|
|
|
ใครหล่ะจะอยากตัดสินใจ
ไม่นานมานี้เพื่อนฉันซึ่งเป็นญี่ปุ่นบอกว่าเพื่อนอีกคนต้องกลับญี่ปุ่นด่วน เรื่องมีอยู่ว่า เพื่อนฉันสามีเสียชีวิตกะทันหัน ซึ่งก็ไม่แปลกหรอกที่คนเราทุกคนต้องตาย ไม่ว่าใครเกิดมาก็ต้องตายทั้งนั้น ผิดเสียแต่ว่าไปช้า ไปเร็ว เพื่อนฉันโทรมาร้องไห้หนักมาก บอกว่าเค้ากำลังไปหาสามีซึ่งทำงานอยู่ที่ลาสเวกัส ส่วนเพื่อนฉันทำงานอยู่ใน Orange County ซึ่งก็ห่างกัน 4 ชม. ขับรถ เค้าไม่ได้อยู่ด้วยกัน แต่เจอกันทุกอาทิตย์ และคู่นี้เป็นคู่ที่รักกันมาก ไม่เคยทะเลาะใหญ่ๆ โตๆ กันเลย
เพื่อนฉันเล่าประวัติว่าสามีของเพื่อนฉันดีมากๆ เพื่อนฉันสมัยวัยรุ่น ไม่เรียนหนังสือหนังหา เกรกมะเหรก เกเร อารมณ์ประมาณสาวญี่ปุ่นเปรี้ยวซ่าส์ พอมาเจอกับสามีที่ถึงแม้อายุเท่ากัน แต่ความคิดอ่านเป็นผู้ใหญ่สอนเค้าเรื่องการใช้ชีวิต เค้าบอกว่าแต่ก่อนเค้าเป็นคนเลวมากๆ เลวขนาดที่ว่าถ้ามีคนไม่สบาย ล้มลงตรงหน้า เค้าจะเดินเหยียบข้ามไปเลย ไม่สนใจ เค้าบอกว่าเค้าเป็นขนาดนั้นเลย ฉันฟังแล้วได้แต่ทำหน้าแบบนี้  บวกแบบนี้  แต่เพื่อนฉันก็บอกอีกว่า ตอนนี้เค้าก็ไม่ใช่คนดีเด่อะไร (เอ๊ะ ยังไง) แต่เค้าบอกว่าเค้าเข้าใจคนอื่นมากขึ้น สามีเค้าสอนให้เค้าเป็นคนที่เป็นคน เป็นคนที่นึกถึงคนอื่น เข้าใจและยอมรับกับสิ่งที่เกิดขึ้นในชีวิตมากขึ้น ตอนที่เค้ามาทำงานใหม่ๆ ถึงแม้เค้าจะอายุมากกว่า และมีประสบการณ์การทำงานมานาน แต่มาทำที่ใหม่ เพื่อนร่วมงานอายุน้อยกว่า ว่ากล่าวเค้า เค้าไม่พอใจมาก แต่สามีเค้าบอกว่า ยูทำงานมานานก็จริง แต่นี่ที่ทำงานใหม่ สิ่งแวดล้อมใหม่และคุณก็เป็นพนักงานใหม่ ควรจะเคารพและเกรงใจผู้ที่อยู่มาก่อน ให้เชื่อฟังสิ่งที่เพื่อนร่วมงานเตือนและปรับปรุงตัวเอง นี่ยังไง สามีเค้าเตือนแบบนี้ 
แต่เหตุการณ์เลวร้ายเกิดขึ้น เมื่อสามีเค้าบอกว่าปวดหัวมาก มากจริงๆ เพื่อนร่วมงานของสามีไม่ได้ใส่ใจอะไรมากนัก ก็ผ่านไป สองสามวันถัดมา สามีเค้าล้มลงและถูกส่งตัวไปที่โรงพยาบาล เพื่อนฉันตามไปติดๆ และหมอบอกเพื่อนฉันว่า สมองของสามีเพื่อนฉันตายแล้ว มีเลือดออกเต็มไปหมด ตอนนี้มีเครื่องช่วยหายใจและเส้นสายระโยงระยาง ก็เหมือนไม่มีนะ คือ มีค่าเท่ากัน ไม่ว่าจะยื้อเค้าไว้อีกสองสามวัน หรือ เป็นเดือน ที่ต่างคือเงินในกระเป๋าของยูที่จะหมดไปกับค่ารักษาพยายาล
