My Time & My Life
Group Blog
 
All Blogs
 

บันทึก..ถึงครูสอนว่ายน้ำ...

เมื่อเขา..เป็นครู สอนว่ายน้ำ ไปแล้ว


ไม่มีอะไรมากมาย...แค่ฉันอยากบันทึก ถึง...สำหรับครูสอนว่ายน้ำของฉัน...เริ่มต้นจาก..ฉัน รู้จักเขา..น่าจะหนึ่งปีผ่านมาแล้ว..ผ่านmsn ที่ฉัน แทบไม่ค่อยคุยกับเขา..หรือกระทั่งทักทาย...ก็..ฉันโครตหยิ่ง..ส่วนใหญ่ฉันจะเอาเวลาไป..ไปหมกๆๆอยู่กับเพื่อน ๆและแฟนๆๆ...ลืมคิดถึงหัวใจใครคนอื่น..ประจำ..((นิสัยฉันไม่ดี)))

ผ่านมา...จากความทรงจำของฉัน..ฉันจำได้ว่า...เขา..คนนี้..ได้พูดคุย ถึงเรื่องการอ่าน เราเป็นนักอ่านหนังสือ ที่ฉันว่าฉันตัวยงแล้ว....เขาน่ะ ยิ่งกว่า..หลายเท่า..หนังสือ หลายอย่างก็...เกือบจะคล้ายกัน บ้างก็เหมือนกัน..บ้างก็ต่างกัน..หลังจากเราคุยกัน...ด้วยวัยห่างกันถึงแปดปี...เรา...จึงมีความต่างด้าน การอ่านบ้าง...

ฉันคนที่อ่านหนังสือมาตั้งแต่ อ่านหนังสือ ออกนั่นล่ะ ด้วยแม่เป็นนักสะสมหนังสือ..ฉันเลยได้ เลือดแม่มาเต็มๆๆ...อ่านตะบี้ตะบัน..ของขวัญ ที่ให้กับตัวเอง ทุกๆครั้งคือหนังสือ...นี่ละ จุดประกายที่ทำให้ฉันหันมาคุยกับเขาบ้าง....คุณพี่หนอนหนังสือ...

การเป็นนักอ่าน..ทำให้เราแลกเปลี่ยนความคิดกันมากมาย..ฉัน..เรียนวิจารณ์ วรรณกรรมโลก เรียนด้านการเขียนบทละคร การวางเค้าโครงพื้นฐานกับ พวกเด็กศิลปกรรมการละคอน..ของ มหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์...ไม่ได้เขียนการละคอนผิดนะ..ที่นี่..เขาเขียนกันแบบนี้จริงๆๆ...

นานมาแล้ว มันเป็นวิชาที่ทรมาน ทรกรรมกับฉันมาก...(ทรมานกับการปิดถนนและขึ้นกะไดตึก)ด้วยห้องเรียนติดกับพระเจ้าหลานเธอ..องค์หนึ่ง...แต่ฉันก็ผ่านวิชานี้ได้ด้วยเกรด B+

ผ่านมา..หลายเดือน...ฉันอกหัก...จำได้ว่า ช่วงนั้นรถซ่อมอยู่..เป็นวันแรกที่ฉันไม่มีรถใช้...เขา..อาสา..มารับฉันถึงบ้าน...เชื่อมะคนไม่รู้จักกันเลย...เขามารับฉันไปวัด..แห่งหนึ่ง...(มารับหน้าปากซอย)ฉันก็ได้แต่งงๆ แต่..อาการคนอกหัก ไปค่ะ...ในรถมี เขา+แฟนเขา..+คุณยายครูสอนภาษาจีน ทำให้ฉันได้รู้จัก..คนสามคนในเวลาต่อมา แล้วเขาก็มส่งฉันถึงหน้าประตูบ้าน

หลังจากวันนั้นฉันก็ดีขึ้นนะ...ทั้งที่ตื่นไป...แบบแย่ๆ ตื่นเพราะเขามารับนั่นล่ะ...

ผ่านไป..ก็ ทิ้งห่างเวลานาน..เป็นเดือน...เดือนครึ่งได้เลยล่ะ....แล้วเราไปดูหนังกัน...ฉันดีใจที่ได้ไปดู เพราะมันเป็นหนังเด็ก...((อยากให้โลกนี้ไม่มีโชคร้าย ชื่อหนังน่ะ))เขาบอกฉันว่าแฟนเขาไม่ว่างอยู่ชลบุรี

ฉันไป เกือบสายด้วยติดงาน..กว่าจะปิดงาน(งานที่เป็นเจ้านายตัวเองนี่ละ) ด้วยความบ้าบิ่น...เลยทำงานจนเสร็จอาบน้ำ บึ่งรถไป....เดอะมอลล์รามที่ห่างบ้านฉันไป....ฉันลุ้นตลอดทาง...ว่าจะ...ทันไหม...เขาก็โทรหาฉันสองสามครั้ง...ทันเจ้าค่ะ..เกือบพอดีเวลาหนังเข้า...โชคดีที่ ที่จอดรถคันแรกว่าง..ไปถึงเสียบรถจอดเลย แล้ววิ่งๆ ไปเลย

