My Time & My Life
Group Blog
 
All Blogs
 
บันทึกรัก..จากฉัน..ถึงเธอ(กาจ)

บันทึกรัก..จากฉัน 1 สิงหาคม 2547

เช้าวันนี้..ฉันตื่นมา พร้อมกับ อาการมึนๆ ด้วยผลของการเป็นไข้หวัด..
วันนี้ วันเข้าพรรษานี่นา..ฉันได้ แต่รำพึงกับตัวเองเบาๆ..
เจ้าโน้ตบุ๊ค ตัวเก่ง ถูกเปิดขึ้น อย่างอัตโนมัติ..ด้วยอาการเซ็งๆแต่มันคืออะไรที่ฉันทำประจำ..เปิดมาก็ เจอพี่โจ พี่ชาย ที่แสนดีคนนึงใน msn

ฉันจำได้ว่า..นัดพี่โจไว้นี่นา..เราจะไปประตูน้ำกัน..แล้วฉันก็เข้าไปทักพี่โจเพื่อนัดหมาย..
"เจอกันเที่ยงนะ.".ฉันกล่าวออกไป..
"พี่จะคอยที่หน้า สนามกีฬานะ"
"ได้ แล้วเจอกัน"

กระทั่ง สิบโมงเช้า.. ฉันยังจมกับที่นอนและก็คอมพิวเตอร์ตัวเก่า..ฉันคิดถึงเขา..ก็แฟนฉันเอง ที่ ระหองระแหงมา อาทิตย์กว่าโดย ฉันไม่ทราบ สาเหตุ
รึเพราะฉันทำงานหนักไปนะ..หรือเพราะ เขาเครียดเช่นกัน ถึงเป้นเช่นนี้..ฉันพยายาม หาคำตอบให้ตัวเอง..

แล้ว.. ทันใดนั้นฉันก็ กดมือถือไปหาเขา...ปลายทาง ส่งเสียงกลับมาว่า..

"พี่กำลังยุ่งนะ..เดี๋ยวจะเข้าร้าน และก็ จะไป สระบุรี..ไปบ้านพี่ดำ..."
ฉันเลย ตอบไปว่า "ดีจัง ไปทำบุญที่บ้านพี่ดำหรือ มีตักบาตรนี่นา ทำไมไม่บอก ก่อนนะ.."

แล้ว เขาก็ ตอบฉันมาว่า.."พี่ไปค้างนะ..เธอไปกับพี่ไม่ได้หรอก.." อาการแห้วของหัวใจเริ่มเกิดขึ้นเลยล่ะ
ไปไม่ได้เหร่อ..ใจฉันคิด..ก็ไม่เป้นไรนี่นา อันที่จริงเราก็นัดพี่โจไว้ว่าจะไปดูเสื้อผ้าเข้าร้าน.. ก็เลย บอกเขาไปว่า
"ขอให้พี่สนุกล่ะ ขับรถดีๆนะ "
เขาเลยบอกฉันมาว่า "นอนพักผ่อนมากๆ นะจะได้หายหวัดเร็วๆ" แล้ว การ สนทนาก็จบลง

ฉันปล่อยเวลาให้ผ่านเลย..จน 11.30 ใกล้เวลานัดหมาย..ตลอดเวลาที่ฉันนั่งอยู่กับตัวเอง หลังจากวางสายไป..น้ำตาฉันไหล..บางทีเราอาจจะ..กลับมาดีกันเหมือนเดิมไม่ได้แล้วหรือ..ฉันเฝ้าถามตัวเอง..เขาเคยรักเราอย่างที่เขาบอก บ้างไหม..เขาบอกคำว่ารักทำไมนะหรือเพียงแค่ดึงเราไว้..ในใจฉันสับสน

แล้วฉันก็ ต้องลุกไป อาบน้ำแต่งตัว เพื่อโบกแท๊กซี่ไป ยังสนามกีฬาหัวหมากเพื่อพบพี่โจ..แต่ทว่าฉันก็ ไปถึงช้าแน่นอน

ฉันแต่งตัวด้วยชุดใหม่..เป็นชุดดำ..ทั้งชุด พร้อม สวมสร้อยเพชร น่ารักๆ ไหนๆ แฟนไม่อยู่ก็..แต่งให้ สวย สักวัน... ฉันได้แต่นึกเล่นๆ

ฉันได้หอบเอาแป้ง และ กระทั่งหวีไปหวีผมในรถ..(แท๊กซี่) พอถึง หน้าสน.หัวหมาก ติดกับ สนามกีฬานั่นเอง..

