Bloggang.com : คืนฝันปีศาจน้อย :

อยากให้รู้ว่าคิดถึง..ภาคเรียงฝัน..วันเศร้า..ตอนวันที่ฝันร้าย

วันที่เจ้าพันตาย..เรารู้สึกเหมือนถูกทิ้งให้อยู่คนเดียว..

ความเหงา..ความอ้างว้าง..ไม่รู้มันมาจากไหน..ต่างก็ประดังเข้ามาหาเรา..

จนเรารู้สึกท้อ..ท้อที่จะมีชีวิตอยู่..อยู่อย่างเดียวดาย..

และนี่เป็นครั้งแรก..ที่เรารู้สึกว่า..การมีชีวิตอยู่..มันช่างทรมานเหลือเกิน..

แต่เพราะคำขอร้อง..คำสั่งเสียของเพื่อน..ทำให้เราต้องทนอยู่..อยู่อย่างไร้กำลังใจ..

ที่เราพูดอย่างนี้..ก็เพราะว่า..หลังจากที่เจ้าพันเสียชีวิต..เราไม่เคยจับหนังสือขึ้นมาอ่านเลย..

พอเห็นหนังสือแล้ว..มันทำให้เรานึกถึงเพื่อนทั้งสอง..

ในปีนั้น..และปีต่อๆมา..เราจึงทำความฝันของเพื่อนไม่สำเร็จ..

อืม..นี่ถ้ายายตัวร้ายรู้เข้า..เราคงโดนบ่นอีกแน่ๆสิ..คิดถึงจัง..ยัยตัวร้าย..

และด้วยความคิดถึงที่อยู่ในส่วนลึกนี่เอง..ในวันที่เจ้าพันเสียชีวิต..

ในวันที่เราประสพกับความทุกข์..เราจึงนึกถึงยายตัวร้ายเป็นคนแรก..

และเราก็ได้โทรไปหายายตัวร้าย..

”ดาว..เจ้าพันจากเราไปอีกคนแล้ว”..

”พี่พันเสียแล้วรึ”..

”ใช่..เพิ่งจะเสียเมื่อตอนค่ำนี่เอง..

“อืม..ดีแล้วล่ะ..พี่พันหมดเวรหมดกรรมไปแล้ว”..

“แต่เราไม่อยากให้เจ้าพันตายนี่นา..เราอยากให้เขาอยู่”..

“นายก็เห็นนี่นาว่าพี่พันเขาทรมานแค่ไหน..ตอนที่เขาป่วย..ตอนนี้เขาพ้นจาก

ความเจ็บป่วยแล้ว..นายไม่ดีใจรึ”..

“เราคิดว่า..เราเสียใจมากกว่า”..

“นายนี่ถ้าจะบ้าจริงๆ..มีแต่เขาจะดีใจที่เพื่อนไม่ต้องทนเจ็บป่วยอีกต่อไป..แต่นายกลับมาเสียใจ”.

“.เรา..ไม่รู้สิ..เราแค่อยากให้เจ้าพันหาย..และอยู่กับเราต่อไปเท่านั้น..

ไม่ได้คิดจะให้เขาทนเจ็บป่วยหรอกนะ”..

“แต่หมอเขาก็บอกแล้วไม่ใช่รึว่าหมดทางรักษา..ดังนั้น..เมื่อนายคิดจะให้พี่พันมีชีวิตอยู่..

ก็หมายความว่าพี่พันต้องทนเจ็บต่อไปอีก..นายชอบแบบนั้นรึ”..

“ไม่ชอบอ่ะ..เพียงแต่ว่า”..

“นี่..ตาบ้า..ชั้นว่านายชักจะคิดฟุ้งซ่านเกินไปแล้วนะ..สงบสติอารมณ์หน่อยสิ”..

“เราก็พยายามอยู่นี่ไงล่ะ”..

อืม..ตอนเจ้าพันป่วย..ยายตัวร้ายได้มาเยี่ยมสองครั้ง..

ครั้งแรก..ตอนเจ้าพันป่วยใหม่ๆ..แต่จะพูดว่าป่วยใหม่ๆก็ไม่ถูกเนอะ..

