..........คุณเดโชให้สองแม่ลูกรินนะและฮิคาโตะอาศัยพักในห้องรับรองแขกของคฤหาสน์ชั้นสองคนละห้องซึ่งเป็นห้องหรูหราสมฐานะกำหนดระยะเวลาที่รินนะลาพักร้อนมาสองสัปดาห์ถึงจะพาลูกชายกลับไปญี่ปุ่น

“จำเพลงนี้ได้ไหมคะรักฉันนานนาน...”

รินนะเล่นเปียโนให้วินธรรพ์ฟังหลังจากวันเก่าผ่านมาเนิ่นนานนับสิบปีที่ไม่เคยได้ยินเพลงนี้เลยซึ่งเขายังคงจำได้ไม่เคยลืมนั่งฟังอย่างเยือกเย็น

ส่วนเด็กสองคนพี่น้องเป็นสุขใจจนลืมพ่อแม่ของตัวเองไปเลยนั่งเคียงข้างกันบนโซฟายาวเมื่อน้องสาวยิ้มแก้มบานฟังเสียงเปียโนด้วยกันแม้ฮิคาโตะยังพูดและฟังภาษาไทยไม่ค่อยรู้เรื่องมากนักแต่ภาษาความรักความเอ็นดูสามารถแสดงออกต่อกันได้พี่ชายใช้ปลายนิ้วมือแตะปลายจมูกน้อยนิดของน้องสาวแล้วน้องสาวก็ออเซาะซบแก้มยุ้ยพิงข้างต้นแขนของพี่ชาย

วินธรรพ์เดินกลับเข้ามายังตึกเล็กบ้านที่อยู่ของตนเพื่อค้นหาแวววารินทร์เมื่อไม่เห็นตัวเธอเลยจึงเข้าไปในห้องนอนเจอคนรับใช้ทำความสะอาดห้องอยู่จึงถามหาภรรยาของตน

“คุณแวววารินทร์ไม่อยู่ค่ะให้เรียนคุณวินธรรพ์ว่าไปค้างคืนที่บ้านคุณแม่หลายวันค่ะ ...จนกว่าคุณผู้หญิงญี่ปุ่นคนนั้นจะกลับไปญี่ปุ่น”

เจ้าของบ้านตึกเล็กเป็นอันหมดคำถามเมื่อได้รับคำตอบจากคนรับใช้เช่นนั้นรู้สึกตัวว่าครอบครัวกำลังมีปัญหาแล้วไม่ยอมพูดจากันต่อไปคงต้องใช้เวลายาวนานกว่าจะสะสางได้แน่

..........วันรุ่งขึ้นวินธรรพ์พาฮิคาโตะและรินนะไปโรงพยาบาลเพื่อตรวจสุขภาพและตรวจดีเอ็นเอเพื่อเป็นหลักฐานยืนยันทางสายเลือดจะได้ใช้ดำเนินการอื่นใดในอนาคต

“ฉันไม่ได้รักพี่ทาคาระอยู่ด้วยกันไปอย่างนั้นฉันไม่มีความสุขเลยนับตั้งแต่คุณบอกเลิกฉันแล้วฉันต้องกลับไปแต่งงานที่ญี่ปุ่นเพราะท้องก่อนแต่ง ถึงทุกวันนี้ฉันยังรักคุณอยู่นะคะวินธรรพ์ถ้าฉันหย่า... เราจะกลับมาเป็นคนรักกันอีกได้ไหมคะ”

มีโอกาสอยู่ลำพังในห้องผู้อำนวยการรินนะถึงกล้าพูดจาสารภาพความในใจ

ไม่มีใครบอกว่าหน้าห้องผู้อำนวยการโรงพยาบาลนั้นมีภรรยาของผู้อำนวยการมายืนแอบฟังอยู่แล้วจู่ๆ เธอได้เปิดประตูเข้าไปทันที

“อยากกลับไปเป็นคนรักกันอีกก็ได้ค่ะฉันจะหย่าให้ ตกลงไหมคะคุณวินธรรพ์”