การไปดูหนังวันนั้น...อยากบอกว่า..ฉันเกือบจำเขาไม่ได้...ทั้งขี้ลืม...พยายามนึก...ใจก็ นึกๆเขาหน้าตายังไงแล้วนะ...คุ้นๆ..แต่คิดว่าเขาคงจำเราได้...แต่เราแสนเซอๆ..ผมที่อาบน้ำไปก็เปียก...ตลกดี..ปอนๆมาก..แล้วเราก็ เห็นเขา..จนได้

ผ่านมาหลังจากนั้น..เราได้ไป ดู หนังกันอีก...คราวนี้..ไม่มีรถอีกแล้ว..พี่สาว ยืมไป...ขนแฟ้มที่ทำงาน..เขามารับเราที่บ้าน..หลังจากเคยมาส่งหลังจากที่...เจอกันในวันแรกไง...แล้วเขาก็มาถูก...

เราไปดูหนังด้วยกัน...เรื่อง....นางงามอเมริกาสอง...ชื่อภาษาปะกิดลืมไปแล้ว...ชื่อไทยนี่เราตั้งเองรึเปล่าไม่แน่ใจ..แต่เรา เข้าใจคนเดียวก็พอมั๊ง...

เขาแปลกๆไปนะ...เราคิดว่างั้น....

ผ่านมา..เราไปดูหนังสือที่ศูนย์สิริกิตติ์ด้วยกัน..ในสามวันถัดมา....ฉัน ไม่มีรถอีกนั่นล่ะ..เพราะพี่สาวเอารถไปขนแฟ้มกลับ...เพราะเป็นวันจันทร์...คราวนี้ฉันจำเขาได้ดีเชียวละ...ฉันเจอเขาที่สถานีรถไฟฟ้า..ประตูสาม....เขาลงมาคอยฉัน..วันนั้น..ฉันปวดหัวมาก อดข้าวน่ะ เลยปวดหัวออกจะไม่สบายด้วย..เพราะวันนั้นฝนตกหนักทั้งวัน...เทจนกรุงเทพ..น้ำ เจิ่ง..

ฉันได้หนังสือไม่มากนัก อาการปวดหัวทำให้ฉันไม่รื่นรมย์ในการเดินนัก ฉันเลยกลับบ้าน..เขาอีกนั่นล่ะมาส่ง...มาถึงบ้านโดยปลอดภัย...

ผ่านมาอีก...เขา..โทรมา..อีก...4วันถัดจากวันนั้น...คือวันพฤหัส...เขาชวนฉันไปซื้อชุดว่ายน้ำ...ซึ่งเขา..เกริ่น ๆไว้ว่าจะสอนให้...แล้วฉันก็ ไปก็ไป..เบื่อๆ พอดีๆ ดีซะอีกจะได้มีกิจกรรมทำ...

แล้ว...หลังจากได้ชุด...แหะๆๆ..เราก็ กลับมาบ้าน มาเอาเสื้อผ้า..แล้วไปว่ายน้ำกัน...ใน...หมู่บ้านนวธานี ที่มีสนามกอล์ฟใหญ่ๆ..ใกล้บ้านฉันนั่นเอง

ถ้าวันนั้นใครเห็นฉันนะ คงหัวเราะ...ฉันกลัวน้ำเอามากๆๆ..แต่พอ จะ โผบินในน้ำได้บ้างแล้วล่ะ...เขาใจดี..ไม่ทำให้ฉันกลัวเท่าไหร่นัก...ออกจะใจดีเกินไปด้วยซ้ำ...เหมือนฉันได้เป็นน้องคนเล็ก อีกครั้ง...หวนคิดไปถึงพี่ชาย..ที่อายุเท่าเขา...พี่ชายฉันน่ารักมากๆๆ ตอนฉันยังเล็ก..ดูแลดีๆๆๆ..หลายครั้งอดคิดถึงพี่ชายไม่ได้..

วันนั้น...เราไปหาอะไรทานกันที่เดอะมอลล์..ทั้งๆที่ฉันผมยังเปียกเลย...วันที่เขามีข่าววางระเบิดห้างเซ็นทรัลไง..เรา จะเอาขยะไปทิ้ง หาถังขยะไม่ได้...ฉนเลยว่าเขาคงกลัวระเบิด แล้วมันก็คือความจริง...รู้ตอนกลับมาบ้านแล้ว...

ผ่านมา..วันเสาร์...((อีก สองวัน))ฉันได้ไปว่ายน้ำอีกครั้ง..ฉันสนิทกับครูว่ายน้ำของฉันบ้างแล้ว...ครู ที่มาทานข้าวเที่ยงที่บ้านฉัน..นอนดูทีวีอ่านหนังสือ รอเวลาบ่ายไป ว่ายน้ำ..ให้ฉันตัวดำเพิ่มขึ้นไง ไปว่ายครั้งนี้ก็ สนุกดี...เวียนหัวกับน้ำเล็กน้อย...

กลับมาก็มาทานข้าวที่บ้านกัน...เขาเหมือนพี่ชายฉันอีก...ล้างจานเอง..สองมื้อเลย...เจ้าพี่ชายตัวแสบของฉันไม่เคยๆๆ ให้น้องสาวล้างจานเลย..เขาเลยเหมือนพี่ชายเราเป๊ะ...อ้อ ลืมบอกไปว่า ตี๋เหมือนกัน..ใส่แว่นเหมือนกัน..กับพี่เราเลย..แต่พี่เราตัวเล็กกว่า...