"สวัดีค่ะพี่โจ รอนานไหม" ฉัน ร้องทักออกไป
"พี่ก็เพิ่งมาถึงเหมือนกัน รอไม่นานหรอก เราไปขึ้นรถเมล์กันเถอะ"
ฉันเดินตามพี่โจไปต้อยๆ

รถเมล์ สาย ปอ. 1 ที่มาจากบ้านฉันละ ผ่านมา เราทั้ง 2 คน ขึ้นไปได้นั่ง เรียบร้อยแต่ฉันนั่ง..ถัดจากประตูไปไม่มากนัก แต่พี่โจไปอยู่ ด้านหลังของรถเลย

นั่งไปจนกระทั่งถึง ถนนเพชรบุรี..มี ผู้หญิงอุ้มลูก
ขึ้นมา..เด็กน้อยวัยสักสามขวบ กำลังน่ารักทีเดียว..

ฉันได้แต่นึกในใจ ทำไมไม่มีใคร ลุกให้ เขานั่งเลย..ฉันเลย ลุกขึ้นยืนทั้งที่มือ ถือ กระเป๋าค่อนข้างโตทีเดียว..

แม่ของเด็กคนนั้นบอกฉันไม่เป้นไรค่ะ..นั่งเถอะ..ฉันเลยได้อุ้มลุกชายน่ารักๆของเขาไว้บนตัก..

หลังจากลงรถ..ฉันได้ถามพี่โจว่า.."คนกรุงเขาไม่มีน้ำใจกันแล้วหรือ..ฉันจากกทม.ไปแค่ไม่ถึงปี..แย่ลงถึงเพียงนี้หรือ" ไม่มีคำตอบจากพี่โจนักหนังสือพิมพ์คนนี้

ถึงพันทิพย์แล้ว..แผนหนึ่งของเราคือ..หาอะไรรองท้องก่อนจะหิวตาลาย..แล้วเราก็มุ่งหน้าเข้าตึกพันทิพย์กัน..

ฉันกับพี่โจ..(ชายแปลกหน้าที่หน้าไม่แปลก) กินข้าวอิ่ม..แผน สองก็เริ่มขึ้นคือ..ประตูน้ำ ที่มีเสื้อผ้าขายมากๆ.. แล้วเราก็ไปเดินๆ..เดินแล้วเดินเล่า..จนฉันได้ นามบัตรร้านมากมาย..ชม.กว่าๆ ที่เราเดินกัน เมื่อยเอาการ..

พี่โจเลยบอก ขอเข้าห้องน้ำหน่อยเถอะ..ฉันก็ ไม่ใช่คนทรมานคนเก่งซะหน่อยเลย บอกไป ไปหาที่นั่งพักดีกว่า..

แล้ว ฉันก็ไปนั่งรอพี่โจที่ร้านกาแฟแห่งหนึ่ง..บรรยากาดีทีเดียว..

พี่โจบอกฉันว่า ลองไปเดินฟากโน้นดูบ้าง ดีกว่า ไหนๆ
ก็มาละ..ฉันเดินไปตามคำบอกเล่าของพี่โจ..ของถูกจริงๆด้วยฉันนึกในใจ..

แล้ว วินาที..แห่งนี้ก็มาถึง...

ฉัน ได้เดินอยู่ในร้านแห่งหนึ่ง..ซึ่งอยู่ในซอกเล็กๆ
ของทางไปใบหยกทาวเวอร์..ฉันกับ สนุกนานกับการเลือกเสื้อผ้า..โดยมีพี่โจยืนชะเง้อคอย จนฉันบอกว่าไปเดินเล่นก่อนก็ได้ ฉันอยู่ตรงนี้ละ...

ไม่นานนัก..เจ้ามือถืออันเล็กๆของฉันก็ดังขึ้น..เป็นเบอร์พี่เล็ก..ที่ตัวไม่เล็กดังขึ้น..ซึ่งฉันประหลาดใจมาก..

หวัดดีค่ะ..แปลกใจจังวันนี้พี่โทรมาหา วันนี้ไม่ได้ไปไหนหรือแล้วอยู่ที่ไหนเนี่ย..คำถามฉันยาวเหยียด..

