Bloggang.com : Heavenworth : ละคร สูตรเสน่หา ตอนที่ 16

พฤศจิกายน 2552

1	2	3	4	5	6	7
8	9	10	11	12	13	14
15	16	17	18	19	20	21
22	23	24	25	26	27	28
29	30

22 พฤศจิกายน 2552

ละคร สูตรเสน่หา ตอนที่ 16

ละคร สูตรเสน่หา ตอนที่ 16

ตอนที่ 16
เสียงมือถือของพสุดังขึ้น เขาโดดตะครุบหมับ ผู้จัดการสะดุ้ง พสุรีบเก๊กหน้าเฉย เหมือนจะบอกว่าไม่ได้รอโทรศัพท์จากใครนะจ๊ะ...แล้วเดินเลี่ยงออกมาพูดอีกทาง...เสียงอลินดังมา เขาจึงถามว่า ดินเนอร์เป็นไงบ้าง? เสียงอลินดังมาลั่นในนาสิก "แย่มากกกก"
จากเวลานั้น ผ่านไปเหมือนอยู่ใกล้แค่คนละหัวมุมไฟแดง...อลินห้อตะบึงมาถึงร้าน พสุเชิญนั่งในมุมส่วนตัว ไปทำอะไรมาให้เธอทานแก้หิว...พสุจิบค็อกเทลแล้ววางไว้ตรงหน้าอลินอย่างไม่ตั้งใจ แล้วฟังเสียงสวดยับของอลินต่อ
"ซุปก็เค็มโคตรเค็มยิ่งกว่าเกลือจากสะดือทะเล ปลาคล้ายกับไม่สุก ฉันต้องทนกินอย่างทรมาน พอแยกจากคุณเล็ก ฉันต้องรีบไปล้วงคอระบายของทิ้ง แล้วรีบวิ่งตูดแป้นมาหาครูกุ๊กนี่แหละ" ว่าแล้วจิ้มกุ้งผัดก๋วยเตี๋ยวฝรั่งใส่ปาก "กินของฝีมือครูกุ๊กค่อยหายเลี่ยน อร่อยกว่าของฝรั่งเยอะแยะ" พสุยิ้มหน้าบาน
"แต่ถึงอาหารที่คุณเล็กทำมันไม่อร่อย หรือเรียกได้ว่าห่วยมาก แต่ฉันก็ดีใจนะ ที่คุณเล็กพยายามทำเพื่อฉัน" อลินยิ้มตาลอย...ไม่รู้ว่าพสุหุบยิ้มแทบไม่ทัน...แล้วค่อยปรับอาการเสียวสันหลังคืนมา
"คุณดีใจ ผมก็ดีใจด้วย" พสุฝืนยิ้มจืดๆ "ถ้าคุณไม่มีอะไรแล้ว ผมขอตัวไปเช็กของในครัวต่อ"
"เดี๋ยว ครูกุ๊ก ฉันมีอะไรจะถามหน่อย"
"มีอะไรจะถามครับคุณนาย"
"เวลาผู้ชายชอบผู้หญิง..." อลินกระแอมก่อนจะถามต่อ "พวกผู้ชายเขาจะแสดงออกยังไง...แล้วผู้หญิงอย่างฉัน จะรู้ ได้ยังไงว่าผู้ชายคนนี้กำลังชอบฉันอยู่" พสุหลบตา งึมงำว่า จะไปรู้ได้ไงล่ะ? "ครูกุ๊กเป็นผู้ชาย จะไม่รู้ได้ไง...น่า...นะ...นะ พลีสสสส...บอกหน่อยนะ ไม่ต้องเขินหรอกน่า ฉันอยากรู้จริงๆ"
"คือ...จริงๆแล้วผู้ชายแต่ละคนแสดงออกไม่เหมือนกันหรอก" พสุพยายามทบทวนความหลายตลบ จึงว่าต่อได้ "ส่วนมากคงจะแบบ ถ้าเราชอบใคร เราก็สนใจเขาเป็นพิเศษ สนใจทุกเรื่อง ทุกข้อมูล มันเหมือนแบบซึมเข้ามาในสมองโดยไม่ต้องพยายาม เวลาอยู่ด้วยกันสายตาเราจะมองแต่คนคนนั้น พยายามหาข้ออ้างเพื่อจะมาเจอเขา...เวลาไม่เจอก็คิดถึง เวลาหายไปก็เป็นห่วง..." พสุระบายออกมาเหมือนใจตัวเอง "ถ้าอยากรู้ว่าใครชอบคุณ...ก็แค่..."
