[ขอรักเธอให้เต็มใจ] 1 : ไม้เบื่อไม้เมา

ตอนที่ 1

ไม้เบื่อไม้เมา


ณ โรงแรมขนาดสี่ดาวที่ตั้งอยู่บนถนนสายหลักของเมืองหลวง รถยนต์สีดำเป็นเงาคันโฉบเฉี่ยวเลี้ยวเข้ามา พนักงานรักษาความปลอดภัยยกมือขึ้นตะเบ๊ะทำความเคารพแบบแข็งขันก่อนวิ่งไปยกกรวยแล้วโบกมือให้รถคันนั้นถอยเข้าซองจอด เมื่อเรียบร้อยแล้ว เขาก็ตะเบ๊ะอีกครั้งก่อนกลับไปประจำการที่หน้าทางเข้าเหมือนเดิม

ประตูรถฝั่งคนขับเปิดออกพร้อมด้วยร่างระหงก้าวลงมา เธออยู่ในชุดจั๊มสูทขายาวสีครีมแบบสายเดี่ยว ใบหน้าเรียวรูปไข่แต่งเติมด้วยเครื่องสำอางแบบอ่อนๆ ดวงตาของเธอกลมโต ขนตางอนยาวเป็นแพ ปลายของจมูกโด่งเชิดขึ้นรับกับริมฝีปากบางเล็กรูปกระจับ ทุกก้าวที่เธอเดินเต็มไปด้วยความมั่นใจ พนักงานที่เดินสวนต่างหลีกทางให้พร้อมยกมือไหว้เป็นแถว หญิงสาวเปรยตามองแล้วพยักหน้ารับเล็กน้อยก่อนเดินจากไป
มนัสญาคือชื่อของเธอ หญิงสาวทำงานในตำแหน่งผู้จัดการฝ่ายบริหารส่วนงานดูแลและจัดเลี้ยงของโรงแรมที่ครอบครัวเธอเป็นเจ้าของ

“คุณเนยคะ” เสียงของหญิงสาวคนหนึ่งเรียกไว้ มนัสญาหันมอง

“อ้าวตา มานานหรือยัง เนยคงไม่ได้มาสายใช่ไหม” เธอเอ่ยแล้วยกข้อมือเรียวขึ้นดูเวลา

“ไม่ค่ะ ตาเพิ่งมาถึงก่อนคุณเมื่อห้านาทีนี้เอง รายละเอียดของงานวันนี้ตาวางไว้ที่โต๊ะคุณแล้วนะคะ”

“เดี๋ยวเนยไปดู ขอบคุณมาก” มนัสญาบอกก่อนเดินไปยังห้องทำงานของเธอ รตาเดินตามไป

ห้องทำงานของมนัสญาอยู่ชั้นล่างติดกับห้องจัดเลี้ยงขนาดเล็ก ภายในห้องมีโต๊ะทำงานสองตัว เป็นของเธอกับของรตา ซึ่งทำในตำแหน่งเลขา บนโต๊ะตัวใหญ่มีแฟ้มเอกสารหลายแฟ้มวางอยู่ เจ้าของโต๊ะหยิบแฟ้มบนสุดมาเปิดดู

“เรื่องดอกไม้ในงานแต่งของคุณธีระได้ของสรุปหรือยังว่าจะใช้ดอกไม้อะไรบ้าง” มนัสญาถาม

“ตาถามทางออแกไนซ์ไปแล้วค่ะ ทางนั้นบอกว่าต้องรอแฟนคุณธีระตัดสินใจก่อน” รตารายงาน

“แล้วงานสัมมนาของอาจารย์หนูที่บอกว่าจะเปลี่ยนห้อง ตกลงว่ายังไง”

“ต้องรอทางอาจารย์สรุปยอดก่อนค่ะ”

“งานประชุมของบริษัทคุณเสกล่ะ เขาแจ้งหรือยังว่าจะเอาของว่างอะไร”

“แจ้งมาแล้วค่ะ รายละเอียดทั้งหมดอยู่ในแฟ้มค่ะ”

“แล้วอาหารที่จะจัดเลี้ยงในงานวันเกิดช่วงเที่ยงนี้ล่ะ เรียบร้อยหรือยัง”

