ขอบคุณรูปจากคุณเอก...blog B/W

เลยกลับมานั่งคิดหาสาเหตุ...
วิเคราะห์ตามหลักเศรษฐศาสตร์...สงสัยจะเป็นเพราะว่าอุปสงค์มันมีมากกว่าอุปทาน...
คือเมื่อก่อนเรามีความต้องการที่จะเรียนรู้เรื่องอะไรก็แล้วแต่...
ก็จะต้องค้นหาหนังสือที่ตอบสนองความอยากรู้ที่มีอยู่ให้ได้...
พอหาได้แล้วก็จะจมอยู่กับสิ่งใหม่ ๆ ที่ค้นเจอด้วยความตื่นใจ...

แต่ปัจจุบัน...ยังไม่ทันจะอยากรู้เลย ก็จะมีสารพัดสื่อมานำเสนอ...
เปิดประเด็นให้น่าสนใจ พออยากรู้ ก็เฉลยวิธีคิด วิธีปฎิบัติ และผลลัพธ์ให้เสร็จสรรพ...
โดยเฉพาะหนังสือและรายการทีวีประเภท How to ทั้งหลาย...
บอกตรง ๆ ว่า...เบื่อมาก...มันสำเร็จรูปเกินไป...

แม้แต่หนังสือประสบการณ์ชีวิต เรื่องเล่าจากการเดินทาง...
ที่เมื่อก่อนชอบอ่าน เพราะเหมือนเปิดโลกแคบ ๆ ของตัวเองให้กว้างขึ้น...
แต่ตอนนี้กลับเบื่อจนเหมือนคนไม่รักการอ่าน...
เกิดความรู้สึกว่าการอ่านหนังสือแนวที่ว่ามานี้...ทำให้ตัวเองเล็กลง...
ใช่...เหมือนโลกยังกว้างใหญ่เหมือนเดิม แต่ตัวเราเป็นแค่ฝุ่นผง...

ยิ่งอ่านแล้วรู้เรื่องราวทั้งหมดแบบหมดเปลือก...ก็ยิ่งรู้สึกไม่อยากไปไหน...
ไม่รู้สึกอยากค้นหา...ไม่รู้สึกอยากรู้จักใคร...ไม่รู้สึกตื่นเต้นกับอะไร...
อ่านหนังสือพวกนี้แล้วเหมือนกับ...เหมือน...กับ...
ไม่ให้โอกาสเราเรียนรู้ชีวิตด้วยตัวเอง...ทำตามที่เค้าบอกแล้วดีเอง...
อย่าทำอย่างนั้น...เพราะจะได้ผลอย่างนี้...
คุณต้องเดินทางแบบนี้นะ แล้วคุณจะได้เจอแบบนี้...
คุณเจอคนอย่างนี้ ให้ระวังจะต้องเจอกับเหตุการณ์แบบนี้...ฯลฯ

พอวิเคราะห์(เอง) และได้ข้อสรุป(เอง)...ก็เริ่มหวั่นใจ...
กลัวว่าตัวเองจะเป็นโรคซึมเศร้า (หลัง ๆ บรรดาพี่ ๆ หลาน ๆ เริ่มหาว่าเราเก็บตัว)...
ก็เลยคิดดูว่ามีวิธีไหนที่จะทำให้ตัวเองตัวไม่เล็กลงไปกว่านี้...
นึกได้ถึงความรู้สึกตอนที่เริ่มมีบล็อกเป็นของตัวเอง...
จุดประสงค์คืออยากมีพื้นที่ส่วนตัวในการหัดเขียน...

โดยเริ่มจากเขียนเรื่องเกี่ยวกับตัวเอง เป็นเรื่องเล่า (หรือที่ชอบบอกว่าบ่น)...
ซึ่งเมื่อเขียนออกมาแล้วเกิดความรู้สึกว่า...ยิ่งเขียนตัวเรายิ่งใหญ่ขึ้น...
เหมือนกับเราได้คิด กลั่นกรอง และเขียนออกมาด้วยตัวเราเอง...
ตัวเราก็จะใหญ่ขึ้น เนื่องจากความปลื้มใจที่เราถ่ายทอดออกมาได้...
เราเป็นเจ้าของเรื่อง (ถึงแม้ว่าบางครั้งจะเล่าเรื่องคนอื่น...เหอ ๆ)...

ถ้าอย่างนั้น..ตกลงต้องเขียนใช่มั้ย...ความรู้สึกดี ๆ จะได้กลับมา...
หลังจากคิดแล้ว...คำตอบคือ...ไม่ใช่...(- -“
ย้อนกลับไปที่ประโยคแรก...หมู่นี้ไม่รู้จะเขียนอะไร...
เพราะถ้าเขียน...เราก็จะเขียนเรื่องแบบที่เราบอกไปแล้วว่าเบื่อที่จะอ่าน...

