบบให้มากที่สุด (ถึงไม่ใช่แต่ก็ใกล้เคียงนะ)...สรุปงานนี้เลยสบายเพราะแทนที่จะต้องไปจัดเวทีเอง กลายเป็นมีทีมงานจากเทศบาลมาช่วยจัดให้ เวทีเลยเสร็จก่อนงานอื่นเรียกว่าดั่งเนรมิตเลยทีเดียว... ต้องขอบคุณจริง ๆ เพราะทีมงานทุกคนเต็มใจมาช่วยงานมาก ๆ เลยอ่ะ ขอบคุณจ้า...^ ^...

พอค่ำ ๆ ก็นัดกันเข้าไปที่บ่อปลาของพี่ชาย (สถานที่จัดงาน) เพื่อทดลองแสง สี เสียง (พูดยังกับจะจัดคอนเสิร์ต 555+)...ระหว่างนั้นก็มีพายุเข้า ฝนตกหนัก ลมแรง ทำเอาต้องวิ่งวุ่นเก็บฉาก เก็บของ หาผ้าคลุมเครื่องเสียง ฯลฯ ทำเอาเป็นกังวลว่า คืนพรุ่งนี้ฟ้าฝนจะเป็นใจให้จัดงานได้ราบรื่นรึเปล่า...แต่กลุ้มใจก็เท่านั้น แล้วแต่โชคชะตาแล้วกัน ว่าแล้วก็เลยตัดปัญหาโดยการล้อมวงกินข้าวระหว่างรอฝนหยุดดีกว่า สรุปกว่าจะเสร็จเรื่องก็ดึกจนได้ -*-...คืนนั้นจบลงตรงที่แยกกันไปทำงานต่อ แม็กซ์เอาคำถาม รูป คลิปไปรวมรวมทำเป็นเกมส์ต่อให้เสร็จ...ส่วนเราก็รับปากว่าจะไปร่างสิ่งที่จะโม้ในงาน (เรียกว่าพิธีกรจำเป็น...ปีหน้าหวังว่าจะโอนให้หลาน ๆ รับไปซักทีนะจ้ะ)...กับอีกอย่างที่จะต้องทำคือ MV (อ้าว!! ยังไม่ได้ทำเหรอเนี่ย -*-)...ขนาดว่ามีเรื่องต้องทำ แต่ก็ไม่ทำเพราะกลับดึกมาก ขอนอนก่อนแล้วกันนะ เออ...รู้สึกจะชิลกันเหลือเกินนะ - -“...ไม่เป็นไร!! ยังเหลือเวลาพรุ่งนี้อีก...
แหม...กว่าจะเริ่มงานตั้ง 6 โมงเย็นแน่ะ...เหอ ๆ

เริ่มต้นวันใหม่ด้วยการนอนดูซีรีส์เกาหลี Coffee Prince กว่าจะจบก็สายโด่ง (ก็ว่าจะไม่ดูแต่เรื่องกำลังหนุกหนานอ่ะ)ขนาดดูไปทำ MV ไปแต่ด้วยความชำนาญ กว่าจะ(หารูป)เสร็จก็บ่ายมากกกกกกกกก รีบอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าหาอะไรกิน...แล้วก็มานั่งคิดว่าจะพูดอะไรบนเวที O_O ใจเย็นได้อีกกกกกกกกกกกก นั่งเรียงลำดับเหตุการณ์ก่อนหลังตามที่ควรจะเป็น เสร็จแล้วก็รีบไปที่งานอย่างด่วน ระหว่างนั้นก็ฝนก็เริ่มตกลงมาตามคาด...กว่าจะไปถึงที่งานก็ 6 โมงกว่า ลืมนู้นลืมนี่ตามเคย (ได้ข่าวว่าตั้งใจจะเริ่มงาน 6 โมงกันนะ...เหอ ๆ)... ไปถึงก็ปรากฏว่าทุกคนกำลังดูแลจัดการให้ซุ้มอาหารแต่ละซุ้มเรียบร้อยเท่าที่จะเป็นไปได้ เพราะฝนตกเรื่อย ๆ แต่ก็ยังดีที่ไม่ได้ตกหนัก...ข้อดีของฝนตกก็คือ ทำให้มีเวลาจัดอะไรให้เรียบร้อยมากขึ้น เพราะแขกมาช้ากว่าที่คาดและอากาศเย็นดี...แต่ปรากฏว่า พอฝนเริ่มซา แขกก็ทยอยมาจน...ที่นั่งไม่พอ -*-...แต่ก็ไม่เป็นไรคนกันเองทั้งนั้น กันที่นั่งด้านหน้าเวทีไว้เฉพาะแขกผู้ใหญ่ ที่เหลือก็ขยายพื้นที่นั่งไปรอบบ่อปลาด้านนอก ๆ ไกลอีกนิดแต่ก็ยังได้บรรยากาศงานอยู่นะ...เหอ ๆ