ต้องบอกว่าตอนที่เรารู้ว่าเจ้าพันป่วยใหม่ๆน่าจะถูกกว่า..

คือ..ตอนที่เราเห็นเจ้าพันฟุบอยู่ที่เก้าอี้ในห้องทำงาน.เราก็เอาเจ้าพันส่งโรงพยาบาล..

เสร็จแล้ว..เราก็โทรไปบอกยายตัวร้ายไง..

ครั้งที่สอง..ตอนที่เจ้าพันเจ็บหนักจนเราต้องพาไปส่งโรงพยาบาลอีกครั้ง..

และครั้งนั้น..เจ้าพันก็ไม่มีโอกาสกลับบ้านอีกเลย..

นอกจาก..บ้านเก่า..นั่นก็หมายถึงตอนนี้..ตอนที่เรากำลังพูดอยู่กับยายตัวร้าย..

“แล้วจะตั้งศพพี่พันที่วัดไหนรึ”..

เสียงยายตัวร้ายแว่วมาเข้าหู..ทำให้เราเริ่มมีสติอีกครั้ง..

“เรายังไม่รู้เลย..ตอนที่คุณลุงกับแม่เจ้าพันกำลังปรึกษากันอยู่..

เราออกมาโทรหาเธอก่อน..เลยไม่รู้ว่าเขาตกลงกันอย่างไร”..

“อืม..งั้นนายลองไปถามเขาสิ..ถ้าอยู่ใกล้ๆ..ชั้นว่าง..ชั้นจะได้ไปช่วย”..

“เราเห็นแม่ของเจ้าพันว่าจะเอาไปที่เมืองกาญจน์น่ะ..แต่คุณลุงจะให้ตั้งสวดที่วัดเดิม..ที่ตั้งศพเจ้านะ”..

“อืม..ถ้าเป็นวัดนั้น..ชั้นก็คงจะไปช่วยได้..แต่ถ้าไกลกว่า..ชั้นคงไปไม่ได้หรอก”..

“นั่นสิ..ที่เมืองกาญจน์มันไกล”..

“เอาเถอะ..นายไปถามเขาดูก่อน..แล้วค่อยตัดสินใจที่หลัง..ว่าแต่นาย..ตอนนี้เป็นอย่างไรบ้าง”..

“เราก็ไม่รู้..แต่รู้สึกว่าตัวเองเหงาจัง”..

“งั้นเอาอย่างนี้สิ..ตอนนี้นายก็กลับไปอยู่บ้าน”..

“บ้านไหนรึ”..

“ก็บ้านพ่อนายไง”..

“ไม่ดีกว่า..เราอยู่ที่เดิมก็ดีแล้วสิ”..

“ทำไมล่ะ”..

“เราไม่อยากเจอแม่เลี้ยงน่ะ”..

“แปลกนะ..วันงานศพของพี่นะ..ชั้นก็เห็นเขาพูดดีนี่นา..แล้วทำไมนายถึงไม่ชอบเขาล่ะ”..

“ไม่รู้สิ..คงจะเป็นเพราะชาติก่อนไม่เคยร่วมทำบุญกันมามั๊ง”..

งืมๆ..เราจะบอกเรื่องของอดีตได้อย่างไรล่ะ..เรื่องนี้..ไม่มีใครรู้เลย..แม้กระทั่งเจ้าพันกับเจ้านะ..

แต่ว่า..หลังจากที่เจ้าพัน..เจ้านะเสียชีวิตไปแล้ว..ก็มีคนหนึ่งที่เขารู้..

เราก็ยังงงๆอยู่เหมือนกันว่าทำไมเราต้องเล่าเรื่องนั้นให้เขารู้ด้วย..หรืออาจจะเป็นเพราะว่า..

ตอนนั้นเราเหงามาก..เราถึงได้เล่าเรื่องของเราให้เขารู้..คุณใหม่..เพื่อนคนไกล..

เจ้าพัน..เคยบอกว่า..เรื่องบางเรื่องไม่นึกเสียดีกว่า..

แต่เราว่า..เรื่องบางเรื่องถึงแม้จะสร้างความเจ็บปวดให้กับเรา..