ฉันฟังแล้วแต่ได้แต่อึ้ง บอกกับเพื่อนที่เป็นผู้นำข่าวว่า บอกเค้าว่าปาฎิหารย์มีจริงนะ อย่าเพิ่งถอดปลั๊กนะ ฉันได้ยินเรื่องแบบนี้มาบ้างและสามีเค้าอาจจะรอดก็ได้ เพื่อนฉันบอกว่า หมอยืนยันว่า ไม่มีโอกาสรอดเลย โอกาสรอดเป็นศูนย์ ตอนนี้ที่เค้าอยู่ได้เพราะเครื่องช่วยหายใจเท่านั้น เส้นสมองตายหมดแล้ว ทุกคนในที่ทำงานที่ได้รับข่าว ต่างพากันอึ้งและพูดไม่ออก ฉันเองขนาดไม่สนิทกับเพื่อนคนนี้เลย เพราะเพิ่งรู้จักกันไม่นานยังน้ำตาซึมและพูดไม่ออก ส่วนเพื่อนอีกคนที่สนิทกับเพื่อนคนนั้น ร้องไห้ตั้งแต่คุยโทรศัพท์รับฟังข่าวแล้ว 
และที่บังเอิญจริงๆ คือเจ้าของร้านที่ฉันทำงานอยู่เพิ่งทักเพื่อนฉันคนนี้ว่า ให้ระวังการใช้จ่ายไว้บ้าง และทำประกันสุขภาพ ประกันชีวิตให้สามีบ้างหรือเปล่า แล้วถ้าสามีเป็นอะไรไป จะทำยังไง ชีวิตไม่แน่ไม่นอน ฉันยังพูดกับเจ้าของร้านว่า แล้วทำไมยูทักเค้าแบบนั้น เจ้าของร้านบอกว่า ก็ชีวิตมันไม่มีอะไรแน่นอน อะไรก็เกิดขึ้นได้ และเค้าคุยกันถึงเรื่องการใช้เงินกันวันนั้น เจ้าของร้านก็เลยพูดเตือนขึ้นมา
ไม่มีใครคิดเลยว่าหลังจากนั้นแค่อาทิตย์เดียวสามีของเพื่อนฉันก็มาล้มลงและอยู่ในไอซียู ในที่สุดเพื่อนของฉันตัดสินใจถอดปลั๊กเครื่องช่วยหายใจของสามีเค้าหลังเวลาผ่านไป 3-4 วัน เหตุผลคือหมอบอกว่าไม่มีทางรอดแน่นอน ไม่ว่าจะอีกกี่วัน หรือ กี่เดือนข้างหน้า และเหตุผลหลักคือเพื่อนฉันไม่ได้มีเงินมากพอที่จะยื้อชีวิตสามีที่เค้ารักไว้ได้ และในเวลาที่หมอ คนที่มีอิทธิพลที่สุดกับเพื่อนของฉันในสถานการณ์นั้น บอกว่าโอกาสรอดไม่มีเหลือเลย
ณ ตอนนี้ เพื่อนฉันเอาอัฐิสามีเค้ากลับไปญี่ปุ่น เพื่อนฉันบอกว่าเค้านอนไม่หลับเลย ทำใจไม่ได้ เพราะเค้ากับสามีรักกันมาก และสามีเค้าสอนเค้าในทุกๆ เรื่อง จากนี้อะไรๆ ก็จะไม่เหมือนเดิมอีกต่อไป