พร้อมกับ สัญญาณ ที่ แทบไม่มีเลย ทำให้ฉันต้อง เอาเสื้อผ้าทั้งหมดไปฝากที่เคาท์เตอร์เพื่อ..จะกลับมาเอาอีก..ฉันเดินออกจากร้านออกไป..พอที่จะมีสัญญาณชัดเจนพอจะคุยได้..ริมซอกเล็กๆนั่น มันชัดเจนพอ..ฉันเลือกจะหยุดลงตรงนี้เพื่อจะคุย..แล้ว..

"วันนี้ไม่ไปไหนหรือยายตัวเล็ก อยู่ที่ไหนละ.."
"อยู่ประตูน้ำน่ะ มาหาเสื้อผ้าไปขาย"
"แล้วไม่ไปทำบุญรึไง..มากับแฟนรึเปล่า"
"เปล่า แฟนไป สระบุรี ไปบ้านเพื่อน สองวันถึงกลับ
แล้วพี่ว่างไหมละ ไปทำบุญมายัง ว่าจะชวนไปทำบุญหน่อย"
" พรุ่งนี้เหร่อ อืมว่าง พี่จะอยู่กทม.ถึงพรุ่งนี้..แล้วเราจะไปวัดไหนละ พี่ไปทำบุญกับพ่อแม่มาเรียบร้อยตั้งแต่เมื่อวานแล้ว..เธอเลือกเอาละกัน จะไปวัดไหนแล้วโทรมาบอกพี่"

"งั้นเลือกเลยละกัน..ไปวัดปทุม..แถวๆ สยามไหม อยากไปนานแล้ว พี่พาไปได้ไหม.."

" ได้ สิ แล้วจะไปกี่โมง บอกมา"
" กี่โมงดีล่ะ..."

ทันใดนั้น ฉันกลับหลังหัน เพียงเพื่อจะคิดว่า ไปวัดกี่โมง

"แฟน!!" ฉันร้องออกไปเช่นนั้น แล้วลืมไปเลยว่าคุยอยู่กับพี่เล็ก..

สายตาของฉันเห็น ชายคนนั้น คือแฟนฉันเอง เดินจูงมือ มากับ สาวคนนึง ท่าทาง สนิทสนม มีความ สุข อะไรเช่นนี้..

โลกกำลังจะหยุดหมุน หรือฟ้าจะถล่ม

ฉันยืนนิ่ง เงียบ แล้ว ทักออกไป ที่ระยะ แค่ สองเมตร..

ชายคนนั้นหน้าตาซีดลงอย่างเห้นได้ชัด..

"ไหนว่าไป สระบุรี" ฉันร้องทักไป
"ไหนว่าไม่ สบายนอนอยู่บ้านไง" เขา ละล่ำละลักถามมา

"แล้วนี่ใคร..แฟนใหม่รึ.." ฉันถามไป

สาวคนนั้น ยิ้มให้ฉัน ทั้งๆที่อีกคนกำลังหน้าซีด..เธอบอกฉันว่า คุยกันไปก่อนนะ ขอตัวค่ะ..แล้วเธอจากไป ทิ้งฉันกับเขาไว้ตามลำพัง..

ความเจ็บปวดมาเยือนฉันอีกครา

ฉันจูงมือเขาคนนั้น ทีฉัแนเรียกว่าแฟน..ไปหลบมุม ที่คนน้อยๆคุยกัน..

"นานแล้วใช่ไหม ที่พี่มีเธอ "
"แล้วแต่จะคิด.."
"ตลอดมาหลอกกันทำไม..มีเขาแล้วทำไมไม่บอก..แล้วมาบอกรักน้องทำไม มันหลายเดือนแล้วใช่ไหม..ที่พี่มีเขา พี่ถึงดิ้นรนมาถึงกทม.. ทำไมต้องหลอกกัน"

แล้วฉันก็ เดินจากมา..โดยไม่ได้หันหลังไปมองเขาอีกเลย..

ในใจฉันเจ็บ..โลกเหมือนจะถล่ม..ฉันอยากกลับบ้าน..พี่โจอยู่ไหนนะ..ฉันกดมือถือหาพี่โจ...แล้วพี่โจก็ฝ่าฝูงชนออกมา..หายัยตัวเล็กคนนี้..

ฉัน หน้าซีดมาก..พี่โจบอก..

ฉันเล่าเรื่องคร่าวๆให้พี่โจฟัง พร้อมกับบอกว่า..กลับบ้านนะ..