แวววารินทร์ถามด้วยน้ำเสียงประชดประชันเต็มที่สายตาคมดุดันนั้นจ้องมองแต่ใบหน้าผู้เป็นสามี

คนเป็นสามีฟังแล้วเข้าใจได้ว่าเธอคงคิดแค้นด้วยความหึงหวงและคิดจะตัดรอนกันด้วยอารมณ์โมโหชั่ววูบ

“ผมไม่เคยคิดจะหย่ากับคุณเลยนะคุณแวววารินทร์เพราะผมรักคุณคนเดียว”

รินนะหลุบสายตาลงมองพื้นจิตใจตกไปวูบหนึ่งกับคำบอกรักภรรยาของเขาต่อหน้าเหมือนว่าวินธรรพ์ไม่เหลือเยื่อใยให้เธออีกแล้ว

“รักฉันคนเดียว?แต่คุณมีลูกกับผู้หญิงคนโน้นคนนี้ไม่เคยบอกฉันเลยเพิ่งมารู้ตอนเขามาแสดงตัวกันแล้วต่อไปจะมีใครมาแสดงตัวกันอีกฉันเหนื่อยใจค่ะเพราะฉันมีลูกให้คุณไม่ได้เป็นหมันฉันแค่มีทะเบียนสมรสที่เปล่าประโยชน์เราคงต้องแยกกันอยู่แล้วล่ะค่ะ”

นั่นเป็นบทสรุปจากภรรยาถูกต้องตามกฎหมายที่วินธรรพ์ต้องยอมปล่อยไปก่อนเพราะยังมีเรื่องต้องสานต่ออีกมากมายคือเรื่องลูกชายแท้จริงของเขาซึ่งการมีลูกเป็นยอดปรารถนาที่เขาอยากมีผู้มาสืบสกุล

..........ผลการตรวจออกมารวดเร็วในไม่กี่วันยืนยันว่าฮิคาโตะคือสายเลือดแท้จริงของวินธรรพ์กับรินนะหมดกังวลแล้วเขาจึงต้องไปจัดการเรื่องของแวววารินทร์ที่บ้านแม่ยาย

“ผมจะให้ลูกผมที่เกิดกับรินนะมาอยู่ที่บ้านด้วยส่วนเรื่องแม่ของลูกผมไม่คิดคืนดีเพราะเราต่างมีครอบครัวกันไปแล้วผมไม่ยอมหย่ากับแวววารินทร์แน่นอนเพราะผมรักภรรยาของผมจริงครับผมไม่ได้รักผู้หญิงญี่ปุ่นคนนั้นแล้วถ้าผมมาพูดให้แวววารินทร์กลับไปอยู่บ้านคงไม่สำเร็จคุณแม่ช่วยบอกให้แวววารินทร์กลับบ้านผมทีสิครับ”

คุณกลีบผการับฟังข้อเรียกร้องของลูกเขยด้วยไม่อยากให้ลูกสาวของตนต้องเป็นแม่หม้ายหย่าสามีเชื่อใจว่าลูกเขยยังคงรักลูกสาวตนจริงแต่เป็นเพราะแวววารินทร์เจ้าคิดเจ้าแค้นรักวินธรรพ์มากเลยแค้นมากหากปล่อยไปอาจแตกแยกถึงขั้นหย่าร้างกันจนได้จำเป็นต้องช่วยพูดไล่ให้บุตรสาวกลับไปอยู่บ้านสามี

