ความเดิมจากที่ไปพาป๋าไปกินข้าวนอกบ้านในโอกาส(ย้อนหลัง)วันพ่อค่ะ ถ้าไปกินในวันพ่อเลย คนจะแน่นเป็นพิเศษ เลยตกลงเลี้ยงย้อนหลังกัน โดยให้ลูกสาวสองคนเลี้ยงวันละมื้อ วันที่ 6 ธ.ค ป๋าเลือกร้าน ท่าจีนชมจันทร์ ร้านอาหารซีฟู้ด สั่งพอกินสามคนได้ หมดไปเกือบ 800 บาท มื้อนี้น้องสาวเป็นคนจ่าย



พอในวันที่ 7 ธ.ค เป็นคราวของข้าน้อยแล้ว คราวนี้ข้าน้อยไม่ได้ถามป๋าว่าอยากไปกินร้านไหน แต่เป็นคนเสนอเลือกเอง ตอนแรกว่าจะไปกินหมูย่างเกาหลี ที่ห้องอาหาร แดจังกึม หน้าเซ็นทรัลกาดสวนแก้ว จะได้เลยไปเซอร์เวย์สักหน่อย เพราะเพื่อนสาวบอรีเควสว่าอยากนัดออกไปกินอาหารเกาหลีบ้าง แต่เธอไม่รู้ว่าที่ไหนดี เลยให้ข้าน้อยเซอร์เวย์



แต่ป๋าทำหน้าบูดบอกว่าไม่เอา...ไม่ใช่ว่าป๋าเคยไปกินค่ะ แต่ท่านส่ายหน้าไม่เอาพวกเนื้อ เพราะอาหารเกาหลีได้ชื่อว่าเนื้อประเภทสัตว์สี่ขาเยอะ พวกวัว พวกหมู ท่านว่าอายุอย่างท่านนั้น กินแล้วย่อยยาก ซึ่งก็ทำให้ข้าน้อยนึกได้ว่า คนเราเริ่มแก่ตัวนั้น จะกินเนื้อสัตว์หนักได้ยากขึ้นแล้ว จะกินได้อย่างเก่งก็ไก่ ปลา และก็ผัก...ซึ่งผักเป็นเมนูโปรดของป๋า (แต่ป๋าชอบกินผักนึ่ง ต้ม กลิ่นสุดทนจริงๆ = =)



แต่ใช่ว่าเจอโจทย์ยากนี่แล้วจะแพ้นะค่ะ เพราะทำให้ข้าน้อยนึกถึงร้าน 'ผัก' ดังในเชียงใหม่ร้านนึง ที่ได้ยินชื่อมาพอสมควร แต่ยังไม่มีโอกาสได้ไปเลย...คิดว่าที่นี่จะเป็นที่หมายค่ะ



ร้าน Salad Concept





ตอนแรกที่บอกป๋าว่าจะพาไปกินสลัด ป๋าก็โวยขึ้นมาอีกว่า "ตอนเย็นใครเขากินสลัดกัน?" คือความเข้าใจของป๋าคือ ตอนเย็นมันมื้อที่ควรกินหนัก เพราะมาจากการทำงานเหนื่อยในช่วงหลังเลิกงานแล้ว ก็ควรจะกินอะไรทดแทนพลังงานที่เสียไป



แต่ข้าน้อยก็โวยกลับ (ล้อเล่นค่ะ หว่านล้อมต่างหาก) ว่า มื้อเย็นนี่แหละ ควรจะกินเบาๆ เพราะหลังจากกินข้าวมื้อเย็นแล้ว มันเป็นเวลาพักผ่อน ใช้พลังงานน้อย ถ้ากินหนักตอนเย็นแล้วไม่ได้ออกกำลัง มันจะทำให้ท้องอืดและอ้วนง่ายกว่า...สุดท้ายป๋าก็ยอมค่ะ แต่ท่านก็ยังบ่นไม่หายว่า "มีร้านอาหารที่ไหนขายผักสลัดอย่างเดียว มันจะไปรอดเรอะ?" คือท่านไม่ยอมเชื่อว่า ร้านที่ขายอาหารอย่างเดียวจะกิจการดี ท่านดูมาอย่างร้านมังสวริรัต เจ ดูจะขายน้อยได้กว่าพวกร้านอาหารที่มีเนื้อ แต่นี่ขายผักสลัดอย่างเดียวจะไหวเรอะ?