เสียงแก้วแตกดังเพล้ง...พสุหันไปเห็นแก้วค็อกเทลที่ผู้จัดการเอามาให้ชิมว่ามันแรงแค่ไหนหล่นกระจาย ส่วนอลินฟุบแน่นิ่งสิ้นสภาพ...พสุรู้ทันทีว่าอลินแอบดื่มขณะที่เขากำลังใช้สมองเต็มที่ พสุร้องเรียกเธอเสียงแตกตื่นเต็มที่....ถามตัวเองว่า ทำไงดีหว่า?
"คุณลินกินเหล้า" เสียงทนายเปี๊ยกดังมาตามสายที่พสุโทร.ไปหา...พสุประคองเธอขึ้นมา แล้วบอก
"มันเป็นค็อกเทล แต่แรงมาก ฉันไม่รู้ว่าเขากินไปตอนไหน หันมาอีกที สลบไปแล้ว"
"สมควร...คุณลินเป็นโรคแพ้แอลกอฮอล์ กินแล้วน็อก... แกรีบพากลับคอนโดฯก่อน ฉันจะตามไป"
พสุเก็บมือถือสะพายกระเป๋า แล้วประคองอลินออกจากร้านไปอย่างทุลักทุเล...
ooooooo
คุณหญิงเห็นอนุชาเดินมาทิ้งตัวลงบนโซฟาเหมือนจิตใจยังว้าวุ่น แต่คุณหญิงอมรากลับระริกร่าเริงยิ้มแก้มปริชมลูกชายว่า คืนนี้ทำดีมาก อลินยิ้มหน้าบานไม่กลัวเหี่ยว โกยความสุขไปหลายกระบุง ปลื้มลืมโลกไปเลย...ลูกชายแย้งว่า เธออาจทำไปเพื่อรักษามารยาท
"ไอ้ครูกุ๊กครูกุ๊ยอะไรนั่น ตกกระป๋องแน่ๆ เชอะ คิดจะมาทาบลูกคุณหญิงอมรา ไม่บ้าก็บ๊อง"
"คุณแม่ไม่ต้องห่วง ผมกับครูกุ๊กเคลียร์กันเรียบร้อยแล้ว เขาบอกว่าไม่ได้คิดอะไรกับคุณลิน"
"ถ้ามันคิด มันจะบอกเราเรอะ"
"ผมว่าเขาเป็นลูกผู้ชายพอ ผมคิดว่าผมดูคนไม่ผิด" อนุชายืนยัน...คุณหญิงฮึ่มฮั่มใส่ลูกชาย
ooooooo
พสุพาอลินมาถึงหน้าคอนโดฯ...พยายามปลุกให้ตื่น แล้วประคองพาขึ้นไปยังห้องพัก อลินยังหาสติตัวเองยังไม่พบ แต่ตวาดพสุที่เรียกให้ตื่นว่า หนวกหู คนจะนอน พสุค้านทันทีว่า นอนที่นี่ไม่ได้ ขึ้นไปนอน บนห้อง อลินยังดื้อไม่ยอมท่าเดียวจึงถูกด่า นางเอกขี้เมา...
เมื่อไม่มีทางอื่น จึงสะพายกระเป๋าของเธอ แล้วปลงเมื่อเห็นท่าอลินอ่อนระทวยหมดประตูในการออกแรงช่วยตัวเอง พสุเอาอลินใส่บ่าแบกลงรถแล้วปิดประตู เขาแบกเธอไป เธอซบที่บ่า ปอยผมปลิวไสว กลิ่นสาบสาวรวยรินซ่านไปถึงหัวใจ เขาสูดลมหายใจเข้า...เตือนใจตัวเอง อย่าได้เคลิ้มไปกับสิ่งที่แม้อยู่ใกล้ แต่ยังห่างไกลกันเกินฝัน...
