|
|
|
นางมารร้าย .. ในคราบนางเอก
นานมาแล้ว ฉันจำได้ว่า เธอว่าฉันร้าย ในคราบนางเอกอยู่เสมอ...แล้วก็โหด เมื่อโกรธ...ฉันจึงได้ ประจักษ์แก่สายตาตนเองว่า...คงเป็นเช่นนั้นมั๊ง..
หลายวันนี้นี้ฉันวุ่นวายหลายเรื่อง...เรื่องจะแปลงร่างเป็นนางร้ายบ้างละ....หาเรื่องให้พ่อแม่ปวดหัวเล่นอีก...((มีคนโทรไปฟ้อง ว่าฉันร้าย....)) แต่ ก็เรื่องจิ๊บจ๊อยสำหรับฉันไปแล้วมั๊ง..ดู พ่อแม่จะรับมือได้ดีกับ..การถูกใครโทรไปฟ้อง..ตามระเบียบ..ไม่ใช่ครั้งแรกเนอะ..555...
แล้วฉันก็ไม่ได้เดือดร้อน นอกจาก...ไม่อยากให้ใครรบกวนพ่อแม่ยามดึกดื่น...เท่านั้นเอง..
นอกจากความร้าย ฉันยังสวมบทเป็นนางเอก...ก็...ได้เป็นนางเอกจำเป็นเมื่อพี่ชาย(ลูกป้า) ลงข่าวหน้าหนึ่ง...ทำให้ผู้อื่นตาย...กว่าจะรู้ก็ ผ่านไป 3 วันแล้ว..ทุกคนปิดข่าวฉัน กว่าฉันจะคิดมาก...อันที่จริง ไม่เหนือความคาดคิดสักนิด...รู้ คนสุดท้ายก็ วิ่งมาแก้ไขทุกอย่าง ทันที...เจอหน้าพี่ชาย..(ที่กลัวฉันมากกว่าแม่ตัวเอง) พี่ชายพูดว่า...นึกว่าจะโดนด่าซะอีก...
ฉันเลยบอกพี่ไปว่า...จะด่าทำไม..คนก็ตายไปแล้วฟื้นคืนมาไม่ได้...ที่เหลือคือเราต้องเดินไปข้างหน้า ห้ามดื้อ...อีก
ความรู้สึกของฉันเรื่องนี้ ออกแนวสบายๆ..ผิดคาดในสายตาคนอื่น...
ผ่านมาวันนี้ วันเสาร์สินะ..มีหน้าทื่ เหมือนเมื่อสองปีก่อนอีกละ...ไปรายงานตัว...ก็ไปดูต้นไม้ละ...เหี่ยวเฉา ไปบ้างก็ เขาไม่ได้ดูแลเลย...หน้าที่เราอีกละ....พร้อม หิ้วข้าวหมกไก่ทอดไปให้กิน...
ไปถึงก็เที่ยงกว่าละ...ทั้งๆที่นัดกันไว้เช้า เขาก็โทรมาตาม 1 ครั้ง...ก็ไปถึง..เหนื่อยหิว ก็กินข้าวหมับๆ ก่อนเริ่มปฏิบัติการดูแลต้นไม้...แล้วก็หลับเป็นตายคาโซฟา อยู่นั่นเอง....เหนื่อยมาก เพลียๆ ไงก็ไม่รู้ คงเพราะว่าเป็นหวัดด้วยมั๊ง...
วันนี้ยกทีวี 29 นิ้วที่ซื้อไว้กลับบ้าน...เหนื่อยแทบตาย..เมื่อย อ่ะ..มาถึงบ้านไม่มีที่วางอีก...แย่มะ..
ขับรถกลับบ้านด้วยความเหนื่อยอ่อน...ในใจก้ผุดคำถาม ขึ้นมา...ว่า..
มีคนๆ หนึ่งบอกรักเราเสมอๆ...แต่..ไม่เคยปกป้อง...ห่างหาย...กับอีกคนๆหนึ่ง ปีที่ 3 ละ ไม่เคยได้ยินแม้แต่คำว่ารักสักคำ...แต่ก็ดูแล ตามเราร้องขอ หรือบอกกล่าวได้ทุกอย่าง...แล้วอย่างไหนคือ...รัก...ของจริง...
บางที............ก็น่าสับสนนะ..
