Princess Syndrome 

Macchiato เขียน  ลี่เหวิน, เจ้าเยวี่ย แปล 

สำนักพิมพ์แจ่มใส 

259 บาท  319 หน้า 

#แปลจีน #นิยายแปล #นิยายชายหญิง #PrincessSyndrome #Macchiato #แจ่มใส #รีวิวนิยาย #ออโอ


 

หลังปก 

Princess Syndrome มักเกิดในหญิงสาววัยรุ่น เป็นโรคร้ายแรงที่ไม่มียารักษาหาย ลักษณะอาการคือขี้โวยวายเอาแต่ใจ ขี้อิจฉาไม่ลืมหูลืมตา หลงตัวเองว่าสวยน่ารัก สาเหตุเบื้องต้นอาจเกิดจากกการขาดความรัก ไม่เคยพบกับความรักที่แท้จริง 

‘หลินซิงเฉิน’ ปีนี้อายุสิบแปด ป่วยเป็นโรค Princess Syndrome อย่างไม่ต้องสงสัย เธอถึงได้เชื่อมั่นจนกลายเป็นดื้อรั้นดันทุรังว่าเธอนั้นเป็นเจ้าหญิงที่แสนเพอร์เฟ็กต์ และผู้ชายที่เหมาะสมกับเธอต้องเป็นเจ้าชายเท่านั้น 

‘เจิ้งฉู่เย่า’ ทายาทกลุ่มบริษัทรื่อเย่าคู่หมั้นของเธอก็คือเจ้าชาย แต่เขาดันไม่รักดี เอาแต่ตามก้นยัยผู้หญิงยากจนที่ชอบทำตัวอ่อนแอบอบบาง ถ้าเธอป่วยเป็นโรคเจ้าหญิง ยัยนั่นก็ป่วยเป็นโรคซินเดอเรลล่าล่ะว้า! 

ในนิทานหรือนิยายโรแมนติก เจ้าชายหรือพระเอกมักลงเอยกับหญิงสาวที่ไม่มีอะไรคู่ควรกับตัวเอง แต่ไม่ใช่กับนิทานที่มีหลินซิงเฉินคนนี้อยู่ในเรื่องแน่ ๆ ซินเดอเรลล่าไม่ใช่เจ้าหญิงโดยกำเนิดเสียหน่อย แล้วจะได้คู่กับเจ้าชายได้ยังไง เธอไม่ยอม! 

คุยกันหลังอ่าน 
 

รู้สึกเหมือนได้อ่านแนวแจ่มใสเลิฟซีรีส์บวกกับคุกกี้ค่ะ คือตัวเอกอยู่ในช่วงวัยรุ่น (ถึงผู้ใหญ่) หนุ่มหล่อสาวสวย มีความเว่อร์ ๆ ล้น ๆ ของตัวละครมาสร้างสีสัน ใช้การบรรยายเหตุการณ์มากกว่าดึงความรู้สึกร่วม มีฉากกุ๊กกิ๊กของตัวละครให้คนอ่านกิ๊วก๊าว แต่ก็มีแก่นเรื่องอยู่ 

นางเอกของเรื่อง หลินซิงเฉิน เป็นคุณหนูตระกูลร่ำรวย เอะอะอะไรก็ใช้เงินหว่าน สนใจแต่เรื่องแฟชั่นและการแต่งตัว แก่นเซี้ยวมาดมั่น (โดยเฉพาะในทางที่ผิด ๆ ) เป็นแบบฉบับของคุณหนูสวยไม่ใสและไร้สมอง  

เธอเป็นตัวเอกที่เปิดเรื่องมาให้คนอ่านส่ายหน้า ไม่ว่าจะเป็นอากัปกิริยาการพูดจาหรือวิธีการแก้ปัญหาของเธอก็ช่างไม่ได้เรื่องสุด ๆ แต่เมื่อเวลาผ่านไปเรื่อย ๆ คนอ่านจะเริ่มเห็นมุมน่ารักของเธอ  

หลินซิงเฉินไม่สนว่าใครจะนินทาว่าร้ายอะไร จะว่าเธอเป็นของปลอม (ก็จริงนี่ หน้าก็ทำ นมก็ยัด) เป็นลูกนอกสมรส (เรื่องนี้ก็จริงเช่นกัน) เธอก็เชิดหน้ายิ้มใส่ ไม่รู้สึกรู้สา ก็ที่เธอรวยตอนนี้นี่จริงแท้แน่นอน 

