ตอนที่ 1

หนีตาม

ภายในห้องรับแขกแบบส่วนตัวที่ตั้งอยู่ในบ้านหลังใหญ่โอ่อ่าบ่งบอกถึงฐานะของเจ้าของบ้าน สมาชิกทุกคนอันประกอบด้วย อรรณพและอเมเรียผู้เป็นภรรยากำลังนั่งทำหน้าเครียดอยู่บนโซฟา ฝั่งตรงข้ามคือชายหนุ่มหน้าลูกครึ่งสองคน รูปร่างของพวกเขาสูงใหญ่สมส่วนดูภูมิฐาน ดวงตาสีน้ำตาลเข้มถอดแบบมาจากบิดาชัดเจน ขณะที่จมูกโด่งเป็นสันและริมฝีปากบางเหมือนมารดาไม่มีผิด สีหน้าของพวกเขามีแววเคร่งขรึมไม่แพ้บุพการี

“คุณแม่ใจเย็น ๆ ก่อนนะครับ ผมคิดว่าน้องเทปคงแค่ไปเที่ยวกับเพื่อน ๆ มากกว่า” อธิป ลูกชายคนโตเอ่ยเสียงเบา

“ถ้าน้องไปเที่ยวทำไมถึงไม่บอกแม่ ทำไมน้องต้องไปเองโดยไม่บอกใครแบบนี้” อเมเรียพูดเสียงสะอื้นแล้วก้มหน้าเช็ดน้ำตา อรรณพกระชับไหล่กอดภรรยาไว้

“ทำใจดี ๆ ไว้คุณ ผมเชื่อว่าน้องเทปไม่เป็นอะไรหรอก” เขาปลอบ

“ฉันก็อยากเชื่อแบบนั้น แต่พอคิดว่าลูกของเราไม่เคยไปเที่ยวไหนคนเดียว ลูกไม่เคยออกจากบ้านโดยไม่บอกใคร ใจของฉันก็อดห่วงไม่ได้ น้องเทปไม่เคยทำแบบนี้ ลูกเต็มใจไปจริง ๆ หรือคะ หรือว่า...หรือว่าลูกจะโดนจับตัวไปคะคุณ น้องเทปถูกลักพาตัวหรือเปล่าคะ” ผู้เป็นภรรยาถามเสียงตื่น ท่าทางตกใจ ทำให้อรรณพต้องจับมือไว้

“ไม่ใช่หรอกคุณ อย่าเพิ่งตีโพยตีพายไป”

“คุณจะไม่ให้ฉันตีโพยตีพายได้ยังไง น้องเทปยังเด็ก จะกินจะอยู่ยังไง นี่ฉันเป็นห่วงจนจะบ้าอยู่แล้วนะคะ”

ความจริงแล้ว น้องเทปหรืออนุธิดา ลูกสาวคนเล็กและคนเดียวของบ้านไม่ใช่เด็กน้อยเหมือนที่อเมเรียคอยย้ำหนักย้ำหนา แต่เธออายุยี่สิบสองปีแล้ว และเรียนจบปริญญาตรีแล้วด้วย แต่เพราะเป็นลูกสาวคนเดียวของบ้านและอายุห่างกับพี่ ๆ หลายปี ทำให้อนุธิดายังคงเป็นเด็กน้อยไร้เดียงสาของแม่ไม่เคยเปลี่ยน

และที่อเมเรียร้อนใจขนาดนี้เพราะลูกสาวไม่เคยประพฤติตัวไม่เหมาะสม อนุธิดาเป็นเด็กเรียบร้อยอ่อนหวานและอยู่ในกรอบที่ครอบครัววางไว้ เธอไม่ใช่เด็กเที่ยว ไม่ใช่คนแต่งตัว เพื่อนแต่ละคนล้วนเป็นเด็กเรียนทั้งสิ้น ที่สำคัญคือครอบครัวของเธออบอุ่นและรักใคร่ปรองดองกันมาก มองอย่างไรก็ไม่เห็นทางที่จะทำให้คุณหนูแสนเรียบร้อยหนีออกจากบ้านได้