น้ำมูกไหลละ ขอไปขบคิดดีกว่า...ทำตัวเป็นนางร้ายบ้าง นางเอกบ้าง มึน...
แต่ลืมบอกไปว่า..เพิ่งหัดเป็นนางร้ายครั้งแรก...นางมารร้าย ถึงร้ายก็รักเธอ
| Create Date : 28 ตุลาคม 2549 | | |
| Last Update : 31 มกราคม 2552 13:20:35 น. |
| Counter : 810 Pageviews. |
| |
|
 |
|
|
|
เมื่อความสุขมาเยือน..อีกครั้ง
ดั่งคำที่ว่า ชีวิต มีทั้งสุขและทุกข์ หากวันนี้ ความสุขและ ที่เดิมๆ ได้กลับมาเยือนอีกครั้ง...เหมือนกลิ่นอาย..ความสุข ย้อนคืนมา..นอกจากสุขใจแล้วยังสบายกายอีกนั่นล่ะ...
เมื่อ2 เดือนก่อน ยังจำได้ว่าฉันยังทุกข์ทน...ทุกข์ เพราะลืมว่าตัวเอง ควรจะอยู่จุดไหน เมื่อไปยืนผิดที่ผิดทาง..มันก็แป๊ก...นอกจากแป๊กแล้วก็ เสียใจ...หลงทาง..หาทางออกให้ชีวิตแทบไม่เจอ..แต่ลืม..จริงๆ ตัวเองกลับหลงลืมไปว่า...เราเดินมาไกล จาก ที่ๆ เราควรจะอยู่และควรจะเป็น..หากในความรักนั้นก็เป็นเฉกเช่นเดียวกัน..ฉันเดินไปไกล...เกินใจเธอจะไขว่คว้า..มองย้อนกลับมา เธอกลับมายืนรอฉันตรงที่เดิม...พร้อมกับอ้าแขน ต้อนรับฉันกลับคืนรัง นั่นเอง..
บ้านหลังouh..อาจจะดูแปลกตาไปสำหรับฉัน..เพราะคนเก่า..แต่ สถานที่ใหม่ บ้านตกแต่งใหม่เอี่ยม ที่เธอภูมิใจนำเสนอ...ทำให้ฉัน ย้อนกลับมามองอีกครั้ง นานเท่าไร กี่วันกี่เดือนกี่ปี..เธอก็ยังมั่นคง..ในจุดที่เธอ ให้ฉันยืน ไม่มากไป ไม่น้อยไป...แต่...ฉันก็เลือกจะจากไป...
หากวันนี้..ฉันพบแล้วว่า ที่ตรงนี้...ฉันคือนางผู้เป็นใหญ่ ในบ้านหลังนี้...หลังน้อยๆ ที่เธอสร้างมาด้วยมือตัวเอง...แถมฉันได้เป็นผบทบ..ของเธออีกต่างหาก..(( ))
ความสุข...ค่อยๆ กลับคืนมา ท่ามกลางเวลาที่เราห่างหายกันไป ไม่คุ้นเคยกันดั่งเก่า..บางครั้งอาจจะ จำไม่ได้ด้วยซ้ำว่าเรา ใช้คำว่าอะไรเรียกกันและกัน..บางครั้งคำพูด อาจจะดูยาก...แต่ เราก็ชอบใช้เวลา อยู่ร่วมกันในบ้าน...โดยเธออาจจะหลบไปอยู่มุมใดมุมหนึ่ง..ส่วนฉัน อาจจะสาละวนทำงานบ้านหรือตกแต่งบ้าน ..นอนดูทีวีสบายใจเฉิบ อยู่นั่นเอง..มองย้อนกลับมา พบเธอหลับปุ๋ย...
ทั้งหมดนั้นเพียงรับรู้ได้ว่า...ที่ตรงนี้ คือของฉัน..ไม่เคยจากไปไหน..ถึงเวลาจะหมุนเปลี่ยนไปนั่นเอง...ฉันละที่มัวหลงลืม..ไปหลงทางอยู่ที่อื่น เกือบหาทางกลับบ้านไม่เจอ...
แต่วันนี้ฉันรู้แล้วว่า..เธอมีน้ำใจ..เธอมอบความมั่นใจให้ฉัน มีกำลังเดินไปข้างหน้ามากมาย..
