แม้แพรวเพชรจะถูกผูกพันด้วยกฏหมายกับชายที่ขึ้นชื่อว่าสามีตีทะเบียน หากแต่หัวใจของเธอกลับไม่เคยเป็นของเขา แต่เป็นของชายอีกคน เผ่าภาคิน ชายเดียวในดวงใจที่จากเธอไปถึงสี่ปี หากแต่บาดแผลแห่งความรักจะผ่านมาเนิ่นนานเท่าไร ทว่ามันก็ยังสดใหม่ในความทรงจำเสมอ แต่คนที่เพียบพร้อมเช่นเธอควรจะลืมเผ่าภาคินได้แล้วไม่ใช่หรือ เพราะเขาได้ตายไปแล้ว และแพรวเพชรควรที่จะรักมอบหัวใจรักให้กับชายที่ชื่อว่าสามีที่ถูกต้องตามกฏหมาย ถ้าไม่เพราะอดีตมันกำลังจะกลับมาหลอกหลอนเธอ

สี่ปีที่ผ่านมาเปลี่ยนผู้ชายที่ไม่มีอะไรเลยในชีวิตให้มีทุกอย่างได้ เผ่าภาคินควรจะต้องขอบคุณผู้หญิงที่เขาเคยรักสุดหัวใจอย่างแพรวเพชรใช่ไหม ที่เธอแปรเปลี่ยนความรักเป็นยาพิษ บาดแผลบนร่างกายที่เกือบคร่าชีวิตเขาและมารดาไม่อาจเทียบเท่ารอยแผลเป็นในหัวใจ วันนี้เผ่าภาคินกลับมาในฐานะใหม่ ไม่ใช่ไอ้ขี้แพ้ ไร้ทรัพย์สินคนเดิมอีกต่อไป และถึงเวลาที่เขาจะเอาคืนแพรวเพชรให้สมกับความหน้าซื่อใจคดของเธอ

มันคงเป็นฝันร้ายที่ลึกลงไปคือฝันดีเป็นที่สุด เผ่าภาคิน ผู้ชายที่เธอคิดว่าเขาได้จากไปกลับมายืนอยู่ตรงหน้าเธอ หาก ณ เวลานี้เขาไม่ใช่ชายคนเดิมที่รักเธอสุดหัวใจอีกต่อไป แพรวเพชรรู้ดีว่าสิ่งที่ต้องการเรียกเก็บจากเธอคือดอกเบี้ยแห่งความแค้น หากถ้าเธอหมดรักในตัวเขาไปแล้ว สงครามในครั้งนี้แพรวเพชรอาจจะมีวันชนะ แต่เมื่อใจของเธอยังคงรักเขาอยู่เต็มหัวใจ แพรวเพชรก็ต้องปกปิดจุดอ่อนในหัวใจไว้อย่างแข็งแกร่งที่สุด

มันควรจะเป็นความแค้นอย่างเดียวไม่ใช่หรือ แต่ท้ายที่สุดความรักที่อยู่เหนือกว่าความรักก็ทำให้เผ่าภาคินไม่แน่ใจว่าอะไรคือสิ่งที่เขาต้องการกันแน่เมื่อกลับมาหาแพรวเพชร และเมื่อหนึ่งความลับที่แพรวเพชรพยายามปกปิดจากเขาก่อประเด็นในหัวใจที่ทำให้เผ่าภาคินรู้ดีว่า สิ่งที่เขาต้องการไม่ใช่การแก้แค้น แต่คือเธอกับลูกสาวของเขาเท่านั้น

