Why Love? โอบกอดด้วยรัก? ตอนที่ ๑๕ (YURI)

๑๕

วันรุ่งขึ้น วีระศักดิ์ยังคงแวะมาเกาะแกะกับอลิษาในห้องทำงาน ขณะที่ทั้งคู่ดูแผ่นกระดาษแบบที่แก้ไขตรงหน้า

“แก้ฐานรากแล้วใช่ไหมครับ?”

หล่อนพาซื่อ ชี้นิ้วไปยังจุดที่เขาถาม

“ตรงนี้ค่ะ ที่แก้แล้ว”

ชายหนุ่มฉวยโอกาสเอื้อมมือหนาไปคว้ามือนิ่มของหล่อน ด้วยวิสัยเจ้าชู้ยักษ์ หลังคิดว่า สาวน้อยใสซื่อแบบนี้ไม่น่าจะมีภูมิต้านทานคนหล่อแบบเขา

“แก้ถูกต้องแล้วครับ”

'แล้วทำไมต้องจับมือฉันด้วย?'

หล่อนช้อนตาคู่คมมองเขาด้วยความสงสัย หากแต่สีหน้านิ่งไม่แสดงอะไรผิดปกติออกมา

“คุณวีระศักดิ์คะ” พูดเสียงเรียบราบ

“เรียกผมว่าพี่วี ดีกว่านะครับ” เอ่ยขอร้องเสียงอ่อนหวาน หมายสร้างความสนิทสนมให้มากขึ้น

“ไม่ค่ะ” หญิงสาวปฏิเสธเสียงเย็น ไม่ชอบใจกับนิสัยเสือผู้หญิง ที่ปากว่ามือถึง พวกฉวยโอกาสจัดเป็นพวกน่ารังเกียจมากในสายตาของหล่อน

“กรุณาปล่อยมือดิฉันด้วยค่ะ!”

'ทำเป็นเล่นตัวสินะ'

เขาคิดเข้าข้างตัวเอง ด้วยเชื่อว่า ตนหล่อเหลาประหนึ่งนาซิสซัสแห่งโอลิมปัส ที่สาวๆ ล้วนแต่หมายปอง โดยลืมไปว่า คุณหนูคนนี้ต่างจากคนอื่น

“มือของคุณนิ่มจัง” เขาเอ่ยชม ถือวิสาสะลูบไล้มือเรียวอย่างทะนุถนอม โดยไม่สนใจสายตาคมกริบเลยสักนิด เลือกใช้ไม้อ่อนกับมธุรสวาจาเพื่อให้หล่อนใจอ่อน

“ปล่อย!” หญิงสาวออกคำสั่งเสียงเข้ม

หากแต่คนตรงหน้าเพิกเฉยเหมือนไม่ได้ยินซะอย่างนั้น ใช้สองมือหนาเกาะกุมมืออีกฝ่ายไว้

ก๊อก! ก๊อก! ก๊อก!

เสียงเคาะประตูดังขึ้น ก่อนเปิดเข้ามาโดยสายฝน ซึ่งทำหน้าแปลกใจหลังเห็นมีแขกนั่งอยู่ตั้งแต่เช้า

วีระศักดิ์ชักมือออกทันทีโดยอัตโนมัติ ยังไม่ต้องการให้บุคคลที่สามเข้ามาร่วมรับรู้พฤติกรรมอันแสนอุกอาจของเขา

'ขัดจังหวะดีจริงๆ บ้าชะมัด!'

“ถ้ามีอะไรให้ช่วยก็บอกผมนะครับ ผมยินดีช่วยคุณอลิษาเสมอ” แสร้งทำเป็นสร้างภาพต่อหน้าคนอื่น

'กะล่อนกลิ้งกลอกจริงๆ'

อลิษานึกต่อว่าในใจ คิดไม่ถึงว่า ร่วมงานกันไม่ถึงสองอาทิตย์หมอนี่ก็ออกลายเสียแล้ว

“คงไม่รบกวนหรอกค่ะ แค่นี้ก็ช่วยมากเกินแล้ว” หญิงสาวประชดด้วยสีหน้าเกลื่อนไปด้วยรอยยิ้ม

'นึกว่าดีแค่สวย...ปากก็ดีเหมือนกัน'

