อยากให้รู้ว่าคิดถึง..ตอน..ความกลุ้มที่รุมเร้า “นี่..ยายบ๊อง..เย็นนี้เธอจะไปจ่ายกับข้าวหรือเปล่า”.. “นายจะทำไม”.. “เราจะไปด้วยสิ”.. “นาย..ห้ามใจอกุศล”.. “รู้แล้วน่า..เดี๋ยวเราจะชวนเจ้าพันไปด้วย.. เธอถามพ่อกับแม่ของเธอซิว่า..ต้องการอะไรเพิ่มหรือเปล่า.. เดี๋ยวเราขับรถให้”.. “นายจะไปด้วยจริงๆรึ”.. “จริงสิ..ไปเหอะ..เผื่อจะได้เดินดูอะไรบ้าง.. เรามาอยู่ตั้งหลายวันแล้ว..ไม่เคยไปเดินในตลาดเลยสิ”.. “อ้อ..พวกนายเพิ่งมาอยู่กันรึ”.. “อืม..พวกเรามาแทนพี่ศักดิ์”.. “นั่นสินะ..เพราะเมื่อก่อนชั้นไปหาพ่อก็ไม่เคยมีปัญหา.. พี่ศักดิ์ไม่เคยว่าสักที”.. “มันเป็นระเบียบที่ทางบริษัทออกมาสิ”.. “แล้วตอนนี้พี่ศักดิ์ไปอยู่ที่ไหนรึ”.. “อยู่ที่บริษัทใหญ่”.. “แล้วนายต้องย้ายอย่างนี้ประจำเลยรึ”.. “ใช่สิ..พอหมดงานแล้ว..พวกเราก็ย้ายไปที่อื่น.. แล้วแต่ว่าทางบริษัทจะให้ไปที่ไหน”.. “อืม..ดีเหมือนกันเนอะ..ได้เที่ยวไปเรื่อยๆ.. แล้วนายไปกลับไปบ้านบ้างหรือเปล่า”.. “นานแล้วที่ไม่ได้ไป..แม่เลี้ยงดูไม่ค่อยชอบเราเท่าไหร่.. เราเลยไม่อยากกลับ”.. “อ้าว..ทำไมล่ะ”.. ไม่รู้สิ..เวลาเรากลับไป..เค้าชอบมองแปลกๆ.. คงกลัวเราจะไปแย่งสมบัติมั๊ง”.. “นายมีสมบัติเยอะรึไง..เค้าถึงต้องกลัว”.. “ไม่มีเลยสิ”.. “อ้าว..แล้วเค้าจะกันนายออกมาทำไม.. ถ้านายอยู่..ก็อาจจะช่วยเค้าทำงานเลี้ยงครอบครัวได้.. แล้วพ่อนายไม่ว่าอะไรเลยรึไงที่นายไม่กลับไปหา”.. “ไม่รู้สิ..ส่วนมากเราจะไปเดี๋ยวเดียวก็กลับ..ไม่เคยอยู่นานเลยสักที”.. “นายเกลียดแม่เลี้ยงนายก่อนรึเปล่า”.. “เปล่านา..เราไม่เคยพูดกันเลยด้วยซ้ำ”.. “แล้วเวลาที่นายกลับไป..นายไม่เคยทักเค้าเลยรึ”.. “ไม่เคยเลยสิ”.. “งั้น..เค้าคงคิดว่านายหยิ่งมั๊ง..ที่นายไม่ทักเค้าก่อน”.. “ฮูย..เราไม่ได้หยิ่งนา..แต่เราไม่รู้จะพูดอะไรสิ”.. “นายบอกว่ามีน้องเลี้ยง”.. “ใช่..เป็นผู้หญิงด้วยสิ”.. “อายุเท่าไหร่”.. “ตอนนี้ห้าขวบแล้ว”.. “อืม..กำลังช่างพูดเลยเนอะ”.. “เธอรู้ได้ไงรึ..เราไม่ได้กลับบ้านมาสองปีแล้วสิ.. เลยไม่รู้ว่าน้องเราพูดเก่งหรือเปล่า”.. “แล้วนายไม่ห่วงพ่อนายบ้างรึ”.. “ก็..ห่วงนะ..แต่ว่าแม่เลี้ยงเค้าก็อยู่..