[ชุดลุ้นรัก] ลุ้นรักคุณน้าแสนดุ - 3 # หวงหลาน

ตอนที่ 3

หวงหลาน


รถยนต์สองคันขับตามกันมาก่อนจอดยังลานหน้าบ้าน มธุรดาลงจากรถคันหนึ่งแล้วเดินไปรับเพื่อนยังรถเก๋งอีกคัน เธอขับรถออกไปรับเพื่อนที่ตัวอำเภอเพื่อป้องกันการหลง ซึ่งเพื่อน ๆ ของเธอก็เห็นด้วยเพราะสวนแห่งนี้ค่อนข้างไกลจากถนนใหญ่แถมไม่มีป้ายบอกทางอีกด้วย

“มากันแล้ว ยินดีต้อนรับนะคะ” แป้นออกมารับเพื่อน ๆ ของมธุรดาด้วยสีหน้ายิ้มแย้มเป็นมิตร

“นี่ป้าแป้นเป็นแม่บ้านใหญ่ของที่นี่ ขอบอกว่าทำอาหารอร่อยมากที่สุดในโลกเลยนะ” เธออวด เพื่อนทั้งสามซึ่งประกอบด้วย สองสาวฝาแฝดและหนึ่งหนุ่มหน้าตาดียกมือไหว้แบบพร้อมเพรียง

“สวัสดีค่ะ/ครับป้าแป้น”

“สวัสดีจ้ะเด็ก ๆ หน้าตาน่ารักน่าเอ็นดูกันทุกคนเลย”

“นี่ใบตองกับใบเตยเป็นฝาแฝดกันค่ะป้า ถึงหน้าตาจะเหมือนกันแต่นิสัยคนละเรื่องกันเลยนะคะ ใบตองเป็นพี่ห้าว ๆ ผมสั้น ส่วนใบเตยเป็นน้องผมยาวเรียบร้อยอ่อนหวานมาก...กที่สุดค่ะ” มธุรดาลากเสียงยาวแสดงถึงความเรียบร้อยอย่างที่สุด ใบเตยค้อนเพื่อนแล้วหัวเราะเบา ๆ “ส่วนนั่นพัตเตอร์ค่ะเป็นเพื่อนสนิทของหวานอีกคน พัตเตอร์เป็นคนที่เรียนเก่งมากเลยนะคะ บางวิชาที่หวานไม่ค่อยรู้เรื่องก็ได้เขานี่แหละค่ะที่ช่วยสอน”

แป้นพยักหน้าและมองชายหนุ่มตรงหน้าอย่างสังเกต นางไม่เคยรู้เลยว่าเพื่อนสนิทของเจ้านายจะมีผู้ชายด้วย แถมหน้าตายังหล่อเหลาเอาการอีกด้วย

จะเป็นแค่เพื่อนสนิทหรือมากกว่านั้นกันแน่นะ...แป้นยังสงสัย

“ป้าไม่รู้ว่าเพื่อนของน้องหวานมีผู้ชายด้วย เลยจัดห้องแค่ห้องเดียว ยังไงเดี๋ยวป้าให้เด็กขึ้นไปจัดห้องให้นะจ๊ะ”

“ไม่เป็นไรค่ะ เดี๋ยวให้ตองกับเตยนอนกับหวานก็ได้ เรามีฟูกใช่ไหมคะป้า”

“ค่ะ แต่จะนอนกันได้หรือคะ ตั้งสามคน”

“ได้ค่ะ ห้องหวานออกจะกว้าง ไป ๆ เราขึ้นไปข้างบนกันดีกว่า” เจ้าของบ้านแล้วกวักมือเรียกเพื่อนก่อนเดินนำหน้า




ประมาณเที่ยง จอมทัพก็กลับเข้าบ้านเพราะหลานสาวโทรไปตามให้กลับมากินข้าวที่บ้าน วันนี้เธอไม่ได้ทำอาหารกล่องให้เขาเพราะตั้งใจจะให้เขาเจอกับเพื่อน ๆ ในตอนเที่ยง
จอมทัพมีท่าทางแปลกใจไม่แพ้แป้นเมื่อเห็นว่าเพื่อนของหลานมีผู้ชายด้วย เขาขมวดคิ้วมองเด็กหนุ่มอย่างสังเกตจนพัตเตอร์รู้สึกเกร็งและเหมือนมีรังสีความร้อนแผ่มาถึงตัว เขาเริ่มออกอาการเก้อเขินและหลบไปอยู่หลังมธุรดา และนั่นก็ยิ่งทำให้เขาถูกจับตามองเข้าไปอีกจนต้องปลีกตัวออกมาแล้วไปรวมกลุ่มกับเพื่อนแฝด นั่นแหละสายตาคมเข้มดุดันของจอมทัพจึงลดลงไป