และนั่นทำให้อเมเรียคิดว่าลูกต้องถูกลักพาตัว และการไปของเธอต้องเกิดจากความไม่เต็มใจ

“จะแจ้งความมั้ยครับคุณแม่ ตำรวจน่าจะช่วยได้” อัษฎา ลูกชายคนที่สามเสนอ

“ไม่ ไม่ได้ ถ้าน้องเทปถูกจับไปจริง ๆ จะทำให้คนร้ายรู้ตัวและน้องเทปอาจไม่ปลอดภัยได้”

“พี่ก็ไม่เห็นด้วยถ้าจะแจ้งความ” อธิปเอ่ย “หากใครรู้เรื่องนี้เข้า น้องเทปต้องเสียหายแน่ ๆ บางทีน้องอาจแค่อยากไปเที่ยวก็ได้นะครับแม่”

“แล้วน้องไปไหน ทำไมไม่บอกแม่” คำถามเดิม ๆ วนมาอีกครั้ง แต่ก็ไม่ได้คำตอบ

“ถ้าน้องเทปไปเที่ยวจริง ๆ ผมจะหาเองครับว่าน้องไปไหน” อัษฎาเอ่ย

“ทิมกับทิวคิดว่าหนูขวัญจะรู้เรื่องนี้หรือเปล่า เขาสองคนสนิทกัน น้องเทปอาจพูดกับหนูขวัญก็ได้” อรรณพถามขึ้น

“ไม่แน่ครับ หรือบางที น้องเทปอาจตามเทมกับขวัญไปเที่ยวยุโรปก็ได้ ก่อนหน้านั้นผมได้ยินน้องเปรย ๆ ว่าอยากไปด้วย แต่เทมไม่ยอมให้ไป”

“พี่เทมคงยอมหรอก เขาไปฮันนีมูนกัน จะให้คนอื่นตามไปทำไม” อัษฎาว่ายิ้ม ๆ และรู้สึกขำเมื่อนึกถึงใบหน้าง้ำงอของน้องสาวเมื่อถูกพี่ชายคนรองปฏิเสธเสียงเด็ดขาดไม่ยอมให้ตามไปเที่ยวด้วย

เทมหรืออัศนัย เป็นลูกชายคนกลางของบ้านและเพิ่งแต่งงานกับคนรักเมื่อเดือนก่อน และตอนนี้เขากับเพียงขวัญ ภรรยาคนสวยได้เดินทางไปฮันนีมูนแถบยุโรปเมื่ออาทิตย์ก่อน

“เพราะเทมไม่ยอมให้ไปไง น้องเทปถึงต้องหนีไป ไม่แน่ว่าถ้าเราโทรไปถามเทม อาจรู้ก็ได้ว่าน้องเทปอยู่ที่ไหน” อธิปยังคงเชื่ออย่างนั้น

“งั้นโทรไปตอนนี้เลย แม่อยากรู้” อเมเรียเร่ง

“อย่าเพิ่งเลยคุณ ทางนั้นกำลังดึกอยู่ เทมกับหนูขวัญน่าจะนอนแล้ว รอสักเที่ยง ๆ บ่าย ๆ ค่อยโทรไปถามก็ได้ ถ้าน้องเทปอยู่กับตาเทม ยังไงก็ต้องอยู่แต่ถ้าไม่ โทรไปตอนนี้ก็ไม่มีประโยชน์หรอก” สามีปลอบ

“แต่...”