ฉันแอบคิดว่า ถ้าเป็นฉัน ฉันจะทำยังไง ฉันจะถอดปลั๊กหรือจะยื้อชีวิตสามีฉันต่อไป แล้วเงินหล่ะ ถ้าฉันไม่มีเงินมากพอที่จะยื้อ ฉันจะยอมเป็นหนี้เพื่อรอปาฎิหารย์อย่างงั้นหรือ หลังจากคิดโดยแอบเข้าข้างตัวเองว่า ถ้าเป็นฉัน ฉันคงไม่ยอมถอดปลั๊กแน่ๆ และฉันแอบผิดหวังเล้กน้อยที่เพื่อนฉันยอมตัดสินใจแบบนั้น แต่แล้วฉันก็คิดว่า ฉันกำลังเอาความคิดของตัวเองเป็นบรรทัดฐานตัดสินการกระทำของคนอื่น ซึ่งไม่ถูกต้อง ทุกคนมีเหตุผลของตัวเอง บางเหตุผลอาจชัดแจ้งโดยไม่ต้องถามให้มากความ แต่บางเหตุผลก็ถูกเก็บงำ แอบซ่อนไว้และยากที่ใครจะล่วงรู้เหตุผลจริงๆ ของการกระทำนั้นๆ
แต่ยังไงก็ตาม ฉันได้เรียนรู้ว่าชีวิตทุกชีวิตมุ่งหน้าไปทางเดียวกัน ทุกคนต้องตาย ไม่มีใครหลีกลี้ หนีไปจากความตายได้ แต่อะไรหล่ะที่จะทำให้ชีวิตเรามีคุณค่า กับทั้งต่อตัวเองเพื่อความหลุดพ้น และต่อผู้อื่น เพื่อนร่วมเดินทางในสังสารวัฎ ก่อนที่เราจะจากโลกนี้ไป ณ วันนี้ ฉันได้แง่คิดมากมายจากเหตุการณ์นี้ มันทำให้ฉันหยุดคิด และมองชีวิตที่เหลืออยู่ของฉันเปลี่ยนไปจากเดิม เพราะชีวิตนี้ของคนเรานั้นสั้นนัก เมื่อเทียบกับการเดินทางที่ยาวนานในสังสารวัฎนี้
| Create Date : 08 ตุลาคม 2552 | | |
| Last Update : 8 ตุลาคม 2552 14:04:14 น. |
| Counter : 512 Pageviews. |
| |
|
| |
|
|
|
ทางออก และตู้กดน้ำ
วันนี้เรื่องที่ฉันจะแบ่งปัน ออกแนวโง่ๆ สำหรับคนฉลาด แต่เป็นทางออกอย่างฉลาด สำหรับคนโง่ๆ อย่างฉัน อิ อิ เรื่องมีอยู่ว่า วันนี้ฉันมีสอบตัวแรกของเทอมเลย ฉันมีนิสัยเสียอยู่หลายอย่าง แต่อย่างเด่นในวันสอบคือ ฉันต้องโด๊ปด้วยเป๊ปซี่ (อันนี้ต้องมีตัวหนังสือวิ่งๆ ว่ากรุณาแนะนำเยาวชนของชาติที่อาจเลียนแบบ เพราะเป็นสิ่งไม่ดีนะคะ) แต่นัยว่าฉันกินแล้วจะทำสอบได้ผ่านฉลุย ไม่ใช่หรอก เอ ฉันก็ไม่รู้ว่าทำไมฉันต้องกินเป๊ปซี่เวลาสอบก็ไม่รู้ แต่ใกล้ๆ สอบ ฉันก็จะตุนเป๊ปซี่ไว้ อ่านหนังสือไป กินเป๊ปซี่ไป ตื่นหลาย อาจเป็นเพราะฉันไม่กินกาแฟ กินไม่เป็นอ่ะค่ะ เพราะรสชาติมันขมสำหรับฉัน สิ่งที่จะทำให้ฉันซู่ซ่าแทนการกินน้ำเปล่า ก็คือเป๊ปซี่นั่นเอง นี่ขนาดฉันอ่านหนังสือแล้วเค้าบอกว่า การดื่มน้ำอัดลม นอกจากไม่ได้อะไร นอกจากน้ำตาลเป็นช้อนๆ ที่มาในรูปแบบของเหลว สิ่งที่จะเสียไป คือ น้ำในสมอง และมันจะทำให้การส่งข้อมูลในสมองออกแนวติดขัดๆ !!! แต่ฉันก็ยังริอ่านกินเป๊ปซี่ในวันสอบอยู่ดี
