..........แม้อยู่ในมหาวิทยาลัยจะได้พูดคุยทานข้าวด้วยกันแต่หลังเลิกเรียนตอนเย็นวินธรรพ์ไม่สามารถขับรถไปส่งรินนะที่บ้านได้ในเมื่อมีพี่ชายของเธอขับรถมารับจึงทำได้แค่เพียงมายืนเมียงมองแม้อยากแนะนำตัวเองทำความรู้จักกับพี่ชายของคนรักแต่ใครจะกล้าถือวิสาสะเข้าไปพูดคุยกับชาวต่างชาติโดยไม่มีใครชักนำผ่านไปหลายวันจนกระทั่งเย็นวันหนึ่งที่ไม่มีพี่ชายของรินนะมารับเพราะติดธุระตอนเย็นแต่บังเอิญวินธรรพ์ติดเรียนจนถึงเวลาหัวค่ำจึงตั้งใจไปหาเธอที่บ้านตอนสามทุ่ม

วินธรรพ์มาถึงประตูรั้วหน้าบ้านไม่เห็นคนในบ้านเลยทั้งคนขับรถและแม่บ้านมีเพียงรถของพี่ชายรินนะจอดอยู่คันเดียวเขาสันนิษฐานอยู่ในใจว่าคนรับใช้ทั้งสองอาจออกไปธุระด้วยกันเห็นประตูรั้วไม่ได้ล็อคกุญแจแสดงว่าภายในบ้านยังมีคนอยู่เขาจึงเปิดเข้าไปข้างในบ้านเงียบเชียบไม่มีใครอยู่ชั้นล่างจึงเดินขึ้นไปชั้นบนใจจดจ่ออยากเจอหน้ารินนะในห้องนอนของเธอเมื่อมาถึงหน้าห้องลองหมุนลูกบิดปรากฏว่าไม่ได้ล็อคจึงเปิดประตูห้องนอนของรินนะได้โดยง่ายดาย

แต่สิ่งที่เขาได้พบเจอต่อหน้าต่อตาตัวเองทำให้ช็อกจนหัวใจแทบหยุดเต้นไปชั่วขณะ!รู้สึกอย่างกับว่าไม่อยากมีลมหายใจอยู่ต่อไปด้วยไม่อยากเชื่อในสิ่งที่ประสบพบเห็น...

รินนะกำลังหลับในสภาพเปล่าเปลือยโดยมีพี่ชายนอนกกกอดไว้สภาพเปล่าเปลือยด้วยเช่นกันนอนอยู่ภายใต้ผ้าห่มผืนเดียวกันแบบที่พี่ชายและน้องสาวทั่วไปเขาไม่นอนด้วยกันในลักษณะเช่นนี้วินธรรพ์เดินออกจากห้องนั้นมาอย่างเงียบเหงาก่อนที่ทั้งสองจะรู้สึกตัวตื่นกันขึ้นมาไม่อยากคิดลึกนึกไปไกลว่าถ้าพวกเขาสองคนไม่ใช่พี่น้องกันล่ะ?!กับสิ่งที่เห็นนั่นมันคืออะไร ปวดเจ็บในหัวใจ...ใจคอไม่ดีไม่อยากให้เป็นเช่นนั้นเลย

..........วินธรรพ์คอยเฝ้ารอที่จะถามในสิ่งที่สงสัยค้างคาใจกับคนที่คิดว่าเขาคือพี่ชายของรินนะ

“เมื่อวานผมบังเอิญผ่านไปแถวบ้านของรินนะเลยแวะเข้าไปเยี่ยมเห็นประตูบ้านไม่ได้ล็อคและทั้งบ้านเหมือนไม่มีคนอยู่เลยเดินเรื่อยไปจนถึงห้องนอนเห็นคุณนอนกอดรินนะคุณเป็นพี่ชายแท้ๆของรินนะใช่หรือเปล่าครับมันแปลกนะครับที่นอนกอดกันในลักษณะแบบ... ไม่ใส่เสื้อผ้า! ขอโทษที่ผมถือวิสาสะเกินไปเข้าบ้านคนอื่นโดยไม่บอกกล่าว”

