| All Blog
|
อดทน ล่วงเข้าสู่วันที่สามของการใช้ชีวิตในรพ.แห่งนี้ อันที่จริงควรจะปรับตัวได้แล้วนะ แต่ในความเป็นจริงกำลังคิดว่า คิดผิดหรือเปล่านะที่เลือกที่นี่ รู้สึกเหมือนกับว่าที่นี่ไม่พร้อมสำหรับการเรียนรู้เลย ไม่รู้ว่าเป็นเพราะอะไรนะ หรือเพราะเรากำลังเปรียบเทียบกับเพื่อนรึเปล่า เพื่อนหลายๆกลุ่มเลือกไปที่รพ.ใหญ่ซึ่งมีความพร้อมสำหรับการเรียนรู้มากกว่า มีบุคลากรพร้อมกว่า วันแรกก็มีคนสอนเนื้อหาวิชาการไปเยอะ ภาระหน้าที่ก็มีชัดเจน ในขณะที่เรามาอยู่ในรพ.เล็กๆ ซึ่งมีความแตกต่างจากรพ.ที่เราอยู่ประจำมาก ที่นี่มีตึกผู้ป่วยในตึกเดียว รวมทั้งหมด 30 เตียง ซึ่งน้อยมากเมื่อเทียบกับรพ.ที่เราอยู่ประจำ เป็นวอร์ดรวมไม่แยกเป็นวอร์ดๆ มีแผนกต่างๆคล้ายรพ.ใหญ่ เช่นห้องยา โรงครัว แพทย์แผนไทย แผนกซักฟอก เป็นต้น แต่ย่อส่วนลงมาเยอะมาก บุคลากรแต่ละแผนกก็น้อย สิ่งที่แตกต่างกันคือ ที่นี่บุคลากรเกือบทุกคนรู้จักกันเกือบหมด ตอนแรกที่มามีลุงพยาบาลห้องฉุกเฉินเป็นคนแนะนำรพ. แกพาเดินไปทุกแผนก ไปแนะนำทำความรู้จักกับทุกคน ตั้งพี่พยาบาลผู้ป่วยนอก ผู้ป่วยใน ห้องฉุกเฉิน พี่เภสัช พี่นักกายภาพฯ แม้กระทั่งแผนกหน่วยยาน(พี่คนขับรถ) พี่ช่างไฟก็ยังไปทำความรู้จัก ตอนแรกก็ประหลาดใจนะ ทำไมจะต้องรู้จักแผนกนี่นั่นเยอะแยะนะ น่าจะพาไปแค่ส่วนที่เราต้องทำหน้าที่ก็น่าจะพอ แต่ก็ประหลาดใจอีกนั่นแหละ ที่ทุกครั้งลุงไปแผนกไหน ทุกคนก็รู้จักชื่อลุงกันหมด ทุกคนเหมือนทีมเดียวกันจริงๆ เป็นความแตกต่างที่ทำให้เราค่อนข้างประหลาดใจ เพราะตอนที่อยู่รพ.ที่เรียนอยู่ เราแทบจะไม่รู้จักใครเลย รู้จักเฉพาะพี่ๆหมอ อาจารย์หมอ ส่วนพี่พยาบาลก็รู้จักเป็นบางคนเท่านั้นแหละ ถ้าจะประทับใจอีกอย่างก็คือ ชอบความเป็นอยู่ของอำเภอนี้มาก เป็นอำเภอเล็กๆ เหมือนจะอยู่บนเนินเขา ถ้าอยู่ในเขตรพ. บางจุดจะมองเห็นตัวอำเภออยู่ข้างล่าง เป็นตลาดที่มีของกินอุดมสมบูรณ์ มีเซเว่นด้วย 555 มองไกลๆจะเห็นทะเลสาบกว้างใหญ่เป็นวิวสวยๆ ลองลงไปเดินในตลาดดูแล้วก็ค้นพบอย่างนึงคือ ผู้คนที่นี่ใจดีมากๆ มีน้ำใจ มนุษย์สัมพันธ์ก็ดี แถมในตัวอำเภอคนก็ไม่ค่อยเยอะมาก ไม่วุ่นวายเหมือนในเมือง พูดถึงข้อดีไปเยอะเลยนะ แต่ที่กำลังจะทนไม่ได้คือที่พัก เป็นแฟลตเก่าๆ ซึ่งเราต้องมาอยู่รวมกับน้องผู้ช่วยเภสัชที่มาฝึกงานอยู่สักพักแล้ว วันแรกที่มาตกใจกับสภาพห้องมากเลย ความจริงเป็นคนไม่ค่อยเรื่องมากเรื่องที่นอน แต่ด้วยความที่ไม่ได้เตรียมตัวเตรียมใจว่าจะเจอที่พักแบบนี้ คือเป็นห้องใหญ่ ข้างในมีห้องนอนแคบๆ จุคนพอดีสามคน สองห้อง มีห้องน้ำหนึ่งห้อง เรามากะเพื่อนรวมกันสามคน มาอยู่ในห้องหนึ่ง อีกห้องก็เป็นห้องน้องเค้าไป ห้องแคบน่ะพออยู่ได้ แต่ประเด็นคือในห้องนอนไม่มีอะไรเลย แม้กระทั่งที่นอน ตอนแรกที่เค้าแจ้งมาก็บอกแค่ว่าเอาหมอนกับผ้าห่มมาด้วย เราก็เอามาแค่นั้น +ผ้าปูที่นอนมาเผื่อๆ ซึ่งตอนแรกที่เห็นห้องก็แทบร้องไห้ จะนอนยังไงเนี่ย พัดลมเราก็ไม่ได้เอามา ตายแน่ๆ ไม่อยากอยู่แล้ว พูดจริงๆเลยนะ ระเบียงหลังห้องก็เป็นป่า แถมมีแมลงเข้ามาในห้องเยอะมาก หนูอยากเปลี่ยนโรงพยาบาลแล้ว ที่จริงตอนทำค่ายเราก็เคยนอนลำบากกว่านี้อีก มีแค่พื้นบนดาดฟ้า มีห้องเล็กๆให้นอน แต่ห้องมันเต็ม ประกอบกับเราเข้านอนช้า เลยไม่มีที่นอน ต้องใช้กระดาษปูข้างนอก เอากระเป๋าหนุนหัว แล้วก็ผ้าเช็ดตัวห่ม บอกเลยว่าตอนนั้น หนาวมากกกกก แต่เป็นเพราะเรามีงานยุ่งเยอะแยะให้ทำ เวลานอนก็น้อย ก็เลยไม่ค่อยได้มาสนใจว่าที่นอนจะเป็นยังไง แต่มาอยู่ที่นี่ ยังไม่มีงานอะไรให้ทำเลย พี่ที่ดูแลรับผิดชอบ ติดธุระด่วน กว่าจะมาได้ก็อีกหลายวัน เราก็เลยใช้เวลาอยู่ที่ห้องบ่อย ก็เลยพาลรู้สึกอึดอัดที่ต้องอยู่ห้องนี้ รู้สึกความอดทนต่ำพิลึก อาจเป็นเพราะอยู่ในช่วงปรับตัว ประกอบกับอะไรๆก็ยังไม่ลงตัวด้วยแหละ ต่อไปมันต้องดีกว่านี้ เราคงได้เรียนรู้อะไรอีกเยอะแหละนะ อาจเป็นแหล่งความรู้วิชาการที่ไม่ดีมาก แต่การเรียนรู้ไม่จำเป็นต้องวิชาการเสมอไปนี่ เนอะ อดทนไว้ก่อนนะ อดทนๆๆๆ เป็นนศพ.ต้องอดทน ไม่ต้องเอาตัวเองไปเปรียบเทียบกับใครให้ปวดหัวนะ ปล.บล๊อกนี้ยาวเกินไปล่ะ
ซื้อเรยย พัดลมตัวเล็กๆ กับมุ้งกางนวมรวมกับเพื่อน
