ฝังหัวใจข้าไว้ที่เสม็ด.... ตอน37 ฝันที่พล่ามัว

สีหน้าของแมนดูจริงจังเกินกว่าจะคิดว่าเป็นเรื่องล้อเล่น แต่ถึงยังไงผมก็คิดว่าเป็นเพียงเรื่องที่แมนฝัน แล้วก็คิดกังวลไปเอง อาจจะเป็นเพราะนอนมากเกินไป เลยฝันเป็นตุเป็นตะ บวกกับอากาศร้อนก็อาจจะทำให้ฝันร้ายได้ แมนเล่าความฝันของเขาให้พวกเราฟังอย่างกระท่อนกระแท่น

"....แล้วก็....เราไม่รู้ว่าที่ไหน เห็นเพดานสูง.. ลวดลายสวยๆ.. ดอกไม้.. มีคนหลายคน.. เสียงงึมงัมเหมือนสวดมนต์.."
"งงวุ้ย!" วิทพูดแทรก "แล้วดีมจะมีเคราะห์ยังไง ไม่เห็น..."
"มีสิ!.." สายตาของแมนดูเลื่อนลอย "เราเห็นดีม เห็นหน้าดีม...ชัดมาก."
"หน้าผมเป็นยังไงเหรอ"
"หน้าดีมตอนนั้น...." แมนทำท่านึก
"เศร้า...น้ำตาคลอๆ..หน้าดีมเศร้ามาก เหม่อลอย...แต่มัวๆ..ควัน.....มีควันด้วย"
ผมยิ้ม "สงสัยผมอกหักมั้ง...ฮ่าๆๆ"
"ไม่รู้สิดีม แต่เราว่าไม่ใช่ อีกเดี๋ยวนึง เราก็เห็นนายทำหน้าเหมือนตกใจ.."
"ตกใจ สงสัยเห็นแฟนเก่าไปควงคนใหม่มั้ง" ผมแกล้งตลก
"ไร้สาระน่ะแมน" วิทพูดบ้าง "ไม่เห็นจะมีอะไรเลย"

ผมกับวิท ช่วยกันซักแมน แต่ก็ไม่ได้เรื่องอะไรมากไปกว่า การเล่าซ้ำไปซ้ำมา ไม่มีรายละเอียดอะไรที่มาผูกกันเป็นเรื่องได้ สุดท้ายก็คือ ยิ่งเล่าก็ยิ่งไม่รู้เรื่อง สรุปคือนอนมากไปเลยฝันจนไม่รู้เรื่อง
"แต่ในความฝัน... มันเศร้า และน่ากลัว จนเรารู้สึกเหมือนจริง..." คำพูดสุดท้ายที่แมนพูดทิ้งท้ายไว้

พอพวกเราไม่ได้เรื่องอะไรมากมายกับความฝันของแมน ก็จึงเปลี่ยนเรื่องคุย วิทบ่นเสียดายว่ามีเวลาอยู่น้อยเกินไป ยังไปเที่ยวไม่ครบทุกหาดเลย
"งั้นคุณก็อยู่ต่อ" ผมบอก "แต่ผมกลับ"
"เราก็กลับ" แมนบอกซื่อๆ
คืนนี้เราพร้อมใจกันกลับบ้านพัก โดยไม่ได้ไปเดินเที่ยวที่ไหนกันต่อ ผ่านมาทางบ้านพักที่ชวนพวกเราร่วมโต๊ะตอนหัวค่ำ คุณพี่ผู้หญิงวัยกลางคนยังนั่งคุยกับหนุ่มใหญ่(คงเป็นสามี)กันสองคน เตาย่างไม่มีอะไรเหลือแล้ว เธอยิ้มให้ด้วยไมตรี
"กลับกันวันไหนคะ"
"พรุ่งนี้ครับ" วิทตอบ
"ว่างก็ไปเที่ยวลำปางบ้างนะคะ" บ้านเกิดพวกเค้าอยู่ลำปาง
"ครับๆ"

ยังไม่ทันสี่ทุ่มดี ก็ปิดไฟนอนกันแล้ว ทุกคนดูจะหลับไปได้อย่างรวดเร็ว แต่ผมนอนไม่หลับ พลิกไปพลิกมาก็แล้ว เลยลุกย่องออกไปนั่งที่ระเบียงนอกห้อง อากาศร้อนอบอ้าว เห็นพุ่มไม้ดำมืดเป็นเงาตะคุ่มๆ ผมมองออกไปเรื่อยเปื่อย แต่ไม่มีจุดน่าสนใจให้มอง หน้าบ้านพัก หลังนั้นมีคน2-3คน มองมาทางผม แต่พอผมมองกลับไปก็กลับรีบหันไปทางอื่น "ไม่เป็นไร ไปคุยกับพวกเค้าซักพักก็ดีเหมือนกัน" ผมนึกในใจ

กำลังมองบันไดเพื่อก้าวลงบ้าน พอเงยหน้ามาดูอีกที เพื่อนบ้านก็ไม่รู้หายไปไหนหมดแล้ว มีอะไรบางอย่าง ทำให้ผมหันกลับไปมองด้านหลังที่เป็นป่า อาจจะเป็นเพราะแสงจันทร์วันเพ็ญของวันวิสาขะ ทำให้ในป่าไม่มืดมากนัก เงาลางๆของคน ยืนอยู่ตรงนั้น ผมมองอยู่ไม่นาน ภาพนั้นก็ชัดเจน ผู้หญิงฝรั่ง เนื้อตัวมอมแมม มีคราบเลือดที่ลำคอ ตาถลนจ้องมองผม และกำลังชี้นิ้วมาที่ผม มีเสียงพึมพัมจากปากฟังไม่รู้เรื่อง ผมกำลังตกใจสุดขีด!!

--------------- โปรดติดตามตอนต่อไป -------------

Create Date : 23 เมษายน 2551		1 comments
Last Update : 23 เมษายน 2551 21:46:50 น.
Counter : 370 Pageviews.
Share Tweet