วีระศักดิ์นึกพอใจกับความหลักแหลมของหล่อน มีสาวๆ เพียงไม่กี่คนที่กล้าต่อปากต่อคำกับเขาแบบนี้ ส่วนใหญ่ที่เจอลูกเศรษฐีมักจะเหยียบขี้ไก่ไม่ฝ่อขาดน้ำอดน้ำทน ดีแต่กรีดนิ้วเฉิดฉายไปวันๆ มีไม่กี่คนที่อึดเท่ากับ ‘แองเจิล’ พอนึกถึงนายหญิง เขาก็อดเสียดายไม่ได้ ที่เคมีไม่ตรงกัน ไม่เช่นนั้นเขาจะจีบเธอ แทนที่จะมาจีบน้องสาวแบบนี้

“แล้วเจอกันนะครับคุณอลิษา” ยิ้มมุมปากให้หล่อน หันไปสบตากับกขค. แวบหนึ่ง ก่อนเดินออกไปจากห้องนั้น

“ผู้ชายอะไร กวนประสาทจริงๆ” สาวน้อยพึมพำเหมือนพูดกับตัวเอง แต่ดังพอที่เลขาฯ สาวจะได้ยิน

'หืม?'

“หมายถึงคุณวีระศักดิ์เหรอคะ?”

“ใช่ค่ะพี่ฝน” พ่นหายใจแรงๆ ออกมาอย่างขุ่นเคือง ใบหน้าสวยบึ้งตึง “เป็นผู้ชายที่ฉวยโอกาสสุดๆ ไว้ใจไม่ได้เลยจริงๆ”

สายฝนขยับแว่นสายตานิ่งคิด ไม่คิดว่าชายคนนี้จะลงมือเร็วกว่าที่คาดเอาไว้

'คงกลัวจะพลาดมากเลยสินะ'

เดาในใจ และมั่นใจว่า คงมีอีกหลายหนุ่มที่อยากจะเข้ามารุมตื้อรุมจีบหล่อน บางทีการเป็นคนเพียบพร้อมมากเกิน ก็เหนื่อยกายเหนื่อยใจเอาการ ด้วยไม่รู้ว่า บุคคลแวดล้อมนั้นเนื้อแท้แล้วจริงใจแค่ไหน? คนจำพวก ‘ต่อหน้ามะพลับ ลับหลังตะโก’ มีมากเหมือนเม็ดกรวดเม็ดทราย เจอได้ทุกที่ทุกเวลา

“วางเฉยอย่างเดียวค่ะ เดี๋ยวเบื่อก็เลิกราไปเอง” เลขาฯ สาวแนะวิธีที่ง่ายที่สุดออกมา ไม่อยากให้หล่อนต่อล้อต่อเถียงกับวีระศักดิ์เพราะนั่นอาจจะให้ผลลัพธ์ตรงข้ามกับที่อยากได้

เธอประเมินว่า อีกฝ่ายไม่น่าจะกล้าแตะต้องอลิษาแบบที่เคยทำกับสาวอื่น เพราะเขาอาจจะไม่ได้ตายเร็วนัก ทว่าต้องทนใช้ชีวิตแบบตกนรกทั้งเป็นแทน

คนฟังทำหน้าเซ็ง ก่อนยกสองมือตีแก้มตัวเองเพื่อช่วยรวบรวมสมาธิใหม่อีกรอบ

“อลิษาอาจจะเป็นฝ่ายเบื่อก่อนน่ะสิคะ”

สายฝนยิ้มน้อยๆ อย่างเอ็นดูคนตรงหน้า

“กาแฟหรือชาสักแก้วไหมคะ? น่าจะช่วยให้อารมณ์ดีขึ้นบ้าง”

“กาแฟดีกว่าค่ะ ขอบคุณค่ะพี่ฝน”

“สักครู่ค่ะ” เลขาฯ สาวค้อมหัว แล้วออกไปจากห้อง

หล่อนหยิบกระดาษปึกใหญ่ออกมาจากกระบอกกลม เพื่อทำการแก้ไขสิ่งที่ค้างอยู่โดยตั้งใจจะให้เสร็จภายในวันนี้ และหวังว่าคงจะไม่มีอะไรเข้ามารบกวนให้รกสมองอีก

ผ่านไปหลายชั่วโมง สาวน้อยก็ลุกขึ้นยืนบิดตัวไล่ความเมื่อยขบหลังทำทุกอย่างเสร็จสมบูรณ์

หล่อนมองผลงานตัวเองอย่างภาคภูมิใจ

“เสร็จซะที เก่งมากอลิษา”

ก๊อก! ก๊อก! ก๊อก!