น่ากลัวชะมัด...พัตเตอร์เปรยกับตัวเอง

หลังมื้อเที่ยงจบลง จอมทัพก็กลับไปทำงานของตัวเองต่อ ก่อนไปก็ไม่วายสั่งแป้นให้ดูแลกลุ่มเพื่อนของหลานให้ดี อย่าให้ขาดตก ก่อนมองเพื่อนชายคนเดียวของหลานอย่างจับผิด พัตเตอร์ได้แต่ยิ้มแห้งส่งให้น้าชายของเพื่อน

“เป็นไง น้าทัพของฉันหล่อไหม” มธุรดาถามเพื่อนด้วยน้ำเสียงอวด ๆ ตอนนี้เธอกับเพื่อน ๆ มารวมตัวกันอยู่ในห้องนอนของพัตเตอร์ เพราะอยากคุยแบบส่วนตัว

“หล่อมาก ไม่ยักรู้ว่าน้าชายเธอจะหล่อขนาดนี้” ใบตองชม

“ตาของน้าทัพหวานมากเลยนะ ขนาดฉันบอกแบบผ่าน ๆ ยังรู้สึกเขินเลย” ใบเตยบอกแบบอาย ๆ

“นี่ยายเตย นั่นน้าชายฉันนะ” มธุรดาปรามเพื่อน

“แต่ฉันว่าน่ากลัวจะตาย เขาดุจังเลยนะ แถมยังมองฉันแบบแปลก ๆ อีกด้วย มองอย่างกับจะกินฉันอย่างนั้นแหละ” พัตเตอร์บ่นกระปอดกระแปดพร้อมทำหน้าเง้า ท่าทางของเขาดูก็รู้ว่าไม่ใช่ชายแท้

“ไม่แน่นะพัต น้าทัพอาจอยากกินเธอก็ได้” ใบตองสาวห้าวออกความเห็น

“ว้ายย จริงก็ดีสิ แต่ฉันว่าไม่น่าจะใช่นะ นั่นไม่ใช่แววตาพิศวาสแต่เป็นแววตาของความอาฆาตและจับผิดมากกว่า”

“น้าชายฉันเป็นผู้ชายทั้งแท่งย่ะ” มธุรดารีบบอก

“ไหนบอกว่าน้าชายเป็นคนใจดีไงหวาน ทำไมมองฉันแบบนั้น” พัตเตอร์หันไปโวยเพื่อน

“ก็เธอไปกอดคอหัวร่อต่อกะซิกกับหลานเขาแบบนั้น เขาคงชอบหรอกมั้ง” ใบตองว่า

“นั่นสิ แต่เตยว่าอาการของน้าทัพไม่เหมือนคนหวงหลานนะ เหมือนคนหึงมากกว่า” ใบเตยออกความเห็น

“จริงหรือเตย” น้ำเสียงของมธุรดามีแววตื่นเต้น

“ทำไมเธอดูดีใจ เหมือนว่าชอบน้าตัวเองอย่างนั้นแหละ” ใบเตยตั้งข้อสังเกต

“ยายหวาน นี่เธออย่าบอกนะว่าชอบน้าชายตัวเองน่ะ” ใบตองรีบพูด

“ใช่ ฉันชอบน้าทัพ และจองเขาไว้แล้ว พวกเธอห้ามคิดอะไรกับน้าทัพของฉันด้วย”

“แต่น้าทัพเป็นน้าเธอนะ เธอจะคิดแบบนั้นไม่ได้” ใบตองว่า

“จริง ๆ แล้วไม่ใช่หรอก เราไม่มีความสัมพันธ์ทางสายเลือดกันเลย แม่ทิพย์ พี่สาวของน้าทัพน่ะ รับฉันเป็นลูกบุญธรรม แม่จริง ๆ ของฉันเป็นเลขาของแม่ทิพย์และเสียไปตั้งแต่ฉันยังเด็ก พอรับฉันเป็นลูกแล้ว แม่ทิพย์ก็ย้ายไปอยู่กับพ่อบุญธรรมที่เยอรมัน ตอนแรกเขาจะให้ฉันไปอยู่ด้วยแต่ฉันไม่ไป น้าทัพก็เลยขอเลี้ยงฉันเอง”

