ถึงแล้วปารีส.......เมืองโรแมนติกกับคนพิเศษ

หลังจากปี 2005 ที่เราได้เจอกันที่ญี่ปุ่น เราก็คุยกันตลอด โทรศัพท์, อีเมล์, msn, sms เอาทุ้กทางที่ทำให้เรารู้สึกว่าใกล้กันที่สุด แต่วันเวลาผ่านไปปีกว่าๆ แล้วเราก็ยังไม่ได้เจอกันสักที เราก็คอยเป็นกำลังใจให้กันและกันในทุกๆ เรื่อง อันนี้ก้อยก็ขอยอมรับเลยว่า นับถืออัลโดจริงๆ ในความมั่นคง ขนาดว่าที่บ้านเค้าซึ่งตอนนั้นยังไม่รู้จักก้อย ก็จะคอยห้ามตลอดว่าจะคบไปทำไม ก้อยเป็นใครที่ไหนก็ไม่รู้ อยู่ต่างบ้านต่างเมือง นับถือคนละศาสนา วัฒนธรรมก็ต่างกัน จะเป็นไปได้เหรอ ไม่มีทางหรอก เลิกซะเถอะ......



และเวลาที่เราคุยกันส่วนใหญ่อัลโดต้องใช้เวลาตอนกลางคืนของเค้ามาคุยกับก้อย ไม่ได้หลับได้นอนคะ ปกติวันจันทร์-ศุกร์ซึ่งเป็นวันทำงานเราก็จะคุยกันทางโทรศัพท์ ใช้โปรแกรม Voip แต่เสาร์-อาทิตย์เราก็จะคุยกันทางเอ็มและใช้กล้องเวปแคมเพื่อเห็นหน้ากัน เวลาประมาณ 10 โมงเช้าของเสาร์-อาทิตย์ ซึ่งจะเป็นเวลา 5 ทุ่ม ของชิลีในช่วงหน้าหนาว แต่ถ้าเป็นช่วงหน้าร้อนก็จะเป็นเที่ยงคืน บางทีเราคุยกันยันตี 5 – 6 โมงเช้าของชิลีเลย อัลโดเค้าก็ต้องนอนดึกมาก พ่อแม่เค้าก็บ่นอยู่ แต่พอมาตอนหลังที่เค้าได้รู้จักตัวเป็นๆ ของก้อยก็หายบ่นเลย แถมคะยั้ยคะยออัลโดว่าเมื่อไหร่จะแต่งงานสักที อิอิอิ ไว้จะเล่าอีกทีคะว่าได้เจอตัวเป็นๆ กันยังไง



ต้นปี 2007 อัลโดได้งานใหม่ที่สนามบิน CDG ที่ปารีส ว้าวววว.......เมืองโรแมนติกในฝัน



เดือนพฤษภาคมอัลโดก็ชวนก้อยไปเที่ยวปารีส นี่เราจะได้พบกันแล้วจริงๆ เหรอ หลังจากผ่านไปปีครึ่งที่ได้แค่คุยกันผ่านสื่อต่างๆ ที่มี



แต่ด้วยความที่ตอนนั้นก้อยรับราชการอยู่ การจะเดินทางไปต่างประเทศไม่ว่าจะแค่วันหรือสองวันต้องทำหนังสือขออนุญาตจากทางปลัดกรุงเทพมหานครเพื่อเดินทางไปต่างประเทศ ตอนนั้นก้อยไปทั้งหมด 12 วันคะ ก้อยก็จัดการเดินเรื่อง



นอกจากเรื่องที่ทำงานแล้วยังมีเรื่องวีซ่าอีกคะ ตอนไปทำก็ต้องเตรียมเอกสารให้พร้อมสุดๆ จะได้ไม่ต้องเสียเวลา และช่วงนั้นเป็นช่วงที่โชคดีมากที่บัญชีธนาคารมีเงินของแม่ผ่านเข้ามา ทำให้ตัวเลขในบัญชีดูดีเอาไปแนบขอวีซ่าได้แบบราบรื่น



แล้วเอกสารทุกอย่างก็เรียบร้อย ตั๋วเครื่องบินพร้อม รอบนี้ก้อยใช้บริการสายการบินเอมิเรทต์คะ ต้องไปต่อเครื่องที่ดูไบ ประทับใจกับสายการบินนี้มาก แอร์ก็เอาใจใส่ดี เครื่องบินก็สะดวกสบาย ชอบมากกกก.....