“เรื่องนี้ผมจะจัดการให้เองครับ” อัษฎาอาสา “เพราะผมก็เป็นห่วงและอยากรู้ว่าน้องเทปไปไหนไม่แพ้คุณแม่เลย”

“แบบนั้นก็ได้ แม่ฝากด้วยนะทิว” อเมเรียยอม อัษฎาถือเป็นพี่ชายที่ห่วงและหวงอนุธิดามากกว่าพี่ชายอีกสองคน เพราะมีอายุใกล้เคียงกันที่สุดคือห่างกันแค่สี่ปีและนางเชื่อว่าอัษฎาต้องหาลูกสาวคนเดียวของบ้านได้แน่ ๆ

ระหว่างรอให้อีกฝั่งของโลกเช้า อัษฎาก็ไม่ปล่อยช่วงเวลานี้ให้เสียไปเฉย ๆ เขาเข้าไปหาข้อมูลการหายตัวไปของอนุธิดาที่ห้องนอนส่วนตัวของเธอเผื่อว่าจะได้รู้อะไรเพิ่มเติมบ้าง สังหรณ์บางอย่างทำให้เชื่อว่าเรื่องนี้ต้องเกี่ยวข้องกับใครบางคนแน่ ๆ

ชายหนุ่มเดินไปนั่งยังโต๊ะหนังสือของน้อง ทุกอย่างถูกจัดอย่างเป็นระเบียบ มีของกระจุกกระจิกเล็ก ๆ น้อย ๆ วางอยู่รอบโต๊ะ เขาเปิดลิ้นชักเพื่อสำรวจและเห็นสมุดบันทึกเล่มหนึ่งวางซุกอยู่ใต้แฟ้มใส ความรู้สึกบางอย่างเร่งเร้าให้เขาหยิบมันออกมา

อัษฎาถือวิสาสะเปิดอ่านบันทึกประจำวันของน้อง ส่วนใหญ่อนุธิดาจะเขียนเป็นข้อความสั้น ๆ ออกแนวบันทึกช่วยจำแต่ก็มีบางวันที่เธอเขียนยาว ๆ เขาลองอ่านดูแล้ว เป็นการระบายความน้อยใจเพื่อน ๆ และความเครียดเรื่องการทำรายงาน ซึ่งสุดท้ายแล้วทุกอย่างก็ผ่านไปได้ด้วยดี โดยได้รับความช่วยเหลือจาก “พี่วิช” เด็กหนุ่มที่น้องสาวรู้จักผ่านโปรแกรมแชทเมื่อหลายเดือนก่อน

เรื่องนี้มีแค่เขากับเพียงขวัญที่รู้เรื่อง อนุธิดารู้จักกับวิชญะ และชื่นชมเด็กคนนั้นมาก เขาเคยเจอครั้งหนึ่งเมื่อตอนรู้เรื่อง และน้องสาวก็รับปากว่าจะไม่ไปไหนมาไหนกับวิชญะตามลำพัง และเท่าที่เขาสังเกต น้องสาวก็ทำตามที่บอกไว้ ทั้งสองไม่ได้นัดเจอกันแต่เขาก็รู้ว่าอนุธิดาติดต่อกับวิชญะทางโทรศัพท์เสมอ

ข้อความสั้น ๆ ในบันทึกล่าสุดทำให้อัษฎาถึงกับขมวดคิ้ว

“ตื่นเต้นจัง อยากให้ถึงวันพรุ่งนี้เร็ว ๆ จัง เพราะพี่วิช เทปเลยได้ออกไปเจอโลกกว้าง”

นี่น่าจะเป็นหลักฐานสำคัญว่าน้องสาวของเขาไปกับใคร

แต่สิ่งที่เขาไม่คาดคิดคือน้องสาวจะหาญกล้าหนีไปเที่ยวกับเด็กหนุ่มคนนั้นเชียวหรือ

เพียงขวัญรู้เรื่องนี้หรือเปล่า...เธอสนับสนุนให้น้องสาวไปกับวิชญะหรือเปล่า อัษฏาคิดด้วยคิ้วที่ขมวดยุ่ง