“เชิญค่ะ” เจ้าของห้องกล่าวอนุญาต

สายฝนเข้ามาพร้อมกับแฟ้มสีดำในมือ ยื่นให้คนตรงหน้า

“ตารางงานประจำปีค่ะ”

“เมื่อไหร่คะ?”

พอจะรู้เรื่องนี้บ้างแล้วจากบิดา เป็นงานประจำปีของบริษัท งานเปิดตัวโครงการคอนโด และเปิดตัวหล่อนไปด้วยพร้อมๆ กัน

แม้จะไม่ชอบ...แต่ก็คงเลี่ยงไม่ได้

“อีกสามอาทิตย์ค่ะ”

“ค่ะ ขอบคุณค่ะ”

“มีอะไรให้พี่ทำอีกไหมคะ?” สายฝนถาม

“อ๋อ! มีค่ะ” อลิษานึกขึ้นมาได้ หยิบเอกสารที่เขียนไว้เสร็จแล้วส่งให้จำนวนหกแผ่น “ตารางประเมินค่าก่อสร้างใหม่ค่ะ ช่วยปริ้นท์ให้ครบคนด้วยนะคะ”

“ค่ะ” เลขาฯ สาวรับงานไปทำอย่างกระตือรือร้น

หลังหมดเวลางาน สองสาวลงลิฟต์ไปพร้อมกัน โดยวีระศักดิ์ได้แต่มองตามด้วยความขัดใจ เพราะสายฝนแทบจะเป็นเงาตามตัวหล่อน ทำให้ไม่มีโอกาสเข้าใกล้ได้ง่ายๆ อีก

แต่สิ่งที่ทำให้เขาหงุดหงิดใจที่สุดก็คือ ตอนเห็นอลิษายืนคุยกับหนุ่มหน้าตาดีคนหนึ่ง ที่ไม่ใช่พนักงานของกรีนไดมอนด์อย่างสนิทสนมที่ชั้นล่าง

...ใครที่ไม่รู้ย่อมเข้าใจว่า ทั้งคู่เป็นคนรักแน่นอน

'มีแฟนแล้วเหรอเนี่ย...มิน่าถึงเย็นชากับฉันนัก'

หัวหน้าโครงการเม้มริมฝีปากหนา นัยน์ตาสีเข้มเป็นประกายน่ากลัว ในหัวคิดหาแผนการร้อยแปดเพื่อกำจัดคู่แข่งให้พ้นทาง แต่สิ่งที่เขาต้องการรู้คือ ข้อมูลของฝ่ายตรงข้าม จึงลอบยกมือถือกดบันทึกรูปของชานนเอาไว้ ก่อนส่งรูปนี้ไปให้คนหนึ่งที่คุ้นเคยกันดีผ่าน SMS

“เช็คให้ทีว่าเป็นใคร ทำงานที่ไหน ด่วน!” พิมพ์ข้อความสั่งการไปอย่างร้อนใจ

“โอเคครับ” ข้อความตอบกลับเร็วทันใจ

วีระศักดิ์ฝืนส่งยิ้มให้กับพนักงานหลายคนขณะเดินผ่าน ก่อนเดินออกไปจากตึกเพื่อขึ้นรถ โดยแทบไม่ละสายตาไปจากคุณหนูคนนั้น แต่วันนี้คงไม่สะดวกที่จะลงมือทำอะไร คงได้แต่ปล่อยไปก่อน เขาไม่ชอบทำอะไรแบบไร้แผนการ

'อีกไม่นานหรอก คุณต้องยอมสยบให้กับผม อลิษา'

ชายหนุ่มคิดอิจฉาตาร้อนชานนไม่น้อย เพราะคุณหนูไม่เคยยิ้มสวยๆ ให้เขาเลยสักครั้ง

“เดี๋ยวเราไปทานแถวไหนคะ?” อลิษาถาม การขับรถตามกันในกรุงเทพฯ ไม่ใช่เรื่องง่าย โอกาสพลัดหลงกันมีสูงมาก

“สวนอาหารมธุปายาส รู้จักไหมครับ?” ชานนบอกชื่อสวนอาหารชื่อดัง ที่อยู่ไม่ไกลจากบลูไดมอนด์ผับสาขาหนึ่งนัก

“รู้จักค่ะ อยู่ใกล้คอนโดพี่ฟ้า” หญิงสาวเคยไปร้านนี้หลายครั้งกับบิดาและพี่สาว เป็นร้านที่อร่อยถูกปากมากเลยทีเดียว

