คำถามนั้น...

พอยิ่งได้ฟังเพลง ฉันยิ่งคิดถึงเค้ามาก...
ฉันไม่รู้ว่า ฉันจะหาเหตุผลยังไงดี
ที่จะทำให้ได้เจอเค้า..

ฉันรู้ว่า เค้า..กำลังไม่อยากให้อะไรมันเกินเลย
ไม่ให้มันมากไปกว่านี้..

ฉันยังจำเหตุการณ์วันนั้นได้ดี..
ฉันรู้ว่า สิ่งที่ฉันทำไม่ถูกนักในการที่เราเจอกัน
โดยที่คนอีกคนไม่รู้และไม่ระแคะระคายเลย..

ฉันยังจำอ้อมกอดนั้นได้...
ฉันอยู่ในบรรยากาศสวยๆ ของทะเล..
แต่ฉันไม่ได้ไปเดินเล่น จับมือ ดูทะเล
ด้วยกันเลย
เพราะ..เค้ายุ่งอยู่แต่กับงานของเค้า..

ฉันยังจำได้ว่า เค้าจะโทรมาหาฉัน
ทุกๆ 5 นาทีว่า “ ทำอะไรอยู่ กินข้าวหรือยัง”
“โทรหาพี่ได้นะ ถ้ามีอะไร”
“กินข้าวหรือยัง”
“แต่งตัวเดี๋ยวนี้ จะเข้ามารับไปกินข้าว”
“ อยากกินอะไรมั๊ย จะซื้อเข้าไปให้”

ฉัน..ได้แต่นอนแล้วก็นอน ฟังเพลงอยู่ในห้อง..
รอ...รอเค้ากลับมาจากงานที่ยุ่งๆ ของเค้า...

ฉันยังจำได้ว่า เค้าคนที่มีคนดูแลอย่างดี
แทบไม่ต้องทำอะไรเองเลย
กับต้องเดินเข้าไปซื้อช๊อคโกแลต ของที่ฉันชอบ
ให้ใน 7/11 และเค้าก็ไม่รู้ว่าจะซื้อแบบไหน
ที่ฉันชอบ เค้าเลยซื้อมาเกือบหมดทุกอย่าง..
ที่มีอยู่ใน 7/11
และช๊อคโกแลตนั้นก็ยังนอนอยู่ในตู้เย็นของฉัน
แม้เวลาจะผ่านไป 9 เดือนแล้ว...

ฉันจำได้ว่า ตลอดหลายคืนที่ฉันได้เจอเค้า
ฉันถามเค้า ทุกคืนว่า...ฉันจะได้เจอเค้าอีกมั๊ย..
เค้ายังตอบฉันว่า “มีสิ..ถ้ามีโอกาส”

คืนสุดท้าย..ฉันจำได้ว่า
เค้ากอดฉันทั้งคืน..
ฉันแทบจะไม่ได้หลับเลย
เพราะฉันนอนมองหน้าเค้าทั้งคืน
ฉันอยากจำเค้าไว้...ให้ได้มากที่สุด

ฉัน..เหมือนที่จะรู้ว่า
ฉัน...คงไม่มีโอกาสได้เจอเค้าอีกแล้ว...

หลังจากฉันกลับมาแล้ว
เค้าซึ่งก็ต้องกลับเหมือนกัน..

เค้าโทรมาหาฉันว่า “ถึงบ้านแล้วหรอ?? กลับมาอีกได้มั๊ย”
ฉันแทบจะโดดขึ้นรถกลับไปให้ได้เดี๋ยวนั้น...

เค้า..ปลอบใจฉันทุกครั้งที่เค้าโทรมาหา
แล้วได้ยินเสียงฉันร้องไห้...

ฉันถามเค้าซ้ำๆ ว่า “ จะได้เจอมั๊ย จะได้เจออีกมั๊ย”


ตอนนี้...ฉันไม่มีเค้าแล้ว
เค้าต้องกลับไปใช้ชีวิตอยู่กับครอบครัวของเค้า

ฉันสิที่เป็นส่วนเกินในชีวิตของเค้า...
ฉันมันก็แค่ส่วนเกินในชีวิตของเค้า..
...และเป็นรองเท้าที่ใส่สบาย
แต่...เค้าเลือกฉันไม่ได้เท่านั้นเอง...

Create Date : 16 กุมภาพันธ์ 2552		11 comments
Last Update : 16 กุมภาพันธ์ 2552 17:36:59 น.
Counter : 3624 Pageviews.
Share Tweet