“คือ...” คราวนี้เลขาผู้ตอบฉะฉานเริ่มสะดุด ทำให้มนัสญาต้องเหลือบตามอง

“ว่ายังไง เนยถามว่าเรียบร้อยหรือยัง”

“เหมือนว่าจะเรียบร้อยค่ะ”

“เหมือนว่า?” เธอทวน “เนยไม่ต้องการคำว่าเหมือนว่า อาจจะ คงจะ หรือคำพูดก่ำกึ่งแสดงความไม่มั่นใจ ตกลงว่าเรื่องอาหารเป็นยังไงคะ”

“ยังไม่เรียบร้อยค่ะ” รตากลั้นใจตอบ เสียงปิดแฟ้มเร็วๆ ดังมาพร้อมแฟ้มที่ถูกวางบนโต๊ะแบบแรงๆ รตาหน้าเจื่อน

“ทำไมคะ เกิดปัญหาอะไร” มนัสญาถามแล้วเดินออกจากห้องโดยเร็ว

จุดหมายของเธอคือห้องจัดเลี้ยงขนาดกลางที่กำลังจะใช้เป็นสถานที่จัดเลี้ยงวันเกิดในอีกไม่กี่ชั่วโมงข้างหน้า ภายในห้องถูกจัดตกแต่งด้วยริบบิ้นสีขาวและสีชมพูอ่อน บนเวทีเตี้ยๆ มีโต๊ะสี่เหลี่ยมวางอยู่ ซึ่งจะใช้เป็นที่วางเค้ก บนผนังระบุชื่อเจ้าของงานวัน
เกิดพร้อมอายุเสร็จสรรพ

ห้องนี้บรรจุคนได้ราวห้าสิบคน โต๊ะและเก้าอี้ถูกวางแบบหลวมๆ เพื่อไม่ให้อึดอัด มนัสญากวาดตาดูความเรียบร้อย ทุกอย่างเป็นที่พอใจของเธอยกเว้นโต๊ะยาวที่วางอยู่มุมห้อง บนโต๊ะว่างเปล่า ทั้งที่ความจริงควรมีถาดอาหารมาวางรอแล้ว

“ทำไมถึงไม่จัดโต๊ะอาหาร เอาจานช้อนหรือไม่ก็ถาดรองน้ำออกมาก่อนก็ได้นี่” มนัสญาถามลูกน้อง

“เดี๋ยวตาไปถามให้ค่ะ” รตาบอกแล้วเดินออกมาห้อง

มนัสญาถึงกับถอนใจ งานจะเริ่มในอีกไม่กี่ชั่วโมงข้างหน้าแล้ว แต่ห้องจัดเลี้ยงยังเตรียมไม่เสร็จ แล้วนี่อาหารก็ยังไม่เรียบร้อย ถ้าลูกค้ามาถึงจะให้บอกว่าอย่างไร...การให้คำตอบลูกค้าแบบกระอักกระอ่วน เป็นสิ่งที่เธอไม่ชอบมากที่สุด
ไม่เกินห้านาที รตาก็กระหืดกระหอบเข้ามา

“ในครัวกำลังเตรียมยกออกมาค่ะ”

“แล้วอาหารว่ายังไง”

“กำลังเร่งทำอยู่ค่ะ”

“ทำไมถึงช้านัก ปกติเวลานี้ต้องทำเสร็จรอเสิร์ฟแล้วไม่ใช่เหรอ”

“คือ...”

“ไม่ต้องตอบ เดี๋ยวเนยถามเอง ไปเรียกพี่สายใจมา”

รตาเดินออกมาห้องอีกครั้งก่อนกลับมาพร้อมสาวใหญ่ร่างอวบ

“เนยต้องการคำตอบว่าทำไมอาหารถึงช้าคะ” มนัสญาถามทันที สายใจมีท่าทางอึกอัก เธอหันไปมองรตาแล้วยิ้มแหยงๆ