ทาคาระได้ฟังคำถามจากปากของวินธรรพ์แล้วให้นึกคาดเดาได้ว่าเพื่อนชายของรินนะคนนี้คงสนิทกับรินนะมากเกินปกติธรรมดาไม่เช่นนั้นคงไม่กล้าถือวิสาสะเดินเข้าบ้านคนอื่นและเข้าไปจนถึงห้องนอนนึกเช่นนั้นให้รู้สึกหึงหวงว่าที่คู่หมั้นของตนจึงจำเป็นต้องแสดงตัวให้รู้ในสถานะว่าใครเป็นใคร

“ผมไม่ใช่พี่ชายของรินนะแต่เป็นเพื่อนของพี่ชายและกำลังจะหมั้นกับรินนะถ้าเธอเรียนจบแล้วกลับญี่ปุ่นเพราะฉะนั้นที่นายไปเห็นเรานอนกอดกันมันไม่แปลกหรอกแล้วนายล่ะเป็นใครแค่เพื่อนรินนะหรือแอบหลงรักรินนะคิดเป็นแฟนอย่างนั้นใช่ไหม”

วินธรรพ์ใจเสียกับคำตอบแน่ชัดจากปากของทาคาระนึกเจ็บปวดแปลบปลาบขึ้นมาในใจรู้สึกถูกทรยศหักหลังจากคนรักถึงนาทีนี้ไม่มีหน้าจะบอกใครว่าตนเป็นคนรักของรินนะเพราะไม่รู้อะไรเกี่ยวกับญาติพี่น้องของคนรักเลยสักอย่างไม่รู้แม้กระทั่งว่าเธอมีคู่หมั้น!

“ไม่ครับผมแค่เพื่อนร่วมมหาวิทยาลัยแค่รู้จักกับรินนะธรรมดาแค่นั้นครับ”

..........วินธรรพ์คอยหลบหน้ารินนะไม่ให้คนขับรถของเขามาจอดในลานจอดรถเดียวกันกับรถของรินนะจึงทำให้ไม่ค่อยได้เจอกันและเขาไม่ยอมรับโทรศัพท์จากเธอ

แน่นอนว่านั่นทำให้เธอต้องร้อนใจไม่เข้าใจในเหตุผลจึงอยากได้พบเจอพูดคุยกับเขาแล้วเธอก็ตามเขาจนเจอที่คณะแพทย์ศาสตร์ แต่กลับได้เจอสีหน้าเย็นชา

“ผมได้พูดคุยกับคู่หมั้นของคุณแล้วที่ชื่อทาคาระนั่นที่คุณโกหกหลอกลวงผมว่าเขาเป็นพี่ชายของคุณที่แท้ไม่ใช่ผมถึงไม่อยากยุ่งเกี่ยวกับคู่หมั้นของคนอื่น”

“ฉันไม่ได้รักเขาเรายังไม่ได้เข้าพิธีหมั้นกันฉันถึงหนีจากญี่ปุ่นมาเมืองไทยเพื่อหาใครสักคนที่ฉันรักวินธรรพ์... ฉันไม่ได้หลอกคุณนะคะ ฉันรักคุณ”

“เก็บความรักของคุณไว้สำหรับว่าที่คู่หมั้นของคุณเถอะผมได้เห็นกับตาตัวเองที่บ้านของคุณเขานอนกอดคุณบนเตียงแค่นั้นมันก็มากเกินคำบรรยายแล้วว่าคุณกับคู่หมั้นลึกซึ้งกันขนาดไหน”

“ฉันไม่ได้ตั้งใจมีอะไรกับเขาฉันถูกปลุกปล้ำขืนใจฉันไม่เต็มใจเลยฉันมีคุณคนเดียวเป็นคนที่ฉันรักที่สุดและเป็นผู้ชายคนแรกที่ได้ความบริสุทธิ์ของฉันไปและที่สำคัญตอนนี้ฉันกำลังท้อง... คุณคือพ่อของลูกฉันคนเดียวเท่านั้น”

“คุณท้อง?!คงไม่ใช่ลูกผมหรอก บอกคู่หมั้นของคุณหรือยังล่ะเขาอาจดีใจจนรีบพาคุณกลับไปญี่ปุ่นเพื่อแต่งงานเลยก็ได้ต่อจากนี้ไปผมจะไม่ยอมพบคุณอีก ไม่คบคุณเป็นเพื่อนผมขอบอกลาและอวยพรล่วงหน้าให้คุณและคู่หมั้นได้ครองคู่อยู่ร่วมกันตลอดไป ขอให้เราอย่าได้มาพบเจอกันอีกเลยลาก่อน...”