ความจริงแล้วตอนเด็กหลินซิงเฉินก็เคยยากจนมาก่อน จนแม่แท้ ๆ ตัดสินใจพาเธอไปหาพ่อ ใช้อิสรภาพในการตัดสินใจแลกกับชีวิตที่สุขสบาย หลินซิงเฉินไม่อาจเรียกแม่แท้ ๆ ว่าแม่ และก็ไม่สามารถเลือกคู่ชีวิตได้ดังใจ 

แต่คู่หมั้นผู้หล่อเหลาและร่ำรวยของหลินซิงเฉินนั้นต่อต้านเธออย่างหนัก แถมเขายังมีคนรักเป็นผู้หญิงจน ๆ แสนธรรมดา ในนิทานเรื่องซินเดอเรลล่าเรื่องนี้ เจ้าชายมองแต่หญิงสาวยากจน ส่วนเธอเป็นเพียงพี่เลี้ยงใจร้ายเท่านั้น 

+++ 

ช่วงแรกถึงกลาง ๆ เรื่องโอยังกึ่ง ๆ อยู่ว่าจะชอบหรือไม่ชอบดี โอรู้สึกว่าเขายังดึงความรู้สึกมาใส่ตัวละครให้เรารู้สึกร่วมได้ไม่ดีพอ การดำเนินเรื่องก็ไม่ค่อยลื่นไหล แต่ช่วงท้ายกลับทำได้ดีเลยทีเดียว โอชอบช่วงท้ายพอควรเลย 

นางเอกเป็นแบบฉบับของนางร้ายในละคร สามารถสร้างเรื่อง ยั่วยวน หรือกลั่นแกล้งใครก็ได้ แต่เนื้อแท้แล้วก็ไม่ได้หวังร้ายต่อใคร ซึ่งในเรื่องก็จะมีสถานการณ์มาบีบให้เธอตกเป็นตัวร้ายอยู่เรื่อย และนางเอกของเราก็เชิดหน้ารับความผิดที่ตนไม่ได้ก่ออย่างไม่แยแส  

ช่วงหลังโอเริ่มรู้สึกว่าความมั่นของนางเอกนี่น่ารักดี นางเหมือนเด็กเซี้ยว ๆ ซน ๆ ชอบก่อเรื่อง (นางเป็นสาววายด้วยนะ) ยกตัวเองเป็นหัวโจกผู้ชั่วร้าย แล้วก็เป็นคนเข้มแข็งดีค่ะ ความต้องการลึก ๆ ก็คืออยากเรียกแม่แท้ ๆ ว่าแม่ต่อหน้าคนอื่น จริง ๆ ถ้าคนเขียนจะดึงดราม่า เรื่องนี้สามารถขยี้ดราม่าได้หลายจุดเลยค่ะ แต่เขาไม่ได้ดึง โอรู้สึกเสียดายนิด ๆ แต่ก็โอเคค่ะ เป็นแนวกุ๊กกิ๊กน่ารัก ที่นางเอกชอบใช้นิสัยคุณหนูปิดบังอารมณ์ที่แท้จริง อย่างนี้ก็มีรสชาติไปอีกแบบ 

พระเอกเรื่องนี้ดีเลยค่ะ น่ารักดี เข้าใจนิสัยนางเอกและรับมือกับมันได้ดี แม้จะปวดหัวอยู่บ้างก็ตาม โอชอบที่พระเอกเข้ามาทำให้ชีวิตของนางเอกมีความหมาย ทำให้นางเอกรู้คุณค่าของสิ่งต่าง ๆ รอบตัว และเข้าใจตนเองมากขึ้น เผื่อคนถาม พระเอกไม่ใช่คนที่เป็นคู่หมั้นนางเอกค่ะ และพระเอกมีลักยิ้มด้วย จิ้มแก้ม ๆ 

เป็นแนวอ่านง่าย ๆ สบาย ๆ มีความล้นของนางเอกเสริมให้เรื่องไม่เรียบเกินไป มีความตลกจากเหตุการณ์บ้าง มีประเด็นและเรื่องราวที่ต้องการสื่อสารแก่คนอ่าน 
 

3 ดาว 

. 

. 

. 
 

