|
|
บันทึกถึงเธอ..ภาคแห่งความจริง
วันนี้ตื่นมา...ฉันกะเอารถไป ทำกันชนหลังที่แถวบ้านพี่นั่นล่ะ..แต่ ไปส่งพี่สาวก็ ..เลี้ยวรถกลับ..กลับบ้านเลย...ฉันไม่อยากไปที่นั่นอีก..
ฉันเคยบอกเธอใช่ไหม ฉันมีเธอเป็นแฟนฉันอยากจะ เอาปี๊บคลุมหัว อาย..มากๆ...อายจริงๆ ที่เธอมีใครใหม่ๆๆ เรื่อยๆ..แล้ว..ตอนนี้ฉันก็อายอีก อาย..ที่จะเดินไปที่เดิมๆ...ที่เราแยกจากกันไปแล้ว...อายที่จะเดินไปกินหมูสะเต๊ะ ที่เธอ ไม่รู้พาใครไป...
อายกระทั่งไปกินติ่มซำ ที่เราไปกินกันบ่อย จนเจ๊ เจ้าของร้านเอ็นดูเราเป็นพิเศษ..มันดูไม่งามเลยที่เธอพาใครอีกคนไป...แต่นั่นมันสิทธิของเธอ...แต่มันทำให้ฉันอยากจะมุดหัวเสมอๆๆ อายในสิ่งที่เธอกระทำ..
ผ่านมา...ฉันรู้อยู่แล้วเธอมี เขา..แต่เธอยังไม่พอ..ยังจะหาเพิ่มเติม...ไม่ซื่อสัตย์กระทั่งกับฉันและเขา..เธอกับเขาคบกันมาเดือนที่ สาม..อย่างเต็มตัว จริงมันก็เดือนที่สี่ล่ะ เพราะแอบ..กัน..ฉันไม่รู้จะว่าอย่างไร..
อย่างอื่นเธอดีหมด แต่จะเสียเพราะผู้หญิง...ถ้าฉันร้ายขึ้นมา..ก็ได้อายกันทั้งสามคนละ.....ฉันพอเดาออกว่าเขาไม่ขี้งกแบบฉัน ร่ำรวยพอ จะให้เธอ รัก..หรือหลง...และก็เรียนเก่งพอจะเชิดหน้าชูตาให้เธอ...ไม่เหมือนฉันนี่..ฉันถูกสอนไม่ให้ซื้อผู้ชายด้วยเงิน...
ถึงข้อนี้เธอจะเถียงฉัน...เธอลองมองรอบๆตัวเธอสิ..มีอะไรที่เธออกเงินเองบ้าง...ถึงแม้เรื่องเล็กน้อยก็เถอะ..ถ้าไม่ใช่เธอคนนั้นออกให้ จ่ายให้..หรือฉันพูดผิดไป...
ผ่านมาฉันก็ว่าเธอและเขาเหมาะสมกันดีนะ..จะได้มานั่งตำแหน่งลำดับที่หนึ่ง...แบบ..ที่ฉันเคยเป็น..นรก มันจะ ลงบนหัวเขาแล้วล่ะ...
ฉันเห็นผ้าเช็ดตัวสีเขียว...อ่อน...ในห้องเธอฉันก็รู้..ว่า เกิดอะไรขึ้น...มีอะไรที่ฉันจำไม่ได้บ้าง...ถึงฉันโง่นะ แต่ก็ไม่ได้ทุกเรื่อง...และไม่อยากโง่ต่อไป...จะว่าฉันฉลาดก็เปล่า...ฉันอดทนให้คนสองคน มาสนุก บนความทุกข์ของฉันมากพอ...พอที่ฉันแน่ใจ...ตอบตัวเองได้
เธอ...จากฉันไปตั้งแต่ปลายเดือนธันวา...แค่เพียงเธอไม่มั่นใจ..เธอจึงไม่ปริปาก..แม้กระทั่งเธอบอกฉันว่ารถพี่สาวชน..พี่สาวคือ..แฟนใหม่เธอไง..ฉันไล่เธอไป..ทั้งที่..ฉันรู้..เธอคงไม่รู้ว่าทำไมฉันบอกเธอว่าไปเลยไปเหอะ..ไม่ต้องอยู่เป็นเพื่อนฉัน อีกชม..อย่างที่เธอบอก...เพราะ...ฉัน ไม่อยากให้เธอเห็นฉันเจ็บปวดใจอยากไป แต่เกรงใจ..นั่นล่ะประเด็น..ทำไมวันนั้นดึกแล้วฉันถึงย้อนกลับมา...เพราะฉันรู้...ไง...อยากมานั่งนิ่งๆรอ..เท่านั้นเอง...รู้ทั้งรู้..เธอไปกับใครอีกคน..แต่ฉันไม่เคยได้ปริปากบ่น..กี่ครั้งที่เธอ ปิดสาย..กลัวฉันได้ยิน...กี่ครั้งที่..เธอ..กังวล..มองตาเธอก็รู้...
กี่ครั้งที่ฉันหาข้ออ้างถอยหนี..กี่ครั้งที่ฉันไล่เธอไปหาเขา...ทั้งหมดมันคือฉันเอง...กี่ข้ออ้างกี่คำพูด...มันก็คือฉัน...ฉันปล่อยเธอไป...