ผ่านมา..ถึงวันนี้...วันจันทร์..เขาก็มาหาเราที่บ้าน...ทุกอย่างยังเหมือนเดิม..เขาโทรมาบอกว่าจะมาแวะพาเราไปทานข้าว ห่วงเราเหงา...ด้วยพรุ่งนี้เขาไป...ทุ่งใหญ่..หลายวัน...แล้วเขาก็มา..ขณะที่เรา..ต้องขับรถออกไปตุนอาหารสำหรับสงกรานต์...เขามาไม่พบ..ทั้งคนทั้งรถที่บ้าน...เลยโทรหาเรา...ฉันยืนคอยปลากะพงผัดคึ่นฉ่ายน่ะ..เลยช้า

เย็นนี้ เราไปทาน mk สุกี้ที่แฟชั่นกันอร่อยดี...

ฉันซื้อเบบี้ออย..ลืมไว้ในรถเขา...ขี้ลืมประจำ วันก่อนลืม...ที่ผูกผม..ไว้..คราวนี้ลืมออย...ขี้ลืมจริงเรา..แต่ยังดีกว่าวันก่อน ใบพันตก...โชคดีที่ตกในรถเราเอง..กลับมาบ้านหากันตั้งนานไปดูทื่พื้นรถ ร่วงอยู่กับพื้นนี่เอง....

ฉันก็ไม่รู้ว่าเขาคนนี้มาหาฉันทำไม..แต่ฉันสบายใจที่มีเพื่อน สบายๆๆ..ชอบอ่านหนังสือเหมือนกัน..อย่างน้อยก็มีหนังสือมาให้ฉันอ่านคลายเหงา...หรือมีรอยยิ้มนิดๆ..ให้ฉันได้มองดู...และที่ชอบมากๆ ฉันไม่ต้องขับรถเองเวลาไปไหนมาไหน...สบายจริงเชียวหนูมิ้น...

เอาเป็นว่า..เขาจะไปเที่ยวแล้ว อวยพรให้ครูว่ายน้ำกลับมาเร็วๆๆๆ...จะได้ ว่ายเป็นสักที..กลัวว่ามาอีกที หนูมิ้นลืมหมด...

บันทึกนี้ก็ดีใจที่มีเพื่อน...น่ารักๆ เพิ่มขึ้นอีกคนค่ะ




 

Create Date : 12 เมษายน 2548    
Last Update : 21 เมษายน 2548 2:49:47 น.
Counter : 1223 Pageviews.  

บันทึกถึง...ใครคนหนึ่ง???

บันทึก ถึง...ใครคนหนึ่ง???


ใครคนหนึ่งคนนี้..ฉันเองก็ ไม่รู้ว่าคือใคร...นอกจาก รู้เพียงคร่าวๆว่า..ชื่อเอก..ที่มีอายุน้อยกว่าฉันเพียงหนึ่งปี...ทำไมนะ..ฉันถึงได้บันทึก ถึงเธอคนนี้...เหตุการณ์มีอยู่ว่า....

ผ่านมาหนึ่งเดือนได้แล้วมั๊ง...ที่ฉันได้รับสายจากเขาคนนั้น สม่ำเสมอ...แปลกมะฉันไม่เคยเห็นหน้าเขาหรือแม้จะ โทรไปหาเลยก็ตาม...

เขา..คนที่ฉันก็ไม่รู้ว่าหน้าตาเป็นเช่นไร..กระทั่งรูปก็ไม่มี..แต่..เขา..ทำให้ฉันรู้สึกเสมอว่า...มีเพื่อน ไม่ห่างไกลนัก..เพื่อนคนที่ไม่เคยวีน ไม่ว่าฉันจะไปไหนทำอะไร...เพื่อนคนที่ฉัน เงียบ...เพราะไม่รู้จะคุยอะไรกับเธอ...เพื่อน คนที่ฉัน..ไม่มีกระทั่งเบอร์ของเธอ ทั้งๆที่เธอให้มาแล้วฉันลืมเก็บเองล่ะ (((ก็มันลืมนี่))) สงสัยใช่ไหมละที่ฉันไม่มีเบอร์เขา...ก็เขาใช้พีซีทีหรือ..เบอร์ บริษัทโทรมานะสิ...มันไม่โชว์เบอร์...

แต่ทุกๆ วัน..เธอโทรมา..บางวัน วันละหลายรอบ..เธอที่..จะคอยคำตอบแม้ฉันพูด เฉไฉไปเรื่องอื่น...

นายเอกคนนี้....เขาทำงานที่ บริษัทโทรศัพท์ แห่งหนึ่งที่มีนามว่าTRUE นั่นล่ะ...ทำงานเป็นกะๆๆๆ..เพราะเป็นเทคนิเชียลซัพพอร์ต...ส่วนหนึ่งที่..ฉันรู้แต่คงไม่เหมาะที่จะเขียนลงไป..เจาะจงถึงตัวเขานัก...

เอาเป็นว่า..เขาคนนี้ คนที่ฉันก็ไม่รู้ว่าใคร...เป็นเพื่อนที่ดีเชียวละ..คนที่ทำให้ฉันคอยหัวเราะ..คนที่คอย..ส่งเสียงอู้อี้ๆ มาให้ฉัน งอแงเล่นๆๆ..ด้วยความสนุก ของฉันเองที่อยากแกล้งคน...

