Bloggang.com : นิ้วนาง-เดียนา : Why Love? โอบกอดด้วยรัก? ตอนที่ ๗ (YURI)

ขอต้อนรับสู่โลกของนิยายยูริ เรื่องจากประสบการณ์ และทำนายดวงชะตา โดย นิ้วนาง-เดียนา-ลำดวนพยากรณ์

กรกฏาคม 2559

					1	2
3	4	5	6	7	8	9
10	11	12	13	14	15	16
17	18	19	20	21	22	23
24	25	26	27	28	29	30
31

29 กรกฏาคม 2559

Why Love? โอบกอดด้วยรัก? ตอนที่ ๗ (YURI)

Why Love? โอบกอดด้วยรัก? ตอนที่ ๗ (YURI)

๗

กันทิมาทำหน้าที่เป็นพลขับ พาอลิษาไปยังห้างสรรพสินค้าดังที่ตั้งอยู่ใจกลางเมือง แม้จะเป็นระยะทางไม่กี่กิโลเมตร แต่การจราจรที่คับคั่งทำให้ใช้เวลาพอสมควรกว่าจะไปถึง

“รถเยอะจังเลย” อลิษาออกอาการบ่นงึมงำตามประสาคนใจร้อน ขณะที่รถหรูเข้าไปในลานจอดรถ แต่กระนั้นก็ยังไม่วายมีปัญหาเรื่องที่จอดรถอีก

หมอสาวชำเลืองมองสาวน้อยที่ดูกระสับกระส่ายผ่านทางหางตา

'สงสัยจะหิว?'

เธอเดา เพราะปกติหล่อนจะทานอะไรรองท้องเสมอ เมื่อกลับถึงบ้านในตอนเย็น

“หิวหรือยังคะ หาอะไรทานก่อนดีไหม?”

“ดีค่ะ” คุณหนูแห่งไดมอนด์กรุ๊ปยอมรับข้อเสนอโดยดี “แล้วพี่มาเลือกร้านไหนคะ?” หล่อนยังไม่ลืมสัญญาที่ให้ไว้กับอีกคน

คนขับรถหยุดคิด ก่อนหันมาตอบ

“อาหารญี่ปุ่นดีกว่าค่ะ จะได้ไม่ต้องรอนาน” หมอสาวเลือกโดยคำนึงถึงคนข้างตัวเป็นหลัก ด้วยรู้ว่าหล่อนโปรดปรานอาหารชนิดนี้เป็นพิเศษ ส่วนเธอไม่มีปัญหาค่อนข้างทานง่าย

“ค่ะ” หล่อนรีบรับคำ กลัวอีกคนเปลี่ยนใจ

ไม่นานกันทิมาก็หาที่จอดรถได้ ทั้งคู่เดินเข้าไปในตัวห้างฯ ที่มีผู้คนค่อนข้างหนาตาทั้งที่เป็นเย็นวันทำงาน

…หากจะพูดว่า การเดินห้างฯ ตากแอร์เป็นหนึ่งในกิจกรรมหลักของคนเมืองหลวง ก็คงไม่ผิดนัก

ร่างบางกวาดตามองไปยังตู้โชว์เสื้อผ้าแบรนด์ดังหลายร้าน ขณะเดินผ่านขึ้นบันไดเลื่อน

“เสื้อร้านนี้สวยนะคะ”

“ใช่ค่ะ จะใส่กับกระโปรงหรือกางเกงก็ได้ไม่มีปัญหาเลย” หมอสาวกล่าวเสริม ด้วยรู้ว่าหล่อนต้องออกไซด์งานด้วย บางทีก็ต้องใช้ชุดที่ดูทะมัดทะแมงคล่องตัว จะมาเรียบร้อยกระโปรงตลอดคงไม่เหมาะ

สาวน้อยมองชุดในตู้โชว์อย่างสนอกสนใจ แล้วก็ต้องสะดุ้งเมื่อถูกคนข้างกายดึงแขนเบาๆ จนต้องหันมองหน้าอย่างสงสัย

“คะ?”

