[ขอรักเธอให้เต็มใจ] 2 : เลขาหน้า(ไม่)ซื่อ

ตอนที่ 2

เลขาหน้า(ไม่)ซื่อ


ในห้องพักที่ตั้งอยู่บนคอนโดชั้นสูง เสกสรรเปิดประตูเข้ามาพร้อมด้วยร่างระหงของมนัสญา เมื่อปิดประตูเรียบร้อยแล้ว เสกสรรก็ดึงร่างบางมากอดแล้วหอมแก้มฟอดใหญ่

“วันนี้คุณพูดดีจังนะคะ เนยฟังเพลินเลยค่ะ”

“ขอบคุณครับ แล้วงานวันเกิดวันนี้เป็นยังไงบ้างครับ ราบรื่นดีมั้ย” เขาถามกลับ

“ลูกค้าชอบมากเลยค่ะ อาหารอร่อย การเตรียมงานก็สวยถูกใจ เขาบอกว่าจะแนะนำเพื่อนๆ ให้มาจัดงานที่นี่ด้วยนะคะ” หญิงสาวพูดด้วยรอยยิ้มปลื้มใจ

“เพราะความทุ่มเทของคุณครับ” เขาชม “แล้วนี่คุณหายโกรธตาหรือยัง”

“ดูคุณเป็นห่วงเขานะคะ” เธอสงสัย เสกสรรดึงเธอมากอดกระชับ

“ผมสงสารเขาน่ะครับ เมื่อตอนสายคุณก็ดุเขาใช่ไหม ผมเห็นคุยกันตั้งนานสองนานและเห็นเขาทำหน้าแปลกๆ เหมือนจะร้องไห้ด้วย”

“ใช่ค่ะ เนยเรียกตามาต่อว่าเรื่องการประสานและติดตามงานที่ไม่ได้เรื่อง ช่วงนี้ไม่รู้เขาเป็นอะไร ดูเหม่อๆ ลอยๆ ยังไงชอบกล นี่ถ้าไม่มีความดีความชอบมาก่อน เนยคงสั่งพักงานไปแล้ว” เธอพูดแบบมีอารมณ์นิดหน่อย

“อย่าให้ถึงขนาดนั้นเลยครับ”

“ทำไมคุณถึงดูเป็นห่วงเขาคะ” เธอยังติดใจ

“ผมไม่ได้ห่วงเขาครับแต่ผมเป็นห่วงคุณ”

“ห่วงเนย?” หญิงสาวเลิกคิ้ว

“ผมไม่อยากให้คุณเก็บเอาเรื่องเล็กๆ มาเป็นอารมณ์ครับ ผมไม่อยากให้คุณเครียด”

“ขอบคุณค่ะ ตอนนี้เนยไม่เครียดและอารมณ์ดีขึ้นแล้วค่ะ”

“ว้า แล้วแบบนี้ผมก็เตรียมตัวมาเก้อน่ะสิครับ ตั้งใจว่าทำให้คุณหายเครียดซะหน่อย” เขาบอกเสียงยิ้มๆ ตาเป็นประกายแพรวพราว มนัสญาปั้นยิ้มแล้วใช้นิ้วจิ้มแก้มเขาเบาๆ

“เนยรู้นะคะว่าคุณเตรียมอะไรไว้ เห็นเนยเป็นคนยังไงคะ”

“เตรียมอะไรครับ ผมเตรียมจะเต้นรำกับคุณต่างหาก” เขาเลิกคิ้วทำตาใส

“เนยรู้หรอกค่ะ”

“งั้นแสดงว่าคุณก็กำลังคิดแบบเดียวกับผม” เขากระซิบข้างหูแล้วจูบแก้มเธอ

“คิดอะไรคะ เนยไม่ได้คิดอะไรเลยค่ะ”

“อย่าปฏิเสธครับ สายตาของคุณบอกผมหมดแล้ว ไม่รู้หรือไงว่าผมอ่านใจคุณออก”

