Group Blog
 
All blogs
 
My Love ตอนที่ 15

ออกอากาศ: วันพุธ & วันเสาร์


ฝักบัวถูกเก็บเข้าที่ หากแต่สายน้ำยังคงไหลรินราวฝนพรำ อาบร่างทั้งสองเปียกโชกไปทั้งตัว เมฆาตรึงข้อมือเล็กทั้งสองข้างไว้กับผนัง สายตาสบประสานดวงตาคู่สวย ค่อยๆ เลื่อนต่ำลงไปที่ริมฝีปากบางเรื่อฉ่ำด้วยหยดน้ำ และทันทีที่ได้สัมผัสผิวนุ่มละมุน แรงปราถนารุ่มร้อนภายในก็สุดเก็บกั้นไว้อีกต่อไป จุมพิตหนักหน่วงแฝงความอ่อนโยนค้นหากดลงแนบสนิท ฝ่ามือคลายออกลูบไล้ผ่านลำแขนเรียวละเรื่อยมาที่ข้างลำตัว แล้วตวัดรวบเอวเล็กเข้าแนบชิดกายแกร่ง

ชมดาวจับยึดสาบเสื้อเชิ้ตที่แยกออกจากกัน  เผยอกกว้างต่ำลึกลงเกือบถึงหน้าท้อง ฝ่ามือเรียวบางเริ่มขยับสอดแทรกผ่านรอยแยก เพื่อสัมผัสผิวกายอบอุ่น ขณะที่ริมฝีปากชายหนุ่มโลมไล้ไปตามลำคอและไหล่ขาวนวลเปลือยเปล่า ความเย็นจากภายนอก ดูจะไม่สามารถหยุดยั้งความระอุจากภายในได้เลย บทเพลงรักใต้สายน้ำเย็นจึงดำเนินไปจนกระทั่งไฟเสน่หาดับมอดลง และแทนที่ด้วยความรู้สึกอิ่มเอมใจ

ร่างกายแห้งสนิทนอนอยู่ในอ้อมแขนของกันและกันบนที่นอนนุ่มท่ามกลางแสงสลัวในยามค่ำคืน เมฆากดปลายจมูกลงบนเรือนผมหอมละมุน รู้สึกว่าตนโชคดีที่ได้ภรรยาคนเดิมกลับมา แถมรู้สึกว่ารักเธอมากกว่าเก่าเสียด้วยซ้ำ

"ผมรักภัส" ชายหนุ่มกระซิบบอกสิ่งที่ใจคิด

ชมดาวนิ่งเงียบไป ไม่รู้ว่าความรู้สึกเช่นนี้จะตามมาหลอกหลอนอีกนานแค่ไหน พลางคิดว่าเขาจะรู้สึกอย่างไร หากรู้ว่าเธอไม่ใช่ภัสสร

"นอกจากภัสแล้ว คุณคิดว่าจะรักใครอื่นได้อีกไหมคะ"

"ไม่รู้สิ ผมไม่เคยมีความคิดเรื่องนั้นอยู่ในหัว"

"แล้วถ้า... ฉันไม่ใช่..."

"ไม่ใช่อะไร?" เมฆาขยับขึ้นมองสบตาหญิงสาว ค้นลึกลงไปในแววตาฝ่าแสงรำไร ด้วยรางสังหรณ์บางอย่างที่เขาเฝ้าปฏิเสธมาตลอด

"เปล่าค่ะ" ชมดาวหลบตา ไม่กล้าพอที่จะบอกเขา เพราะกลัวคำตอบที่จะได้รับอาจทำให้เธอต้องเจ็บปวดไปตลอดชีวิต

เมฆาทิ้งตัวลงนอนอีกครั้ง กอดกระชับร่างบางเข้าในอ้อมแขน ไม่คิดจะซักถามอะไรอีก ด้วยเขาเองก็ไม่อยากรับรู้อะไรไปมากกว่าที่เป็นอยู่ในขณะนี้ 

"ขอโทษนะคะ" หญิงสาวกระซิบแนบอกกว้าง

"เรื่องไอ้หมอนั่นน่ะเหรอ?"