“เดี๋ยวค่อยมาดูค่ะ ไปทานข้าวกันก่อน พี่หิวแล้ว”

หมอสาวอ้างไปอย่างนั้น ทั้งที่ยังไม่ค่อยหิวนัก แต่เธอไม่อยากให้หล่อนต้องเป็นโรคกระเพาะเนื่องจากทานอาหารผิดเวลา กลัวนมเอียดจะเทศนาจนกระบุงโกยไม่หมด

“ไปค่ะ”

หล่อนพยักหน้า แล้วก้าวขึ้นบันไดเลื่อนไปชั้นบนสุดโดยไม่เถลไถลอีก

หลังได้ที่นั่ง ทั้งคู่สั่งอาหารชนิดเดียวกัน และนั่งทานแบบเงียบๆ

กันทิมาลอบมองสาวน้อยที่ตักเอาๆ เคี้ยวตุ้ยๆ ชวนเอร็ดอร่อยไม่น้อย

'ทานหยั่งกับกลัวใครแย่ง หึหึ'

“ทานช้าๆ ก็ได้ค่ะ ร้านเสื้อยังไม่ปิดหรอกค่ะ” สาวร่างสูงเอ่ยขึ้นอย่างอารมณ์ดี

'รู้ทันไปหมด ชิส์'

อลิษาบ่นในใจ ตวัดหางตาเหมือนจะค้อนนิดๆ แต่ไม่คิดจะต่อปากต่อคำด้วย

กันทิมายิ้มมุมปาก มองสาวน้อยด้วยสายตาอ่อนโยนปนเอ็นดู ก่อนตักอาหารทานบ้างแบบไม่รีบร้อน หลังเห็นอาหารของหล่อนหมดไปกว่าครึ่ง

“สั่งอะไรเพิ่มอีกไหมคะ?”

“พอแล้วค่ะ อิ่มจวนจะจุกอยู่แล้ว แค่นี้ก็อาจจะทานไม่หมดเลยด้วยซ้ำ” หล่อนบอก พลางทำหน้ามุ้ยนิดๆ

“อย่าทานอิ่มเกินนะคะ ตอนลองชุด เดี๋ยวชุดจะปริได้” อดที่จะคันปากไม่ได้

สาวน้อยเบ้ปากให้หมอสาว

“ไม่มีทางค่ะ อลิษาหุ่นดีจะตายไป” พูดเสียงจริงจังอย่างเชื่อมั่นในตัวเองว่า มีทรวงทรงองค์เอวน้องๆ นางแบบดังเลยทีเดียว

'ชมตัวเองเหลือเกินจริงๆ'

กันทิมาหัวเราะหึหึในลำคอ กับคำอวดของหล่อน ซึ่งเธอยอมรับว่าเป็นความจริงบางส่วน

“ไม่ต้องมาหัวเราะเยาะเลยพี่มา”

สาวน้อยกว่าเริ่มไม่สบอารมณ์หลังถูกขัดคอบ่อยเกินไป

“พี่ไม่ได้หัวเราะเยาะอลิษาสักหน่อยค่ะ” คนอายุมากกว่าพูดยิ้มๆ กับนิสัยแบบเด็กๆ ของคนตรงหน้าที่แทบไม่เปลี่ยนไปเท่าไหร่

หล่อนยิ้มแยกเขี้ยวโชว์ฟันให้อีกฝ่าย

“ฮ่า ฮ่า ฮ่า...” กันทิมาหลุดขำออกมา

แต่ไม่ทันที่จะเปิดฉากทำสงครามกันจริงๆ ก็มีใครบางคนมาขัดตาทัพไว้เสียก่อน

“อ้าว! พี่มา ไม่ได้เจอกันนานเลยนะคะเนี่ย” เสียงใสๆ ของผู้หญิงคนหนึ่งเอ่ยขึ้น ขณะกำลังจะก้าวออกจากร้านอาหาร

กันทิมาเงยหน้ามองคนทัก แล้วก็จำได้ทันทีที่เห็นหน้า...ผู้หญิงที่เธอเคยคบหาอยู่ระยะหนึ่ง

“เอ๋...”

“ดีใจจังที่ยังจำชื่อกันได้” เอ๋พูดกึ่งประชดเล็กน้อย หันมองไปยังเพื่อนร่วมโต๊ะของกันทิมาแวบหนึ่ง ก่อนหันกลับมามองหมอสาว ด้วยสายตาไม่อยากจะเชื่อ “ไม่ยักรู้ว่าพี่มาเปลี่ยนสเปค”

“นี่น้องต่างหาก” ร่างสูงรีบบอก ก่อนที่อีกฝ่ายจะเข้าใจผิด และพูดอะไรเรื่อยเปื่อยออกมา

'น่าเชื่อตายเลยเชอะ!'

