|
|
|
น้องม๋าในความดูแลตัวแรกในชีวิต
อายุ 2 เดือนถั่วต้ม น้องหมาพันธุ์ผสมพ่อชิสุ แม่พุดเดิ้ล ตัวเล็กๆซนๆ มาเป็นลูกหมาอพาร์ทเมนต์ของแม่ ตั่งแต่ยังเด็กอายุ 2 เดือน ถั่วต้มไม่คุ้นที่ มาถึงก็มอง มอง แล้วก็มอง มองซ้าย มองขวา ดูโน้นดูนี่จนจุใจ ก็เดินมาหาแม่เอาหน้าเกยขาแล้วก็หลับ
อายุ 4 เดือนถั่วต้มติดแม่เหมือนติดขนม เริ่มมองหาของเล่นรอบตัวอื่นๆ นอกเหนือจากที่แม่ซื้อให้ ถั่วต้มเริ่มสนใจร้องเท้าของแม่ ถั่วต้มแปลงร่างเป็นหนูยักแทะๆๆๆ รองเท้าจนแหวง เมื่อแม่เห็นก็ใช้ไม่ตายเดิม แม่ใช้ไม้ตีแมลงวันพิฆาตฟาดลงไป "ที่พื้น" เสียงดังสนั่น ต้มกลัวร้องลั่นบ้าน แต่ถั่วต้มจะจำได้ว่าไอ้รูปร่างหน้าตาอย่างนี้เล่นไม่ได้ อายุเท่านี้ถั่วต้มเริ่มจำคำสั่งได้บางแล้ว เช่น นั่ง หมอบ ขอมือ และรอ แม่ดีใจจังที่หนูฉลาดจัง
6เดือนถั่วต้มเริ่มโตเป็นหนุ่ม ขนเริ่มยาวมาก ตัวอ้วนกลม แม่พาหนูไปเรียนด้วยบ่อยๆ เพราะช่วงนี้แม่ไกล้สอบ แม่พาหนูไปพบปะเพื่อนๆแม่ และแล้วอาการนอนของหนูก็ทำให้เพื่อนๆแม่ขำ และตั้งชื่อใหม่ให้หนู หนูชอบนอนแบะขาสี่ข้าง ก้มหน้ามุดลงพื้นเอามือข้างนึงปิดหน้าไว้ เมื่อมองไกลๆ จะเหมือนกับใครเอาพรมเช็ดพื้นมากองไว้ เพื่อนแม่จึงตั้งชื้อนให้หนูใหม่ว่าผ้าขี้ริ้ว นับแต่นั้นมาหนูก็กลายเป็นน้องหมาผ้าขี้ริ้วไป
อายุ 8 เดือน ช่วงนี้แม่ไกล้เรียนจบแล้ว แล้วหนูเองก็เริ่มจะเป็นหนุ่มใหญ่ แม่พาหนูไปพบปะเพื่อนหมา และแมวมากขึ้น หนูสนิทกับหมาแมวทุกตัวในบริเวณอพาร์ทเมนต์ หนูจะชอบนั่งรถมาก แต่แม่ยังจนอยู่ ไม่มีรถของตัวเองหนูเลยได้นั่งแต่รถเมล์เล็กแถวที่พัก กับ Taxi เท่านั้น เวลานั่งรถเมล์หนูจะชอบเอาหน้าออกนอกหน้าต่างรับลมเป็นประจำ และผูกมิตรกับผู้โดยสารคนอื่นที่นั่งไกล้ๆแม่ โดยการเอามือไปสะกิดเค้าอยู่บ่อยๆ
อายุ 1ขวบ ตอนนี้แม่เหลือแค่ Project อย่างเดี่ยวแม่ก็จะเรียนจบแล้ว ยายของหนูเห็นว่าแม่ต้องเรียนหนัก แล้วหนูต้องเหงาอยู่บ้านคนเดียว ยายเลยบอกให้แม่พาหนูไปอยู่กับพี่ๆ แก้งม๋าบ้านนอกก่อนในระหว่างรอแม่เรียนจบและมีงานทำ แม่ก็คิดอยู่นาน ว่าหนูจะอยู่ได้มั้ยตั้งหลายเดือน แม่เลยพาหมาเมืองกรุงอย่างหนูลองไปเที่ยวบ้านนอกดู ว่าจะเข้ากับพี่ๆม๋าบ้านนอก "แมวด้วย" ได้มั้ย
