เมื่อพูดถึงอาชีพ “ช่างซ่อมภาพ” แล้ว ดูเหมือนว่าแทบจะไม่มีใครรู้จักอาชีพนี้ ว่ามีอยู่ในเมืองไทย แต่อย่างน้อยก็มี “อุ๊-อาทิตยา จันทะวงษ์” ที่ประกอบอาชีพนี้                ปัจจุบัน “อุ๊-อาทิตยา” เป็นผู้อำนวยการหอศิลปนิทรรศมารศรี พิพิภัณฑ์วังสวนผักกาด หนึ่งในหน้าที่สำคัญคือ การดูแลจัดเก็บและรักษาศิลปะ โดยเฉพาะ ผลงานจิตรกรรมฝีพระหัตถ์ของหม่อมเจ้าหญิงมารศีสุขุมพันธุ์ บริพัตร พระธิดาในพลตรีพระเจ้าวรวงศ์เธอ พระองค์เจ้าจุมภฏพงษ์บริพัตร กรมหมื่นนครสวรรค์ศักดิพินิต และ หม่อมราชวงศ์พันธุ์ทิพย์ บริพัตร เพื่อส่งต่อให้คนรุ่นหลังได้เรียนรู้ถึงผลงานอันทรงคุณค่าเหล่านี้                หน้าที่สำคัญนี้เอง จึงทำให้เธอต้องไปเรียนรู้เรื่องศาสตร์ของการซ่อมภาพ เพื่อที่จะนำมาดูแลซ่อมแซมภาพเขียนสีน้ำมันอันทรงคุณค่า ของหม่อมเจ้าหญิงมารศีสุขุมพันธุ์ บริพัตร        เธอบอกว่า อาชีพซ่อมภาพในเมืองไทย หากจะทำโดยตรงคงไม่มี เพราะบ้านเราไม่มีวัฒนธรรมการวาดภาพ มานานพอที่จะส่งต่อให้ลูกหลาน เพื่อเป็นมรดกไว้จนเก่า ผิดกับประเทศทางตะวันตกที่ให้ความสำคัญด้านศิลปะมากกว่าพันปีแล้ว ดังนั้น จึงมีภาพเก่าๆ อันทรงคุณค่า ที่จะต้องมีการดูแลและซ่อมแซม ประเทศเหล่านี้จึงมีคนที่ประกอบอาชีพนี้อยู่จำนวนหนึ่ง                อุ๊ เล่าถึงจุดเริ่มต้นในการทำงานซ่อมภาพว่า เมื่อเข้าทำงานที่พิพิธภัณฑ์ “วังสวนผักกาด” ได้มีโอกาสเดินทางไปดูงานที่ฝรั่งเศส ท่านหญิง (หม่อมเจ้าหญิงมารศีสุขุมพันธุ์ บริพัตร) ซึ่งประทับอยู่ที่นั่น ทรงโปรดให้เธอไปพักที่บ้าน โดยท่านเล่าให้ฟังว่า  มีเพื่อนบ้านท่านคนหนึ่งมีอาชีพเป็นช่างซ่อมภาพเขียนสีน้ำมัน เมื่อได้ยินเช่นนั้น “อุ๊” จึงทูลท่านหญิงว่า สนใจ อยากเรียน ซึ่งท่านรับสั่งว่า จะลองเกริ่นถามให้ เพราะเพื่อนท่านซ่อมภาพเป็นอาชีพ ไม่ได้เป็นครูรับสอนใคร และด้วยความเกรงใจท่านหญิง “อุ๊” จึงได้กลายเป็นลูกศิษย์คนไทยคนแรกและคนเดียวที่นั่น                การเรียนซ่อมภาพกับอาจารย์ที่ฝรั่งเศส เป็นลักษณะจดจำมากกว่า คือ อยากรู้หรือสงสัยตรงไหนให้ถาม ซึ่งเธอก็ทำได้ในระดับที่อาจารย์พอใจ แต่ตัวเธอเองกลับบอกว่า “สิ่งที่เรียนมาเป็นเพียงความรู้เล็กๆ ความจริงมันมีเยอะกว่านี้ ที่ไปเรียนคือเรียนจากประสบการณ์ตรง เรียนจากคนที่รู้จริงเท่านั้น ความรู้ของการซ่อมภาพมันเป็นเรื่องเทคนิคและความละเอียดอ่อน”        