“ของไม่ครบค่ะเลยต้องออกไปซื้อเพิ่ม ทำให้เสียเวลานิดหน่อย” สายใจตอบเสียงเบา

“อย่าลืมนะคะว่างานเริ่มสิบเอ็ดโมงครึ่ง และอาหารที่เขาสั่งก็หลายอย่าง เดี๋ยวสิบโมงพวกเขาก็จะทยอยมากันแล้ว ถ้าอาหารยังไม่พร้อม เนยจะเอาหน้าไปไว้ที่ไหน อุตส่าห์รับปากเป็นมั่นเป็นเหมาะว่าเขาไม่ต้องทำอะไรเลย มาถึงปุบก็จัดงานได้เลยทันที แล้วถ้าเขามาก่อนเวลาแล้วเห็นเรายังไม่พร้อม ใครที่เสียหายคะ”

“พี่ขอโทษค่ะคุณเนย เดี๋ยวพี่จะไปเร่งข้างในให้รีบทำค่ะ” สายใจมีสีหน้ารู้สึกผิด

“รีบทำแล้ว คุณภาพต้องได้ด้วยนะคะ ไม่ใช่รสชาติโดดไปโดดมา เรื่องของที่ให้เตรียมไว้ เนยบอกหลายครั้งแล้วว่าต้องเช็กให้ดีๆ ทำไมถึงยังทำพลาดกันอีก แสดงว่าไม่เคยปรับปรุงเลยใช่ไหมคะ” หญิงสาวถามตรงๆ

“ก็...ก็” สายใจตอบไม่ถูก จริงๆ เธอก็อยากสั่งเผื่อไว้แต่เพราะมัวแต่กลัวของเสีย กลัวของเหลือ กลัวเตรียมไว้แล้วไม่ได้ใช้และเแม่ครัวบอกว่าของที่เตรียมไว้พอแน่นอน เธอจึงไม่ได้คิดเผื่อ

“เอาล่ะ เนยขี้เกียจพูดแล้วค่ะ รีบไปบอกในครัวให้เร่งมือหน่อยแล้วกัน เดี๋ยวเนยจะโทรหาลูกค้าก่อนว่าถึงไหนแล้ว ยังไงให้ข้างในเตรียมออเดิร์ฟไว้แล้วกัน” มนัสญาบอกแล้วถอนใจอีกรอบ

“ได้ค่ะได้ พี่จะรีบไปบอกค่ะ” สายใจบอกแล้วรีบออกจากห้องจัดเลี้ยง

“เนยบอกกี่ครั้งแล้วว่าให้ย้ำกับทางครัวอย่าให้เกิดเรื่องผิดพลาด ตาได้ย้ำไปหรือเปล่า” มนัสญาหันมาไล่บี้เลขา

“ไม่ได้ย้ำค่ะ” รตาบอกเสียงเบาแล้วหลบตา “ตาเห็นว่าเรื่องนี้เกิดความผิดพลาดมาหลายครั้งแล้ว เลยคิดว่าพี่สายใจคงจะรอบคอบมากกว่านี้ ไม่คิดว่าพอไม่ย้ำเขาก็ไม่ทำ”

“นั่นไง เนยบอกหลายครั้งแล้วว่าอย่าคิดเองเออเอง ที่เขาผิดพลาด ส่วนหนึ่งเป็นเพราะเราด้วย ถ้าตาย้ำกับเขา เนยคงไล่บี้ได้มากกว่านี้ พี่สายใจก็อะไร ไม่เคยรอบคอบเลย นี่ถ้าไม่ใช่คนเก่าคนแก่ เนยคงเสนอให้คนอื่นมาทำงานแทนไปแล้ว ตาเองก็เหมือนกัน เป็นเลขาก็ทำหน้าที่ของตัวเองหน่อย ไม่ใช่...”