เมื่อเขาเปิดประตูเข้าไปในห้องของเธอแล้ว แทบไม่อยากจะวางลง อยากจะอยู่อย่างนี้สักร้อยปี...เขาไล้สายตาไปยังดวงหน้าหวานละมุนในระยะประชิด พสุยิ้มอย่างมีความสุขที่สุดในชีวิต ความสุขที่หาได้อย่างบังเอิญโดยแท้
เขาอุ้มอลินไปยังโซฟา กำลังจะวางเธอลง อลินกลับร้องโวยวายอ้อแอ้ในคอ บอกไม่นอนตรงนี้...พสุชะงัก ถามว่า แล้วจะนอนตรงไหน อลินตอกหน้าทันทีว่า ไม่รู้ ไม่ถามได้ไหม?
"ไม่รู้ก็นอนตรงนี้แหละ" ว่าแล้ววางเธอลง อลินดิ้นปัดๆ ร้องลั่นไม่เอา สั่งให้ปล่อย
"นี่อยู่เฉยๆสิ คุณลิน ไม่ใช่เด็กๆแล้วนะ เดี๋ยวตกลงไปนอนพื้นจนได้"
"ไม่อาว...ไม่ตก...ฉันไม่ใช่นางเอกตกกระป๋องนะ...
พูดเงี้ย...เดี๋ยวโดน...เดี๋ยวเจอมือตบ"
"แน่ะ...เมาแล้วยังวีนอีก แล้วเนี่ยจะนอนไหนแน่" เสียง อลินอ้อแอ้ก่อกวนวกวนไม่รู้เรื่อง พอดิ้นมากขึ้น พสุจึงจะวาง ยามนั้นร่างของเขาเอนไปมาแล้วเสียหลักล้มลง อลินโชคดีลงที่โซฟา พสุยั้งไม่อยู่ ล้มทับบนร่างเธออีกต่อ...อลินหลับกรนครอกๆ พสุยันตัวลุกขึ้น พลางขอโทษ...
อลินหลับต่อไม่รู้เรื่อง...พสุจ้องมองหน้าเธอ แอลกอฮอล์ ฉีดแรงจนหน้าแดงระเรื่อ เธอหลับตาพริ้ม น่ารักกว่าทุกวันมา ยามเมาไร้สติเธอยิ่งน่ารักกว่า เหมือนมีมนต์เสน่ห์ฉุดวิญญาณของเขาให้เคลิ้มหลง...เขาค่อยโน้มหน้าลงไปอย่างคนถูกสะกด
ก่อนที่จมูกของเขาจะสัมผัสแก้มนาง...ประตูห้องที่ปิดไว้เปิดผาง ทนายปฏิคมยืนจังงัง
"ไอ้ดิน...." เปี๊ยกตะโกนเรียกอย่างไม่พอใจในพฤติการณ์ แบบนี้ พสุผงะหันมามอง อุทานเรียกไอ้เปี๊ยกอย่างแตกตื่น
เปี๊ยกมองภาพของเพื่อนที่กระทำต่อนายสาวของเขานั้นมันน่าเกลียด พสุพยายามจะอธิบายให้เพื่อนรู้ว่า เขาไม่ตั้งใจจะกระทำอย่างนั้น พสุเลี่ยงมาที่ระเบียง เปี๊ยกตามมา
"ฉันไม่ได้ลวนลามคุณลิน ไม่ได้เป็นอย่างที่แกคิด"
"แกรู้รึว่าฉันคิดอะไร แล้วจริงๆใจแกคิดอะไร" เปี๊ยกซักหนัก
"ฉันกำลังจะพาคุณลินไปนอน แต่เขาโวยวายไม่ยอมนอนข้างนอก ฉันกำลังจะหาที่นอนให้เขา เขาดิ้นไปมา ฉันจึงล้ม แล้วมันเป็นอย่างที่แกเห็น"
