เมื่อก่อน...เคยคิดว่า อายุ 50-60 ปี เป็นอายุที่เยอะเหมือนกันนะ

ตอนที่ยายจากไปด้วยโรคมะเร็งตับด้วยอายุ 56 ปี เราเองยังอยู่ป.4 เพิ่งจะ 9 ขวบเอง
แต่ก็รับรู้การเจ็บป่วยมาโดยตลอด การไปรักษาตามที่ต่างๆ แต่ยายไม่ชอบโรงพยาบาล
ยายเน้นรักษาด้วยวิธีบ้านๆ ยาสมุนไพร จนถึงวันที่ยายจากไปด้วยอายุ 56 ปี
รู้สึกว่าอายุยายก็เยอะเหมือนกันเนอะ

จนประมาณม.5 ตาก็ป่วยเป็นโรคมะเร็งตับเหมือนกับยาย
ตาเลือกจะรักษาด้วยหมอแผนปัจจุบัน ยอมรักษาในโรงพยาบาล เข้าออกโรงพยาบาลเป็นว่าเล่น
ลูกๆ หลานๆ ก็ผลัดกันไปเฝ้าจนรู้สึกว่าโรงพยาบาลเป็นบ้านหลังที่สองไปเลย
เราเองก็เดินทางเสิงสาง(โคราช)-ละหานทราย(บุรีรัมย์)ทุกอาิทิตย์เพื่อไปเฝ้าตา
ใช้ชีวิตกันแบบนี้อยู่เป็นปี แล้วตาก็จากไปด้วยอายุ 62 ปี
ตอนนั้นเราอยู่ม.6 อายุ 17 ปีแล้ว ก็ยังคิดอยู่ว่าตาอายุเยอะแล้ว

จนล่าสุด น้าที่เพิ่งจากไปด้วยโรคมะเร็งกระเพาะอาหารด้วยอายุแค่ 49 ปี
รู้สึกเลยว่าน้ามีอายุอยู่ได้น้อยจัง เวลาที่อยู่บนโลกนี้มันสั้นจัง มีเวลาให้ทำใจกันน้อยมาก
ตรวจเจอกลางเดือนกรกฏา ต้นสิงหาก็ผ่าตัด หลังจากนั้นร่างกายก็ทรุดลงเรื่อยๆ
ถึงใจจะสู้ แต่ร่างกายไม่ไหวแล้ว สุดท้ายน้าก็จากพวกเราไป

ทำให้มองย้อนมาถึงพ่อกับแม่ ปีนี้พ่ออายุ 54 แม่ก็ 50 แล้ว
เมื่อเทียบกับตอนที่ยายจากไปมันใกล้กันมากแล้วนะ แต่เรารู้สึกว่าพ่อกับแม่ยังอายุน้อยอยู่เลย
แต่ที่สำคัญเลยก็คือ ใจมันเริ่มกลัว เมื่อนึกย้อนไปถึงตอนที่ยายเริ่มป่วย
ยายแข็งแรงมาตลอด แล้วอยู่ๆ ก็ตรวจเจอเโรคร้าย
ตอนนี้เร่งให้พ่อกับแม่ไปตรวจให้ระเอียดถึงจะตรวจสุขภาพทุกปีอยู่แล้วก็เถอะ
กลัว กลัวจริงๆ ว่าอะไรๆ มันจะสายไปไม่ทันการณ์