หึหึ ป๋าไม่รู้อะไรเสียแล้ว เดี๋ยวคอยดูก็แล้วกัน



ร้านตั้งอยู่ติดถนนใหญ่นิมมานเหมินส์ค่ะ ตอนแรกข้าน้อยบอกป๋าว่าให้ขับรถอ้อมไปทางเส้นชลประทาน สนามกีฬาสมโภช 700 ปีดีกว่า (บ้านข้าน้อยอยู่แถวโรงบาลนครพิงค์) แต่ป๋าดื้อเงียบอ่ะ...ท่านเล่นเข้าไปแยกรินคำตรงไปเลย ท่านบอกว่าก็แยกนั้นมันอยู่แถวนิมมานฯ พอดี จะต้องไปอ้อมโลกทำไม?



...พอมารถติดแถวรินคำ นั้นแหละค่ะ ท่านก็ไม่เถียงข้าน้อยกลับอีกเลย เพราะตกเย็นบริเวณนั้นจะรถติดมหาบรรลัยมากเป็นเส้นทางที่ถ้าเลี่ยงได้ก็เลี่ยงเถอะค่ะ เพราะรถติดตั้ง 2 ไฟแดงกว่าจะได้ไป แล้วเป็นสี่แยกอีก กว่าจะปล่อยไปได้แต่ละเส้น กินเวลาพอสมควรเลย...ที่ข้าน้อยบอกให้เลี่ยง ก็เพราะไม่อยากเจอแบบนี้แหละ (และโชคร้ายซ้อนเข้าไปอีกว่า วันอังคาร มีถนนคนเดินนิมมานฯ อีกเอ้า! แต่เขาจะปิดเฉพาะซอย ไม่ปิดถนนใหญ่แบบท่าแพหรือวัวลายค่ะ)



...แต่ป๋าก็ยังเป็นคุณพ่อจอมดื้อเงียบไม่หาย ท่านก็ทำโมโหแก้เก้อว่า ถ้าติดไฟแดงรอบที่สามอีก ท่านจะเลี้ยวไปกาดสวนแก้ว ไปหาอะไรกินที่นั่นแทน (ซึ่งข้าน้อยก็คิดเปลี่ยนแผนว่า ท่าจะต้องไปเลี้ยงซิสเลอร์แทน)



ก็ปรากฎว่าผ่านเข้าแถวนิมมานไปได้ค่ะ แต่ก็ยังติดอยู่เหมือนกัน พอป๋าบอกว่าร้านไหน ข้าน้อยบอกให้ขับช้าๆ ไปเรื่อยๆ ก่อน เดี๋ยวพลาด คือข้าน้อยจำได้ว่าร้านอยู่ตรงไหน เพราะสมัยเรียนป.โท คณะข้าน้อยอยู่แถวนิมมานฯ ต้องได้ผ่านเห็นประจำค่ะ แต่ร้านที่ติดถนนใหญ่ มันจะเหมือนๆ กันหมด ต้องค่อยๆ ขับช้าๆ หา ขืนขับเร็วอาจมีสิทธิ์เลยได้ แล้วกลับยากอีกค่ะ เพราะถนนเส้นนี้พอตกดึกแล้วติดมากมาย



แล้วเราก็เจอแล้วค่ะ อยู่หน้านิมมานฯ ซอย 13 พอดี เสียอย่างเดียวไม่มีที่จอดรถของร้าน (ปกติร้านอาหารในนิมมานฯ จะซื้อที่ว่างทำที่จอดรถเฉพาะไว้ให้ลูกค้า) เราเลยต้องไปจอดในซอยแถวหอพักตรงข้ามร้านหน่อย



พอเห็นคนในร้านแล้ว ป๋าถึงกับตะลึงเลยค่ะ เพราะไม่คิดว่าคนจะเยอะขนาดนี่





ป๋าก็ถามข้าน้อยว่า นี่ต้องมานั่งรอหรือเปล่าเนี่ย? ข้าน้อยก็ว่าเข้าไปดูข้างในดีกว่า อาจจะมีที่เสริมก็ได้ ตอนแรกก็เกือบจะไม่ได้ที่นั่งแล้วค่ะ เพราะคนแน่นร้านมาก เราก็เลือกได้มุมที่ตรงข้ามกับเคานเตอร์บาร์พอดี ฟังดนตรีเป็นเสียงเครื่องปั่นน้ำผลไม้ไป จนป๋าบ่น(อีกละ)ว่า ทำไมเขาไม่ไปปั่นในครัว มาปั่นตรงข้ามโต๊ะแขกทำไม หนวกหู



แต่ป๋าก็ไม่ได้หงุดหงิดจนออกจากร้านแต่อย่างใด คาดว่าคงขับรถมาเหนื่อย หมดแรงจะต่อว่าแล้ว เลยต้องทำใจฟังเสียงเครื่องปั่นไปค่ะ