พักนี้ตัวเองขี้งอนๆๆๆๆ...แต่งอนเล่นๆ สนุกๆ ต่างหาก...เขาจะรู้หรือไม่ฉันไม่รู้...เพียงแค่ว่า...เขา...เป็นเพื่อนที่น่ารักทีเดียว..((น่ารักในจินตนาการของฉัน))




 

Create Date : 12 เมษายน 2548    
Last Update : 12 เมษายน 2548 2:40:02 น.
Counter : 198 Pageviews.  

บันทึกถึงเธอ..ภาคแห่งความจริง

วันนี้ตื่นมา...ฉันกะเอารถไป ทำกันชนหลังที่แถวบ้านพี่นั่นล่ะ..แต่ ไปส่งพี่สาวก็ ..เลี้ยวรถกลับ..กลับบ้านเลย...ฉันไม่อยากไปที่นั่นอีก..

ฉันเคยบอกเธอใช่ไหม ฉันมีเธอเป็นแฟนฉันอยากจะ เอาปี๊บคลุมหัว อาย..มากๆ...อายจริงๆ ที่เธอมีใครใหม่ๆๆ เรื่อยๆ..แล้ว..ตอนนี้ฉันก็อายอีก อาย..ที่จะเดินไปที่เดิมๆ...ที่เราแยกจากกันไปแล้ว...อายที่จะเดินไปกินหมูสะเต๊ะ ที่เธอ ไม่รู้พาใครไป...

อายกระทั่งไปกินติ่มซำ ที่เราไปกินกันบ่อย จนเจ๊ เจ้าของร้านเอ็นดูเราเป็นพิเศษ..มันดูไม่งามเลยที่เธอพาใครอีกคนไป...แต่นั่นมันสิทธิของเธอ...แต่มันทำให้ฉันอยากจะมุดหัวเสมอๆๆ อายในสิ่งที่เธอกระทำ..

ผ่านมา...ฉันรู้อยู่แล้วเธอมี เขา..แต่เธอยังไม่พอ..ยังจะหาเพิ่มเติม...ไม่ซื่อสัตย์กระทั่งกับฉันและเขา..เธอกับเขาคบกันมาเดือนที่ สาม..อย่างเต็มตัว จริงมันก็เดือนที่สี่ล่ะ เพราะแอบ..กัน..ฉันไม่รู้จะว่าอย่างไร..

อย่างอื่นเธอดีหมด แต่จะเสียเพราะผู้หญิง...ถ้าฉันร้ายขึ้นมา..ก็ได้อายกันทั้งสามคนละ.....ฉันพอเดาออกว่าเขาไม่ขี้งกแบบฉัน ร่ำรวยพอ จะให้เธอ รัก..หรือหลง...และก็เรียนเก่งพอจะเชิดหน้าชูตาให้เธอ...ไม่เหมือนฉันนี่..ฉันถูกสอนไม่ให้ซื้อผู้ชายด้วยเงิน...

ถึงข้อนี้เธอจะเถียงฉัน...เธอลองมองรอบๆตัวเธอสิ..มีอะไรที่เธออกเงินเองบ้าง...ถึงแม้เรื่องเล็กน้อยก็เถอะ..ถ้าไม่ใช่เธอคนนั้นออกให้ จ่ายให้..หรือฉันพูดผิดไป...

ผ่านมาฉันก็ว่าเธอและเขาเหมาะสมกันดีนะ..จะได้มานั่งตำแหน่งลำดับที่หนึ่ง...แบบ..ที่ฉันเคยเป็น..นรก มันจะ ลงบนหัวเขาแล้วล่ะ...

ฉันเห็นผ้าเช็ดตัวสีเขียว...อ่อน...ในห้องเธอฉันก็รู้..ว่า เกิดอะไรขึ้น...มีอะไรที่ฉันจำไม่ได้บ้าง...ถึงฉันโง่นะ แต่ก็ไม่ได้ทุกเรื่อง...และไม่อยากโง่ต่อไป...จะว่าฉันฉลาดก็เปล่า...ฉันอดทนให้คนสองคน มาสนุก บนความทุกข์ของฉันมากพอ...พอที่ฉันแน่ใจ...ตอบตัวเองได้

เธอ...จากฉันไปตั้งแต่ปลายเดือนธันวา...แค่เพียงเธอไม่มั่นใจ..เธอจึงไม่ปริปาก..แม้กระทั่งเธอบอกฉันว่ารถพี่สาวชน..พี่สาวคือ..แฟนใหม่เธอไง..ฉันไล่เธอไป..ทั้งที่..ฉันรู้..เธอคงไม่รู้ว่าทำไมฉันบอกเธอว่าไปเลยไปเหอะ..ไม่ต้องอยู่เป็นเพื่อนฉัน อีกชม..อย่างที่เธอบอก...เพราะ...ฉัน ไม่อยากให้เธอเห็นฉันเจ็บปวดใจอยากไป แต่เกรงใจ..นั่นล่ะประเด็น..ทำไมวันนั้นดึกแล้วฉันถึงย้อนกลับมา...เพราะฉันรู้...ไง...อยากมานั่งนิ่งๆรอ..เท่านั้นเอง...รู้ทั้งรู้..เธอไปกับใครอีกคน..แต่ฉันไม่เคยได้ปริปากบ่น..กี่ครั้งที่เธอ ปิดสาย..กลัวฉันได้ยิน...กี่ครั้งที่..เธอ..กังวล..มองตาเธอก็รู้...

