|
|
วันเวลาผ่านไป ฉันยังยืนที่เดิม
รู้ไหม..ทุกเช้า..มิ้นต้องไปทำงาน...ทุกเย็นมิ้นต้องกลับบ้าน...เหมือนกับทุกๆคน ที่ ทำงานกินเงินเดือน..
แต่ ความพิเศษ มันอยู่ตรงไหนรู้ไหม...ก็ตรงเส้นทางไงเล่า...มิ้นยังขับรถ..ลงทางด่วน...ถนนจันทร์ ทุกเช้า...เลี้ยวเข้าสาธร ขึ้นสะพานสาธร....ปลอ่ยให้รถเลื่อนเรื่อยๆ...ไมได้รีบร้อนอะไรมากมาย..เพราะ ถึง ก่อนเวลาทำงานตั้งชม. แล้วเวลากลับเล่า...ออกจากออฟฟิต ขึ้นสะพานสาธร...เลี้ยวเข้าถนนนราธิวาส...ผ่าน ถนนจันทร์...ผ่าน...ตัด ถนนนางลิ้นจี่...ผ่าน...ทางด่วน ตรงนั้น...
นี่ละ..ความพิเศษ ของแต่ละวัน..มันคือเส้นทางเดิม..ที่มิ้นใช้มาเนิ่นนาน...ก่อนนั้น..แทบทุกเช้าวันเสาร์ มิ้นเร่งรีบ มาทานข้าวตรงนั้นกับใครบางคน...มิ้นเอารถมาล้างที่นั่น..บะหมี่ริมถนนน...หมูสเต๊ะ ร้านโปรด...ติ๋มซำ ที่อร่อย..
แต่วันนี้ ..มีเพียงแค่มิ้นคนเดียว..ขับรถเอื่อยๆ ๆ ผ่านไป ทุกเช้าเย็น..เพียงแค่ผ่าน...มา..แล้วก็ ผ่านไป..ไม่มีเขาคนนั้น..อีก
เราไม่ได้เศร้าหรอกนะ..งานเราแฮ้ปปี้มากๆ ออกจะ มีอภิสิทธิ์นิดหน่อยด้วยซ้ำ...แต่ เราก็ รับบททำงานหนัก...ตามใจฉันอยู่บ้าง..คือเลิกงานแล้วทำต่อ...เข้างานก่อนเวลา..ทานข้าวเสร็จก็..ทำงานต่อ...หรือไม่ก็ แวะไปสระไดร์ ใต้ตึก ...
ตึกที่มิ้นทำงานเป็นตึกสูง...ริมสะพานสาธร..ห้องทำงานก็ ส่วนตัวนะ...แต่สูงๆๆ มองออกไป เห็นเดอะมอลล์ท่าพระ..วงเวียนใหญ่..มิ้นมีวิทยุเครื่องเก่าๆ เครื่องนึงเป็นเพื่อนยามเหงา...มีคอมพิวเตอร์..ห้อมล้อม งานบัญชี เครื่องนึง ใช้ทำกราฟฟิคอันนึง..ด้วยตำแหน่ง..เลยได้ครองห้อง ทำงานใหญ่สุด..เพราะ..งานเยอะสุด...
เพื่อนที่พอมี..ก็ คือเจ้านายที่ไม่ค่อยมีเวลา คุยกัน วันนึงก็ไม่กี่คำ ปกติก็พูดแต่งานๆๆ...แต่ก็โชคดีนะ..เรานั่งโต๊ะนี้วันแรก แฟ้มบัตรประชาชนปึกใหญ่ วางอยู่บนโต๊ะเรา...ก็..เกินครึ่งของเอกสาร อยู่ในห้องเรานั่นล่ะ...มิ้นก็ได้เปิดๆๆ...อิอิ...ประชาสัมพันธ์หน้าประตู คนบ้านเดียวกะเราเลย...เราเลยได้ น้องสาวน่ารักมาคนนึง...แต่ แย่หน่อย..ห้องทำงานเราอยู่ในสุด...แต่เธอยู่หน้าประตู..คือนอกสุด...ไกลชะมัด
ทำงานที่นี่มาหลายวันแล้ว...เราไม่เหงานะ..แฮ้ปปี้..อาจเป็นช่วงเวลาที่มีความสุขมากๆ..เรายิ้มได้ กับหัวใจตัวเอง
แต่วันนี้..หรือ..อาจเป็นทุกๆเย็น..ที่เราผ่าน...เรา...อดคิดไม่ได้ว่า...จะมีบ้างไหม ที่เจอกัน...แต่เธอคงไม่รู้ว่าเราผ่านไปผ่านมาตลอด...ก็เราไม่ได้บอกนี่นา และเขาอาจไม่อยากรู้ด้วยละ..
