|
| 1 | 2 | 3 |
4 | 5 | 6 | 7 | 8 | 9 | 10 |
11 | 12 | 13 | 14 | 15 | 16 | 17 |
18 | 19 | 20 | 21 | 22 | 23 | 24 |
25 | 26 | 27 | 28 | 29 | 30 | 31 |
|
|
|
|
|
|
|
Time out !!
              
หมู่นี้ไม่รู้จะเขียนอะไร...
ไม่ใช่ไม่มีประเด็น...แต่เป็นเพราะพอได้ไปแวะตามบล็อกของคนอื่น... (ไปแวะบล็อกของคนอื่น จนบางทีก็ไม่แวะบล็อกตัวเอง 555+) ทำให้ได้อ่านเรื่องราวอะไรต่ออะไรเยอะแยะไปหมด...
บางเรื่องเป็นเรื่องสนุก...อ่านแล้วก็ยิ้มมากยิ้มน้อยไปตามเรื่อง... บางเรื่องเป็นบันทึกการเดินทาง...ก็แปลกใหม่ น่าสนใจ (และน่าอิจฉา...เหอ ๆ)... ที่สำคัญ...หลายเรื่องอ่านแล้วทำให้คิดตาม...คิดหนัก...คิดจนไม่อยากเขียน... บางครั้ง...อ่านแล้วอยากจะเขียนตอบ พอคิดไปคิดมา ก็ไม่เขียนอะไรซ่ะงั้น...
พอมานั่งนึก ๆ แล้วแปลกมากที่มีความรู้สึกว่า... ยิ่งอ่านมากขึ้นตัวเรายิ่งเล็กลง....
ความรู้สึกนี้เหมือนตอนที่ไปงานสัปดาห์หนังสือครั้งล่าสุด... พอเข้าไปอยู่ท่ามกลางหนังสือจำนวนมหาศาล... ตอนแรกก็ตื่นเต้นอยากดู อยากเลือก อยากซื้อ อยากอ่านไปหมด...
แต่หลังจากเลือกหนังสือหลายเล่มเข้า (เลือกคือยังไม่ซื้อ ยืนอ่านก่อน...เหอ ๆ) ก็เริ่มหนักใจ...ก็มันมีหนังสือมากมายเหลือเกิน แถมหน้าตาก็ดูดีไปหมด... ไอ้เราก็กลัวโดนหลอก แบบรู้หน้าไม่รู้ใจ...สวยแต่รูปจูบไม่หอม... เลยกลายเป็นว่า...เลือกไปเลือกมาได้หนังสือไม่มากเท่าไร... แล้วก็ไม่อยากจะไปงานสัปดาห์หนังสืออีกแล้ว...
"นี่เราเป็นอะไรไปล่ะเนี่ย... ****************************************
 ขอบคุณรูปจากคุณเอก...blog B/W
เลยกลับมานั่งคิดหาสาเหตุ... วิเคราะห์ตามหลักเศรษฐศาสตร์...สงสัยจะเป็นเพราะว่าอุปสงค์มันมีมากกว่าอุปทาน... คือเมื่อก่อนเรามีความต้องการที่จะเรียนรู้เรื่องอะไรก็แล้วแต่... ก็จะต้องค้นหาหนังสือที่ตอบสนองความอยากรู้ที่มีอยู่ให้ได้... พอหาได้แล้วก็จะจมอยู่กับสิ่งใหม่ ๆ ที่ค้นเจอด้วยความตื่นใจ...
แต่ปัจจุบัน...ยังไม่ทันจะอยากรู้เลย ก็จะมีสารพัดสื่อมานำเสนอ... เปิดประเด็นให้น่าสนใจ พออยากรู้ ก็เฉลยวิธีคิด วิธีปฎิบัติ และผลลัพธ์ให้เสร็จสรรพ... โดยเฉพาะหนังสือและรายการทีวีประเภท How to ทั้งหลาย... บอกตรง ๆ ว่า...เบื่อมาก...มันสำเร็จรูปเกินไป...