คิดซะว่าเรามาเข้าค่ายพักแรมนะ ที่นอนปิ๊กนิ๊กที่โลตัสนะไม่กี่บาท ตอนพี่ไปฝึกงานไรแบบนี้ ก็ไม่ค่อยมี มันก็ต้องแบบอึดๆ ทนๆ ไป จากนั้นแล้วเวลามันก็ผ่านไปเอง  ว่าแต่ห้องไม่ติดมุ้งลวดหรือหว่า ปล. ตอนนี้หน้าหนาวเรื่องร้อนยังไม่ใช่ประเด็นนะ โดย: nonnoiGiwGiw
 วันที่: 10 ธันวาคม 2556 เวลา:17:05:55 น.ส่งกำลังใจให้นะครับน้องหมอ
ไม่ว่าจะเป็นที่ไหน เรียนรู้ได้เสมอครับ  โดย: กะว่าก๋า
 วันที่: 10 ธันวาคม 2556 เวลา:19:40:57 น.แหม่ ตอนเล่าถึงวิว ไอ้เราก็เคลิ้ม อยากไปเลย ฮ่าๆ
เรื่องที่อยู่ พออยู่ๆ ไป ก็คงปรับนู่นปรับนี่ให้ดีขึ้นได้เนาะพี่หมอ  โดย: หมึกไม่ออก
วันที่: 11 ธันวาคม 2556 เวลา:3:26:31 น.โรงพยาบาลเล็กก็มีข้อดีของโรงพยาบาลเล็กจ้าคุณหมอ . . .
ที่อยู่ในต่างจังหวัดคงไม่สบายนัก เพราะชาวบ้านเอง ก็มีความเป็นอยู่ไม่ต่างกัน . . . ถือเป็นโอกาสชองคุณหมอที่ได้ทำบุญกับเพื่อนมนุษย์ เพราะไม่ว่าคนรวยหรือจน ต่างต้องเจ็บป่วย . . . ในทุกที่ . . ต่างมีข้อดีและข้อเสีย . . . หากเรามองข้อเสียว่าเป็นบททดสอบ ที่มีค่า . . . เชื่อว่าการฝึกงานคราวนี้ จะเป็นความทรงจำที่งดงามของคุณหมอจ้า สู้ๆจ้า . .  อ้อ . . มีเสบียงมื้อค่ำมาฝากนะคะ   โดย: กาปอมซ่า
วันที่: 12 ธันวาคม 2556 เวลา:19:48:50 น.สุดยอดอ่ะ ขอเป็นพลังใจให้สามตันครึ่งครับ
ใส่ชุดปอมๆเชียร์ เต้นแด่วๆ  โดย: เป็ดสวรรค์
 วันที่: 14 ธันวาคม 2556 เวลา:23:31:24 น.อาทิตย์นึงแล้วเป็นไงบ้างคะพี่หมอ
อย่าลืมมาอัพเดทน้า สู้ๆเด้อ โดย: หมึกไม่ออก
วันที่: 15 ธันวาคม 2556 เวลา:2:01:03 น. |
Risorius
 ฝากข้อความหลังไมค์ Rss Feed  Smember ผู้ติดตามบล็อก : 2 คน [?] I am muslim. Islam is my religion. Allah is my God. Muhammad is my prophet. "Islam is a way of life" ขอบคุณที่เข้ามาอ่านบล๊อกคนเพ้อเจ้อ :) บางทีเราก็ไม่รู้ว่าจะเพ้อเจ้อใส่ใคร ก็เลยต้องเพ้อเจ้อผ่านแป้นพิมพ์ ไปวันๆ Friends Blog
Link |
||||||||||||
ป้านึกสภาพไม่ออกหรอกว่ากันดานขนาดไหน
แต่ก็..อดทนนะ เป็นกำลังใจให้จ๊ะ