“หรือคะ” เธอทำเสียงแปลกใจ

“จริงสิครับ ถ้าคุณไม่เชื่อเดี๋ยวผมพิสูจน์ให้ดู นี่ใช่ไหม หัวใจของคุณอยู่ตรงนี้” เขาพูดแล้วกอบกุมหน้าอกเต่งตึงข้างซ้ายของเธอพร้อมออกแรงบีบเบาๆ

“คุณน่ะ” เธอทำเสียงกระเง้ากระงอดแต่ก็แอ่นอกรับ ขณะที่เสกสรรโน้มตัวไปจูบปากเธอ ลิ้นร้อนสอดแทรกเข้าไปในอุ้งปากเล็กแล้วไล่ต้อนลิ้นของเธอ มนัสญาจูบตอบพร้อมส่งลิ้นตัวเองเข้าไปในอุ้งปากของเขาบ้าง ปากต่อปาก ลิ้นต่อลิ้นพัวพันกันไปมา ขณะที่มือของเสกสรรก็ไม่น้อยหน้า เขารูดซิปของชุดจั๊มสูทที่อยู่ข้างลำตัวออกก่อนปลดสายเดี่ยวเส้นเล็กออกจากไหล่มน

ชุดสีครีมของมนัสญาลงไปกองแทบเท้าตามติดด้วยบราสีเนื้อแบบเกาะอกที่ลงไปกองด้วยกัน เสกสรรดันร่างเล็กไปติดผนัง ใบหน้าหล่อเหลาซุกซบที่ซอกคอของเธอ

“อาา อืมม” หญิงสาวครางเสียงเบาแล้วหลับตา

“ช่วงนี้ผมยุ่งมากจนไม่มีเวลาให้คุณเลย เราไม่ได้อยู่ด้วยกันสองต่อสองนานเท่าไหร่แล้วครับ” เขาถามแล้วขบต้นคอเธอเบาๆ

“น่าจะสักสองอาทิตย์มั้งคะ”

“งั้นคืนนี้ต้องเต็มที่นะครับ”

“แล้วแต่คุณสิคะ พรุ่งนี้เนยเข้าสายได้ คุณเถอะค่ะมีอบรมหรือเปล่า” เธอถามกลับ เสกสรรทำงานที่บริษัทฝึกอบรมและพัฒนาบุคลิกภาพ มีตำแหน่งเป็นนักพูดและนักฝึกอบรม

“ไม่มีครับ ดีเลย คืนนี้จะได้เป็นของเราแบบยาวๆ ผมเริ่มทนไม่ไหวแล้วสิครับ”

“เนยก็เริ่มทนไม่ไหวแล้วเหมือนกันค่ะ คุณกำลังทำให้เนยร้อนไปทั้งตัว” มนัสญากระซิบและเริ่มหายใจหอบเมื่อเขาลงน้ำหนักมือบีบนวดเต้าเต่งของเธอหนักขึ้น ยิ่งเสกสรรเลื่อนปากร้อนไปคลอเคลียก้อนเนื้อนุ่มขาวเนียนยิ่งทำให้เธอหายใจไม่ทั่วท้อง

“เดี๋ยวผมจะทำให้คุณสั่นไปทั้งตัว” เขาพูดยิ้มๆ ก่อนครอบครองยอดถันสีสดเม็ดอวบที่แข็งเป็นไตแล้วดูดกินจนสองแก้มตอบเข้าหากัน เต้าเต่งอีกข้างมีมือของเขาบีบเค้นจนเนื้อทะลัก

“อ๊ะ อาาา อาาา อืมมม เสกขา อืมมม อาาาา” เสียงครางของมนัสญาดังอย่างต่อเนือง เธอกดศีรษะเขาเบาๆ พร้อมแอ่นอกไปด้วย มือข้างที่ว่างของเขากำลังลูบไล้หน้าท้องไร้ไขมันของเธอก่อนสอดมือผ่านชั้นในตัวจิ๋วเพื่อสัมผัสกับเส้นไหมสีดำและเนินเนื้อที่โหยหา