เขารู้ว่าเพียงขวัญรักและเป็นห่วงอนุธิดาเหมือนน้องสาวแท้ ๆ ขณะเดียวกันเขาก็รู้ว่าเธอสนับสนุนวิชญะไม่น้อยแต่ออกหน้ามากไม่ได้ เพราะอนุธิดายังเรียนไม่จบ

ชายหนุ่มพลิกข้อมือเพื่อดูเวลา ตอนนี้เพิ่งเก้าโมงกว่า เขาถอนใจเฮือกด้วยความขัดใจ ทำไมเวลาถึงได้เดินช้าแบบนี้ เขาร้อนใจเหลือเกินเมื่อแน่ใจแล้วว่า อนุธิดาไม่ได้แอบตามอัศนัยไปเที่ยว แต่หนีไปกับวิชญะ

เมื่อถึงเวลาบ่ายโมงตรงตามเวลาประเทศไทย อัษฎาก็ต่อสายตรงโทรหาพี่ชายที่อยู่อีกฝั่งของโลกทันที ตอนนั้นอัศนัยยังไม่ตื่น และเมื่อรู้ว่าน้องชายโทรมา เขาก็โวยวายลั่นและสวดไปชุดใหญ่ อัษฎาทนให้พี่ชายด่าจนหนำใจก่อนเอ่ยสั้น ๆ ว่าที่โทรมาวันนี้เพื่อแจ้งข่าวว่าอนุธิดาหายไปจากบ้านตั้งแต่เมื่อคืน

“ห๊ะ! อะไรนะ น้องเทปหายไป” คราวนี้อัศนัยตื่นเต็มตา เขาเด้งตัวจากที่นอน ทำเอาเพียงขวัญที่นั่งแปรงผมอยู่หน้าโต๊ะเครื่องแป้งต้องหันมองด้วยความสนใจ ก่อนขยับมานั่งที่เตียงใกล้สามีเพื่อฟังข่าว

“ตั้งแต่เมื่อไหร่แล้วดูแลกันยังไงถึงให้หายไป น้องเทปไม่ใช่เด็กห้าขวบเสียหน่อย”

“น้องเทปแอบหนีไปตอนดึก เสื้อผ้าก็หายไปหลายชุด ผมคิดว่าน้องคงแอบเอากระเป๋าออกไปก่อน ตอนที่หนีเลยไปแต่ตัว”

“น้องเทปทิ้งจดหมายหรืออะไรไว้หรือเปล่า ได้บอกใครหรือเปล่าว่าไปไหน”

“มีแต่โน้ตบอกว่าไม่ต้องเป็นห่วง น้องเทปโตแล้ว ตอนแรกผมคิดว่าน้องแอบตามพี่เทมไป จนได้อ่านบันทึกของน้อง ทำให้ผมเชื่อว่าน้องเทปต้องหนีไปเที่ยวกับใครคนหนึ่ง”

“ใคร!” อัศนัยถามทันทีด้วยน้ำเสียงเคร่งขรึม

“ขอผมคุยกับขวัญหน่อยได้ไหมครับ” น้องชายขอ

“ขวัญงั้นเหรอ” อัศนัยมองหน้าภรรยาสุดที่รักทันที ขณะที่เพียงขวัญมีสีหน้าเลิกลั่กเพราะไม่รู้ว่าสองพี่น้องคุยอะไรกัน “ขวัญรู้เรื่องนี้ด้วยงั้นเหรอ” พี่ชายถาม

“ผมยังไม่แน่ใจครับ เลยอยากคุยกับเธอก่อน...ขอคุยเป็นการส่วนตัวนะครับ” เขารีบดักทางเพราะรู้ใจพี่ชายว่าคงอยากให้เปิดลำโพงเพื่อจะได้ฟังด้วย และเมื่อได้ยินคำขอของน้อง อัศนัยก็ทำเสียงจิจ๊ะขัดใจ

“ทำไมต้องคุยแบบส่วนตัว”