กี่ครั้งที่ฉันหาข้ออ้างถอยหนี..กี่ครั้งที่ฉันไล่เธอไปหาเขา...ทั้งหมดมันคือฉันเอง...กี่ข้ออ้างกี่คำพูด...มันก็คือฉัน...ฉันปล่อยเธอไป...

ฉันไม่อาจทนเห็นคนที่เรารักตะเกียกตะกายอยากได้ของเล่นชิ้นใหม่...ฉันไม่อยาก เห็นเธอทุรนทุรายอยากจะไป แต่เกรงใจฉัน..

ถ้าเธอบอกฉันสักคำ...สักคำ...มันคงดีกว่า...

แต่...มันก็ ไม่มีคำใด ออกมาจากปากเธอ..จนฉันได้ตัดสินใจโทรไปหาเขานั่นล่ะ..กี่ครั้งเธอก็บอกเธอไม่ผิด..เธอไม่..ใช่.เขาบอกว่า...เขาแค่เพื่อนเรื่องงาน..เพื่อนนอน ใช่ไหม..อยากพูดไป แต่..กลืนคำพูดลงไป ทัน...

แค่ได้รู้..ได้ยินและได้บอก..เหมือนหมดหน้าที่ฉันแล้ว..ฉันไปเพื่อทำหน้าที่ตนเองให้สมบูรณ์..เท่านั้นล่ะ..ความเสียใจมากมายมัน..ทิ้งลงไป กลางแม่น้ำเจ้าพระยาแล้ว...ตั้งแต่วันเสาร์..ที่เธอไปกับเขา..เธอคิดว่าฉันไม่เห็น..แต่ฉันเห็น..ฉันหาเธอและเขาจนพบ...เธอไม่รู้ฉันมองเธอสุดสายตา..ฉัน เลยร้องไห้..แทบตาย...ฉันเจอแล้วความจริง...ฉันประจักษ์ แล้วแก่สายตา...

เธอกลัวนักหนา ฉันจะไปวีนเขา..แต่เปล่าเลย..ฉันได้แต่แอบมองเงียบๆ...ฉันอยากเป็นบ้า..แต่..ไม่ได้เป็น..น้ำตาฉันไหล...หญิงหนึ่งชายหนึ่งที่ทำให้ฉันทุกข์ทรมาน..สักวันเขาจะได้รับยิ่งกว่าที่ฉันได้รับ...ฉันคิดได้แค่นี้..

อนาคตของฉัน..มัน..ต้องก้าวต่อไป..ฉันเลือกทิ้งเธอไว้ในอดีต แม้ฉันจะเจ็บเท่าไหร่..ก็ตาม...

ฉันไม่ได้บอกใครที่บ้านว่าเราเลิกกัน..แม่ยังถามถึงเธอบ่อยๆ..มีแต่คนเข้าใจว่าฉันงานยุ่ง..ฉันไม่ว่าง..แม้กระทั้ง วันที่ ห้าที่ผ่านมา..แม่ยังถามเลย...ฉันได้แต่บอกว่าไปทานข้าวกับเธอในร้านที่ฉันและเธอชอบทาน...

บางครั้ง ความจริงฉันกลืนเอาไว้หมด..เพื่ออะไร เธอคงไม่รู้...

ฉันดีใจมากที่แม่ให้ฉันไปเรียนต่อเมืองนอก...มันทำให้ฉันไปไกลจากเธอ..ดีใจที่ไม่ต้องเรียนต่อเมืองไทย..ดีใจที่เธอไล่ฉันไปแต่งงานไกลๆ..ดีใจ..ที่เธอ ยิ้ม..

เธอทำให้ฉันมีแรงฮึด สู้..ที่จะมีชีวิตต่อไปที่ดี..เธอคงไม่รู้ว่าฉันคิดอะไรอยู่...ต่อแต่นี้ชีวิต มันคือของฉัน..ฉันก้าวเดินไป...บนทางที่ฉันเลือกเอง..แม้มันจะไร้หัวใจ..แต่มันก็..คือตัวฉัน..

บนโลกวัตถุนิยมที่เธอชอบ...แต่ฉันโดนเลี้ยงมาแบบสมถะ...คนและแบบ..เธอคิดว่าฉันไม่ไขว่คว้า..เธอคิดว่าฉัน ไม่เอาไหน..

อย่างน้อยฉันได้ระบาย...ครั้งสุดท้ายที่ฉันไปพบเธอ ฉันได้อะไรหลายอย่าง...เธอฉลาดนะ..แต่...ไม่เฉลียว..เธอ สะเพร่าเกินไป..เธอ ไว้ใจเกินไป...มีมากมายที่เธอพลาด....หากฉันร้ายกว่านี้สักนิด..เธอคงคาดไม่ถึงอีกแยะ...

โชคดี นี้ต้องขอบคุณ คุณแม่ ที่ เลี้ยงมาให้เป็นแค่นางมารร้ายเล็กๆ ..ไม่ร้ายกับใครมากมาย..