สำหรับเจ้าของงาน แต่งตัวเสร็จและล่วงหน้ามาตั้งแต่เกือบ 5 โมงเย็น (รวดเร็วมากกกกก) ก็แม่มีหน้าที่แต่งตัวสวยคอยยิ้มรับแขก พี่สาวบอกคนอื่นอาจจะยุ่งคอยจัดการเรื่องอื่นกลัวจะไม่มีเวลา (ทำไมต้องทำเองทุกอย่างด้วยนะไอ้บ้านนี้ไม่เข้าใจเล้ยยยยยย) เลยให้แม่มีหน้าที่คอยนั่งรับแขกเป็นหลัก...เห็นแล้วก็เหนื่อยแทนแม่เหมือนกัน เพราะสถานที่เป็นแบบเปิดไม่ได้ติดแอร์ ช่วงเย็นก็ร้อนเหลือเกิน พอใกล้ค่ำฝนก็ตกซะงั้น...อาศัยได้หลานคอยช่วยอยู่ใกล้ ๆ ชอบจังที่ตอนนี้หลานหลายคนเริ่มโตพอที่จะช่วยแบ่งเบาอะไรเล็ก ๆ น้อย ๆ ไปดูแลแทนได้บ้าง...

พอแขกมากันพอสมควรก็เริ่มมีการแนะนำซุ้มอาหาร เป็นการนำเสนอเมนูต่าง ๆ ปนกับการนินทา เอ้ย!! ปนกับการเอ่ยถึงเจ้าของซุ้มแต่ละซุ้มพอหอมปากหอมคอ ^ ^...หลังจากนั้นก็ลงไปวิ่งหานักร้องจำเป็นให้ขึ้นไปร้องคาราโอเกะ ขอบอกว่าทุกครั้งที่จัดงาน ช่วงแรกเป็นช่วงที่หานักร้องยากมาก เหตุผลหลัก ๆ คือยังเขินอายกันอยู่ (แหม...ออกจะคุ้นหน้าคุ้นตา แต่ก็เป็นแบบนี้ทุกครั้งเลยอ่ะ เรียกว่าเครื่องร้อนช้า สตาร์ทติดยาก แต่พอเครื่องติดก็มักจะเลิกยากเช่นกัน...เหอ ๆ)...อีกเหตุผลหนึ่งที่สำคัญคือ ทุกคนกำลังเอนจอยอีทติ้งกันทั้งนั้น อันนี้แอบอิจฉาเพราะคืนนั้น แทบจะไม่มีอะไรตกถึงท้องเลย ทั้งที่เห็นรายการอาหารแล้วน้ำลายสอ -*-...แต่ไม่เป็นไรหาใครไม่ได้ เราก็จะใช้บริการหลาน ๆ ของเราเอง...เรียกว่าพอกล้อมแกล้มฟังไปกินไปได้ไม่ถึงกับทำให้ฝืดคอ 555+

