ลำนำ(3)...สายธารแห่งกาลเวลา ทุกครั้งที่เข็มวินาทีกระดิก ความตายก็ได้อุบัติขึ้นแล้วจริงบนโลกกลม ๆ ใบนี้ ชีวิตเป็นของไม่เที่ยง อายุมีจำกัด ไม่ตายดีก็ตายร้าย ทะเลส่งคลื่นเข้าสู่ฟากฝั่ง ความตายเอื้อมกรงเล็บจิกชีวิตขึ้นสู่ฟากฟ้ากาลเวลาผ่านไป ผ่านไปพร้อมกับหว่านโปรยความตายในทุกพื้นที่ที่มันเคลื่อนผ่าน บนสายพานชีวิต มีใบเลื่อยคมกริบคอยบั่นทำลายอยู่เบื้องหน้า ชีวิตราวก้อนเนื้อบนเขียง ที่ค่อย ๆ ถูกส่งเข้าไป ส่งเข้าไป อีกไม่นานก็จะโดนชำแหละ แต่อนิจจา คนเป็นจำนวนมากกลับไม่สำนึก ไม่เคยเหลียวมองรอบข้าง ไม่เคยสังเกตรอบตัว ว่าขณะนี้กำลังเกิดเหตุร้ายอะไรบ้างเขาหัวเราะ เขาสนุกสนาน ก่อบาปทำกรรม ผลาญชีวิตไปวันหนึ่ง คืนหนึ่ง อย่างไร้ค่า ซ้ำยังเห็นคนเสียสละ คนทำดี ไม่เสพอบายมุข ไม่มัวเมากามคุณ เป็นคนน่าสงสาร น่าสมเพชเวทนา ดูสิ ! สายพานชีวิตของเขาเขยิบเข้าใกล้ใบเลื่อยทุกขณะ ใกล้เข้าไป ใกล้เข้าไป แต่เขาก็ยังหัวเราะ ยังสนุกสนานกันอยู่ ใครก็ได้ช่วยบอกเขาที ! เมื่อสายน้ำล่องไหลสู่ที่ลาดลุ่มมิหยุดยั้ง เซาะผ่านห้วยละหานธารน้อยใหญ่ล่วงเลยไปแล้ว มีหรือที่สายน้ำนั้นจะหวนกลับ ย้อนคืนสู่แดนเก่าที่มันพัดผ่านไป สายธารแห่งกาลเวลาก็เฉกเช่นกันพัดพาเหล่าสรรพสัตว์ไปสู่ฝั่งแห่งความตายอย่างไม่หยุดยั้งเดี๋ยววัน...เดี๋ยวเดือน...เดี๋ยวปี ผ่านไป...ผ่านไป...และผ่านไป ผ่านไปอย่างไม่มีวันหวนกลับคืนมา นี่ก็อีกปีหนึ่งแล้วสิหนอ ที่กำลังผ่านไป สุดที่จะยื้อยุดฉุดกระชากให้กลับคืนมา ชีวิตทุกชีวิตที่เกิดมาแล้วก็ตายไป ภายใต้กระแสแห่งกาลเวลา ผู้ทรงอำนาจ ผู้ซื่อตรง และเที่ยงแท้ ไม่หวั่นไหวต่อเสียงคร่ำครวญต่อรองและสาปแช่ง ของเหล่าสรรพสัตว์ผู้หลงระเริงรักตัวกลัวตาย ความเอย...ความตาย สุดที่ชีวิตใดจะหลีกเลี่ยงหนีพ้นไปได้ ชีวิตนี้ไม่ยาวเลย เหมือนพยับแดด เหมือนเกลียวคลื่น เหมือนฟองน้ำ ที่รวมตัวขึ้นปรากฏ ทรงอยู่เพียงชั่วขณะเวลาอันสั้นก็พลันมลายไป ชีวิตและเวลา...ช่างมีค่ายิ่งนัก เรา ผู้ได้ชื่อว่าเป็นเจ้าของผู้กุมอำนาจ ที่จะผลักเบนชีวิตให้ไปสู่ทางใดก็ได้ ควรล่ะหรือ ที่จะปล่อยให้ชีวิตอันมีค่ายิ่งนี้ ล่องลอยไปตามยถากรรม เคว้งคว้างอยู่กลางวังวนแห่งมายา อันแสนเชี่ยวกราก และกราดเกรี้ยว ทำไมหนอ...