แม้แต่หนังสือประสบการณ์ชีวิต เรื่องเล่าจากการเดินทาง... ที่เมื่อก่อนชอบอ่าน เพราะเหมือนเปิดโลกแคบ ๆ ของตัวเองให้กว้างขึ้น... แต่ตอนนี้กลับเบื่อจนเหมือนคนไม่รักการอ่าน... เกิดความรู้สึกว่าการอ่านหนังสือแนวที่ว่ามานี้...ทำให้ตัวเองเล็กลง... ใช่...เหมือนโลกยังกว้างใหญ่เหมือนเดิม แต่ตัวเราเป็นแค่ฝุ่นผง...
ยิ่งอ่านแล้วรู้เรื่องราวทั้งหมดแบบหมดเปลือก...ก็ยิ่งรู้สึกไม่อยากไปไหน... ไม่รู้สึกอยากค้นหา...ไม่รู้สึกอยากรู้จักใคร...ไม่รู้สึกตื่นเต้นกับอะไร... อ่านหนังสือพวกนี้แล้วเหมือนกับ...เหมือน...กับ... ไม่ให้โอกาสเราเรียนรู้ชีวิตด้วยตัวเอง...ทำตามที่เค้าบอกแล้วดีเอง... อย่าทำอย่างนั้น...เพราะจะได้ผลอย่างนี้... คุณต้องเดินทางแบบนี้นะ แล้วคุณจะได้เจอแบบนี้... คุณเจอคนอย่างนี้ ให้ระวังจะต้องเจอกับเหตุการณ์แบบนี้...ฯลฯ
พอวิเคราะห์(เอง) และได้ข้อสรุป(เอง)...ก็เริ่มหวั่นใจ... กลัวว่าตัวเองจะเป็นโรคซึมเศร้า (หลัง ๆ บรรดาพี่ ๆ หลาน ๆ เริ่มหาว่าเราเก็บตัว)... ก็เลยคิดดูว่ามีวิธีไหนที่จะทำให้ตัวเองตัวไม่เล็กลงไปกว่านี้... นึกได้ถึงความรู้สึกตอนที่เริ่มมีบล็อกเป็นของตัวเอง... จุดประสงค์คืออยากมีพื้นที่ส่วนตัวในการหัดเขียน...
โดยเริ่มจากเขียนเรื่องเกี่ยวกับตัวเอง เป็นเรื่องเล่า (หรือที่ชอบบอกว่าบ่น)... ซึ่งเมื่อเขียนออกมาแล้วเกิดความรู้สึกว่า...ยิ่งเขียนตัวเรายิ่งใหญ่ขึ้น... เหมือนกับเราได้คิด กลั่นกรอง และเขียนออกมาด้วยตัวเราเอง... ตัวเราก็จะใหญ่ขึ้น เนื่องจากความปลื้มใจที่เราถ่ายทอดออกมาได้... เราเป็นเจ้าของเรื่อง (ถึงแม้ว่าบางครั้งจะเล่าเรื่องคนอื่น...เหอ ๆ)...
ถ้าอย่างนั้น..ตกลงต้องเขียนใช่มั้ย...ความรู้สึกดี ๆ จะได้กลับมา... หลังจากคิดแล้ว...คำตอบคือ...ไม่ใช่...(- - ย้อนกลับไปที่ประโยคแรก...หมู่นี้ไม่รู้จะเขียนอะไร... เพราะถ้าเขียน...เราก็จะเขียนเรื่องแบบที่เราบอกไปแล้วว่าเบื่อที่จะอ่าน...
จริง ๆ แล้ว...ยังมีเรื่องอยากเล่าอีกหลายเรื่อง ตามประสาคนที่มีวัยวุฒิพอสมควร... ทั้งเรื่องของป๋า เรื่องสัตว์มีปีกทั้งหลาย (นก เป็ด หงส์)... เรื่องสังคม+การเมือง เรื่องเพื่อน... เรื่องคนพิเศษ (เรื่องนี้รู้สึกจะเป็นเรื่องในจินตนาการนะ 555+) ฯลฯ... แต่เอาไว้ก่อนเถอะ!!
เพราะการเขียนประสบการณ์ แนวคิด การตัดสินใจ...ของตัวเอง... ทำให้อดไม่ได้ที่จะต้องบอกสาเหตุที่เกิด วิธีการคิด สิ่งที่ตัดสินใจ และผลลัพธ์ที่ได้... มันจะต่างอะไรกับสิ่งที่บ่นมาทั้งหมด... มันกลายเป็นว่าความจริงของการเขียน...คือการทำให้คนอ่าน(บางคน)...เบื่อในที่สุด...