ระหว่างนั้นแขกก็ทยอยมากันเรื่อย ๆ มีเบรกร้องเพลงเพื่อเชิญแขกผู้ใหญ่ขึ้นไปอวยพรวันเกิดให้แม่...แม่ฟังไปยิ้มไปเพราะแขกผู้ใหญ่ท่านออกปากว่าได้เจอแม่วันนี้เป็นวันแรกก็รู้สึกรักซ่ะแล้ว มีชมด้วยว่าแม่เลี้ยงลูกเก่ง (ลูก 11 คนกว่าจะเลี้ยงจนแก่ เอ้ย!! จนโตขนาดนี้ไม่ใช่ง่ายเนอะ แถมแต่ละคนก็.......- -“ )...สักพักพอสังเกตเห็นคนเริ่มนั่งติดที่ ไม่ค่อยเดินแวะเวียนตามซุ้มอาหารเท่าไร แล้วคนที่นั่งอยู่ก็เลิกขะมักเขม้นกับอาหารตรงหน้า หันมาพูดคุยกันมากขึ้นก็ส่งสัญญานให้เริ่มเข้าช่วงเกมส์วัดดวง...มีคำถามแค่ 5 ข้อ แต่กว่าจะจบเกมส์เรื่อยเปื่อยไปเกือบชั่วโมง...แต่เห็นรอยยิ้มเสียงหัวเราะของคนในงานก็โล่งใจ แบบว่าตอนแรกแอบกลัวไม่มีคนร่วมด้วยช่วยกันเล่นเกมส์อ่ะ...เหอ ๆ

Video: r&p

จบจากเกมส์ก็ถึงเวลาตัดเค้ก ปีนี้แม่ต้องตัดเค้ก 2 ก้อนเพราะนอกจากเค้กที่เตรียมให้แม่แล้ว ยังมีช็อกโกแล็ตเค้กที่ญาติรุ่นเหลนทำมาให้แม่เป็นพิเศษอีกด้วย เลยปักเทียนที่เค้กก้อนละ 8 เล่ม...คือจะใช้เทียน 88 เล่มตามธรรมเนียมก็เกรงใจแม่อ่ะ ^ ^...ตัดเค้กเสร็จมีหนุ่มน้อยซึ่งเป็นลูกชายของเหลนแม่ (เริ่มงงกับการลำดับญาติ 555+) มาจ่อคิวบรรเลงกีตาร์ให้กับคุณทวด แต่เพราะขัดข้องทางเทคนิคนิดหน่อย เลยต้องเปลี่ยนคิวเป็นรดน้ำขอพร+อวยพรเจ้าภาพแทน ระหว่างนั้นก็เปิด MV ประกอบไปด้วยให้แขกในงานได้ดูกันเพลิน ๆ ระหว่างต่อแถวรอคิว...รดน้ำอวยกันไปมาจนครบถ้วนทุกคน คำอวยพรของบางคนก็ทำเอาเต็มตื้นเสียงสั่นกันไป...อยากบอกทุกคนว่าขอบคุณมาก ๆ ที่ให้ความรักความนับถือแม่ พวกเราจะช่วยกันดูแลแม่ให้รักษาความสดใสสมวัยไปอีกนาน ๆ ตามคำอวยพรของทุกคนจ้ะ...

มือแม่เริ่มเหี่ยวได้ที่(เดิมก็เหี่ยวอยู่แล้วนะแม่ ^ ^) จากน้ำหอม ๆ ลอยกลีบดอกไม้ที่ค่อย ๆ รินไหลมาพร้อมกับคำอวยพรดี ๆ จนครบทุกคน...เมื่อพิธีการต่าง ๆ ผ่านไปท่ามกลางรอยยิ้ม ต่อไปก็ถึงความไพเราะจากฝีมือบรรเลงกีตาร์ของหนุ่มน้อยทั้งสอง ได้ยินมาว่าสองหนุ่มพี่น้องคู่นี้มีรางวัลจากการเล่นดนตรีด้วย ปลื้มใจแทนคุณพ่อคุณแม่ของสองหนุ่มจัง เสียดายที่ต้องเสียเวลาจัดการเรื่องเทคนิคอยู่นานกว่าจะได้เล่น แขกที่มาในงานหลายคนเริ่มทยอยลากลับบ้าน เอาไว้ปีหน้าจะจัดคิวให้โชว์ช่วงแรกเลยดีกว่าเนอะ (ดีเลยปีหน้าเราจะได้ทานข้าวเคล้าเสียงเสนาะโสตมากกว่าเสียงร้องของหลานเราเอง 555+)...