แล้วฉันก็นึกได้ว่า..ตะกี้ฉันคุยกะพี่เล็กอยู่นี่นา..ลืม สนิทเลย

ฉันเลยโทรกลับไปเพื่อจะขอโทษ ที่ อยู่ดีๆ หายไปเลย

"เกิดอะไรขึ้นตะกี้.." พี่เล็ก ถามกลับมา

ฉันเล่าคร่าวๆให้พี่เล็กฟัง
"เธออยู่ตรงไหนน่ะ จะกลับบ้านยังไง"

"ก็ คงกลับคนเดียวนะ พี่โจ เขาต้องไปเข้าเวร มารถเมล์น่ะวันนี้"

"งั้นนั่งรอ แถววนั้นนะ หาที่นั่ง..แล้วเดี๋ยวพี่ไปรับพี่อยู่แถวนี้พอดี "

ฉันเลยเดินไปบอกพี่โจว่า.."เดี๋ยวพี่เล็กมารับกลับบ้านนะไม่ต้องเป็นห่วงหรอก พี่ไปทำงานก่อนได้เลย"

"แน่ใจนะ ว่าจะรอพี่เล็กตรงนี้"
"อืม"

พี่โจ นั่งเป้นเพื่อนฉันครู่นึง..ก่อนจะจากไป..
ใจฉันมันเหมือน อยากจะวิ่งไปที่ใด..มันร้อนรน หรืออยากร้องไห้กันนะ..

ฉันกดมือถือไปหาพี่เล็กอีกครา..
"พี่มาจะถึงยัง..น้องอยากจะเดิน.."
"งั้นเดินมาเลย ทางหน้าเวิร์ดเทรดนะ..เดินมาเรื่อยๆ แล้วพี่จะดูเธอเองระวังอย่าเหม่อจนให้รถชนล่ะ"

ฉัน เดินข้ามะพานลอย เพื่อจะเดินไป ทางหน้าเวิร์ดเทรด.. สิ่งที่ดีที่สุดกับฉันยามนี้คือ..การเดิน เพื่อ รวบรวม สติ

ฉันเดินไปเรื่อยๆ พร้อมกับ มี เสียงพี่เล็ก เข้ามาเรื่อยๆ..จนฉันเดินถึงข้าง โรงพยาบาลตำรวจ..ฉันเห้นรถ เก๋งคันนึง กระพริบไฟ แล้วจอดลง ข้างๆ
ฉัน..พี่เล็กนั่นเอง

ฉันก้าวขึ้นรถอย่างงงๆ..คนมารับฉัน ไม่มี สีหน้าทุกข์ร้อนใดๆผิดกับฉันที่ ไม่รู้ว่าตัวเองดูได้หรือเปล่า..

ฉัน ..คนนี้ ไม่เคยเจอพี่เล็กเลย.. พี่เล็กเป้นเพียงเพื่อนของพี่ชายฉัน..ที่อายุห่างกันถึงห้าปี..และฉันก็โตไม่ทันเขาเหล่านั้น..

พี่เล็กหน้าตาเหมือนในรูปเป๊ะ ฉันได้เพียงแต่นึก..

"ไปหาอะไรกินกันก่อนละกันพี่หิว.."

ดูเหมือนชายคนนี้จะไม่ สนใจเราเลย..ไม่ถามอะไรด้วย

"อือ อือ" ฉันบอกออกไป

เขาเลี้ยวรถไป สวนลุม. ไนต์พลาซ่า

ฉันเดินอย่างมึนๆ ลงจากรถด้วยอาการไม่อยากออกความเห็นในเรื่องที่เขาคุย..ว่าจะกินอะไรนอกจากเดินต้อยๆ ตามเขาไป อย่างน้องตัวเล็ก ตามพี่ชาย

แล้วฉันก็ไม่ทานอะไร นั่งดูเขาทานก๋วยเตี๋ยวจนหมด..
เขาพาฉันเดินเล่น..จนเขาหาเรื่อง..ชวนฉันคุยแล้วก็
บอกว่า..เธอซ่อมคอมให้พี่หน่อย มันเจ๊งมาหลายวันแล้ว..

ฉันเลยบอก ก็ได้..

เขาพาฉันไป ถึงบ้านพัก..ที่ฉันไม่รู้ว่าไปได้อย่างไรกัน..แล้วทำไมพาตัวเองไปได้ขนาดนั้น ถ้า ตานี่ เกิด เป้นคนไม่ดี ละทำไงนะ..

