ที่สุด...คุณก็ได้รู้ความจริงซะที
แล้วในที่สุด..
เราก็ตัดสินใจที่จะบอกความจริงให้คุณได้รับรู้.. ทั้ง ๆ ที่ ..ผลลัพธ์ที่จะได้.. อาจทำให้เราเสียใจก็ตาม
แต่ถ้าไม่บอกคุณไป.. เราก็ยังรู้สึกติดค้างในใจอยู่ร่ำไป .......... บอกคุณไปว่า.... เราเคยเจอกันที่ไหน.. นั่นมันก็แค่ระยะเวลาสั้น ๆ ที่มันอาจไม่มีความหมายกับคุณเลยสักนิด.. ..แต่มันสำคัญกับเรามาก.. มากจนขนาดว่า.. ผ่านไปกว่า 8 ปี เราก็ยังจดจำไว้เสมอ
ไม่คาดหวัง... ว่าคุณจะจำได้.. ไม่คาดหวัง.. ว่าคุณจะตื่นเต้นยินดีสักนิด
เพราะแค่ทุกวันนี้.. คุณยังมีแก่ใจคุยกับเราทาง E-mail มันก็มากเกินพอแล้วหละ
แต่ที่ตัดสินใจบอกคุณ.. เพราะเราไม่รู้เหมือนกันว่า..ชีวิตที่ดำเนินไปแต่ละวัน.. เราจะพบเจอกับอะไรบ้าง.. หรือ.. เราจะจากโลกนี้ไปตอนไหน ก็ไม่รู้.. ฉะนั้น.. จึงเลือกที่จะบอกคุณไปให้หมด.. อย่างน้อย.. เราก็จะได้รู้สึกว่า.. เราไม่มีอะไรติดค้างในใจอีกแล้ว.. .. บอกไปให้หมด ๆ ...
ก็เราเลือกที่จะอยู่ตรงนี้.... ถึงแม้ว่า.. ความเป็นจริงเนี่ย.. เราสามารถไปยังที่คุณอยู่ได้.. รวมทั้งไปพบคุณได้.. สัมผัสได้ก็ตาม........ ..แต่เราเลือกที่จะไม่ทำอย่างนั้น...
เลือกที่จะเก็บความงดงามทั้งหมดไว้กับตัวเราคนเดียว.. เก็บไว้ในส่วนลึกของใจเรา.. ..เก็บไว้ในโลกส่วนตัวของเรา .. ที่ไม่มีใครจะสามารถเข้ามากล้ำกรายได้... .... โลกที่..เราสร้างขึ้นมา เพื่อเป็นสถานที่ให้เราได้ พักจิตใจยามที่อ่อนล้า.. โลกที่มีเพียงคุณคนเดียวในนั้น... ... ........
Create Date : 24 กุมภาพันธ์ 2549 |
|
8 comments |
Last Update : 27 กุมภาพันธ์ 2549 9:47:45 น. |
Counter : 560 Pageviews. |
|
|
|
ทำไมวันนี้เขียนเศร้าจัง
อยู่ใกล้ๆจะชวนไปเต้นระบำให้หายเศร้าเลยนะเนี่ย