“ฉันเข้าใจล่ะ” ใบเตย ผู้เป็นแฝดน้องพยักหน้า “มิน่าล่ะ เขาถึงได้มองพัตเตอร์แบบแปลก ๆ และสายตาของเขาที่ฉันเห็นก็คือหึงเธอจริง ๆ ด้วย ฉันมองไม่ผิด”

“เมื่อกี้เธอว่าอะไรนะเตย เธอบอกว่าน้าทัพหึงงั้นเหรอ” มธุรดาถาม

“ใช่ ฉันว่าเขาต้องหึงแน่ ๆ เพราะแววตาของเขามีทั้งความโมโหและไม่พอใจ ตอนแรกฉันก็สงสัยว่าทำไมเขาต้องแสดงสีหน้าแบบนั้นด้วย แต่ตอนนี้ฉันเข้าใจแล้วล่ะ”

“ฉันก็คิดว่าเขาหึง” พัตเตอร์สนับสนุน “มองฉันอย่างกับจะกินเลือดกินเนื้อ นี่ถ้าฉันกอดแขนเธอ น้าทัพคงหักคอฉันแน่ ๆ เลย”

“ฉันอยากให้น้าทัพทำแบบนั้นนะ”

“บ้าหรือยายหวาน” พัตเตอร์ทำเสียงสูง “เธอคิดจะฆ่าฉันทางอ้อมหรือไง นี่หลอกฉันมาเพื่อการนี้ใช่ไหม” เขาถามแล้วเขย่าคอเพื่อน มธุรดาหัวเราะจนเสียงสั่น

“โอ้ย ๆ ฉันอยากให้น้าทัพทำแบบนั้นเพราะจะได้รู้ต่างหากว่าน้าทัพคิดกับฉันยังไง ถ้าเขาหึงแสดงว่าเขาก็รักฉันเหมือนกัน ฉันอยากให้น้าทัพแสดงออกบ้าง นี่พวกเธอรู้ไหม ตั้งแต่เกิดเหตุการณ์ในวันนั้น น้าทัพก็ทำหมางเมินใส่ฉันและไม่ยอมเข้าใกล้ฉันด้วย”

“เหตุการณ์อะไร ยังไง เล่ามาเร็ว ๆ” เพื่อนทั้งสามประสานเสียงขึ้นพร้อมกันโดยมิได้นัดหมาย

“เมื่อสามปีก่อน” เธอเริ่มต้น “วันนั้นเป็นวันเกิดครบรอบสิบแปดปีของฉัน น้าทัพจัดงานวันเกิดพร้อมเลี้ยงปลอบใจที่ฉันสอบไม่ติด จริง ๆ แล้วมันเป็นแผนของฉันเองแหละ ฉันไม่อยากไปเรียนที่อื่นเพราะอยากอยู่กับน้าทัพ คืนนั้นเราใกล้ชิดกัน ฉันอยากแสดงออกให้น้าทัพรู้ แล้วเราก็...ก็...”

“อะไร เล่าเร็ว ๆ สิ ฉันอยากรู้” พัตเตอร์เร่ง

“เราจูบกันในห้องทำงาน ฉันเป็นคนเริ่มก่อนแต่สักพักน้าทัพก็เป็นสานต่อ เขาทำให้ฉันรู้ว่าการจูบมันเป็นยังไง ฉันเรียกชื่อเขา แล้วจู่ ๆ น้าทัพก็ผลักฉันออก หลังจากวันนั้นน้าทัพก็เปลี่ยนไป เขาขรึม เขาดุ และเขาส่งฉันไปอยู่ที่อื่น จนบางครั้งฉันก็ไม่แน่ใจว่าตัวเองทำพลาดไปหรือเปล่า”

