ออกอากาศ: วันพุธ & วันเสาร์

"คุณภัส!"

เสียงร้องทักดังมาจากด้านหลัง ขณะหญิงสาวกำลังเดินอยู่บนสะพาน ทอดเชื่อมระหว่างอาคารในโรงพยาบาล

"หมอก้อง สวัสดีค่ะ"

"มาเยี่ยมน้องดาวเหรอครับ"

"ค่ะ จะมาปรึกษาคุณหมอณรงค์ ว่าจะพาดาวไปดูแลต่อที่บ้านค่ะ"

"ถ้างั้น.. ผมคงไม่มีโอกาสพบน้องดาวกับคุณภัสอีกสิครับ"

"เออ..ค่ะ ไม่เจ็บไม่ป่วยก็ดีกว่าไม่ใช่เหรอคะ"

"คือว่า.. ผม" หมอก้องมีท่าทางลังเล ขัดกับบุคลิกร่าเริงเปิดเผยที่หญิงสาวเห็นจนชินตา

"มีอะไรหรือเปล่าคะ?"

"ไปหาอะไรเย็นๆ ดื่มกันก่อนนะครับ"

ชมดาวจัดการให้ช่างกุญแจมาไขล็อกห้องที่ติดกับห้องชมพู่ แล้วให้คนเข้าไปทำความสะอาดหลังจากปิดตายมาสองสามเดือน ตั้งแต่เกิดอุบัติเหตุขึ้นก็ไม่มีใครรู้ว่ากุญแจถูกเก็บไว้ที่ไหน

หญิงสาวมองไปรอบๆ ห้องโทนสีฟ้าไม่แตกต่างจากห้องข้างๆ สักเท่าไหร่ พลางคิดว่าทั้งสองคงเคยคิดจะมีลูกชายด้วยกันอีกสักคน ถึงได้เตรียมห้องนี้ไว้ หากแต่ภายหลังชีวิตคู่เริ่มสั่นคลอน ภัสสรจึงได้ย้ายมาใช้ที่นี่เป็นห้องส่วนตัว 

"คุณแม่จะกลับมานอนห้องนี้เหรอคะ" ชมพู่เห็นห้องข้างๆ เปิดไว้เมื่อกลับจากโรงเรียนในตอนบ่าย 

"แม่เตรียมไว้ให้น้าดาวน่ะ"

"ใครคะ น้าดาว"

"น้าดาวเป็นคนที่แม่ขับรถชน ตอนนี้นอนหลับเป็นเจ้าหญิงนิทราอยู่จ้ะ"

"งั้นเราก็ต้องหาเจ้าชายมาจูจุ๊บค่ะ เดี๋ยวก็ฟื้น"

"จะไปหาที่ไหนล่ะคะ"

"อืม.. น้าวีไงคะ"

ชมดาวหัวเราะความคิดของเด็กหญิง แค่หมอก้องก็จะแย่อยู่แล้ว ขืนเพิ่มวีรัสเข้าไปอีกคน เรื่องนี้ไม่รู้จะจบยังไง

"กาแฟค่ะคุณเมฆ" ชมดาวเห็นสามทุ่มแล้ว ชายหนุ่มยังขลุกอยู่ในห้องทำงาน จึงแวะลงมาดูเสียหน่อย

"วันนี้ไปโรงพยาบาลเป็นไงบ้างภัส ขอโทษทีนะ ผมงานยุ่งจริงๆ" เมฆาเลื่อนเก้าอี้ออกแล้วดึงร่างบางลงนั่งบนตัก

"เรียบร้อยดีค่ะ อีกสองวันก็ย้ายมาได้เลย ฉันให้ช่างกุญแจมาไขล็อกห้องข้างๆ ห้องลูกแล้วนะคะ" ชมดาวโอบรอบคอชายหนุ่ม

"ผมก็มีกุญแจ ทำไมไม่บอกกันก่อน"

"ไหนเคยบอกว่าไม่มีคะ" หญิงสาวทำหน้างอ เพิ่งรู้ตัวว่าโดนหลอก

"ขืนพูดอย่างนั้น ภัสก็กลับไปนอนห้องนั้นน่ะสิ" เมฆายิ้มขำ

"คนเจ้าเล่ห์" ชมดาวดันอกแข็งแรงออก

"เรื่องผ่านมาตั้งนานแล้ว ห้องก็จะไม่ว่างแล้ว ภัสยังจะโกรธอะไรผมอีก" ปลายจมูกโด่งกดลงไปบนแก้มนุ่มแรงๆ 

"ไม่โกรธก็ได้ค่ะ คุณเมฆคะ..คือว่า ฉันจะให้หมอก้องมาช่วยกายภาพให้ดาว อาทิตย์ละสามวัน คุณคงไม่ขัดข้องใช่ไหมคะ"