ม๋าถั่วต้มแห่ง เมืองกรุง เผชิญ แก้งม๋าบ้านนอก( 10 กว่าชีวิต) ซึ่งนำแก้งโดยนู๋ใหม "น้องสุดท้องในแก้งม๋า" พี่แตงโม พี่ดุกดิ๊ก ป้าปุ๊กปิ๊ก ลุงแบ็ค พี่แมวข้าวฟ้าง ข้าวโพด น้องหนู ฯ
วันที่ถั่วต้มมาถึงบ้านยาย เมื่อแม่ปล่อยถั่วต้มลงพื้น ถั่วต้มก็มองโน้น มองนี่ ดมโน้น ดมนี่ แล้วในไม่ช้าเจ้าต้วแสบก็มา เจ้าใหมวิ่งมาหาพี่ "ใหมจะต้องเรียกถั่วต้มว่าพี่ ถึงแม้ใหม่จะตัวใหญ่กว่าถ้วต้มมาก็ตาม นั่นเพราะใหมเป็นม๋าพีนะโกเด้น" ด้วยความเร็วสูง เมื่อมาถึงก็เบรคจนเกือบจะชนถั่วต้มซึ่งตัวเล็กว่ามาก เมื่อทั้งคู่เจอกัน ก็มองๆดมๆ กันอยู่ซักพัก ด้วยความเป็นห่วงแม่นั่งเฝ้าหนูอยู่ตลอดเพื่อป้องกันการโดนกลั่นแกล้งจากเจ้าใหม ซึ่งมีนิสัยขี้เล่นชอบตระครุบเหมือนแมว แต่แล้วความเป็นห่วงก็เริ่มคลายลงเมื่อแม่เห็นหนูเข้ากับพี่ๆน้องๆหมาและแมวได้ทุกตัว แม่จึงปล่อยให้หนูเล่นกับพี่ๆ ไป ซัก 30 นาทีผ่านไปเมื่อแม่กลับมาดูหนู...โอ้ยพระเจ้า ม๋าถั่วต้มที่หอมสดชื่น ขนสะอาดของแม่หายไป แม่พบแต่หมาโคลน หมาโคลนจริงๆนะ มีแต่ขี้โคลน ขี้ดิน ใบไม่ ใบหญ้าเต็มหัว เต็มตัวไปหมด แหมจริงๆเลยดูซิพากันไปซนซะ แต่ในความซนของหนูก็ทำให้แม่หายห่วง ว่าเมื่อแม่พาหนูมาอยู่กับยาย หนู่จะอยู่อย่างสนุกสนาน และไม่เหงา
หลังจากกลับจากบ้านย้าย แม่พาหนูมาตัดขนให้สั้นลงเพื่อการดูแลที่ง่ายขึ้นเวลาไปอยู่กับยาย แม่เตรียมสิ่งของจำเป็นของหนูที่จะใช้พอดีใน 1 เดือนไว้ แม่สอนหนู ให้หัดฟังเสียงแม่จากโทรศัพท์เวลาแม่ไม่อยู่ เมื่อทุกอย่างพร้อมหนูก็จะได้เป็นหมาบ้านนอกชั่วคราวซะที
