ไม่ค่อยได้รีวิวนิยายของสนพ.อรุณสักเท่าไรนะคะพอดีว่าฟีน่าอ่านอยู่ไม่กี่คนค่ะ และเนตรนภัสก็คือหนึ่งในนักเขียนที่อ่านอยู่รีวิวก็เลยจะเข้าข่ายนานๆมีอ่านกันทีหนึ่งนะคะ


ถ้าหากคำสัญญาสมัยเด็กๆ จะเป็นสิ่งที่เรียกว่าใครกันเล่าจะไปจำได้แต่กลับกลายเป็นคนหนึ่งยังจำ อีกคนกลับลืม และเมื่อคนที่จำอยากจะสานต่อให้เป็นจริงแต่คนที่ลืมและไม่ต้องการรื้อฟื้นมันอยากจะหนี ทางเดียวที่มีก็คือลักพาตัว แต่ถ้านี้คือการลักพาตัวคงจะแปลกมากมายเพราะกลับถูกจับได้อย่างรวดเร็วทว่าความลับที่ถูกเปิดโปงก็ไม่เห็นจะต่างจากสภาพที่เป็นอยู่เพียงแต่เปลี่ยนจากการถูกบังคับเป็นตกปากรับคำแบบไม่ทันตั้งตัวเสียนี้เรื่องที่เหมือนถูกมัดมือชกยังไม่ทันเคลียร์ก็เกิดเรื่องวุ่นวายที่เกือบคร่าชีวิตของจำเลยรักสาวคนนี้ แถมยังมีความจริงที่ว่าแผนลักพาตัวแปลกๆนี้มีเงื่อนงำที่น่าสงสัยอีกมากมายซึ่งทุกอย่างมันมาจากคำว่ารักของพระเอกล้วนๆ


เห็นชื่อคนเขียนก็รู้แนวนิยายกันเลยค่ะว่านิยายจะมาทางไหนเพราะปกตินิยายของเนตรนภัสจะเน้นนิยายแนวอบอุ่น น่ารัก เนื้อเรื่องไม่เคร่งเครียดไม่ดรามา ไม่มีตัวร้ายแบบนางอิจฉาตามละครหลังข่าว ความรักไม่มีอุปสรรคแบบรักสามสี่ ห้าเส้า แต่จะมีปมประเด็นอื่นในการเล่าเรื่องเสียมากกว่าค่ะ


เรื่องนี้เริ่มต้นเรื่องด้วยพล็อตที่เป็นหนึ่งในพล็อตคลาสสิคฮิตของนิยายจับตัว ลักพา กักขัง อะไรทำนองนั้น แต่ทุกอย่างไม่ได้เป็นเรื่องความแค้นระหว่างตระกูลจับผิดตัวหรือว่าจับมาใช้หนี้มหาศาลแต่เพราะเธอเองกำลังจะหนีการหมั้นหมายระหว่างกันต่างหากแถมด้วยปริศนาบางอย่างที่ต้องอ่านเองจะเข้าใจว่าจับมาเพื่ออะไร


อย่างที่เกริ่นไปแล้วว่าเห็นชื่อคนเขียนก็รู้ทางกันไปแล้วว่างานนี้รอดปลอดภัยสไตล์นิยายซีนน้ำตาท่วมจอ จะเป็นการเล่าความรักแบบที่พูดได้ว่าพระเอกต้องพยายามทำคะแนนกันหน่อยเนื่องจากสาวเจ้าเหมือนจะไม่ได้มีใจให้เขาสักเท่าไร ดูจะเกร็งๆเวลาเจอกันด้วยซ้ำสถานการณ์บังคับให้ต้องมาใกล้ชิดแบบไม่เต็มใจเลยทำให้นางเอกจำเป็นต้องรู้จักเขามากขึ้นเปิดเผยให้เห็นตัวตนของผู้ชายคนหนึ่งที่มีคุณสมบัติไม่ยากเลยที่จะทำให้เธอเปิดใจยอมรับเขาเข้ามาง่ายๆแม้บทบาทผู้ร้ายสมัครเล่นจะก่อความรู้สึกไม่ดีก่อน หากความเป็นสุภาพบุรุษคนที่มีเหตุผล มีน้ำใจอย่างล้นเหลืออย่างที่เขาไม่ได้เสแสร้งทำหรือความเอาใจใส่เล็กๆน้อยๆ ซึ่งเขามีให้ ทำให้สาวพยศหัวรั้นแบบนางเอกต้องหวั่นไหวกันง่ายๆ ก็ประมาณว่าถ้านางเอกเป็นสาวที่เรียกว่าเฮี้ยวพอควร ก็ควรได้ผู้ชายแบบพระเอกไว้ปราบเขาเหมือนพี่ชายที่ให้เอาอกเอาใจก็ได้ แต่ก็ปรามเธอได้อย่างพอประมาณเลยทีเดียว