แต่ฉันก็มาแล้ว..ฉันจำได้ว่า..เพื่อนพี่ชายของฉันทุกคนเป้นคนดีนี่นา..เขาคนนี้ก็คงใช่..ไม่มีอะไรที่เราต้องกังวล

ฉันเข้าไปนั่งในห้อง..เขาเปิดคอมพิวเตอ์โน้ตบุ๊คเก่าๆ ให้ฉันดู..

แต่..น้ำตาฉันไหล..

ฉันร้องไห้

นั่งนิ่ง

มีเพียงเสียงพี่เล็กล่าวว่า..

อย่าร้องไห้นะ..เธอ จะเสียน้ำตาทำไม..

ถ้าไม่หยุด เดี๋ยวพี่จะ ถ่ายรูปเก็บไว้

แล้วเขาก็ คว้ากล้องมาถ่าย วิดิโอ

มันทำให้ฉันหยุดร้องไห้ได้ เพราะความอาย

ฉันนั่งหันหลังให้ทีวี.. หน้าจ้องมองคอม..

ฉันบอกเขาว่าต่อเน็ทได้ไหม...อยากเล่น

เขานั่ง จ้องมองฉันอยู่แบบนั้น ร่วมห้าชม.

จนกระทั่ง ฉันหัวเราะได้ เขาถึงไป ส่งกลับบ้าน

เกือบเที่ยงคืน ฉันควรต้องกลับบ้านเสียที

เขาขับรถมาส่งฉันที่บ้าน..ก็ ดึกมากแล้ว...และถึงด้วยความปลอดภัย

ก่อนลงจากรถ..

เขากำชับฉันว่า..คืนนี้อย่าร้องไห้นะ..แล้วทุกสิ่งที่เตือนถึงแฟนให้เก็บซะ....สร้อยที่ข้อมือเธอก็อย่าให้พี่เห้นมันอีก..เข้าใจไหม..

"แล้วพรุ่งนี้ พี่จะมารับไป สัตหีบด้วยกัน.."
เธอจะได้ ไม่ต้องอยู่คนเดียว นอนจมกองน้ำตา"

พี่เล็กทำงานอยู่เรือที่สัตหีบ ซึ่งพรุ่งนี้เป้นวันหยุดวันสุดท้ายที่จะต้องไปขึ้นเรือ ที่นั่น

ฉันกลับขึ้นห้อง..แล้วเดินเข้าห้องอย่างช้าๆ

ฉันเดินไปล้างหน้า..เปลี่ยนเสื้อผ้า..และเปิดคอมพิวเตอร์..

น้ำตาฉันไม่ไหล มันแค่ อึดอัด อยากร้องไห้ แต่ร้องไม่ออก..

ฉันได้แต่นั่งนิ่งๆ มองจอคอมอยู่เช่นนั้น..

เวลาผ่านไป..
ตีสอง..
ตีสาม..
ตีสี่..

ฉันเริ่มง่วง..แต่นอนไม่หลับ..

จน หกโมงเช้า..ฉันเผลอหลับไป..ท่ามกลางวันที่ทุกคนเริ่มไปทำงานกัน..

ฉันยังไม่มีกำหนดเปิดร้าน..เพราะยังตกแต่งไม่เรียบร้อย..

ฉันตื่นขึ้นมา เจ็ดโมงครึ่ง..ตายละ นัดพี่เล็กไว้..เก้าโมงที่หน้าเวิร์ดเทรด ทำไงดี..

ฉันตื่นมาวิ่งๆ ไปอาบน้ำ..รู้สึก ตาบวมหน้าตาดูแย่ๆ อย่างดูไม่ได้

แล้วฉันก็ แต่งตัวเรียบร้อย ก็ ปาเข้าไป แปดครึ่งแล้ว...

ฉัน ขึ้นแทกซี่..แล้ว บอก ว่าไป เวิร์ดเทรด..

แล้วฉันก็ กดหาพี่เล็ก และภาวนาว่า..ขออย่าให้เขา ทำไฟรถเสร็จก่อนเลย...

แต่ ช้าไปเสียแล้ว ไฟรถ เรียบร้อย เขากำลังงไป ที่นัดหมาย..แต่ฉันยังเพิ่งออกจากบ้าน

อย่างเร็ว คือ หนึ่งชม. บนทางด่วน ที่ฉันจะไปถึง...