สงกรานต์ ตอนนี้หนูอายุขวบกว่าแล้ว แม่พาหนูมาอยู่บ้านยายตอนสงกรานต์ ยายและตาเห่อหนูมาก อนุญาติให้หนูนอนในห้องยายได้ และเข้าออกบ้านได้ ...เพราะหนูไม่ดื้อไม่ซน ทำให้ยายใจอ่อนให้นอนด้วย แม่ไปส่งและอยู่เป็นเพื่อนหนู 1 อาทิตย์ ในวันที่แม่กลับ แม่ใจหายเหลือเกินเพราะเราไม่เคยไกลกันเลยตลอด 1 ปี หนูมาส่งแม่ขึ้นรถ แม่น้ำตาไหลเพราะแค่ไม่เห็นหนูแป๊บเดียวแม่ก็คิดถึงหนูแล้ว เมื่อแม่กลับถึง กทม. แม่ก็โทรหายาย เพื่อถามอาการหนูหลัวจากมาส่งแม่ว่าเป็นไง ยายบอกว่าหนูนั่งรอแม่อยู่หน้าบ้าน และไม่เล่นกลับใครเลยวันนี้ แม่เลยบอกยายว่าขอคุยกับหนูหน่อย รู้มั้ยยายบอกว่าไง "เอ้ย..ถั่วต้มมันฟังเป็นหรอ" แม่ก็บอกยายว่า "สบายมากแม่ ถั่วต้มคุยเป็น หนูสอนแล้ว" ว่าแล้วยายก็ขำใหญ่บอกว่าเอ้าลองดูซิหมามันจะคุยกับคนยังไง เมื่อยายเอาโทรศัพท์ให้ถ้วต้ม แม่ได้ยิยเสียง ฟุดฟิด ของถั่วต้ม เมื่อแม่เรียก ถั่วต้มๆก็ครางฮือๆอิ่งๆใหญ่เลย ยายงี้ขำใหญ่ ว่าเออแฮะมันคุยกันได้ หลังจากนั้นมาแม่ก็ติดต่อกับหนู่ด้วยการโทรหา และกลับไปหา เดือนละครั้ง
หนูกลายเป็นม๋าบ้านนอกโดยสมบูรณ์
หลังจากแม่เรียนจบ และมีงานทำ หาที่พักที่พร้อมจะพาหนูมาอยู่ด้วย แม่ดีใจที่หนูมีเพื่อนและมีความสุขมาก หนู้อ้วนมากยิ่งกว่าตอนที่อยู่กับแม่ซะอีก เพราะตากับยายตามใจเหลือเกิน เมื่อแม่พร้อมและจะพาหนูมาอยู่ด้วย ยายกับตาก็ไม่ยอมซะแล้วเพราะเค้าก็คงหลงรักหนูเข้าแล้ว และบอกว่าถ้าหนูมาอยู่กับแม่ก็จะเหงาเพราะอยู่คนเดียว นั่งคุยนั่งเถียงกันอยู่นานกว่าจะตกลงกันได้ ยายยื่นคำขาดว่าไม่ให้ แม่ก็อ่อนใจเถียงคนแกไม่ขึ้น เค้าก็รักของเค้าอ่ะนะแม่เข้าใจ แต่แม่ก็รักของแม่นี่ แต่ยายก็ให้เหตุผลว่า "ไปอยู่โน่นเราก็ทำงานเยอะ ที่ก็ไม่มีให้วิ่งเยอะเหมือนที่บ้าน ไม่มีเพื่อนด้วย เอาถั่วต้มไปมันก็เหงา อยู่นี่มีเพื่อน มีที่เล่น มีคนดูเยอะ" เฮ้ย แม่หล่ะอ่อนใจก็เลยตามใจยาย แต่ก็บอกยายว่าถ้างานแม่ลงตัวแม่จะพาหนูมาอยู่ด้วยนะ ยายก็บอกว่าไม่อีก ยายยื่นคำขาด "ถ้าไม่มีบ้านเป็นของตัวเองแม่ก็ไม่ให้ไอ้ถั่วหลอกลำบากเปล่าๆ" เอ้อซะงั้นนะแม่เรา ถั่วต้มดูยายเราซิ แม่เข้าใจยายนะ เพราะยายเค้าเป็นห่วงแม่ว่าจะห่วงหนูจนไม่เป็นอันทำไร และยายก็ห่วงหนูว่าจะลำบากด้วย เฮ้ย....เอาเป็นว่าเหตุผลยายสมบูรณ์มากแม่เถียงไม่ได้เลย.....