"นั่นมันสิ่งที่แกทำ แต่ฉันถามสิ่งที่แกคิด...แกคิดอะไรกับคุณลิน" พสุถูกจ้องต้องหลบตา เปี๊ยกสรุป "แกไม่ต้องรีบตอบฉัน แต่แกต้องตอบตัวเองให้ได้ ไม่ว่าแกจะคิดยังไง อย่าทำแบบเมื่อกี้อีก สำหรับวันนี้ฉันจะลืมมันซะ เหมือนมันไม่เคยเกิดขึ้น" เปี๊ยกเดินมาจับไหล่เพื่อน "แกไม่ต้องรู้สึกผิดกับฉัน แค่แกหาคำตอบให้ได้แล้วยอมรับมัน แกกับฉันยังเป็นเพื่อนกันเหมือนเดิม"
เพื่อนทั้งสองจ้องตากันนิ่ง เปี๊ยกตบไหล่พสุ เน้นคำพูดห้วนๆ
"ไปคิดดู..." แล้วปฏิคมก็เดินเข้าห้องไป
พสุยืนที่ระเบียงคนเดียว...ท้องฟ้าเมืองบางกอกยังพร่างพรายด้วยหมู่ดาว เหนือแสงสีจากไฟประดับของเมืองใหญ่ ในใจของพสุกลับหม่นหมอง เดียวดาย...
ooooooo
แม้จะดึกมากแล้ว แต่หัวใจที่ดิ้นรนหาทางออกไม่ได้ ทำให้พสุขับรถไปตามถนนอย่างไร้จุดหมาย...
ในที่สุดเขาก็หักรถมุ่งหน้าไปยังร้านเป้หวานของโสภิตา ไปหาเพื่อนที่รู้ใจ...หลังจากปลุกเธอขึ้นมากลางดึกแล้ว ยังเอาปัญหาคับแค้นมาบอกเล่า เธอชงชาร้อนๆให้ดื่ม ก่อนจะฟังเรื่องราว แล้วย้อนถามว่า เขามีปัญหาอะไร?
"มันจะผิดไหม ถ้าเราจะรักใครสักคน ที่มันเป็นไปไม่ได้"
"คุณลินใช่ไหม" พสุฟังคำถามของโสภิตา แล้วย้อนถามเหมือนจะยอมรับในตัวว่า เธอรู้ได้ไง? "ตาบอกแล้วว่าดินมีความสุขเวลาที่อยู่กับคุณลิน คนเราก็ต้องชอบคนที่เราอยู่ด้วยแล้วมีความสุขทั้งนั้น ความสุขเวลาที่คิดถึง เวลา ที่อยู่ด้วยกัน พูดคุยกัน หัวเราะกัน หรือแม้ทะเลาะกันก็ยังมีความสุข...แล้วความชอบ พอมันมากๆเข้า สักวันมันก็จะกลายเป็นความรัก การที่เรารักใครสักคน ทั้งๆที่รู้ว่ามันเป็นไป ไม่ได้ มันก็ไม่ใช่เรื่องผิด แต่เราต้องทำใจรับมันให้ได้...แค่นั้นเอง" พสุฟังแล้วพยักหน้ารับ เหมือนรับเอาเขาทั้งลูกมาอุ้มไว้ "แต่จริงๆแล้วเวลาที่คุณลินอยู่กับดิน เขาก็ดูมีความสุขมากนะ บางที ถ้าไม่มีคุณเล็ก คุณลินเขาจะชอบดินก็ได้"
"เป็นไปไม่ได้หรอก...เป็นไปไม่ได้" พสุบอกไป ใจยังเขิน...ในความเคอะเขินนั้น แม้ความหวังจะริบหรี่ แต่ก็บังคับหัวใจไม่ให้หวังไม่ได้...