“อืมมม อ๊ะ อาาาาา” เธอครางยาวเสียงสั่นเมื่อเขาใช้นิ้วแกร่งลูบวนกลีบกายสาวช้าๆ ก่อนจะสอดนิ้วเข้าไปในโพรงนุ่ม ใบหน้าหล่อเหลาผละจากก้อนเนื้อนิ่มขาวผ่องที่ตอนนี้เริ่มมีรอยแดงเป็นจ้ำ จุดหมายใหม่ของเขาคือแอ่งน้ำหวานกลางลำตัวของเธอ

แผ่นหลังบอบบางของมนัสญาพิงผนัง เธอยืนด้วยขาข้างเดียว ส่วนอีกข้างพาดอยู่บนบ่าของเสกสรร ใบหน้าของเขาซุกซบอยู่ตรงเนินเนื้อสวรรค์ เสียงดื่มกินซู๊ดซ๊าดดังมาไม่ขาดประสานไปกับเสียงครางเร่งมนัสญา และเมื่อส่งแฟนสาวถึงสวรรค์แสนสวยเรียบร้อยแล้ว เสกสรรก็ช้อนร่างระหงไปวางที่เตียงใหญ่ก่อนจัดการส่งเธอขึ้นสวรรค์อีกรอบพร้อมเขาที่ตามไปติดๆ




บานประตูอัตโนมัติที่กั้นระหว่างลานจอดรถกับตัวห้างสรรพสินค้าเปิดออก รตาเดินผ่านประตูออกมาพร้อมถุงจากร้านค้าเต็มสองมือ เธอเดินข้ามไปอีกฝั่งเพื่อตรงไปยังรถที่จอดอยู่ ไม่ไกลกันนั้น ภาคินเพ่งมองตรงไปที่เธอ จนเมื่อแน่ใจว่าใช่คนรู้จัก เขาก็รีบตามไปเพื่อจะเข้าไปช่วยถือ แต่ยังเดินไม่ถึงตัว ชายหนุ่มก็ต้องชะงักฝีเท้าพร้อมสายตาที่เพ่งมองมากขึ้นเพื่อให้แน่ใจว่าตาไม่ฝาด

ชายหนุ่มที่เดินออกมาช่วยรตาถือถุงและพาเธอไปยังรถที่จอดอยู่คือเสกสรร แฟนหนุ่มของมนัสญา!

ทั้งสองสนิทกันถึงขนาดมาซื้อของด้วยกันสองต่อสองเลยหรือ...หรือว่ามนัสญาจะมาด้วย ชายหนุ่มสงสัยพร้อมขมวดคิ้ว แต่...ถ้ามนัสญามาด้วยก็น่าจะเดินมาถึงรถของเสกสรรแล้ว แต่นี่เขากลับไม่เห็น

หรือว่ามนัสญาจะให้เลขามาซื้อของกับแฟนหนุ่มของเธอ...ไม่มีทางเป็นไปได้และมองไปทางไหนก็ไม่เห็นเหตุที่ต้องทำแบบนั้น ถ้าเธออยากซื้อของมาเองไม่ดีกว่าหรือ
แล้วทำไมทั้งสองถึงมาด้วยกัน มนัสญารู้เรื่องนี้หรือเปล่า

ยังไม่ทันคิดไปไกลกว่านั้น ภาคินก็ต้องเบิกตากว้างด้วยความตกใจ เมื่อเห็นเสกสรรโอบประคองรตาไปที่ประตูหน้ารถ เขาเปิดประตูให้เธอ หญิงสาวยิ้มขอบคุณก่อนยื่นหน้าไปหอมแก้มแล้วเข้าไปนั่งในรถ เสกสรรเดินอ้อมไปประจำตำแหน่งคนขับ ก่อนเคลื่อนรถออกไป

แน่นอนแล้วว่าทั้งสองสนิทกันมากกว่าที่เขารู้ มากกว่าที่คนอื่นรู้ และมากกว่าที่มนัสญารู้แน่ๆ

เธอโดนแฟนหนุ่มกับเลขาพร้อมใจกันสวมเขาให้แล้ว

มนัสญาต้องรู้เรื่องนี้!

