แม้จะดูใจกันต้องคอยคืนวัน...รวบรวมตัวฉันดูจากบทเพลง
Group Blog
 
<<
มีนาคม 2550
 123
45678910
11121314151617
18192021222324
25262728293031
 
19 มีนาคม 2550
 
All Blogs
 
Time out !!




หมู่นี้ไม่รู้จะเขียนอะไร...

ไม่ใช่ไม่มีประเด็น...แต่เป็นเพราะพอได้ไปแวะตามบล็อกของคนอื่น...
(ไปแวะบล็อกของคนอื่น จนบางทีก็ไม่แวะบล็อกตัวเอง 555+)
ทำให้ได้อ่านเรื่องราวอะไรต่ออะไรเยอะแยะไปหมด...

บางเรื่องเป็นเรื่องสนุก...อ่านแล้วก็ยิ้มมากยิ้มน้อยไปตามเรื่อง...
บางเรื่องเป็นบันทึกการเดินทาง...ก็แปลกใหม่ น่าสนใจ (และน่าอิจฉา...เหอ ๆ)...
ที่สำคัญ...หลายเรื่องอ่านแล้วทำให้คิดตาม...คิดหนัก...คิดจนไม่อยากเขียน...
บางครั้ง...อ่านแล้วอยากจะเขียนตอบ พอคิดไปคิดมา ก็ไม่เขียนอะไรซ่ะงั้น...

พอมานั่งนึก ๆ แล้วแปลกมากที่มีความรู้สึกว่า...
ยิ่งอ่านมากขึ้นตัวเรายิ่งเล็กลง....


ความรู้สึกนี้เหมือนตอนที่ไปงานสัปดาห์หนังสือครั้งล่าสุด...
พอเข้าไปอยู่ท่ามกลางหนังสือจำนวนมหาศาล...
ตอนแรกก็ตื่นเต้นอยากดู อยากเลือก อยากซื้อ อยากอ่านไปหมด...

แต่หลังจากเลือกหนังสือหลายเล่มเข้า (เลือกคือยังไม่ซื้อ ยืนอ่านก่อน...เหอ ๆ)
ก็เริ่มหนักใจ...ก็มันมีหนังสือมากมายเหลือเกิน แถมหน้าตาก็ดูดีไปหมด...
ไอ้เราก็กลัวโดนหลอก แบบรู้หน้าไม่รู้ใจ...สวยแต่รูปจูบไม่หอม...
เลยกลายเป็นว่า...เลือกไปเลือกมาได้หนังสือไม่มากเท่าไร...
แล้วก็ไม่อยากจะไปงานสัปดาห์หนังสืออีกแล้ว...

"นี่เราเป็นอะไรไปล่ะเนี่ย...”

****************************************


ขอบคุณรูปจากคุณเอก...blog B/W


เลยกลับมานั่งคิดหาสาเหตุ...
วิเคราะห์ตามหลักเศรษฐศาสตร์...สงสัยจะเป็นเพราะว่าอุปสงค์มันมีมากกว่าอุปทาน...
คือเมื่อก่อนเรามีความต้องการที่จะเรียนรู้เรื่องอะไรก็แล้วแต่...
ก็จะต้องค้นหาหนังสือที่ตอบสนองความอยากรู้ที่มีอยู่ให้ได้...
พอหาได้แล้วก็จะจมอยู่กับสิ่งใหม่ ๆ ที่ค้นเจอด้วยความตื่นใจ...

แต่ปัจจุบัน...ยังไม่ทันจะอยากรู้เลย ก็จะมีสารพัดสื่อมานำเสนอ...
เปิดประเด็นให้น่าสนใจ พออยากรู้ ก็เฉลยวิธีคิด วิธีปฎิบัติ และผลลัพธ์ให้เสร็จสรรพ...
โดยเฉพาะหนังสือและรายการทีวีประเภท How to ทั้งหลาย...
บอกตรง ๆ ว่า...เบื่อมาก...มันสำเร็จรูปเกินไป...

แม้แต่หนังสือประสบการณ์ชีวิต เรื่องเล่าจากการเดินทาง...
ที่เมื่อก่อนชอบอ่าน เพราะเหมือนเปิดโลกแคบ ๆ ของตัวเองให้กว้างขึ้น...
แต่ตอนนี้กลับเบื่อจนเหมือนคนไม่รักการอ่าน...
เกิดความรู้สึกว่าการอ่านหนังสือแนวที่ว่ามานี้...ทำให้ตัวเองเล็กลง...
ใช่...เหมือนโลกยังกว้างใหญ่เหมือนเดิม แต่ตัวเราเป็นแค่ฝุ่นผง...

