2 อาทิตย์แรกของการเป็นแม่คน

ครบ 2 อาทิตย์ แล้วคับ

วันแรกที่เข้าไปคลอด ออกมาจากห้องผ่าตัดแล้วก็นอนๆๆๆอย่างเดียว พอตอน 2 ทุ่มคุณพยาบาลก็เข็นลูกมาให้ดูค่ะ ไม่รอช้าก็หยิบมือถือขึ้นมาถ่ายรูปลูกแล้วก็ระดมส่ง mms ไปให้เพื่อนๆ ได้เห็นกัน (พูดอย่างไม่อายว่า "ก็เห่ออ่ะ ลูกชั้นน่าตาน่าเกลียด น่าชังซะขนาดนี้ ใครก็เห่ออ่ะนะ หุหุ)
อยากอุ้มลูกแต่ว่ายังลุกไม่ได้ เลยได้แต่นอนมอง แล้วเค้าก็มาเอาลูกไปห้อง nursery ไปเลี้ยงดูต่อ

วันที่ 2 เจ็บมดลูก แผลยังไม่เจ็บเท่า แต่ก็พยายามลุกให้ได้ เพราะกลัววันต่อๆ ไปจะเจ็บเยอะ
เช้าเค้าก็มาตามให้ไปให้นมลูก ได้เห็นหน้าลูกอีกแระ!! ดีใจจัง มีแม่ๆ อีกหลายคนที่คลอดวันเดียวกันมาให้นมด้วย
ได้ข่าวมาว่าลูกชายดิฉันร้องเก่งที่สุดในรอบนั้นเลย สามีบอกว่าขี้อ้อนเหมือนแม่มันเปี๊ยบ เออสิ่ ก็ลูกช้านนิ่นะ
ทำไงดีล่ะ ลูกชายไม่ยอมกินนมจากเต้าแม่ ร้องใหญ่เลย ทำไมก็ไม่รู้ แต่เราก็ยังไม่มีน้ำนมด้วยแหละ ลูกคนอื่นเค้าก็ดูดกันนะ แม้จะไม่มีน้ำนมก็ตาม แต่ลูกช้าน...ทำไมล่ะลูก แม่เครียดนะเนี่ย อายคุณแม่ท่านอื่นจัง เอ้าสู้ๆ เด่วมื้อต่อไปเอาใหม่นะลูก
พอถึงมื้อต่อไปตอนบ่าย คุณชายเธอก็ยังเหมือนเดิม ช้านก็ยิ่งเครียด น้ำนมก็เลยไม่มีซะงั้น เอ้าป้อนนมผสมกันไป คุณเธอได้กินนมผสมก่อนใคร แล้วเธอก็อ้อนร้องโยเย จนคนอื่นเค้ากินนมแม่+นมผสม เสร็จกันไปเรียบร้อย เธอยังไม่เสร็จ ดิฉันใช้เวลาให้นมคุณชายไปเกือบ 2 ชม. ซึ่งคนอื่นเค้าใช้เวลาแค่ 1-1.30 ชม. เฮ้อ เล่นเอาพี่เลี้ยง(คุณพยาบาล) เหนื่อยและเมื่อยหลังที่คอยกระตุ้นให้เค้าดูดนมกันไปเลยทีเดียว
และมื้อต่อ ๆ ไป คุณชายเธอก็ยังคงมีพฤติกรรมเหมือนเดิม แอบน้อยใจลูกที่ลูกไม่ดูดนมจากเต้าเราซะจริง

วันที่กลับมาบ้านเป็นวันอาทิตย์ ที่3 มิ.ย กินข้าวเที่ยงที่โรงบาลจัดให้ก่อน (เอาให้คุ้ม ) แล้วก็เลยอุ้มเค้ากลับบ้าน ตอนเช้า เพื่อนโทรมาบอกว่าให้คนที่ใจเย็นอุ้มออกจากประตูโรงพยาบาลนะ แต่ก็ดันลืม เราเลยอุ้มเอง ก็อีฉันเองก็ใจร้อนนี่นา ....
ถึงบ้าน ลูกหน้าแดง นึกว่าไม่สบาย แต่ก็ไม่เป็นไรสักพักก็หายอาจเป็นเพราะว่าลูกเค้าคงตื่นเต้นละมั้ง

