--- ที่ ห้ อ ง พิ เ ศ ษ ---

ลุงส่วนกับพี่กุ้งมาเยี่ยมพ่อที่นี่ ...ห้องเดิม

'ยังไม่ได้กลับบ้านรึ เราก็หลงไปที่บ้าน'
'ยางงงง นี่เข้าสัปดาห์ที่ 7 แล้วค่ะ ยังกลับไม่ได้เลย
รอบนี้อยู่นานกว่าทุกครั้ง'
'กินเองได้หรือยัง'
'ได้นิดหน่อยพี่ แต่กินแบบนี้ไม่พอ ต้องให้ทางสายเพิ่ม'

'นี่ลูกสาวพี่หาญ นี่ลูกเขย'อาแนะนำ
'คนที่อยู่ไชยปราการใช่มั้ย ได้ยินแต่ชื่อ ไม่เคยเจอตัว'

จากนั้นลุงก็นั่งเงียบ ๆ พี่กุ้งกับอาคุยกันเรื่องเด็กที่มาช่วยดูแลพ่อกับแม่ที่บ้าน
ลุงส่วนเป็นสัตวแพทย์เหมือนพ่อ รุ่นนี้เหลือกันไม่กี่คน อีกคนที่ฉันรู้จักคือลุงชูศักดิ์ อยู่เชียงใหม่ ลูกสาวลุงเป็นพยาบาลที่สวนดอก เรียนรุ่นเดียวกับฉัน ลุงเคยเอาช่อดอกไม้มาให้ฉันวันรับปริญญา จึงมีโอกาสกราบสวัสดีท่านวันที่พ่อมาด้วย แต่การป่วยครั้งนี้ ลุงมาเยี่ยมพ่อไม่ได้เพราะลุงเพิ่งผ่าตัดหัวใจ เดินทางไกลไม่ได้ ได้แต่ฝากเยี่ยม

พี่กุ้งรำพึงให้อาฟังว่า คนดูแลพ่อแม่จะลาออก ให้เหตุผลว่า เขาต้องการห้องส่วนตัว แต่บ้านเธอไม่มี

อาว่า งั้นก็ปล่อยไปเถอะ เราก็ไม่มีเหมือนกัน

ฟังแล้วฉันสะดุ้ง ลอบมองหน้าสามี แอบกังวลในใจ หากพ่อกลับบ้านได้ แล้วเด็กที่มาช่วยดูแลพ่อยามนี้ต้องการความเป็นส่วนตัวบ้างล่ะ บางทีก็จำเป็นนะ ไม่ใช่สิ จำเป็นมาก เราต้องมีที่ทางให้เขาเป็นสัดส่วนเหมือนกัน หากไม่ได้น้องไปช่วยแล้วใครจะช่วย คนเรายากจะหยั่งใจได้ น้องที่ดูแลพ่อน่ารักมาก เป็นเด็กมีน้ำใจ ไม่ขี้เกียจและเป็นไม้เป็นมือให้อาได้ ที่สำคัญ พ่อก็ชอบน้องคนนี้มากด้วย พวกเราคุยกันถึงน้องตลอดว่า เสียดายถ้าน้องจะไป แต่เราก็ต้องเผื่อใจไว้ด้วย ใครดีแค่ไหนก็มีเหตุต้องไปได้ทั้งนั้น อย่ากังวลอนาคตที่ยังมาไม่ถึง

พ่อยกมือไหว้ลุงส่วน ไม่รู้จำลุงได้หรือเปล่า แต่ฉันเห็นรอยยิ้มของพ่อมีความสุขมาก พ่อยื่นมือไปหาลุง ลุงจับมือแล้วก็บอกว่า นี่ถ้าแม่ยายตาบอดแล้วจับมือว่าที่ลูกเขยแบบนี้ แม่ยายไม่ยกลูกสาวให้หรอก ลุงเงียบไปก่อนจะพูดต่อว่า จะพาลูกเขาไปอดตายน่ะสิ