สรุปว่าฉันไปมหา'ลัย เจอตู้กดน้ำ พร้อมกำแบงก์หนึ่งดอลลาร์ไว้อย่างมาดมั่น บวกกับเหรียญอีกนิดหน่อยตามราคาของเป๊ปซี่ ตู้เป๊ปซี่มีตู้เดียว ส่วนน้ำเปล่า ฉันพกมาจากบ้านหนึ่งลิตร ติดตัวเป็นประจำ ถ้าบ้านฉันต่อท่อเป๊ปซี่มาไว้ที่บ้านเมื่อไหร่ ฉันก็จะเลิกกดจากตู้แหละ  ตู้เริ่มจากการดูดแบงก์ฉัน แล้วคลายออก ดูดแล้วคลายๆๆๆๆ อยู่นาน จนในใจฉันเริ่มขุ่นมัว แล้วสบถออกมาเป็นภาษาไทยว่า "อะไรเนี่ยๆๆ" ตามด้วย "ว่ะ" ทุกครั้งที่มีการ "ถุยออก" ของเครื่อง ทำไม อะไรกัน แบงก์ฉันมันสกปรกเหรอออ ไม่เป็นไร เปลี่ยนแบงก์ใหม่ แบงก์นี้ใหม่มาก เอ้า กินเข้าไป เอ หรือจะเอาแบงก์เก่าๆ ก็ได้ เอ้า ยัง เครื่องยังคงพยายามบอกฉันว่า อย่ากินเลย เป๊ปซี่อ่ะไม่ดี ฉันหงุดหงิดจนเดินไปโต๊ะที่นั่งประจำ และบอกรุ่นน้องว่า "ฝากกระเป๋าพี่แป๊บ เดี๋ยวพี่มา ไปจัดการกับไอ้ตู้กดน้ำก่อน" พร้อมทั้งเดินมาดมั่นกลับมาว่า "ฉันจะ "ต้อง" กินเป๊ปซี่ก่อนเข้าห้องสอบบบบบ"
ไอ้ดูจิต ดูใจที่เคยฝึกไว้ ฉันลืมสิ้น ลืมแม้กระทั่งว่า ตัวเองหงุดหงิดนะเนี่ย กิเลสมันพาไปให้คิดแต่ว่า ทำไม อะไรกัน และทำยังไง ฉันถึงจะได้กินเป๊ปซี่และต้องจากไอ้ตู้นี้เท่านั้น ถ้าไปซื้อที่ร้านฟาสท์ฟู๊ดข้างๆ แถวยาวมาก ตัดทิ้งไปได้ จะให้กินน้ำเกลือแร่ต่างๆ ก็ไม่ใช่สไตล์ฉัน เอาไอ้เป๊ปซี่นี่แหละ ดูซิว่า มันจะอะไรกันนักหนา ฉันก็พยายามเปลี่ยนแบงก์ไปเรื่อย ก็ยังไม่เวิร์ค ซึ่งเหรียญฉันมีไม่พอ ก็ให้หงุดหงิดนิดหน่อย แบงก์ใหญ่เช่น แบงก์ห้า แบงก์สิบ หรือกระทั่งแบงก์ร้อยดอลลาร์ ฉันก็มี แต่ตู้เค้าติดป้ายไว้เต็มๆ ว่า รับแต่แบงก์หนึ่งดอลลาร์ เอาซิ ดู๊ นาทีอยากกิน แบงก์ใหญ่ ตู้ก็กระแดะไม่รับ
หลังจากฉันเกือบถอดใจว่า "หรือจะไม่กินก็ได้ "ว่ะ"" ฉันก็ถอยออกมาสามก้าว แล้วก็เดินไปตู้กดน้ำ ฉันออกอาการปล่อยวาง กับตู้เป๊ปซี่ เดินไปยัดแบงก์เดิมใส่ตู้น้ำเปล่า แล้วปัญญาฉันก็เกิด กดให้ตู้มันทอนตังค์ แล้วเหรียญก็ดัง กรุ๋งกริ๋งๆๆๆ ลงมา แล้วฉันก็ยื่นมือไปหยิบเหรียญด้วยสีหน้าบ่งบอกชัยชนะของวัน ว่า อาฮ้า เป๊ปซี่จ๋า ฉันมาแล้วววววว นี่ยังดี ที่เป๊ปซี่ไม่ได้ out of order ไม่งั้นฉันคงลงแดง เพราะความอยากของตัวเอง ที่ไม่รู้จักดู ปัทโธ่