ความลึกลับอย่างแรกในนิยายโรแมนติกหรือละครรักวัยรุ่นคือสุดท้ายซินเดอเรลล่าก็กลายเป็นนางเอก ทั้งที่หล่อนไม่ต่างไปจากขยะที่ถูกทิ้งไว้ในลิ้นชักหรือตู้วางของ เหมือนสมุดที่ถูกขีดเขียนไปเรื่อยเปื่อย แจกันพื้น ๆ ที่โดนลูกบอลหรือของชนจนตกแตกอย่างไร้ค่า เด็กอ่อนแอที่ถูกเพื่อนร่วมชั้นขังไว้ในห้องน้ำหรือไม่ก็ห้องเปลี่ยนเสื้อผ้า แต่พอถูกกระตุ้นนิดหน่อย เช่นมีอันธพาลมาทำเจ้าชู้ใส่ หรือบังเอิญเจอกับพระรอง สถานะก็พลันเปลี่ยนไป... พล็อตเรื่องทำนองนี้พูดตรง ๆ เลยว่าไม่มีความแปลกใหม่สักนิด 

ที่ลึกลับยิ่งกว่าก็คือไม่ว่านิยายรักโรแมนติกหรือละครรักวัยรุ่น ซินเดอเรลล่าเหล่านั้นถูกกลั่นแกล้งอย่างหนัก โดนด่าก็ไม่ตอบโต้ ถูกทุบตีก็ไม่วิ่งหนี โดนเข้าใจผิดก็ไม่อาจพิสูจน์ความบริสุทธิ์ของตัวเองได้ ราวกับว่าถ้าสู้กลับก็จะเป็นการทำความผิดที่ทำให้ ‘ไม่สามารถเป็นผู้หญิงของเจ้าชายได้’ ทั้งหล่อนยังพูดอวดดีว่าฉันไม่เป็นไรสักนิด พวกเธอเข้ามาให้หมดสิยะ รีบมาแกล้งฉัน ฉันจะต้องทนไว้ได้แน่! 

ท่าทางที่ยอมรับความลำบากอย่างไม่ขัดขืน เห็นบ่อยแล้วก็มักจะทำให้หมดความอดทนได้ใช่ไหมล่ะ ถูกกลั่นแกล้งก็ต้องสู้กลับ นี่ถึงจะเข้ากับความเป็นมนุษย์! ตามความคิดของฉันแล้วสิ่งเหล่านี้ที่จริงเป็นกลลวงเล็ก ๆ ของพวกหล่อนที่แสร้งทำตัวน่าสงสาร หลอกล่อให้เกิดความเห็นใจ 

มีเพียงพวกเจ้าชายและอัศวินดำที่ตกหลุมพรางซ้ำแล้วซ้ำเล่าด้วยความเต็มใจ 
 

หน้า 205-206  อาการที่ห้า พึ่งพาคนอื่นจนผิดปกติ 


 

. 

. 

. 
 

ในค่ำคืนนี้ฉันลอบออกมาจากคฤหาสน์ เดินเตร่ไปมาอย่างไม่มีจุดหมาย พอรู้ตัวจึงพบว่าเดินมาถึงตลาดสดที่เคยอยู่ตอนเด็ก 

ตอนนี้เป็นเวลาดึกสงัด เสียงดังในตอนกลางวันหายไปจากตลาดสด รองเท้าส้นสูงย่ำไปตามพื้นถนนเป็นเสียงกุกกักชวนน่าประหลาดใจเป็นอย่างมาก ฉันก้มตัวลงถอดรองเท้า เมื่อเท้าทั้งสองข้างได้รับอิสระเหยียบลงไปบนพื้น ความเย็นแทรกซึมเข้ามาในฝ่าเท้า ค่อย ๆ คลายความเจ็บปวดจากการถูกรองเท้ารัด 

นึกถึงสิ่งที่ฉันเคยสัญญากับแม่ไว้ จะไม่มีทางให้ชีวิตพวกเราเป็นเหมือนแต่ก่อนอย่างเด็ดขาด! ได้กลิ่นอาหารบูดเน่าโชยมา ทุกอย่างที่เป็นอดีตอันขมขื่นต่างผ่านไปแล้ว...ฉันใส่รองเท้าส้นสูงกลับคืน ถึงแม้รองเท้าจะไม่พอดีกับเท้า แต่สิ่งที่ฉันต้องทำในตอนนี้ก็คือก้าวไปข้างหน้าทีละก้าว ก้าวไปตามเส้นทางที่ควรจะเดินไป 

หน้า 290  อาการที่เจ็ด เหนือการควบคุมเกินอธิบายได้ 
 

. 

. 

.