มีอีกเยอะเรื่องราวของฉันที่เธอไม่รู้.. แล้วสักวันเธอจะได้รู้...รู้จักฉันคนนี้ดีทีเดียวละ




 

Create Date : 08 เมษายน 2548    
Last Update : 8 เมษายน 2548 10:28:47 น.
Counter : 224 Pageviews.  

วันจักรี

บันทึก ถึงวันจักรี


วันนี้เป็นวันที่อยากเขียนอะไรมากจัง...ด้วยเรื่องราวชีวิตเกิดขึ้นมากมาย...จนตั้งตัวไม่ทัน...

อย่างน้อย...ฉันก็ได้กลับมาปลิ้มใจ..หลังจากไปพบ..แฟนที่กำลังเป็นแฟนเก่า..ของฉัน..บันทึกรัก หน้านี้อาจปิดลงด้วยรอยยิ้ม และความสบายใจอีกมากมาย..มากมายจริงๆ...

อย่างน้อยแฟนฉันคนนี้...คนที่จะเป็นอดีตนี่ละ เติมความมั่นใจให้ฉันมากมาย...ฉันที่อาจดูเหมือน คนมั่นใจในตัวเอง..แต่จริงๆ แล้วเปล่าเลยมั๊ง..แข็งนอกอ่อนในเสมอ...ล่ะ

เมื่อวาน อย่างน้อย ก็ทำให้ฉันกลับมานอนยิ้มได้...และ หลับฝันดีตลอดคืน...แฟนฉันได้บอกกับฉันว่า..ทิ้งอดีตไป นะ..เดินไปข้างหน้า...อย่ากังวล..ทั้งเรื่อง..อายุ..และโอกาสในชีวิต..วิธีการคิด..และหลายๆอย่างที่ฉันไม่อาจ มั่นใจ แต่ได้ถูกเขากำชับและเติมเต็มให้นั่นเอง..อย่างน้อยฉันก็มั่นใจจะก้าวไป...และ..คิดอะไร ได้มากพอ...อย่างน้อยเขาก็บอกว่า..อย่าทำอะไรให้ คนที่จะก้าวมาใหม่ไม่มั่นใจ

ฉันดีใจที่เสียแฟนไป..แต่ได้พี่ชายที่น่ารักคืนมา...เพราะไม่ว่าเขามีใครเขาก็คือพี่ชายในใจฉัน..

ฉันได้ คุยกับคนที่จะก้าวมาเป็นแฟน...ด้วยเวลาไกลกันคนละ ครึ่งโลก...นิวยอร์ค คือที่ทำงานของเขา..นิวเจอซี่คือบ้าน..ไกลมะ..จากกทม...ที่ฉันอยู่..แต่..เราก็ได้คุยกัน...เป็นชมๆ..วันละหลายๆครั้ง...

เขาถามอะไรฉันมากมาย...ฉันพร้อมแล้วที่จะตอบหลังจากฉันไปเติมความมั่นใจมาเต็มเปี่ยม...และ ผลที่ตอบรับ กลับเป็นเรื่องดี...

อย่างน้อยฉันก็โง่พอที่จะสารภาพกับคนใหม่ว่า..ฉันได้คุยกับแฟนเก่ามาและสบายใจ..และ..ได้บอกเขาว่าฉันไม่กังวล..ที่จะตัดสินใจแล้ว...ฉันบอกเล่าคร่าวๆ เท่าที่ บอกได้

คนที่จะก้าวมาใหม่..ชมว่าแฟนเก่ามิ้นเป็นสุภาพบุรุษดีนะ..ก็ดีแน่..ไม่ดี ฉันคงไม่ไปหลงรัก ซะหัวปักหัวปำ..ขนาดนั้นหรอก...

อย่างน้อย..ความรู้สึกที่ดีๆผ่านมา..มีความอบอุ่นเสมออยู่รอบกายฉัน...ฉันไม่เคยรู้สึกว่า..แฟน(เก่า) จะ..จากฉันไปไหนเลย...เขา เหมือนพี่ชายเหมือนหลาย ๆ อย่างในชีวิต...พี่น้องเราจากกันไกลแค่ไหนก็ ยังเหมือนเดิม...ยังไม่เปลี่ยนความรู้สึก...

รัก..ฉันยังคงรัก..แต่แบบไหนนั้นฉันก็ไม่มั่นใจนัก..แต่ชีวิตก้าวไปข้างหน้า..มีคนอีกคนเคียงข้างที่ฉันกำลังจะเลือก..และ อาจเลือกนั่นละ ถ้าไม่ติดอะไรมากมาย

ติ่มซำ เมื่อวานอร่อยมาก..อร่อยแบบ..ว่า..ไม่รู้ด้วยซ้ำ..ว่า..ตัวเอง..กินอะไรไปบ้าง..เขาไม่เคยลืมว่าเราชอบกินอะไร..ดูแลเราดีเช่นเดิม..หวังว่า คนใหม่ของเราคงทำหน้าที่ได้ดีกว่า หรือ อย่างน้อยเท่าๆกัน...

วันนี้ฉันอ่านหนังสือ...นิยายเรื่อง สูตรเสน่หา...55 นางเอกคล้ายๆ ฉันเลย..เปิ่นๆ..ดี..