ทางออกของปัญหาบางอย่าง ถ้าเราเข้าใกล้มากเกินไป มัวแต่มอง จ้องอยู่แต่กับปัญหา เหมือนที่ฉันพยายามแล้ว พยายามอีก ดึงดันจะเอาให้ได้ในแบบเดิมๆ บางทีทางออกก็ไม่มีให้เห็นเอาซะเลย ใครว่าความพยายามอยู่ที่ไหน ความสำเร็จอยู่ที่นั่น อาจต้องเพิ่มไปอีกนิดว่า พยายามแล้วช่วยเพิ่มสติปัญญาในแต่ละครั้งของความพยายามด้วย บางทีความสำเร็จอาจมาเร็วกว่าที่คุณคิด แต่ขอแถมอีกนิดว่า ถ้าในการภาวนา อย่าพยายามนะ เพราะพยายามเมื่อไหร่ อยู่ที่เดิมเมื่อนั้น แต่ให้เพิ่มความเพียรจะดีกว่า ดูแล้วรู้ และแค่รู้เท่านั้น แต่กับปัญหาทุกอย่างในบางครั้ง การที่เราเดินถอยออกมา อาจเพียงแค่นิดเดียว แค่นิดเดียวเท่านั้น เราปล่อยให้ตัวเองหลุดออกจากปัญหานั้น เป็นคนดู เป็นคนนอก ไม่หมกหมุ่น มองไปทางอื่นบ้าง คิดถึงสิ่งอื่นบ้าง บางครั้ง อยู่ดีๆ เราก็อาจขบคิดปัญหานั้นได้แบบชัวะๆๆๆ บางทีเราอาจอุทานกับตัวเองก็ได้ว่า "ฮ่วย นั่งคิดตั้งนานไม่ออก ลุกเดินออกมาแค่นี้ สมองแล่น" คุณเคยเป็นมั๊ย
| Create Date : 22 กันยายน 2552 | | |
| Last Update : 22 กันยายน 2552 12:31:41 น. |
| Counter : 584 Pageviews. |
| |
|
| |
|
|
|
คุยกันตามประสาคนท้องและไม่ท้อง
ฉันกับพี่ฉันสนิทกันมาก พี่ฉันเพิ่งแต่งงานไปปีที่แล้ว มาปีนี้ท้องซะแหละ เอ๊ะ ยังไง ตอนนี้พี่ฉันท้องได้ 3 เดือน เพิ่งถ่ายรูปโชว์พุงไปไม่กี่วันก่อน นัยว่าจะถ่ายไปทุกๆ เดือน ดูความเปลี่ยนแปลงของพุงเก็บไว้เป็นที่ระลึก แต่ท้องไม่เห็นโตเลยยย สงสัยเป็นท้องแรก แต่การถ่ายรูปไว้เป็นไอเดียที่เก๋ดีนะ ฉันจำมาจากลูกค้าที่มาจัดงานครบรอบ 1 ขวบให้ลูกเค้า เป็นประเพณีเกาหลีนะ จัดเลี้ยงแล้วก็ให้เด็กจับฉลากว่าโตขึ้นหนูจะเป็นอะไร เช่น มีปากกา มีหูฟังไว้ตรวจคนไข้ มีเงิน มีเข็มกับด้าย (อันนี้สมัยก่อนนะ) และอื่นๆ อีกมากมายที่จะสื่อว่าในอนาคตเด็กจะมีอาชีพอะไร ลูกค้าครอบครัวนี้ทำสไลด์โชว์ว่าเธอถ่ายรูปที่เดียวกันทุกเดือนๆ แล้วท้องก็ยื่นออกมาเรื่อยๆ จนคลอด แถมมีแผ่นฟิล์มอัลตร้าซาวด์มาโชว์ด้วยนะ ฉันว่าเจ๋งดี จะจำเอาไว้ตอนฉันมีน้องมั่ง แต่ต้องหาสามีให้ได้ก่อน 