“นะครับพี่ ถึงยังไงคุยเสร็จ ขวัญก็เล่าให้พี่ฟังอยู่ดี ผมไม่อยากทำเหมือนขวัญโดนคาดคั้น พี่เทมก็คงไม่อยากทำให้เธอรู้สึกอึดอัดเหมือนกัน” น้องชายยกเหตุผล

“ก็ได้” เขายอมก่อนยื่นโทรศัพท์ให้ภรรยา เพียงขวัญรับไปแบบงง ๆ

“ทิวมีอะไรจะถาม เรื่องที่น้องเทปหายไป เขาบอกว่าขวัญน่าจะรู้”

“ขวัญนี่นะคะ” เธอรับคำงง ๆ ก่อนเดินแยกไปคุยแบบส่วนตัวบริเวณโซฟารับรองด้านนอก

“สวัสดีค่ะคุณทิว น้องเทปหายไปไหนหรือคะ” เพียงขวัญทักและถามเข้าเรื่อง

“ผมไม่ทราบครับ แต่ค่อนข้างมั่นใจว่าน่าจะไปกับวิช เพราะน้องเทปเขียนในบันทึกล่าสุดว่าตื่นเต้นที่จะได้ออกไปเจอโลกกว้างและขอบคุณวิชที่ช่วยเหลือ ผมอยากรู้ว่าคุณรู้เรื่องนี้หรือเปล่าครับ”

“ไม่ค่ะ ขวัญไม่ทราบเลย ตั้งแต่ที่คุณรู้เรื่อง น้องเทปก็ไม่เคยไปเจอวิชอีกเลย เพราะทางวิชเองก็ไม่ค่อยว่าง และน้องเทปก็ต้องเตรียมตัวสอบด้วย”

“ถึงเขาไม่เจอแต่ก็โทรหากันได้นี่ครับ และคงนัดกันไว้แล้ว เขาคงตั้งใจหลอกน้องเทปไปแน่ ๆ” อัษฎาพูดเสียงเครียด

เขาชะล่าใจเกินไป คิดว่าการที่เด็กสองคนไม่เจอกันคงไม่มีอะไรเกิดขึ้น เขาลืมนึกไปว่าตอนนี้มันมีวิธีอื่นที่สามารถติดต่อกันได้ง่าย ๆ เพียงแค่ใช้โทรศัพท์

 “วิชไม่มีทางหลอกน้องเทปแน่ ๆ ค่ะ ถึงขวัญจะเจอกับวิชแค่ไม่กี่ครั้ง แต่ขวัญก็ดูออกว่าเขาเป็นคนจริงใจ ท่าทีของเขาก็สุภาพเรียบร้อย อ่อนน้อม การศึกษาของเขาก็ไม่ได้ขี้เหร่นะคะ เรียนในมหาวิทยาลัยอันดับต้น ๆ เลยนะคะ”

“แต่มันไม่ได้เป็นหลักประกันว่าเขาจะไม่หลอกน้องเทปนี่ครับ”

“แต่ขวัญเชื่อว่าน้องเทปไม่ใช่คนโง่ น้องเทปไม่ยอมให้ใครมาหลอกง่าย ๆ หรอกค่ะ”

”แต่ผู้ชายคนนั้นก็หลอกน้องเทปไปเรียบร้อยแล้ว ไม่มีผู้ชายดี ๆ ที่ไหนพาผู้หญิงไปเที่ยวตามลำพัง โดยไม่บอกครอบครัวหรอกครับ นอกจากพวกไม่จริงใจ น้องเทปเคยพูดกับคุณไหมครับว่าเขาอยากไปที่ไหน”

“ไม่เคยค่ะ แต่เธอเคยเปรยกับขวัญว่าอยากออกไปผจญโลกกว้างด้วยตัวเอง อยากลองใช้ชีวิตในแบบที่เธอไม่เคยลอง ขวัญคิดว่าเป็นเรื่องการเที่ยวต่างประเทศเลยไม่ได้ถามรายละเอียด ขวัญขอโทษที่ไม่ได้ถามค่ะ”