เนื้อเรื่องอาจจะไม่ได้มีอะไรเข้าข่ายหวือหวามากๆแต่สนุกตรงที่ว่า จริงๆก็พอเดาได้ว่า ทำไมนางเอกถึงถูกพระเอกลักพาตัวมาซึ่งเหตุผลในตอนแรกมันเปิดเผยมาก และคิดไว้แล้วว่าต้องมีใครเป็นผู้สมรู้ร่วมคิดแต่เหตุผลหลักใหญ่ใจความมาเข้าใจก็ตอนเฉลยเนี่ยเองว่า ด้วยเหตุผลนี้หรือเนี่ย เป็นเหตุผลที่ประหลาดมากไม่ค่อยจะมีแบบนี้ด้วยน่ากลัวมาก อย่างที่บอกว่านิยายเนี่ยพล็อตหลักของมันมีอยู่ไม่มากหรอกค่ะ ขึ้นต้นและลงท้ายไม่ต่างกันสักเท่าไรแต่มันจะต่างกันตรงที่การนำเสนอว่าระหว่างทางการสู่การจบเรื่องจะใช้ประเด็นอะไรบิดมันใส่ลูกเล่นให้มันบ้าง จะทำให้มันน่าติดตามมากขึ้น ไม่เช่นนั้น เมื่อตัวเนื้อนิยายเป็นนิยายแนวเบาๆไม่ได้มีประเด็นอื่นมาให้ตื่นเต้นมากนัก การทิ้งปมความสงสัยในใจนางเอกว่าอาจจะมีเหตุผลที่ถูกลักพาตัวมามากกว่าแค่เธอคิดจะหนีการหมั้นหมายทำให้เรื่องน่าสนใจและอ่านได้จบ ไม่เช่นนั้น มันจะกลายเป็นนิยายแนวเรื่อยๆมาเรียงๆ มากเกินไปค่ะ เพราะปัญหาของนิยายแนวใสๆก็คือมันอบอุ่นมากจนบางมันไม่มีอะไรกระชากความรู้สึกคนอ่านได้แบบรักสุดๆหรือเกลียดตัวละครสุดๆ ได้


ระหว่างที่อ่านไปก็รู้เลยว่าคนเขียนใส่หลายๆอย่างที่มาจากตัวเองแน่นอน ซึ่งก็ไม่แปลกเพราะถ้าเขียนเรื่องที่ไกลตัวและตัวเองไม่มีประสบการณ์นั้นๆ คงจะไม่เข้าใจจริงๆอย่างเช่นเจ้าบ๊อง น้องหมาร็อตไวเลอร์ที่บ๊องสมชื่อ ฟีน่าเคยเห็นในเฟซคนเขียนแล้วนึกท่าทางเจ้าบ๊องออกเลย หรือแม้แต่อาการไม่ถูกกับกลิ่นดอกพญาสัตบรรณซึ่งฟีน่ากลับชอบกลิ่นของมันมาก เพราะมันหอมดีแต่คนที่ไม่ชอบจะรู้สึกว่ามันหอมแรงและหอมเอียนๆ ชวนให้วิงเวียนกันเลยทีเดียวอาการของนางเอกในเรื่องจึงเป็นอาการที่ก็เคยเห็นคนเขียนบ่นว่าพ่ายแพ้เจ้าพญาสัตบรรณนี้เอาเรื่องเลย เวลาบรรยายก็เลยทำให้รู้สึกว่านางเอกเป็นคนที่แพ้กลิ่นดอกไม้ชนิดนี้จริงๆ ก็เพราะคนเขียนเขาแพ้จริงๆ


