Group Blog
 
All blogs
 
My Love ตอนที่ 9


"แล้วนี่พ่อแม่เขาว่ายังไงบ้างล่ะ ภัส" คุณนวลเนตรมาเยี่ยมดูอาการหญิงสาวที่ยังนอนนิ่งสงบ ปล่อยให้หลานสาวตัวน้อยขลุกอยู่กับพ่อ

"ดาวเขาเป็นกำพร้าค่ะ ไม่มีญาติที่ไหน"

"ตายจริง! แล้วถ้าเขาพิการขึ้นมาล่ะจะว่ายังไง"

"หนูคิดว่าจะดูแลเขาไปตลอดค่ะแม่"

"ดีแล้วล่ะลูก คิดซะว่าทำบุญ" คุณนวลเนตรเห็นด้วย แม้จะรู้สึกว่าลูกสาวตนดูแปลกไป จากที่ไม่เคยใส่ใจคนอื่น และถือตัวเองเป็นสำคัญ กลับมีความคิดแบบนี้ พลางนึกว่าอุบัติเหตุครั้งนี้คงทำให้ภัสสรคิดได้

"รีบฟื้นนะลูก" มืออวบอิ่มยื่นไปเกาะกุมมือซูบซีดแล้วบีบกระชับเบาๆ พลันรู้สึกราวนิ้วอ่อนแรงขยับ แต่พอก้มลงมองกลับไม่เห็นปฏิกิริยาดังกล่าว จึงคิดว่าตนคงคิดไปเอง

"คุณหมอแนะนำว่า ถ้ามีอะไรที่ดาวเขาคุ้นเคยมากระตุ้น ก็จะทำให้ฟื้นได้เร็วขึ้นค่ะ" ชมดาวพูดออกไปทั้งที่ไม่คิดว่าจะเป็นไปได้

"เด็กนี่พอจะมีคนสนิทที่ไหนไหมล่ะ"

"คนที่สถานสงเคราะห์ก็งานล้นมือ คงมาบ่อยๆ ไม่ได้ค่ะ"

"ถ้างั้นคงต้องแล้วแต่เวรแต่กรรมแล้วล่ะ เราคงดูแลเขาได้แค่ร่างกายเท่านั้น" คุณนวลเนตรมองร่างตรงหน้าด้วยความเวทนา

"เออ แล้วตาเมฆจะออกจากโรงพยาบาลได้เมื่อไหร่"

"อีกสองสามวันค่ะ คงต้องรบกวนคุณแม่ช่วยดูแลชมพู่ไปก่อน"

"พูดอะไรอย่างนั้นล่ะยัยภัส อีกหน่อยเลิกกัน ชมพู่ก็ต้องไปอยู่กับเรา"

"หนูจะยกชมพู่ให้คุณเมฆค่ะ"

"ไม่ได้นะ! ก็ไหนลูกบอกเองว่าเป็นตายยังไงก็ต้องเอาชมพู่มาอยู่กับเราให้ได้" คุณนวลเนตรขึ้นเสียงโดยไม่รู้ตัว ขณะที่ร่างที่นอนนิ่งเริ่มขยับเล็กน้อย ราวกับรับรู้สิ่งที่ทั้งสองพูดคุยกัน หากแต่ไม่มีใครสังเกตเห็น

"เรื่องนี้ไว้คุยกันทีหลังนะคะแม่ ตรงนี้คงไม่เหมาะ" ชมดาวเข้าใจความรู้สึกคุณนวลเนตรเป็นอย่างดี แต่ตอนนี้สภาพการณ์มันเปลี่ยนไปแล้ว และคนที่มีสิทธิ์ขาดในตัวชมพู่ก็คือเมฆา เธอเพียงมาอาศัยร่างไร้วิญญาณภรรยาเขาอยู่ก็เท่านั้น




"อาทิตย์ก่อนคุณแม่ก็มานอนที่นี่ อาทิตย์นี้ตาคุณพ่อ อาทิตย์หน้าตาชมพู่นะคะ" เด็กหญิงยืนต่อรองอยู่ข้างเตียง

"ทำไมอยากมานอนที่นี่ล่ะลูก บ้านเราสบายกว่าตั้งเยอะ" เมฆาถามพลางช่วยฉุดให้ชมพู่ขึ้นมานั่งบนที่นอน

"จะได้ไม่ต้องไปโรงเรียนไงคะ" เด็กหญิงตอบแล้วยิ้มกว้าง

"นอนอยู่นี่เซ็งจะตาย ถ้าชมพู่ไม่มา อาทิตย์หน้าพ่อจะพาไปเที่ยว ดีไหม"

"ไปไหนคะ"

เมฆาใช้มือป้องหูกระซิบบอกทำให้ดูเป็นเรื่องตื่นเต้น แล้วดวงตากลมโตก็ส่อแววสดใสร่าเริงไปกับสิ่งที่ได้ยิน

"งั้นชมพู่ไม่มานอนที่นี่แล้วค่ะ ไปเที่ยวกันดีกว่า"

"จะไปเที่ยวไหนกันครับเนี่ย" มดง่ามนั่งอยู่ตรงโซฟาเกิดสนใจขึ้นมาบ้าง คิดว่าตนคงได้ไปด้วยหากเจ้านายขับรถไม่ไหว

"ไม่บอกค่ะ ความลับ" ชมพู่หันไปบอกอย่างได้ที

"คุณแม่... มานี่ค่ะ" ชมพู่รีบกวักมือเรียก เมื่อเห็นแม่และยายเดินผ่านประตูเข้ามา

พอชมดาวเดินเข้าไปใกล้ เด็กหญิงก็คว้าคอแล้วกระซิบต่อสิ่งที่ได้ยิน พูดติดๆ ขัดๆ จำได้บ้าง ไม่ได้บ้าง แต่ก็พอจับใจความได้

"แม่ลูกมีความลับอะไรกัน บอกยายบ้างได้ไหม" คุณนวลเนตรเอ่ยถาม

"บอกได้ไหมคะ คุณพ่อ" เด็กหญิงหันไปขอความเห็น

"ไม่มีอะไรหรอกค่ะแม่ แกก็พูดไปเรื่อยเปื่อย" ชมดาวช่วยแก้เมื่อเห็นมารดามองค้อนเมฆา 

"งั้นแม่พาชมพู่กลับก่อนนะ หายเร็วๆ นะเมฆ" คุณนวลเนตรว่าแบบไม่ค่อยสบอารมณ์กับเรื่องที่เพิ่งรู้ว่าภัสสรเปลี่ยนใจจะยกลูกให้สามี

"ครับแม่" เมฆายิ้มกว้างกลับไป ทำเป็นไม่เห็นสายตาค่อนแคะของหญิงสูงวัย

"อ้อ ยัยภัส ไปหาโทรศัพท์ใหม่มาสักเครื่องสิลูก แม่จะได้ไม่ต้องติดต่อผ่านตาเมฆ" คุณนวลเนตรท้วง

"ได้ค่ะแม่"

"งั้นแม่ไปล่ะ มาชมพู่ กลับบ้านกับยายดีกว่า" เด็กหญิงไต่ลงจากเตียงอย่างว่าง่าย แล้วเดินตามไป โดยไม่ลืมหันมาย้ำ

"อย่าลืมสัญญานะคะ" เมฆาขยิบตาให้พร้อมกับโบกมือ



"เจ็บขนาดนี้ยังไม่เข็ดอีกเหรอคะ" ชมดาวเดินกลับมาที่เตียงคนไข้ ถามเรื่องที่เขาสัญญากับลูกไว้

"ผมแค่หักหลบชนต้นไม้นะคุณ ไม่ได้ขับชนใครสักหน่อย" เมฆาเอ่ยพลางยกฝ่ามือทั้งสองขึ้นหนุนศีรษะ

"ดีแล้วล่ะค่ะ จะได้ไม่ต้องมีมลทินติดตัวเหมือนฉัน" ชมดาวทำหน้าเศร้ากับความผิดที่ตนไม่ได้ก่อ

"ผมไม่ได้หมายความว่าอย่างนั้นนะ" เมฆาเห็นสีหน้าภรรยาสาวแล้วรีบออกตัว

"ช่างเถอะค่ะ ถ้าฉันต้องติดคุกจริงๆ ฝากคุณดูแลดาวต่อด้วยนะคะ ออกมาแล้วฉันจะพาแกไปอยู่ที่อยุธยาด้วยกัน" ชมดาวคิดว่าแม้จะเป็นเพียงร่างไร้วิญญาณเธอก็ต้องรักษาไว้