จริง ๆ แล้ว...ยังมีเรื่องอยากเล่าอีกหลายเรื่อง ตามประสาคนที่มีวัยวุฒิพอสมควร...
ทั้งเรื่องของป๋า เรื่องสัตว์มีปีกทั้งหลาย (นก เป็ด หงส์)...
เรื่องสังคม+การเมือง เรื่องเพื่อน...
เรื่องคนพิเศษ (เรื่องนี้รู้สึกจะเป็นเรื่องในจินตนาการนะ 555+) ฯลฯ...
แต่เอาไว้ก่อนเถอะ!!

เพราะการเขียนประสบการณ์ แนวคิด การตัดสินใจ...ของตัวเอง...
ทำให้อดไม่ได้ที่จะต้องบอกสาเหตุที่เกิด วิธีการคิด สิ่งที่ตัดสินใจ และผลลัพธ์ที่ได้...
มันจะต่างอะไรกับสิ่งที่บ่นมาทั้งหมด...
มันกลายเป็นว่าความจริงของการเขียน...คือการทำให้คนอ่าน(บางคน)...เบื่อในที่สุด...

แค่คิดว่าตัวเองจะเป็นสาเหตุของการตัดจินตนาการในการใช้ชีวิตของคนอื่น...
ก็รู้ได้เลยว่า...ไม่อยากเป็นคนทำอะไรแบบนั้น...
ความจริง...จิตใต้สำนึกคงจะเกิดได้ระยะหนึ่งแล้ว...
หลัง ๆ ถึงได้ไปลงเพลงอะไรไปเรื่อยเปื่อย...มากกว่าจะเล่าเรื่อง...

ดังนั้น...อาจจะห่าง ๆ จากการเข้าบล็อกของตัวเอง(และของคนอื่น)ไปบ้าง...
เพราะอยากจะใช้เวลาในการค้นหาสิ่งที่จะทำให้...ชีวิตตื่น...ขึ้นมาใหม่...
จะพยายามมองข้ามหนังสือบางแนวและเรื่องราวในบล็อกต่าง ๆ ไปก่อน...
เพื่อจะหาแนวหนังสือที่จะทำให้เกิดความเพลิดเพลินเหมือนเดิม...

อย่า...อย่าเพิ่งคิดว่าจะไม่เจอกันซิ...

วันนี้คิดอย่างนี้...วันหน้าอาจจะมีประเด็นให้อยากเขียนก็ได้นี่นา...
วันหน้า...ซึ่งอาจจะเป็นวันพรุ่งนี้ก็ได้...
(อะไรมันจะเร็วปานนั้นย่ะ...รอให้มีคนเค้าคิดถึงก่อนดิ 555+)
แค่จากเดิมเคยอัพบล็อกทุกอาทิตย์ (ลงเพลงก็ถือว่าอัพบล็อกน้า...เหอ ๆ)...
ก็อาจจะมาเดือนละครั้ง...แต่คาดว่ายังคงแวะบล็อกที่เคยแวะอยู่...
(ใครไม่มีบล็อกจะแวะเยี่ยมยังไงล่ะ...ไม่เป็นไร!! พรหมลิขิตคงทำให้เราได้เจอกัน 555+)
ว่าแต่...อย่าเบื่อเวลาเราเข้าไปแวะที่บล็อกแล้วกัน...เหอ ๆ

อ้อ...ขอบคุณใครก็แล้วแต่ที่(หลง)เข้ามาในบล็อกนี้...
ถึงแม้ว่าคุณจะไม่เคยฝากอะไรไว้เลยก็ตาม...

หมายเหตุ

นี่คือสิ่งที่เขียนไว้ก่อนบล็อกล่ม ก่อนเน็ตเดี้ยง ก่อนที่ทำงานเจอไวรัส...
วันนี้เนตใช้ได้ปกติดี...บล็อกหายป่วย...
ไวรัสที่ทำงานโดนกำจัดไปแล้วพร้อมกับทิ้งความเสียหายไว้ประมาณหนึ่ง...
ไปเร่ร่อนตามบล็อกของเพื่อน ๆ...แล้วย้อนกลับมาอ่านสิ่งที่เขียนทิ้งไว้...
ถามตัวเองว่าความรู้สึกที่มีตอนนี้เป็นยังไง...
ก็ได้คำตอบว่าใจมันยังนิ่ง ๆ...รู้สึก...
แต่ก็...ยังไม่อยากเขียน...
เลยคิดว่าคงจะต้องหยุดไปก่อน...อยากเขียนเมื่อไร...ก็จะเข้ามาอัพบล็อกแล้วกันนะ...

See U...bye.

แล้วเจอกันใหม่น้า บายยยยยยยยย....~~~~

Create Date : 19 มีนาคม 2550
Last Update : 13 พฤศจิกายน 2550 3:49:01 น.		4 comments
Counter : 406 Pageviews.
Share Tweet