คงดูแลพ่อเราได้”.. “ชั้นว่านายหาเวลาว่างๆไปค้างที่บ้านนายสักคืนสิ”.. “ทำไมรึ".. "ก็ไปดูท่าทีแม่เลี้ยงนายไง.. นายบอกว่านายไปเดี๋ยวเดียวก็กลับ.. คราวนี้นายลองไปค้างดูสักคืน.. แล้วคอยดูท่าทีแม่เลี้ยงของนาย.. ถ้าเขาว่ากระทบ..ก็แสดงว่าเขาไม่ต้องการให้นายอยู่.. แต่ว่า..นายไปถึงต้องทักเขาก่อนด้วยนะ”.. “เธอคิดว่าเขาจะพูดกับเรารึ”.. “แม่เลี้ยงนายอายุเท่าไหร่”.. “ตอนนั้น..พ่อบอกว่าสี่สิบสอง..แต่มันผ่านมาห้าปีแล้วสิ”.. “งั้นก็อายุสี่สิบเจ็ด.. ชั้นคิดว่าเค้าต้องพูดกับนายแน่ๆถ้านายทักเค้าก่อน”.. “เธอรู้ได้ยังไง”.. “ก็คนบางคนถือเกียติถือศักดิ์ศรี.. แม่เลี้ยงของนายก็คงเป็นแบบนั้น.. เขาถือว่า..เขาอายุมากกว่านาย.. แล้วเขาก็มีศักดิ์เป็นแม่เลี้ยงนาย.. ถ้าเขาทักนายก่อน..เขาก็เสียศักดิ์ศรีไง.. ดังนั้น..ชั้นจึงบอกให้นายทักเขาก่อน..แล้วก็คอยดูท่าทีเขา.. ถ้าเขาพูดด้วยดีๆ..ก็แสดงว่าเขาไม่ได้เกลียดนาย”.. “ทำไมคนเราต้องถือยศถือศักดิ์นะ..เกิดมาก็ต้องตายทุกคน.. ถือแล้วจะทำให้ไม่ตายหรือก็เปล่า..ต้องเข้าเตาเผาทุกคน..เนอะ”.. “ทำไงได้..ก็เค้าถือกันมาตั้งแต่รุ่นปู่ย่าตายายแล้ว”.. “งืมๆ..ลองดูก็ได้..ความจริงเราก็คิดถึงน้องเหมือนกันนะ”.. “นั่นสิ..งั้นนายก็ลองหาเวลาว่างไปเยี่ยมดู”.. “อืม..ดีเหมือนกันนะ.. แต่ว่า..ตอนนี้เราไปตลาดกันก่อนดีกว่านะ..เดี๋ยวจะกลับเย็นสิ”.. “ก็ได้..งั้นนายไปชวนพี่พันสิ.. เดี๋ยวชั้นจะไปถามพ่อก่อนว่าต้องการอะไรเพิ่มไหม”.. “เอาสิ..งั้นเดี๋ยวเจอกันที่รถนะ”.. “อืม..แต่ว่า..ถ้าพี่พันไม่ไป..นายก็ไม่ต้องไปนะ”.. “มันต้องไปสิ..ถ้าไม่ไป..เดี๋ยวเราฉุดมันไปเอง”.. “เชอะ”.. ถ้าไม่ไป..เราฉุดจริงๆนะ..ยัยตัวร้าย.. เมื่อเราออกมาจากห้องครัว..ก็ยังเห็นเจ้าพันกับลุงโชติคุยกัน.. อืม..วันนี้..เจ้าพันเป็นขวัญใจคนแก่สิ.. ส่วนเรา..เฮ้อ..ยังหาขวัญใจไม่ได้เลยนิ.. “อ้าว..คุณนุ..หายไปไหนมาครับ”.. “ไปช่วย..เอ่อ..ยายดาวล้างชามกับทำความสะอาดครัวครับ”.. อูย..เกือบบอกว่ายายบ๊องแล้วสิ.. “อ้อ..เสร็จแล้วหรือครับ”.. “เสร็จแล้วครับคุณลุง..นี่ก็ตกลงกันว่าจะชวนเจ้าพันไปตลาด”.. “จะไปซื้ออะไรกันหรือครับ”.. “ยายดาวจะไปจ่ายกับข้าวครับ..