ยิ่งอ่านแล้วรู้เรื่องราวทั้งหมดแบบหมดเปลือก...ก็ยิ่งรู้สึกไม่อยากไปไหน...
ไม่รู้สึกอยากค้นหา...ไม่รู้สึกอยากรู้จักใคร...ไม่รู้สึกตื่นเต้นกับอะไร...
อ่านหนังสือพวกนี้แล้วเหมือนกับ...เหมือน...กับ...
ไม่ให้โอกาสเราเรียนรู้ชีวิตด้วยตัวเอง...ทำตามที่เค้าบอกแล้วดีเอง...
อย่าทำอย่างนั้น...เพราะจะได้ผลอย่างนี้...
คุณต้องเดินทางแบบนี้นะ แล้วคุณจะได้เจอแบบนี้...
คุณเจอคนอย่างนี้ ให้ระวังจะต้องเจอกับเหตุการณ์แบบนี้...ฯลฯ

พอวิเคราะห์(เอง) และได้ข้อสรุป(เอง)...ก็เริ่มหวั่นใจ...
กลัวว่าตัวเองจะเป็นโรคซึมเศร้า (หลัง ๆ บรรดาพี่ ๆ หลาน ๆ เริ่มหาว่าเราเก็บตัว)...
ก็เลยคิดดูว่ามีวิธีไหนที่จะทำให้ตัวเองตัวไม่เล็กลงไปกว่านี้...
นึกได้ถึงความรู้สึกตอนที่เริ่มมีบล็อกเป็นของตัวเอง...
จุดประสงค์คืออยากมีพื้นที่ส่วนตัวในการหัดเขียน...

โดยเริ่มจากเขียนเรื่องเกี่ยวกับตัวเอง เป็นเรื่องเล่า (หรือที่ชอบบอกว่าบ่น)...
ซึ่งเมื่อเขียนออกมาแล้วเกิดความรู้สึกว่า...ยิ่งเขียนตัวเรายิ่งใหญ่ขึ้น...
เหมือนกับเราได้คิด กลั่นกรอง และเขียนออกมาด้วยตัวเราเอง...
ตัวเราก็จะใหญ่ขึ้น เนื่องจากความปลื้มใจที่เราถ่ายทอดออกมาได้...
เราเป็นเจ้าของเรื่อง (ถึงแม้ว่าบางครั้งจะเล่าเรื่องคนอื่น...เหอ ๆ)...

ถ้าอย่างนั้น..ตกลงต้องเขียนใช่มั้ย...ความรู้สึกดี ๆ จะได้กลับมา...
หลังจากคิดแล้ว...คำตอบคือ...ไม่ใช่...(- -“
ย้อนกลับไปที่ประโยคแรก...หมู่นี้ไม่รู้จะเขียนอะไร...
เพราะถ้าเขียน...เราก็จะเขียนเรื่องแบบที่เราบอกไปแล้วว่าเบื่อที่จะอ่าน...

จริง ๆ แล้ว...ยังมีเรื่องอยากเล่าอีกหลายเรื่อง ตามประสาคนที่มีวัยวุฒิพอสมควร...
ทั้งเรื่องของป๋า เรื่องสัตว์มีปีกทั้งหลาย (นก เป็ด หงส์)...
เรื่องสังคม+การเมือง เรื่องเพื่อน...
เรื่องคนพิเศษ (เรื่องนี้รู้สึกจะเป็นเรื่องในจินตนาการนะ 555+) ฯลฯ...
แต่เอาไว้ก่อนเถอะ!!

เพราะการเขียนประสบการณ์ แนวคิด การตัดสินใจ...ของตัวเอง...
ทำให้อดไม่ได้ที่จะต้องบอกสาเหตุที่เกิด วิธีการคิด สิ่งที่ตัดสินใจ และผลลัพธ์ที่ได้...
มันจะต่างอะไรกับสิ่งที่บ่นมาทั้งหมด...
มันกลายเป็นว่าความจริงของการเขียน...คือการทำให้คนอ่าน(บางคน)...เบื่อในที่สุด...

