วันนี้เมื่อปีที่แล้ว ตอนประมาณตี1หรือตี2ไม่แน่ใจ ดึกดื่นขนาดนั้นแป๋วก็ยังนอนไม่หลับ ไม่รู้จะทำอะไร ก็เลยลุกขึ้นมาเปิดคอฒฯ ต่อเน็ต จะไปแชทก็ไม่รู้จะคุยกะใครแล้ว ดึกดื่นขนาดนั้น ก็เลยถือโอกาสซะ หลังจากที่ทำตัวเป็นมดแดงแฝงพวงมะม่วงมานาน แอบดูบล็อกคนโน้นคนนี้มานาน ก็ลงมือทำบล็อกของตัวเองซะที แต่ตอนที่ทำก็ไม่รู้จะทำอะไรเหมือนกัน แบบว่ายังมือใหม่หัดขับอยู่ หน้าบล็อกก็แทบไม่ได้ใส่อะไร เพราะทำไม่เป็นเลย ก็เริ่มพัฒนามาเรื่อยๆ จนมาเป็นอย่างทุกวันนี้

และ...ถึงวันนี้ก็ติดบ้านหลังนี้ไปซะแล้ว เพราะมิตรภาพดีๆ ที่ก่อตัวขึ้นทุกวัน ความผูกพัน ความห่วงใยของพี่ๆ เพื่อนๆ ทำให้รู้สึกว่าโลกไซเบอร์แห่งนี้ก็ยังมีสิ่งดีๆ ซ่อนตัวอยู่ ขอบคุณทุกคน ที่คอยให้กำลังใจเสมอในยามที่แป๋วท้อ และรู้สึกแย่ ขอบคุณหลายๆ คนที่เข้ามารับรู้เรื่องราวที่แป๋วบ่นๆๆๆ อยู่เสมอ ขอบคุณทุกๆ คนที่มาคอยอยู่เป็นเพื่อนกัน ในบางวันทีแป๋วรู้สึกแย่อย่างที่สุด ไม่รู้จะหันหน้าไปทางไหน เพราะไม่ต้องการให้คนใกล้ชิดรอบข้างต้องเป็นกังวล ก็ได้หลายๆ คนจากบ้านหลังนี้ ที่ยังอยู่กับแป๋วเสมอ เป็นกำลังใจให้คำปรึกษา ทุกๆคน ในบ้านหลังนี้กลายเป็นส่วนหนึ่งของชีวิตแป๋วไปแล้วล่ะค่ะ เราก็จะอยู่กันไปอย่างนี้เรื่อยๆ จนกว่าจะเบื่อกันไปข้างนึงเลยละกันเนอะ ^^

ช่วงนี้ชีวิตแป๋วยังวุ่นวายอยู่มาก ไม่ค่อยมีเวลาว่าง ยังจัดการอะไรๆไม่ค่อยลงตัว คิวแน่นยาวไปยันสิ้นปีเลย ก็เลยมีการดองบล็อกกันเกิดขึ้น แต่ยังไงก็ยังไม่หายไปไหน ยังเข้ามาวนเวียนอยู่บ่อยๆ แต่อาจจะไม่ค่อยได้เข้าไปเยี่ยมเยียนบ่อยนัก แต่ก็อย่าเพิ่งลืมน้องคนนี้ไปกันซะก่อนนะคะพี่ๆ ^^