ฉันเลยบอก เขาว่า "มารับฉันที่ เซ็นทรัล บางนาได้ไหม..ทางผ่าน.."

"ได้..สิ ดีเลยพี่ไม่ต้องเข้าเมือง รถเริ่มติด.."
"แล้วอีกนานไหม กว่าพี่จะถึงบางนา"
"ก็ 40 นาทีละ"

นั่นก็ ทำให้ฉันอุ่นใจ..เพราะ..บ้านฉันไปบางนา ไม่ไกลนัก และออกนอกเมืองด้วย..

"พี่ๆ เปลี่ยนไป เซ็ลทรัลบางนาแทนนะ อย่างด่วนเลย" ฉันบอกคนขับแทกซี่

...

ฉันนั่งแทกซี่..ไป พร้อมกับ งัด ครีมทาหน้า หวีผมและก็ ทาแป้ง..และฉันเองก็ อยากจะขอโทษคนขับแทกซี่จัง ที่ครีมทาผิวมีกลิ่นเล็กน้อย..

แต่คนขับก็ มาส่งฉันโดย สวัสดิภาพ

เป็นเวลา แค่ สิบโมงเช้านิดๆ..

พี่เล็กยังมาไม่ถึง..ฉันหันรีหันขวาง พร้อมด้วย คอมพิวเตอร์โน้ตบุ๊คและกล้องดิจิตอล..

เลย แวะเข้าไป ที่ บิ๊กซี ติดเซ็นทรัลนั่นเอง..

ดีจัง ที่ริมประตูด้านในมีเก้าอี้ให้นั่ง..ฉันเดินไป และนั่งลงตรงนั้น..

แอร์ ภายในห้าง..ทำให้ฉันรู้กว่าฉันร้อนใน เหลือเกิน..คงเพราะเมื่อคืนนอนน้อยไป..

ไม่นานฉันก็ กด มือถือหาพี่เล็กอีกครา..เพื่อ ให้แน่ใจว่าเราจะหากันเจอ..

ฉันบอก ตำแหน่งที่ฉันอยู่..ให้เขาทราบ..

สักพัก พี่เล็กโทรมา บอกว่ามา จะถึงแล้ว..ฉันเลยออกไป ยืนคอย ริมถนน..

..
..

แล้ว..เวลา ของสองเราก็ เริ่มขึ้น...การเดินทาง ของชีวิต เริ่มพลิกผัน..

ฉันก้าว ขึ้นรถพี่เล็กไป..พี่เล็กในชุดสบายๆ เสื้อยืด
กางเกงขาสั้น..ไม่ดู เหมือนทหารเรือสักนิดเดียวเลย...

ฉันเลยถามเขาว่า แน่ใจรึ ว่า จะไป กันชุดนี้...

"แน่..นั่นคือคำตอบ"

"แล้วเมื่อคืนร้องไห้ไหม..ทำตามที่พี่สั่งไหม.."
"ไม่ร้องค่ะแต่นอนไม่หลับต่างหาก แล้วก็ ถอด สร้อยที่ข้อมือ ออกแล้ว
เห็นไหม..ไม่มีละ"

"ดีมาก.."พี่เล็กลากเสียงยาวๆ

เขาหันมาบอกฉันว่า "เราจะไป สัตหีบกัน..แล้ว เย็นๆ พี่จะ ส่งเธอขึ้นรถกลับนะ "

ฉันเลยบอกว่า "อืม..ไม่ต้องห่วง..น้องเคยไปที่นั่นและกลับเองมาแล้ว..ไม่ใช่ปัญหาหรอก"

"งั้นเธอหลับก่อนก็ได้ กว่าจะถึงอีกนาน"

ระหว่างทางฉัน ไม่ได้ หลับเลย..นั่งดูนั่นดูนี่ไปเรื่อย ..

ฉัน คิดในใจว่า..นานแล้วนะ ที่ฉันไม่มาที่นี่..ล่าสุด ตอนแฟนพามาปีใหม่ที่บ้านน้า..ก่อนนั้น ก็ มา เที่ยวเรือบางปะกง กับเพื่อนๆ พี่ ..

แต่ฉันกลับคิดถึงเรือบางปะกง..หลายๆ คน คงแยกย้าย..ไปกันหมดแล้วละป่านนี้มัน ผ่านมา สามปีแล้วนี่นา..

ตอนนั้นฉันเป้นยายตัวป่วนผมสั้น...ตอนนี้เป้น หญิงสาวผมยาว สลวย....