ผมก็เลยจะไปด้วย.. มาเกือบสองอาทิตย์แล้ว..ยังไม่เคยไปเดินดูของในตลาดเลยครับ”.. “อ้อ..งั้นพวกคุณก็สู้คุณศักดิ์ไม่ได้.. แกมาวันแรก..ออกเที่ยวเสียปรุเลย”.. อ้อ..ลืมบอกไป..พี่ศักดิ์เค้าจบปริญญาตรีคณะวิศวะ.. เงินเดือนมากกว่าพวกเรา.. แถมยังเป็นลูกชายของเจ้าของบริษัทอีก.. มีเงินเป็นถุงเป็นถัง..จะเอามาเทียบกับพวกเราได้ไง..จริงไหม.. “อ้อ..ยายหนูมาพอดี..จะไปซื้ออะไรกันหรือลูก”.. “ดาวจะไปจ่ายกับข้าวค่ะ..มีคนเขาไม่เคยเห็น”.. นั่น..ยังอุตส่าห์หันมากัดอีกนะ.. “โธ่..ทำไมผมจะไม่เคยเห็น..ก็เมื่อวานไงครับ”.. “พ่อจะให้ซื้ออะไรเพิ่มไหมคะ”.. “ไม่หรอกลูก..ไปกันเถอะ..เดี๋ยวจะเย็นมาก”.. ในขณะที่เรากำลังคุยกันอยู่นั้น.. เจ้าพันมันก็นั่งมองหน้าเราที..มองหน้ายายตัวร้ายที.. มันคงสงสัยมั๊ง..ว่าทำไมต้องหนีบมันไปด้วย.. แต่ช่างมันเถอะ..ตอนนี้ขอแค่มันไปด้วยก็พอแล้วสิ.. ฉันกลัวจะไม่ได้ไปกับเธอหรอกนะ..ยัยตัวร้าย.. พอเราเดินมาถึงรถ..เราก็แบมือทันที.. ก็กุญแจรถอยู่ที่เจ้าพัน.. ถ้าไม่มี..แล้วเราจะขับได้ไงเล่า.. โธ่..อุตส่าห์รับปากยายตัวร้ายว่าจะขับรถให้นั่ง.. เดี๋ยวเสียฟอร์มหมด.. เจ้าพันก็คงรู้เลยส่งกุญแจให้.. ขณะที่กำลังขับรถไปนั้น.. เราก็นึกถึงคำของยายตัวร้าย.. ที่ว่าคนเราต้องเสี่ยงด้วยกันทุกคน.. เสี่ยงทั้งปัจจุบัน..เสี่ยงทั้งอนาคต.. เรียกได้ว่าเสี่ยงทุกลมหายใจเข้าออกเลย.. อย่างเช่นตอนนี้ไง..ขณะที่เรากำลังขับรถ.. เราก็เสี่ยงต่อการเกิดอุบัติเหตุ.. อุบัติเหตุทั้งที่อาจจะเกิดจากตัวเรา.. ทั้งที่อาจจะเกิดจากคนอื่น.. เออ..แล้วเจ้านะล่ะ..รถมันเล็กกว่าเรา.. ถ้าเกิดอุบัติเหตุขึ้น..มันคงเจ็บกว่าเรา.. แล้วทางบ้านอีกล่ะ..พ่อเราเป็นอย่างไรบ้างนะ.. น้องเราอีก..แม่เลี้ยงเราเค้าจะคอยดูแลหรือเปล่า.. กลุ้ม..ยิ่งคิดยิ่งกลุ้ม.. “โอ๊ย..กลุ้มๆๆ”.. “ตาบ้า..ตระโกนขึ้นมาได้..นายเป็นอะไรของนาย”.. ยายตัวร้ายสวนขึ้นมาทันทีเหมือนกันสิ “อืม..สงสัยผีเข้า..มา..เดี๋ยวชั้นขับแทนก็ได้”.. อ้าว..เจ้าพันมันคิดจะแย่งหน้าที่ของเรารึ.. เฮอะ..เรื่องอะไรจะยอมนิ.. “ไม่ได้เป็นอะไรหรอก.. เพียงแต่นึกถึงคำของยายบ๊อง..ก็เลยกลุ้ม”.. “คำอะไรของนาย”.. “ก็ที่เธอบอกว่าคนเราต้องเสี่ยงทุกวันไง”.. “อ้อ..