ปล. บอกไว้ก่อนว่า ภาพพรีวิวนั้นมีน้อยกว่าครั้งที่ไปถ่ายร้านท่าจีนชมจันทร์นะค่ะ เพราะลูกค้าแน่น พนักงานก็เดินเสิร์ฟกันแทบจะชน ข้าน้อยก็เลยถ่ายมาได้แค่บางส่วนค่ะ (ขนาดหนังสือเมนูยังถ่ายไม่ได้เลยอ่ะ เพราะพนักงานเร่งจะเอาไปให้ลูกค้าอื่นอีก)



ร้าน salad concept เป็นร้านอาหารที่ขายผักสลัดเป็นเมนูหลักค่ะ เกิดจากสองสาวพี่น้องเจ้าของร้านที่ได้ดูแลคุณพ่อที่ป่วยเป็นโรคมะเร็ง ด้วยผักชีวจิตจนหายขาดจากมะเร็ง ก็เลยเกิดไอเดียอยากทำร้านอาหารสุขภาพ แต่มีจุดขายว่าขายผักสลัดอย่างเดียวให้เป็นจุดเด่นไปเลย โดยผักที่เขาใช้จะเป็นผักสดที่ร้านปลูกเอง ไม่ได้สั่งซื้อมาจากที่อื่นค่ะ



ด้วยความสวยงามการตกแต่งของร้าน จุดขายของร้านที่ไม่มีร้านไหนในเชียงใหม่ทำ (อาจจะพอมีร้านสวนผัก แถวแอร์พอร์ตบ้าง แต่ไม่ได้เน้นการขายสลัดอย่างที่นี่) รวมถึงเจ้าของร้านที่น่ารักทั้งคู่ด้วย (เคยมีข่าวว่า พระเอกหนัง อนันดา มาอุดหนุนที่ร้านนี่ประจำจนมีกลอปซิสว่า แอบมาจีบเจ้าของร้าน ^ ^) รวมทั้งทำเลการตั้งร้านที่อยู่ในแหล่งกินเที่ยวสำคัญของนิมมานฯ ทำให้ร้านนี่เป็นที่รู้จักมากยิ่งขึ้นค่ะ



หลายคนอาจคิดว่า มากินผักสลัดก็คงจะชามเล็ก แต่จะให้ดูภาพของพนักงานที่ตักผักสลัดใส่ในชามเสียก่อน ว่าชาม 'มัน ใหญ่ มาก' ขนาดไหน





เหตุผลที่ชามผักสลัดร้านนี้ต้องใหญ่นั้น เพราะเจ้าของร้านอยากให้ลูกค้าที่มากินได้อิ่มผักจริงๆ โดยไม่ต้องกินเพิ่มอีก เพราะส่วนใหญ่เรามักทานผักสลัดในจานเล็กกัน ทำให้ทานไม่อิ่มและต้องกินของหนักเพิ่ม ก็เลยทำให้ชามใหญ่ๆ จนอิ่มกันไปข้างนึงเลยค่ะ



บรรยากาศภายในร้าน ร้านเปิดตั้งแต่ 10.00-22.00 น. ค่ะ เขาว่าแน่นตั้งแต่เที่ยงแล้ว ยิ่งตกดึกยิ่งแน่นกว่า





กลับมาที่ป๋า จากที่เคยบ่น พอท่านเห็นเมนูแล้ว ก็เหมือนเจอขุมทรัพย์ค่ะ เพราะเป็นผักสลัดที่ท่านชอบจริงๆ ตอนแรกท่านคาดว่าคงจะมีน้อย แต่เห็นเมนูแต่ละอย่างน่าสนใจ ท่านก็เลยเหมือนกับได้เจอร้านในฝันเลยล่ะ (ป๋าข้าน้อยเป็นคนชอบติเรื่องรสชาติมาก จึงมีร้านอาหารโปรดนอกบ้านน้อย)



ถึงแม้ว่าจะขายผักสลัดเป็นส่วนใหญ่ แต่ก็ใช่ว่าจะมีแต่ผักอย่างเดียว เนื้อก็มีเสริมค่ะ ส่วนใหญ่จะเป็นเนื้อสัตว์เบาๆ เช่น ปลา กุ้ง ไก่ ส่วนสัตว์หนักก็มีนิดหน่อย เช่น วัว หมู แต่เป็นชิ้นเล็ก ไม่ใช่ทานในเชิงสเต็กมากนัก เพราะต้องการให้ผักเป็นจุดหลักของชาม (ย้ำว่าชาม ไม่ใช่จานนะ)



ของป๋า เป็นสลัดพลาสต้าแซลมอน เมนูเด่นประจำร้านค่ะ



หน้าตาอาจจะดูจัดไม่สวยสักหน่อย (เหมือนจัดแนวรีบๆ) ให้อภัยได้ว่าร้านคนแน่นจัด ถ้าพนักงานมัวประดิดประดอยอาหาร เดี๋ยวก็ไม่ทันกันพอดี