และแล้วก้ถึงเวลาที่เราจะต้องเป็น"แม่" เต็มตัวแล้ว
บอกตรง ๆ ว่ายังอยู่ในช่วงปรับตัวอยู่ เพราะต้องตื่นมาตอนดึกๆ เค้าจะตื่นมากิน พอกินอิ่มก็จะหลับไปอีก 3-4 ชม. ช่วงแรกเค้าก็จะนอนนานมาก ขนาดอุ้มมาปลุกก็ยังไม่อยากตื่นเลย ตอนกลางคืนเค้าจะตื่นช่วง ตี2 ได้ เรางี้กำลังหลับเลย เจ็บแผลก็เจ็บ อะไรก็ตะกุกตะกักอยู่ กลางวันเราก็ไม่ค่อยอยากกิน อยากนอน ตางี้โหลไปเลย ถึงตอนนี้ 2 อาทิตย์แล้วก็ยังคงพยายามปรับตัวอยู่ กลางวันลูกหลับ ช้านก็ยังมานั่งเขียนอะไรในเน็ตอยู่นั่นเอง แทนที่จะนอนเน๊อะ เฮ้อ

อาทิตย์นี้รู้สึกว่าลูกเค้ามีอาการแปลก ๆ เช่น อืดท้อง อวกนมออกมา แล้วก็อึอึ๊เหม็นมากกกกก

เมื่อคืนนี้ก็ร้องโยเย ตั้งนานกว่าจะนอน ตื่นตั้งกะตี2 กว่าจะนอน ตี4 สามีต้องลุกขึ้นมาช่วยดู
ที่จริงเราก็รู้สึกผิดอ่ะ รู้สึกเศร้าใจที่เราเลี้ยงเค้าแล้วเค้าไม่สบาย มันต้องมีสาเหตุ หรือว่าเป็นเพราะเราเปลี่ยนนม เฮ้อกว่าจะพ้นช่วงที่เค้ายังอ่อนๆ เบบี๊ไปได้นี่ยากซะจริง เป็นห่วงเค้าไปซะหมด อย่างเมื่อตอนเค้าครบอาทิตย์นึงไปหาหมอๆ บอกว่าเค้าตัวเหลืองๆ นะ ขอตรวจเลือด เราก็พาไปห้องเจาะเลือด เค้าไม่ให้เราเข้าให้เราเอาลูกวางบนเตียงแล้วให้เราออกไปรอหน้าห้อง ได้ยินเสียงลูกร้องไห้ เราก็ร้องไห้ตาม สงสารเค้า เค้าคงเจ็บ (ก็ขนาดเราเองเจาะเลือดยังเจ็บเลย) แล้วร้องแบบแหกปากมากๆๆ นานด้วย เราก้ไม่ได้เอากระเป๋าไป ไม่มีผ้าหรือกระดาษเช็ดน้ำตาเลย อายคนอื่นเค้ามั่กๆ เสร็จเดินอุ้มลูกน้ำตาไหลพรากออกไปห้องหมอต่อ คนเค้าก็มอง เราก็อ๊าย อาย นี่แหละน๊า หัวอกคนเป็นแม่เน๊อะ เข้าใจแล้วว่าความรักที่แม่มีให้กับลูกนี่เป็นยังไง และยิ่งใหญ่ขนาดไหน
คนที่เอาลูกไปทิ้ง หรือฆ่าลูกตายนี่มันทำได้ไงเนี่ย

เหนื่อยแต่ก็มีความสุขมั่ก ๆ

Create Date : 13 มิถุนายน 2550		3 comments
Last Update : 30 กันยายน 2551 21:07:14 น.
Counter : 607 Pageviews.
Share Tweet