"บอกแล้วไงคะ ว่าหมอเป็นแค่เพื่อน ฉันรักคุณคนเดียวเท่านั้น" ชมดาวสารภาพ 

เมฆายิ้มกว้าง สัมผัสได้ถึงความจริงใจของคนในอ้อมแขน เพิ่งเข้าใจเดี๋ยวนี้เองว่าภรรยาสาวรู้สึกอย่างไร เมื่อต้องอยู่กับความหวาดระแวง แล้วแสดงออกผ่านอารมณ์หึงหวง โมโหร้าย

"ผมก็จะรักภัสคนเดียวตลอดไป"

ชมดาวฟังแล้วถึงกับน้ำตาคลอ ด้วยสำนึกว่าเธอให้ความรักเขาไปหมดแล้ว และคงไม่มีวันได้หัวใจเป็นการตอบแทน ความสุขที่ได้รับก็คือการได้อยู่ในเงาของภัสสร  แต่นั่นก็ดีที่สุดแล้วสำหรับชีวิตเด็กกำพร้าที่ไม่เคยมีใคร หญิงสาวเฝ้าย้ำเตือนตัวเอง





วันเวลาผ่านไปร่วมเดือน ร่างกายที่นอนนิ่งเริ่มรับรู้และมีอาการตอบสนองให้เห็นมากขึ้นเรื่อยๆ ท่ามกลางการรอลุ้นของหมอก้องและคนในบ้าน เพราะหญิงสาวได้กลายเป็นสมาชิกของครอบครัวไปแล้ว

เสียงเปียโนหวานแว่วมาจากห้องรับแขกชั้นล่าง ผ่านบานประตูที่เปิดค้างไว้ ขณะที่หมอก้องกำลังช่วยกายภาพร่างเล็กที่หลับใหลมานาน โดยมีอนงค์คอยเป็นผู้ช่วย และศึกษางานไปในตัว

ชมดาวนั่งมองเมฆาเล่นเพลงโปรดของภัสสร โดยมีลูกสาวตัวน้อยนั่งเตะขาไปมาอยู่ข้างๆ  ยอมรับว่าเธอก็ชอบเพลงนี้มิใช่น้อย ฟังทีไรก็นึกถึงบรรยากาศที่เรือนไม้และเปียโนหลังเก่าที่เคยนั่งเล่นด้วยกันทุกที 

"ภัสอยากให้ลูกสอนเล่นหน่อยไหม" เมฆาว่าหยอกพลางทิ้งตัวลงบนโซฟา โอบแขนไปรอบไหล่ภรรยาสาว ปล่อยให้ลูกสาวตัวน้อยวาดลวดลายต่อ

"ฟังคุณกับลูกเล่นดีกว่าค่ะ ไม่อยากทรมานหูคนแถวนี้" ชมดาวยิ้มขำ เพราะรู้ว่าไม่ใช่เรื่องง่ายสำหรับคนที่ไม่เคยมีทักษะทางด้านดนตรีมาก่อนอย่างเธอ

"เมื่อก่อนคุณเล่นได้ดีกว่าผมกับลูกเสียอีก"

"คุณคงเสียดายนะคะ ที่ไม่มีโอกาสได้ฟังแล้ว"

"ก็ไม่เชิง เมื่อก่อนตอนคุณเล่น ผมคงไม่อยู่ฟัง" เมฆาว่าด้วยความรู้สึกสำนึกผิด  หากเขาให้เวลาเธอมากเท่าที่ทำอยู่ทุกวันนี้... แต่ก็ชั่งเถอะ ในเมื่อทุกอย่างดูลงตัวหมดแล้ว จะไปขุดคุ้ยหาอดีตอีกทำไม 

"จริงสิ วันนี้วันหยุดนี่คะ ไม่ออกไปตีกอล์ฟกับคุณวีเหรอคะ"

"เดี๋ยวนี้วีมันไม่ค่อยว่างแล้วล่ะ มัวแต่เอาเวลาไปจีบสาว คงอิจฉาที่เห็นผมมีความสุข"

"มิน่า คุณถึงเป็นเด็กดี อยู่บ้านได้"

"เป็นเด็กดีเหรอ?" เมฆามองด้วยสายตาเกเร โน้มใบหน้าเข้าหาจนอีกฝ่ายต้องใช้ฝ่ามือดันคางเขาไว้ 


"คุณภัสคะ คุณภัส" อนงค์วิ่งหน้าตั้งลงมาจากชั้นบน ทำเอาคนที่กำลังหยอกล้อกันตกอกตกใจไปด้วย

"มีอะไรเหรออนงค์?"