เราหัวเราะกัน เพราะมือพ่อนิ่มมาก มือคนสบาย ไม่สู้งานว่างั้นเถอะ

ลุงส่วนหูตึง นั่งเงียบฟังคนอื่นพูดซึ่งไม่ทราบว่าเข้าใจอะไรหรือเปล่า พี่กุ้งเล่าว่า พ่อกับแม่ยังมีปากเสียงกันอยู่ตามประสาคนอยู่ด้วยกันมานาน ต่างคนต่างพูด พูดกันคนละเรื่อง ถามอย่างตอบอย่างเพราะไม่ได้ยิน คนหนึ่งก็จะพูดแต่สิ่งที่ตัวอยากพูด และช่วงหลังนี้ ลุงส่วนตื่นตีสาม อาบน้ำแต่งตัวจะไปไปรษณีย์ ไม่รู้เวล่ำเวลา แต่เรามองเห็นภาพอยู่ว่า ลุงอาจจะนอนอิ่มและไม่รู้เวลาจริง ๆ หากพ่อเป็นแบบนี้ เราจะแก้ไขอย่างไรเท่านั้น ดุเขาก็อาจจะเสียใจ น้อยใจ ซึ่งไม่ควรทำอย่างยิ่ง

ลุงส่วนนั่งนิ่ง ไม่รู้ว่าลูกสาวกำลังพูดถึงเรื่องตัวเอง ลุงบอกว่า ทุกวันนี้กินข้าวมันไก่อร่อย พี่กุ้งก็ว่า เปลี่ยนกับข้าวอย่างอื่นก็ไม่กิน พ่อกินข้าวมันไก่ทุกวันเป็นเดือนแล้ว แกว่า อย่างอื่นก็ไม่อยาก ข้าวมันไก่อร่อยที่สุด

พี่เขากลัวเรื่องโรคเกาต์ แต่ก็เลือกที่เป็นอกไก่ได้ เสียแต่ว่า เวลาไปสั่งที่ร้าน เขาเอาส่วนไหนให้ เราไม่รู้ ยกเว้นทำเอง

ลุงส่วนมาไม่นานและลากลับ เราจะไปเอารถเข็นนั่งสำหรับผู้ป่วยมาให้ ลุงก็ไม่ยอม อยากเดินเอง ลุงเดินไม่ยกขา ถัด ๆ ไป ช้า ๆ อายุขนาดนี้ได้เท่านี้ฉันก็พอใจ ขนาดพ่อยิ้มได้แบบที่เห็นตอนลุงมา ฉันยังดีใจเลย ไม่ต้องรับรู้อะไรมากนักหรอก



พ่อดูสดใสขึ้นมากนับแต่วันแรกที่เข้าโรงพยาบาล แวบแรกที่เห็นเรา เขาจำได้ ชี้ไม้ชี้มือประมาณว่ามาได้ยังไง เรายิ้ม ๆ เพราะสายตาแบบนี้ เราสบายใจ ไม่ล่องลอย จำได้แค่แวบเดียวเราก็ดีใจแล้ว จากนั้นเขาก็หลับต่อ

อาบอกว่า ช่วงนี้หมอให้ยาคลายเครียด เราดูยาก็พอเดาออกว่า เป็นยาสำหรับผู้ป่วยจิตเวช จำเป็นต้องใช้เพราะช่วงหลังพ่อยังมีอาการสับสนและหงุดหงิดร่วมด้วย แต่ฤทธิ์ของยาทำให้พ่อหลับไหลและไม่ค่อยอยากลุกจากเตียง ยามีข้อดีคือ ทำให้คนป่วยได้พัก ไม่มีอาการสับสนหรือก้าวร้าว พ่อหลับได้นานขึ้นกว่าเดิม ข้อเสียคือ นอนแล้วลุกไม่ไหว สลึมสลือทั้งวัน

อาแคะพ่อจากเตียงทั้งที่ยังสลึมสลือ พ่อก็ตื่นมายิ้มอยู่นะ แต่สักพักก็หลับตา คงง่วงมาก แต่อาก็ให้เราช่วยประคองพ่อนั่งบนเตียง พยุงพ่อให้หย่อนขาและมานั่งกับเก้าอี้ พ่อยืนไม่มั่นและก้าวขาไม่ได้ เราพยายามยกขาทีละข้างแต่ก็ยกไม่ขึ้น หันเก้าอี้มาให้พ่อนั่ง อยากให้เขาเปลี่ยนอิริยาบถบ้าง นอนทั้งวันมึนงง ท้องอืดและจะเป็นแผลกดทับ

พ่อจิบน้ำ พยายามจะกลืนอาหารบ้าง แต่กลืนไม่ค่อยได้เหมือนเดิม สักพักพ่อบอกว่า ง่วงแล้ว เราช่วยพยุงพ่อขึ้นเตียงอีกหน ปล่อยเขาพักสักหน่อย คงเพราะฤทธิ์ด้วยและร่างกายเขายังอ่อนแออยู่