“หายใจบ้างนะคุณ เดี๋ยวก็ลมหมดปอดพอดีหรอก” น้ำเสียงแบบขำๆ ดังแทรกมาจากทางด้านหลัง มนัสญาหันขวับไปมองด้วยสายตาไม่พอใจ

“ฉันกำลังคุยกับลูกน้องอยู่ คุณพูดแทรกมาได้ยังไง ไม่มีมารยาท” เธอว่าตรงๆ ขณะที่ชายในชุดเสื้อยืดสีพื้นสวมทับด้วยแจ็คเกตยีนสีซีดยกไหล่เล็กน้อย คล้ายว่าไม่แคร์กับคำต่อว่า

“คุณหายใจทางผิวหนังเหรอ แล้วไม่เหนื่อยหรือไงที่พูดไม่หยุดแบบนั้น ขนาดผมเป็นคนฟังยังเหนื่อยแทนเลย”

“คุณเข้ามาได้ยังไง ห้องยังไม่ปิด” มนัสญาถามแล้วหายใจเข้าลึกๆ อย่างระงับอารมณ์

“ยังไม่เปิดอะไร ผมเห็นประตูเปิดอยู่ แถมยังมีคนเดินเข้าเดินออกอีกด้วย” เขาบอกตาใส

“ฉันหมายถึงคนนอกไม่ควรเข้ามาในนี้ ตอนนี้ในห้องยังไม่เรียบร้อย”

“ผมไม่ใช่คนนอกนี่ครับ ผมเป็นช่างภาพของออแกไนซ์ต้องมาดูแลภายในงานอยู่แล้ว”

“เอาเถอะ เชิญคุณตามสบายแล้วกัน ฉันไม่อยากคุยกับคุณมาก คุยแล้วอารมณ์เสียเปล่าๆ” มนัสญาบอกแล้วเดินเลี่ยงไป ชายหนุ่มมองจนร่างระหงเดินลับผ่านประตูจึงหันมายิ้มให้รตา

“ขอบคุณคุณเคนมากนะคะที่เข้ามาขัดจังหวะ ไม่งั้นตาคงโดนสวดยับกว่านี้แน่” รตาเอ่ยเสียงเบาแล้วก้มศีรษะให้เขา

“ไม่เป็นไรครับ คุณตาก็ระวังๆ หน่อยแล้วกัน รู้ก็รู้ว่าเขาขี้บ่น ขี้วีนแค่ไหน”

“คุณเนยต้องการให้งานทุกอย่างออกมาดี ตาผิดเองที่ไม่รอบคอบ สมควรให้โดนต่อว่าแล้วค่ะ”

“ถึงอย่างนั้นก็ควรไปพูดกันในห้อง มาพูดแบบนี้ไม่ดีหรอกครับ คนทำงานด้วยกันต้องให้เกียรติกัน” ภาคินเห็นต่าง รตาก้มศีรษะให้เขาอีกครั้ง

“ตาคงต้องไปทำงานต่อแล้ว ขอตัวก่อนนะคะ”

“เชิญครับ” ชายหนุ่มผายมือให้

หลังจากรตาเดินออกจากห้องไปแล้ว ภาคินก็หันมองบรรยากาศรอบตัวพร้อมหยิบกล้องออกจากกระเป๋าสะพาย เขาเดินไปยังจุดต่างๆ เพื่อวัดแสงและหามุมที่ดีที่สุด เขากดชัตเตอร์เป็นพักๆ ระหว่างนั้นพนักงานของทางโรงแรมก็ทยอยนำถาดอาหารเข้ามา

“สวัสดีค่ะคุณเคน มาเร็วจังนะคะ” สายใจทักแล้วเดินเข้ามาหา

“ต้องมาเตรียมงานครับ” เขาบอก

ภาคินทำงานในบริษัทออกแกไนซ์ที่ผูกขาดกับโรงแรมแห่งนี้ เพราะเจ้าของบริษัทกับเจ้าของโรงแรมมีความสนิทชิดเชื้อกัน ชายหนุ่มเป็นช่างภาพจึงต้องมาก่อนคนอื่น ทำให้เขาสนิทกับพนักงานของที่นี่ ยกเว้นกับมนัสญาที่เป็นไม้เบื่อไม้เมากับเขาตลอด เจอกันทีไรเป็นต้องลับฝีปากกันทุกที สาเหตุมาจากความเป็นคนขี้โวยวายของมนัสญา ส่วนเขาไม่ชอบนิสัยแบบนั้นจึงมักเข้าไปแทรกทุกครั้งเมื่อเห็นเธอเริ่มฉะพนักงาน ทำให้มนัสญาไม่ค่อยชอบหน้าเขานัก