ooooooo
เช้าวันรุ่งขึ้น อลินรู้สึกตัวเด้งดึ๋งจากที่นอน ผวาเข้าห้องน้ำไปแทบไม่ทัน อาเจียนพรวดๆลงอ่างในห้องน้ำ เหงื่อกาฬพาลแตกจนต้องรีบล้างหน้า พอเงยหน้าออกมาจากห้องน้ำ คำถามก็ประดังขึ้นว่า...ฉันกลับมาบ้านได้ยังไงเนี่ย แล้วได้ยินเสียงเครื่องปั่นดังจากในครัว
"ครูกุ๊ก" อลินเดินไปตามเสียง ทนายเปี๊ยกหยุดมือ หันมาทักทายอลิน บอกว่ากำลังจะปั่นน้ำมะระให้กินแก้แฮงก์ สูตรคุณพ่ออนันต์ของอลินด้วย แต่อลินไม่สน ถามว่าเมื่อคืนใครพาเธอมาส่ง จำได้ว่ากินน้ำสีชมพูนั่นถึงถูกน็อกเอาต์ ทันที พอรู้ว่าพสุเป็นคนพามา แล้วเขากลับบ้านไปตั้งแต่เมื่อคืน จึงรีบขอโทร.ไปขอบคุณเขา ที่ไม่ทิ้งเธอข้างถนนให้เป็นข่าวฉาวโฉ่
"อย่าเพิ่งโทร.เลยครับ...ให้มันรู้ใจตัวมันเองก่อนดีกว่า"
"รู้อะไรนะ" อลินชักสงสัยในคำพูดนั้น เปี๊ยกกลับเลี่ยงทันที
"อ๋อ...ก็รู้สึกตัวตื่นน่ะครับ ตอนนี้มันคงยังไม่ตื่น คุณลินอย่าเพิ่งสนใจมันเลยครับ ดูแลตัวเองก่อนดีกว่า...นี่ครับ" เปี๊ยกส่งถ้วยน้ำปั่นให้แก้แฮงก์...อลินรับมา หันหลังดื่ม แต่ใจ ยังไล่ล่าพสุไม่ยอมหยุด ส่วนเปี๊ยกเองก็ยังอดห่วงเพื่อนไม่ได้ ป่านนี้มันอาจไปโดดน้ำโขงตายไปแล้วก็ได้...
ooooooo
ปฏิคมรีบเอาข่าวหนังสือพิมพ์มาให้พสุดูถึงโรงเรียนสอนทำอาหารแต่เช้า...พาดหัวตัวเบ้อเริ่มเทิ่ม "อลินย่องเงียบเข้าบ้านหุ้นส่วนไฮโซ ยันสัมพันธ์เกินเพื่อน" ปฏิคมหรือทนายเปี๊ยกมองหน้าพสุ ถามว่าเห็นข่าวแล้วรู้สึกยังไงล่ะเพื่อน พอจะรู้ตัวหรือยัง เสียใจไหมล่ะ?
"ฉันรู้ตัวแล้ว และทำไมต้องเสียใจด้วยล่ะวะ"
"นี่แค่เริ่มต้น ต่อไปแกจะเจอยิ่งกว่านี้ แกรู้ว่าคุณลินเขาคิดยังไงกับนายอนุชา...แกคงไม่คิดว่า คุณลินจะเปลี่ยนใจมาชอบแกหรอกนะ"
"ฉันรู้ว่าเจ้านายแกรสนิยมยังไง ฉันรู้ตัวว่าฉันเป็นยังไง...อย่าห่วง เมื่อเจ้านายแกได้สิ่งที่ต้องการ ฉันก็ไร้ประโยชน์ เราคงไม่ค่อยได้เจอกันแล้ว"
"ฉันว่า ตัวแกเหมือนเดิมต่อไป...แต่ใจแกล่ะจะเหมือนเดิมได้หรือ ไอ้หอย"
"ฉันทำได้สิ ฉันต้องทำได้" พสุพูดเหมือนย้ำกับตัวเอง...