ส่วนของข้าน้อย เป็นสลัดปลาดอลลี่ชุบแป้งทอดค่ะ เป็นเมนูแนะนำมาใหม่ของร้าน (เห็นหน้าตาการเรียงผักแล้วเชื่อแล้วว่า พนักงานรีบจริงๆ) ราคา 115 บาท



แต่กินเข้าไปแล้ว ผักกรอบหวานใช้ได้เลยทีเดียวค่ะ ขนาดข้าน้อยเป็นคนไม่ชอบทานฟักทองสุดๆ แต่กินฟักทองที่นี่ถึงกับอร่อยเลย แถมมีซอสสลัดมันฝรั่งของโปรดอีก



นอกเหนือจากสั่งเมนูจานหลักได้แล้ว เรายังสามารถสั่งแยกเฉพาะได้เช่น เอาน้ำสลัดงาญี่ปุ่น หรือสั่งผักเพิ่มก็ได้ โดยเขียนเมนูในกระดาษที่ร้านจัดให้ประจำโต๊ะค่ะ





นอกจากเมนูสลัดแล้ว เขายังมีไฮไลต์เป็นน้ำผลไม้ ที่ไม่ใช่น้ำผลไม้ทั่วไป แต่เป็นน้ำข้าวสาลีปั่นค่ะ! ในเมนูเขาก็จะแนะนำว่า เอาผักผลไม้ชนิดใดมาเป็นส่วนผสม ดื่มแล้วได้คุณค่าอะไรบ้าง รักษาโรคอะไรบ้าง นี่ก็เป็นจุดขายอีกอย่างหนึ่งค่ะ



แก้วนี่ของป๋า เป็นน้ำข้าวสาลีปั่นแท้ 100% ที่น่าสังเกตอีกอย่างคือ น้ำผลไม้ที่นี่ไม่ใส่น้ำแข็งเยอะ หรือใช้แก้วทรงสูง ราคาแพงกว่าที่ร้านท่าจีนชมจันทร์ถึง 10 บาท (ทุกแก้ว 60 บาท) แต่ป๋าบอกว่าอร่อยกว่า แทบได้กากใยเยอะกว่าด้วย





ส่วนของข้าน้อย เป็นน้ำข้าวสาลีปั่นเหมือนกัน แต่เพิ่มผลไม้เข้าไปด้วยค่ะ สีเลยออกเข้มๆ กว่าของป๋าหน่อย อันนี้มีพิเศษว่า ช่วยรักษาโรคมะเร็งได้ด้วย









เครื่องดื่มพร้อมอาหาร กับโลโก้ของร้าน









นอกจากผักสลัดแล้ว ที่นี่เขายังมีกาแฟและเค้กธัญพืชเพื่อสุขภาพด้วยค่ะ ราคาเริ่มต้นที่ชิ้นละ 75 บาท (แพงกว่าร้านมองบลังค์ซอยข้างๆ ที่เริ่มต้นชิ้นละ 50 บาท แต่ดูปริมาณได้เยอะกว่า) นี่ถ้าไม่อิ่มสลัด คงได้สั่งมาล้างปากหน่อยล่ะ ^ ^





มื้อนี่หมดไป 300 กว่าบาทค่ะ (น้องสาวที่ไปร้านท่าจีนชมจันทร์ไม่ได้มาด้วยคราวนี้ เพราะติดธุระกลับบ้านดึก) ที่นอกเหนือกว่านั้นคือ สร้างความประทับใจกลายเป็นร้านโปรดของป๋าไปเลยทีเดียว ทำให้ท่านรู้สึกว่า ยังมีร้านที่ท่านได้กินผักอร่อยได้เต็มที่ขนาดนี้





ร้านนี้ให้คะแนนความอร่อย 5 ดาวค่ะ รวมถึงการจัดโต๊ะ สถานที่มีเพียงพอ ร้านสวยงาม จุดขายของร้านดี



เรื่องบริการนั้นพออะลุ่มอะล่วยได้ เพราะไปในช่วงเวลาเร่งด่วนจริงๆ คนเยอะ พนักงานเสิร์ฟเลยไม่มีเวลาจัดหน้าตาอาหารให้สวยงาม หรือแม้แต่ยิ้มให้แขกด้วย = = " อ้อ รวมถึงเสียงเครื่องปั่นน้ำด้วยนะค่ะ เสียงดังมาก ป๋าฝากบอกมา ให้คะแนนโดยรวม 4 ดาว



ก็เป็นอันหมดไดอารี่พาป๋าไปเลี้ยงวันพ่อแล้ว และครั้งหน้าจะไปร้านไหนอีก ข้าน้อยจะนำมาลงให้เน้อ

ดูแผนที่เพิ่มเติม