ผ่านมาหลายเดือน ชีวิตมากมายผกผัน...การตัดสินใจเปลี่ยนแปลง...จากคนไม่เคยตื่นเช้า..ไปทำงานมาหลายปี..ก็ ตื่นตีห้า ไปทำงานก่อนใครหลายคนจะทันตื่นซะอีก..ทุกๆเย็น หลายๆคนคงถึงบ้านหรือไปดุหนังกับแฟน...แต่เรา...เลือกจะรถติดอยู่บนถนนเพื่อ...ฆ่าเวลา...หรือไม่ก็กลับมาจ้องดูน้องปลา ที่เลี้ยงไว้สองตู้ใหญ่
เป็นครั้งแรก...ที่..เรามีความสุขกับรถติด...เรา มองดูรถ ค่อยๆเลื่อน...เรา...ให้ รถหลายคัน แซงไปก่อน..เราหยุดให้คนข้ามถนน...นั่นเพราะไม่รู้ว่าเราจะรีบไปไหน..น้ำมันจะขึ้นไปลิตรละเท่าไหร่ก็..เราไม่ได้จ่าย...
เลยไม่มีอะไรกดดันกะชีวิตเลย..ทุกๆอย่างเบิกได้หมด..เราเลย เอื่อยๆ นั่นเอง..เงินเดือนเลยมีไว้กินอย่างเดียว ซึ่งมากเพียงพอ..สำหรับเรา..สิ่งจำเป็นรอบตัว..เบิกได้ ส่วนใหญ่...แล้วจะมีอันใดให้ทุกข์ร้อน
แปลกนะ..มันต่างกับเมื่อก่อน ที่เราต้องคอยคิดว่า เติมน้ำมันไปเท่าไหร่แล้ว น้ำมันจะขึ้นไปอีกละ...แต่ตอนนี้..มันขึ้นก็ขึ้นไปดิ...รถจะติด ไงก็แอร์เย็น...เพลงก็มีฟัง..ขนมก็มีกิน..
นี่ละชีวิตเรา...มีทุกอย่าง..ขาดอะไรรู้ไหม..ขาดแฟน..((อันนี้ เจ้านายเราบอก))
สิบปีมานี้..เราเพิ่งรู้ว่าการไม่มีแฟนเป็นเช่นนี้..เราไม่มีแฟนตอนที่เรา กำลังมีพร้อมทุกอย่าง...เหมือนขาขึ้นของชีวิตด้วยซ้ำ...นี่ละนะคนเรา..
วันๆ ขับรถไป เราได้แต่ยิ้มให้กับตัวเอง...ชีวิต ไม่มีอะไรให้นำพา...เราเพียงมีสัญญากับเพื่อนเก่า...ว่าจะอยู่ช่วย งานบริษัทให้ลุล่วง...หากวันนี้มีเพียงเพื่อน...แต่มันก็ทำให้ฉันยิ้มได้..และรู้จักความสุขที่แท้จริงจากตัวเราเอง
| Create Date : 21 มิถุนายน 2548 |
| Last Update : 21 มิถุนายน 2548 21:52:20 น. |
|
1 comments
|
| Counter : 271 Pageviews. |
 |
|
|
| โดย: zaesun...ลืมล็อกอิน IP: 80.195.3.213 วันที่: 22 มิถุนายน 2548 เวลา:0:03:23 น. |
|
|
|
|
|
|
|
ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed
ผู้ติดตามบล็อก : 1 คน [
อิสระดีออก..
อยากทำไร ทำ..อยากไปไหน..ไป
เหงาบ้าง..แต่คนอีกครึ่งโลกเขาอาจจะเหงาเหมือนกัน
แต่ไม่มีใครตายเพราะเหงานี่นา...ใช่ป่าว อิๆ
ยิ้มสู้นะคะ...คนเราหาตัวเองเจอ..ก็จะสุขใจแบบนี้แหล่ะค่า