แค่คิดว่าตัวเองจะเป็นสาเหตุของการตัดจินตนาการในการใช้ชีวิตของคนอื่น...
ก็รู้ได้เลยว่า...ไม่อยากเป็นคนทำอะไรแบบนั้น...
ความจริง...จิตใต้สำนึกคงจะเกิดได้ระยะหนึ่งแล้ว...
หลัง ๆ ถึงได้ไปลงเพลงอะไรไปเรื่อยเปื่อย...มากกว่าจะเล่าเรื่อง...

ดังนั้น...อาจจะห่าง ๆ จากการเข้าบล็อกของตัวเอง(และของคนอื่น)ไปบ้าง...
เพราะอยากจะใช้เวลาในการค้นหาสิ่งที่จะทำให้...ชีวิตตื่น...ขึ้นมาใหม่...
จะพยายามมองข้ามหนังสือบางแนวและเรื่องราวในบล็อกต่าง ๆ ไปก่อน...
เพื่อจะหาแนวหนังสือที่จะทำให้เกิดความเพลิดเพลินเหมือนเดิม...


อย่า...อย่าเพิ่งคิดว่าจะไม่เจอกันซิ...

วันนี้คิดอย่างนี้...วันหน้าอาจจะมีประเด็นให้อยากเขียนก็ได้นี่นา...
วันหน้า...ซึ่งอาจจะเป็นวันพรุ่งนี้ก็ได้...
(อะไรมันจะเร็วปานนั้นย่ะ...รอให้มีคนเค้าคิดถึงก่อนดิ 555+)
แค่จากเดิมเคยอัพบล็อกทุกอาทิตย์ (ลงเพลงก็ถือว่าอัพบล็อกน้า...เหอ ๆ)...
ก็อาจจะมาเดือนละครั้ง...แต่คาดว่ายังคงแวะบล็อกที่เคยแวะอยู่...
(ใครไม่มีบล็อกจะแวะเยี่ยมยังไงล่ะ...ไม่เป็นไร!! พรหมลิขิตคงทำให้เราได้เจอกัน 555+)
ว่าแต่...อย่าเบื่อเวลาเราเข้าไปแวะที่บล็อกแล้วกัน...เหอ ๆ

อ้อ...ขอบคุณใครก็แล้วแต่ที่(หลง)เข้ามาในบล็อกนี้...
ถึงแม้ว่าคุณจะไม่เคยฝากอะไรไว้เลยก็ตาม...


หมายเหตุ

นี่คือสิ่งที่เขียนไว้ก่อนบล็อกล่ม ก่อนเน็ตเดี้ยง ก่อนที่ทำงานเจอไวรัส...
วันนี้เนตใช้ได้ปกติดี...บล็อกหายป่วย...
ไวรัสที่ทำงานโดนกำจัดไปแล้วพร้อมกับทิ้งความเสียหายไว้ประมาณหนึ่ง...
ไปเร่ร่อนตามบล็อกของเพื่อน ๆ...แล้วย้อนกลับมาอ่านสิ่งที่เขียนทิ้งไว้...
ถามตัวเองว่าความรู้สึกที่มีตอนนี้เป็นยังไง...
ก็ได้คำตอบว่าใจมันยังนิ่ง ๆ...รู้สึก...
แต่ก็...ยังไม่อยากเขียน...
เลยคิดว่าคงจะต้องหยุดไปก่อน...อยากเขียนเมื่อไร...ก็จะเข้ามาอัพบล็อกแล้วกันนะ...

See U...bye.




แล้วเจอกันใหม่น้า บายยยยยยยยย....~~~~





Create Date : 19 มีนาคม 2550
Last Update : 13 พฤศจิกายน 2550 3:49:01 น. 4 comments
Counter : 666 Pageviews.

 
สวัสดีค่ะ ป้าหนมปัง

ไม่ได้เจอกันนาน คิดถึงจังเลยค่ะ


โดย: ตะหลิวติ้ว IP: 58.64.54.236 วันที่: 22 มีนาคม 2550 เวลา:21:27:30 น.  