"ไม่เอาน่า ผมเป็นคนป่วยนะ คุณยังจะมาชวนคุยเรื่องเศร้าอีก" เมฆาแกล้งแหย่เพื่อตัดบท ไม่รู้ว่าทำไมตนจึงไม่อยากคิดถึงช่วงเวลาที่ต้องเลิกร้างกันไปจริงๆ ทั้งที่เป็นฝ่ายยืนกรานจะให้เป็นเช่นนั้น

"ขอโทษนะคะ ฉันลืมไป" ชมดาวฝืนยิ้มคิดว่าเขาคงไม่อยากรับฟังปัญหาของเธอ

"ภัส" เมฆาเอื้อมไปกุมมือบาง

"ผมไม่มีวันปล่อยให้คุณติดคุก" น้ำเสียงและสายตาเขาดูจริงจัง จนทำให้หญิงสาวประหลาดใจ

"แต่คุณเป็นคนพูดเอง.."

"ผม..ห่วงลูก" พอพูดออกไปแล้ว กลับเห็นแววผิดหวังในดวงตาคู่สวย

"คุณเองก็ห่วงไม่ใช่เหรอ" เมฆารีบแก้ ทั้งที่ไม่รู้ว่าจะทำให้คนฟังรู้สึกดีขึ้นหรือไม่

"ฉันเข้าใจค่ะ" ชมดาวขบริมฝีปาก พยายามสะกัดกลั้นความรู้สึกด้วยเหตุและผล

"คุณพักผ่อนก่อนนะคะ ฉันจะออกไปสูดอากาศข้างนอก" หญิงสาวว่าพลางดึงมือออกจากการเกาะกุม แล้วเดินออกจากห้องไปอย่างไร้จุดหมาย เพราะคิดเพียงต้องการออกไปให้พ้นหน้าเขาก็เท่านั้นเอง




"ขอนั่งด้วยคนนะครับ" เสียงเอ่ยทักมาพร้อมรอยยิ้มเป็นมิตร ชมดาวหันมองแล้วตอบรับ

"เชิญค่ะหมอก้อง"

"มาเฝ้าไข้คนเดียว คงเบื่อแย่สิครับเนี่ย"  หมอหนุ่มวางถ้วยกาแฟและโทรศัพท์ลงบนโต๊ะแล้วนั่งลงตรงข้าม ภายในร้านอาหารในโรงพยาบาล

"ก็นิดหน่อยค่ะ"

"อยู่ที่นี่ก็ไม่ค่อยมีอะไรน่าพิศมัยหรอกครับ มีแต่คนป่วย พอหายดีก็ไปกันหมด"

"แล้วใครจะอยู่ล่ะคะ" ชมดาวถามแล้วยิ้มขำ

"หมอกับพยาบาลไงครับ" ชายหนุ่มว่าแล้วยกกาแฟขึ้นจิบ

"โทรศัพท์รุ่นนี้ ราคาแพงไหมคะ" ชมดาวมองด้วยความสนใจ รู้สึกว่าหน้าตาเหมือนเครื่องที่เมฆาใช้อยู่

"ผมซื้อเมื่อต้นปีที่แล้วราคาสองหมื่นกว่าบาท มาต้นปีนี้ตกรุ่นซะแล้ว เทคโนโลยีสมัยนี้ตามแทบไม่ทันจริงๆ"

"สองหมื่นกว่าเชียวเหรอคะ" หญิงสาวได้แต่มองแล้วตัดใจ คิดว่าหาเครื่องที่พอรับโทรได้แบบที่เคยใช้ดีกว่า

"คุณภัสสนใจจะซื้อโทรศัพท์รุ่นนี้เหรอครับ"

"ฉันทำเครื่องเก่าหายน่ะค่ะ ก็เลยคิดว่าจะซื้อใหม่"

"ถ้าคุณสนใจ ผมขายต่อให้ถูกๆ เอาไหม กำลังคิดจะซื้อเครื่องใหม่พอดี" หมอหนุ่มเสนอ

"แต่เครื่องนี้ยังใหม่อยู่เลยนะคะ" ชมดาวคะเนว่าถึงจะมือสอง ราคาคงไม่ต่างกันมาก

"ก็อย่างที่บอกแหละครับ มันตกรุ่นไปแล้ว สภาพดีมากๆ เลยนะครับ เพราะผมเป็นคนรักษาของ" ก้องเกียรติยื่นโทรศัพท์ให้ดู พร้อมกับอธิบายปุ่มฟังค์ชั่นต่างๆ น้ำไหลไฟดับ จากที่ไม่อยากได้ ก็ทำให้หญิงสาวเริ่มเปลี่ยนใจ เพราะรู้สึกสนุกไปกับลูกเล่น ที่เป็นได้มากกว่าเครื่องสื่อสารธรรมดาในแบบที่เธอคุ้นเคย