“วินธรรพ์เขาแค่จะเอาลูกชายของเขาไว้แค่นั้นไม่เอาแม่ของลูกหรอกเพราะทางนั้นเขามีลูกมีผัวอยู่แล้วเหมือนกันเด็กผู้ชายกำลังเข้าวัยรุ่นอีกไม่นานเดี๋ยวก็ถูกส่งไปเรียนต่อต่างประเทศหรือไม่ก็ติดผู้หญิงมีครอบครัวไปมัวมาอยู่บ้านแม่อย่างนี้จะไปรู้เรื่องอะไรถ้าวินธรรพ์เปลี่ยนพินัยกรรมยกมรดกอะไรให้ลูกของเขาแล้วเราจะได้อะไรแม่ว่าลูกน่าจะกลับไปรักษาผลประโยชน์ของเรามากกว่านะแล้วถ้าลูกแววของแม่อยู่ร่วมกันกับลูกเลี้ยงไม่ได้ก็ค่อยคิดหาทางแกล้งมันให้กลับบ้านเมืองมันไปซะสิ”

เป็นคำแนะนำจากมารดาผู้หวังดีต่อบุตรของตนแต่ไม่เป็นมิตรต่อผู้อื่นผู้ใดเอาเสียเลยแต่คำพูดเหล่านั้นใช้ได้ผลทำให้แวววารินทร์กลับไปอยู่บ้านสามี

..........แม้จะกลับมาอยู่ตึกเล็กบ้านสามีแล้วแวววารินทร์ยังตั้งแง่กับสามีโดยการแยกห้องนอนออกมานอนคนเดียวซึ่งวินธรรพ์ยอมตามใจภรรยาในขณะเดียวกันเขากำลังยุ่งอยู่กับการดูแลจัดหาโรงเรียนที่เหมาะสมสำหรับให้ลูกชายเขาได้เข้าเรียนเนื่องจากเป็นเด็กต่างชาติต้องเรียนภาษาไทยให้รู้เรื่องมากกว่าที่เป็นอยู่

ตื่นเช้ามาแล้วแวววารินทร์ให้หงุดหงิดที่ได้เห็นภาพความน่ารักระหว่างสองพี่น้องจนนึกหมั่นไส้มหาศาลอยากจะทำลายรอยยิ้มและความสุขที่มีต่อกันเหล่านั้นไม่มีผู้หญิงคนไหนรักลูกของศัตรูโดยเฉพาะผู้หญิงที่มารักมาชอบสามีของตนเหล่านั้นเธอถือเป็นศัตรูความรักทั้งสิ้นเธอเกลียดมากโดยเฉพาะลูกชายของรินนะที่เจ้าหล่อนมาสารภาพรักอยากจะหย่ากับสามีแล้วกลับมารักกับวินธรรพ์

“พี่ฮิกกี้ของเดหวา”

เดหวายังเห่อที่มีพี่ชายไม่หายกระโดดกอดเอวพี่ชายทางด้านหลังขณะเดินเล่นอยู่บนสนามหญ้า

ฮิคาโตะจับตัวน้องสาวไว้แล้วกอดอุ้มเข้าเอวได้สบายด้วยน้องสาวนั้นเบามากตัวยังเล็กสมกับเด็กแปดขวบค่อยพาเดินเล่นไปรอบบริเวณสวนข้างบ้านต่างยิ้มหัวเราะให้กันอย่างร่าเริงทั้งคู่ยังอยู่ในวัยบริสุทธิ์ที่มีแต่ความจริงใจให้ต่อกัน

ขณะเดียวกันแวววารินทร์เรียกคนสวนมาสั่งงานเป็นความลับพร้อมให้เงินค่าจ้างหลายพัน

“ไปจับตะขาบมาให้ได้สักสี่ห้าตัวใส่ขวดแก้วมาให้ฉันนะแล้วต้องปิดปากเงียบเก็บเป็นความลับห้ามบอกใคร นี่เป็นงานพิเศษให้เงินพิเศษ”

..........หลังอาหารค่ำเด็กหญิงเดหวาถูกคุณแวววารินทร์เรียกไปใช้งานบางอย่างที่ไม่น่าใช้เด็กไปทำเลยด้วยซ้ำนั่นคือให้แอบเข้าไปในคฤหาสน์ของคุณเดโชไปยังห้องรับรองแขกชั้นสองซึ่งเป็นห้องนอนของฮิคาโตะการแอบเข้าไปทำได้ไม่ยากเนื่องจากเป็นช่วงเวลาที่คนในบ้านอาบน้ำกันบ้างดูโทรทัศน์กันบ้างยังไม่มีใครเข้าห้องนอนของตนเอง