เสียงมือถือพสุดังขึ้น เปี๊ยกเดาได้ทันทีว่าคุณลินโทร. มาแน่ ตอนนี้เธอโทร.หาพสุก่อนเขา แกไม่เป็นแค่ครูกุ๊กอีกแล้ว ถึงพวกเขาแต่งงานกัน แกกับคุณลินยังต้องเจอกันอยู่ดี แกเลือกเอาว่าจะอยู่แบบ "ทำใจ" หรือจะอยู่แบบ "ตัดใจ" ปฏิคมวางหนังสือพิมพ์ เดินออกไป...พสุมองมือถือ เห็นชื่ออลิน แล้วตัดสินใจกดทิ้ง...กำลังจะเดินหนี เสียงนั้นดังเรียกมาอีก พสุถอนใจ ก่อนหยิบมากดรับ
"ว่ายังไงคุณนาย" พสุถามเสียงดัง เปี๊ยกที่หน้าประตูแง้ม ยื่นหูมาฟัง
"ครูกุ๊กเห็นข่าวแล้วใช่ไหม" พสุตอบเสียงเบาว่าเห็นแล้ว ไอ้เปี๊ยกเพิ่งเอามาให้ดู "ฉันเห็นแล้ว แทบกรี๊ดหน้าร้านหนังสือ ไม่คิดว่าจะได้ลงข่าวหน้าหนึ่งเรื่องผู้ชาย มัน... มันสุดๆ ตั้งแต่เข้าวงการมาไม่เคยถูกเม้าท์เรื่องนี้เลย มีแต่ ถูกด่าเรื่องวีนโน่นนี่...อะฮ้า...นี่เป็นครั้งแรกที่ฉันโดนเม้าท์ เรื่องผู้ชาย" อลินแทบโดดโลดเต้นตื่นใจที่ได้เป็นข่าวเรื่องผู้ชาย...พสุอ้าปากค้าง พองับปั๊บก็แย้งปุ๊บ
"คุณ...นี่คุณไม่อายเหรอ...เขาลงโต้งๆว่าคุณไปบ้านผู้ชายนะ" พสุดังมาตามสาย
"โอ้ว...อาย...อายทำไม มันเรื่องจริง เขาชวนฉัน ฉัน ไม่ได้ไปเอง ไม่ได้สร้างข่าว นักข่าวต้องรู้มาจากทางโน้น มันยิ่งตอกย้ำ คุณเล็กสนใจฉันชัวร์...ไม่มั่วแห้ง" พสุฟัง ลมสว้านจากบั้นท้ายไปจุกที่ลิ้นปี่
ขณะนั้นมือถืออลินดัง เธอขอพสุให้รอเดี๋ยว พอรับได้ยินเสียง อลินสั่นไปทั้งตัว
"ครูกุ๊ก แค่นี้ก่อนนะ คุณเล็กโทร.มา แล้วค่อยคุยกันใหม่" อลินรับสายอนุชายิ้มหวานปานจะหยด
ถึงครูกุ๊กจะไม่เห็น ก็พอจะรู้ชะตาตัวเองแล้วว่า มันก็แค่ไก่รองบ่อนที่จะถูกเจ้าของเอาลงหม้อต้มยำรอมร่อ...พสุนึกถึงคำพูดของเจ้าเปี๊ยกให้เลือกจะทำใจหรือตัดใจ...พสุยังคร่ำครวญ ถ้าให้ทำใจพอจะทำได้ แต่ตัดใจมันช่างเป็นอภิ�มหาคาหัวใจอ่อนๆของเขาโดยแท้...