ผิดกับพนักงานของที่นี่ที่เข้ากับเขาได้ทุกคน

“เห็นคุณเนยอารมณ์เสียตั้งแต่เช้าเลยนะครับ” เขาเปรย

“เป็นความผิดของพี่เองที่ไม่รอบคอบ” สายใจบอกแล้วถอนใจ “พี่ประมาทเกินไปจนเกิดเรื่องขึ้น ทำให้ตาต้องโดนคุณเนยว่าไปด้วย เมื่อกี้พี่เจอตา เธอบอกว่าคุณเข้ามาขัดจังหวะช่วยเธอไว้ ระวังคุณเนยจะไม่พอใจเอานะคะ”

“เขาก็ไม่พอใจผมอยู่แล้วนี่ครับ ถ้าจะเพิ่มเข้าไปอีกก็คงไม่ต่างกัน” เขายกไหล่แล้วกดชัตเตอร์เก็บภาพรอบๆ งาน

“คุณเคนเนี่ยเก่งจังนะคะ ไม่กลัวคุณเนยเลย”

“เขาไม่ใช่ยักษ์ไม่ใช่มารนี่ครับ ทำไมผมต้องกลัวด้วย อ้อ! ลืมไป ในสายตาของลูกน้อง เขาอาจเป็นมารก็ได้”

“คุณเคน!” เสียงแหลมสูงไม่พอใจดังมาจากทางด้านหลัง ทำเอาสายใจสะดุ้ง ขณะที่เจ้าของชื่อกลับยืนเฉย เขาหันไปมองและเห็นมนัสญายืนทำหน้าไม่พอใจ

“คุณเนย...พี่ไปทำงานก่อนนะคะคุณเคน” สายใจรีบขอตัวแล้วค้อมตัวเดินจากไป มนัสญามองพนักงานของตัวเองจนสุดสายตา เมื่อสายใจออกจากห้องไปแล้ว เธอก็หันมาเล่นงานภาคินต่อ

“มีสิทธิ์อะไรมานินทาฉันกับพนักงานของฉัน”

“นินทาอะไร ผมกับพี่ใจแค่คุยกันเฉยๆ คุณแหละไม่มีมารยาท คนคุยกันมาพูดแทรกได้ยังไง”

“เหมือนที่คุณทำเมื่อกี้นั่นไง”

“คุณเลยเลียนแบบผมงั้นเหรอ”

“นี่คุณ” หญิงสาวโมโหและรู้สึกเสียหน้าเมื่อโดนย้อน

“อย่าอารมณ์เสียให้มากนักเลยคุณ พนักงานเขากลัวจะแย่อยู่แล้ว และการทำงานภายใต้แรงกดดันน่ะ มันไม่สนุกหรอกนะครับ คุณน่าจะผ่อนคลายบ้าง”

“ไม่ต้องมาสอน ฉันรู้ว่าตัวเองกำลังทำอะไรอยู่ ฉันต้องการงานที่มีคุณภาพ ถ้าไม่ใส่ใจแล้วมันจะออกมาดีได้ยังไง”

“ตั้งใจก็ส่วนหนึ่ง ขี้วีนก็ส่วนหนึ่งนะคุณ อย่าเอามาปนกัน”

“นี่!” เธอไม่พอใจอีกครั้ง เมื่อโดนว่าตรงๆ ขณะที่ภาคินดูไม่เดือดร้อน เขายกกล้องขึ้นและกดชัตเตอร์ ภาพที่ได้คือใบหน้าขึงโกรธของมนัสญาที่มองเขาแบบจะกินเลือดกินเนื้อ เขาลดกล้องแล้วมองภาพก่อนหัวเราะ

“ลบรูปของฉันออกเดี๋ยวนี้”

“ผมไปทำงานต่อละ” เขาเปลี่ยนเรื่องแล้วเดินจากไป มนัสญาก้าวยาวๆ ไปดักหน้า

“ฉันบอกให้ลบรูปของฉันออก”

“ไม่ต้องห่วง ผมไม่เก็บรูปคุณให้รกเมมของผมหรอก” พูดจบก็เดินจากไป ปล่อยให้มนัสญายืนจ้องตาเขม็งอยู่ที่เดิม

