ฟ้าหนาว ใจยิ่งเหน็บหนาวกว่า

ที่ด้านหลังของมันพลันบังเกิดเสียงดังวุ่นวาย ฝุ่นตลบขึ้นคละคลุ้ง รถโดยสารสีดำคันโตโผพุ่งมาตามเส้นทางราวกับติดปีก ม้าดำพ่วงพีคู่นั้นทั่วทั้งร่างหลั่งเหงื่อออกมาเป็นสีโลหิตน่าสยดสยอง ควบขับมาโดยไม่คิดชีวิต ราวกับจะไม่มีวันพรุ่งนี้อีกต่อไป

มันจะทำอย่างไรได้นอกจากรีบหลบเข้าข้างทางแล้วปล่อยให้รถม้าพุ่งผ่าน หน้าต่างด้านข้างของตัวรถกลับเลื่อนเปิดออกอย่างไม่คาดคิด เผยให้เห็นใบหน้า กับรอยยิ้มน้อยๆ ราวกับมิได้ตั้งใจของดรุณีนางหนึ่ง ด้วยความรวดเร็วเช่นนี้มันย่อมไม่อาจมองเห็นภาพที่ชัดเจนจนราวกับความฝันในยามตื่นนี้ได้ หากพยายามอธิบาย อาจบอกได้ว่าในชั่วขณะนั้น ใจของมันพลันโจนทะยานติดตามดรุณีนางนั้นไปด้วยความเร็วที่สัมพัทธ์กันพอดี

ลมหายใจของมันพลันผนึกค้างราวกับถูกอากาศที่หนาวเหน็บลงอย่างฉับพลันนี้แช่แข็งไปด้วย ‘ใช่เป็นนางหรือไม่’ เจ้าของใบหน้าเดียวกันซึ่งมันมิอาจลืมเลือนได้ตลอดกาล

รถม้าสีดำพลันหยุดลงตรงหน้าตึกประหลาดที่พึ่งโผล่ขึ้นมาได้อย่างไม่คาดคิด ราวกับมีมือวิเศษคู่หนึ่งที่สามารถดึงทั้งความความเร็ว และความเร่งที่มีมาทั้งหมดออกไปจากการเคลื่อนที่ราวกับติดปีกบินของรถม้าก่อนหน้านั้น

หรือว่าจะเป็นฝีมือของชายชราที่พึ่ง ปล่อยวาง สายบังเหียน พร้อมกับลงมาเปิดประตู และยืนรออยู่อย่างนอบน้อม สารถีที่ดูธรรมดาจนมันไม่ทันพบเห็นเมื่อก่อนหน้านี้

แม้ยังไม่รู้ว่าจะมีอะไรเกิดขึ้น แต่มันจะทำอย่างไรได้นอกจากก้มหน้าเดินต่อไป กระบี่ยังคงอยู่เคียงกาย แต่มือของมันในตอนนี้ย่อมไม่อาจแตะต้อง ภายใต้หิมะน้ำแข็งกลับเกิดเป็นประกายศาตรากรีดวาดปั้นแต่งเป็นเรื่องราวลึกลับเช่นนี้ขึ้นมาอย่างไม่คาดคิด

ดรุณีเมื่อครู่ก้าวลงจากรถม้าตรงเข้าไปในตัวตึกโดยมิได้เหลียวมองมา แต่ทุกย่างก้าวของนางคล้ายเหยียบย่ำลงบนดวงใจของมันก็ไม่ปาน