ooooooo
หมิงดาราอิจฉากับแฟนหนุ่มนายลมหรือวายุ ผู้ดีถังชำรุด หมิงพากันมากองถ่าย...หมิงรู้ดีว่านายลมมาเพื่อหาทางพบกับอลิน รู้ดีด้วยว่าลมคิดจะตกถังข้าวสารกับดาราพันล้านแล้วจะทิ้งเธอ หมิงจึงพยายามกีดกันเต็มที่ ส่วนคุณหญิงอมราโทร.หาเพรียวที่บริษัท วันนี้จะมีการประชุม ให้บอกทุกคนที่บริษัทว่าคุณหญิงจะมาร่วมประชุมด้วย
ทางด้านอนุชาที่กำลังหันมากระชับสัมพันธ์กับอลินเต็มที่ตามคำบัญชาของแม่...เมื่ออลินมาถึงบริษัท อนุชารีบขอโทษขอโพยอลิน ที่การไปกินข้าวกับเขาที่บ้านกลายเป็นข่าวใหญ่โต แทนที่อลินจะเสียใจ เธอกลับเห็นว่าไม่สำคัญและไม่แปลก เธอเคยมีข่าวเกี่ยวกับผู้ชายมามากแล้ว ถึงอย่างไรอนุชาก็ยังต้องขอโทษเธอ เพราะไม่รู้ใครเอาข่าวไปลง เขาจึงจะขอโทษเธอด้วยการทำอาหารให้ทานอีก อลินฟังแล้วตกใจแทบตาย เอาอีกแล้วเหรอเนี่ย...จึงร้องห้ามพัลวัน ขออย่าลำบากอีกเลย ขอร้องไม่ต้องทำ ไปเลี้ยงที่ร้านอาหารที่ไหนก็จะดีกว่า อนุชาไม่รู้ว่าที่แท้อลินนึกถึงฝีมืออาหารของเขาแล้วยังคลื่นไส้ เอาด้วย อนุชาจึงยิ้มรับตกลงทันที แล้วขอเป็นคนเลือกร้านให้ แล้วกัน อลินจึงโล่งใจ...
เพรียวมาเชิญทุกคนเข้าที่ประชุม บอกให้รู้ว่าคุณหญิงมีเรื่องสำคัญจะแจ้งให้ทุกคนทราบหลังเปิดประชุมแล้ว คุณหญิงอมราจึงออกมายืนเท่เรี่ยมเร้ไฉไล จีบริมฝีปากประกาศเสียง น้ำเซาะทราย
"ที่เดี๊ยนมาวันนี้ มีข่าวดีและข่าวสำคัญจะแจ้งให้ที่ประชุมทราบ จึงขอแนะนำให้ทุกคนรู้จักกับเชฟแอนดรู เป็นเชฟมือหนึ่ง อันดับพิเศษสุดจากแพรีส ฝรั่งเศส...ผู้ช่วยคนใหม่ ของรายการ อลิน อร่อย อราวด์" คุณหญิงหยุดหายใจ คอยื่นคอยาว...อนุชารู้สึกเอะใจ อลินถึงกับอึ้งย้งงงไป
"ผู้ช่วยคนใหม่ หมายความว่ายังไงคะ" อลินตั้งหลักได้เริ่มออกเสียง
"อ๋อ...ก็คุณหญิงแม่เห็นว่าหนูลินคิดทำโน่นนี่หลายอย่าง มันเยอะไป นอกเหนือพิธีกร จึงเชิญแอนดรูมาช่วยหนูลินเป็นการแบ่งเบาภาระไงจ๊ะ"
"ไม่เป็นไรค่ะ ตอนนี้ครูกุ๊กเป็นคนช่วยลินอยู่ ไม่ลำบากเลยค่ะ"
คุณหญิงหน้าเริ่มเขียวรำไร จึงเอาเหตุผลมาอ้าง ครูกุ๊กไม่ใช่พนักงานเรา พอเรตติ้งดีคงอยากแยกตัวไปทำเอง จะขนคนทำงานเอาไอเดียเราไป คุณหญิงแม่ว่าหนูลินควรตัดเขาออกไปจากรายการของเราจะดีกว่า...อลินเฝ้าพยายามชี้ว่าอย่าห่วง ครูกุ๊กไม่เคยคิดจะดัง ไม่ทำลายใคร...แล้วเน้น