รูปนี้ถ่ายปีที่แล้ว ตอนที่พี่ฉันยังไม่มีน้อง ชีวิตอยู่ได้ด้วยการเปลี่ยนแปลงจริงๆ แต่ฉันก็ดีใจนะ ที่ฉันจะมีหลานเพิ่มมาอีกคนแล้วววว
พี่ฉันเป็นคนผวนคำไม่เป็น คำทะลึ่งๆ ก็ไม่รู้จักแล้วก็ไม่ค่อยทะเล้น ตึงตังเหมือนฉัน พี่ฉันชอบเปรยว่าคำพวกนี้ฉันคิดได้ไง เค้าคิดไม่ได้ ไม่รู้ว่าพี่ฉันเค้าชมหรือประชด แต่ฉันถือเป็นคำชม เพราะคำส่วนใหญ่ของฉันพูดแล้วพี่ฉันก็ฮาก๊อกแตกทุกที 
แต่ก่อนฉันชอบเล่นซ่อนหากับพี่ฉัน คือฉันเล่นของฉันคนเดียวแหละ แต่พี่ฉันมักเป็นฝ่ายมาหาฉันทุกที มันเป็นภาคบังคับ เวลาพี่ฉันเข้ามาห้องฉันแล้วไม่เจอฉัน เค้าก็รู้เลยว่าต้องหา ล่าสุดฉันไปซ่อนในตู้เสื้อผ้า ปิดประตูตู้เสร็จสรรพ พี่ฉันดันรู้ทัน เปิดตู้มาเจอฉันทันใด แถมไม่ตกใจด้วย เฮ้อ ชักไม่มันส์เลย นี่เป็นเพราะพี่ฉันเริ่มเรียนรู้ว่าฉันชอบซ่อนในที่แปลกๆ แต่ตอนนี้เล่นแบบนี้ไม่ได้แล้ว เพราะมันจะทำให้พี่ฉันกับหลานฉันที่อยู่ในท้องพี่ฉันต๊กกะจายยยยย เดี๋ยวเด็กหลุด ยิ่งช่วงสามเดือนแรกๆ นี้ ต้องระวังให้จงหนัก บางทีแค่ฉันบอกว่า "เฮ้ยยยย" แค่เนี้ย พี่ฉันก็บอกว่า "โอ๊ยยย ตกใจ" แต่เป็นฉันซะอีกที่ "ตกใจ" อิ อิ อิ เพราะไม่รู้ว่าพี่ฉันตกใจอะไรฟ่ะ
แต่พี่ฉันหนะขำง่าย ในดึกสงัดวันนึงบทสนทนามันเลยเป็นแบบนี้ หลังจากที่เราร่ำรี้ เรไร ก็ได้เวลานอนแหละ พี่ฉันบอกให้ฉันเอาพัดลมแบบที่ส่ายได้มาเปิด วันนี้ไม่ต้องเปิดแอร์หล่ะกัน เพราะอากาศเริ่มเย็นแล้ว ฉันเปิดพัดลมเปิดให้มันพัดใส่ตัว แต่พี่ฉันรีบเปิดระดับเสียงดังขึ้นว่า "เปิดให้มันส่ายซิ" ฉันเลยบอกว่า "เปิดส่ายแบบนี้ นานๆ มันจะแวะมาทีอ่ะ แล้วเมื่อไหร่จะเย็น" พูดแค่นี้ พี่ฉันก็หัวเราะท้องคัดท้องแข็ง ฉันเลยถามว่า "หัวเราะอะไรเนี่ย ไม่เห็นมีอะไรเลย" พี่ฉันบอกว่าขำที่ว่า นานๆ มันจะแวะมาที คิดได้ไง.... เอ้า ก็มันเรื่องจริงนี่นา