ฉันก้าวเดินต่อไป..ทั้งในชีวิต งานและส่วนตัว..โดยมีเธอ ทำหน้า ยุ่งๆ..มองดูไกลๆ..อย่าง เอาใจช่วย..
เกือบเดือนแล้วที่เธอ รอทำงานในตำแหน่งใหม่...ส่วนฉันไปง่วนอยู่กับงานใหม่...และก็เหนื่อย...ทริปนี้ฉันต้องไปมวกเหล็ก เอาชีวิตไปอยู่ท่ามกลางหมู่บ้านกันดาร กลางหุบเขา 4 ด้าน...โดยมีเธอ เป็นสารถีประจำกายของฉัน..ส่งฉันพร้อมกำลังใจ...ไปปฏิบัติหน้าที่อันเหน็ดเหนื่อยและกลับมา อย่างภาคภูมิใจ...งานนี้ฉันได้สร้างศาลากลางเปรียญ..นำบุญมาฝากเธอด้วยละ...มาถึงกทม. ..โทรหาเธอ เธอก็มารับในทันที...
วันนี้ฉันรู้ว่าเธอเหนื่อยล้ามากมาย เนื่องจากนอนดึกมากและ ตระเวณไปกับครอบครัวจนล้าแต่เธอก็ ไม่ปริปากบ่นที่จะมา รับฉัน..ที่เกษตร...บางนาถึงเกษตรไม่ใช่ระยะทางใกล้ๆ..แต่...เธอก็มา..ฉันเห็นรอยยิ้ม..และแววตาเหนื่อยล้า...แต่...ก็เงียบขรึม...วันนี้เธอยังแกะกับข้าวและ จัดโต๊ะทานข้าวให้ฉันทางดั่งเดิมเหมือนเมื่อ 2 ปีก่อนโน้น ไม่ผิดเพี้ยน...มีต่างออกไปบ้างก็ ตรง..ฉันต้อง จัดน้ำให้เธอ หลายครั้ง..จนกว่าเธอจะ กินโค๊กจนหมดลิตรนั่นล่ะ...ว่าไป เธอไม่ชอบ รินน้ำสักเท่าไหร่..
ต้นไม้ในห้องที่เธอช้อปปิ้งมา...ก็ ถูกฉันนำมาจัดวางเรียบร้อย ...เหนื่อยนะวันนี้ไม่ใช่ไม่เหนื่อยแต่ฉันก็เต็มใจ...จะ ดูแลแลส่วนนี้ให้..เหมือนที่เธอก็ เต็มใจไปรับฉันนั่นล่ะ...ด้วยฉันทิ้งรถไว้กับเธอ..ให้เธอ ขับกลับในวันนั้นแล้ว...ให้เอาไป เปลี่ยนน้ำมันเกียร์ และ ดูแลส่วนอื่นๆให้ด้วย...นั่นเอง..กลับมารถฉันเอี่ยมอ่องไป....
เวลาผ่านไปแล้วสองปี ตั้งแต่ฉันเขียน ไดอารี่ที่แห่งนี้...ฉันกับเธอ ก็ ผ่านไปแล้วสองปีกว่า...อืม...นะ..
หลายๆ อย่างอาจดูเหมือนลงตัว..แต่สิ่งที่อยู่ในใจฉันเสมอ...คอยถามใจตัวเองซ้ำๆ..คือ...เรารักกันบ้างไหมนะ..หรืออยู่ด้วยกันด้วยหน้าที่...แล้วหน้าที่อะไรละ ที่เรามีต่อกัน...ก็นึกไม่ออกอีกนั่นล่ะ...แต่ก็เป็นมาแบบนี้ตั้งแต่ไหน แต่ไรแล้วนี่นา...
แต่ทั้งหมดทั้งมวล ฉันรู้แล้วว่า..ฉันจะไม่เดินหลงไปอยู่ผิดที่ผิดทางอีก...แม้เราจะไม่รักกันก็เถอะ...
วันนี้ฉันเหนื่อยนะ..เธอก็คงเหนื่อยเหมือนกัน...พรุ่งนี้เธอต้องไปรายงานตัวรับตำแหน่งใหม่...ส่วนฉัน..ก็คง นอนเล่นตีพุงเพราะลาหยุดไว้ล่วงหน้า...