"หมอทั้งโรงพยาบาล มีอยู่แค่คนเดียวหรือไงนะ"

"ก็เขาช่วยดูแลมาตั้งต้นแล้วนี่คะ"

"นี่ภัสตั้งใจจะให้ผมหึงใช่ไหม"

"ไม่สำเร็จ ใช่ไหมคะ"

"ใครว่าล่ะ"

ชมดาวเลื่อนมือขึ้นโอบรอบคอเขาอีกครั้ง มองสบตาชายหนุ่มด้วยรอยยิ้ม แล้วข้อเรียกร้องก็ได้รับการตอบสนองไปโดยปริยาย เมื่อริมฝีปากบางกดลงมาแนบสนิท เมฆากอดกระชับ แล้วเริ่มลูบไล้ฝ่ามือไปบนชุดคลุมเรียบลื่น ความอบอุ่นชุ่มชื้นในสัมผัสหวานละมุนทำให้ยากจะตัดใจ

"ทำงานต่อเถอะค่ะ" หญิงสาวถอนริมฝีปากออก บอกราวเสียงกระซิบ

"ภัส ล้อเล่นใช่ไหม" เสียงแหบพร่ากระซิบถาม บ่งบอกว่าเชื้อไฟที่เธอเป็นคนก่อ คงจะไม่ดับมอดลงง่ายๆ ในเวลาเช่นนี้ เว้นแต่จะปล่อยให้ประทุจนถึงที่สุด...​

"น้องดาวคงมีความสุขนะครับ ที่ได้มาอยู่ในที่สภาพแวดล้อมดีๆ แบบนี้" ก้องเกียรติวางร่างบอบบางลงบนที่นอนนุ่มสะอาด ภายในห้องนอนกว้าง อากาศถ่ายเทสะดวกด้วยหน้าต่างและประตูระเบียง

"ฉันรับปากทางสถานสงเคราะห์ไว้แล้ว ก็ต้องดูแลดาวให้ดีที่สุดค่ะ"

"แล้ว..เออ เรื่องที่ผมขอร้องล่ะครับ คุณภัส"

"ฉันคุยกับคุณเมฆแล้วล่ะค่ะ คิดว่าไม่มีปัญหาอะไร"

"ขอบคุณมากนะครับ ถ้าเป็นคนอื่น ผมคงไม่รู้จะออกปากยังไง" ก้องเกียรติดีใจ พลางเอื้อมไปจับมือหญิงสาวมากุมไว้

"คุณหมอต้องทำใจไว้บ้างนะคะ บางทีชะตาชีวิตก็เล่นตลกกับเรา" ชมดาวยิ้มให้อย่างเข้าใจ

"ผมเตรียมใจไว้ตั้งแต่วินาทีที่รู้ใจตัวเองแล้วล่ะครับ" หมอหนุ่มสารภาพ เป็นจังหวะที่ปรางนำน้ำมาเสริฟให้พอดี เขาจึงรีบปล่อยมือหญิงสาว

"ปราง นี่คุณหมอก้องนะ จะมาช่วยดูคุณดาวช่วงกลางวัน จันทร์ พุธ ศุกร์" ชมดาวบอกกล่าว จะได้รู้จักกันไว้

"ค่ะ" ปรางกระแทกเสียงเล็กๆ พลางคิดว่าจะมาดูใครกันแน่

"ไปได้แล้วจ้ะ ไม่มีอะไรแล้ว" ชมดาวไม่ชอบสายตาจับผิด ที่พี่เลี้ยงสาวส่งมาสักเท่าไหร่และรู้ว่าหมอก้องเองก็คงรู้สึกอึดอัดเช่นกัน 

"แล้วจะทานข้าวที่นี่ด้วยไหมคะ จะได้ให้ป้าแจ่มเตรียมไว้ให้ค่ะ" พี่เลี้ยงเสนอราวกับจะหวังดี

"ผมไม่รบกวนดีกว่ามั้งครับ" หมอหนุ่มรีบออกตัวด้วยความเกรงใจ

"ไม่รบกวนหรอกค่ะ งั้นช่วยไปบอกป้าแจ่มตามนี้ด้วยนะปราง"

"ค่ะ" พี่เลี้ยงสาวแอบยิ้มสะใจแล้วผละไป

"จะดีเหรอครับคุณภัส"

"น้อยไปเสียอีกค่ะ ถ้าให้หมอคนอื่นมาคงต้องเสียมากกว่าอาหารกลางวัน"

"งั้นผมไม่เกรงใจแล้วนะครับ"

หมอหนุ่มอยู่ทานข้าวด้วยเป็นมื้อแรก ก่อนจะขอตัวกลับไปทำงานต่อที่โรงพยาบาล

"เหมือนคนนอนหลับนะคะ คุณภัส ไม่เหมือนคนป่วยเลย" ป้าแจ่มออกความเห็น ขณะตามขึ้นมาดูสมาชิกใหม่พร้อมกับอนงค์และมดง้าม

