Bloggang.com : wanalee : จดหมายจากกรุงเทพฯ

จดหมายจากกรุงเทพฯ

อันเนื่องมาจากการเขียนเรียงความประกวดในห้วข้อ "ครอบครัวของฉัน" ทางหน้านิตยสารชัยพฤกษ์ แล้วได้รางวัลชมเชย ทำให้มีเพื่อนนักเรียนต่างถิ่นเขียนจดหมายมาขอเป็นเพื่อนฉันหลายคน แต่เท่าที่จำได้มีอยู่ 3 คน เพราะเขียนจดหมายคุยกันในช่วงระยะเวลาที่นานกว่าคนอื่น หนึ่งในนั้นคือคนที่ได้รับรางวัลที่ 3จากการประกวดครั้งนี้ เรียนอยู่ระดับชั้นเดียวกับฉันในโรงเรียนที่มีชื่อเสียงพอสมควรในกรุงเทพฯ

ฉันจึงตื่นเต้นมาก เพราะในเวลานั้น นักเรียนกรุงเทพฯมักจะถูกมองว่าเหนือกว่านักเรียนต่างจังหวัด ค่าที่มีทุกอย่างพร้อมมากกว่าด้านการศึกษา และด้วยตรรกะเดียวกัน เมื่อนักเรียนต่างจังหวัดคนใดสามารถสอบเข้าเรียนต่อในสถาบันที่อยู่ในเมืองกรุงได้ ก็จะกลายเป็น"ฮีโร่น้อย"ขึ้นมาทันที เพราะทางโรงเรียนเดิมจะยกย่องให้เกียรติเป็นอย่างมาก มีการประกาศชื่อสดุดีในความเก่ง...หน้าเสาธง ทำให้พวกเรารุ่นน้องรู้จักชื่อเสียงเรียงนาม ก่อนได้พบหน้าค่าตาจริงๆเสียอีก แล้วเราก็จะพบว่า เป็นรุ่นพี่ที่เคยเดินสวนกันไปมาเมื่อปีก่อนนั่นเอง เมื่อทางโรงเรียนเชิญพี่เขามาพูดแนะแนวการศึกษาให้น้องที่จะออกไปสอบเรียนต่อที่อื่น โดยเฉพาะคนที่คิดจะเข้าสถาบันเดียวกับที่พี่เขาสอบเข้าได้ ซึ่งเข้ายากนักยากหนา แต่จบมาไม่มีวันตกงาน แถมตอนเรียนมีเบี้ยเลี้ยงให้ด้วย

เผลอนอกเรื่องไปเสียยาว ขอกลับมาเรื่องเดิมที่คุยค้างไว้ เพื่อนนักเรียนกรุงเทพฯของฉัน เป็นผู้ชาย ลายมือสวยมาก เป็นระเบียบ อ่านง่าย ซึ่งผิดกับลายมือฉันที่แม้จะอ่านง่าย(ในขณะนั้น) แต่ก็สวยสู้เขาไม่ได้ เพื่อนคนนี้เล่าอะไรให้ฉันฟังมากมาย...ที่จำได้ก็มีอยู่ครั้งหนึ่ง เขาไปทำไร่มันสำปะหลังระหว่างปิดภาคเรียน และยังถ่ายรูปมาให้ดูด้วย ฉันรู้จักน้ำตกแก่งโสภา ว่าอยู่จังหวัดเพชรบูรณ์ ก็เพราะเขาอีกนั่นแหละที่ไปเที่ยวแล้วส่งรูปมาให้ดู (ก่อนหน้านั้น เคยอ่านผ่านตามาบ้างจากอนุสาร อสท. แต่ไม่เคยจำได้สักที คราวนี้เลยจำได้แม่น เพราะเพื่อนไปเที่ยวแล้วส่งรูปมาให้ดูด้วย)

ช่วงใกล้สอบเอ็นทรานซ์ เขาก็หาซื้อหนังสือแนวข้อสอบของปีก่อนๆส่งมาให้ ฉันแสนจะซาบซึ้งในน้ำใจ แต่ไม่ได้บอกเขาหรอกว่า ฉันไม่คิดจะเอ็นทรานซ์ เพราะคงต้องหางานทำแล้วลงเรียนที่รามคำแหงควบคู่กันไป และที่ฉันไม่ได้บอกเขาอีกอย่างก็คือ ฉันคุยเก่งเฉพาะในจดหมายเท่านั้น แต่ตัวจริงฉันเป็นคนพูดน้อยมากๆ ซ้ำยังอาจจะดูเหมือนเป็นคนช่างคิดเกินเหตุ เพราะความวิตกกังวลเกี่ยวกับปัญหาครอบครัวนั่นเอง (ฉันมาคิดได้ตอนหลังว่า บุคลิกแบบนี้ไม่เป็นที่ต้องใจใครๆนัก)