คืนนั้นผ่านไปด้วยความสนุกสนานกันดี กว่าจะส่งแขกคนสุดท้ายกลับก็ล่วงเข้าสู่วันใหม่แล้ว...แอบถามแม่ว่าเหนื่อยมั้ย แม่ยิ้มบอกว่าไม่เหนื่อย...ดูจากรอยยิ้มและสีหน้าแล้วก็น่าจะไม่เหนื่อยจริง ๆ ทั้ง ๆ ที่แม่นั่งอยู่นานเกือบ 8 ชั่วโมง...ผิดกับบรรดาลูก ๆ ทั้งหลายที่หน้าโทรมสุดขีด -*-...นั่งพักหาอะไรใส่ท้องกันไปพร้อมกับบ่นไปด้วยว่าอดกินของอร่อย ๆ ตั้งหลายอย่าง เพราะไม่มีเวลาเลย ทั้ง ๆ ที่บางคนก็ประจำอยู่แถวซุ้มอาหารแท้ ๆ ส่วนเราไม่ต้องพูด น้ำยังแทบไม่ได้ผ่านคอด้วยซ้ำ...พี่เอากุ้งเผาที่เก็บไว้ให้มาวางหนึ่งถาดใหญ่ก็กินไม่ลงซ่ะงั้น...สรุปนั่งแทะไก่ย่างไปนิดหน่อยแล้วก็จุกกับขนมจีนน้ำยาปลาทูน่า จะต่ออย่างอื่นอีกก็ไม่ไหวซ่ะแล้ว...

ส่วนบนเวทีแขกกลับไปหมดแล้ว ก็ยังไม่ยอมเลิกจนเริ่มปวดหูจากน้ำเสียงของคนกันเอง เห็นกล้องวางอยู่ก็เลยเอามาถ่ายเล่น ๆ...เพิ่งได้จับกล้องหลังจากที่ตอนหลังชีวิตห่างจากการถ่ายภาพนิ่งภาพเคลื่อนไหวใด ๆ ทั้งสิ้นมานานมากกกกกกกกก เรียกว่าไปไหนมาไหนลืมถามหากล้องไปเลย ส่วนเรื่องถูกคนอื่นถ่ายอันนี้ยิ่งไม่ต้องพูดถึงไม่เคยชอบอยู่แล้ว สงสัยจะหมดวัยจริง ๆ...แต่พอคืนนั้นหยิบกล้องมาถ่ายรูปซึ่งส่วนใหญ่เป็นหลาน ๆ ได้เห็นความสดใสตามวัยของเด็ก แถมเดี๋ยวนี้กล้องก็ถ่ายไม่ค่อยยาก เหมาะกับคนไม่ค่อยมีความรู้ความสามารถด้านนี้อย่างเรา ทำเอาอยากซื้อกล้องขึ้นมาเชียว...เพลินดีเหมือนกันนะเนี่ย...เหอ ๆ