เราก็ยังควรที่จะคิดถึงมันเพื่อสร้างกำลังใจ..

เรื่องบางเรื่องถึงแม้จะสร้างความปวดร้าวให้กับเรา..

เราก็ควรจะคิดถึงมัน..เพื่อเป็นอุทาหรณ์..

ส่วนเรื่องบางเรื่องถ้าคิดแล้วจะทำให้เรารู้สึกท้อแท้ในชีวิต..

เรื่องนั้นก็ไม่ควรคิด..ควรจะเผามัน..ให้ม้อดไหม้ไปกับกาลเวลา..

แต่สำหรับเรื่องนี้นั้น..เราได้ลืมมันไปแล้ว..

แม้กระทั่ง..คืนนั้น..คุณใหม่มาถามเรา..เราเองยังนึกไม่ออกเลยสิ..

ถ้าคุณใหม่ไม่เอ่ยขึ้นมา..มันคงจะถูกเผาไปกับกาลเวลาเป็นแน่..จำแม่นจังนะ..คุณใหม่..เพื่อนคนไกล..

“แล้วนายไม่คิดถึงน้องสาวของนายรึ”..

“คิดถึงสิ”..

“นั่นสิ..ชั้นถึงได้บอกให้นายกลับไปพักที่บ้านไง..นายจะได้อยู่ใกล้น้องสาว”..

“เราอยากอยู่ใกล้ๆน้องสาวคนเดียว..แต่ไม่อยากอยู่ใกล้คนอื่นนี่นา”..

“แหม..ตาบ้านี่..พูดไม่รู้เรื่อง”..

“ทำไมเราจะพูดไม่รู้เรื่อง..แต่ว่าเหตุผลของเธออ่อน..เราเลยทำตามไม่ได้น่ะสิ”..

“ฮื่ม..ตามใจๆ..แล้วเรื่องเรียนของนายล่ะ..ไปถึงไหนแล้ว”..

“เราหยุดเรียนตั้งแต่เจ้าพันป่วยอ่ะ”..

“ทำไมล่ะ”..

“โห..นี่ยายบ๊อง..เธอจะไม่ให้เราหยุดหายใจบ้างเลยรึ..

กลางวันเราต้องทำงาน..กลางคืนเราต้องอยู่เฝ้าเจ้าพันด้วยนะ”..

“เออ..นั่นแหล่ะๆ..นายคนเก่ากลับมาแล้ว..

ที่นี้นายก็เข้าไปถามแม่กับลุงของพี่พันว่าจะตั้งศพที่ไหน..เดี๋ยวชั้นจะไปบอกพ่อเรื่องของพี่พัน”..

“พ่อเธอเลิกงานหรือยังอ่ะ”..

“ยังสิ..ชั้นยังไม่เห็นกลับมาเลย”..

“ทำไมเลิกดึกจังล่ะ”..

“ก็เพราะนายไม่อยู่น่ะสิ..พ่อชั้นถึงต้องเหนื่อย..

เพราะฉะนั้น..นายรีบจัดการเรื่องต่างๆให้เสร็จ..แล้วรีบกลับมาทำงานซะ”..

“ฮูย..เอาแต่สั่งๆๆ”..

“ก็ขนาดชั้นสั่งอย่างนี้..นายยังไม่ได้เรื่องเลยสิ”..

“เธอสั่งอะไรเรารึ”..

“ก็ชั้นสั่งให้นายกลับไปอยู่บ้านกับพ่อกับน้อง..นายทำได้ไหม”..

“ไม่ได้อ่ะ”..

“แล้วชั้นสั่งให้นายถามแม่กับลุงของพี่พัน..นายถามหรือยัง”..

“ยังอ่ะ..เรายังไม่ได้เข้าไปเลย”..

“นั่นสิ..ชั้นถึงได้บอกว่าขนาดสั่งแล้ว..ยังไม่ได้เรื่อง”..

กำ..ยายตัวร้ายเล่นงานเราโดยไม่เกรงใจเลยเนอะ..ใจร้ายจังนะ..ยัยตัวร้าย