นายเพิ่งคิดได้รึ”.. “อืม..ใช่..ยิ่งคิด..ก็เลยยิ่งกลุ้ม”.. “เห็นไหม๊..ทีชั้นคิด..นายกลับมาว่าชั้น.. แล้วตอนนี้เป็นไงบ้างล่ะ”.. “ก็กำลังกลุ้มอยู่นี่ไงเล่า..ยายบ๊อง”.. นี่เรากำลังกลุ้มจริงๆนะ..ยัยตัวร้าย.. “แล้วทำไมแกถึงกลุ้มล่ะ”..เจ้าพันเอ่ยถาม.. ก็มันไม่ได้อยู่ตอนที่เราคุยกับยายตัวร้ายน่ะสิ.. มันเลยไม่รู้ว่าพวกเราคุยเรื่องอะไรกันบ้าง.. “ก็เมื่อตอนบ่าย.. ยายบ๊องเค้าบอกกับชั้นว่า..คนเราทุกต้องเสี่ยง.. ทั้งในการใช้ชีวิตประจำวัน.. ทั้งในการใช้ชีวิตในวันข้างหน้า.. อย่างเช่นตอนนี้..เดี๋ยวเราจะซื้อกับข้าวกัน.. แล้วเราอาจได้ของที่มีสารปนเปื้อนมา.. เมื่อกินเข้าไปมันก็จะเกิดโทษไง.. แล้วชั้นก็มานึกห่วงเจ้านะ..ทั้งห่วงทางบ้าน”.. “แกเพิ่งจะมาคิดห่วงตอนนี้เองรึ”.. “ไม่รู้สิ..พอชั้นคิดว่าพวกเขาอาจจะได้รับอันตราย.. มันก็เป็นห่วงขึ้นมาเลย.. แล้วแกไม่เป็นห่วงเจ้านะรึ..ที่มันไปเสี่ยงแบบนั้น”.. “อืม..เป็นห่วงสิ..แต่ว่าเราจะทำอะไรได้.. ธรรมดา.. มนุษย์เราทุกคนเกิดมาแล้ว..ก็ต้องเสี่ยงในทุกๆด้าน.. เราจะหนีอย่างไรก็ไม่พ้น.. เพราะว่า.. คนเราเกิดมาก็ต้องชดใช้กรรม.. จะเป็นกรรมดีหรือกรรมที่ไม่ดีก็ตาม.. มันจะตามมาส่งผลให้กับเราอย่างแน่นอน.. เพียงแต่ว่าจะช้าหรือเร็วเท่านั้น.. ถึงเราจะหลบหลีกอย่างไรก็ไม่พ้น.. เคยมีใครหนีกรรมพ้นบ้าง.. ทั้งนายทั้งน้องดาวคิดแต่ว่านั่นมันเป็นการเสี่ยง.. แต่เราคิดว่านั่นเป็นกรรมที่จะตามมาส่งผลให้มากกว่า.. เมื่อคิดอย่างนี้แล้ว.. มันก็จะทำให้เราไม่ต้องกังวลมาก.. มันก็เหมือนกับเราเป็นโรคร้ายต้องเข้าห้องผ่าตัด.. ก่อนที่เราจะเข้าห้องผ่าตัด..เรารู้ว่าการผ่าตัดนั้นมันเจ็บ.. แต่ว่า..ทำไมเราถึงยังต้องยอมเข้า.. เพราะว่า..เราก็รู้เหมือนกันว่า..การผ่าตัดนั้น.. จะทำให้เราหายจากโรคร้าย.. เราถึงยอมเจ็บเพื่อให้หายจากการทรมาน.. เราเกิดมาในชาตินี้..เราไม่รู้เลยว่าชาติภพที่แล้ว.. เราได้ทำกรรมอะไรไว้..และเราจะได้รับผลของกรรมอะไร.. เพียงแต่ชาติภพนี้..เราเกิดมาแล้ว.. ก็ขอให้เราชดใช้กรรมเก่าให้หมดและทำกรรมดีไว้มากๆ.. เพื่อที่เราจะได้ไม่ต้องไปคอยรับผลกรรมที่ไม่ดีในชาติภพหน้า.. ถ้าคนเรายอมรับได้ว่า.. ทุกสิ่งเกิดมาจากเหตุ..