ปราณจรีย์

ภายใต้แสงสีขาวจ้าของหลอดฟลูออเรสเซนต์ ร่างจางๆ สีคล้ายฟิล์มขาวดำสมัยก่อน ปรากฏอยู่เบื้ืองหน้าชายหนุ่ม..

"เอร๊ยยย.. !? อารายก๊านนนน " ชายหนุ่มหน้าซีด น้ำตาแทบร่วงเผาะ ช๊อกกับภาพที่อยู่ตรงหน้านัก เหตุการณ์ที่ผ่านมา คงประดังมาพร้อมกันเกินไป

ผัวะ ! เสียงดังสนั่นหวั่นไหวเกิดขึ้นอีกครั้ง โดยเฉพาะในหัวชายหนุ่ม มันดังมาก.. มากหยั่งกับมีใครมาตบหัวยังไงยังงั้น อืมม.. มันก็ใช่แหละนะ ชายหนุ่มโดนตบกระโหลกไปอีกครั้ง

"เอ็งจะร้องทำสวรรค์วิมานบ้านป้าเอ็งรึไงว่ะ !" ร่างจางสีเทาตะคอกใส่ "เสียชื่อลูกหลานข้าหมด"

ลูกหลานที่ว่า หันเพียงคอกลับมามองค้างไปที่รางจางนั้น หมายถึง ค้างจริงๆ แข็งค้างไปทั้งตัว.. จะเว้นก็เพียงที่เดียวแหละมั้ง ดวงตากับริมฝีปากที่สั่นระริกอย่างหาความหมายไม่ได้

ภาพที่ปรากฏในดวงตาชายหนุ่ม แม้จะดูซีดจาง แต่ก็พอจับเค้าได้ลางๆว่า เป็นรูปทรงของหญิงสาววัยแรกรุ่น จากผมที่ยาวสลวยไล่ลงถึงกลางหลัง วงหน้างามหมดจด ไม่มีริ้วรอยสิวฝ้าใดๆ หรือจะมี แต่มองไม่เห็นก็ไม่รู้

"ผะ ผ.. ผ " เสียงตะกุกตะกัก แว่วมาเบาๆจากริมฝีปากเจ้าคนที่เมาแล้วขับ จนถูกลงโทษให้มาช่วยงานโรงพยาบาลแห่งนี้

"อาราย.. เอ็งจะพูดอะไรของเอ็ง" หญิงสาว.. คงใช้คำนี้ได้สินะ หญิงสาวร่างซีดจาง โน้นหน้าลงมาถาม สีหน้าแม้มองไม่ชัดก็ทราบได้ว่า เริ่มมีริ้วความหงุดหงิด อย่างคนขี้รำคาญ

"ผะๆ.. ผ.. ผ "ตะกุกตะกักมาอีกครั้ง ดีขึ้นหน่อย พอได้ยินบ้าง แต่ก็ไม่ต่างอะไรกับคนติดอ่างนัก ทั้งที่นับประวัติย้อนไปแต่เด็ก ก็ไม่เคยมีอาการติดอง ติดอ่างอะไรกับเค้าสักครั้ง

"อะไรของเอ็ง เอ็งจะว่ากระไร" ริ้วความหงุดหงิดที่ปรากฏเมื่อครู่ชัดขึ้น เน้นย้ำโดยน้ำเสียงของผู้พูด

"ผี. ผีหลอกกก ช่วยด้วยยยย!?" เสียงร้องลั่นออกมาจากปากชายหนุ่ม แถมไม่ร้องเปล่า หันหน้าขวับ ขยับขาเตรียมวิ่งหนีอีกด้วย

"จะไปไหน !?" เสียงแหววแว่วมาข้างหลัง แม้แผ่วเบาแต่รู้สึกได้ถึงอำนาจเจ้าของเสียง แถมสำทับมั่นด้วยอุ้งมือ ที่คว้าหมับ จับต้นคอด้านหลัง แข็งแรง แน่นหนาราวคีมเหล็ก "จะไปไหนของเอ็ง แล้วผีที่ไหนมันจะมาหลอกเอ็ง ห๊า..?"