“นายหนวดบ้า กวนประสาท” เธอว่าตามหลังและมองภาคินแบบไม่พอใจ นอกจากคำพูดคำจาของเขาจะไม่เข้าหูเธอแล้ว รูปลักษณ์ภายนอกของเขาก็ทำให้เธอขัดใจไม่น้อย
ภาคินเป็นช่างภาพที่ได้รับมอบหมายให้มาเก็บภาพที่นี่เป็นประจำ ฝีมือของเขาดี ใครๆ ก็ยอมรับ ผิดกับตัวจริงที่ซกมก ผมยาวประบ่าดูรุงรัง เขาไว้หนวดเป็นที่รำคาญตาของเธอยิ่งนัก เธอเคยเปรยเรื่องนี้เพื่อให้เขาปรับปรุงตัว แต่คำพูดที่ได้กลับมาทำเอาเธอแทบหงาย

“ถึงผมจะแต่งตัวรกๆ แต่เสื้อผ้าของผมสะอาดทุกตัว และถึงผมจะเป็นแบบนี้แต่ก็ยังดีกว่าพวกดูดีภายนอกแต่ข้างในรกๆ สกปรก”

เขาจงใจว่าเธอ...มนัสญาฟันธง หลังจากวันนั้น ความสัมพันธ์ของทั้งสองก็กระทบกระทั่งกันตลอดเหมือนน้ำกับน้ำมันก็ไม่ปาน




มนัสญาฮึดฮัดออกจากห้องจัดเลี้ยงวันเกิดของลูกค้าตรงไปยังห้องขนาดเล็กที่รองรับคนได้ประมาณสิบคนเพื่อดูแลความเรียบร้อยของงานสัมมนาที่กำลังจะเกิดขึ้นตอนบ่ายโมงตรง

“เนยครับ” เสียงทุ้มนุ่มดังขึ้นพร้อมร่างสูงสง่าในชุดสูทดูภูมิฐานเดินเข้ามาในห้อง

“คุณเสก ทำไมวันนี้มาเร็วจังคะ งานเริ่มตั้งบ่ายโมง นี่เพิ่งจะเก้าโมงกว่าเองค่ะ” เธอทัก

“ผมมาดูความเรียบร้อยแล้วก็อยากมาให้กำลังใจเนยด้วยครับ เหนื่อยไหมเอ่ย วันนี้ต้องดูตั้งสองงานพร้อมกัน”

“นิดหน่อยค่ะ งานห้องโน่นมีปัญหาด้วย” เธอบอกแล้วยิ้มอ่อนๆ

“แล้วนี่เคลียร์จบหรือยังครับ อย่าเครียดนะครับ ค่อยๆ ทำไป ให้รตาคอยช่วย อย่าทำเองหมด”

“เพราะให้รตาช่วยนี่แหละค่ะ เนยถึงต้องเหนื่อยแบบนี้ แต่ช่างมันเถอะค่ะ ทุกอย่างจัดการแล้ว ส่วนงานของห้องนี้ไม่ต้องห่วงนะคะ ไม่ติดปัญหาอะไรค่ะ”

“ขอบคุณที่ดูแลงานให้ผมครับ ผมดีใจที่มีคุณอยู่ข้างๆ และผมก็ดีใจที่ได้อยู่ข้างๆ คุณ” เขาโน้มตัวมากระซิบแล้วใช้จมูกชนแก้มเธอเบาๆ มนัสญายิ้ม

“ขอบคุณค่ะ ตรงนี้ไม่มีอะไรแล้ว เราออกไปข้างนอกดีกว่า ขนมมาส่งแล้ว คุณอยากลองชิมดูก่อนไหมคะ”

“ก็ดีครับ” เขาบอกแล้วโอบเอวของเธอพาเดินออกจากห้อง



............................................


รอติดตามฉบับเต็มในรุปแบบอีบุ๊กเร็วๆ นี้ค่ะ

 

Create Date : 02 มีนาคม 2559		1 comments
Last Update : 2 มีนาคม 2559 22:20:49 น.
Counter : 792 Pageviews.
Share Tweet