และสิ่งที่เราได้รับก็คือผล.. เมื่อเหตุหมด..ผลมันก็จะหมดตามไปด้วย.. มันก็จะทำให้เราไม่ต้องกังวลมาก”.. “แล้วถ้าหากว่าเรารู้ว่าเรามีกรรม.. เราสามารถแก้กรรมนั้นได้หรือเปล่าคะ”.. “อืม..เรื่องนี้..น้องดาวคิดว่าอย่างไรเล่าครับ”.. “ดาวก็ไม่รู้หรอกค่ะ.. แต่ว่า..ดาวเคยได้ยินมาว่ามีพิธีแก้กรรมด้วย”.. “อืม..แล้วแกคิดว่ายังไงหรือ..เจ้านุ”.. “ชั้นก็เคยได้ยินมาเหมือนกัน..แต่ไม่เคยเห็น.. เพราะชั้นไม่เชื่อว่าจะทำได้.. ถ้าคนเราแก้กรรมได้จริง..นรกคงว่างเนอะ”.. จริงหรือเปล่า..ยัยตัวร้าย.. “ถึงคิวพี่พันต้องออกความคิดเห็นแล้วค่ะ”.. “อืม..งั้นผมจะเอาบทพิจารณาสังขารมาท่องให้น้องดาวฟังสักบทหนึ่ง.. น้องดาวฟังแล้วก็คิดตามนะครับ.. เรามีความแก่เป็นธรรมดา..เราไม่ล่วงพ้นความแก่ไปได้.. เรามีความไข้เจ็บเป็นธรรมดา..เราไม่ล่วงพ้นความไข้เจ็บไปได้.. เรามีความตายเป็นธรรมดา..เราไม่ล่วงพ้นความตายไปได้.. คงมีแก่เรา..ความเป็นต่างๆ..และความพลัดพรากจากสัตว์และสังขาร.. และความพลัดพรากจากสิ่งของที่น่ารักน่าชอบใจทั้งหลาย.. เรามีกรรมเป็นของตัว.. เรามีกรรมเป็นผู้นำมามอบให้.. เรามีกรรมเป็นผู้นำไปเกิด.. เรามีกรรมเป็นเผ่าพันธุ์และพวกพ้อง.. เรามีกรรมเป็นเครื่องยุยงเป็นเครื่องระลึก.. เราทำกรรมอันใดไว้.. จะเป็นกรรมงามกรรมดีที่เป็นกุศลหรือ.. หรือจะเป็นกรรมชั่วกรรมลามกที่เป็นบาป.. เราจะต้องเป็นผู้รับผลของกรรมนั้น.. น้องดาวฟังแล้วคิดอย่างไรบ้างครับ”.. “นั่นสินะคะ..เราทำกรรมใดไว้..กรรมนั้นก็จะตามมาส่งผลให้กับเรา”.. “ครับ..ผมเองก็ไม่ได้ดูถูกสำนักต่างๆที่เขาจัดพิธีหรอกนะครับ.. เพียงแต่ว่า.. ทางพระพุทธศาสนาสอนให้คนเราใช้สติปัญญาพิจารณาหาเหตุและผล.. ไม่ให้เชื่องมงาย..ถ้าหากว่า..คนเราสามารถแก้กรรมได้จริง.. คนที่เกิดมารูปชั่วตัวดำ..หรือเกิดมายากจน.. เพราะว่าชาติภพก่อนไม่เคยให้ทาน..ไม่เคยรักษาศีล.. เขาก็คงจะแก้กรรมให้กลับกลายเป็นดีได้.. เด็กที่เกิดมาไม่สมประกอบ.. น้องดาวคิดว่าเป็นเพราะเหตุอะไรครับ”.. “อาจจะเป็นเพราะกรรมเก่ามั๊งคะ”.. “แล้วถ้าเอาเด็กไปเข้าพิธีแก้กรรม.. น้องดาวคิดว่าเด็กจะหายไหมครับ”.. “ไม่ทราบค่ะ..