มีนา 2553 ไม่ต้องจ้าง เสื้อแดงก็มาแล้ว - รำลึกยี่สิบปีพฤษภา

(ที่มา มติชนสุดสัปดาห์ ฉบับประจำวันที่ 18-24 พฤษภาคม 2555) ตำนาน...นักสู้ธุลีดิน เกียรติภูมิกลางสนาม...เดือนมีนา-เมษา-พฤษภา 2553 (คอลัมน์ หลักศิลากลางน้ำเชี่ยว โดย มุกดา สุวรรณชาติ) การเสียชีวิตของอากง ที่ต้องป่วยตายอยู่ในคุก เป็นข้อพิสูจน์ว่ามีชนชั้นในสังคมนี้จริงๆ คนบางกลุ่มมีสิทธิสภาพเหนืออาณาเขต ทำอะไรไม่เคยผิดไม่ว่าจะเป็นการรัฐประหารฉีกรัฐธรรมนูญ การฆ่าคนกลางเมืองหรือยึดสนามบิน แต่สำหรับชีวิตไพร่ที่ต่ำต้อยด้อยค่า ออกมาประท้วงยังถูกจับขังเป็นปี แค่สงสัยว่าส่ง SMS ยังถูกขัง 20 ปี จะแก่ หรือ ป่วย ก็เป็นแค่ชีวิตไพร่ การตายในคุกเป็นเรื่องธรรมดา นับว่าปรานีแล้ว เพราะคนที่ออกมาประท้วงกลางถนนยังถูกยิงหัวแยก นี่คือข้อบ่งชี้ถึงสถานะทางอำนาจที่ด้อยกว่าของฝ่ายประชาธิปไตย อย่าไปหวังพึ่งรัฐบาล ซึ่งทุกวันนี้ไม่ได้มีอำนาจจริง มวลชนก้าวหน้าต้องออกแรงดันหลังไว้จนสุดกำลัง ถ้าใครอยากจะมีอำนาจมากกว่านี้เพื่อผดุงความยุติธรรม ก็ต้องไขว่คว้าเอาเอง สัปดาห์นี้คงยกให้เป็นบรรยากาศการรำลึก ครบรอบ 2 ปี การต่อสู้ในช่วงฤดูร้อน ปี 2553 ของคนเสื้อแดงและมวลชนก้าวหน้าที่ลุกขึ้นสู้เพื่อทวงอำนาจอธิปไตยคืนจากพวกรัฐประหารและตุลาการภิวัฒน์ ผู้เขียนขอใช้กลอนบรรยายวีรกรรมตามเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นเพื่อเป็นเกียรติแก่นักสู้ธุลีดินเหล่านั้น มีนา 2553 ไม่ต้องจ้าง เสื้อแดงก็มาแล้ว ไม่ต้องจ้าง กูมาเอง กูเก่งแล้ว กูรู้ข่าว รู้แนว การต่อสู้ อำนาจอธิปไตย เป็นของกู กูมาสู้ เรียกร้อง ให้ยุบสภา สู้กับรัฐ ที่เทพ ประทานให้ ปล้นอำนาจ เราไป สามปีกว่า รัฐบาล อำมาตย์ ครองนครา แกนนำว่า สองสัปดาห์ ก็ได้ชัย การปะทะในวันขอคืนพื้นที่ 10 เมษา เสื้อแดง เอย นักสู้เสื้อแดง กองทหาร มาเป็นแผง รุกเข้าใส่ เข้าขอคืนพื้นที่อย่างฉับไว กระบองไม้ กระสุนยาง ทั้งลูกปืน  แก๊ซน้ำตา จาก ฮ. บนท้องฟ้า ยันมาห้า ชั่วโมง ยังแข็งขืน  เลือดอาบหน้า หาหินไม้ มาสู้ปืน ถึงค่ำคืน ยังสู้กัน ยันราชดำเนิน การปะทะที่อนุสาวรีย์ประชาธิปไตย พอตกค่ำ รถหุ้มเกราะก็รุกไล่ อนุสาวรีย์ประชาธิปไตยให้ฉุกเฉิน เสื้อแดงนั่ง ขวางรถเกราะ ไม่ให้เดิน ยังร้องเพลง พร้อมเผชิญ ประจัญบาน การปะทะที่สี่แยกคอกวัวและชายชุดดำ ที่สี่แยก คอกวัว ก็ถูกบุก ทหารรุก ด้วยกำลัง ต้องตั้งด่าน ใช้รถยนต์ ขวางไว้ เพื่อต้านทาน กระสุนจริงวิ่งพล่านใส่หัวคน เขาเป็นใคร มาจากไหน ก็ไม่รู้ แต่งชุดดำ ใช้ปืนสู้ แล้วล่องหน กองทหาร ก็แตกพล่าน อลวน ต้องถอยร่น กลับไป ในทุกทาง ระเบิดข้างโรงเรียนสตรีวิทย์ ระเบิดที่สตรีวิทย์ปิดการศึก เรื่องลับลึก ฝีมือใคร เป็นคนขว้าง ระเบิดมือ แน่แท้ อย่าอำพราง โยนเข้ากลาง วงกอง บัญชาการ นักสู้ธุลีดินและสไนเปอร์ ก่อนสงบ สไนเปอร์ก็แผลงฤทธิ์ ยิง "วสันต์" ตายสนิท เลือดแดงฉาน ธงแดงร่วง ร่างล้ม ลงกลางลาน เป็นตำนาน นักสู้ ธุลีดิน 26 ชีวิต ร่วง กลางสนาม นักรบนิรนาม ต้องดับดิ้น รถหุ้มเกราะ ถูกฉีก เป็นชิ้นชิ้น บางระจัน 1 ก็สิ้นสลายลง การต่อสู้ พักครึ่ง... แกนนำยอมสลายบางระจัน 1 ที่ราชดำเนินในวันที่ 14 เม.ย. ตั้งสติ เจรจา ปรับยุทธศาสตร์ ยุทธวิธี การชุมนุมย้ายไปที่ราชประสงค์เพียงแห่งเดียว พฤษภา 2553 การชุมนุมที่ราชประสงค์ (บางระจัน 2) อย่าไปเลย บางกอกจะบอกให้ แต่พวกไพร่ ย้ายมาสู้ ราชประสงค์  บางระจัน กลางดงตึก ดูมั่นคง รถไฟส่ง มีห้างใหญ่ สบายดี กำแพงรบ คือกองยาง หลาวไม้ไผ่ หนังสติ๊ก บั้งไฟ นำวิถี ศอฉ. ก็รีบปราบในทันที ทหารมี 6 หมื่นนาย ปราบไทยเอง LIFE FIRING ZONE และการลอบยิง เสธ.แดง เข้าแนวไลฟ์ ไฟริ่งโซน โดนยิงแน่ สไนเปอร์ ก็ของแท้ ยิงตรงเผง ถ้าชาวบ้าน คนไหน ไม่กลัวเกรง ก็ถูกเล็ง ยิงหัว ใส่ตัวคน ส่วน เสธ.แดง คนกล้า ท้าทายนัก เลยโดนดัก ลอบสังหาร กลางถนน ตัดกำลัง ข่มขู่ สกัดคน มวลชนน้อย ค่อยปราบให้ราบแบน การล้อมปราบ 19 พฤษภา ยักษ์เอย ยักษ์มาร เบิกกระสุนสังหารไป 5 แสน  จะฆ่าแดงให้สิ้นทั้งดินแดน แต่จะปลุกเพลิงแค้นทั้งโลกา 19 พฤษภา มหาโหด ยักษ์พิโรธ โกรธเป็นไฟ ต้องไล่ฆ่า  ปลุกระดม ราบ 11 สามเพลา แล้วกรีธา รถหุ้มเกราะ เจาะเข้าไป พอเช้าตรู่ รถตะลุย เหยียบแนวรั้ว ไฟลุกทั่ว ควันดำพลุ่ง แนวยางไหม้ อำพรางเป้า การ์ดถอยกลับอย่างฉับไว ถ้าช้าไป ตายดับ ในฉับพลัน  ทั้งปืนจริง กระสุนจริง ยิงเป็นชุด แนวรับหลุด ถอยร่น คนคับขัน แกนนำให้ ทุกคน มารวมกัน ใจต่อใจ ผูกมั่น กลั้นน้ำตา แกนนำมอบตัว "นี่ไม่ใช่ชีวิตของพวกผม ถ้าใครล้ม ที่เหลือ คงเดินหน้า ที่ล้มตาย วายวอด คือประชา คนก้าวหน้า เสียหาย ไม่คุ้มกัน" พวกแกนนำ จึงพร้อม เข้ามอบตัว ไม่เกรงกลัว เภทภัย ไม่ไหวหวั่น แกนส่วนหนึ่ง ให้หลบ ไปโดยพลัน เผื่อจะใช้ ตั้งที่มั่น ยามจำเป็น การฆ่าในวัดปทุมและการเผาห้าง หน้าเวที จากไป ย้ายโยกหลบ เพียงแต่พบ แดงสุดท้าย ยังยืนเด่น บางส่วนถอย เข้าในวัด เพราะจำเป็น ร้อนพึ่งเย็น ในเขต อภัยทาน "กมลเกด" เมตตา ทำหน้าที่ พยาบาล ในนาที ถูกสังหาร ตายพร้อมกัน 6 ศพ เหมือนประจาน ว่าพวกมาร ฆ่าคนได้ แม้ในวัด ฆ่าแล้วเผา นี่คือ สูตรสำเร็จ ห้างเวิลด์เทรด อยู่ใกล้ เผาได้ถนัด รปภ.ถูกต้อน เข้าในวัด เผาเสร็จจัด คำแถลง แดงเผาเมือง จบการต่อสู้เดือนพฤษภา 2553 แต่...ความแค้น ยังต้องสะสาง แค้น... ...เสื้อแดงแค้น จนแน่นอก ลงนรก ก็จะตาม ไปต่อสู้ ตำนานเลือด ต้องจบใน สมัยกู ล้างคดี ที่มีอยู่ ลงสู่ดิน  แด่...นักสู้ธุลีดิน นักสู้... เอย...นักสู้ธุลีดิน เกียรติภูมิ ทั้งสิ้น อยู่กลางสนาม เป็นเพียง นักสู้ นิรนาม ร่วมพลิก ชะตาทราม ด้วยสองมือ (อ่านแล้วต้องเปิดเพลง นักสู้ธุลีดิน ของ จิ้น กรรมาชน ด้วย) ---------- รำลึกยี่สิบปีพฤษภา (โดย เนาวรัตน์ พงษ์ไพบูลย์) ยี่สิบปีอุบัติโหดพฤษภา สองห้าสามห้าจารึกสมัย เผด็จการกับประชาธิปไตย คนไทยฆ่าคนไทยกลางใจเมือง ฯ 17 พฤษภาคม 2535 กลางวันวันนั้น พี่เชิด ทรงศรี ขับรถมารับผมกับภรรยาไปกินข้าวกลางวันแถวลาดปลาเค้า แยกรามอินทรา เสียงวิทยุรายงานทหารเคลื่อนขบวนไล่คลื่นประชาชนที่ชุมนุมต่อต้านรัฐบาลบนถนนราชดำเนินแน่นบริเวณตั้งแต่ผ่านฟ้า รอบลานอนุสาวรีย์มาถึงโรงแรมรัตนโกสินทร์ พี่เชิดชวนพวกเราไปดูเหตุการณ์ทันที จอดรถแถวเทเวศร์แล้วลงเดิน ด้วยรถยนต์ไม่สามารถฝ่าคลื่นผู้คนที่ต่างทยอยสู่ถนนราชดำเนิน เราแวะเข้าโรงแรมรัตนโกสินทร์ ได้พบคนรู้จักคุ้นเคยมากหน้าหลายตา หนึ่งนั้นคือ เอ๋ พรชัย วีรณรงค์ บ.ก.