"คุณดาวค่ะ คุณดาวลืมตาแล้วค่ะ" สาวใช้รายงานปนเสียงหอบ

"น้าดาวตื่นแล้วเหรอคะ" ชมพู่หยุดเล่น หันมาถามตื่นเต้น แล้วทั้งหมดก็กรูกันขึ้นไปชั้นบน


สายตาพร่าเลือนของคนที่หลับไปนาน มองกวาดไปรอบห้องโทนสีฟ้าเคยคุ้น รวมทั้งใบหน้าที่รุมล้อมเธออยู่ในตอนนี้ ล้วนเป็นคนที่เธอรู้จัก ดวงตาดำขลับใต้ขนตายาว สะดุดลงที่ใบหน้าหญิงสาวตรงหน้าทันที ด้วยความคิดสับสนว่านี่คือความฝัน หรือว่าเธอตายไปแล้ว ทำไมร่างเธอจึงไปอยู่ตรงนั้น หากแต่ไม่มีเรี่ยวแรงแม้จะเอ่ยถาม ราวกับร่างกายไม่ใช่ของเธอ

"ผมว่าเราควรจะพาน้องดาวกลับไปเช็คที่โรงพยาบาลอีกทีนะครับ" หมอก้องเสนอด้วยดวงตาเป็นประกาย ดีใจจนออกนอกหน้าที่ได้เห็นหญิงสาวฟื้นขึ้นมาเร็วกว่าที่ตั้งความหวังไว้เสียอีก

"ดีเหมือนกันนะภัส ให้ดาวแข็งแรงอีกหน่อยแล้วค่อยพากลับมา" เมฆาออกความเห็น

"งั้นฉันจะไปติดต่อรถพยาบาลเลยนะคะ"

"คุณภัสครับ ให้ผมจัดการเองดีกว่า" หมอก้องว่า

"ขอบคุณค่ะ"

เสียงอื้ออึงดังอยู่รอบตัว หญิงสาวพยายามจะบอกว่าเธออยู่ที่นี่ ทุกครั้งที่ได้ยินชื่อตัวเอง หากแต่ทำได้เพียงหายใจรวยรินด้วยความอ่อนเพลีย จนต้องหลับตา ทนฟังเสียงโกลาหลนั้นต่อไป จนสติดับวูบลงอีกครั้ง




หญิงสาวพักรักษาตัวอยู่ที่โรงพยาบาลอีกกว่าสองสัปดาห์ อาการทางกายเริ่มดีขึ้นตามลำดับ แต่อาการทางจิต หมอกลับลงความเห็นว่ามีปัญหา จากอาการเครียดและหงุดหงิดอย่างไม่มีสาเหตุ จนกระทั่ง...

"เป็นยังไงบ้างคะคุณหมอ" ชมดาวรีบรุดมาที่โรงพยาบาล หลังรับแจ้งว่า หญิงสาวมีอาการคลุ้มคลั่ง ขว้างปาข้าวของ พอมาถึงก็เห็นหลับไปแล้วด้วยฤทธิ์ยา 

"เห็นพยาบาลบอกว่า พอเอากระจกให้ส่อง คนไข้ก็กรีดร้อง อาละวาดใหญ่ คงต้องตรวจให้ละเอียดอีกครั้ง ผู้ป่วยอาจมีประวัติทางจิตมาก่อนหน้านี้"

"เป็นไปไม่ได้หรอกค่ะ คุณหมอ" ชมดาวตอบด้วยความมั่นใจ

"ก็ไม่น่ามีเหตุผลอื่นนะครับ ผู้ป่วยไม่ยอมรับท่าเดียว ย้ำพูดตลอดว่านี่ไม่ใช่ตัวเธอ"

"แล้ว.. เธอบอกว่าเธอเป็นใครคะ"

"เธอบอกว่าชื่อ ภัสสร"

เพียงเท่านั้น ชมดาวก็ถึงกับตลึง ใครๆ อาจจะคิดว่าเป็นไปไม่ได้ แต่เธอรู้ดีทีเดียวว่าเกิดอะไรขึ้น  หญิงสาวมองไปที่ร่างบนเตียง รู้สึกชาไปหมดทั้งตัว สมองไม่รับรู้ว่าหมอพูดอะไรต่อ ทุกสิ่งหมุนคว้างไปหมด จนเธอแทบล้มทั้งยืน