ที่สนามบินที่ดูไบก็แสนอลังการ ช่วงที่ก้อยเดินเข้าอาคารสนามบินเจอพนักงานกำลังกดขวดสเปรย์เพื่อเพิ่มความหอมให้กับบรรยากาศในสนามบิน แต่เค้าไม่ได้ใช้สเปรย์ปรับอากาศธรรมดาๆ ที่เราเห็นกันทั่วไปนะคะ เค้าใช้น้ำหอมแบรนด์แนมคะเป็นสเปรย์ปรับอากาศ เห็นกันจะจะ กำลังกดขวดกันยกใหญ่เลยคะ อืมมมม รู้แล้วว่าล่ำซำจริงๆ ดูไบ











พอไปถึงสนามบิน CDG ที่ปารีสแล้วก็ผ่านทุกด่านที่ต้องผ่าน รอรับกระเป๋าแล้วก็หาทางออกมา พบคนที่เรารอคอยมานานรออยู่ที่ประตูทางออก........ตื่นเต้นมากคะ จำอัลโดแทบไม่ได้ เสียงที่คุยกันทางโทรศัพท์ก็ต่างไปจากเสียงที่ได้ฟังจากตัวจริง แต่ความน่ารักเหมือนเดิมไม่มีเปลี่ยน



ไม่อยากจะเชื่อเลยในที่สุดเราก็เจอกันอีกจนได้.......



ในปารีสเราก็ไม่พลาดที่จะไปเที่ยวในที่ต่างๆ ในเมืองอันสุดแสนโรแมนติกนี้ ตามไปดูกันเลยคะว่าเราไปเที่ยวไหนกันบ้าง




The Hôtel National des Invalides













ที่เก็บศพนโปเลียน




ล่องเรือในแม่น้ำเซน (The Seine River)












หอไอเฟล









วิวจากหอไอเฟลยามตะวันลับฟ้า





Arc de Triomphe จากมุมมองบนหอไอเฟล





หม่ำๆ มื้อพิเศษ





สลัดประจำร้าน เป็นสลัดเนื้อเป็ดรมควันกับตับบด





อาหารแนะนำประจำร้าน เป็นตับบดกินคู่กับขนมปัง แล้วเค้าให้เกลือรู้สึกว่าผสมกับน้ำตาลใส่ถ้วยเล็กๆ มาด้วย กินคู่กันไงเนี่ย อื๋ยยย....





สเต๊กเนื้อ





Arc de Triomphe

















รูปคู่ซะหน่อยหน้า Arc มองเห็นหอไอเฟลด้านหลังด้วยคะ





สวนลักแซมเบิร์ก (Jardin du Luxembourg)









วันนั้นเราสองคนใส่เสื้อเหมือนกันคะ ก้อยซื้อไปฝากจากเมืองไทย คนมองกันมาเป็นตาเดียวเลย....จ๊ากกกก....เขินมาก แต่ก็ทำไงได้ก็ใส่ออกมาแล้วก็ต้องยิ้มสู้ละจ้า คนในสวนก็ยิ้มมาให้เราสองคนกันเป็นแถว บางคนก็มาบอกเราว่าน่ารักมาก อิอิอิ แถมอาสาถ่ายรูปคู่ให้เราด้วย





Notre Dame














Museé d´Orsay


วันนั้นเราไปกันตอนวันอาทิตย์แรกของเดือน พิพิธภัณฑ์ทุกแห่งในปารีสเปิดให้เข้าชมฟรีคะ ก็เลยได้ไปที่ Museé d´Orsay กับ Louvre ซึ่งอยู่ใกล้ๆ กัน เดินไปแป๊ปเดียวก็ถึง คนเยอะนิดนึงแต่ก็เข้าคิวเพื่อเข้าพิพิธภัณฑ์ไม่นาน คุ้มค่ากับการรอ แถมไม่ต้องเสียตังค์อีกต่างหาก ประหยัดไปเยอะ อิอิอิ









รูปนี้ซื้อกลับมาด้วยคะ อัลโดบอกไว้ตอนนั้นว่าซื้อเอาไว้ไปแต่งบ้านของเรา วิ้วๆ และแล้วตอนนี้รูปที่ว่าก็ห้อยอยู่ข้างฝาบ้านเป็นที่เรียบร้อยคะ





Louvre














วันเวลาช่างผ่านไปรวดเร็วเหลือเกิน แล้วก็มาถึงวันที่ต้องเดินทางกลับ คราวนี้น้ำตาไหลคะ อัลโดก็เศร้าสุดๆ พอก้อยกลับแล้ว อัลโดเค้าก็ไม่ได้ทำงานต่อที่ปารีสแล้ว เค้าก็กลับไปชิลีเหมือนกัน คราวนี้เราก็ต้องวางแผนกันต่อว่าจะเจอกันยังไงอีก.......