ที่แน่นอนกว่าคือทำกับข้าวไม่เป็นเลย เหมือนฉันไงเล่า..นึกไปถึงที่ฉันหัดทำน้ำพริกกะปิ...ทุกวันนี้ฉันยังทำน้ำพริกกะปิอร่อยอย่างเดียวในชีวิต..ให้ตายสิ..ตอนนั้นฝึกไปตำออกงาน กับแฟน..คนแรกในชีวิต..เพื่อเลี้ยง..ชาวใต้...มันเลยเป็นสูตรสำเร็จที่ตำทีไร อร่อยทุกครั้ง...แต่อย่างอื่น หมายังมองแล้วเมิน ซึมไปเลย...ว่าแต่หมา..ฉันยัง...เฮ้ย อะไรหว่าเลย

เมื่อวาน แฟนฉันบอกว่า..ฉันทำกับข้าวไม่ได้เรื่อง..อิอิก็จริง..ด้วย ฉันไม่รู้ว่าน้ำมันหอยมีหลายชนิด ดันไปหยิบ ชนิดเค็มมา..ใครจะไปรู้ล่ะ..กว่าจะรู้ก็ ตอนพี่คมบอกนั่นล่ะ..ว่าทำไม มันเค็มปี๋ขนาดนั้น เล่นเอาแฟนหน้าเบ้..ไปเลยตอนนั้น...จริงๆก็รู้ว่าทำไม่ได้แต่..อยากทำนี่นา...

อ่านไปอ่านมา..นิยายมันก็คล้ายตัวฉันในบางเรื่อง..ตลกดี..

แถม ยังขำตัวเองเรื่องตัวเองจะไปใช้ชีวิตต่างแดน..เหมือน ใครๆก็ พากันขับไสไล่ส่ง..ทั้งแม่ทั้งแฟน..เอาเข้าไป..อยู่เมืองนอกไม่ได้ ..สงสัยคงต้องหนีไปนอกโลกเลยเรา....

แม่เคยบ่นว่ามิ้นไม่ได้เกิดมาที่เหมาะจะอยู่เมืองไทยเลย...จะเหมาะได้ไง..นอน ผิดเวลามาตั้งแต่เด็ก...แถม...กินอาหาร..ฝรั่งทุกเช้า..นม หนมปัง คอนเฟลก..อะไรก็ได้ ที่ง่ายๆงาบเข้าปากไป....เบื่ออาหารก็เหมือนเด็ก นี่ถ้ายายยังอยู่นะ..ยายคง ทำอะไร แปลกให้เราทานแล้วเชียว...เป็นคนเบื่ออะไรง่ายๆซะจริงๆ

นึกไงก็ นึกไม่ออกจะไปใช้ชีวิตเมืองนอกยังไง...ปฏิวัติชีวิตละคราวนี้ยายมิ้น...

เมื่อวาน เข้าไปห้องแฟน..อยากค่อนแคะจังว่าห้องเขารกๆ...ที่นึกขึ้นมาก็ อ่านหนังสือเจอ..อีกนั่นล่ะ..รกจนอดไม่ได้ต้องพูดไปว่าทำไมไม่กองไปถึงหน้าประตูหรือนอกห้องเลยล่ะ...ทนไม่ได้นะ.กับรกๆ แบบนั้น..แต่เขามีคนของเขาแล้ว..หมดหน้าที่เราแล้ว...ให้มันรกไปเถอะทน...รำคาญลูกกะตาไปนิด...

ผิดกับอีกห้องที่เราแวะไป..ไกลถึงเขาชะโงก..เรียบร้อยไรที่ติ..จน..เรา..ไม่กล้าจะ ไปเดินขยุกขยิกๆๆ..เลย..เหมือนตัวเรามีฝุ่นยังไงยังงั้น...แต่เราก็ชอบระเบียบๆนะ..แต่..อะไรที่เกินไป..อึดอัดค่ะ..แต่ที่รก แบบแฟนเราก็ มองแล้วเหนื่อยใจ..อยู่ดี..กว่าจะหาที่นั่งลงได้...อิอิ..รกดีแท้..

บ่นไปก็เหนื่อย..แต่..อยากบอก..ดังๆว่ามิ้นภาคภูมิใจ ในตัวพี่นะ....ตลอดมา..และตลอดไป...คงไม่ผิดหรอกนะ ที่เราจะภูมิใจใครคนหนึ่ง..ที่เคยรักมากๆ..แต่ตอนนี้รักแบบพี่ชายไปแล้วล่ะกัน...

นี่ละจุดเปลี่ยนของชีวิต..ทั้งวิธีการคิด..และ..การ..ดำรงอยู่ที่ ก่อนนี้ ไงก็ได้ ซังกะตาย..ตอนนี้ไม่แล้ว...ชีวิตกำลังจะเริ่มต้น...ลำบากหรือเปล่าไม่รู้แต่..น่าสนุกดี..

จะแปลงโฉมเป็นสาวนักเรียนนอกทั้งที...จะไปโบยบินลงที่ไหนยังไม่รู้เลย...หรือจะอยู่มันซะถาวรอีก ก็ต้องคิดกันไป เพื่อนมีทั่วโลก ไปไหนก็ไป ขออย่าไปลง แฟรงเฟิร์ตเป็นพอ..คงตายติดสนามบินด้วยโจษ เก่า...ที่นั่นแน่นอน...