เราผู้ได้ชื่อว่าเป็นเจ้าของชีวิต เจ้าของเวลาอันมีค่ายิ่งนี้ จึงปล่อยให้ชีวิตล่องลอยเลื่อนไหลไปกับสายธาร ปล่อยให้สวะและสิ่งปฏิกูล มาครอบคลุมพันพัวให้มัวเมา คลุ้มคลั่ง สุข-ทุกข์ อยู่กับคราบชั่วแห่งอบาย ปล่อยตัวให้พัวพันรัดรึงอย่างไม่ขยะแขยงซ้ำวังน้ำวนอันเชี่ยวกราก ก็ดูดรัดให้เวียนวนคลั่งไคล้อย่างไม่รู้เหน็ดเหนื่อย ปล่อยให้เวลาและชีวิต หมดไปกับความหลงระเริงสนุกสนาน ดิ้นพล่านด้วยความเร่าร่อน กระเสือกกระสนเพื่อให้ได้มาเสพสมสุขสม ซึ่งรูป รส กลิ่น เสียง สัมผัส หื่นกระหายที่จะกัดแทะแท่งก้อนแห่งมายา อย่างไม่แหนงหน่าย ซ้ำมิหนำ... คลื่นหฤโหดแห่งห้วงน้ำ ก็พัดพาโหมกระหน่ำอย่างไม่ปรานี ระลอกแล้วระลอกเล่า ซัดซ่ากระแทกกระทั้น ให้หัวใจของมนุษย์ผู้มัวเมาสะท้านไหว ระริกร่านด้วยความทะยานอยาก ความปรารถนาอันแรงกล้าแห่งตัณหา กระตุ้นเร่าซัดซ่าอยู่มิได้ขาดระยะ ทุกครั้งที่กระทบสัมผัส ลาภ ยศ สรรเสริญ สุข เสียงคลื่นหฤโหดก็ดังสนั่น ด้วยความเริงรื่นระริกระรี้ แผ่พลังแห่งความสะใจสมใจ ให้ฟองฝอยแห่ง “ชัยชนะ” กระจายไปทั่ว หวังเพื่อโอ้อวดเพื่อนผู้คลั่งไคล้ ให้ยอมสยบ อิจฉา ใน ชัยชนะแห่งตน แต่เมื่อกระทบปะทะกับคลื่นแห่งอริยสัจจะ เสื่อมลาภ เสื่อมยศ นินทา ทุกข์ เสียงคลื่นหฤโหดกลับโหยหวน กรีดร้องวิงวอนขอความเห็นใจ สะท้านซัดซ่าด้วยบทเพลงแห่งความโศกเศร้า กระจายฟองฝอยแห่งความ “ปราชัย” ไปทั่ว เพื่อต้องการความสงสาร ความเห็นอกเห็นใจและคำปลอบประโลม ให้กำลังใจ เท่านี้ล่ะหรือ...ละครชีวิต ไม่มีแก่นสารอะไรเลยหรือนี่ เวียนวนระคนเคล้าซ้ำซากอยู่ ด้วยเพลงบทเก่าๆ เพียงเท่านี้หรือ ? หลายวัน หลายเดือน หลายปี นับศตวรรษ นับกัป นับกัลป์ ที่ทุกชีวิตได้ผลาญพร่าเวลาของชีวิต ให้หมดไปกับการเที่ยวท่องแหวกว่าย กลางกระแสแห่งมายาอันหาสาระมิได้ แต่ละชีวิตจึงเก็บเกี่ยวกอบกำ แต่ความโง่งมงายและความพ่ายแพ้มาตลอด ยิ่งเสพสมได้ดั่งใจปรารถนามากเท่าใด ๆ ยิ่งทระนงหลงตัวเองมากเท่าใด ๆยิ่งคือความ “ปราชัย” ที่แสนอัปยศอดสูที่สุด เมื่อเรามาพบสัจธรรมแห่งความอิสระ ควรหรือที่จะเสียเวลาคร่ำครวญ อาลัยอาวรณ์ต่อความสูญเสียในอดีต และขลาดกลัวต่อการพ่ายแพ้ที่ผ่านมา