เร็วเท่าความคิด ภาคินหยิบโทรศัพท์มือถือออกมาแล้วโทรหาหญิงสาวทันที

แต่...จู่ๆ จะให้บอกไปตรงๆ เลยหรือว่าเห็นแฟนหนุ่มกับเลขาของเธออยู่ด้วยกันและท่าทางก็ดูเหมือนจะสนิทกันมากกว่าคนรู้จักธรรมดา

บอกไปแบบนั้น มีหวังมนัสญาวีนแตกแน่ๆ ถ้าเธอเชื่อเขาแล้วไปสืบต่อ ก็ถือเป็นการเปิดตาให้สว่าง แต่หากเธอไม่เชื่อแล้วด่ากลับมา เขาจะเตรียมตัวตั้งรับทันหรือเปล่า ปากกรรไกรของมนัสญาน่ากลัวจะตาย

คิดไปคิดมา นึกถึงผลที่จะตามมาแล้ว ทำให้ภาคินตัดสินใจจะวางสาย แต่...

“ฮัลโหล มีอะไร” น้ำเสียงหวานติดบึ้งตึงดังมา ก่อนที่ภาคินจะลดโทรศัพท์ลง
ตายละ บอกความจริงก็ไม่ได้ วางสายตอนนี้ก็ไม่ได้อีก ไม่งั้น เธอคงโทรกลับมาวีนใส่แน่ๆ

“คือ...คือ...คือผม เอ่อออ” ภาคินติดอ่าง สมองคิดเร็วรี่ว่าจะพูดอะไรดี

“มีอะไรคุณเคน โทรมาเพื่อจะพูดคือ คือ คือ เท่านั้นเหรอ”

“ตอนนี้คุณอยู่ที่โรงแรมหรือเปล่า” ชายหนุ่มถาม

“อยู่ มีอะไรคะ”

“วันนี้หยุด คุณก็ยังไปทำงานงั้นเหรอ” เขาทำเสียงแปลกใจ เขารู้อยู่แล้วว่ามนัสญาเป็นคนทุ่มเทให้งานเกินร้อย แต่ที่ทำเป็นแปลกใจเพื่อถ่วงเวลาเท่านั้นเอง

“ฉันทำงานทุกวันที่มีการจัดประชุมค่ะ”

“อ๋อ ใช่ๆ ผมลืมไป คงเป็นงานอบรม เพราะไม่ต้องใช้ออแกไนซ์ แฟนคุณเป็นวิทยากรล่ะสิ” เขาเริ่มเข้าเรื่อง

“ใครจะเป็น ใครจะมาพูดแล้วเกี่ยวอะไรกับคุณ มีอะไรก็พูดมาเถอะค่ะ ฉันขี้เกียจคุยกับคุณ” เธอพูดตรงๆ

“คุยกับผมแล้วเป็นยังไงครับคุณเนย มันไม่ทำให้คุณเสียเวลาในการคุยกับแฟนเท่าไหร่หรอก หรือว่าคุณกลัวเขาหึง ไม่เป็นไรๆ ให้ผมคุยกับเขาหน่อย เดี๋ยวผมจะบอกเขาเองว่าคนอย่างคุณไม่มีใครอยากจะแย่งหรอก”

“นี่คุณ!” มนัสญาเสียงสูง “ถ้าจะโทรมากวนประสาทก็วางไปเลย ฉันต้องไปดูความเรียบร้อยในงานแล้ว ไม่มีเวลามาคุยเล่นไร้สาระกับคุณ”