อาขอตัวกลับบ้าน เปลี่ยนให้เราดูแลระหว่างนี้กับน้อง

พ่อดูจะหลับสนิทก่อนที่จะไอและหอบ ได้ยินเสียงวี้ด วี้ด น้องเลยบอกพ่อว่า ลุงหอบนะ เดี๋ยวหนูพ่นยาให้ ลุงจะได้นอนสบาย

เธอหยิบยาแก้หอบหืดใส่กระบอกพ่นยา แกะฝาครอบจมูกจากถุงพลาสติกมาค่อย ๆ ครอบที่จมูก ต่อสายไปยังเครื่องออกซิเจนและค่อย ๆ ปล่อยยาให้พ่อรม ทำด้วยความคุ้นเคยและรู้งาน ขณะยาพ่นไป พ่อไอ เธอค่อย ๆ ยกฝาครอบขึ้นเพื่อไล่อาการไอออก ก่อนครอบที่จมูกต่อและบอกว่า เดี๋ยวอีกนิดนะลุง ยาใกล้หมดแล้ว พ่อสบตา พยักหน้าและยอมให้ทำอย่างสงบ พ่อหลับตาเหมือนปลาได้น้ำใหม่ ปอดคงจะโล่งขึ้นสินะ เสียงหอบค่อย ๆ ลดลง

จากนั้น น้องก็ละลายยาละลายเสมหะให้พ่อทางสายยาง อาการไอทำให้พ่อหอบมากขึ้น น้องเอาน้ำให้เขาจิบ เขาค่อย ๆ จิบและหลับต่อ

ฉันนั่งดูการทำงานของน้องอยู่ข้างเตียงพ่อ คอยเช็ค คอยถามและไม่ตะคอกใส่พ่อเหมือนที่ฉันเคยเจอ ดูพ่อไม่ทุรนทุรายเหมือนครั้งที่แล้วที่มาเยี่ยม ได้แค่นี้ ฉันก็พอใจ อย่างน้อยก็ดีกว่าวันแรกที่เห็น จากนั้นฉันก็นั่งอ่านหนังสือที่ติดมือมา

การดูแลคนป่วยเป็นเรื่องละเอียดอ่อนมาก ใช่เพียงแค่เช็ดตัวยามเช้า ให้ยาทางสายได้ ให้อาหารตามเวลาสี่มื้อ เปลี่ยนแพมเพิร์สแล้วก็รอเวลาให้อาหารมื้อต่อไป เช็ดตัวเวลาเย็นอีกรอบ ความจริงมันก็แค่นี้สำหรับคนไข้ที่ไม่รู้สึกตัวแล้วแต่ข้างในเขาจะไม่รู้จริงหรือ

การดูแลผู้ป่วยติดเตียงอาจดูเหมือนไม่ยาก แต่ก็ต้องสละเวลาส่วนตัว ทิ้งโลกภายนอกอยู่ในห้องสี่เหลี่ยมกับคนไข้ที่ไม่สามารถสื่อสารได้ การไม่ได้ไปไหนเลยอาจทำให้เฉาได้เหมือนดอกไม้ในร่มที่เจออากาศชื้นสม่ำเสมอ อาจไม่รู้ว่าลึก ๆ แล้วยังโหยหาแดดดี อยู่เป็นปี ชีวิตด้านในคงเปลี่ยน ความเคยชินเป็นสิ่งน่ากลัวเพราะทำให้เราขาดความกระตือรือร้นและยอมรับมันสดุดี ขอเพียงมีใจรัก ใส่ใจในสิ่งที่ตัวเองทำอยู่

ในแง่ความจำเป็นของชีวิต ก็เป็นเรื่องที่ดีกว่าทำงานที่มีคนเยอะ ๆ คนเยอะเรื่องแยะ แม้จะได้เรียนรู้ชีวิตอีกแบบหนึ่ง ไม่มีอะไรสมบูรณ์แบบไปทุกอย่างหรอก