แต่ดาวมั่นใจว่าไม่หาย”.. “นั่นก็เป็นเพราะน้องดาวไม่เชื่อว่าการทำพิธี..จะแก้กรรมได้”.. “นั่นสินะคะ..แล้วดาวเอาคำถามนี้มาถามพี่พันทำไมเนี่ยะ”.. “ถามเพื่อแก้ความสงสัยไงครับ”.. “ฮูย..นี่พวกนายจะคุยเรื่องนี้กันอีกนานไหม.. ถึงตลาดแล้วนา..ยายบ๊องไปเดินซื้อของกันดีกว่า”.. “นาย..ห้ามคิดอกุศล”.. “รู้แล้วนา”.. คิดมากไปได้นะ..ยัยตัวร้าย.. ขอขอบคุณเฉดสีอักษรสวยๆจากบล๊อกคุณป้ามดด้วยนะขอรับ ปล. ยายตัวร้าย..เรื่องนี้เราเขียนให้เธอนะ..ถ้าพลัดหลงเข้ามาอ่าน..ก็คอมเม้นบอกด้วยนา.. เรายังคิดถึงเสมอ..เพื่อนรักต่างเพศ.. บรรยายโดย...ปีศาจน้อยจอมซน..   Create Date : 27 พฤศจิกายน 2552 1 comments Last Update : 7 ธันวาคม 2553 20:33:22 น. Counter : 615 Pageviews. Share Tweet

ขอบคุณทุกๆคำอวยพร ขอบคุณพี่ๆทุกๆคน ขอส่งความสุขกลับคืน ให้พี่ๆทุกคนได้พบเห็นสิ่งดีๆเช่นเดียวกับมี่ด้วยนะคะ (โคลงผวน) ระลึก ลึกระเร้า ...สุขสอน กาอับ กับอาทร เพื่อนห้อม จำหนัก จักนำพร ...มอบกลับ ลงลุ่ม รุมหลง ล้อม ...ท่านนั้นเพลินเกษม เปรมหลับ ปรับเล่ม หวาน...สุมทรวง ลับสุข รุกทรัพย์ ทวง ...สุขไว้ เนาดับ นับดาว ตวง ...เริงแนบ ลัดหน่วย รวยนัด ให้ ..........รีบอุ้มเงินหนา พาคิด พิศค้า คบ ...ไฟฝัน ผูกสิ่ง พิงสุขสรรค์ ...ทุกด้าน โชคยัก ชักโยก ดัน ...จมใฝ่ เขินงั่ง ขังเงิน ล้าน ...สั่งให้รีบสอย (โคลงสี่สุภาพ) ขอบคุณกับน้ำจิต...อาทร ระลึกทุกคำกลอน...เสกสร้าง กับพรเลิศทุกตอน...อาบอิ่ม ปรารถนาสุขกว้าง...โอบล้อมคลอผดุง ปรุงสุขมอบให้ท่าน...เทียมกัน ขอฤทัยเมียงฝัน...พบแก้ว เริง,รวย,หมื่น,สม,สรรค์...ไหลสู่ สรรพลาภเพริศแพร้ว...ต่างได้เทียบสม ชมเริงเชิงร่มร้อย...เนานาน ทุกที่ทุกสถาน...ต่างพร้อม พาเพลินสนองปาน...รักยิ่ง อุปสรรคเดินอ้อม...ลัดคล้อยลืมสรรค์ วันเกิดปีนี้ใคร่...อธิษฐาน ขอพระโปรดประทาน...โลกชื้น เรืองรองเรื่องประสาน...เสียสละ หาใช่โศกสะอื้น...ขื่นเค้นลอบเผา เมาเพียงนัยใฝ่คว้า...มงคล ทุกชีพทุกกมล...อย่าสะท้าน กับหมองหม่นมารมนต์...แอบเลาะ หากสุขกอดเงินล้าน...ทุกครั้งในหวัง ..................ญามี่///...   โดย: ญามี่ 27 พฤศจิกายน 2552 23:16:28 น.