วินธรรพ์กล่าวเช่นนั้นด้วยความหึงหวงผิดหวังในความรักเป็นทิฐิมานะในใจจะไม่ยุ่งเกี่ยวกับผู้หญิงที่มีคู่หมั้นแล้วไม่เคยบอกเหมือนมาหลอกทำให้เขาหลงรัก

รินนะน้ำตาไหลได้แต่ยืนร้องไห้พูดอะไรไม่ออกนอกจากมองเขาหันหลังให้ค่อยเดินจากไป ...จากกันนับแต่วันนั้นมา

..........แม้วินธรรพ์จะขี้อายแต่รักของเขาลึกซึ้งติดตรึงจดจำฝังใจยามเจ็บปวดผิดหวังมันเหมือนดั่งเขาดำดิ่งลงสู่ก้นเหวลึกเกินกว่าใครจะนึกถึง

ก่อให้เกิดการตัดสินใจไปจากเมืองไทย...ไปจากบ้านอันอบอุ่นของคุณปู่คุณย่า วินธรรพ์ที่หัวใจสลายตัดใจจากความรักที่ผิดหวังไปเรียนต่อปริญญาโทยังประเทศสหรัฐอเมริกานับจากนั้นเขาไม่เคยมีความรักกับสาวคนไหนอีกเลยจนกระทั่งเรียนจบกลับมาเมืองไทย...นั่นเป็นความหลังครั้งเก่าที่ผ่านเลยไปไม่หวนกลับคืน

..........เด็กชายฮิคาโตะมัทสึมูระ เริ่มเติบโตย่างเข้าวัยรุ่นอายุสิบสามปีแต่จิตใจยังเป็นเด็กชายที่โหยหาความอบอุ่นของครอบครัวทั้งที่เขาดูเหมือนมีพร้อมทั้งพ่อบุญธรรมซึ่งเป็นลุงหรือคือพี่ชายของแม่ที่แท้จริงมีพร้อมทั้งแม่บุญธรรมและเป็นที่เอ็นดูของพี่สาวพี่ชายแต่เขากลับใฝ่ฝันอยากเจอคนสำคัญอีกคนในชีวิตที่เขายังไม่เคยเห็นหน้ามาก่อน

“ผมอยากเจอพ่อที่แท้จริงครับแม่”

ในหัวใจของรินนะซ่อนความรักความหลังครั้งเก่าเอาไว้ไม่เคยลบเลือนเมื่อบุตรชายอันเป็นสุดที่รักร่ำร้องเรียกหาให้นึกถึงอยากเห็นหน้าอยากพบเจอคนรักเก่าอีกครั้งหนึ่ง

“ลูกจะได้เจอพ่อที่แท้จริงแน่จ้าฮิกกี้”

ปิดเทอมฤดูร้อนของบุตรชายคนโตของรินนะเธอส่งจดหมายไปถึงเมืองไทยสองฉบับด้วยข้อความเดียวกันโดยส่งไปทั้งที่บ้านใหญ่และที่โรงพยาบาลซึ่งวินธรรพ์เป็นผู้อำนวยการโรงพยาบาลเนื่องจากเกรงว่าผู้รับจะไม่ได้รับ

แน่นอนว่าถึงมือผู้รับแน่แต่จดหมายที่ส่งไปทางบ้านใหญ่นั้นแวววารินทร์ได้ถือวิสาสะเปิดอ่านก่อนแล้วมันทำให้เธอเจ็บปวดทั้งโกรธเคืองหึงหวงความรู้สึกมากมายถูกเก็บกดซ่อนไว้ในใจ