เดหวาถือขวดแก้วอย่างขยะแขยงตัวตะขาบมีพิษขนาดใหญ่ห้าตัวที่เลื้อยยั้วเยี้ยอยู่ภายในขวดแก้วเปิดผ้านวมที่คลุมเตียงจากนั้นค่อยเปิดฝาขวดแก้วแล้วรีบเทตะขาบห้าตัวนั้นโยนใส่เข้าไปในผ้านวมทุกอย่างทำไปตามคำสั่งจากผู้ที่เด็กหญิงเรียกว่าแม่อยู่ทุกวัน

“ทำอะไรนะเดหวา”

ฮิคาโตะทักทายน้องสาวตัวน้อยโดยไม่คิดหวาดระแวงสิ่งใดหลังจากเข้าห้องมาอย่างเงียบเชียบไม่ทันสังเกตเห็น

เดหวาตกใจจนสะดุ้งรู้สึกว่าตัวเองทำความผิดอาจจะถูกจับได้มือสั่นรีบปิดปากขวดแก้วแล้วซ่อนไว้ข้างหลัง

“เปล่าค่ะหนูไม่ได้ทำอะไร”

“แน่ะ! ซ่อนอะไรไว้ข้างหลังเอามาให้พี่ดูนะ”

ฮิคาโตะคิดว่าน้องสาวคงกำลังล้อเล่นเห็นน้องถอยหลังคิดหลบหนีจึงจับไล่ไขว่คว้าได้เห็นขวดแก้วแวบหนึ่งจะแย่งมาให้ได้แต่มันกลับหลุดมือของน้องสาวและตกลงแตกกลายเป็นเศษแก้วกระจายบนพื้นห้อง

ฉับพลันไม่ทันคาดคิดเดหวาถอยหลังไปเหยียบเศษแก้วแล้วมันก็บาดเข้าฝ่าเท้าขวาทำให้ตกใจกับความเจ็บจี๊ดแล้วเห็นเลือดไหลออกจากปากแผลทันที

“กรี๊ดดด!”

แวววารินทร์รีบติดตามมาดูผลงานที่ตนได้สั่งลูกสาวไปเห็นเลือดจากแผลของเดหวาออกจะตกใจจึงตะโกนเรียกคนรับใช้

“ใครก็ได้มาช่วยเดหวาเร็วถูกพี่ชายแกล้งผลักหกล้มเลือดไหลใหญ่แล้ว”

แวววารินทร์ส่งเสียงดังออกไปล้วนเป็นคำมดเท็จใส่ร้ายป้ายสีที่ฮิคาโตะไม่ค่อยเข้าใจด้วยยังไม่รู้ภาษาไทยแตกฉานนัก

รินนะได้ยินเสียงเอะอะในห้องนอนบุตรชายตนจึงรีบวิ่งเข้ามาดูด้วย

พี่เลี้ยงของเดหวาเข้ามาอุ้มตัวเด็กหญิงลงไปทำแผลในห้องปฐมพยาบาลพาให้พวกผู้ใหญ่ทั้งบ้านไปรวมตัวกันเพื่อสอบถามความจริงด้วยทั้งคุณเดโชคุณนายสายสมรและวินธรรพ์

ซึ่งรินนะรู้ภาษาไทยดีจึงแปลให้ลูกชายรู้เรื่องด้วย

“ผมไม่ได้ผลักน้องนะครับน้องล้มไปเหยียบเศษแก้วเอง”

หลายคำถามพูดรัวเร็วประดังเข้ามาให้ฮิคาโตะผู้ไม่รู้ภาษาไทยต้องงงตอบไม่ได้เพราะฟังไม่ค่อยรู้เรื่อง

“ขวดแก้วอะไร”

“เดหวาเข้าไปห้องฮิกกี้ทำไม”