แค่คิดว่าตัวเองจะเป็นสาเหตุของการตัดจินตนาการในการใช้ชีวิตของคนอื่น... ก็รู้ได้เลยว่า...ไม่อยากเป็นคนทำอะไรแบบนั้น... ความจริง...จิตใต้สำนึกคงจะเกิดได้ระยะหนึ่งแล้ว... หลัง ๆ ถึงได้ไปลงเพลงอะไรไปเรื่อยเปื่อย...มากกว่าจะเล่าเรื่อง...
ดังนั้น...อาจจะห่าง ๆ จากการเข้าบล็อกของตัวเอง(และของคนอื่น)ไปบ้าง... เพราะอยากจะใช้เวลาในการค้นหาสิ่งที่จะทำให้...ชีวิตตื่น...ขึ้นมาใหม่... จะพยายามมองข้ามหนังสือบางแนวและเรื่องราวในบล็อกต่าง ๆ ไปก่อน... เพื่อจะหาแนวหนังสือที่จะทำให้เกิดความเพลิดเพลินเหมือนเดิม...
อย่า...อย่าเพิ่งคิดว่าจะไม่เจอกันซิ...
วันนี้คิดอย่างนี้...วันหน้าอาจจะมีประเด็นให้อยากเขียนก็ได้นี่นา... วันหน้า...ซึ่งอาจจะเป็นวันพรุ่งนี้ก็ได้... (อะไรมันจะเร็วปานนั้นย่ะ...รอให้มีคนเค้าคิดถึงก่อนดิ 555+) แค่จากเดิมเคยอัพบล็อกทุกอาทิตย์ (ลงเพลงก็ถือว่าอัพบล็อกน้า...เหอ ๆ)... ก็อาจจะมาเดือนละครั้ง...แต่คาดว่ายังคงแวะบล็อกที่เคยแวะอยู่... (ใครไม่มีบล็อกจะแวะเยี่ยมยังไงล่ะ...ไม่เป็นไร!! พรหมลิขิตคงทำให้เราได้เจอกัน 555+) ว่าแต่...อย่าเบื่อเวลาเราเข้าไปแวะที่บล็อกแล้วกัน...เหอ ๆ
อ้อ...ขอบคุณใครก็แล้วแต่ที่(หลง)เข้ามาในบล็อกนี้... ถึงแม้ว่าคุณจะไม่เคยฝากอะไรไว้เลยก็ตาม...
หมายเหตุ
นี่คือสิ่งที่เขียนไว้ก่อนบล็อกล่ม ก่อนเน็ตเดี้ยง ก่อนที่ทำงานเจอไวรัส... วันนี้เนตใช้ได้ปกติดี...บล็อกหายป่วย... ไวรัสที่ทำงานโดนกำจัดไปแล้วพร้อมกับทิ้งความเสียหายไว้ประมาณหนึ่ง... ไปเร่ร่อนตามบล็อกของเพื่อน ๆ...แล้วย้อนกลับมาอ่านสิ่งที่เขียนทิ้งไว้... ถามตัวเองว่าความรู้สึกที่มีตอนนี้เป็นยังไง... ก็ได้คำตอบว่าใจมันยังนิ่ง ๆ...รู้สึก... แต่ก็...ยังไม่อยากเขียน... เลยคิดว่าคงจะต้องหยุดไปก่อน...อยากเขียนเมื่อไร...ก็จะเข้ามาอัพบล็อกแล้วกันนะ...
See U...bye. 
Create Date : 19 มีนาคม 2550 |
Last Update : 13 พฤศจิกายน 2550 3:49:01 น. |
|
4 comments
|
Counter : 666 Pageviews. |
 |
|
|
โดย: ตะหลิวติ้ว IP: 58.64.54.236 วันที่: 22 มีนาคม 2550 เวลา:21:27:30 น. |
|
|
|
โดย: Always วันที่: 28 มีนาคม 2550 เวลา:10:23:24 น. |
|
|
|
โดย: คำภู๊ คำพู่ คำภู๋ IP: 58.137.53.32 วันที่: 31 มีนาคม 2550 เวลา:14:28:39 น. |
|
|
|
|
|
|
|
ไม่ได้เจอกันนาน คิดถึงจังเลยค่ะ