ความผิด ในความถูก
พระโพธิญาณเถร (ชา สุภทฺโท)

วันหนึ่งข้าพเจ้ากลับจากภารกิจ โยมเช่ารถสองแถวให้ไปส่งที่วัด ข้าพเจ้ารู้สึกแปลกใจเมื่อเห็นสภาพรถคันนั้น เพราะค่อนข้างจะสกปรกทั้งขี้โคลนและทั้งฝุ่น ทั้งภายนอกและภายในของรถเปรอะเปื้อนชนิดไม่ธรรมดา ที่ว่าไม่ธรรมดาก็เพราะว่ารถคันนั้นเหมือนไม่มีใครเอาใจใส่ดูแลรักษา ข้าพเจ้านั่งคู่คนขับ เวลาขยับตัวนิดบิดตัวหน่อยต้องคอยปิดจมูกเพราะฝุ่นมันคลุ้งไปหมด จึงอดที่จะถามคนขับไม่ได้ว่า..
โยม! ทำไมไม่ทำความสะอาดเช็ดถูรถเสียบ้างล่ะ?
แกรีบสวนกลับอย่างมั่นใจทันทีว่า
โถ...ท่าน ..อนิจจัง ถึงจะล้างจะเช็ดประเดี๋ยวมันก็สกปรกอย่างเก่าอีกนั่นแหละ แล้วแกก็จาระไนเรื่องอนิจจัง ทุกขัง อนัตตา ว่าไปโน้น

ถูกของแกเหมือนกัน นึกในใจว่าเจอของจริงเสียแล้วเรา เลยย้อนถามแกเป็นทีเล่นทีจริงว่า

โยม..ถ้าสมมติว่าจานข้าวเรากินแล้วไม่ต้องล้างดีไหม? เพราะอะไร ? เพราะประเดี๋ยวก็ใส่กินอีก เสื้อผ้าใส่แล้วไม่ต้องซักดีไหม ? เพราะประเดี๋ยวก็สกปรกอีก ฯลฯ

ปรากฏว่าแกนิ่งอึ้งพูดไม่ออกเหมือนกัน พอส่งข้าพเจ้าถึงวัดแกก็รีบกลับ ชนิดไม่พูดไม่จา จึงทำให้ข้าพเจ้านึกถึงคำสอนของหลวงพ่อชาประโยคหนึ่งว่า " มั น ถู ก แ ต่ มั น ผิ ด " ช่างเป็นคำพูดที่ลึกซึ้งจริง ๆ คนเราส่วนมากไม่ได้คิดว่าผิดมันก็มีอยู่ในถูกเหมือนกัน บางทีทำผิดแต่จะเถียงเอาถูก หรือทำถูกแต่คนอื่นเขาว่าผิด ไม่พอใจก็ไปต่อว่าเขา ที่ถูกอยู่แล้วก็เลยผิดไปอีก นี้เรียกว่าจะเถียงเอาถูก ในก็เลยผิด





บางส่วนจาก คำนำ
ความผิด ในความถูก


โดย กนฺตสาโรภิกฺขุ
วัดป่าอัมพวัน
๕ กรกฎาคม ๒๕๔๔