วิถีชีวิตจะเป็นไงต่อไป...คงต้องใช้เวลา...
แค่รู้เพียงว่า..ความอิ่มเอมของหัวใจ คือกำไรชีวิต
| Create Date : 23 ตุลาคม 2549 | | |
| Last Update : 31 มกราคม 2552 13:21:16 น. |
| Counter : 265 Pageviews. |
| |
|
| |
|
|
|
เวลาเปลี่ยน คนเปลี่ยน
เวลาเปลี่ยนใจคนเราก็แปรเปลี่ยนไป จากจุดหนึ่งไปยังจุดหนึ่ง หากแท้จริงแล้ว คนเรา ปกป้องตัวเองจากความผิดหวังทั้งปวง
บางครั้งหัวใจคนเราก็อ่อนล้า เกินเยียวยา บ้างครั้งก็หวั่นไหวตามคลื่นลม ยากเกินจะฝืนบิน จึงต้องเลือกจะหยุดหัวใจ เพียงเพื่อหลบสายลม ที่โหมกระหน่ำ
ชีวิต มีอะไรมากมายในคำนั้น หากชีวิต ก็มีหัวใจ หัวใจที่เต็มเปี่ยม หากชีวิต อยู่โดยไร้หัวใจ เพียงมันว่างเปล่า เราจะยืนอยู่ได้อย่างไร
หัวใจอันบอบบาง ที่ถูกพัดโหมกระหน่ำซ้ำๆ ทุกๆ วินาที ย่อมมีวันที่อ่อนล้า จะต้านทานได้อีกสักกี่ฝนกี่หนาว
อีกกี่ครั้งที่จะมีแรงฟันฝ่า อีกกี่ครั้งที่จะมีแรงต้านทาน ไม่รู้ว่าเมื่อไหร่ จะหมดแรงบินต่อไป
อยู่มาถึง 28 ฝน 28 หนาว เหนื่อยล้ามา มากมาย เกินกำลัง พายุที่พัดกระหน่ำ ตั้งแต่ เริ่มจำความได้ พัดซ้ำๆ จน อยากยอมแพ้ไปหลายครั้ง หลายคนเป็นพายุ ที่ ตายจากไปแล้ว หลายคนยังอยู่ หลายคนเข้ามาใหม่ ยังคงพัดซ้ำวนเวียนเรื่อยไป อย่างไม่หยดหย่อน เคยรู้บ้างไหม ต้นกล้าต้นนี้ อ่อนล้า ที่จะเติบโตขึ้น ท่ามกลางพายุในใจ
ด้วยกรรมใดก็แล้วแต่นั้น..ทำให้ฉัน เหนื่อยล้าขนาดนี้ เพียงแค่ช่วงจัวหวะชีวิตหรือไร ไม่มีใครบอกได้ อยากบอกว่าเหนื่อยล้าเต็มที 
| Create Date : 29 สิงหาคม 2549 | | |
| Last Update : 31 มกราคม 2552 13:21:57 น. |
| Counter : 1283 Pageviews. |
| |
|
| |
|
|
|
เมื่อหัวใจยังยิ้มได้
หลังจากเหนื่อยกับความคิดนานาชนิด..ยังมุ่งมั่นจะเป็นเกษตรกร อาชีพ พื้นฐานของประเทศ แหวกแนวกว่าทุกๆคนในบ้านแล้วนั้น...ก็มีความหนักอยู่ในก้นบึ้งแห่งหัวใจ...พ่อแม่ก็แอบเฝ้ามองอย่างเงียบๆ พร้อมกำลังใจที่เปี่ยมล้น...แล้ววันที่ท้อก็มาถึง...
ท้อ...ก็แค่ ใจท้อ....เกือบทำให้ท้อถอย..
แล้วเราก็ฝัน..หลังจากฝันร้ายติดต่อกันมาหลายวัน...แล้วความฝันนี้ก็สิ้นสุดลง...เมื่อฝันถึงเพื่อนที่ชื่อสถิตย์...สถิตย์ ถามว่าจะไปไหน..มาอยู่ที่นี่ได้อย่างไร..สบายดีใช่ไหม...ก็ตอบๆไปงั้นล่ะ...ความรู้สึกว่า ...ต้องอยู่ต่อไป...เพราะสถิตย์หมายถึงคงอยู่ใช่ไหม..