สยามรัฐรายสัปดาห์ เจอหน้าก็บอกให้ไปรับค่าเรื่องทันที (ตอนนั้นเขียนอยู่ในสยามรัฐสัปดาห์วิจารณ์) ตกลง เอ๋พาเดินมาสยามรัฐซึ่งอยู่ใกล้กันนั้น เราขึ้นไปชั้นบนซึ่งเป็นสำนักงาน รับเงินเสร็จก็ได้ยินเสียงปืนรัวก้องสะท้านจากถนนราชดำเนิน ค่อยๆ โผล่มองทางหน้าต่างลงไปบนถนนเห็นฝูงชนแตกฮือมาจากลานอนุสาวรีย์ประชาธิปไตย เห็นแถวทหารทะมึนเดินหน้ากระดานเป็นชุดๆ เต็มถนนค่อยๆ เคลื่อนมา รีบลงจากสำนักงานสยามรัฐทันที จากหน้าอาคารสยามรัฐ เราวิ่งย้อนไปเข้าตรอกด้านหลังซึ่งเป็นถนนไปโรงแรมรัตนโกสินทร์ได้เลย ไม่ต้องไปทางด้านหน้า ด้วยทหารกำลังเคลื่อนขบวนมาเรื่อย ขณะผ่านหน้าร้านสกายไฮ ซึ่งอยู่ติดกับสยามรัฐนั้นเอง เสียงปืนก็ครืนครั่นอีกระลอก คราวนี้จากแถวทหารที่กำลังเคลื่อนถึงสี่แยกคอกวัวแล้ว ผมกับเอ๋รีบหมอบบังกระถางต้นไม้แถวหน้าร้านสกายไฮนั้น พอเสียงปืนสงบ เรารีบลุกวิ่ง ผมสะดุดเตะกระถางเข้าจังเบ้อเร่อ ถึงเลือดซิบหน้าแข้ง พนักงานร้านสกายไฮพาพวกเราวิ่งเข้าแยกไปถนนหลังร้าน พนักงานอีกคนถือไม้กระบอง เหมือนจะคุ้มกันผู้คนและชาวบ้านย่านนั้นเร่งเราว่า "พี่ๆ มาทางนี้ครับ" เหลียวไปดู เห็นแถวทหารทะมึนกำลังกราดปืนอีกแล้ว ถึงโรงแรม พวกเรารีบเผ่นออกข้ามสนามหลวงเดินกลับมาเทเวศร์ที่พี่เชิดจอดรถไว้ พี่เชิดเล่าว่า ขณะทหารกราดปืนนั้น หมอบหลบอยู่สี่แยกคอกวัว เสียงปืนกับเสียงปากเป็นฉากซัด เห็นดำจัดขาวจัดขนัดเนื่อง ความถูกต้องต้องตระหนักไม่ยักเยื้อง ไม่ใช่เรื่องฉ้อฉลปล้นประชา ฯ บางคนเรียกเหตุการณ์ พฤษภาคมปีสามห้านี้ว่า "พฤษภาทมิฬ" แต่เราเรียกว่า "พฤษภามหาโหด" ด้วยไม่อยากใช้คำว่า "ทมิฬ" เพราะเคยพบชาว "ทามิล" ซึ่งที่เราเรียก "ทมิฬ" นี่เอง เขาถามเราว่า ทำไมเมืองไทยมีแต่ข่าวร้ายๆ เรื่องฆ่ากันยิงกันเป็นประจำ น่ากลัวจัง เราถามเขากลับว่า รู้ไหมคนไทยคิดอย่างไรเกี่ยวกับคน "ทมิฬ" เขาบอก ไม่รู้ ครั้นเล่าให้ฟังถึงความหมายทมิฬของคนไทย ว่าหมายถึง ดุร้าย เขาตกใจและแปลกใจมากว่า เป็นไปได้อย่างไร เราจึงไม่ได้ใช้คำนี้อีกเลย ได้ยิน "ทมิฬ" ทีไรก็นึกถึงแต่สีหน้าและแววตาซื่อๆ ของชาวทมิฬ หรือ "ทามิล" ทุกทีไป เหมือนที่เคยรู้สึกว่าคำ "ทหาร" คู่กับ "รัฐประหาร" ทุกทีไปเหมือนกัน เหตุการณ์ 