แม้จะเป็นสิ่งยากเย็น ชมดาวรู้ว่าเธอต้องเผชิญหน้าและหาทางออกสำหรับเรื่องนี้  หญิงสาวตัดสินใจนั่งเฝ้ารอจนกว่าคนตรงหน้าจะตื่น ในที่สุดวันนี้ก็มาถึง แม้ว่ามันจะดูเร็วไปสักหน่อย แต่เธอก็พร้อมแล้ว และจะไม่มีวันลืมวันเวลาแห่งความสุขที่ได้รับ ตลอดเวลาหลายเดือนที่ผ่านมา แม้ต่อไปจะต้องอยู่โดยปราศจากเมฆาและชมพู่ หญิงสาวปาดน้ำตาออก บอกตัวเองให้เข้มแข็งเข้าไว้




















Create Date : 06 มิถุนายน 2555
Last Update : 7 มิถุนายน 2555 12:13:21 น. 6 comments
Counter : 1177 Pageviews.
Share

 
มาลุ้นระทึก ยามเธอฟื้น กำลังกล้ามเนื้อกลับมาเต็มๆ จะเป็นฉันใด


โดย: Pa_Stang วันที่: 6 มิถุนายน 2555 เวลา:17:42:37 น.  

 
ถ้าเป็นหนังไทย ต้องตบแหลกค่ะพี่ตังค์ ตื่นมาแล้วถูกฉกไปหมด ใครจะทนไหว แต่เผอิญเรื่องนี้ติดดราม่าเกาหลีนิดหน่อย ลุ้นต่อค่ะ


โดย: Kim-Ha วันที่: 6 มิถุนายน 2555 เวลา:18:13:17 น.  

 
เอาเพลงรุ่นแฟนฉันไปฟังกันนะคะ



โดย: Kim-Ha วันที่: 6 มิถุนายน 2555 เวลา:18:31:12 น.  

 
เงยหน้าจากกองเอกสาร ก็เข้าวันใหม่สะแล้ว เลยได้เข้ามาฟังเพลงก่อนนอน ขอบคุณสำหรับเพลงรุ่นแฟนฉัน ฟังสบายๆ นะคะ

กุหลาบสวยทุกสีเลยคะ


โดย: Pa_Stang วันที่: 7 มิถุนายน 2555 เวลา:0:39:28 น.  

 
เครื่องนับเจ๊งรอบที่ 4 แล้วค่ะ ส่งไปบอกทีมงานจนอายแล้วอ่ะ สงสัยเปิดห้องไว้เยอะเกิน เรือนจะพังแล้วมั้งคะ คงต้องทยอยถ่ายเอกสารไว้มั้งแล้วค่ะ เดี๋ยวหายหมดอีก


โดย: Kim-Ha วันที่: 7 มิถุนายน 2555 เวลา:11:59:57 น.  

 
ขออนุญาตฝากเพจหน่อยนะค่ะ^___^


สวัสดีค่ะ ของฝากเนื้อฝากตัวด้วยค่ะ

เป็นกลุ่มทีมงานที่ช่วยเหลือ นักเขียนที่อยากจะทำให้นิยายของตัวเองออกมาเป็นรูปเล่ม
ไม่ว่าจะทำเก็บไว้อ่านเอง หรือให้แฟนๆ นิยายได้มีไว้สะสม แต่ไม่รู้ว่าจะเริ่มยังไงดี

เรารับจัดทำหนังสือ ซึ่งให้คำปรึกษาและรับจัดการในทุกขั้นตอนค่ะ

ไปเยี่ยมไปคุยกันได้นะค่ะ
https://www.facebook.com/bookcreation


โดย: bookcreation IP: 118.173.182.129 วันที่: 8 มิถุนายน 2555 เวลา:11:35:17 น.  

ชื่อ :
Comment :
  *ใช้ code html ตกแต่งข้อความได้เฉพาะสมาชิก
 

Kim-Ha
Location :
กรุงเทพฯ Thailand

[Profile ทั้งหมด]

ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed
Smember
ผู้ติดตามบล็อก : 1 คน [?]

จิ้นกระจาย ^^


Smileymissmynovel@gmail.com






Friends' blogs
[Add Kim-Ha's blog to your web]
Links
 

MY VIP Friend


 
 Pantip.com | PantipMarket.com | Pantown.com | © 2004 BlogGang.com allrights reserved.