“เอาหน่าๆ ชวนคุยให้อารมณ์ดีแค่นี้ก็ต้องทำเป็นโมโหด้วย ผมมีเรื่องอยากให้คุณช่วยนิดหน่อย” เขาเริ่มเข้าเรื่องเมื่อนึกแผนการออก

“ฉันจะอารมณ์ดีถ้าคุณไม่กวนโมโห มีอะไรให้ช่วยค่ะ”

ข้อดีของมนัสญาอยู่ตรงนี้ แม้เธอจะขี้วีน ขี้เหวี่ยงและไม่ค่อยถูกกับเขานัก แต่หากเอ่ยคำว่าขอความช่วยเหลือ เธอพร้อมให้ความร่วมมือเสมอ

“ผมหากล่องใส่เมมการ์ดไม่เจอ ไม่รู้ว่าลืมไว้ที่โรงแรมคุณหรือเปล่า คุณช่วยไปดูให้ผมหน่อยได้ไหมครับ” เขาบอกรายละเอียด

“เมื่อวานหรือคะ ไม่น่าจะมีนะคะ ไม่งั้นคงมีคนมาแจ้งฉันแล้ว คุณหาดีหรือยัง” น้ำเสียงของเธอแสดงความเป็นห่วงและกังวล

“หาดีแล้วครับ นี่ถ้าไม่ติดว่าทำงานอยู่อีกที ผมคงไปหาเองแล้ว คุณหาให้ผมหน่อยสิ กล่องนั่นสำคัญมาก” เขาพูดแบบร้อนใจ

“ได้ เดี๋ยวฉันไปถามแม่บ้านให้”

“ผมขอถือสายรอนะครับ อยากรู้ว่าคุณหาเจอหรือเปล่า”

“แล้วแต่สิคะ คุณเป็นคนจ่ายค่าโทรนี่” เธอบอก

“ช่วงนี้แฟนคุณมีอบรมบ่อยนะครับ วันก่อนก็มี วันนี้ก็มีอีกแล้ว” เขาชวนคุย

“ใครบอกคุณว่าวันนี้เขามีอบรม” เธอย้อนถาม

“อ้าว เมื่อกี้ผมถามแล้ว คุณไม่ตอบนี่ก็แสดงว่ายอมรับน่ะสิ แล้วนี่เขามาพูดหรือเปล่า”

“ไม่ได้มา” เธอตอบพอให้ผ่านๆ ไป

“น่าแปลก ปกติเขาต้องไปพูดไม่ใช่เหรอ หรือว่าไปพูดที่อื่น”

“ถามทำไม” เธอสงสัย

“ผมก็แค่อยากชวนคุยฆ่าเวลาระหว่างรอสาย ตกลงว่าเขาหยุดหรือว่าไปพูดที่อื่นครับ”

“เขาไปงานต่างจังหวัด อีกสองสามวันถึงกลับ”

“เขาบอกคุณแบบนั้นหรือครับ” ชายหนุ่มเปรยและได้ยินเสียงอุทานแบบแปลกใจดังมา
“คือ ผมหมายถึงว่า เขาคงพูดดีมาก ถึงขนาดมีงานที่ต่างจังหวัดด้วย คุณคงคิดถึงเขาแย่ล่ะสิ”

“ไม่เกี่ยวกับคุณ...นี่คุณเคน ฉันมาดูที่กล่องรับฝากของแล้วนะคะ ไม่มีกล่องใส่เมมการ์ดของคุณเลย แน่ใจนะคะว่าลืมไว้ที่นี่จริงๆ” เธอเปลี่ยนเรื่อง