ฉันไม่เคยคิดว่า..ฉันจะกลับมา ยังฐานทัพเรือ ที่นี่อีกครา..

รถ วิ่งไป ไม่นานนัก ก็..ลงจากทางด่วนค่อยๆลัดเลาะไปตามเนทาง..ผ่านพัทยา..ไปจนถึง สัตหีบ..

ถึงสัตหีบ พี่เล็ก แวะไปบ้านเพื่อนคนนึง ..และ ก็
ทักทายกับครอบครัวของเพื่อนคนนั้น ..ฉันก็ ไปด้วยความเอ๋อๆ..

ไม่นานนักเราก็ ออกจากที่นั่นมา..

แน่นอน..เราตรงดิ่งไป ยังท่าจอดเรือ..

แต่ฉันไม่วายสงสัย..จะขึ้นเรือด้วยชุดนี้เหร่อ..

พี่เล็กเลยบอกฉันว่า..อันที่จริงผิดแผน..ต้องเปลี่ยนชุดที่บ้านเพื่อน และล้างรถ..ก่อนออกมาเรือ..แต่.. พ่อแม่เพื่อนอยู่ คนเยอะเกินเลยออกมาซะดื้อๆ..

เราเลยต้องขึ้นเรือด้วยชุดนี้ล่ะ...อยากบอกจังว่าฉัน..ใส่ชุดตัวเมื่อวานล่ะ..พี่เล็กบอกว่า..ดูดี..ใส่ชุดเดิมมา แต่ซักก่อนนะ...

ฉันได้ขึ้นเรืออีกครั้ง ในครั้งนี้..เรือลำนี้เล็กกว่า
เรือหลวงบางปะกงค่อนข้างเยอะ..

แต่..ฉันก็ มาถึงแล้ว..มาถึงในฐานะซ้อ(ปลอมๆ)..ของพี่เล็ก..ฉันนึกในใจ เล่นบทไหนเนี่ยเรา...

ไม่นานนัก..เมื่อเก็บข้าวของของพี่เขาเรียบร้อย..

เขาพาฉัน ออกไปชม..ส่วนต่างๆ ของเรือ...แล้วก็ พาฉันลงจากเรือ..เพื่อ..ไปกราบกรมหลวงชุมพร ที่ฉัน ประทับใจ และชอบมากที่หนึ่ง

ก่อน ขึ้นไปสักการะ..ก็ แวะทานอาหาร ที่ร้านสวัสดิการ ใน นย.(นาวิกโยธิน)ขอบอกว่า..ร้านอาหาร คนเพียบ..ฉันใจแป้ว..มีแต่โต๊ะ ที่แดดเริ่มส่องถึง..แล้วเราจะนั่งที่ไหนเนี่ย..หิวก็ หิว..แต่วิวสวย

พี่เล็ก พาฉันเดินอ้อมคนเหล่านั้นไป..แล้วเดินไป
ยังโซนที่ไม่มีใครนั่งเลย..ที่ว่างอยู่

บนโต๊ะเหล่านั้นเขียนว่า.."สำหรับนาวาโทขึ้นไป.."
ฉันเลย..ถึงบางอ้อ..ว่าทำไม ไม่มีใครนั่ง..

แล้วพี่เล็กก็ เดินไป..แล้วหยิบป้าย นั้นออก จากโต๊ะตัวนึงแล้วก็ นั่งลง..

เด็กเสริฟเดินมา..เห้น ตาอ้วนกับ ยายตัวเล็กคนนึงนั่งอยู่..ก็ อ้าปากจะบอก..

แต่พี่เล็กไวกว่า..ถามว่า นาวาตรี นั่งได้ไหม..

เด็กก็ พยักหน้าหงึกๆๆ

แล้วเราก็ ได้นั่งตรงนั้น โดย ไม่มีโต๊ะ กินใกล้เราเลย..

อาหารที่นั่นอร่อยมาก..และ ฉัน เพิ่งทราบว่าพี่เล็กไม่ทานกุ้ง..

หมึกมะนาวของโปรดถูกยกมาวาง..

และ ที่นี่ก็ เป้น ที่เดียวที่ทำให้ฉันอยากกินมันเรื่อยๆอีก นับแต่นั้นมา

...อิ่มแล้วก็ ถึงเวลาขึ้นไป กราบกรมหลวงชุมพรกันเสียที..

