 |
 |
 |
 |
 |
|
 |
 |
|
|
| 1 | 2 | 3 | 4 | 5 | 6 | 7 |
| 8 | 9 | 10 | 11 | 12 | 13 | 14 |
| 15 | 16 | 17 | 18 | 19 | 20 | 21 |
| 22 | 23 | 24 | 25 | 26 | 27 | 28 |
|
|
| |
|
|
| 16 กุมภาพันธ์ 2552 |
|
|
 |
|
|
|
|
|
| |
|
 |
 |
 |
 |
|
|
|
|
|
| |
ดอรี่ตะลุยเซินเจิ้น ตอนที่ 2 เค้าบอกว่ามาเซินเจิ้นให้มาช็อปปิ้ง แต่..... (ตอนย่อยที่ 1)
.....แต่ทำไมดอรี่ถึงไม่ได้อะไรเลยก็ไม่รู้ค่ะ 
คือว่า ดอรี่เพิ่งจะมีวันว่างให้ไปสำรวจก็เสาร์ (วันวาเลนไทน์) ที่ผ่านมาเองค่ะ ดอรี่ถามเพื่อนที่ออฟฟิสมาแล้วว่าที่ไหนที่ดัง ๆ มั่ง เค้าก็สถานที่ช็อปปิ้งมา ซึ่งก็ตรงกับที่ดอรี่ได้ยินมาเหมือนกัน ดอรี่ก็เลยกะว่าวันเสาร์จะไปสำรวจดูซักหน่อย เผื่อได้อะไรติดไม้ติดมือมามั่ง
ที่หมายแรก : Hua Qiang Bei
เพื่อนบอกว่าใกล้สุด ถ้าเทียบกับตงเหมิน (เดี๋ยวมาเล่าค่ะ) นั่งแท็กซี่ไปประมาณ 50 หยวน นั่งรถเมล์ก็ประมาณครึ่งชั่วโมงถึง ตอนแรกดอรี่ก็ว่าจะนั่งแท็กซี่ไป ง่ายดี เพราะคนที่นี่เค้าไม่พูดภาษาอังกฤษกันเลย ดอรี่ใช้ภาษาใบ้ซะส่วนมาก 5555 แต่คิดไปคิดมา ไหน ๆ เวลาก็เหลือเฟือแล้ว เลยไปนั่งรถเมล์สำรวจเมืองเลยดีกว่า อย่างมากถ้าหลงก็ค่อยนั่งแท็กซี่ต่อเอา ไม่น่ายาก
ดอรี่ก็เลยตัดสินใจนั่งรถเมล์สายที่เพื่อนแนะนำ สาย 317 นั่งจากหน้าโรงแรม สถานี Baicao Yuan (ไป๋ เฉ่า หยวน) ไปลงที่ Hua Qiang Bei (หัว เฉียง เป่ย) เพื่อนบอกแล้วว่าค่าโดยสาร 3 หยวน ดอรี่เลยยื่นให้กระเป๋ารถเมล์ 5 หยวน เผื่อเหลือ เผื่อขาด โชคดีเค้าฟังดอรี่รู้เรื่อง ฮ่าๆๆๆ แต่ถึงฟังไม่รู้เรื่อง ดอรี่ก็มีแผนสอง คือเพื่อนเขียนภาษาจีนไว้ให้แล้ว หุหุ ไปถึงก็ยื่นเลย 
นั่งไปก็ลุ้นไป เพราะไม่รู้ว่าไอ้ที่จะไปอ่ะมันอยู่ตรงไหน นั่งไปประมาณ 10 นาที ไปผ่าน shopping mall อันนึง คิดในใจว่า "ใช่อันนี้ไม๊น้อออ" แต่เงี่ยหูฟังดูแล้ว ก็ไม่เห็นเค้าจะมีคำว่า หัว ๆ เป่ย ๆ อะไรเลยซักอย่างเลยตัดสินใจว่า เอาวะ ไม่ลงละกัน เสี่ยงนั่งต่อก่อน อีกอย่าง เพิ่งไม่กี่ป้ายเอง ไม่น่าจะถึงเร็วขนาดนี้ แล้วรถก็วิ่งต่อไปเรื่อย ๆ ซึ่งคนก็เยอะขึ้น ๆ เสียงก็ดังขึ้น ๆ เพราะคนจีนชอบตะโกน ไม่รู้ทำไม  ดอรี่ก็ต้องพยายามเงี่ยหูฟังว่าเค้าถึงไหนกันแล้ว จริง ๆ ก็ไม่รู้หรอกค่ะว่าถึงไหน แต่ก็พยายามจับคำสำคัญเอา ถ้าไม่ หัว ไม่ เป่ย ก็ไม่น่าจะใช่ หุหุ 