ทุกคำถามเหล่านั้นแวววารินทร์ช่วยพูดตอบแทนแต่ยังคงเป็นคำตอบเท็จใส่ร้ายฮิคาโตะอยู่นั่นเอง

“ขวดขนมมั้งคะ เดหวาคงเข้าห้องหวังจะเล่นกับพี่ชายแต่ถูกพี่ชายผลักเลยล้มทับขวดแก้วแตกบาดตัวเอง”

“ฮิกกี้ไม่ได้ผลักเดหวาเดหวาล้มไปเองอย่าใส่ร้ายลูกชายฉันสิ”

รินนะช่วยเถียงแทนบุตรชายตนแล้วผู้ใหญ่ทั้งหลายต่างแยกย้ายกันไปไม่สนใจเรื่องที่ทั้งสองคุณแม่เถียงกันเนื่องจากพอจะเดาออกว่าพวกเขาไม่ค่อยชอบกันเพราะอะไร

เพราะเดินเองไม่ได้แล้วพี่เลี้ยงจึงให้เดหวาขี่หลังกลับตึกเล็กเพื่อเข้าห้องนอนพักผ่อนรักษาแผลที่เท้า

..........ตกดึกฮิคาโตะแอบเข้าไปยังตึกเล็กในห้องนอนของเดหวาเพราะเป็นห่วงบาดแผลของน้องสาวเมื่อพบหน้าน้องสาวเขาลงนั่งบนเตียงเคียงข้างกันแล้วน้องร้องไห้น้ำตาไหลอาบแก้มกอดคอของเขา

“พี่ฮิกกี้เรารักกันไม่ได้แล้วแม่แวววารินทร์บอกให้เดหวาเกลียดพี่ฮิกกี้คอยแกล้งไม่ให้พี่อยู่ที่นี่ในขวดแก้วที่แตกที่จริงมีตะขาบตั้งห้าตัวพวกมันคงอยู่ในที่นอนของพี่ฮิกกี้นั่นล่ะอย่าเข้าไปนอนนะน่ากลัวที่สุด”

ฮิคาโตะฟังรู้เรื่องแค่ว่าเรารักกันไม่ได้แค่นั้นก็เศร้าแล้ว... ส่วนคำพูดคำอื่นของเดหวาเขาพยายามจำเอาไปถามแม่ของเขา

รินนะได้ฟังลูกชายบอกเล่าโดยแปลจากคำพูดที่จำมาจากเดหวาแล้วถึงเข้ามายังห้องนอนของฮิคาโตะเปิดผ้านวมดูให้ตกใจ! เห็นตะขาบหลายตัวเลื้อยพล่านบนที่นอน

แน่นอนว่าฮิคาโตะขยะแขยงไม่อยากนอนห้องนี้แน่

“นอนห้องนี้ไม่ได้แล้วลูกแม่ไปนอนรวมกับแม่ที่ห้องแม่เถอะ”

ฮิคาโตะนอนกอดแม่แล้วทำน้ำเสียงเศร้าเอ่ยถามโดยไม่ได้ร้องไห้อย่างน้อยเขาก็รู้แล้วว่าน้องสาวไม่ได้ตั้งใจเกลียดเขาหากแต่ถูกแม่เลี้ยงเสี้ยมสอน

“แม่ครับทำไมพวกเขาต้องเกลียดเราด้วยโดยเฉพาะแม่ของเดหวาเขาไม่อยากให้เราอยู่ที่นี่ เดหวาบอกว่าเขาสอนให้เรียกผมว่า...ทายาทอสูร มันหมายถึงอะไรครับแม่”

รินนะอธิบายอย่างยาวให้ฟัง...แล้วรู้สึกสงสารบุตรชายของตนและเศร้าใจกับตัวเองที่เห็นวินธรรพ์หมดรักหมดเยื่อใยในตัวเธอแล้ว

“ถ้าเขาไม่รักแล้วไม่อยากให้เราอยู่ที่นี่เราสองคนแม่ลูกก็กลับญี่ปุ่นไปด้วยกันเถอะนะ”