อาชีพช่างซ่อมภาพที่ฝรั่งเศส แม้ไม่ถูกจัดให้เป็นอาชีพที่ผู้คนสนใจเป็นอันดับหนึ่ง แต่ถือเป็นอาชีพที่ได้รับเกียรติมาก จะทำโดยไม่มีพื้นฐาน ไม่มีสตูโออ้างอิงไม่ได้                “อาจารย์เล่าให้ฟังว่า สมัยที่ท่านเรียนมหาวิทยาลัย เฉพาะสาขาศิลปะ เขาจะถามเลยว่า จะเรียนไปเป็นศิลปิน หรือไปซ่อมงานศิลปะ คุณลองคิดดูว่าความสำคัญขนาดไหน คือเทียบเท่าศิลปินเลย อาจารย์ของอุ๊ท่านได้รับเครื่องราชอิสริยาภรณ์จากกษัตริย์อัลแบร์ แห่งโมนาโก หลังจากท่านถวายงานซ่อมในพระราชวังโมนาโก”                “อุ๊” เปรียบเทียบการซ่อมภาพ เหมือนแพทย์รักษาคนเป็นโรค ซึ่งมีมากมาย แพทย์แต่ละคนจะมีความเชี่ยวชาญเฉพาะด้าน การซ่อมภาพก็เหมือนการรักษาภาพ คือมีทั้ง ป้องกันและรักษา โดยการป้องกันคือเก็บให้ถูกต้อง ควบคุมอุณหภูมิให้ดี จัดแสดงให้ถูกต้อง และขนย้ายให้ถูกต้อง ส่วนการรักษาคือ เมื่อภาพมีการกะเทาะ สีแตก เป็นรอย ช่างก็มีหน้าที่ซ่อมแซม        อย่างไรก็ตาม สิ่งที่อุ๊อยากเห็นและอยากให้เกิดขึ้นในเมืองไทยคือ การอนุรักษ์ภาพจิตรกรรมฝาผนัง “มันเป็นสิ่งสำคัญที่จะต้องเก็บรักษา มันเป็นวัฒนธรรมที่ไม่เหมือนใครในโลก คือเอกลักษณ์ของคนไทย ตรงนี้ที่อุ๊คิดว่ามันควรมี ทั้งที่เป็นอาชีพ ส่งเสริมการศึกษาด้านนี้ ยกย่องให้เกียรติเป็นอาชีพด้านการอนุรักษ์จิตรกรรมฝาผนัง คนที่ทำต้องมีความรู้ ที่สำคัญต้องมีความรักศิลปะไทยในสายเลือด เพราะถือเรื่องสร้างชาติด้วย                ภาพเขียนของท่านหญิงในสตูดิโอที่ฝรั่งเศส จำนวนกว่า 100 ภาพ ซึ่งส่งมาซ่อมเพื่อเตรียมแสดงนิทรรศการเฉลิมพระเกียรติ สมเด็จพระนางเจ้าบรมราชินีนาถ ในโอกาสครบรอบ 80 พรรษานั้น ขณะนี้เสร็จเกือบหมดแล้ว                อุ๊บอกว่า เธอภูมิใจที่ได้มีโอกาสรับใช้ท่านหญิง ด้วยการอนุรักษ์และรักษาภาพเขียนอันทรงคุณค่าของท่าน เพราะจะมีเจ้านายสักกี่พระองค์ ที่ทรงทำงานทั้งชีวิตด้วยใจรัก ไม่ได้หวังอะไรเลย และยังเป็นงานที่ทรงเริ่มศึกษาด้วยพระองค์เอง                หน้าที่ที่ได้ทำวันนี้ จึงเป็นเหมือนการส่งต่อสิ่งมีคุณค่าในสังคม ให้คนรุ่นหลังได้เรียนรู้สืบทอดต่อไป ขอบคุณ ผู้จัดการออนไลน์ สิริสวัสดิ์จันทรวารค่ะ

Create Date : 11 มิถุนายน 2555
Last Update : 11 มิถุนายน 2555 9:15:45 น.		0 comments
Counter : 1837 Pageviews.
Share Tweet