“งั้นเราไปกันเลยดีไหมครับ?” เขาชวนอย่างกระตือรือร้น

“ค่ะ” อลิษายิ้มให้กับเขา

ทั้งคู่ออกไปยังลานจอดรถ โดยไม่ได้รู้เห็นกับสายตาลุกวาวไม่พอใจของใครบางคนเลยสักนิด

วีระศักดิ์ใจเย็นพอที่จะเล่นเกมนี้ เขาเชื่อว่า วันพระไม่มีหนเดียว ก่อนขับรถออกไปเพื่อกลับบ้านของตน

'สนุกให้พอเถอะนะสาวน้อย เพราะอีกไม่นานเธอต้องเป็นของฉัน'


ชานนเลือกโต๊ะที่อยู่ด้านใน เลื่อนเก้าอี้ให้อลิษานั่งตามมารยาทที่สุภาพบุรุษพึงกระทำ ก่อนทรุดตัวนั่งตรงข้าม เขาดีใจมากที่ได้ออกมานั่งทานข้าวกับหล่อนสองต่อสอง

สาวน้อยกวาดสายตามองไปรอบๆ ร้านอย่างสนใจ ลูกค้าเนืองแน่นตั้งแต่ยังไม่หกโมงเย็น หล่อนรับเมนูมาพลิกดูก่อนสั่งอาหารจานเด่นของร้านซึ่งเป็นอาหารฝรั่ง ชานนจึงสั่งบ้าง หลังเด็กเสิร์ฟรับออเดอร์แล้วก็จากไป

“แก้งานเสร็จแล้วใช่ไหม?” เขาหาเรื่องชวนคุย

“ค่ะ เพิ่งเสร็จตอนบ่ายนี้เอง”

“แล้วจะเปิดซองประมูลโปรเจคนี้เมื่อไหร่ครับ?”

“คงต้องรอประชุมวันศุกร์นี้ค่ะ” หล่อนตอบตามที่ทราบ

เด็กเสิร์ฟนำเครื่องดื่มมาบริการ โดยของชานนเป็นเบียร์ที่แช่จนเป็นวุ้น ส่วนของหญิงสาวเป็นน้ำเย็น

“ไม่เคยเห็นพี่นนดื่มเลยนะคะ” สาวสวยเปรยขึ้น หลังเห็นเขาจิบเครื่องดื่มอย่างชำนาญ ไม่เหมือนมือใหม่หัดดื่มนัก

รุ่นพี่วางแก้วลง ก่อนยิ้มน้อยๆ

“ปกติพี่ไม่ค่อยดื่มหรอกครับ ยกเว้นวันพิเศษ”

“วันพิเศษ?” คนฟังทำหน้าคล้ายไม่เข้าใจ

“วันนี้ฉลองเริ่มงานใหม่ของอลิษา กับฉลองที่พี่ได้เลื่อนตำแหน่งไง ถือเป็นวันพิเศษสุดๆ เลยนะครับ”

“งั้นเหรอคะ”

หญิงสาวยิ้มมุมปาก ในใจหวนคิดไปถึงคำจำกัดความของ ‘วันพิเศษ’ ที่ใครคนหนึ่งเคยบอกไว้

“สำหรับพี่ ทุกวันเป็นวันพิเศษค่ะ เพราะเรายังมีชีวิตอยู่ ได้อยู่กับคนที่เรารัก มีโอกาสได้ทำตามความฝัน และเพื่อทำประโยชน์ต่อไปค่ะ” กันทิมาเคยบอกกับหล่อนไว้แบบนี้ เมื่อนานมาแล้ว

'ความหมายคนละแบบกันเลย'

เผลอเปรียบเทียบชานนกับกันทิมา ก่อนเผลอถอนใจออกมา

ดูเหมือนว่าการพยายามเลิกคิดถึงอีกคน จะล้มเหลวอย่างสิ้นเชิง การหักดิบไม่ให้คิดถึง เป็นสิ่งยากเย็นเกินไป ยิ่งห้ามเหมือนยิ่งยุ และยิ่งทำให้อาลัยอาวรณ์หนักขึ้นไปอีก ตาหล่อนพร่ามัวเห็นผู้หญิงร่างสูงระหงเป็นกันทิมาไปหมด ขืนเป็นแบบนี้ต่อไปอีกไม่นาน มีหวังต้องให้หมอเช็คสมองกันบ้างแน่

'บ้าไปแล้วฉัน!'