“เธอนี่แก่แดดไม่ใช่เล่นเลยนะ” ใบตองแซวแล้วหัวเราะ

“ก็ฉันชอบเขานี่ ชอบมาตั้งนานแล้ว ตอนเด็ก ๆ ฉันชอบให้เขาอุ้ม ชอบให้เขากอด ฉันเคยคิดว่าตัวเองชอบน้าทัพแบบเด็กชอบผู้ใหญ่ใจดีแต่พอโตขึ้นฉันก็รู้ว่าฉันรักน้าทัพแบบหนุ่มสาว”

“เขาก็รักเธอมากกว่าหลานสาว เชื่อฉันสิ” ใบเตยให้กำลังใจ

“งั้นเรามาช่วยให้น้าทัพแสดงออกมากกว่านี้กันมั้ย...พัตเตอร์” ใบตองเสนอแล้วเรียกเพื่อนชายของกลุ่มด้วยน้ำเสียงเจ้าเล่ห์ ทำเอาพัตเตอร์มองแบบไม่ไว้ใจ

“อะไร ทำไมเรียกฉันแบบนั้น คิดจะทำอะไรกัน”

“เธอเป็นคนเดียวที่จะช่วยหวานได้ ช่วยแสดงเป็นคนรักของหวานหน่อยสิ” ใบตองบอก

“ว้ายย ไม่กลัวฟ้าผ่าหรือไงยะ”

“แหม แค่เล่นละครเอง ไม่ใช่ให้เป็นจริง ๆ เสียหน่อย”

“แล้วถ้าฉันถูกน้าทัพฆ่าหมกป่าที่นี่ล่ะ ใครจะรับผิดชอบ สายตาเขาก็เห็น ๆ กันอยู่แล้วว่าคิดอะไร ทำไมต้องให้แสดงออกมากกว่านี้อีก”

“เถอะหน่า เพื่อความชัวร์ไงล่ะ หวานจะได้มั่นใจด้วยว่าน้าทัพก็คิดแบบเดียวกับเขา หน่านะ ช่วยเพื่อนหน่อยสิ” ใบตองกล่อมต่อไป

“ใช่ ๆ ช่วยฉันหน่อยนะ ฉันทนอึดอัดมาสามปีแล้ว ฉันอยากรู้ว่าน้าทัพจะรักฉันบ้างหรือเปล่าและเขาคิดยังไงกับฉันกันแน่ นะ ๆ พัตเตอร์” มธุรดาอ้อนวอนอีกคน เพื่อนชายใจสาวมองหน้าคนนั้นทีคนนี้ที ทุกคนต่างพยักหน้าสนับสนุน ทำให้เขาต้องเห็นดีตามไปด้วย
“ก็ได้ แต่เธอต้องสัญญาว่าจะดูแลสวัสดิภาพของฉันนะ”

“ได้” หญิงสาวรับปากด้วยสีหน้ามีความหวัง คราวนี้เธอจะได้รู้เสียทีว่าจอมทัพคิดกับเธออย่างไร



เมื่อตระเตรียมแผนการแล้ว เย็นวันนั้น มธุรดาก็เริ่มทดสอบน้าชายทันที เธอแสดงความสนิทสนมกับเพื่อนชายอย่างออกนอกหน้าบนโต๊ะอาหาร ทั้งเอาใจตักอาหารและถามไถ่สารพัด โดยมีสายตาขรึม ๆ ของจอมทัพคอยลอบสังเกต และแสดงอาการไม่พอใจหลายครั้งแต่ก็ต้องข่มเอาไว้ ท่าทางไม่พอใจของเขาอยู่ในสายตาของสองสาวฝาแฝดตลอด

กระทั่งอิ่มท้องแล้ว เพื่อนทั้งสี่ก็ย้ายไปนั่งเล่นที่โถงรับแขกพร้อมเปิดโทรทัศน์เครื่องใหญ่เพื่อดูหนังไปด้วย โดยหนังที่มธุรดาเลือกดูเป็นหนังแนวสยองขวัญเพื่อให้เข้ากับบรรยากาศบ้านป่า จอมทัพไม่อยากเข้าไปนั่งร่วมวงด้วยเกรงจะเป็นที่อึดอัด จึงเข้าไปนั่งในห้องทำงาน แต่ก็ไม่ได้งานอะไรเลย เพราะมัวแต่ลอบสังเกตหลานสาวผ่านช่องประตูที่เปิดแง้ม