อย่าเข้าใจผิดว่าเขาจีบฉัน เพราะจดหมายแต่ละฉบับ ไม่เคยเอ่ยไปในทำนองชู้สาวสักครั้ง แล้วเขาขึ้นมาเยี่ยมฉันโดยไม่บอกล่วงหน้า อยู่ๆก็โผล่ไปที่หอพัก จนพี่ๆที่หอแซวกันใหญ๋ ถามเขาว่ามาได้อย่างไร เขาก็บอกว่า ก็มาตามที่อยู่ที่ส่งจดหมายถึงฉัน ฉันรู้สึกทึ่งมาก เพราะเขาไม่เคยถามฉันสักทีถึงรายละเอียดที่ตั้งของหอพัก เขาบอกว่าเมื่อลงจากรถทัวร์ก็ใช้วิธีถามมาเรื่อยๆ ฉันยังนึกในใจว่า นักเรียนกรุงเทพฯก็เก่งอย่างนี้แหละ (แต่เมื่อมีประสบการณ์ชีวิตมากขึ้น ฉันจึงได้พอเข้าใจได้ว่า สภาพบ้านเมืองต่างจังหวัดนั้น ไม่ซับซ้อนวุ่นวายเหมือนในกรุงเทพฯ เพราะฉะนั้นรู้แค่ที่ตั้งก็หาไม่ยากหรอก)

ตอนนั้นฉันยอมรับว่า อายด้วยตื่นเต้นด้วย เพราะฉันรู้สึกว่าฉันมีปมด้วยมากๆ ปัญหาครอบครัวมันคอยตอกย้ำว่าฉันเป็นคนมีปมด้วย ทั้งๆที่ข้อดีของฉันก็มีมากมาย แต่ฉันมองข้ามไปเสีย ไม่เห็นถึงข้อดีของตัวเอง มัวแต่เพ่งข้อด้อยของตัวเอง เพื่อเอาไปเปรียบเทียบกับคนอื่น แล้วเอามาน้อยเนื้อต่ำใจกับสภาพชีวิตตัวเอง ฉันมาคิดได้ภายหลังว่า ฉันมองโลกเพียงด้านเดียว หาได้มองโลกรอบด้านอย่างที่ควรจะเป็นไม่ ช่างใจแคบกับตัวเองเสียจริงๆ

จากการพบกันวันนั้น เขาคงผิดหวังอยู่บ้าง ที่ฉันเป็นคนหมกมุ่นกับความคิดตัวเองพูดน้อย และประหม่า ต่างจากการคุยกันทางจดหมาย และฉันก็พบว่า เขาเป็นคนใจร้อน ขี้หงุดหงิด ต่างจากสำนวนเขียนจดหมายที่ดูเป็นคนอารมณ์ดี อือม์...เขาอาจหงุดหงิดที่ฉันไม่เป็นอย่างที่เขาคาดการณ์ไว้ก็ได้นะ

หลังจากวันนั้น มิตรภาพทางจดหมายของฉันกับเขาก็สิ้นสุดลง พร้อมๆกับการสิ้นสุดปีการศึกษาระดับมัธยมศึกษาตอนปลาย ฉันเข้ากรุงเทพฯเพื่อดิ้นรนหางานทำและลงทะเบียนเรียนที่มหาวิทยาลัยรามคำแหงไปพร้อมๆกัน

อย่างไรก็ตาม เมื่อไม่กี่เดือนมานี้ ฉันรู้ข่าวของเขาผ่านทางกูเกิล ว่าขณะนี้เขาเป็นตำรวจอยู่ต่างจังหวัดทางภาคอีสาน ขอให้เขาโชคดีมีความสุข เพราะเขาเป็นเพื่อนทางจดหมายที่ดีคนหนึ่ง ซึ่งยังอยู่ในความทรงจำของฉันจนบัดนี้

Create Date : 19 กรกฎาคม 2552

Last Update : 19 กรกฎาคม 2552 19:32:00 น.

0 comments

Counter : 487 Pageviews.