“ไม่ใช่ความผิดของคุณหรอกครับ เพราะนายนั่นต่างหากที่ก่อเรื่องขึ้น ผมไม่น่าให้พวกเขารู้จักกันเลย แล้วเว็บนั่นน่าเชื่อถือมากแค่ไหนครับ เชื่อได้ยังไงว่าคนที่คุยด้วยจะไม่ใช่มิจฉาชีพ ตอนนั้นผมน่าจะถามน้องเทปให้ละเอียดกว่านี้” อัษฎาพูดพลางถอนใจ เป็นความผิดพลาดของเขาอีกแล้วที่ไม่รอบคอบสืบสาวให้ได้ความ

“เชื่อได้ค่ะ เพราะเว็บนั้น รุ่นพี่ของน้องเทปเป็นเจ้าของและเขาเป็นคนแนะนำวิชให้น้องเทปรู้จักค่ะ” เพียงขวัญรีบบอก

“รุ่นพี่เป็นเจ้าของงั้นหรือครับ คุณทราบไหมว่าเขาชื่ออะไรและเว็บชื่ออะไร รู้จักออฟฟิศเขามั้ยครับ” อัษฎาถามเร็ว ๆ

“ไม่ทราบค่ะ น้องเทปไม่เคยบอกรายละเอียดกับขวัญ รู้แต่ว่าเป็นรุ่นพี่สายรหัสเดียวกัน น่าจะอายุมากกว่าน้องเทปสองหรือสามปี เห็นว่าเป็นรุ่นพี่ที่สนิทกันด้วย”

“โอเคครับ ข้อมูลแค่นี้ก็น่าจะพอแล้ว ยังไงเดี๋ยวผมไปหาต่อเอง”

“ขวัญขอโทษนะคะที่ช่วยอะไรคุณทิวไม่ได้เลย”

“ไม่เป็นไรครับ แต่ถ้าน้องเทปติดต่อไปที่คุณ รบกวนแจ้งผมโดยเร็วนะครับ”

“ได้ค่ะ”

“งั้นผมไม่กวนแล้ว เที่ยวให้สนุกนะครับ”

“เดี๋ยวค่ะคุณทิว” หญิงสาวเรียกไว้ก่อนที่อัษฎาจะวางสาย “ถึงขวัญจะไม่รู้จักวิชเป็นการส่วนตัว แต่เท่าที่เคยคุยกัน วิชไม่มีทางที่จะหลอกน้องเทปได้ค่ะ ถ้าน้องเทปหายไป ขวัญเชื่อว่าเกิดจากความสมัครใจของเธอเอง และถึงขวัญจะไม่เห็นด้วยกันการตัดสินใจแบบนี้ แต่ขวัญเชื่อว่าขวัญเข้าใจเธอค่ะ”

“คุณคิดว่าเกิดจากอะไรครับ” เขาถาม

“เธอต้องการพิสูจน์ว่าเธอโตแล้ว เธอเป็นผู้ใหญ่แล้วและสามารถดูแลตัวเองได้ และขวัญก็เชื่อนะคะว่าเธอดูแลตัวเองได้ จะไม่มีเหตุการณ์เสื่อมเสียเกิดขึ้นกับเธอค่ะ ขวัญมั่นใจ”

“ผมก็หวังไว้แบบนั้น แค่นี้ก่อนนะครับ ผมไม่กวนแล้ว” อัษฎาเอ่ยก่อนวางสาย

เป็นอีกครั้งในรอบวันที่อัษฎาเข้ามายืนในห้องของน้องสาว คราวนี้เขามีจุดหมายแน่นอนคือการหารูปหรืออะไรก็ได้ที่เกี่ยวกับสายรหัสของเธอ เขาไม่ได้โทรไปตามเพื่อน ๆ ของน้อง เพราะพ่อกับแม่ไม่ต้องการให้ใครรู้เรื่อง เกรงจะทำให้น้องสาวคนเดียวของบ้านเสื่อมเสีย