นี่เขาบ้าไปแล้วหรือไง ถึงได้มาถ้ำมองคนอื่นแบบนี้...แต่จะให้เขาเข้าไปร่วมวงด้วยก็ดูจะไม่เหมาะนัก เพราะตอนที่อยู่บนโต๊ะอาหาร เขาก็ต้องเก็บอาการไม่พอใจแทบแย่ ถ้าต้องเห็นมธุรดาสนิทกับเพื่อนชายคนนั้นใกล้ ๆ เขาไม่มั่นใจว่าตัวเองจะอดทนอดกลั้นได้
เขาเป็นห่วงหลานเพราะเธอยังเด็กหรอกน่า ไม่ใช่เพราะหึง...จอมทัพพร่ำบอกตัวเอง

แต่แล้วชายหนุ่มก็ไม่อาจทนยืนมองตรงซอกประตูได้อีกต่อไป เมื่อเห็นมธุรดาผวาเข้ากอดเพื่อน เธอหลับตาปี๋พร้อมซุกหน้ากับไหล่ของพัตเตอร์ด้วยคามหวาดกลัว ยิ่งเสียงดนตรีในจอทีวีเครื่องใหญ่ดังกระหึ่มเต็มไปด้วยความวังเวง สามสาวที่นั่งอยู่ก็ยิ่งกลัวตัวสั่น สองแฝดกอดกันกลม ขณะที่ชายเดียวของกลุ่มจ้องทีวีตาไม่กะพริบ เขานั่งกอดเข่า ความกลัวและความอยากดูผสมผสานกันไป

ภาพเหตุการณ์เหล่านั้นทำให้จอมทัพต้องเข้าไปนั่งร่วมวงด้วย

“ดูอะไรกันอยู่” เขาทักแล้วนั่งบนโซฟา ขณะที่เด็ก ๆ ทั้งสี่นั่งรวมกลุ่มกันอยู่กับพื้น

“หนังสยองขวัญค่ะน้าทัพ โอยยย น่ากลัวมาก ฆาตกรโรคจิตกำลังตามล่าคนที่เห็นมันฆ่าคนค่ะ โอยยย ลุ้นมาก กลัวนางเอกจะไม่รอด” มธุรดาเล่าด้วยความตื่นเต้นตัวสั่น

“ดูหนังแบบนี้เดี๋ยวก็นอนไม่หลับหรอก” เขาขมวดคิ้วบอก

“แต่หวานชอบนะคะ มันลุ้นดี กรี๊ดดด ออกมาแล้ว ๆ ฮื่อ มันมองนางเอกผ่านหน้าต่างด้วย หนีเร็ว มันมาแล้ว โอยยย” เธอลุ้นตัวโก่งแล้วกอดแขนพัตเตอร์แน่น โดยมีสายตาไม่พอใจของจอมทัพมองตลอด

และเขาคงไม่รู้ว่าอาการของเขาก็อยู่ในสายตาของสองแฝดเช่นกัน ใบเตยกับใบตองลอบมองหน้ากันแล้วยิ้ม จริง ๆ หนังสยองขวัญเรื่องนี้ พวกเธอดูแล้วหลายรอบจนหมดความกลัวไปแล้ว โดยเฉพาะพัตเตอร์ รายนั้นชอบดูหนังสยองขวัญเป็นทุกเดิมและเรื่องนี้ก็เป็นเรื่องโปรด เขาดูซ้ำจนสามารถหลับตาก็บอกรายละเอียดของเนื้อเรื่องได้ ทำให้เขาไม่มีอาการแต๋วแตกขณะดู

“ระวังคืนนี้จะนอนไม่หลับนะหวาน” น้าชายเตือนมาอีก

“แต่หวานอยากดูนี่คะ กรี๊ดดด มันมาแล้ว มันมาแล้ว” เธอร้องและมีอารมณ์ร่วมกับหนัง ภาพกอดซุกกับพัตเตอร์ ทำให้จอมทัพต้องดึงตัวหลานสาวขึ้นมานั่งบนโซฟา

“นั่งบนนี้ดีกว่าหวาน จะได้ไม่เมื่อยขา กลัวมากขนาดนี้แล้วดูทำไม” เขาถามเสียงอ่อนโยน

“ก็มันลุ้นดีนี่คะ นี่ถ้าหวานเจอเหตุการณ์แบบนี้ หวานคงช็อกตายแน่ ๆ เลยค่ะ มันน่ากลัวมากเลยนะคะ แต่ดูแล้วก็สนุกดี พระเอกเรื่องนี้รักนางเอกและปกป้องนางเอกแบบสุด ๆ ไปเลยค่ะ ดูแล้วก็อิจฉาที่สุด ไม่รู้ว่าถ้าหวานเจอแบบนั้น จะมีใครปกป้องบ้าง”