เอ๋ยิ้มเยาะออกมา พร้อมทำหน้าไม่เชื่อนัก เธอรู้จักอลิษาว่าเป็นใคร ลูกเต้าเหล่าใคร...หากแต่ไม่อยากทักทายเสียอย่างนั้น

“พี่น้องท้องติดกันหรือเปล่าคะ?”

'ปากหรือกรรไกร?'

กันทิมาทำหน้าขรึม หรี่นัยน์ตาคู่สวยเล็กน้อย ข่มอารมณ์ไม่พอ ใจที่เริ่มปะทุขึ้นเอาไว้

“แหม! พูดเล่นแค่นี้ก็ต้องโกรธกันด้วย” ผู้หญิงคนนั้นแกล้งพูดยั่วเย้า และโปรยเสน่ห์เช่นทุกครั้ง “วันไหนเหงาก็โทรมานะคะพี่มา เอ๋ยังใช้เบอร์เดิม”

“ช่วงนี้พี่งานยุ่ง คงไม่ว่างโทรไปหรอกนะ” ตอบสวนไปด้วยเสียงเย็นเยือก

“งั้นเหรอ พี่มาคงว่างกับบางคนแค่นั้นสินะ” หญิงคนนั้นปรายตามองอลิษาอีกรอบ สมองก็คิดแผนชั่วร้ายออกมาได้หนึ่งแผน จึงก้มหน้าลงหอมแก้มกันทิมาหนึ่งที ฝากรอยลิปสติกสีชมพูสดเอาไว้
“ไว้ค่อยคุยกันนะคะพี่มาที่รัก บ๊าย บาย”

'แกล้งกันอีกแล้ว ร้ายจริงๆ'

กันทิมาครางในใจ ตกใจไม่น้อยที่โดนขโมยหอมแบบไม่ทันตั้งตัว คิดไม่ถึงว่าอดีตคนรักจะกล้าทำอะไรแบบนี้ในที่สาธารณะ เธอแอบหวั่นใจเมื่อหันมองไปยังเพื่อนร่วมโต๊ะที่ดูจะนิ่งเฉยกว่าปกติ

สาวร่างสูงไม่อยากถูกสาวน้อยรังเกียจ กับพฤติกรรมเสเพลในอดีตของตนที่เคยควงสาวไม่ซ้ำหน้า เหมือนที่แองเจิลเคยต่อว่าต่อขานอยู่หลายหน

เธอเริ่มปรับปรุงตัวเองใหม่มาช่วงหนึ่ง แม้จะลบประวัติ ‘เพลย์เกิร์ล’ ไม่ได้ แต่ก็ไม่ใจง่ายกับใครอีก...อย่างน้อยก็เดือนกว่าๆ

'ผู้หญิงคนเมื่อกี้เป็นใคร? เป็นอะไรกับพี่มา? หน้าตาคุ้นๆ แต่นึกไม่ออก'

อลิษาที่นั่งเงียบตั้งคำถามในใจ ไม่รู้ทำไมถึงได้ไม่ค่อยถูกชะตากับเอ๋อะไรนั่น และเมื่อเหลือบเห็นรอยฝากรักบนแก้มของคนตรงหน้า จึงดึงกระดาษทิชชู่บนโต๊ะส่งให้หมอสาว

“รอยลิปสติกค่ะ” พูดเสียงเรียบราบ

“ขอบคุณค่ะ” กันทิมารีบรับแล้วเช็ดรอยนั้นออกทันที ในใจนึกขุ่นเคืองเอ๋ไม่น้อยที่ทำให้เธอต้องเสียหน้าต่อหน้าคุณหนูแห่งไดมอนด์กรุ๊ป คิดเอาคืนกับอดีตคนรัก

'อย่าให้เจอเชียว โดนแน่ยายตัวแสบ'

“ผู้หญิงคนเมื่อกี้ใครคะ?” หล่อนเอ่ยถามในที่สุด หลังความอยากรู้อยากเห็นมีมากเกินไป

สัตวแพทย์สาวเม้มริมฝีปากแทบเป็นเส้นตรง อึกอักที่จะตอบ แต่เมื่อสบตากับนัยน์ตาคมกริบที่จ้องแบบคาดคั้น เธอได้แต่ถอนใจเฮือก

'ไม่ตอบคงไม่ได้สินะ'

“เอ๋เป็นลูกสาวคุณอาแม่ทัพไงคะ จำไม่ได้เหรอ?”

“ลูกสาวอาแม่ทัพ” นึกแปลกใจ ไม่คิดว่าเขาจะมีลูกสาวเปรี้ยวขนาดนี้ “แล้วสนิทกันเหรอคะ?”