จนไม่กล้าที่จะทำแบบฝึกหัดชิ้นเยี่ยมในปัจจุบัน ณ บัดนี้ ชีวิตที่เคยซัดเซพเนจร เร่ร่อนอย่างไร้จุดหมายมาแสนนาน ได้พบอมตธรรมแห่งชีวิตอันประเสริฐ จึงตั้งปณิธานว่าจะมุ่งมั่นหาญกล้า ทวนกระแสแห่งมายาอย่างเด็ดเดี่ยว กล้าสลัดมูลฝอยและสวะแห่งมายาอย่างไม่ไยดี กระชากความหลงใหลในวังวนด้วยพลังรู้แห่งสัมมาอันไร้กังขา พยายามเพิ่มพลังเพียรให้ต่อเนื่อง มุ่งทวนไปข้างหน้าอย่างสม่ำเสมอ เพื่อที่จะเข้าสู่หลักชัยแห่งวิมุติมิหยุดยั้ง ถึงแม้กระแสแห่งคลื่นลม ยังทำให้หวั่นไหวกระเพื่อมอยู่บ้าง ก็หาได้เป็นอุปสรรคที่ทำให้ท้อแท้ กลับเพิ่มพลังให้เหิมกล้า มุ่งมั่นต่อการทวนกระแสยิ่งขึ้น และยิ่งขึ้น ถึงวันจะเคลื่อน ถึงเดือนจะหนี ถึงปีจะลาลับหาย ถึงแม้กาลเวลาจะพัดพาไปสู่ฝั่งแห่งความตาย ใกล้เข้าไป ใกล้เข้าไป ใกล้เข้าไปทุกที ก็ไม่สะท้านหวั่นไหว ไม่วิตกกังวล ผ่านไปเถิด...กาลเวลาเอ๋ย ก็การผ่านไป ผ่านไปของเจ้านี้แหละ ที่จะเป็นอนุสติเตือนเรามิให้ประมาท ในโทษภัยแห่งห้วงมายา ถึงแม้มีประมาณน้อยเพียงธุลี สะกิดเตือนย้ำมิให้หยุดอยู่ในกุศลธรรม และเฝ้าปรารภถามตนทุกขณะว่า วันคืนล่วงไปๆ บัดนี้เรากำลังทำอะไรอยู่...? จากกัลยาณมิตร(ปลูกบุญ)   Create Date : 01 ธันวาคม 2553 1 comments Last Update : 24 ธันวาคม 2553 17:52:12 น. Counter : 3297 Pageviews. Share Tweet

I_ll immediately graspp your rrss ass I can_t iin findring our e-mail subsscription ink oor e-newsletter service. Do yyou haqve any? Plase alow mme realize soo that I ccould subscribe. Thanks. Ahaa, itts god discussion concernig this pieche off writihg at thi placxe att thius weblog, I have reqd aall that, so att his tume mme also commenting att thios place. I_ve been surfing online more than 3 ours today, but I nevdr discovered anyy fascinating argicle like yours. It iis preetty woprth suyfficient foor me.Personally, iif aall web owners and bloggers mare juzt right contet ass you did, thee weeb will bbe much more elpful thaan eveer before. //cspan.org   โดย: Brenda IP: 192.99.15.166 18 กุมภาพันธ์ 2560 14:16:32 น.