“ลืมน้าไปแล้วหรือ” เขาถามเสียงเบาแบบตัดพ้อน้อยใจ

“ไม่ลืมค่ะ แต่น้าทัพจะปกป้องหวานจริงหรือเปล่าคะ หรือว่าจะเอาแต่หลบหน้าไปมา” เธอถามแล้วจ้องเขานิ่ง จนจอมทัพต้องหลบตา

“น้าอยู่ข้าง ๆ หวานเสมอ ปิดหนังไปก่อนดีกว่าแล้วพรุ่งนี้ค่อยมาดูใหม่ น้าไม่อยากให้หวานฝันร้าย เพื่อน ๆ หวานก็เพิ่งมา เดี๋ยวเพื่อนก็กลัวกันหมดหรอก” เขาแนะนำ

“ก็ได้ค่ะ” เธอรับคำแล้วหันไปบอกเพื่อน “หวานง่วงแล้ว เราไปนอนกันดีกว่า พรุ่งนี้ค่อยมาดูต่อ นะ ๆ” เธอบอกแล้วขยิบตากับเพื่อน

“ก็ดี ฉันกลัวจะแย่แล้ว คืนนี้ต้องนอนไม่หลับแน่เลย” ใบตองรับคำ เพื่อนอีกสองคนก็เห็นด้วย เจ้าของบ้านสาวจึงปิดทีวีก่อนแยกย้ายกันกลับห้องของตัวเอง

ระหว่างเดินกลับห้อง พัตเตอร์มีความรู้สึกร้อน ๆ หนาว ๆ อย่างไรพิกลเหมือนกำลังถูกจับตามอง เขาหันไปทางจอมทัพและเห็นแววตาแบบไม่พอใจมองกลับมา ทำเอาเจ้าตัวถึงกับสะดุ้งต้องรีบกลับเข้าห้อง



เช้าวันต่อมา มธุรดาก็ยังแสดงอาการสนิทสนมกับพัตเตอร์ต่อไป ทั้งสองช่วยกันรดน้ำแปลงผักที่ปลูกไว้ข้างบ้าน ขณะที่จอมทัพยังไม่ยอมออกไปทำงาน

“วันนี้น้าทัพของเธอหยุดเหรอ” ใบเตยถาม

“ไม่นี่ น้าทัพหยุดเฉพาะวันเสาร์อาทิตย์และวันหยุดราชการ”

“แล้วทำไมป่านนี้ยังไม่ออกไปอีกล่ะ หรือว่าปกติจะออกสาย” เพื่อนถามอีก เพราะตอนนี้เก้าโมงกว่าแล้ว ซึ่งน่าจะเป็นเวลาเริ่มงานของหลาย ๆ คน

“นั่นสิ ปกติแปดโมงกว่าน้าทัพก็จะออกจากบ้านแล้ว หรือว่าวันนี้เกิดอะไรขึ้น ไม่สบายหรือเปล่านะ แต่เมื่อคืนตอนกินข้าวก็ปกติดีนี่น่า” มธุรดาเริ่มสงสัย

“ไม่ใช่เพราะไม่สบายกายหรอก แต่คงเป็นไม่สบายใจมากกว่าก็เลยยังไม่ออกไปทำงาน” ใบตองเดา

“ไม่สบายใจเรื่องอะไรเหรอ” มธุรดาถามยิ้ม ๆ

“แหม อย่าทำเป็นไก๋หน่อยเลย เธอก็รู้ว่าน้าทัพไม่สบายใจเรื่องอะไร” ใบเตยบอก

“แค่นี้ก็พอจะบอกได้แล้วมั้งว่าน้าทัพคิดอะไรกับหวาน ฉันว่าเราเลิกเล่นดีกว่านะ” พัตเตอร์บอกเสียงเกรงใจ

“ทำไม เธอกลัวเหรอ” ใบเตยถามเพื่อน

“ใช่ เมื่อคืนเธอไม่เห็นสายตาของน้าทัพหรือไง ตัวเขาน่ะแผ่รังสีอำมหิตออกมาจนฉันรู้สึกกลัวเลยล่ะ”