"แล้วหมอจะขายให้เท่าไหร่ล่ะคะ" เป็นเหตุผลสุดท้ายก่อนการตัดสินใจ

"หมื่นสามพอไหวไหมครับ"

"หมื่นสาม!" ชมดาวหลุดอุทานเสียงดัง จนโต๊ะข้างๆ หันมามอง

"เออ แพงไปเหรอครับ ไม่ต้องตะโกนก็ได้" หมอหนุ่มว่าแล้วอดขำไม่ได้

"ขอโทษค่ะ" ชมดาวเหลือบมองโต๊ะอื่นแล้วยิ้มเขิน

"งั้นหมื่นถ้วน" ก้องเกียรติเสนอราคาใหม่ หากแต่หญิงสาวก็ยังไม่ตอบรับ

"คุณหมอขายให้คนอื่นเถอะนะคะ ฉันซื้อไม่ไหวจริงๆ ค่ะ"

"ผมให้คุณผ่อนชำระก็ได้ ตกลงไหม ไหนๆ คุณก็ต้องมาเยี่ยมคนไข้ในห้องไอซียูอีกนาน"

"ไม่ดีมั้งคะ เอาเป็นว่าพบกันครึ่งทาง ห้าพันบาทเงินสด" ชมดาวต่อรอง หมอหนุ่มถึงกับเมินหน้าไปกลั้นยิ้ม เธอคนนี้คงคิดว่ากำลังต่อรองสินค้าที่ตลาดชายแดนอยู่เป็นแน่

"ครึ่งทางก็ต้องแปดพันสิคุณ จะเป็นห้าพันได้ไงครับ" ก้องเกียรตินึกสนุก ทั้งที่ไม่ได้ใส่ใจกับราคาค่างวดของมันนัก

"เจ็ดพัน" ชมดาวยังไม่พอใจกับราคาแสนถูกที่เขาเสนอ

"เจ็ดพันห้า"

"ตกลงค่ะ รออยู่นี่ก่อนนะคะ ฉันจะไปเอาเงินมาให้"

"คุณจะเอาเครื่องไปตอนนี้เลยเหรอ"

"ก็แน่ล่ะสิค่ะ"

"ก็ได้ครับ พอดีผมมีสองเครื่อง"



ชมดาวเดินมาหยุดอยู่หน้าประตูห้องพัก แล้วชะงักไปครู่หนึ่งพยายามนึกว่าจะพูดกับเมฆายังไง เพื่อขอยืมเงินซื้อโทรศัพท์ ถ้าเขาไม่ให้ เธอคงต้องขอเลื่อนหมอก้องไปก่อน

"คุณเมฆ.." หญิงสาวกลับมายืนหน้าเตียงอีกครั้ง หลังจากหายหน้าไปชั่วโมงกว่า

"มีอะไรหรือเปล่า ภัส" เมฆาหันมาสบตา รู้สึกโล่งอกคิดว่าเธอคงจะหายโกรธเขาแล้ว

"เออ.. คือฉันยังไม่ได้กลับบ้านเลยตั้งแต่กลับจากอยุธยา"

"คุณไม่อยากอยู่เฝ้าผมแล้วใช่ไหม?"

