สวัสดีทุกๆ คน ที่หลงเข้ามา และตั้งใจเข้ามายังบ้านหลังนี้นะคะ เดือนนี้ถือว่าเป็นเดือนที่ Busy แห่งปีของแป๋วทีเดียวค่ะ ต่อเนื่องมาตั้งแต่เดือนที่แล้ว 2 เดือนอัพบล็อกอยู่3ครั้งเห็นจะได้ ตั้งแต่วันที่26เดือนตุลาที่ผ่านมา แป๋วก็หาวันว่างไม่เจออีกเลย ไหนจะงานที่เริ่มยุ่งมาเรื่อยๆ แล้วเสาร์อาทิตย์ก็เริ่มีนัดกับเพื่อน เนื่องจากเป็นคนมีเพื่อนเยอะ มีเพื่อนหลายกลุ่ม เลยต้องแบ่งเวลาให้เพื่อนๆ วันหยุดพักผ่อน เลยหมดไปกับการออกไปข้างนอกกับเพื่อนๆ ผลัดกันไปวันละกลุ่ม เพราะผลัดเพื่อนมาหลายครั้งแล้ว แล้วช่วงต้นเดือนพฤศจิกาก็ทำโครงการหมวกกันหนาวเพื่อน้องกับพี่ๆ ในคลับเรารักโปสการ์ด ในห้องBlueplanet บางเสาร์ก็ทำงานบ้าง วันอาทิตย์ก็ไปนู่นมานี่ ธุระตัวเองบ้าง ธุระคนอื่นบ้าง จนแทบไม่ได้หยุดพัก

ยิ่งพอได้รู้จักกับพี่ๆในห้องโปสการ์ด โรคเก่าก็กำเริบ อาการที่เห็นกล้องเป็นไม่ได้ เริ่มกลับมาทำงานอีกครั้ง เริ่มชวนพี่ๆ จัดทริปใกล้ๆ ไปถ่ายรูปกัน ไปหาของกินแล้วตบท้ายด้วยการไปถ่ายรูปเล่นกัน ถ่ายกันอย่างเมามัน มีความสุขสุดๆ

แต่...

มีแต่ค่ะ นอกจากว่า จะไม่ว่างเอามากๆแล้ว ช่วง2เดือนที่ผ่านมานี้ ยังเป็นช่วงที่แย่เอาสุดๆด้วย ร่างกายแย่ถึงขั้นแย่มากๆ เจ็บป่วยบ่อยๆ ส่วนมากจะเป็นป่วยเล็กๆ น้อยๆ เปลี่ยนแปลงตามสภาพอากาศ แต่เมื่อต้นเดือนที่ผ่านมา เริ่มมีอาการเปื่อยเกิดขึ้น ผลจากการที่อากาศเปลี่ยนไปเปลี่ยนมา เดี๋ยวร้อนเดี๋ยวหนาว ร่างกายปรับตัวไม่ทัน ก็เลยแพ้อากาศไปเป็นที่เรียบร้อย ปกติแล้ว หน้าหนาว แป๋วจะตัวแห้งมากๆ อยู่แล้ว แห้ง แบบลอกเป็นขุย แสบๆ ไปเลย แล้วหน้าร้อนก็จะแพ้เหงื่อตัวเอง จะเป็นผื่นแดงๆ แต่นั่นไม่ใช่ปัญหา เพราะแป๋วจะมีวิธีรับมือกับมันอยู่แล้ว เพราะเป็นประจำๆ ทุกๆ ปี

แต่คราวนี้ต่างออกไปเพราะอากาศเปลี่ยนไปเปลี่ยนมา เดี๋ยวร้อนเดี๋ยวหนาว ร่างกายเริ่มมีการเปลี่ยนแปลง ตามตัวเริ่มมีตุ่มขึ้นเหมือนยุงกัด หน้าเริ่มมีสิวผุดขึ้นทีละเม็ด ทีแรกก็ยังไม่เอะใจ แต่เริ่มนานเข้า ผื่นแดงๆ เริ่มขึ้นตามตัว หน้าผากเริ่มเป็นผดเล็กๆ สิวอักเสบเริ่มผุดขึ้นๆ ทั้งเจ็บทั้งคัน ก็เลยไปหาหมอ ก็สังเกตตัวเองว่าแพ้เครื่องสำอางค์รึป่าว แต่ก็ไม่ได้ใช้อะไร อาหารก็ไม่มีอะไรแปลกปลอม ไปหาหมอหมอก็บอกว่าแพ้อากาศ เพราะดูแล้วไม่มีอะไรผิดปกติ เป็นมาเกือบ2อาทิตย์แล้วค่ะ ตอนนี้ตุ่มและผื่นตามตัว หายไปแล้ว เหลือแต่สิวที่หน้า ที่ยังอักเสบอยู่ ซึ่งเจ็บเอามากๆ คันด้วย ทายาแต่ละทีน้ำร่วงเลย ทรมานสุดๆ เมื่อไหร่จะหายก็ไม่รู้

และเพราะเป็นคนมีเพื่อนเยอะ ทำให้แป๋วตระหนักได้ถึงความคิดของตัวเอง ที่ทำให้แป๋วหัวใจยังว่างมาจนถึงทุกวันนี้ ส่วนนึงก็เป็นเพราะเพื่อน แป๋วให้ความสำคัญของเพื่อนมาก่อน แป๋วเป็นคนติดเพื่อน มีเพื่อนหลายกลุ่ม เพื่อนสมัยเรียนมัธยม เพื่อนป.ตรี เพื่อนที่ทำงาน เพื่อนในคลับโปสการ์ด เพื่อนที่อ่านนิยายทำกิจกรรมด้วยกัน ฯลฯ ทำให้แป๋วรู้สึกว่า ตัวเองยังไม่พร้อมที่จะแบ่งเวลาให้ใคร แค่เพื่อนแป๋วยังแบ่งเวลาให้ไม่ได้ทั้งหมด แป๋วเลยไม่อยากดึงใครเข้ามาจมอยู่กับแป๋ว เดี๋ยวก็ต้องมีปัญหากันอีก แป๋วรู้สึกว่า ชีวิตยังมีอะไรให้ทำอีกเยอะ ถามว่าอยากมีคนพิเศษบ้างมั้ย ตอบได้ว่าอยากมี แต่ไม่รู้จะหาคนที่เข้าใจแป๋วได้จากที่ไหน เข้าใจว่าต้องมีการปรับตัวเข้าหากัน แต่คนที่แป๋วพร้อมจะปรับตัวเข้าหา ตอนนี้ยังหาไม่เจอ มีคนบอกว่า พอถึงเวลา เราก็จะต้องเลือกแฟนมากกว่าเพื่อน เพราะเพื่อนไม่สามารถอยู่กับเราได้ตลอดไป แป๋วก็เข้าใจในตรงนั้น แต่ในเวลานี้ แป๋วยังไม่พร้อมที่จะเลือกใครให้สำคัญไปมากกว่าเพื่อน คนที่พร้อมจะเข้าใจแป๋ว แป๋วรู้ว่ามี ณ ตอนนี้ก็มี แต่คงเป็นที่ตัวแป๋วเองที่ยังพร้อมที่จะเข้าใจใคร และอีกนัยหนึ่งก็คือ คนที่อยากเข้าใจน่ะมีแล้ว แต่เค้าไม่พร้อมจะให้แป๋วเข้าใจ เมื่อใจสองคนไม่ตรงกัน ก็ปล่อยๆ มันไปเหอะเนอะ ชีวิตก็แบบนี้แหละ