เฮ้อ ถ้าเราอยู่ห่างกันประมาณกรุงเทพ-ยะลา เนี่ยก็ยังเจอกันบ่อยๆ ไหว แต่นี่กรุงเทพ-ชิลี จะเอาไงดีหนอ......ด้วยความที่ก้อยชักเริ่มเหนื่อยกับการคบกันแบบทางไกล ก้อยก็เลยได้อาศัยสิ่งศักดิ์สิทธิ์มาช่วยชี้แนวทางให้ด้วยคะ



*****โปรดใช้วิจารญาณในการอ่าน*******

และแล้วคืนหนึ่งหลังจากกลับมาจากปารีสแล้ว ก้อยก็ตั้งจิตอธิษฐานถึงองค์พระศิวะ ขอท่านช่วยชี้แนะด้วยว่าอัลโดนี้เป็นเนื้อคู่ที่ก้อยจะต้องแต่งงานอยู่ด้วยกันจริงหรือไม่ อธิษฐานจบคืนนั้นก็รู้สึกได้เลยว่าท่านรับรู้ มันเหมือนมีอะไรหมุนติ้วๆ อยู่บนหัว และก้อยก็ฝันไปว่าเห็นตัวเองอยู่ในสมัยช่วงคล้ายหนังเรื่องทรอยเป็นประมาณ 1000 - 2000 ปีที่ผ่านมา บ้านเมืองทำด้วยก้อนหิน อยู่ระหว่างศึกสงคราม ก้อยอยู่ในชุดสีขาวที่ยาวถึงตาตุ่ม และมีสามีอยู่ด้วยกันในบ้านที่ใกล้พังเพราะสงคราม สามีก้อยเค้าขาหัก เราสองคนก็เลยหนีไปไหนไม่ได้ สามีก้อยเค้าไม่ยอมกินอาหาร กินน้ำ เพราะต้องการเก็บไว้ให้ก้อยอยู่รอด เค้าก็อดอาหารจนผอม จนวันนึงเค้าไม่ไหวแล้วก้อยก็อุ้มเค้าไว้ เค้าบอกว่าให้ก้อยหนีไปอยู่ที่อื่นและน้ำอาหารที่มีอยู่นั้นเก็บไว้ประทังชีวิต ก้อยก็กอดเค้าไว้จนนาทีสุดท้ายเสร็จแล้วก็พูดกับเค้าว่าไม่เป็นไรเธอหลับให้สบายนะ ไม่ต้องห่วงฉันจะจำดวงตาคู่นี้ไว้ แล้ววันนึงเราจะกลับมาพบกันอีก แล้วเค้าก็ตาย.........



และก้อยก็ร้องไห้ในฝันจนสะดุ้งตื่นขึ้นมานั่งร้องไห้ในตอนดึกและได้เข้าใจว่าตอนนี้เราพบแล้วคนที่รอคอยมานานแสนนาน และเป็นที่ประหลาดว่าตอนนี่อยู่ญี่ปุ่นตอนที่ได้จ้องตาเค้าชัดๆ ก็รู้สึกคุ้นเคยอย่างประหลาดเหมือนกับว่าเคยเห็นที่ไหนมาก่อน.......ดวงตาคู่นี้นี่เองที่เรารอคอยมานานแสนนาน.......



แล้วมาตามกันต่อนะคะว่าเราจะเจอกันที่ไหนอีกในโลกกลมๆ ใบนี้ แต่ก่อนจะเจอกันก้อยมีทริปสนุกๆ มาเล่าให้ฟังกันในบล๊อกหน้าค่า



รักษาสุขภาพนะคะทุกคน มีความสุขกันถ้วนหน้าคะ ขอบคุณที่ติดตามอ่านนะคะ

Create Date : 12 มกราคม 2554 Last Update : 12 มกราคม 2554 1:01:13 น. Counter : 1349 Pageviews.		36 comments
Share Tweet