"เปล่าค่ะ" หญิงสาวรีบปฏิเสธ

"คือ..ฉันไม่ได้พกกระเป๋าตังค์มาด้วย ฉันอยากจะยืมเงินคุณซื้อของ ได้ไหมคะ" ชมดาวใจตุ่มๆ ต่อมๆ เพราะพูดเรื่องนี้กับเขาเป็นครั้งที่สองแล้ว ในช่วงเวลาเพียงไม่กี่วัน

"นึกว่าอะไรซะอีก" ชายหนุ่มว่าแล้วยื่นกระเป๋าสตางค์ให้

"คุณให้ยืมจริงๆ เหรอค่ะ ขอบคุณค่ะ" หญิงสาวรับไว้แล้วยิ้มจนแก้มปริ ไม่คิดว่าเขาจะพูดง่ายขนาดนี้

"คุณจะเอาไปซื้ออะไร"

"ไม่บอกค่ะ เดี๋ยวฉันมานะคะ" ชมดาวรีบออกจากห้องไป เพราะเกรงหมอจะรอนาน เผื่อเขามีธุระอื่นต้องไปทำ



"โอ้โห! ไหนบอกว่าไม่มีเงินครับ แบงค์พันเป็นฟ่อนเลย คุณนี่เล่นมุขเก่งเหมือนกันนะเนี่ย" หมอหนุ่มว่าล้อ

"ของคุณเมฆค่ะ ฉันยืมเขามา" หญิงสาวบอกไปตามจริง

"ยืมเหรอ? สามีคุณนี่ งกเหมือนกันนะ" ก้องเกียรติกระซิบ

"ถึงจริง ก็ห้ามเอามาล้อเล่นค่ะ" ชมดาวตอบกลับขำๆ รู้สึกถูกชะตากับหมอหนุ่มคนนี้ ราวเคยรู้จักกันมาก่อน

"พรุ่งนี้ผมจะเอาคู่มือกับหูฟังมาให้นะครับ ยังเก็บไว้ในกล่องอย่างดีเลย"

"ค่ะ"

"แล้วคุณมีเบอร์หรือยัง"

"ยังเลยค่ะ"

"ถ้าไม่เลือกมาก ฝากผมซื้อได้นะครับ ผมจะไปดูเครื่องใหม่เย็นนี้"

"ถ้าไม่รบกวนหมอก้องจนเกินไป..."

"ไม่รบกวนหรอกครับ"

"ขอบคุณค่ะ ฉันต้องขอตัวก่อนนะคะ ทิ้งคุณเมฆไว้นานแล้ว" ชมดาวเอ่ยลา แล้วเดินกลับห้องด้วยอารมณ์ดี พร้อมโทรศัพท์เครื่องใหม่ของเธอ



"คุณเอาเงินผมไปซื้อไอ้นี่มาเหรอ" เมฆารับโทรศัพท์มาพลิกดู

"ซื้อมาเจ็ดห้าพันค่ะ ถูกมากเลยใช่ไหม สภาพยังเยี่ยมอยู่เลยค่ะ" ชมดาวพูดด้วยความภาคภูมิใจ ที่ตนซื้อได้ของถูกและดี

"ก็แน่ล่ะสิ มันตกรุ่นไปแล้วนี่" ชายหนุ่มมองภรรยาสาวด้วยความสงสัย เพราะปกติต่อให้เป็นของใหม่แต่ไม่ล่าสุด ภัสสรไม่เคยชายตามองเสียด้วยซ้ำ

"ตกรุ่นที่ไหนกันค่ะ หน้าตาเหมือนเครื่องของคุณเป๊ะเลย" หญิงสาวว่าพลางจะคว้าคืน แต่อีกฝ่ายกลับขยับหลบ

"คุณซื้อมาจากไหน นี่มันโรงพยาบาลนะ ไม่ใช่มาบุญครอง"

"คนอยากขายโทรศัพท์เยอะแยะไป ทำไมต้องไปถึงนั่นด้วยล่ะคะ"

"ใคร?" เมฆามองด้วยสายตาคาดคั้น

"หมอก้องค่ะ" ชมดาวจำต้องยอมรับออกไป

"หมอนั่นคงอาสาหาเบอร์ใหม่ให้คุณด้วยล่ะสิท่า"

"คุณรู้ได้ยังไงคะ" หญิงสาวยิ้มประหลาดใจ

"เขาเป็นคนมีน้ำใจนะคะ ขนาดเพิ่งพบกันแท้ๆ"

"หึ! มีน้ำใจเหรอ ผมไม่อยากคิดหรอกนะ ว่าคุณจะซื่อขนาดนั้น" เมฆามั่นใจว่าหญิงสาวต้องแอบมีใจให้หมอหนุ่มนั่นอย่างแน่นอน เพราะคนอย่างเธอไม่มีวันหลงใหลได้ปลื้มกับของแบบนี้