 
++ แวะมา .. บอกว่า .. "คิดถึง" .. ค่ะ

ช่วงนี้น้อง ว. ว่างงงงง .. จนอ่านหนังสือได้วันละ 1 เล่ม + ดูหนังวันละ 1 เรื่อง

เดี๋ยวนี้น้อง ว. ใช้วิธีเดินวนทั่วร้านหนังสือ(ร้านเดิมๆ) 1 รอบ
แล้วหลับตา .. หยิบหนังสือมาเล่มหนึ่ง

ใช้นโยบาย 1 เล่ม 1 ร้าน ใน 1 วัน
(บางวัน .. เลยได้อ่านแค่หน้าบันเทิง .. จากหนังสือพิมพ์ )

++++++++++++++++++++++

ปล.1 - อ้อ .. น้อง ว. เจอหนังสือ "ทางกันดาร" แล้ว
จากการเดินวนในร้านหนังสือร้านเดิม .. ในสัปดาห์ที่ 3
อ่านจบแล้ว .. สนุกดีค่ะ

ปล. 2 - เอ่อ .. "คิดถึง" .. อีกครั้ง .. นะคะ


โดย: กาลครั้งหนึ่งเมื่อวานนี้ วันที่: 26 มีนาคม 2550 เวลา:20:38:41 น.  

 
ทุกวันนี้มันเป็นโลกของการสื่อสารและข่าวสาร

บางครั้งการที่เราบริโภคข่าวสารมากเกินไปก็เกิดผลกระทบได้เหมือนกัน

การบริโภคข่าวสารทั้งโดยตั้งใจและไม่ตั้งใจนี่หละ

ตอนนี้ตัวเองเลยเกิดเป็นโรคตามอารมณ์

อารมณ์ที่ว่านี่เกี่ยวกับข่าวสารอย่างเดียวนะครับ อย่าเข้าใจผิด

คือบางเรื่องอยากอ่านอยากติดตามก็ตามอยู่ทั้งวัน

บางทีนึกไม่อยากจะรับรู้อะไรก็ทำหน้ามึน ไม่อ่านไม่สนซะอย่างนั้น

แต่เราก็เชื่ออีกว่าการอ่านดูรู้มาก เป็นเสน่ห์อย่างหนึ่ง

เพียงแต่ต้องไม่อวดรู้ หรือแสดงออกอย่างเกินงาม

การอ่านมากเป็นเรื่องดีเนอะ แต่เราบางอารมณ์ก็เบื่อ ๆ

การได้เข้าใจตัวเองบ้างก็เป็นเรื่องดีนะ

เพราะบางทีเรามัวแต่เข้าใจคนอื่น รับรู้เรื่องของคนอื่นมาก

เลยมองข้ามเรื่องของตัวเองไป


ก็เอาเป็นว่า ว่าง ๆ เมื่อไหร่ก็กลับมานะ

เราเองพักนี้ก็คิดอะไรเขียนอะไรไม่ออกเหมือนกัน

มันตื้อมันตันไปหมดเลย


โดย: Always วันที่: 28 มีนาคม 2550 เวลา:10:23:24 น.  

 
พักนี้เบื่อสถานการณ์บ้านเมืองเหลือเกิน
เลยทำตัวเหมือนเจ๊ เก็บเนื้อเก็บตัว (พร้อมมันเปลวเล็กน้อย)
จมอยู่กับเพชรพระอุมาทั้ง 48 เล่ม เป็นรอบสอง

ก่อนที่ชีวิตภายหน้า (ในเร็ววันนี้) จะต้องกลับไปเป็นนักเรียน (โข่ง) อีกรอบ จมอยู่กับกองประมวลกฎหมายอันมหึ...หึ..หึ..


โดย: คำภู๊ คำพู่ คำภู๋ IP: 58.137.53.32 วันที่: 31 มีนาคม 2550 เวลา:14:28:39 น.  

ชื่อ :
Comment :
  *ใช้ code html ตกแต่งข้อความได้เฉพาะสมาชิก
 

All bread
Location :
นนทบุรี Thailand

[ดู Profile ทั้งหมด]

ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed
Smember
ผู้ติดตามบล็อก : 1 คน [?]




ไม่รู้สิ!!ยังไม่เข้าใจตัวเองเลย...สงสัยว่ากำลังอยู่ในช่วงค้นหา ว่าแต่หามาก็หลายปีแล้ว ทำไมมันยังไม่เจอซักทีหว่า 555+
Color Codes ป้ามด
Friends' blogs
[Add All bread's blog to your web]
Links
 

 Pantip.com | PantipMarket.com | Pantown.com | © 2004 BlogGang.com allrights reserved.