ทางขึ้น ทำใหม่ ต่างกับ เมื่อสามปีก่อน ที่ฉันมา...

หลายๆจุด ข้างบนก็ทำใหม่..

จุดชมวิวมีคน หลายคน ขึ้นไปยืนอยู่..

ตรงนี้ละ ฉัน ชอบที่สุดเลย สวยมากๆยิ่งหน้าหนาว ฟ้าใสทะเลที่นี่จะสวยมาก...ทำให้ฉันนึกถึงช่วงเวลาที่เคยมาและมีความสุข

ฉันกราบกรมหลวงชุมพร..และอธิษฐาน ถ้าฉันจะเป็นลูกทะเล ก็ขอให้กลับมานี่อีก

ฉันจำได้ว่า ตั้งแต่เล็กฉันอยู่กับทะเล..โตมากับทะเล..ท้องน้ำและผืนทราย เป็นสิ่งที่ฉันชอบ..

ขอให้รับฉันเป็นลูกทะเล ด้วยคนค่ะ..ฉัน อธิษฐานไปในที่สุด

เรากลับจากที่นั่น ..ก็แวะเที่ยวจุดอื่นๆ..และอ่าวอื่นๆ..

จน เย็นแล้ว..พี่เล็กขับรถมาส่งฉันกลับ...ที่พัทยา..เนื่องจากเป้นห่วง..จะได้ใกล้มากขึ้น

รถเต็มทุกเที่ยว..แต่ฉันโชคดีมีคนขายตั๋วให้ เนื่องจากไม่เดินทางแล้วเพราะรถ มาช้ากว่ากำหนด...

ฉันถึงกทม..ด้วยเวลา เที่ยงคืน...ซึ่งตลอดทาง มีเสียงขอพี่เล็ก คอย เช็คอยู่ ทุกระยะทาง..

จนฉันถึงบ้านนั่นล่ะ..

วันนี้ฉันก็ เหนื่อยอ่อน และ ก็หลับไปในที่สุด..การเดินทางจากทะเล..กลับสู่บ้าน..ทำให้ฉันรู้สึกดีขึ้น

..หลับฝันดี..เสียงพี่เล็ก บอกกับฉัน

ปล.พี่เล็กคือชื่อเล่นของนายกาจตัวร้ายในเวลาต่อมา..



standby="Loading Microsoft Windows Media Player
components..." VIEWASTEXT>




Create Date : 09 มีนาคม 2548
Last Update : 2 สิงหาคม 2548 21:18:58 น. 2 comments
Counter : 419 Pageviews.
Share

 
วันเวลาผ่านไป...ครบหนึ่งปีแล้วนะ...
ฉันยังเป็ฯฉันคนเดิม..แต่คุณไม่ใช่คนเดิมอีกต่อไป...เราเดินทางกันแบบเส้นขนาน...

เธอคงรู้ดีใช่ไหม ว่าความเงียบเหงา...ที่คุณและมิ้นเจอ...เป็นสิ่งที่เจ็บปวด...

วันนี้มิ้นไม่ได้เจ็บปวดมากมาย คุณก็คงเช่นกัน


โดย: noomint วันที่: 2 สิงหาคม 2548 เวลา:21:21:46 น.  

 
เมื่อรักต้องลาจาก...เหลือไว้เพียงแค่ความทรงจำ กับคราบน้ำตา...

ไม่นานหรอก มิ้นคงเข้มแข็งพอจะไปพบคุณอีกครั้งตามคำสัญญา...มิ้นยังไม่ด้เอาของสุดรักสุดหวงคุณไปคืน...แต่มิ้นดูแลอย่างดีนะ


โดย: noomint วันที่: 2 สิงหาคม 2548 เวลา:21:23:39 น.  

ชื่อ :
Comment :
  *ใช้ code html ตกแต่งข้อความได้เฉพาะสมาชิก
 

noomint
Location :
กรุงเทพ Thailand

[Profile ทั้งหมด]

ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed
Smember
ผู้ติดตามบล็อก : 1 คน [?]





ฉันไม่ได้ยินดีในความตาย
แต่พร้อมที่จะจากไปอยู่เสมอ

เวลาในการมีชีวิตฉันเหลือน้อย
จะใช้สอยอย่างมีคุณค่าทุกนาที
Friends' blogs
[Add noomint's blog to your web]
Links
 

 Pantip.com | PantipMarket.com | Pantown.com | © 2004 BlogGang.com allrights reserved.