ฉันไม่อาจทนเห็นคนที่เรารักตะเกียกตะกายอยากได้ของเล่นชิ้นใหม่...ฉันไม่อยาก เห็นเธอทุรนทุรายอยากจะไป แต่เกรงใจฉัน..
ถ้าเธอบอกฉันสักคำ...สักคำ...มันคงดีกว่า...
แต่...มันก็ ไม่มีคำใด ออกมาจากปากเธอ..จนฉันได้ตัดสินใจโทรไปหาเขานั่นล่ะ..กี่ครั้งเธอก็บอกเธอไม่ผิด..เธอไม่..ใช่.เขาบอกว่า...เขาแค่เพื่อนเรื่องงาน..เพื่อนนอน ใช่ไหม..อยากพูดไป แต่..กลืนคำพูดลงไป ทัน...
แค่ได้รู้..ได้ยินและได้บอก..เหมือนหมดหน้าที่ฉันแล้ว..ฉันไปเพื่อทำหน้าที่ตนเองให้สมบูรณ์..เท่านั้นล่ะ..ความเสียใจมากมายมัน..ทิ้งลงไป กลางแม่น้ำเจ้าพระยาแล้ว...ตั้งแต่วันเสาร์..ที่เธอไปกับเขา..เธอคิดว่าฉันไม่เห็น..แต่ฉันเห็น..ฉันหาเธอและเขาจนพบ...เธอไม่รู้ฉันมองเธอสุดสายตา..ฉัน เลยร้องไห้..แทบตาย...ฉันเจอแล้วความจริง...ฉันประจักษ์ แล้วแก่สายตา...
เธอกลัวนักหนา ฉันจะไปวีนเขา..แต่เปล่าเลย..ฉันได้แต่แอบมองเงียบๆ...ฉันอยากเป็นบ้า..แต่..ไม่ได้เป็น..น้ำตาฉันไหล...หญิงหนึ่งชายหนึ่งที่ทำให้ฉันทุกข์ทรมาน..สักวันเขาจะได้รับยิ่งกว่าที่ฉันได้รับ...ฉันคิดได้แค่นี้..
อนาคตของฉัน..มัน..ต้องก้าวต่อไป..ฉันเลือกทิ้งเธอไว้ในอดีต แม้ฉันจะเจ็บเท่าไหร่..ก็ตาม...
ฉันไม่ได้บอกใครที่บ้านว่าเราเลิกกัน..แม่ยังถามถึงเธอบ่อยๆ..มีแต่คนเข้าใจว่าฉันงานยุ่ง..ฉันไม่ว่าง..แม้กระทั้ง วันที่ ห้าที่ผ่านมา..แม่ยังถามเลย...ฉันได้แต่บอกว่าไปทานข้าวกับเธอในร้านที่ฉันและเธอชอบทาน...
บางครั้ง ความจริงฉันกลืนเอาไว้หมด..เพื่ออะไร เธอคงไม่รู้...
ฉันดีใจมากที่แม่ให้ฉันไปเรียนต่อเมืองนอก...มันทำให้ฉันไปไกลจากเธอ..ดีใจที่ไม่ต้องเรียนต่อเมืองไทย..ดีใจที่เธอไล่ฉันไปแต่งงานไกลๆ..ดีใจ..ที่เธอ ยิ้ม..
เธอทำให้ฉันมีแรงฮึด สู้..ที่จะมีชีวิตต่อไปที่ดี..เธอคงไม่รู้ว่าฉันคิดอะไรอยู่...ต่อแต่นี้ชีวิต มันคือของฉัน..ฉันก้าวเดินไป...บนทางที่ฉันเลือกเอง..แม้มันจะไร้หัวใจ..แต่มันก็..คือตัวฉัน..
บนโลกวัตถุนิยมที่เธอชอบ...แต่ฉันโดนเลี้ยงมาแบบสมถะ...คนและแบบ..เธอคิดว่าฉันไม่ไขว่คว้า..เธอคิดว่าฉัน ไม่เอาไหน..
อย่างน้อยฉันได้ระบาย...ครั้งสุดท้ายที่ฉันไปพบเธอ ฉันได้อะไรหลายอย่าง...เธอฉลาดนะ..แต่...ไม่เฉลียว..เธอ สะเพร่าเกินไป..เธอ ไว้ใจเกินไป...มีมากมายที่เธอพลาด....หากฉันร้ายกว่านี้สักนิด..เธอคงคาดไม่ถึงอีกแยะ...
โชคดี นี้ต้องขอบคุณ คุณแม่ ที่ เลี้ยงมาให้เป็นแค่นางมารร้ายเล็กๆ ..ไม่ร้ายกับใครมากมาย..
มีอีกเยอะเรื่องราวของฉันที่เธอไม่รู้.. แล้วสักวันเธอจะได้รู้...รู้จักฉันคนนี้ดีทีเดียวละ
| Create Date : 08 เมษายน 2548 |
| Last Update : 8 เมษายน 2548 10:28:47 น. |
|
0 comments
|
| Counter : 225 Pageviews. |
 |
|
|
|
|
|
|
ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed
ผู้ติดตามบล็อก : 1 คน [