และแล้ว 30 นาทีผ่านไป ดอรี่ก็ไปสะดุดตากับป้ายบอกทางภาษาจีนอันนึง คือมันเป็นทางแยกน่ะค่ะ แล้วป้ายก็ชี้ไปสามทาง มีทางนึง ตัวหนังสือมีสามตัว ดอรี่เดาว่า น่าจะอันนี้มั้ง แล้วก็จริงดังคาด พี่กระเป๋ารถเมล์ก็ตะโกนมาว่า Hua Qiang Bei ดอรี่ก็ลุกเลย กะว่าเตรียมตัวก่อน คนเยอะมาก ก็เล็ง ๆ แล้วว่าข้างหน้าน่าจะออกง่ายกว่า เพราะประตูตรงหลังคนเยอะ พอถึงสถานี พี่คนขับรถ คิดยังไงก็ไม่รู้ พี่แกไม่เปิดประตูหน้า ดอรี่ก็ติดคนข้างหน้าอยู่ จะบอกให้เค้าเปิดประตูก็ไม่รู้จะพูดยังไง ใจก็คิดว่า "เค้าต้องลงประตูหลังกันเหรอวะ" (ซึ่งตอนนั้นก็ไม่ได้คิดว่าตอนที่ตัวเองขึ้นรถมา ก็มีคนลงทั้งประตูหน้า ประตูหลัง  ) ดอรี่ก็เริ่มลนลาน ดันตัวเองไปข้างหลัง คนก็เยอะ แถมคนใหม่ขึ้นมาอีก พอจังหวะที่จะถึงประตู ประตูก็ปิดทันที! 
ดอรี่เลยต้องไปลงป้ายหน้า ซึ่งจริง ๆ ถือว่าโชคดี เพราะที่ช็อปปิ้งอยู่ป้ายนี้ (ไม่เห็นมีใครบอก) ป้ายนี้ชื่อว่า Hua Qiang Dong (ถ้าฟังไม่ผิดนะคะ) เลยถือเป็นความโชคดีในโชคร้ายที่ลงป้ายก่อนหน้าไม่ทัน 
พอลงจากรถ ก็ไม่รู้จะไปไหนดี คนเยอะไปหมด เลยตัดสินใจหาอะไรกินก่อน เพราะมันก็จะสิบโมงแล้ว มองไปมา เห็น McDonald เลยเดินไปเลย เพราะตอนที่อยู่โรงแรมก็ไม่ได้กินอะไรเป็นชิ้นเป็นอันมานานแล้ว ชีวิตอยู่มาได้ด้วยบะหมี่ถ้วย (คือดอรี่สื่อสารกับคนจีนไม่ค่อยรู้เรื่องน่ะค่ะ เลยขี้เกียจไปร้านอาหาร ที่ไปบ่อยหน่อยก็ Pizza Hut แถวออฟฟิส แต่พอดึกหน่อยก็ไม่กล้าไป เลยหาอะไรง่าย ๆ มากินในห้องแทนดีกว่า...ชีวิตรันทดเหลือเกิน)
พอหม่ำ Mac Fish หมด ก็ออกเดินสำรวจ ห้างที่ไปกิน อยู่ชั้นแรกเห็นมีแต่ของเด็กเต็มไปหมดเลย เลยขึ้นบันไดเลื่อนไปชั้นสอง แต่ก็ยังเป็นเสื้อผ้าเด็กอยู่ เลยตะหงิด ๆ ออกเลยดีกว่า พอออกมาถึงได้รู้ว่า ที่เข้าไปอ่ะ เป็นห้างเด็ก ชื่อ Children World หรือ Kids World อะไรซักอย่าง จำไม่ได้ (ก็เป็นดอรี่นี่นา )
วันนี้มีแต่คนมาเดินขายดอกไม้เต็มไปหมด เพราะเป็นวันวาเลนไทน์ คนส่วนมากก็เดินมาเป็นคู่ เชอะ เราเดินคนเดียวก็ได้  แต่ก็นั่นแหละ คนโสดก็ต้องเดินคนเดียวเป็นธรรมดา เศร้า นอกเรื่องอีกละ เวรกรรม 
ดอรี่เดินไปมา ผ่านห้างอีกสองสามห้าง ฝั่งตรงข้ามก็เป็นที่ขายพวกของ electronics ไม่ได้มีอะไรมากเลย มีคนมายืนขายแผ่นปลอมเต็มไปหมด สรุปแล้วเดินอยู่ครึ่งชั่วโมง ไม่ได้อะไรเลย 