1 ปีที่ไม่ได้อยู่ด้วยกัน แม่ก็ใช้วิธีโทร หาและกลับไปหาอยู่อย่างนี้เสมอๆ จนหนูชิน เพราะถ้าแม่โทรหากลางคืนก็ปกติ คุยจบก็นอน แต่ถ้าเมื่อไรที่แม่โทรหาหนูตอนกลางวัน หนุก็มักจะมานั่งรอรับแม่หน้าบ้านเสมอซึ่งอันนี้ยายคงสอน หรือไม่หนูก็เป็นเอง แต่มาช่วงเดือนหลังๆ ก่อนจะครบปี ก็มีเรื่องแปลกๆเกิดขึ้น แม่โทรหายายเพื่อจะคุยกับหนูยายก็บอกว่าหนูไปเล่นไม่รู้อยู่ไหน แล้วเมื่อครบเดือนแม่จะกลับบ้าน ยายก็บอกยังไม่ต้องมาหลอกช่วงนี้ไม่ค่อยว่างมาเดี๋ยวก็เหงา แม่เลยแปลกใจเพราะปกติ ถ้าแม่บอกจะกลับบ้าน ยายจะรีบให้กลับทันที
วันที่จากลาก็มาถึง
เมื่อแม่สงสัยในการกระทำที่แปลกไปของยาย แม่เลยโทรไปถามกับน้องพลอย พี่บุญธรรมอายุ 8 ขวบของหนูถั่ว หลานรักของแม่ แม่ก็ได้ความจริงมาว่า "อาอ้อม ถั่วต้มหายไป ปูกับย่าตามหาหลายวันแล้วไม่เจอเลย มีคนบอกว่าเห็นมีคนอุ้มถั่วต้มไป" โอ้ย....หัวใจสะลาย แต่ร้องให้ไม่ออก ตกใจ แปลกใจเป็นไปไม่ได้ ทำไมใครช่างใจร้ายมาเอาเจ้าถั่วต้มของเราไป เอาไปทำไม เอาไปทำไร นี่ใช่มั้ยคือเหตุผลว่าทำไมแม่ถึงไม่อยากให้เรากลับบ้าน มันชาไปทั้งตัว ใครมันกล้าขนาดนั้น มาเอาเจ้าถั่วต้มไปจากบ้านเราเลย ช่วยกันหาเท่าไรก็ไม่เจอ ไม่มีหาเท่าไรก็ไม่มี ไม่มีถั่วต้มของแม่อีกแล้ว ไม่มีเจ้าตัวแซบที่ชอบวิ่งมามุดเวลาสู้ เจ้าใหมไม่ได้อีกแล้ว ไม่มีเจ้าตัวเล็กวิ่งไปวิ่งมาในบ้านอีกแล้ว ทำไม คนเราทำไมใจร้ายอย่างนี้เค้าจะรู้มั้ยว่าเค้าทำให้คนเสียใจหลายคน ยาย ปู แม่ และคนอื่นในบ้าน เราตามหาหนู เสียใจกันมาก เพราะหนูเป็นที่รักของทุกคน คนเราช่างใจร้ายกันเหลือเกิน
ครบ 1 ปี จากวันที่ถั่วต้มหายไป
จากวันที่รู้ว่าถั่วต้มหายไป จนวันนี้ก็ 1 ปี แล้ว แม่ไม่ได้ข่าวคราวของหนูเลย ทุกวันนี้แม่ก็ยังรักและคิดถึงหนูอยู่เสมอ แม่หวังเพียงแต่ว่าถ้าหนูยังมีชีวิตอยู่ แม่ก็อยากให้คนที่พลากหนูไปจากแม่ เลี้ยงหนูให้ดี ให้มีอาหารกิน มีที่อยู่ที่อบอุ่นคอยบังแดดบังฝน หรือถ้าเค้าไม่มีความสามารถจะเลี้ยงให้ดีได้ แม่ก็อยากให้เค้ามีสำนึกของความเป็นคนเอาหนูมาคืนให้แม่เหมือนเดิมจะสภาพไหนก็ได้แม่ก็รักเพราะแม่ยังรอหนูอยู่เสมอ แต่ถ้าหนูไม่อยู่แล้ว แม่ก็ขอให้หนูไปเดินอยู่บนเมฆบนฟ้า และเจอกับป้าปุ๊กปิ๊กที่พึ่งไปเมื่อต้นปี และคอบเปอร์ที่พึงไปเมื่อก่อนสงกรานต์นี่เอง ตอนนี้ทั้งคู่คงไปอยู่บนฟ้าแล้ว
รักหนูเสมอนะเจ้าถั่วของแม่
| Create Date : 21 เมษายน 2549 | | |
| Last Update : 21 เมษายน 2549 15:59:59 น. |
| Counter : 362 Pageviews. |
| |
|
 |
|
|
|
|
|
 |  |  |
| |
สวัสดีค่ะ ขอบคุณที่แวะทักทายนะคะ |
|  | |  |
|
|
|
|
|
|
|
|
|
ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed
ผู้ติดตามบล็อก : 1 คน [