"นี่คุณจะพูดอะไรกันแน่" ชมดาวหุบยิ้มไปทันที เมื่อเริ่มเข้าใจความหมายในคำพูด สีหน้าและแววตาของเขา

"ขนาดผมนอนป่วยอยู่นี่ ยังไม่วาย! ถ้าคิดจะหาใหม่ล่ะก็ ไม่ต้องเร็วนักก็ได้" เมฆาพูดด้วยอารมณ์หงุดหงิด

"เอาโทรศัพท์ฉันคืนมาค่ะ" หญิงสาวพยายามตัดบท เพราะเห็นว่าเขาป่วยและเธอก็ไม่อยากต่อปากต่อคำกับคำพูดไร้สาระ ทีเขาออดอ้อนหญิงอื่นต่อหน้า เธอยังไม่เคยต่อว่าเขาสักคำ

"อยากได้นักใช่ไหม" เมฆาเอื้อมหย่อนโทรศัพท์เครื่องนั้นลงไปในเยือกน้ำบนโต๊ะใกล้หัวเตียง ชมดาวใจหายวาบด้วยความเสียดาย ขณะมองวัตถุนั้นจมอยู่ก้นเหยือกใส 

"นี่คุณบ้าไปแล้วหรือไง!" หญิงสาวรีบวิ่งอ้อมไป ล้วงมือลงในเหยือก แล้วรีบเช็ดน้ำออกจากตัวเครื่องด้วยชายเสื้อ

"ห่วงเครื่องหรือห่วงเจ้าของเดิมมันกันแน่" เมฆาว่าประชด

"ฉันเคยทำอะไรถูกต้องในสายตาคุณบ้างไหม? ฉันไม่ใช้โทรศัพท์ก็ได้ คุณมีอะไรจะติดต่อ ก็เขียนจดหมายมาละกัน" ชมดาวประชดกลับ แล้วเดินออกไปยืนที่ระเบียงห้องเพื่อระงับอารมณ์โกรธ ไม่แปลกใจเลยสักนิดที่ภัสสรทนอยู่กับเขาไม่ได้

เมฆามองตามแล้วถอนหายใจแรง คิดว่าเขาคงทำเกินกว่าเหตุเสียแล้ว ทั้งที่เมื่อก่อนเขาไม่ค่อยจะสนใจด้วยซ้ำว่าภรรยาจะทำอะไร แต่ทำไมหมู่นี้เขาสนใจเธอนัก ไม่เข้าใจตัวเองเลยจริงๆ คิดพลางคว้าโทรศัพท์ขึ้นโทรหาเพื่อนซี้และทนายส่วนตัวให้ทำธุระบางอย่างให้

























Create Date : 07 พฤษภาคม 2555
Last Update : 31 พฤษภาคม 2555 23:00:43 น. 17 comments
Counter : 741 Pageviews.

 
ตื่นเต้นคะ สองสาวจะสลับร่างกันไหมคะเนี่ย เรื่องวุ่นวายต้องเกิดขึ้นแน่ๆ เลย


โดย: peera IP: 110.168.171.150 วันที่: 7 พฤษภาคม 2555 เวลา:12:11:06 น.  

 
ลงให้อ่านน้อยจัง... สลับร่างกันแน่นๆ
จะเป็นงันต่อน้า... รออ่านอยู่นะ มาลงต่อไวๆ จ้า ดูแลรักษาสุขภาพด้วยจ้ะ


โดย: ดอกฝิ่น IP: 119.63.78.252 วันที่: 7 พฤษภาคม 2555 เวลา:12:16:57 น.  

 
เดาทางกันถูกหมดเลย เดี๋ยวแจกกันยุงให้นะคะ


โดย: Kim-Ha วันที่: 7 พฤษภาคม 2555 เวลา:12:45:22 น.  

 


โดย: Pa_Stang วันที่: 7 พฤษภาคม 2555 เวลา:20:11:51 น.  

 
ถึงเรือนหรือยังคะ?


โดย: Kim-Ha วันที่: 7 พฤษภาคม 2555 เวลา:20:16:29 น.  

 
ถึงแล้วคะ ได้ของแถมเป็นเจ้าลูกนกกลับมาด้วยแบบงงๆ 5555


โดย: Pa_Stang วันที่: 7 พฤษภาคม 2555 เวลา:20:25:18 น.  

 
ยังไม่เปิดเทอม แถมอีกหน่อยละกันค่ะ

สนุกไหมคะ เมืองหิมะ?