..........ในห้องผู้อำนวยการโรงพยาบาลเอกชนบนตึกสูงชั้นที่แปดวินธรรพ์กำลังนั่งมองเหม่อออกไปนอกหน้าต่างกระจกใสบานใหญ่มองเห็นรถไฟฟ้าอยู่ไม่ห่างไกลความหลังความรักครั้งแรกได้เจือจางลางเลือนไปนับตั้งแต่ได้พบแวววารินทร์สาวสวยที่คุณปู่ของเขาจัดการให้แต่งงานด้วยกันนั่นเป็นไปด้วยความเต็มใจของทั้งสองฝ่ายต่างรู้สึกชอบพอกันตั้งแต่แรกเห็นทุกวันนี้เขายังนึกขอบคุณที่เคยอกหักจากความรักครั้งแรกเพราะถ้าสมหวังในความรักครั้งนั้นคงไม่มีโอกาสได้มาเจอคนที่หัวใจของเขารู้สึกรักมากกว่าและได้ชื่อว่าเป็นภรรยาของเขาไม่ใช่ผู้หญิงที่กลายเป็นภรรยาของคนอื่น

ข้อความในจดหมายมีใจความว่า...

ยังจำฉันได้ไหมรินนะสาวญี่ปุ่นที่รักคุณแล้วถูกตัดสัมพันธ์ ปัจจุบันฉันแต่งงานกับพี่ทาคาระแล้วครอบครัวมีความสุขดีฉันส่งคนมาสืบข่าวของคุณรู้ว่าคุณแต่งงานแล้วและมีลูกสาวเพียงคนเดียวคงมีความสุขดีใช่ไหมคะ

ฉันสงสารลูกชายคนโตที่อยู่อย่างไม่มีความสุขเหงาและเฝ้าคิดถึงพ่อที่แท้จริง ได้โปรดสงสารลูกของเราด้วยขอแค่ให้ลูกได้พบหน้าพ่อแท้จริงสักครั้งพร้อมกันนั้นฉันได้แนบหลักฐานการตรวจดีเอ็นเอยืนยันทางการแพทย์ของญี่ปุ่นว่าฮิคาโตะไม่ใช่ลูกของพี่ทาคาระทำให้เขารังเกียจลูกคนโตของฉันจนอยู่ร่วมกันไม่ได้ฉันถึงต้องยกให้เป็นลูกบุญธรรมของพี่โทชิพี่ชายแท้จริงของฉัน

ถ้าคุณวินธรรพ์สงสัยว่าลูกชายคนโตของฉันใช่ลูกที่แท้จริงของคุณหรือไม่ก็ขอให้แพทย์ช่วยตรวจพิสูจน์ดีเอ็นเอ

ฉันยังรักและคิดถึงคุณเสมอไม่เคยเปลี่ยนขอให้เราสองแม่ลูกได้พบหน้าคุณสักครั้งได้ไหมคะ

รินนะ

..........วินธรรพ์ส่งจดหมายตอบกลับไปเป็นการนัดหมายให้มาพบกันที่คฤหาสน์ของคุณปู่เดโชซึ่งครั้งหนึ่งเขาเคยพารินนะมาที่นี่ครั้งแรกตอนเพิ่งเริ่มรักกัน

ในวันอาทิตย์เป็นวันหยุดของคนทำงานประจำทั้งวินธรรพ์และแวววารินทร์ราวกับเป็นวันนัดรวมญาติอันมีคุณกลีบผกามารดาของแวววารินทร์คุณสายสมรผู้เป็นยายของเดหวากับเด็กหญิงเดหวาและคุณปู่เดโชเจ้าของคฤหาสน์ทุกคนรวมตัวกันอยู่ภายในห้องรับแขกต่างตั้งตารอคอยพบหน้าญาติรับเชิญที่เพิ่งค้นหากันเจอและแล้วทุกคนถึงได้เห็นเด็กชายวัยแรกรุ่นร่างสูงโปร่งไม่เกิน170 เซนติเมตรก้าวเท้าเข้ามายืนมองหน้าทุกคนพร้อมรินนะผู้เป็นมารดาที่ยังคงสาวอ่อนกว่าวัยใบหน้าน่ารักและเธอบอกบุตรชายให้ยกมือไหว้คุณปู่เดโชเป็นบุคคลแรกซึ่งถ้านับญาติกันต้องเรียกว่าเป็นปู่ทวดของเด็กชายฮิคาโตะ