ท้อใจที่ ไม่สามารถผสมพันธุ์ไม้ใหม่ ขึ้นมาส่งอาจารย์ได้..เวลา ที่อาจารย์ให้มันน้อยลงทุกวันๆๆ...ใจก็แป้ว...อะไรๆก็ทำได้ แต่ฝืนธรรมชาตินี่สิ..เพราะอะไรถึงทำไม่ได้...เพราะเรามือไม่ถึงหรืออย่างไร....
แล้วคำตอบก็มาถึง วันนี้นี่เองเมื่อไปสวน...หลังจากที่เพียรเฝ้าผสมพันธุ์ไม้ขึ้นมาใหม่แต่...ไร้วี่แววมานาน...วันนี้ไปสวนก็ คิดว่า คงไร้วี่แววเหมือนทุกครั้ง...เมื่อไปถึงลงรถ..กระโจนไปยังแปลงกล้วยไม้ที่ทดลองอยู่ทันที...มองเห็นแต่ไกล...มองไป เห็นกล้วยไม้เหี่ยว..เฮ้ย เหี่ยวได้ไง มันเพิ่งบานและอายุทุกดอก บานอย่างน้อย 1 เดือน สำหรับที่นี่..บางดอก ถึง 2 เดือนทีเดียว...
เดินไปใกล้ๆ..อยากจะโกนบอกฟ้า...ทำสำเร็จแล้ว...กล้วยไม้พันธุ์ใหม่ที่เราผสมเอง..ข้าม 3 ชนิด สลับกันไป....ทุกต้นติดฝัก...มากเกินไปด้วยซ้ำ...
มากจนต้องเมล์ไปถามอาจารย์ว่าทำไงดี ไม่เคยเห็นกล้วยไม้ติดฝักมากมายก่ายกองแบบนี้ที่ไหน...เนื่องจาก 10 ดอก ติดไปถึง 7 ดอกใน กิ่งเดียวกัน......
มีต้น หนึ่ง ติดถึง 11 ฝัก...วันนั้นเมื่อาทิตย์ที่แล้วติดฝักไปงั้นๆละ..ด้วยคิดว่า...มันก็คงคว้าน้ำเหลว อุปรณ์ก็ไม่ได้เตรียมไปเลย...จะหาไม้จิ้มฟันสักอันก็ไม่มี..ไม่รู้ทำไง..เห็นต้นมะพร้าวใกล้ๆ..เลย เอามือไปจิกเอา ใบมะพร้าวมา นิดนึง..หัก ดึงออกมา เอา มีดตัดกิ่งเหลามันให้เป็น..ก้านมะพร้าว....แล้วก็ ตัด ปลายให้เรียบร้อย คล้ายไม้จิ้มฟัน...ถ้วยจะรองเกสรก็ไม่มี...ทำไงดี...เอาฝาขวดน้ำฝรั่งสด ของเรานี่ละ สะบัดๆ...เอาน้ำฝรั่งออก ...ไม่ได้เช็ดทำความสะอาดด้วยซ้ำ...นั่นละอุปกรณ์ จำเป็นของเรา...
แล้ว ..ก็สำเร็จ...
เราไม่รู้เลยว่า..ความสำเร็จมักเกิดขึ้นที่ องครักษ์..มากกว่าที่ กทม. เป็นไหนๆ...เราใส่ใจที่สวนน้อยมาก..น้อยกว่าที่บ้านหลายต่อหลายเท่า...แต่ ผล ออกมาดีเกินคาด..
วันนี้ดีใจจัด...เลยถามคนงานพม่า...ที่มีอยู่ว่า..ใครดูแลกล้วยไม้เราหรือ..เขาก็อึกๆอักๆ...ด้วยคงกลัวเราดุว่าทำไมดอกเหี่ยวหมด อย่างแปลกประหลาด...เขาก็ตอบว่าช่วยๆ กันดู ครับ ผลัดกันกับภรรยาเขานั่นเอง..บ้างก็ ลุงเหลียว..คนงานไทยเป็นคนดูแล...
เราเลยบอกว่า รู้ไหม..เราดีใจมากเลย..กล้วยไม้เรา..สำเร็จ...ไม่ได้จะว่าอะไร แล้วก็ห้ามเขารดน้ำไปโดน...ห้ามตัดดอกออก ปล่อยไว้แบบนั้นทั้งหมด...