เลยตัดสินใจว่า งั้นไปตงเหมินละกัน น่าจะมีอะไรหน่อย เห็นมีแต่คนเขียนถึงตงเหมินบ่อยว่าเหมือนสยามบ้านเรา แต่พอคิดได้ ก็ไม่รู้ว่าไอ้ตงเหมินนี่ ถ้าจะไปจาก Hua Qiang Bei ต้องไปยังไง  ว่าจะโทรไปถามเพื่อนคนจีนแต่ก็ไม่อยากรบกวนเค้า วันวาเลนไทน์ต้องอยู่กับภรรยา ดอรี่เลยตัดสินใจว่า เอาวะ กลับไปตั้งหลักที่โรงแรมก่อน ว่าแล้วก็นั่งรถสายเดิมกลับ Baicao Yuan
มันเริ่มยาวกว่าที่คิดแฮะ สงสัยวันนี้จะได้แค่นี้ล่ะค่ะ ไว้พรุ่งนี้ดอรี่มาเล่าเรื่องตงเหมินต่อ ถ้าไม่ยากมากก็จะต่อด้วยวัดบนเขาที่ไปมา แต่ทั้งนี้ทั้งนั้นก็ขึ้นอยู่กับความขยัน(น้อย) ของดอรี่ด้วยนะคะ หุหุ
เจอกันตอนหน้าค่ะ
| Create Date : 16 กุมภาพันธ์ 2552 |
| Last Update : 16 กุมภาพันธ์ 2552 19:26:32 น. |
|
13 comments
|
| Counter : 1333 Pageviews. |
 |
|
|
โดย: wayoflife  วันที่: 17 กุมภาพันธ์ 2552 เวลา:10:27:31 น. |
|
|
|
| โดย: yoja วันที่: 3 มีนาคม 2552 เวลา:13:25:49 น. |
|
|
|
| โดย: wayoflife วันที่: 5 มีนาคม 2552 เวลา:14:56:06 น. |
|
|
|
| โดย: KyBlueSky วันที่: 13 มีนาคม 2552 เวลา:13:39:13 น. |
|
|
|
| โดย: yoja วันที่: 28 มีนาคม 2552 เวลา:22:07:15 น. |
|
|
|
| โดย: yoja วันที่: 4 เมษายน 2552 เวลา:13:10:49 น. |
|
|
|
| โดย: wayoflife วันที่: 11 เมษายน 2552 เวลา:10:37:46 น. |
|
|
|
โดย: be-oct4  วันที่: 12 มิถุนายน 2552 เวลา:14:53:26 น. |
|
|
|
| โดย: Arriya_Ann วันที่: 22 กรกฎาคม 2552 เวลา:6:38:56 น. |
|
|
|
| โดย: KyBlueSky วันที่: 22 มิถุนายน 2553 เวลา:18:11:11 น. |
|
|
|
|
|
| |
|
|
|
|
|
|
|
ดอรี่ก็ต้องพยายามเงี่ยหูฟังว่าเค้าถึงไหนกันแล้ว จริง ๆ ก็ไม่รู้หรอกค่ะว่าถึงไหน แต่ก็พยายามจับคำสำคัญเอา ถ้าไม่ หัว ไม่ เป่ย ก็ไม่น่าจะใช่ หุหุ 
) ดอรี่ก็เริ่มลนลาน ดันตัวเองไปข้างหลัง คนก็เยอะ แถมคนใหม่ขึ้นมาอีก พอจังหวะที่จะถึงประตู ประตูก็ปิดทันที! 
แต่ก็นั่นแหละ คนโสดก็ต้องเดินคนเดียวเป็นธรรมดา เศร้า 
ว่าจะโทรไปถามเพื่อนคนจีนแต่ก็ไม่อยากรบกวนเค้า วันวาเลนไทน์ต้องอยู่กับภรรยา ดอรี่เลยตัดสินใจว่า เอาวะ กลับไปตั้งหลักที่โรงแรมก่อน ว่าแล้วก็นั่งรถสายเดิมกลับ Baicao Yuan 
ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed
ผู้ติดตามบล็อก : 1 คน [
คิดถึงดอรี่น๊า
จุ๊บบบบ