17 พฤษภาคม 2535 นั่นแหละที่เหมือนจะเป็นหมุดหมายตอกย้ำการ "รัฐประหาร" ที่ทหารจะทำกับบ้านเมืองด้วยการโค่นล้มกันเองไม่ได้อีกต่อไป เพราะก่อนหน้านี้คือ การทำรัฐประหารของกลุ่ม "รสช." แล้วตระบัดสัตย์ นำเอาขุนทหารมาเป็นนายกรัฐมนตรีอีก จึงเกิดการต่อต้านขนานใหญ่ ดังเหตุการณ์พฤษภามหาโหดนั้น บนถนนสายเดิมสายเดียวกัน สลับฉากสลับชั้น เหนือชั้นกว่า ให้ได้จดได้จำเป็นตำรา ว่าโฉมหน้าทรราชฉลาดร้าย ฯ ไม้ต้นหนึ่ง หน้าร้านสกายไฮ แดงฉานด้วยเลือดเกรอะกรัง เปลือกฉีกเป็นริ้ว ผนังปูนด้านหน้าร้านสกายไฮมีรอยกระสุนปืนเจาะเป็นรูสูงระดับหัวคนเดินพอดี ภาพเหตุการณ์บนถนนหน้าโรงแรมรัตนโกสินทร์ตลอดถึงภายในโรงแรมช่วงบ่ายถึงค่ำวันนั้น "มหาโหด" เพียงใด หาดูได้จากภาพข่าวทั้งหนังสือและแผ่นซีดี ภาพคนถูกบังคับให้ถอดเสื้อต้อนขึ้นรถทหาร จำนวนคนตายและสาบสูญ อย่างไร และเท่าไร พวกเรา คือผมกับ พี่เชิด ทรงศรี ผู้ล่วงลับไปแล้วจะเป็นอย่างไรถ้าหลบออกจากโรงแรมไม่ทันในวันนั้น คารวะวีรชน ผู้เสียสละ ท่านผู้เป็นอมตะ เป็นหลักหมาย กำหนดแล้วแนวทางอย่างแยบคาย อะไรอยู่ อะไรตาย อะไรจริง ฯ ครบรอบเหตุการณ์พฤษภามหาโหดวันนี้ได้ยี่สิบปีพอดี ผมได้รวบรวมบทกวีที่เขียนไว้ในช่วงนั้น พิมพ์เป็นเล่ม ชื่อ "กลางใจเมือง" พร้อมภาพประกอบจากหนังสือของสมาคมนักข่าวนักหนังสือพิมพ์แห่งประเทศไทย เพื่อจดจำรำลึกถึงเหตุการณ์บนถนนสายประชาธิปไตยอันเกิดเป็นประจำบนถนนสายนี้ บนถนนสายที่ชื่อว่า ถนนราชดำเนิน ก่อนหน้านี้ก็ได้พิมพ์รวมบทกวีไว้แล้ว ให้ชื่อว่า "ราษฎร์เดินนำ ราชดำเนิน" เมื่อสองปีที่แล้ว กล่าวกันว่า ศัตรูของประชาธิปปไตยคือ "นายทุน ขุนศึก ศักดินา" ศัตรูตัวใดที่อ่อนล้า และศัตรูตัวใดที่กำลังมาแรงและดำรงอยู่ฝ่ายไหน ให้ช่วยกันทบทวนดูเถิด ยี่สิบปีพฤษภาประชาชัย เทิดประชาธิปไตยไว้บนหิ้ง ใครฉ้อฉลฉกใช้ ใครช่วงชิง ใครทอดทิ้งมวลมหาประชาชน!

ขอบคุณ
มติชนออนไลน์
คุณมุกดา สุวรรณชาติ
คุณเนาวรัตน์ พงษ์ไพบูลย์ 

อาทิตยวารสิริสวัสดิ์ค่ะ

Create Date : 20 พฤษภาคม 2555		0 comments
Last Update : 20 พฤษภาคม 2555 18:24:48 น.
Counter : 1084 Pageviews.
Share Tweet