ชื่อหนังสือ : อขิทโร ลูกปัดมนตรา

ผู้แต่ง/ แปล : วรรณวรรธน์

สำนักพิมพ์ : ณ บ้านวรรณกรรม

เรื่องย่อ/ ปกหลัง

ในความจริง ที่แท้...มันนั่นเอง ที่อาจเป็น “เจ้าของ” เรา

“หวาหยิน”หญิงสาวผู้มีความสามารถพิเศษ

ในการรับรู้ถึงดวงจิตเหนือธรรมชาติ

เธอทำงานเป็นเจ้าหน้าที่ศิลปะของ สถาบัน SAHI

สถาบันซึ่งเป็นอันดับหนึ่ง ผู้นำตลาดประมูลสินค้า

และโบราณวัตถุทรงคุณค่าของโลก

หวายิน ผู้ได้รับสมญาณามว่า มาดาม H(Horror)

ไม่ว่าเธอจะเล็งหรือหยิบจับวัตถุโบราณชิ้นไหน

ของชิ้นนั้นจะทรงคุณค่ามีที่มาที่ไปไม่ธรรมดาเสมอๆ

ใครๆอาจจะคิดว่าเป็นความเชี่ยวชาญทางวิชาชีพของเจ้าหล่อน

แต่ใครจะรู้ว่า....หญิงสาวจะมีผู้ช่วยคน (ตน ?) พิเศษ

เป็นดวงจิตบริสุทธิ์ของบุรุษหนุ่มผู้งดงาม คอยเกาะติดเป็นเงาตามตัว

ประหนึ่งผู้พิทักษ์ที่ผู้ภักดีของเธอ .....

“ฌัลล์” ดวงจิตอันบริสุทธิ์ซึ่งสิงสถิตย์ในเม็ดลูกปัด

ซึ่งหวาหยินเก็บได้มาตั้งแต่เธออายุเพียง 6 ขวบ

ดวงจิตที่เป็นเงาตามติดเธอตั้งแต่วันนั้นเป็นทั้งเพื่อน ทั้งพี่ และผู้พิทักษ์

เนื่องจากการบริกรรมลูกปัดมานานนับพันปี

= ขิทารัง ขิทาโร อขิทโร...ขิทารัง=

ดวงจิตแห่งการรู้แจ้ง และสั่งสมประสมการณ์มานานนับพันปี

คอยช่วยเหลือหญิงสาวโดยเฉพาะเกี่ยวกับงานผู้คัดสรรงานศิลปะของเธอ

มีเพียงเรื่องเดียวที่ดวงจิตอันพสุทธิ์แห่ง “ฌัลล์”

ไม่สามารถให้คำตอบกับใครได้หรือแม้แต่ตัวเอง

นั่นก็คือเรื่องราวของเขา ก่อนที่เขาจะกลายเป็นดวงจิต

ชายหนุ่มเป็นใคร มาจากไหน

เป็นเพียงเรื่องเดียวที่เขาตอบไม่ได้ ราวกับว่ามีม่านหมอกมนตรา

มาบดบังดวงจิตรู้แจ้งของเขาทางเดียวที่จะเปิดเผยปริศนา

จำเป็นจะต้องตามหา “อขิทโร”เม็ดหยุดให้ค้นพบเสียก่อน

หวาหยิน จึงจำเป็นต้องพึ่งพาด็อกเตอร์ดาวฤกษ์

ด็อกเตอร์หนุ่มคนดังผู้ซึ่งเป็นที่หมายปองของสาวๆทั้งประเทศ

หากแต่ฌัลล์กลับมีลางสังหรณ์ว่าด็อกเตอร์ดาวฤกษ์คนนี้

จะนำมาซึ่งอันตรายแก่หวาหยินสาวน้อยผู้ที่เขาจะต้องพิทักษ์ดูแล

หรือเขาจะต้องยอมแลกระหว่างปริศนาแห่งตัวเขา

กับความปลอดภัยของหญิงสาวที่เขาปฏิญาณว่าจะพิทักษ์เธอ

และฌัลล์จะเลือกอย่างไร .....

มาแล้วค่ะ ตามคำเรียกร้อง “อขิทโร ลูกปัดมนตรา”

จะบอกว่าไงดีล่ะ ผิดจากที่จินตนาการไว้นิดนึงค่ะ

แต่เป็นไปในทางที่ (ฮา) ดีน่ะค่ะ

ก่อนที่เราจะได้อ่าน จขบ.จินตนาการว่ามันจะต้องเครียด

มันจะต้องลึกลับ น่ากลัว มีผี อะไรประมาณนั้น

แต่อยากจะบอกผี(ฌัลล์) หรืออีตาบ้าฌัลล์น่ารักและฮาเป็นบ้าเลยค่ะ

มีช่วงนึง อุ๋ยแอบอึ้งแบบขำ ๆกับพ่อดวงจิตพิสุทธิ์ตนนี้จริง

“ท่านมิต้องกล่าวย้ำนักก็ได้ความงามสง่าของข้าเป็นที่กล่าวขวัญสามโลกอยู่แล้วขอรับ”

ป้าดดดดดดดดด ดูพ่อคุณพูดเข้าช่างถ่อมตัวซะเหลือเกิ๊น!

มีฮาอีกตอนนึงเป็นตอนที่หนูหว่าหวาได้เห็นเงาร่างของฌัลล์ครั้งแรก

ด้วยความที่วงหน้าคมหวาน ผิวขาว ผมยาวแถมยังสวมสร้อยลูกปัดเครื่องประดับเหมือนผู้หญิงหว่าหวาน้อยของเราก็เลยอดสงสัยไม่ได้ จนต้องถาม

“ทำไมน้าไม่มีนม”

“เอ่อ...ข้าเป็นผู้ชาย”

“แต่...น้าไว้ผมยาวเป็นผู้หญิงนี่”

“ข้าตัดเกศาไม่ได้ (บลาๆๆๆๆ มากมายพิมพ์แค่นี้พอ)

หว่าหวาน้อยเลยสรุปของเธอเอาเองว่า “อ๋อ.....งั้นน้าเป็นตุ๊ด!”

โอ้ยยยยยยย ขำแทบตกเก้าอี้

เจ้าป้าแทรกมุขได้แบบว่า จขบ.ลืมกลัวลืมตื่นเต้นไปเลย

แต่บางมุม Drama Horror ก็ไม่ตกหล่นทำให้แอบลุ้นจนค้างได้เหมือนกัน

ค้าง....ใช่เลยค่ะ ค้าง จนต้องรีบมาอัพรีวิวและก็จะรีบไปอ่าน ลูกปัดเสน่หา ต่อค่ะ

มันจริงๆ ไม่เคยผิดหวังกับเจ้าป้าเลยรักเจ้าป้าจัง

ปล.จากใจชะนีที่หลงรัก “น้าตุ๊ดขี้-โท่-โร่”