เราเดินไปติดฝักกล้วยไม้ชุดใหม่อีกครั้ง...เจอลุงเหลียว ลุงเหลียวก็ถามว่า....ไม่รู้ทำไม มันเหี่ยวเร็วกว่าปกติคราวนี้ คงเพราะฝนตก..เราเลยบอกว่าเปล่า..ฝีมือเราเอง..ลุงเขาไม่เข้าใจการติดฝักผสมพันธุ์ดอกไม้..เราเลยอธิบายง่ายๆ คร่าวๆ..แบบผัก มีผลให้ฟัง...เขาก็ ว่าแปลกดีจัง
ไม่รู้ว่าจะมีกล้วยไม้พรรณ ชื่อเราให้ยลโฉมกันบ้างรึเปล่านะ..บอกคุณแม่ไป คุณแม่ดีใจใหญ่เลย..ที่ สำเร็จ...((มั่วเก่งแฮะ))
กลับจากสวนมาที่บ้าน ติดต้นไม้กลับมา 1 ต้น...ต้นที่ติดฝักน้อยที่สุด คือ 2 ฝัก เพราะมันบาน 3 ดอก...เก็บมา ไว้เผื่อที่สวนเกิดความเสียหาย..หรือสูญหาย...นั่นเอง...
วันนี้คุยอะไรกับแม่มากมาย..แม่บอกว่ามีอะไร ก็บอกแม่นะ...มีอะไรไม่อยากบอกแม่เลย อยากให้แม่ อยู่ในโลกแห่งความสุขของท่านที่เราร่วมวาดไว้ ..ต่อไปเรื่อยๆ...
หยุดนี้ ...จะไป...ดู กล้วยไม้ที่อื่นๆบ้างว่าเป็นไง..
ลืมเล่าไปว่ากลับมาบ้าน กล้วยไม้ สวย แปลก...มีกลิ่นหอม..ราคาแพง..((ไม่ยิบเท่าไหร่..แต่แพงมากสำหรับตระกูลของมัน)) ติดฝัก...ดีใจจังเพิ่งเห็นเลย ไปนั่งทำหมดทุกต้นเลย..
เมื่อวานไปตีกอล์ฟมาหลังจากไม่ได้ตีหลายวันมากๆ....ทำเอาเมื่อยขบไปทั้งตัวแต่แปลกนะ...ฝีมือ..ก็ ขึ้นๆลงๆเหมือนเดิมแต่...ที่ขึ้นนี่ ดีกว่าเก่า...อีกแฮะ
กลับจากสนามกลอ์ฟ พ่อคุณ แฟนเก่าก็โทรมาหา ชวนไปทานข้าว แต่ไม่ได้ไปหรอกนะ...ขี้เกียจ เหนื่อยเมื่อย..คงเข้าใจนะ..คุยกันก็ ดี...รู้สึกว่ามีเพื่อนมีพี่ชาย ไม่เคยลืมเลือนเรา..เท่าไหร่..((แต่ก็ ลืมบ่อย)) พี่เราคนนี้...ต้องไปฝึกภาคสนามวันนี้ละ...กลับจากฝึกภาคสนามก็ไปต่อที่โซล เลย...เราก็ลืมสนิทว่าเขาไปยาวเหยียด..กว่าจะได้ กินข้าวกันอีกครั้งก็คง ต้นๆ กลางเดือนหน้าทีเดียว...แล้วก็ วันเกิดเราพอดี..ลืมสั่งของวันเกิดจากโซล..((ไม่งกเลยนะเรา))
พี่เขาจะขึ้นบ้านใหม่...รับปากไว้ว่าจะช่วยดู ต้นไม้ให้..เอาไปตกแต่งบ้าน...บ้านที่รู้สึก เหมือนบ้าน..บ้านที่เราเลือกสีเอง....((เขาละเลือก...แต่เราพาไป กว่าจะสรุปกันได้...เถียงกันตั้งนาน ลืมไปว่าบ้านเขาไม่ใช่บ้านเรา สุดท้ายเราก็ เป็นคนสรุปเลือกละ อิอิ))
ตั้งแต่ไปดู ครั้งนั้นไม่ได้ไปดูอีกเลย เห็นว่าย้ายผนัง กั้นห้องใหม่..เป็น คอนโดห้องชุด..หลายตารางวาอยู่ละ..อยู่ ข้างสระว่ายน้ำเลย..วิวดีแฮะ
พี่เขาก็คงผ่อนกันทั้งชีวิต..เขาใจว่าเขาวางแผนชีวิตดี เพราะเลือกบ้านใกล้ที่ทำงานจริงๆ...ไม่เกิน 5 นาที และไม่มีทางรถจะติด ถึงติดก็ เดินไปถึง นั่นเอง...