ชานนที่มัวแต่เริงร่าที่สาวเจ้าออกมาทานข้าวด้วย จนแทบไม่ได้สังเกตเห็นอากัปกิริยาเหม่อลอยของคนตรงหน้า เขาเข้าใจไปว่า อีกฝ่ายคงตื่นเต้นไม่ต่างกันนัก

“ถ้าหากกรีนไดมอนด์เปิดประมูลโครงการนี้ พี่นัทบอกว่า Finest Corp. จะเข้าประมูลด้วยครับ” เขาเล่าด้วยน้ำเสียงดีใจ

“ก็ดีสิคะ”

อลิษากล่าวเสียงเรียบเย็นเหมือนไม่ใส่ใจนัก เพราะนั่นเป็นเรื่องอนาคตที่ยังไม่เกิดขึ้น และที่สำคัญคือหญิงสาวไม่มีอำนาจในการตัดสินเลือกบริษัทใดในการประมูลครั้งนี้ หล่อนเป็นแค่ผู้ช่วยหัวหน้าโครงการเท่านั้น

...คนที่จะชี้เป็นชี้ตายคือนายใหญ่ต่างหาก

“ดีมากต่างหากครับ เราจะได้ทำงานด้วยกันไง และจะได้เจอกันบ่อยๆ” ชานนค้าน

คนฟังหัวเราะออกมาเบาๆ กับเหตุผลแบบเด็กๆ ของเขา แต่ไม่ทันพูดอะไร อาหารที่สั่งถูกนำมาวางตรงหน้า ทั้งคู่จึงเริ่มรับประทานและคุยกันบ้างเล็กน้อย


กันทิมาซึ่งมากับเอ๋ทรุดตัวลงนั่งเก้าอี้ แล้วเธอก็ต้องชะงักเมื่อแลเห็นอลิษานั่งทานอาหารกับชายหนุ่มที่เคยเจอหลายวันก่อน แล้วความไม่พอใจก็กรุ่นขึ้นในอก

'มิน่าไม่มาเยี่ยมเลย งานยุ่งจังเนอะ...แต่มีเวลามากินข้าวกับหนุ่ม ไม่ห่วงกันเลยใช่ไหม?'

ร่างสูงนึกประชดในใจ นึกน้อยใจหล่อนที่ดูเพลิดเพลินกับคนอื่น จนอาจจะลืมเลือนเธอไปแล้ว

“พี่มาคะ สั่งอะไรดีคะ?” เอ๋ถามขึ้น ขณะกวาดตาดูเมนูตรงหน้าไปแล้วหนึ่งรอบ

“ขอสลัดหมูทอดจานหนึ่ง กับน้ำแร่” หมอสาวตอบโดยไม่ต้องดูรายการเลยสักนิด เพราะเป็นร้านประจำที่แวะมาทานบ่อยๆ

“งั้นขอสเต็คหมูพริกไทยดำ กับน้ำส้ม” สาวเปรี้ยวสั่งบ้าง

หลังบริกรคล้อยหลัง เอ๋ยื่นมือมากุมมือของคนตรงหน้า โดยไม่เกรงสายตาของคนอื่น

กันทิมาละสายตาจากอลิษาหันมาจ้องอดีตคนรักอย่างสงสัย ลางสังหรณ์เริ่มเตือนให้ระวังตัว

'จะทำอะไรอีกล่ะเนี่ย?'

“ขอบคุณนะคะที่ยอมมาทานข้าวด้วยกัน” หญิงสาวในชุดเซ็กซี่ชวนมองพูดเสียงอ่อนหวาน ซึ่งทำคนฟังใจละลายมานักต่อนัก

“ก็ไม่มีอะไรนี่คะ ไม่เห็นต้องขอบคุณเลย” สัตวแพทย์สาวตอบยิ้มๆ พยายามจับสัญญาณที่อีกคนต้องการจะบอก ยามนี้ประสาทสัมผัสตื่นตัวระแวดระวังภัยเต็มที่

เอ๋ฉีกริมฝีปากยิ้มกว้าง

“ไว้คราวหน้าไปดูหนังกันดีไหมคะ หรือจะไปช็อปปิ้งดี?”

'ถ้าตอบไม่ไปทั้งสองอย่าง ได้ไหมเนี่ย?'