ดึกจนพี่เขยทนไม่ไหวต้องบอกพวกบ้าไมค์ให้เลิกได้แล้ว จะเก็บเครื่องเสียงกลับบ้าน...คิดแล้วก็ตลกดีเวลาพวกเราอยากจะร้องคาราโอเกะแต่ละคนมักจะเจอปัญหาเดียวกันคือไม่รู้จะร้องเพลงอะไรดี...ต้องมาช่วยกันนึกอยู่นั่นแหล่ะ แล้วส่วนใหญ่ก็จะจำเพลงอะไรไม่ได้เลย ยิ่งลิสต์เพลงใกล้จะหมดก็ยิ่งเร่งก็ยิ่งนึกไม่ออก ในหัวของแต่ละคนจะมีแต่เพลงซ้ำ ๆ เก่า เรียกว่าร้องกี่ครั้งก็เพลงเดิม (บางทีนึกหน้าคนร้องได้แต่จำชื่อไม่ได้...บางทีก็จำทำนองได้แต่บอกไม่ได้ว่าทำนองยังไง...บางทีก็จำเนื้อร้องได้นิดหน่อยแต่ร้องให้ฟังยังไงหลานก็บอกไม่เคยได้ยิน...เฮ้อออออ เหนื่อยใจจริง ๆ -*-) จนหลานไม่ยอมคีย์เพลงให้แบบมันเบื่อจะฟัง...ผลคือบรรดาหลาน ๆ ทั้งหลายเหมาร้องกันเกือบหมดชอบจัง ^ ^ เพราะจะได้ฟังเพลงใหม่ ๆ หน่อย ส่วนเราก็เนียน ๆ ร้องกับหลาน (คืนนั้นได้ร้องกามิกาเซ่ด้วย...หนุกดี 555+)...

คืนนั้นกว่าจะเก็บของกลับบ้านกันเสร็จก็ดึกมาก...
คุย ๆ กันถึงปีหน้าว่าจะจัดงานแบบไหนดี ดูเป็นคนดีเนอะวางแผนล่วงหน้ากันเป็นปี...
แต่...เออ...คือว่า จริง ๆ ไม่อยากคิดว่า...พอถึงปีหน้าแล้วจะเป็นยังไง...
เพราะขนาดเล่าเรื่องวันเกิดแม่ กว่าจะเล่าจบงานผ่านมาเป็นเดือนแล้วอ่ะ...เพราะฉะนั้นเอาไว้ให้ถึงวันนั้นค่อยมาเล่าให้ฟังใหม่ดีกว่า...เหอ ๆ

เพลง : เพื่อเธอ...บอย โกสิยพงษ์
ร้อง : ปวริศา เพ็ญชาติ...

ไม่เจอกันตั้งนาน...ซาบายกันดีมั้ยจ๊า........~~~~

Create Date : 11 พฤษภาคม 2551

Last Update : 5 ตุลาคม 2552 22:28:38 น.

2 comments

Counter : 1194 Pageviews.

++ แวะมาทักทายค่ะ

อ่าน blog นี้แล้ว .. สนุกและอ่านเพลินเหมือนตอน "งิ้ว" เลยค่ะ
ได้บรรยากาศของ .. ครอบครัวใหญ่ ใครใครก็ว้าวุ่น
อบอุ่น วุ่นวาย และน่ารักดีค่ะ ทั้งคุณแม่ คุณลูก ๆ หลาน ๆ เหลน ๆ

น้อง ว. ชอบที่สุด .. ก็ซุ้มไก่ย่างหลายดาวของคุณพี่ค่ะ
คุณพี่(ของพี่) มีความสามารถในการบริหารจัดการ .. เก่งจริง ๆ
นี่ถ้าในงานเปลี่ยนจากซุ้มไก่ย่าง .. เป็นซุ้มไก่ทอด
สงสัยคงได้มีการเจรจา .. ขออุ้ม "ผู้พัน" หน้าร้านไก่ทอดชื่อดัง .. มาตั้งในงานด้วยแน่เลย

++++++++++++++++++++++++++++++++

ปล. - น้อง ว. ขอลาไปเกาะติด .. ข่าวเด่น - ประเด็นร้อน .. ของวันนี้ .. ก่อนนะคะ

โดย: กาลครั้งหนึ่งเมื่อวานนี้

วันที่: 20 มิถุนายน 2551 เวลา:18:12:25 น.

ขอชื่นชมกับสิ่งที่ทุกท่านทำให้กับคุณแม่นะค่ะ มันเป็นความสวยงาม และน่ารักมาก คงไม่มีรอยยิ้มไหน ที่จะสวยงาม และ เป็นความทรงจำให้ครอบครัว มากเท่ากับรอยยิ้มของแม่อีกแล้ว........

โดย: tonhom IP: 115.87.105.128 วันที่: 17 ธันวาคม 2554 เวลา:10:00:05 น.