จุดแรกที่อัษฎาหมายตาคืออัลบั้มรูปเป็นตั้งที่อยู่ในตู้กระจก เขานั่งไล่ดูไปทีละรูป โชคดีที่น้องสาวชอบเขียนข้อความสั้น ๆ ลงไปในภาพด้วย ทำให้เขารู้ว่าใครเป็นใคร

และภาพที่ทำให้เขาตื่นเต้นดีใจคือภาพอนุธิดาไปร่วมยินดีกับรุ่นพี่เนื่องในวันเปิดออฟฟิศใหม่

“ยินดีกับพี่วิว สายรหัสสุดสวยกับเว็บบัดดี้แอนด์คิวปิก”

ในภาพนั้นน้องสาวของเขายิ้มแป้นให้กล้อง เธอกำลังส่งกระเช้าดอกไม้สีสวยให้กับหญิงสาวสองคน ทั้งสองแต่งกายด้วยชุดสีขาวดูทะมัดทะแมง ใบหน้าของพวกเธอสวยหวานด้วยเครื่องสำอางแบบอ่อน ๆ

หนึ่งในสองนั้นคือรุ่นพี่ที่สนิทของอนุธิดา แต่เขาไม่รู้ว่าคือใคร

ชายหนุ่มพลิกหน้าถัดไป เผื่อว่าจะได้รู้อะไรมากขึ้น และเขาก็ได้รู้จริง ๆ

น้องสาวของเขาถ่ายรูปกับหญิงสาวร่างโปร่ง ผิวขาว ผู้มีใบหน้าหวานเรียวเป็นรูปหัวใจ ดูเก๋ไก๋และน่ามองไม่น้อย ดวงตาสีดำเข้มของเธอกลมโตรับกับจมูกที่โด่งเป็นสันพองาม ฟันสวยเรียงตัวเป็นระเบียบชวนให้ยิ้มตามเมื่อเห็นเธอยิ้ม

ต้องเป็นผู้หญิงคนนี้แน่ ๆ ...พี่วิวของอนุธิดา

ชายหนุ่มฝันธงพร้อมหรี่ตามองสาวหน้าหวานร่างโปร่งหมือนต้องการให้ภาพนั้นเข้าไปอยู่ในสมอง จากนั้นเขาก็หยิบอัลบั้มอื่นมาดูบ้าง เพื่อหาภาพรุ่นพี่ของน้องสาวในแบบไม่แต่งหน้า และเขาก็เจอหลายภาพทีเดียว

อัษฎายอมรับกับตัวเองว่ารุ่นพี่คนนี้ของน้องสาวสวยหวานจริง ๆ ขนาดไม่แต่งหน้าก็ยังสวยน่ามอง เขาเชื่อว่าเธอต้องมีหนุ่ม ๆ เข้ามาขายขนมจีบแบบไม่ขาดแน่ ๆ

“บ้าน่า จู่ ๆ ไปชื่นชมเขาได้ยังไง สวยแล้วมาหลอกน้องเทปแบบนี้งั้นเหรอ ผู้หญิงคนนี้ต้องรับผิดชอบที่แนะนำคนแบบนั้นให้น้องเทปรู้จักและทำให้น้องเทปหนีไปแบบนี้ เอาละ เว็บอะไรนะ บัดดี้แอนด์คิวปิกใช่ไหม ได้ แล้วเราจะได้เจอกัน!” เขาพูดกับตัวเองด้วยน้ำเสียงมาดมั่น ก่อนเก็บอัลบั้มของน้องเข้าชั้นตามเดิม

เป้าหมายต่อไปของเขาคือเว็บไซต์แห่งนั้น!

..............................................................

ถ้าเคยอ่าน "ภรรยาจำแลง" แล้วชอบ ก็อย่าลืมติดตามเรื่องนี้ด้วยนะคะ