กันทิมาตอบในใจอย่างเบื่อๆ

เหตุผลที่ยอมออกมาด้วยวันนี้ เพื่อต้องการบอกให้อีกคนไปจากเธอต่างหาก ไม่ต้องการรื้อฟื้นความสัมพันธ์ที่มอดไหม้ไปแล้ว

…ถ่านไฟเก่ากองนี้ ชาตินี้คงไม่มีทางเป็นไปได้ ชาติหน้าก็คงไม่มีหวัง สาวร่างสูงไม่ชมชอบผู้หญิงที่เผด็จการ เอาตัวเองเป็นศูนย์กลางของจักรวาล แถมยังชอบเอาแต่ใจตัวเองอย่างที่สุด

ความรักต้องมีความสมดุล พึงมีทั้งการให้และการรับที่ทัดเทียม ไม่เช่นนั้นก็คงคบกันยืดยาก หลายคู่ที่ไปกันไม่รอดสาเหตุสำคัญก็มาจากการขาดความเข้าอกเข้าใจกัน

หมอสาวเรียนรู้แล้วว่า การเข้ากันได้ดีเยี่ยมเฉพาะเรื่องบนเตียง ไม่เพียงพอกับความสัมพันธ์ระยะยาว

“ขอยังไม่ตอบตอนนี้นะ พี่หยุดงานมาหลายวัน พรุ่งนี้ลูกค้าคงเยอะอาจจะยุ่งๆ” หมอสาวตอบเลี่ยง เธอไม่ชอบโกหกเท่าๆ กับที่ไม่ชอบให้ความหวังลมๆ แล้งๆ กับใคร

คนฟังทำหน้าบี้งเล็กน้อย ก่อนยอมตามใจ

“ไว้เอ๋จะโทรไปนัดพี่มาแล้วกันนะคะ” สาวเปรี้ยวยังไม่คิดจะยอมรามือง่ายๆ ต้องการคืนดีกับอดีตคนรัก หลังเห็นแล้วว่ากันทิมามีหลายอย่างที่คนอื่นไม่มี

“ค่ะ” จำใจรับปากไปแบบนั้น

“รู้ไหมคะว่าเอ๋คิดถึงพี่มาที่สุด และรู้ด้วยว่า ตอนนี้พี่มายังไม่ได้คบใครเป็นตัวเป็นตน”

'ใครบอก!'

กันทิมาสำลักน้ำ และไอออกมาหลายที ไม่คิดว่า อีกฝ่ายจะเข้าเรื่องเร็วและตรงไปตรงมาแบบนี้

“พี่มา!”

เอ๋เรียกชื่อหมอสาวลั่น ด้วยความตกใจปนเป็นห่วง โดยลืมไปเสียสนิทว่า นั่งอยู่ในร้านอาหารที่มีคนอื่นนั่งอีกกว่าร้อยชีวิต

สายตาหลายคู่จับจ้องมาตามเสียงของเอ๋ รวมถึงคนคู่หนึ่งที่นั่งอยู่ในสถานที่นั้นด้วย

“ค่อยยังชั่วแล้วล่ะ” สาวร่างสูงกล่าวเสียงแหบ ใบหน้าคมแดงเข้ม แล้วหายใจหายคอทั่วท้องมากขึ้น

“แน่ใจนะคะ”

“อือ...” ขานรับในลำคอเบาๆ ยังคงระคายคอเกินกว่าจะพูดอะไรออกมามากนัก

กันทิมาเงยหน้ามองผ่านเพื่อนร่วมโต๊ะ ไปสบตาเข้ากับเจ้าของนัยน์ตาคู่คมกริบที่ดูน่ากลัวกว่าปรกติ ยามนี้ลำคอของเธอแห้งผาก เหงื่อเม็ดโตซึมหน้าผาก

'ใจคอจะฆ่ากันด้วยสายตาหรือไง?'

OoXoO

ตอนหน้าสองสาวจะเริ่มคบหากัน ใครอยากรู้ก็อดใจรอสักนิดนะคะ

หลายคนสงสัยว่าตัวละครบางตัวมาจากเรื่องไหนบ้าง?
มาจากเรื่อง MayDay! กับ Again? ค่ะ

สนใจหาอ่านได้ที่นี่ค่ะ กดที่ชื่อ 'นิ้วนาง' มุมขวาบน จะมีทั้งห้าเรื่องโชว์ให้เลือกอ่านค่ะ

E-book มีขายที่ Meb ทุกเรื่อง ใครชอบก็อย่าลืมแจกหัวใจให้ไรท์ด้วยนะคะ จะได้มีกำลังใจเขียนเรื่องหน้าออกมาเร็วๆ

ขอบคุณที่กรุณาติดตามค่ะ

นาง

OoXoO

Create Date : 15 สิงหาคม 2559		1 comments
Last Update : 15 สิงหาคม 2559 16:49:27 น.
Counter : 719 Pageviews.
Share Tweet