แม้ชีวิตจะเดินคนละทาง..แต่เสียงเฮฮาทางปลายสาย..ก็มีถึงกันเสมอๆ..ทุกๆเดือน..ไม่ใช่ ทุกๆวันเหมือนอย่างเก่า...
โดนค่อนแคะไปบ้างตามประสา...
วันนี้เหนื่อยล้าเหลือเกิน เนื่องจากเมื่อคืนเสื้อนาโน ตัวใหม่ โปรด...ใส่ได้ครั้งเดียวไม่ทันได้ซัก มีอันต้องพัง ลงในพริบตา...เพราะ....สี กระเซ็นใส่..และ ไม่อาจซักออกด้วยน้ำยาใดๆ ทั้งแวนิช..บรีสเอกเซล...สุดท้ายพึ่ง...ไฮเตอร์..เทหมดทั้งขวดเลย ได้เสื้อสี เหลืองอ่อน สวยงาม...มาแทนนาโน..ส่วนความเป็นนาโนคงหายหมดไปด้วยละมัง...ซักครั้งแรก..ก็..พังทันทีเลยเรา...
บ้าอ่านบทความของเสธ บัญชรมาหลายวัน..ถึงขนาดพริ้นมานั่งอนอนอ่าน..ทำมาเป็นหน้าเล็กๆ...นอนอ่านได้ ถึง 800 กว่าหน้า..แต่พริ้นออกมาได้ แค่ 500 หน้าเท่านั้นก็เหนื่อยอ่อนแล้วละ...
วันนี้ขอตัวไปอ่าน...เรื่องของเสธ บัญชรก่อน..
อ้อ..ลืมบอกว่าทำไมสนใจงานเขียนของท่านนัก..ฌพราะ คือสิ่งแวดล้อมตัวเรา หลายๆ อันเกิดขึ้นตอนเราเริ่มรับรู้สังคมรอบข้างแล้ว หลายๆ ตอนเกิดละแวก บ้านเราเอง..
ในมุมมองของนายทหารคนหนึ่งตอนนั้น กับ เด็กน้อยชาวบ้าน...คนหนึ่งคนนี้ ต่างกันอย่างไร นั่นล่ะ สิ่งที่อยากติดตาม...
ในเมื่อตัวเราก็ เข้าออกค่ายทหาร เหล่านั้นเป็นว่าเล่น...พ่อสอนให้รู้จักรอ..อยู่ในรถ ทั้งวัน เมื่อพ่อต้องไปประชุมในค่าย..มองดู ยุทโธปกรณ์ ขณะนั้น เท่าที่เห็น ต่างไปจากตอนนี้ บ้าง แต่ไม่ไกลเกินไป
ไปนอน อ่าน กว่าจะเป็นนายพลดีกว่า...
ฝันดี ราตรีสวัสดิ์ทุกคนจ้า
| Create Date : 18 สิงหาคม 2549 | | |
| Last Update : 31 มกราคม 2552 13:23:21 น. |
| Counter : 265 Pageviews. |
| |
|
| |
|
|
|
คำอวยพรปีใหม่จากใครบ้างนะ
วันนี้วันสุดท้ายของปีแล้วนี่นา...
เหงาๆ ตื่นมา..ก็..ซ่อมเจาคอมที่เจ๊งด้วยไวรัส ต้อนรับปีใหม่เลย...ก็ ลืมใส่ๆฟร์วอลล์ เปิดเว็บnavy 88 เดี้ยงพรึบเลย...สงสัยมาจาก รูปโป้ของพวกพี่ๆ แหงๆๆ
บ่ายนี้..วิ่งไป เก็บของให้พี่โต้งที่บ้านกู๊ ตรงสะพานพระราม 3 กลับมาช้อปเดอะมอลล์รถเยอะมาก..ทั้งๆที่ถนน อื่นโล่งมาก...โอ๊ย คนเอารถมาเดอะมอลล์หมดรึเนี่ย...แวะซื้อกับข้าว แหลงใต้กับป้า ๆชาวใต้ ได้ของกินมาแยะ..หร่อยๆ ทั้งนั้น..