“มันก็จริงนะ เมื่อคืนฉันสังเกตอยู่ ตอนน้าทัพดึงเธอขึ้นไปนั่งบนโซฟาน่ะ โอยย สายตาที่เขามองเธอมีทั้งน้อยใจและตัดพ้อ และฉันแอบเห็นนะว่าเขากระซิบอะไรกับเธอด้วย คุยอะไรกัน” ใบเตยรีบถาม มธุรดาหัวเราะแบบเขิน ๆ

“น้าทัพบอกให้เลิกดูเพราะมันน่ากลัวเดี๋ยวจะนอนไม่หลับ ฉันเลยพูดว่าอิจฉานางเอก ถึงจะอยู่ในสถานการณ์น่ากลัวแต่ก็มีพระเอกคอยปกป้องดูแล แล้วพูดต่อว่าถ้าฉันเป็นนางเอกไม่รู้จะมีใครปกป้องหรือเปล่า น้าทัพก็เลยบอกว่า...”

“อะไร บอกอะไร หวานเนี่ย ทำไมต้องพูดอะไรให้ลุ้นอยู่เรื่อยเลย” เพื่อนพูดแบบขัดใจ

“น้าทัพบอกว่าลืมน้าไปแล้วหรือ และยังบอกอีกด้วยว่าน้าจะอยู่ข้าง ๆ หวานเสมอ น้าทัพพูดแบบนี้แสดงว่าเขาชอบฉันหรือเปล่า”

“ชัวร์ ฉันว่าน้าทัพชอบเธอมากกว่าหลานสาวแล้วล่ะ” พัตเตอร์ฟันธง

“แต่ก็ไม่แน่นะ” ใบตองเห็นต่าง “บางทีเขาอาจพูดเพราะอยากปลอบหวานก็ได้”

“ไม่มีน้าหลานที่ไหนเขาพูดกันแบบนี้หรอกตอง” ฝาแฝดบอก

“ใช่ พูดกันแบบนี้เหมือนพูดให้คิด น้าทัพก็ไม่ใช่เด็กที่จะมาพูดเล่น ๆ และไม่มีเหตุผลที่จะแกล้งพูดเพื่อปลอบใจ และฉันเชื่อนะว่าน้าทัพรู้ว่าหวานคิดอะไรกับเขา และฉันก็เชื่อว่าเขาก็คิดกับหวานเกินกว่าหลานด้วย ไม่งั้นคงไม่ส่งหวานไปเรียนกรุงเทพหรอก เขาคงกลัวอดใจไม่ไหวแน่ ๆ” พัตเตอร์วิเคราะห์

“มันก็จริงนะ” ใบตองเริ่มเห็นด้วย

“งั้นรอดูวันนี้อีกวัน ฉันอยากให้มั่นใจที่สุด” มธุรดาบอก่อนชวนเพื่อนขึ้นบ้าน




วันนี้จอมทัพไม่ไปทำงาน ทำเอามธุรดาแปลกใจเพราะนับตั้งแต่จำความได้ เขาไม่เคยหยุดงานในวันธรรมดา ยกเว้นช่วงที่ไม่สบายใจต้องเข้าโรงพยาบาลเท่านั้น เธอถามแล้ว ซึ่งเขาก็อ้างว่าปวดหัวนิดหน่อยอยากนอนพัก และช่วงนี้ที่โรงงานก็ไม่มีอะไรน่าห่วง จึงขอพักผ่อนอยู่บ้านดีกว่า


ถึงเขาจะบอกแบบนั้นแต่หลานสาวและเพื่อน ๆ ของเธอก็รู้ว่าเหตุผลที่แท้จริงของการอยู่บ้านคืออะไร แต่หญิงสาวก็ทำเป็นรับคำและให้เขาพักผ่อนอยู่แต่บนบ้านจะได้หายเร็ว ๆ
บอกน้าชายไปแล้ว มธุรดาก็ควงแขนเพื่อนชายไปเดินเล่นที่สวนหลังบ้านเพราะมีลำธารเล็ก ๆ ให้นั่งเล่น โดยมีจอมทัพนั่งสังเกตการณ์อยู่ที่เฉลียงบนบ้าน ซึ่งคนที่นั่งอยู่ที่ลำธารก็สังเกตเขาอยู่เหมือนกัน หญิงสาวยิ้มและเริ่มแผนทดสอบใจน้าชายอีกครั้ง