"ลินพอใจจะทำงานกับครูกุ๊กมากกว่าเชฟแอนดี้ เอ๊ย แอนดรูค่ะ อย่างน้อยเราพูดภาษาไทยเหมือนกัน สื่อกันง่าย อีกอย่างเชฟคนนั้นค่าตัวคงไม่น้อย แล้วต้องจ้างล่ามมาช่วยอีกคน เปลืองงบโดยใช่เหตุ"
คนอื่นในที่ประชุมพยักหน้าเห็นด้วย คุณหญิงตาเขียวใส่ พนักงานหลบตาวูบวาบ อนุชารีบแก้เกม ชมคุณหญิงแม่ ปรารถนาดี แต่ตอนนี้รายการเพียงแต่เริ่มดี เร็วไปที่จะโกอินเตอร์ ด้วยเชฟฝรั่ง ไว้พร้อมแล้วจะปรึกษาคุณหญิงแม่อีกทีหนึ่ง คุณหญิงรีบตัดพ้อเล็กๆว่าท่านหวังดี ไม่รับไว้ไม่เป็นไร ถ้าเกิด ปัญหาภายหลังอย่าว่าไม่เตือนแล้วกัน ว่าแล้วคุณหญิงดึงรูปเชฟ ฝรั่งออกไป...อนุชาสั่งประชุมต่อทันที อลินจึงเสนอเพื่อความแปลกใหม่ของรายการและกระจายกลุ่มคนดู ขอเสนอให้ไปถ่ายทำกันที่ตลาดนัด...ทุกคนฟังและเห็นด้วย อลินจึงให้ราย ละเอียดต่อไป...
ooooooo
เมื่อนายลมหาตารางเวลาและโปรแกรมการทำงานของอลินไม่ได้แน่นอน นายลมจึงให้วารินพี่สาวไปคาดคั้นเอากับแม่นงพะงาของนายดิน ให้หาทางให้ นายดินเอาตารางเหล่านี้ของอลินมาให้ แต่อย่าให้นายดินรู้เป็นอันขาด นงพะงาหนักใจ แต่จำต้องรับปากพวกลูกท่านหลานท่านพวกนี้
วารินกลับไปบนตึกใหญ่ บ่นกับนายลมว่าทำไมให้พี่ต้องลำบากไปขอร้องพวกนั้น ลมจึงสารภาพว่า เขาตั้งใจจะทั้งจีบทั้งจับนังอลินดาราพันล้านให้ได้ ส่วนหมิง ลมคบมันไปเล่นๆเท่านั้น ไปนอนกองเงินกองทองของอลินสบายๆไม่ดีกว่าหรือ พี่สาวติงว่า อลินอายุมากจะมายุ่งรุ่นน้องอย่างแกหรือ?
"เฉยเถอะ สมัยนี้ดาราเขานิยมกินเด็ก ไม่รู้หรือว่าอลินอายุตั้งสามสิบขึ้นยังไม่แต่งงาน อยู่ๆมีหนุ่มหน้าตาดี มีชาติตระกูลเจ๋งมาจีบ มีรึไม่สน...ยิ่งไอ้เล็กไฮโซหรือไอ้ดินลูกคนใช้ ลมเจ๋งกว่าจมหู"
"เออ...ให้มันเจ๋งจริงเถอะ...อย่าเอ๋งก็แล้วกัน" วาริน มองไอ้น้องไม่เอาถ่านอย่างไม่เห็นน้ำยา...
ooooooo
อลินไปหาพสุที่ร้านอิตาเลียนตอนดึก...เล่าเรื่องการประชุมต้านเชฟฝรั่งของคุณหญิงจนล่าถอยไปอย่างไม่พอใจ อลินระบายความแค้นให้พสุฟัง กระทั่งเขาปิดร้าน เขาจึงเดินมาส่งเธอที่รถ ทั้ง เตือนว่าไม่ควรหักหน้าคุณหญิงแบบนั้น อลินบอก ทันทีว่าอยากเอาคนอื่นมาทำงานแทนครูกุ๊กของฉันได้ไง

จบตอนที่ 16
เครดิต ไทยรัฐ

Create Date : 22 พฤศจิกายน 2552

Last Update : 22 พฤศจิกายน 2552 0:01:51 น.

8 comments

Counter : 653 Pageviews.