กลับมาซ่อมคอมต่อ...พังสนิท...เฮ้อ...เอาเข้าไป...มีรึเราจะซ่อมไม่ได้...และแล้วปฏิบัติการซ่อมก็ เริ่มดี...ใกล้เคียงของเดิมละ...แต่ยัง...อิอิ...เหนื่อยละ..คุยกับเจ้าภูมิ เพื่อนที่ไปเรียนและใช้ชีวิตอยู่เมกา...ไม่ยอมกลับมาเลยอ่ะ...มันจะออนไลน์มาทำไมวันปีใหม่..ดูมันดิ ออนไลน์มาให้อวยพร ปีละครั้ง...คุยกับมันก็ขำๆ...มันยังไม่ยอมพูดไทยเช่นเดิม..เราก็พูดไทยเหมือนเดิม...คุยกันไป พ่อก็งงดิ..พ่อเรานะ..คุยกันละคนละภาษา...แต่นั่งหัวเราะได้...
เย็นแล้วลงไปหยิบมือถือมาเก็บไว้ข้างบนดีกว่า...เผื่อใครจะอวยพรเราบ้าง...ฝันหวานอีกแล้วเรา...
หยิบมา..โอ๊ะ...มีข้อความมา...นึกในใจ..ต้องของเพื่อนที่ส่งมาบ่อยๆแน่เลย...กดปุ๊บ...โหอวยพรปีใหม่ด้วย..ไวจริง...อ่านไปจนจบ...สุดท้ายของข้อความ...โผล่ชื่อมา..กาจ1 อ้าว..แฟนเก่าเรานี่หว่า...มาเป็นคนแรกของปีเลย
เลยยิ้มๆๆ ขึ้นมา..โทรไปหาหน่อยดีกว่า.สงสัยคงไปเที่ยวแน่ๆ..โทรไป..เสียงแปร่งๆ รับ...ไม่ใช่ใครหรอก..ก็แฟนเก่าเราน่ะละ...แค่เสียงเป็นหวัดอู้อี้ๆๆๆ นิดหน่อย...ก็คุยกันสนุกสนานแบบเดิม...บ่นเรื่องเรียนโท สาวๆ มีคนเดียวทั้งห้อง สมๆๆ เราก็นึกว่าไปไหนกับครอบครัวหรือไปเที่ยวผับซะอีก ตามประสาเขาไง...ที่ไหนได้เดินอยู่พันทิ๊บ สงสัยไปหาแผ่นโป้...อิอิ
เห็นบอกเราว่าพรุ่งนี้ไปบ้าน..เราก็สงสัย จริงๆย่าจะไปวันนี้นะ...แต่ลืมไปพรุ่งนี้ปีใหม่นี่นา..เขาน่ารักตรงนี้ละ กลับบ้านแม่ประจำทุกวันสำคัญ..เรื่องอื่นดีไม่ดีไม่รู้ แต่ เป็นลูกที่ดีพอใช้เลยล่ะ...อันนี้ชื่นชมๆๆ
เอาเป็นว่า ว่างๆ เดี๋ยวเรา ไปเลี้ยงข้าวปีใหม่พี่หมูอ้วน ตัวนี้ซะหน่อย...วันนี้ขับรถผ่านก็ขี้เกียจแวะ...แวะไป เดี๋ยวจ๊ะเอ๋กับสาวๆ แย่เลย...เอาไว้..ค่อยไปกินข้าว เม้าส์แตกกันละกัน...เดือนนึงเจอกันครั้งสองครั้งสบายใจดี...มีแต่เรื่องสนุก คุยกัน
| Create Date : 31 ธันวาคม 2548 | | |
| Last Update : 31 มกราคม 2552 13:24:00 น. |
| Counter : 319 Pageviews. |
| |
|
| |
|
|
|
|
|
|
))
ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed
ผู้ติดตามบล็อก : 1 คน [