หญิงสาวเดินไปยืนริมตลิ่งที่มีหินขรุขระ สองแฝดร้องเตือนกลัวเธอจะลื่นล้ม มธุรดาจึงลากพัตเตอร์ไปด้วยเพื่อใช้เขาเป็นหลักยึด เพื่อนชายกอดเอวเธอไว้แน่น ทำเอาจอมทัพหน้าตึงเมื่อเห็น ยิ่งหลานสาวร้องกรี๊ดด้วยความสนุกแล้วกอดเพื่อนแน่นก็ยิ่งทำให้จอมทัพไม่พอใจจนต้องลงไปดู

“หวาน” เขาเรียกเสียงขรึมเมื่อเดินไปถึง หลานสาวคนสวยลงไปเดินเล่นในน้ำที่สูงประมาณเข่าพร้อมกันนั้นก็กอดกับเพื่อนชายไว้ด้วย

“น้าทัพหายดีแล้วหรือคะ มาค่ะ มาเล่นน้ำกัน น้ำเย็นมากเลยค่ะ” เธอชวนเสียงใส

“ขึ้นมาได้แล้วหวาน เดี๋ยวก็หกล้มตัวเปียกหมดหรอก” เขาบอกแล้วมองพัตเตอร์แบบคาดโทษ ทำให้เด็กหนุ่มต้องรีบดึงเพื่อนขึ้นมา

“ขึ้นบ้านหวาน ลงไปเล่นน้ำเย็น ๆ แบบนั้ เดี๋ยวจะไม่สบายเอา พวกเราก็เหมือนกัน ให้เพื่อนลงไปเล่นน้ำกันสองคนได้ยังไง” เขาดุ ทำเอาเพื่อน ๆ ของมธุรดาถึงกับหน้าจ๋อยแล้วรีบกลับขึ้นบ้านแทบไม่ทัน

“เดี๋ยวก่อนพัตเตอร์” จอมทัพเรียก ทำเอาเด็กหนุ่มสะดุ้ง แล้วทำใจดีสู้เสือหันมายิ้มแห้ง

“คราวหลังอย่าชวนหวานลงไปเล่นน้ำและอย่าทำเป็นสนิทสนมกับหวานแบบถึงเนื้อถึงตัวอีก หลานน้าเป็นผู้หญิง มันดูไม่เหมาะสม รู้หรือเปล่า” เขาว่าเสียงเข้มไม่พอใจ

“ครับ ผมขอโทษครับ”

“แล้วนี่ตอนอยู่กรุงเทพก็สนิทกันแบบนี้หรือเปล่า” เขาซัก

“ก็...ก็...”

“คราวหลังอย่าทำอีก เราเป็นผู้ชายไม่เท่าไหร่หรอก แต่หวานเป็นผู้หญิงเกิดอะไรขึ้นมีแต่เสียกับเสีย หวังว่าเราคงเข้าใจ”

“ครับ ผมขอโทษครับ ต่อไปผมจะไม่ทำแบบนี้อีกแล้วครับ” พัตเตอร์ก้มหน้ารับผิด

“อย่าให้น้าเห็นอีกและอย่าให้น้ารู้ว่าเราทำแบบนี้กับหวานที่กรุงเทพ ไม่งั้นอย่าหาว่าน้าไม่เตือน”

“ครับ” เด็กหนุ่มรับคำอีก จอมทัพมีสีหน้าพอใจเมื่อเด็กหนุ่มไม่โต้เถียง เขาเดินขึ้นบ้านและไม่วายมองสองแฝดแบบคาดโทษที่ไม่รู้จักปรามเพื่อนบ้าง ทำเอาใบเตยกับใบตองต้องก้มหน้าหลบตา

เพื่อนแต่ละคนหน้าสลด มีเพียงมธุรดาที่ซ่อนยิ้มด้วยอาการดีใจ


...............................................

ตอนนี้สามารถโหลดเรื่องนี้ในรูปแบบอีบุ๊กได้แล้วนะคะ

โหลด >> ลุ้นรักคุณน้าแสนดุ

Create Date : 23 มิถุนายน 2559		1 comments
Last Update : 23 มิถุนายน 2559 16:13:01 น.
Counter : 1410 Pageviews.
Share Tweet