โดย: Kim-Ha วันที่: 7 พฤษภาคม 2555 เวลา:20:42:23 น.  

 
-7 องศา หนาวและลื่น ผู้เฒ่านั่งยิ้มสบายใจ 20 นาทีถ้านานกว่านั้นท่าจะแย่คะ แต่งเป็นกำแพงเมืองจีน(ประตู) ตุ๊กตาหิมะ เสียดายห้ามเอากล้องเข้าไป เพราะพวกเตรียมพริ้นด้านหน้า ก็แพงใช้ได้ละคะ

เด็กเล่นสไลด์เดอร์กันสนุกคะ แต่สาวเหลือน้อยรอบเดียวรู้แล้วเลิกจริงๆ ลากห่วงยางขึ้นกระไดไม่ไหวคะ ไขข้อไม่ค่อยดี


โดย: Pa_Stang วันที่: 7 พฤษภาคม 2555 เวลา:20:52:21 น.  

 
พวกรู้ว่าหากินได้รอบเดียวมั้งคะ ไม่ค่อยมีคนเข้าซ้ำ

ช่วงนี้ดีหน่อยค่ะ ไม่ค่อยร้อนแล้ว ฝนตกทุกวัน


โดย: Kim-Ha วันที่: 7 พฤษภาคม 2555 เวลา:21:05:05 น.  

 
ของฝากทุกตลาดที่ผ่าน เป็นน้องอึ่งอ้วนๆ ตัวกลมๆ อยู่ในถุงมัดหนังยาง เอ่อ พี่ทำใจซื้อไม่ได้ เลยไม่ได้ฝากใครเลยคะ


โดย: Pa_Stang วันที่: 7 พฤษภาคม 2555 เวลา:21:22:28 น.  

 
ผลิตภัณฑ์ตามฤดูก็งี้แหละค่ะ

น้องได้ขนุนมาลูก ปาดออกมาน้ำยางไหลริน ติดมีดติดมือไปหมด แถมปาดนิ้วตัวเองอีก ..เฮ้อ..


โดย: Kim-Ha วันที่: 7 พฤษภาคม 2555 เวลา:21:45:00 น.  

 
แอบมุดท่อมาคะ ฮามาก

//www.youtube.com/watch?v=R-nQ4MMGDek&feature=relmfu



โดย: Pa_Stang วันที่: 7 พฤษภาคม 2555 เวลา:22:43:31 น.  

 
แม่พลอยอายม้วนเป็นขนมจีนเลยค่ะ


โดย: Kim-Ha วันที่: 7 พฤษภาคม 2555 เวลา:23:23:06 น.  

 
อ้าว พี่ส่งแม่พลุ้ยให้ดูไม่ใช่เหรอคะ


มาม่าหม้อนี้เยอะเนอะไม่หมดสักที เศร้า


โดย: Pa_Stang วันที่: 8 พฤษภาคม 2555 เวลา:18:07:46 น.  

 
เหลืออีก 71 ตอน หายาลดกรดไว้นะคะ อิอิ

มาโผล่ที่อยุธยาอีกแล้วค่ะ ไม่ได้การได้งานอะไรเลย


โดย: Kim-Ha วันที่: 8 พฤษภาคม 2555 เวลา:19:59:36 น.  

 
ยาลดกรดน้ำรึเม็ดดีหว่า


โดย: Pa_Stang วันที่: 11 พฤษภาคม 2555 เวลา:17:39:12 น.  

 
เอาแบบน้ำมาก่อนค่ะ ค่อยๆเพิ่มปริมาณนะคะ


โดย: Kim-Ha วันที่: 11 พฤษภาคม 2555 เวลา:18:16:13 น.  

ชื่อ :
Comment :
  *ใช้ code html ตกแต่งข้อความได้เฉพาะสมาชิก
 

Kim-Ha
Location :
กรุงเทพฯ Thailand

[Profile ทั้งหมด]

ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed
Smember
ผู้ติดตามบล็อก : 1 คน [?]




จิ้นกระจาย ^^


Smileymissmynovel@gmail.com






Friends' blogs
[Add Kim-Ha's blog to your web]
Links
 

MY VIP Friend


 
 Pantip.com | PantipMarket.com | Pantown.com | © 2004 BlogGang.com allrights reserved.