บนความโชคดี ที่เกิดมาเป็นลูกของพ่อแม่..และญาติพี่น้องเป็นพรวน...เลย..มีอิสระในชีวิต แบบขอบเขตจำกัด แต่..ไม่ลำบากอะไรเลย....ไปไหนก็ มีญาติ แทบทุกแห่งหน

แต่ลำบากใจ..มักคู่กับสบายกายเสมอนั่นล่ะ..ชินแล้ว...ครอบครัวใหญ่..มันมีเรื่องวุ่นภายในเสมอล่ะ..

บ่นไปเยอะ ไว้มาบ่นอีก..หิวจัง...หลังจาก เช้านี้น้ำหนัก ลงไปอีกโล..เหลือ 49 แล้ว..อู่ดง..อาหารอะไรสักอย่าง ยังไม่หมด..ด้วยฝีมือมีระดับของพี่สาวเราเอง..ของกินเพียบ พาลไม่อยากทาน...เบื่อไปหมด..

พ่อแม่เองคงไม่รู้ สั่งให้พี่สาวทำกับข้าวไว้ให้เราเต็มเพียบ..กองของกินไว้แยะๆมัน..เบื่อนะ...เห็นแล้วก็อิ่มไม่ต้องทานเลย..อิ่มทางสวยตา..ว่าแล้วคงได้แต่..กินไอติมทำน้ำหนัก ก่อน..พ่อหนุ่ม..จะบินลัดฟ้ามา..เห็นสภาพผอม กร่องแบบนี้..เขาคง ส่ายหน้าแน่..

ว่าแล้วไปเติมพลังด้วยไอติมอีกนิด..ดีกว่า

ปล...เหนื่อยจังหลังจากวิ่งตามรถพี่สาว...ด้วยเขาขับรถออกไป ลืมปิดประตู..แค่ หุบเอาไว้เฉยๆ..แงๆ..เหมือนหมาวิ่งไล่รถเลยเรา




 

Create Date : 06 เมษายน 2548    
Last Update : 6 เมษายน 2548 14:34:02 น.
Counter : 239 Pageviews.  

บันทึก..ถึงเธอ (ภาคต่อ)

ไม่มีอะไร มากมายไปกว่า..วันนี้ฉันตื่นมาด้วย เสียงsms มันคือป๊อบอัพ จาก ทรูออลทูเกทเตอร์ ที่เธอจ่ายเงิน และส่งมาถึงฉัน

เกือบสองเดือนแล้วที่เราจากกัน..มันดูนานมากๆ สำหรับใจฉัน เธอคล้ายคนแปลกหน้า..ที่ฉันยังอบอุ่นและเชื่อมั่นเสมอ..

ผลจากการจ่ายเงินเธอ สี่ร้อยกว่าบาท ก็ฉันนี่ละกดเอง มากมาย เกือบครึ่งละมั๊ง ไม่มีเสียงบ่น จากเธอ..

ยายขี้งก คำที่เธอเรียกฉัน..อาจจะจริง..เธอมีอะไร เธอไม่เคยงกกับฉัน ไม่เคยแม้จะเสียดาย..

นั่นคือสิ่งที่ฉันตื่นมา ได้เพียงระลึกถึงเธอ เช้านี่ เท่านั้นเอง..

เพียงแค่ว่า การเดินทางของเรา สองคนยังแสนไกล..ยาวไกล มีบ้างที่เดินร่วมกัน มีบ้างที่ ต่างคนต่างเดิน จะแปลกอะไรเล่า เราไม่ได้เกิดมาร่วมกัน หรือกระทั่งเกิดมาเพื่อกันและกัน

ผ่านไป..ฉันจะเล่า ย้อนความจากความทรงจำไป..บันทึกรัก ที่ก่อตัว จะได้มีบท ดำเนินต่อไป..ว่าทำไม วันนี้ ถึงมีที่สิ้นสุด..

แต่เธอคงไม่รู้..สิ่งที่..ฉันระลึกอยู่ในใจเสมอ...คือ..ฉันมองเธอเป็นแบบอย่างที่ดี..ของการใส่ใจ..ในตัวผู้อื่นเสมอ อย่างน้อยฉันก็ ไม่เคยเสียใจเลยที่มีช่วงเวลาที่ดี ต่อกัน..ฉันดีใจด้วยซ้ำไป..




 

Create Date : 14 มีนาคม 2548    
Last Update : 16 มีนาคม 2548 21:26:25 น.
Counter : 277 Pageviews.  

1  2  3  4  5  6  7  8  9  10  11  12  

noomint
Location :
กรุงเทพ Thailand

[Profile ทั้งหมด]

ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed
Smember
ผู้ติดตามบล็อก : 1 คน [?]








ฉันไม่ได้ยินดีในความตาย
แต่พร้อมที่จะจากไปอยู่เสมอ

เวลาในการมีชีวิตฉันเหลือน้อย
จะใช้สอยอย่างมีคุณค่าทุกนาที



Friends' blogs
[Add noomint's blog to your web]
Links
 

 Pantip.com | PantipMarket.com | Pantown.com | © 2004 BlogGang.com allrights reserved.