"ดูเธอยังเด็กอยู่เลยนะคะ อายุสักเท่าไหร่ค่ะ คุณภัส" อนงค์ถาม

"ยี่สิบจ้ะ" 

"โชคดีนะครับ ที่โดนคุณภัสชน ถ้าเป็นคนอื่นไม่รู้จะดูแลดีขนาดนี้ไหม" มดง้ามออกความเห็น ชนิดที่ชมดาวเองก็ไม่รู้จะตอบอย่างไร เพราะวิกฤตครั้งนี้ได้กลายเป็นโอกาสสำหรับเธอแบบชนิดที่ไม่คาดฝันเลยทีเดียว

ชมพู่เป็นอีกคนที่ตื่นเต้นไม่น้อยเมื่อได้เห็นสมาชิกใหม่ นอนหลับใหลเหมือนเจ้าหญิงในเทพนิยายที่เคยอ่านแทบทุกคืน

"แล้วเมื่อไหร่น้าดาวจะตื่นคะ คุณแม่" เด็กหญิงขึ้นไปนั่งอยู่ข้างร่างที่ยังนอนนิ่ง มองด้วยความสนใจ

"คงรอเจ้าชายอยู่มั้งคะ" ชมดาวว่าล้อ

"ไม่เป็นไรนะคะน้าดาว ชมพู่จะช่วยหาค่ะ" เด็กหญิงกุมมือขาวซีดไว้ แล้วรับปากเป็นมั่นเหมาะ

"อุ๊ย! คุณแม่ดูสิ น้าดาวร้องไห้ด้วย" เด็กหญิงใช้นิ้วเล็กชี้ไปที่หางตาของคนที่ยังนอนนิ่ง

ชมดาวรู้สึกตื่นเต้นกับปฏิกิริยาตอบสนองครั้งแรกที่พบ แต่ก็ยังไม่แน่ใจว่าร่างนิ่งสงบนี้รับรู้อะไรหรือไม่  หญิงสาวรีบคว้าโทรศัพท์เพื่อติดต่อหมอก้องทันที คิดว่าเขาคงให้คำตอบได้

"หมอก้องเหรอคะ" ....



"คุณภัสกับชมพู่อยู่ไหนล่ะ ปราง" เมฆากลับมาถึงบ้านในตอนเย็น เห็นเงียบๆ ผิดปกติ

"อยู่ข้างบนค่ะ คุณเมฆคะ เมื่อตอน..." พี่เลี้ยงสาวตอบแล้วตั้งท่าจะสาธยายสิ่งที่เห็นเมื่อตอนกลางวันต่อ แต่ชายหนุ่มกลับก้าวเร็วๆ ขึ้นไปชั้นบน โดยไม่รอฟัง


"ค่ะ หมอก้อง ขอบคุณนะคะ" ชมดาววางสาย เมื่อได้ข้อมูลที่ต้องการแล้ว

"หมอนี่อีกแล้วเหรอ ที่รัก" เมฆามาถึงส่วนรับแขกหน้าห้องนอนพอดี เขาเดินไปสวมกอดร่างบางแล้วหอมแก้มไปฟอดใหญ่

"ชมพู่เห็นดาวมีน้ำตาไหลออกมาค่ะ ฉันก็เลยโทรไปถามดูให้แน่ใจ"

"แล้วหมอว่าไง"

"สรุปไม่ได้ค่ะว่าเป็นการตอบสนอง อาจเป็นแค่น้ำที่ค้างอยู่ข้างใน ต้องมีอาการบ่งชี้มากกว่านี้ค่ะ"

"คุณแม่ขา น้าดาวขยับนิ้วด้วยค่ะ" ชมพู่รีบวิ่งออกมาบอก แต่พอทั้งสองเข้าไปดูก็ไม่เห็นอาการอย่างที่ว่า

"จริงๆ นะคะ ชมพู่เห็นจริงๆ ค่ะ" เด็กหญิงยืนยันแข็งขัน

"คุณคงไม่โทรหาหมออีก ใช่ไหม" เมฆาพูดดักคอ ชมดาวจึงรู้ว่าหากเธอโทร เขาต้องไม่พอใจแน่

"ชมพู่ให้น้าดาวพักผ่อนก่อนนะลูก ลงไปทานข้าวกันดีกว่า"

"ค่ะ แต่ชมพู่เห็นจริงๆ นะคะ" เด็กหญิงยังคงยืนยัน

เมฆามองร่างที่ยังนอนสงบอีกครั้งก่อนจะปิดประตูลง แล้วเดินตามทั้งสองลงไปข้างล่าง

Create Date : 30 พฤษภาคม 2555
Last Update : 2 มิถุนายน 2555 9:36:38 น.		7 comments
Counter : 971 Pageviews.
Share Tweet