คนไข้แบบพ่อต้องการเอาใจใส่ดูแล เพราะเขาจำได้บางครั้งบางคราว ไม่ถึงกับไม่รับรู้เลย การทำอะไรจึงต้องประณีตและเราก็เลือกคนมาดูแลพอสมควร เราเปลี่ยนคนดูแลหลายคนแล้ว แต่ละคนบ่นว่าเหนื่อย ไม่มีเวลาส่วนตัว เขาไม่ค่อยได้พักผ่อน อาเรียกให้ช่วยตลอดเวลา พ่อขยับตัวนิดก็ต้องลุก แพมเพิร์สเปลี่ยนบ่อยมากเพราะพ่อจะติดนิสัยคุณชายอนามัย เปียกนิดหน่อยก็ต้องเปลี่ยน โชคดีที่ขับถ่ายทางถุงหน้าท้องเนื่องจากพ่อเป็นมะเร็งลำไส้ใหญ่มานานกว่า 16 ปีแล้ว รายละเอียดจุกจิกค่อนข้างเยอะเพราะเขามีหลายโรค การให้ยาก็ต้องต่อเนื่องเหมือนเวลาผ่านไปเร็ว พักแป๊บเดียวก็เริ่มต้นให้ยา ให้อาหาร พลิกตัวไปมาซ้ายขวาและเขาหลับสั้น ๆ เพราะลิ้นตก คนดูแลส่วนใหญ่ต้องการเวลา อาจพึงใจคนไข้นอนเป็นผักติดเตียง ไม่หือไม่อือมากกว่า มีเวลาได้เล่นเฟซบุ๊กบ้าง

แต่ละคนก่อนหน้าแอบหอบผ้าออกไปตอนเช้าอย่างเงียบ ๆ และไม่กลับมาอีกเลย อาเจอปัญหามาหลายคนแล้ว แต่ปัญหามีไว้แก้ไม่ใช่มีไว้ทุกข์ ไม่ใช่คนนี้ก็หาคนอื่น (นึกถึงตอนฉันหาคนอยู่เป็นเพื่อนตอนเลี้ยงลูกแฝด ทุกคนบ่นเหนื่อยแต่ก็นั่นแหละ เราอาจตอบแทนด้วยเงินไม่มากพอในยามนั้น)

ไม่ว่าจะเปลี่ยนกี่คนก็ต้องหาคนมาช่วยเรื่อย ๆ เพราะลำพังคนเดียว ยกพ่อไม่ไหว เราไปก็ช่วยอะไรเขาไม่ค่อยได้ นอกจากให้กำลังใจคนดูแลพ่อและดูแลเขาด้านอื่น ๆ พอให้เขาได้หายใจหายคอบ้าง


เสาร์-อาทิตย์นี้มีญาติทางพ่อมาเยี่ยม พวกเขาถามฉันว่า แกมีปัญญาดูแลพ่อแกได้ดีแบบนี้มั้ย

ฉันตอบทันที ไม่ดีแบบนี้หรอก แต่ถ้าต้องดูก็ดูได้และดีเท่าที่จะดีได้

เอาพ่อไปอยู่กับแกได้มั้ยละ อาเขาเหนื่อย

ได้นะ เอาไปไชยปราการได้ แต่พ่อต้องไม่สภาพนี้ หมายถึงพ่อต้องไม่ร้องหาอา ทุกวันนี้เขาต้องการอามากกว่าใคร เราแค่ลูก มาเยี่ยมเพราะรักและห่วงใยไม่ใช่เพราะหน้าที่ เราไม่เคยอยู่ด้วยกันตั้งแต่หกขวบ ไม่เคยรู้ใจเขาเลย แต่เราสามารถดูแลพ่อให้ดีที่สุดในแบบเรากรณีที่พ่อไม่มีอาแล้วและพ่อจำใครไม่ได้เลย อาจจะยากช่วงแรกแต่มันจะผ่านไปได้ กลัวแต่พ่อจะเฉา ช้ำชอกใจตายเท่านั้นถ้ารู้ว่าอาไม่ต้องการเขา

ทุกคนเงียบกริบ...

แต่ฉันพร้อมแล้ว เราคะเนใจกันได้มาระยะหนึ่งแล้ว คิดว่าสภาพการณ์จะดำเนินมาทำนองนี้ ฉันเตรียมใจแม้ว่าจะยังไม่พร้อมนัก แต่เราก็จะทำได้ ขลุกขลักแน่ในช่วงแรก แต่ไม่อยากโอดโอยไม่ว่าเรื่องอะไร

วันนี้เราเอาถังออกซิเจนมาให้พ่อที่บ้าน หวังว่าพ่อจะดีขึ้นและได้กลับบ้าน คิดไปทีละวันเพราะแต่ละวัน อาการพ่อขึ้นลงไม่แน่นอน เราจะเอาอะไรแน่นอนกับชีวิต ทำให้ดีแต่ละวันก็พอ

อย่างน้อยก็ต้องขอบคุณอาที่ดูแลพ่ออย่างดีมาโดยตลอด




24 มิถุนายน 2560

Create Date : 28 มิถุนายน 2560 Last Update : 29 มิถุนายน 2560 10:47:06 น. Counter : 1257 Pageviews.		1 comments
Share Tweet