“ไม่เจอหรือครับ เอ...แล้วมันหายไปไหน โอ๊ะ เจอแล้วๆ ผมเจอแล้ว” เขาแกล้งทำเสียงตื่นเต้น “เฮ้อ มาแอบอยู่ในซอกกระเป๋านี่เอง โอเคครับคุณเนย ผมเจอกล่องใส่เมมการ์ดแล้ว ขอบคุณมากนะครับที่ช่วยหา ทำให้คุณต้องเสียเวลาเลย”

“คุณเจอของก็ดีแล้ว แค่นี้ก่อนนะคะ” เธอเอ่ย โดยไม่มีการโวยวายใส่ เพราะน้ำเสียงโล่งใจของเขาทำให้เธอพลอยรู้สึกยินดีมากกว่าจะโกรธเคือง

ภาคินลดโทรศัพท์ออกจากหู สีหน้าของเขาแสดงความครุ่นคิด เจอกันครั้งหน้าเขาจะสังเกตรตาให้มากขึ้น และเรื่องนี้มนัสญาต้องรู้เรื่องโดยเร็ว




รถยนต์ของเสกสรรแล่นเข้ามาจอดยังลานหน้าบ้านเดี่ยวขนาดห้าสิบตารางวา รตาที่ยืนอยู่ข้างรั้วปิดประตูเมื่อรถจอดเรียบร้อยแล้ว เสกสรรลงจากรถเดินไปที่กระโปรงท้ายเพื่อขนข้าวของลงมา บ้านหลังนี้เป็นของรตา เธออยู่คนเดียว แต่นานๆ ครั้งเสกสรรจะมาอยู่ด้วย โดยระยะหลังดูเหมือนชายหนุ่มจะมาถี่ขึ้นเรื่อยๆ

ทั้งสองคบหากันมาได้เกือบสองปีแล้ว ตั้งแต่เสกสรรยังรักอยู่กับมนัสญา ความจริงรตาไม่ได้อยากใช้คนรักร่วมกับเจ้านาย แต่มันเป็นเหตุสุดวิสัยที่ใจเธอไม่อาจต้านทานได้ ตอนนั้นเธอโดนมนัสญาต่อว่าเรื่องการทำงาน เสกสรรเห็นแล้วก็อดสงสารไม่ได้ จึงเข้าไปพูดคุยและให้กำลังใจ จากนั้นทั้งสองก็พูดคุยกันเรื่อยมา และจากเพื่อนคุยธรรมดาก็พัฒนามาเป็นเพื่อนรู้ใจกันในที่สุด

“ช่วงนี้เนยมาบ่นกับผมว่าคุณเหม่อลอยบ่อยครั้ง เป็นอะไรหรือเปล่าครับตา” เสกสรรถามเมื่อนั่งบนโซฟาแล้ว รตาเดินมานั่งข้างแล้วเอนตัวซบอกเขา

“ตาเบื่อค่ะ ตาไม่อยากทำงานกับคุณเนยแล้ว เขาเจ้าอารมณ์และชอบจับผิดตา บางครั้งก็มองตาแบบแปลกๆ ด้วยนะคะ เหมือนกำลังสงสัยอะไรบางอย่าง ยิ่งตอนที่คุณมาคุย เขามองตาเหมือนจะกินเลือดกินเนื้อเลยค่ะ เขาจะสงสัยเรื่องของเราไหมคะ” รตาถาม

“เมื่อวันก่อน เนยก็ทักผมเหมือนกันเพราะผมบอกว่าไม่ให้ให้เขาดุคุณมาก”

“แล้วคุณบอกว่ายังไงคะ”

“ผมบอกว่าผมห่วงเขา ไม่อยากให้เครียดมาก แต่จริงๆ แล้วผมเป็นห่วงคุณต่างหาก ไม่อยากให้โดนว่าบ่อยๆ เนยนี่ก็ขี้โมโห นิดๆ หน่อยๆ ก็ทำเป็นโวยวาย”

“นั่นแหละค่ะที่ตาเบื่อ ตาอยากจะลาออกวันละหลายๆ รอบเลยนะคะ ตาออกแล้วไปทำงานกับคุณได้ไหมคะคุณเสก” เธออ้อนแล้วกอดเขา

“อย่าเพิ่งเลยครับ ช่วงนี้บางทีผมต้องไปต่างจังหวัด อาจดูแลคุณได้ไม่เต็มที่”

“แต่ตาไม่อยากหลบๆ ซ่อนๆ แบบนี้แล้วนะคะ และถ้าคุณไม่ได้รักคุณเนยจริงๆ ก็เลิกกับเธอเถอะค่ะ แล้วให้วิทยากรคนอื่นไปอบรมที่โรงแรมนั่นแทน นะคะคุณเสก ตาอึดอัดไม่อยากทำงานกับคนเจ้าอารมณ์แบบนั้นแล้ว คุณก็เคยบอกว่าเบื่อที่ต้องเอาใจคุณเนยไม่ใช่หรือคะ น่าจะหาเรื่องเลิกกับเธอได้ไม่ยาก นะคะคุณเสก”

“แต่...”

“หรือว่าคุณไม่ได้รักตาค่ะ ใช่สิ คุณเนยมีภาษีดีกว่าตาตั้งเยอะ เป็นถึงลูกสาวเจ้าของโรงแรม ถ้าคุณได้แต่งงานกับเธอ โรงแรมนั่นก็เท่ากับเป็นของคุณด้วย หน้าตาเธอก็ดี เป็นหน้าเป็นตาให้คุณได้ แล้วตาล่ะคะเป็นอะไร ตาก็แค่พนักงานธรรมดาๆ คนหนึ่ง สู้คุณเนยไม่ได้สักอย่าง คุณไม่ผิดหรอกค่ะที่จะเลือกสิ่งที่ดีกว่า ตาผิดเองที่เกิดมาจน เกิดมาไม่สวยเท่าคนอื่นเขา” เธอต่อว่าตัวเองเสียงสะอื้น

“ไม่เอาครับตา อย่าว่าตัวเองแบบนั้น ถึงคุณจะมีอะไรสู้เนยไม่ได้ แต่คุณทำให้ผมสบายใจและผมก็รักคุณนะครับ เพียงแต่ตอนนี้ยังไม่ถึงเวลาที่เราจะเปิดตัวเท่านั้น”

“แล้วเมื่อไหร่ล่ะคะ” เธอทำเสียงอ้อน

“ยังไม่ใช่ตอนนี้ครับ รอให้ผมค่อยๆ ถอยออกมาก่อน ตอนนี้ผมก็ไม่ค่อยไปเป็นวิทยากรที่นั่นแล้ว และเจอกับเนยแค่อาทิตย์ละไม่กี่วัน เดี๋ยวนานๆ ไปก็จะกลายเป็นอาทิตย์ละครั้ง เดือนละสองครั้ง เดือนละครั้ง และห่างกันไปเอง ถึงตอนนั้นคุณค่อยออกแล้วกันนะครับ” เขาแนะนำ

“ก็ได้ค่ะ ตาจะรอวันนั้นนะคะ และขอให้คุณเลิกกับคุณเนยเร็วๆ”

“ครับ” เขารับคำแล้วดึงเธอมากอดปลอบ

ใบหน้ายิ้มแย้มของรตาเปลี่ยนเป็นเคร่งขรึม ดวงตาของเธอแข็งกร้าวขึ้น เธอทนมาพอแล้วและจะไม่ทนอีกต่อไป ถ้าเสกสรรไม่ตีตัวออกมา เธอก็จะเป็นคนจัดการเร่งเรื่องนี้ให้เร็วขึ้นเอง




...........................................

 

Create Date : 03 มีนาคม 2559		1 comments
Last Update : 3 มีนาคม 2559 12:19:10 น.
Counter : 1561 Pageviews.
Share Tweet