“ใช่ลาร้าง แค่ห่างไกล”

การวิ่งไล่ไขว่คว้าหาความฝัน ทำให้เกิดการเดินทาง
การเดินทางก่อให้เกิดความพลัดพราก
และความพลัดพรากย่อมก่อให้เกิดความเดียวดาย.....
……………………………..
ปีกแห่งความฝัน ได้พาฉันโบยบินฝ่าสายลมแห่งความเดียวดาย
เพื่อทะยานสู่ปลายฟ้า ที่ๆมีรังฝันของนกเสรี ที่ใช้ชีวิตทั้งชีวิตเข้าแลก….


“หน้าที่ของความไม่มี...คือ...สร้างความเหงา
หน้าที่ของความเหงา...คือ....ทำร้ายหัวใจ
หน้าที่ของหัวใจ...คือ...ก่อให้เกิดความเจ็บปวด
และทุกอย่างจะทำหน้าที่ของมันได้ดีที่สุดเสมอ......เมื่อห่างไกล ........”



“ความห่างไกลทำให้เราเข้มแข็ง
แต่ระหว่างความห่างไกลกับความเข้มแข็ง
มันถูกคั่นด้วยความทรมานอย่างแสนสาหัสเสมอ
...................................
อย่าตัดสินใจที่จะห่างไกล.....
ตราบเท่าที่ยังไม่เข้าใจว่า....
มันเป็นบททดสอบที่ยากที่สุดของชีวิต”




ณ อีกปลายฟ้า แม้จะเหน็ดเหนื่อยเพียงไหน
ฉันก็ไม่เคยลืมที่จะคิดถึงคุณเลย

การได้ส่งข่าวคราวถึงคุณ และการได้รับจดหมายจากคุณ
เป็นบ่อน้ำที่คอยหล่อเลี้ยงหัวใจ

………….กำลังใจเป็นสิ่งที่สำคัญสำหรับใจและใจ.............

และความรักของเรายังคงสวยงามเสมอแม้ในความห่างไกล
ฉันได้เรียนรู้และรู้จักการเชื่อใจ การเฝ้ารอ
และศรัทธาจากความมั่นคงที่มีต่อหัวใจของคุณ

ทุกนาทีที่จะผันผ่าน อย่าให้ศรัทธาเลือน
ความรักร้าง เหมือนอย่างทุกคราวครั้ง

ท่านโก้วเล้ง กล่าวไว้ว่า
“บาดแผลบนร่างกายอาจจะมีนับร้อยนับพันแห่ง
รอยแผลในหัวใจกลับมีอยู่เพียงรอยเดียว”

ไม่มีคำว่าเจ็บจนชิน มีแต่ยิ่งเจอยิ่งเจ็บ
เพราะว่าคมดาบของความรักที่ทิ่มแทงใจในแต่ละครั้ง
ไม่ทำให้เกิดแผลใหม่ก็จริง

แต่ทว่า แผลเก่าที่ถูกทิ่มแทงในที่เดิม ย่อมเจ็บลึก ....
ลึกลงไปเรื่อยๆจนถึงขั้วหัวใจ......

ฉันหวังว่าต้นรักที่คุณปลูกอยู่ที่บนลานใจของฉัน
คงไม่ออกดอกเป็นดาบแหลมคมที่ทิ่มแทงหัวใจ
ซ้ำลงไปยังที่เก่า เหมือนอย่างทุกครั้งที่ผ่านมา….



มั่นใจในคุณ...เชื่อใจในคุณ
เพราะความรักที่ปราศจากความเชื่อใจ
ก็มิต่างอะไร กับการทรยศหัวใจตนเอง

ขวัญ