ชายหนุ่มไม่ฟังเสียง แม้มีมือแข็งดุจคีมหนีบจับต้นคอไว้ ก็ยังจะก้าวขา วิ่งอากาศต่อไป... 'วิ่งหรอ... ?ทำไมเรายังวิ่งได้ล่ะ ?' พร้อมกับความคิด เจ้าคนตาแหกก้มมองขาตัวเอง ให้ตกใจอีกรอบ จะไม่ให้ตกใจได้ยังไง ขาที่วิ่งอยู่ แทนที่จะติดกับพื้น ดันลอยอยู่กลางห้องซะนี่ เจ้าคนที่กำลังจะวิ่งหนี แหกปากร้องว้ากซะสุดเสียง

ผัวะ!? เสียงที่่คุ้นเคยดังก้องขึ้นในหัวอีกรอบ ช่วยได้มาก คนขวัญเสีย ยกมือกุมหัวป้อยๆ ร้องโอดโอย สติกลับคืนมา "จะตีหัวทำไมตั้งหลายรอบเนี่ย" อารมณ์เดือดกลบเหนือความกลัว หันหน้าขวับ ถลึงตาใส่คนตี

"เรียกสติเอ็งไง จะสติแตกไปหาอะไรเนี่ย ผีสางที่ไหนจะมาหลอกเจ้า ก็เจ้าเองตอนนี้ สภาพไม่ต่างจากผีเท่าไหร่หรอก.." หญิงร่างจางเชิดหน้าพูด น้ำเสียงข่มสำทับซะอย่างกับผู้ใหญ่ดุเด็กเล็ก

พอได้ฟัง จากอารมณ์เดือดดาลเริ่มสงบนิ่ง สงสัย ครุ่นคิด"ผี? สภาพเหมือนผี? อะไร? ยังไง?" คำถามจับใจความแทบไม่ได้ แต่ผู้ฟังก็พอเข้าใจบ้าง

"ก็สภาพตัวเจ้าตอนนี้ไง มีแต่วิญญาณไม่มีร่าง จะไม่ให้เหมือนผี จะให้เหมือนหมาหรือยังไง"

"ผี วิญญาณ.." เสียงแผ่วๆรอดริมฝีปากออกมา ส่วนสายตาก็ก้มมองสำรวจตัวเอง จริงตามว่า ร่างกายคนที่ไหนจะซีดจาง ไหวไปมาเช่นนี้ ชายหนุ่มทดลองเอามาแตะตัว ก็สะท้านไหวๆ ประหนึ่ง เอามือแตะลงในน้ำ ไม่สิ ถ้าบอกว่าเป็นกลุ่มหมอกหนาๆ จะใกล้เคียงกว่า


ชายหนุ่มสำรวจตัวเองอยู่ครู่ จึงเงยหน้าถาม ทั้งหน้าตาเลิ่กลั่ก ตกใจที่อยู่ไม่อยู่ตนก็ตายเสียอย่างนั้น"อะไร อะไรกัน ทำไมเป็นแบบนี้ได้ยังไง ผมตายตอนไหน ผมเป็นอะไรตาย ทำไมอ่ะ ทำไมๆ" พร้อมเสียงสั่นที่หลุดไป เจ้าของคำถามโผไปเบื้องหน้า หมายจับผู้ถูกถามเขย่าให้รู้เรื่อง แต่ไม่ทันถึงตัว มือยาวๆก็ยื่นมายันหน้าไว้ทั้งหน้า

"นิ่งๆไว้ไอ้หนู ใจเย็นๆ ค่อยๆถาม"รอยยิ้มพอใจเริ่มปรากฏที่มุมปาก คงเพราะชายหนุ่มเริ่มสงบ แลเข้าใจสภาพตัวเองขึ้นบ้างแล้ว


ความเงียบปรากฏอยู่ชั่วครู่ ชายหนุ่มก้มหน้า ยกมือขึ้นบีบขมับ แต่ก็ไม่เป็นผล มือที่หมายบีบนวด วืดไปมา เหมือนไมไ่ด้สัมผัสสิ่งใดเลย เพิ่มความหงุดหงิด กังวลเข้าไปอีก ร้อยพันคำถามผุดขึ้นในหัว มากเสียจนไม่รู้จะถามคำถามใดก่อนดี นิ่งงันไปอีกครู่ใหญ่ สุดท้ายเงยหน้าขึ้น เค้าหน้าเคร่งเครียด


"คุณเป็นใคร?" คำถามชัดเจน ที่คาใจแต่เสียงผัวะแรกที่ดังก้องในหัว

"ปราณจรีย์ คือชื่อเรา ชื่อที่เกิดมาพร้อมกับเราในภพนี้..."

Create Date : 28 ธันวาคม 2552 Last Update : 30 ธันวาคม 2552 11:34:25 น. Counter : 442 Pageviews.		1 comments
Share Tweet