เพียงเพราะรักคำเดียว แพรวเพชรยอมที่ต้องต่อสู้กับสังคม คำประณามหยามเกียรติ เพียงเพื่อได้เคียงข้างกับเผ่าภาคินอีกครั้ง แต่ความสุขที่วาดหวังก็พลันทลายเหมือนปราสาททรายที่ถูกคลื่นซัดสาด เพียงเพราะความลับที่เธอปกปิดไม่ใช่สิ่งที่เผ่าภาคินคิดไว้ หากสี่ปีก่อนเธอต้องเจ็บปวดเพราะความรัก ครั้งนี้มันยิ่งกว่าร้าวราน แต่มันก็หล่อหลอมให้แพรวเพชรรู้แล้วว่า หนทางระหว่างเธอกับเผ่าภาคิน นับจากนี้มันจะเป็นแค่เส้นขนานที่ไม่มีวันมาบรรจบได้ตราบจนวันตาย

แท้จริงเขาควรยินดีกับการกระทำในครั้งนี้ไม่ใช่หรือ เมื่อท้ายที่สุดแพรวเพชรก็ยังคงโกหกหลอกลวงเขาอยู่ร่ำไป หากแต่การได้มองหน้าเธอ ได้เห็นรอยน้ำตาและความเจ็บปวด อับอายที่เกิดจากน้ำมือเขา เผ่าภาคินกลับรู้สึกพ่ายแพ้ เขาคือคนโง่เงาจนไม่อาจหาคำใดมาเปรียบเทียบได้ ความรักของเขาช่างแสนน่ารังเกียจยิ่งนัก เพราะที่จริงแล้ว ความรักของเขาก็คือความเห็นแก่ตัวที่น่ารังเกียจ หรือมันจะสายเกินไปที่จะได้รู้ว่ารักแท้คืออะไรในวันที่มันหลุดลอย

ความลับที่ทำให้แพรวเพชรและเผ่าภาคินต้องจากเป็นด้วยความปวดร้าว ช่างซับซ้อนยิ่งนัก แต่จะโทษใครได้เล่า ทั้งเธอและเขาต่างก็ผิดด้วยกันทั้งคู่ เพราะความไม่เชื่อใจในคนรักของแพรวเพชรทำให้เธอหันหลังให้กับเขา และเลือกที่จะเก็บอนุสรณ์แห่งความรักที่เผ่าภาคินไม่เคยรับรู้เอาไว้ เหมือนที่เขาเลือกที่จะตัดสินว่าเธอคือมัจจุราชที่คิดจะปลิดชีวิตเขาเพียงเพราะว่าหมดรัก หากตอนนี้แพรวเพชรได้รู้แล้วว่าอะไรคือสาเหตุที่ทำให้รักในครั้งนั้นต้องจบลง หากเธอได้แต่หวังว่าเธอจะยังสามารถเก็บเศษซากแห่งความรักมาประกอบขึ้นใหม่ได้ ขอเพียงแต่เผ่าภาคินจะยอมให้อภัยตัวเอง

หากจะถามว่าใครคือคนที่โง่เขลาที่สุด ก็คงเป็นเขานั่นเอง เขาไม่เคยรู้จักเลยว่ารักที่แท้จริงคืออะไร ครั้งก่อนเขาเพียงแต่สนใจและมองแต่มุมของตัวเองจนหลงลืมความรู้สึกของแพรวเพชร และยังเลือกที่จะเอาแต่ลงโทษเธอด้วยความแค้นที่แพรวเพชรไม่ได้ก่อ ทั้งๆที่แม้ในยามที่เธอควรเกลียดทุกอย่างที่เกี่ยวกับตัวเขา หากเธอยังรักษาส่วนหนึ่งแห่งความรักเขาไว้ เช่นนี้แล้วเขายังคู่ควรกับความรักของแพรวเพชรอีกหรือ ไม่ว่าจะวันนี้หรือวันไหนเขาก็ยังโง่เขลาเหมือนเดิม ถ้าไม่มีแพรวเพชรฉุดรั้งความรักกลับมาเขาคงปล่อยให้สนิมร้ายกัดกินความรักมันพังทลายลงไปอีกครั้งด้วยน้ำมือของเขา