“ชื่อฮิกกี้หรือ?ท่าทางเป็นเด็กตัวสูง เค้าหน้าเหมือนวินธรรพ์นะ”

คุณเดโชเอ่ยพลางมองพิศใบหน้าเด็กหนุ่มแรกรุ่นรุ่นเหลนแล้วเชื่อในทันทีว่าเป็นเลือดเนื้อเชื้อไขของวินธรรพ์ผู้เป็นหลานชายแน่นอนด้วยบล็อกใบหน้าที่ละม้ายคล้ายคลึงกัน

ส่วนวินธรรพ์ลุกขึ้นมายืนมองพินิจใบหน้าของผู้เป็นลูกชายคนโตของรินนะที่เธอบอกว่าเป็นสายเลือดของเขาความจริงส่วนลึกคือดีใจที่มีลูกชายตัวโตขนาดนี้แต่ความไม่คุ้นเคยไม่เคยเลี้ยงดูกันมาแต่อ้อนแต่ออกทำให้ขัดเขินที่จะแสดงความรักออกมาเมื่อแรกเจอหน้ากับลูกชายที่แท้จริง

ในหัวใจเด็กชายฮิคาโตะวาดฝันวันได้พบหน้าพ่อแท้จริงหวังว่าผู้เป็นพ่อจะเข้ามาโอบกอดอย่างอบอุ่นและยิ้มแย้มดีใจพร้อมกับเรียกเขาว่าลูกของพ่อแต่มันไม่เป็นไปตามหวัง ...วูบหนึ่งรู้สึกเหงา

เด็กหญิงเดหวาให้รู้สึกตื่นตาตื่นใจตื่นเต้นที่ได้เห็นผู้เป็นพี่ชายเนื่องจากตลอดมาเป็นลูกคนเดียวไม่มีเพื่อนเล่นเลยเคยนึกอยากมีน้องเป็นเพื่อนแต่พ่อแม่ไม่ยอมมีน้องสักทีทำให้เหงาแต่ตอนนี้ตัวเองอายุแปดขวบเมื่อรู้ตัวว่ามีพี่ชายอายุสิบสามปีแล้วดีใจมากกว่าการได้มีน้องเสียอีกลุกขึ้นมายืนเลียบเคียงพ่อวินธรรพ์ทำท่าอยากพูดคุยกับพี่ชาย

สำหรับฮิคาโตะ...การได้พบเจอหน้ากันครั้งแรกเห็นว่าเดหวาเหมือนตุ๊กตานางฟ้าในชุดผ้าชีฟองสีฟ้าฟูฟ่องผมเปียทั้งสองขนาบข้างแก้มยุ้ยแย้มยิ้มให้อย่างกับได้มองดูดอกไม้บานยามเช้าให้ความรู้สึกแจ่มใสสดชื่นความเหงาในหัวใจปลาสนาการไปเสียสิ้น

“คนนี้พี่ชายของหนู”

เสียงหวานเหมือนลูกนกคีรีบูนน้อยเอ่ยเจื้อยแจ้วเด็กหญิงตัวต่ำเตี้ยนิดเดียวแหงนมองคอตั้งบ่าเพื่อมองใบหน้าผู้เป็นพี่ชายพร้อมทั้งมือน้อยนิดนั้นจับกำนิ้วมือเรียวยาวจากมือขนาดใหญ่กว่าของเด็กชายที่อยู่ในฐานะพี่ชาย

“น้องสาวตัวน้อยของพี่”

ฮิคาโตะเอ่ยกับเด็กตุ๊กตานางฟ้าด้วยใจรู้สึกรักเอ่อท่วมท้นมากมายยิ่งกว่าการได้ชื่นชมของชอบใจทั้งหลายทั้งมวลที่ควรค่าเพราะนี่คือสิ่งมีชีวิตที่เรียกว่าน้องสาวอย่างกับว่าเราเกิดมาเพื่อเป็นของกันและกันเมื่อถึงวันเวลาที่เราได้พบเจอ