ตามใจพี่เสร็จ ฉันก็มาล้มตัวนอนข้างๆ พี่ฉันก็บอกว่า "เอ้า รีบนอนเร็วๆ " ฉันก็ว่า " (ว่ะ) ไหน จะให้รีบนอนยังไง บอกวิธีนอนเร็วๆ มาดิ อย่างงี้ยังไม่นอนอีกเหรออออ" พี่ฉันเลยหัวเราะก๊ากอีกที บอกว่า "ก็ให้มานอนเร็วๆ ไง" ฉันเลยว่า "เอ้า ก็เนี่ย นอนอยู่ ยังจะให้นอนเร็วๆ ทำยังไงหล่ะเนี่ย ไหนบอกวิธีมาดิ" พี่ฉันเลยรีบบอกว่า "มัวแต่คุยเล่นอยู่เนี่ย หัวเราะเยอะๆ แบบนี้เดี๋ยวก็ไม่หลับอ่ะเนี่ย อ้าว จะตีสามแหละ" ฉันเลยต่ออย่างรวดเร็วว่า "เอ้า เดี๋ยวไปหมุนนาฬิกาให้ จะได้ไม่ใช่ตีสามมมมม" เท่านั้นแหละ พี่ฉันก็หัวเราะท้องคัด ท้องแข็งอีก บอกว่าพอแล้วๆๆๆๆ
ไม่รู้ว่าฉันพูดฮา หรือว่าพี่ฉันบ้าจี้ อิ อิ แต่ฉันก็รักพี่ฉันคนนี้สุดหัวใจ เพราะมีแต่พี่ฉันเท่านั้นแหละ ที่มักจะขำคำพูดฉันเสมอๆ ถึงแม้บางทีฉันก็ไม่เก็ทว่า ป้าแกขำอะไรของป้าเนี่ยยยยย
| Create Date : 14 กันยายน 2552 | | |
| Last Update : 14 กันยายน 2552 14:40:04 น. |
| Counter : 2877 Pageviews. |
| |
|
| |
|
|
|
|
|
|
) แม่ฉันไม่มีปลอบเลย บอกด้วยว่า ก็เนี่ยไปอยู่นานๆ พอปันปันกลับมาก็คิดถึง (ม่าม้าอ่ะ คนกำลังเศร้า) แม่ฉันบอกอีกว่า "บอกแล้วว่าไม่ให้ไปๆ " แง แง ยิ่งพูดยิ่งคิดถึง แต่แม่ฉันก็สรุปลงท้ายว่า "เดี๋ยวปันปันมาถึงแล้ว ให้โทรไปหา 
" มาคราวนี้แม่ฉันเลยแซวว่า อย่าเป่าปี่แล้วกัน ทีใครทีมัน เพราะปันปันมาแค่ห้าสัปดาห์ แม่ฉันจะได้อยู่กับปันปันหลายเดือนกว่ามาก เพราะงั้นไม่ต้องกลัวว่าม่าม้าจะเหงา 
บวกแบบนี้ 
แต่เพื่อนฉันก็บอกอีกว่า ตอนนี้เค้าก็ไม่ใช่คนดีเด่อะไร (เอ๊ะ ยังไง) แต่เค้าบอกว่าเค้าเข้าใจคนอื่นมากขึ้น สามีเค้าสอนให้เค้าเป็นคนที่เป็นคน เป็นคนที่นึกถึงคนอื่น เข้าใจและยอมรับกับสิ่งที่เกิดขึ้นในชีวิตมากขึ้น ตอนที่เค้ามาทำงานใหม่ๆ ถึงแม้เค้าจะอายุมากกว่า และมีประสบการณ์การทำงานมานาน แต่มาทำที่ใหม่ เพื่อนร่วมงานอายุน้อยกว่า ว่ากล่าวเค้า เค้าไม่พอใจมาก แต่สามีเค้าบอกว่า ยูทำงานมานานก็จริง แต่นี่ที่ทำงานใหม่ สิ่งแวดล้อมใหม่และคุณก็เป็นพนักงานใหม่ ควรจะเคารพและเกรงใจผู้ที่อยู่มาก่อน ให้เชื่อฟังสิ่งที่เพื่อนร่วมงานเตือนและปรับปรุงตัวเอง นี่ยังไง สามีเค้าเตือนแบบนี้ 
ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed
ผู้ติดตามบล็อก : 1 คน [