หรือการที่เรื่องนี้ใช้เบื้องหลังของเรื่องในแทบภาคใต้ จะเห็นถึงความแตกต่างของวัฒนธรรมการกินบางประการที่ยอมรับว่าไม่เคยรู้มาก่อนค่ะ เช่น กินปาท่องโก๋กับน้ำตาลทรายแค่คิดก็ว่าหวานแล้ว แต่เอ๊ะ แล้วทำไมเราถึงกินกับนมข้นหวานได้ล่ะ มันก็หวานพอกันคงเป็นเพราะวัฒนธรรมการกินที่ต่างกันไปตามภูมิภาคนั่นเองค่ะ


ความรู้สึกของตัวเองหลังจากอ่านจบแล้วอย่างแรก เพราะฟีน่าอ่านของเนตรนภัสมาทุกเล่ม รู้ทางกันมาล่ะ ดังนั้นฟีน่าจึงคุ้นเคยและรับรู้แล้วว่านิยายของเขาจะไม่ได้เล่นฉากแบบระทึกใจมากๆหรือเล่นกับอารมณ์แบบบีบคั้นจิตใจจนอยากจะหลั่งน้ำตาให้กับตัวละคร เป็นนิยายแนวค่อยๆเล่าเรื่องให้ตัวละครดำเนินความสัมพันธ์กันไปอย่างค่อยเป็นค่อยไปน่ารักและอบอุ่นเสียมากกว่าค่ะ ไม่ได้หวือหวามาก เลิฟซีนไม่มี ตัวละครจะสมบูรณ์แบบประเภทเติบโตในครอบครัวอันอบอุ่นน่าอิจฉาเป็นตัวแทนของความสมบูรณ์แบบพร้อมของนิยาย ความอึมครึมของตัวละครจะไปอยู่กับตัวร้ายหมด


ดังนั้นคนที่ชอบนิยายที่ไม่อยากเสพดรามาอ่านแล้วสบายๆ อบอุ่นดี เพราะพระเอกแสดงออกตั้งแต่แรกแล้วว่าชอบนางเอกอยากเป็นแฟนกับเธอ เหลือแต่นางเอกที่ยังไม่แน่ใจตัวเองเท่าไรแม้ว่าจะเคยเจอกันแว้บๆเสมอมาเพราะว่าทั้งสองครอบครัวติดต่อทำธุรกิจกัน จนได้มาใกล้ชิดถึงได้ค้นพบมุมที่น่ารักของพระเอกอ่านเรื่องนี้ผ่านนะคะ แต่สำหรับคนที่ชอบความตื่นเต้น เร้าใจ ลุ้นมากๆชอบเนื้อหานิยายแนวกระชากความรู้สึกแบบสุดขั้วความรู้สึกอาจจะวางตั้งแต่กลางเล่มได้นะคะเพราะเนื้อเรื่องมันเป็นแนวนิยายครอบครัวที่แสนน่ารักมากกว่าค่ะ เรื่องเข้าใจผิดหึงหวงต่อปากต่อคำก็ไม่มีนะคะ อาจจะมีหึงหวงบ้างเล็กน้อยพอประมาณ มีบู๊ระทึกขวัญพอสมควรเพื่อให้นิยายมีรสอื่นบ้าง ไม่งั้นเอียนและเลี่ยนมากมาย ซึ่งใครคิดว่าจะลองเสพนิยายสไตล์นี้ก็ลองดูนะคะเผื่อว่าจะแนว

ฟิลิเซียน่า