“เอ่อ...พี่เคยคบกับเอ๋น่ะ เราเลิกกันปีที่แล้ว” ตอบเสียงแผ่ว เต็มไปด้วยความรู้สึกไม่สบายใจ

'ว่าแล้วเชียว'

อลิษานึกเดาในใจ จากความสนิทสนมที่หญิงคนนั้นแสดงออกมาก่อนจาก

...หากเป็นแค่เพื่อนธรรมดา คงไม่หอมแก้มกันแบบนี้แน่

'ทำไมวันนี้ไม่ค่อยอร่อยเลย?'

ร่างบางสูดหายใจลึกๆ หยิบแก้วน้ำแร่มาดื่มหนึ่งอึก ความรู้สึกอยากอาหารหายไปเฉยๆ หลังเห็นหน้าผู้หญิงที่ชื่อเอ๋

“พี่มาอิ่มหรือยังคะ?”

หมอสาวพยักหน้า รู้สึกไม่ต่างจากคนตรงหน้านัก รวบช้อนส้อม ยกแก้วน้ำขึ้นดื่ม

“งั้นเก็บตังค์เลยนะคะ?”

“อืม...” เธอครางเสียงต่ำๆ รับคำ

หล่อนโบกมือเรียกสาวเสิร์ฟมาคิดเงิน ขณะเช็ครายการอาหารบนใบเสร็จ กันทิมาก็วางบัตรเครดิตสีทองลงในถาดของพนักงาน

“มื้อนี้ขอพี่เลี้ยงนะ ฉลองที่น้องสาวได้เป็นผู้ใหญ่จริงๆ เสียที”

“แต่-” หล่อนอ้าปากจะค้าน

หมอสาวโบกมือห้าม พร้อมพูดตัดบท

“ไม่มีแต่ค่ะ”

เด็กเสิร์ฟรับบัตรเครดิตไปทำการชำระเงิน

อลิษาได้แต่ถอนใจเบาๆ หน้าสวยดูสลดผิดหวัง เพราะที่ผ่านมาอีกฝ่ายจะเป็นเจ้ามือเสมอ หล่อนไม่เคยได้ตอบแทนเลยสักครั้ง

“ทำไมพี่มา ถึงไม่ยอมให้อลิษาเลี้ยงบ้างคะ?” น้ำเสียงของหล่อนแง่งอนกระเง้ากระงอดกว่าปกติ

สาวร่างสูงยิ้มพรายให้คนถาม

“เพราะพี่เป็นพี่ไงคะ”

ร่างบางได้แต่ยักไหล่ จนปัญญาจะเถียงกับเหตุผลนี้

“โอเคค่ะ แต่บอกไว้ก่อนนะคะว่า ไปพัทยาต้องให้อลิษาออกค่าน้ำมันรถ ค่าที่พัก และก็ค่าอาหารด้วย” หล่อนพูดเสียงเข้ม ประหนึ่งออกคำประกาศิต

“ได้ค่ะเจ้าหญิง” กันทิมาค้อมหัวเล็กน้อยเหมือนรับบัญชา

อลิษาซ่อนยิ้มไว้ในหน้าสวย ในใจรู้สึกพองโตที่คนตรงหน้ามักจะยอมอ่อนข้อและตามใจเสมอ กันทิมาค่อนข้างโอนอ่อนผ่อนตามหล่อนมากกว่าแองเจิล กริช หรือแม้แต่อรรณพพี่ชายแท้ๆ เสียอีก

หลังเคลียร์บิลเสร็จ ทั้งสองก็ลงบันไดเลื่อนไปยังชั้นที่มีห้องเสื้อที่อลิษาหมายตาไว้ทันที

เมื่อก้าวเท้าเหยียบเข้าไปในร้าน พนักงานสาวคนหนึ่งรีบกุลีกุจอมาต้อนรับและสอบถามความต้องการของลูกค้า ก่อนนำหล่อนไปยังราวแขวนเสื้อที่ต้องการ อลิษาเลือกชุดตามขนาดของตนได้สามชุด

“ลองแบบนี้ด้วยสิคะ” กันทิมาเอ่ยขึ้น พลางชี้ไปยังเสื้อที่แขวนอยู่ราวใกล้ๆ เป็นแบบเสื้อระบายลูกไม้สีชมพูอ่อน แขนยาวที่ดูน่ารักไม่น้อย

หล่อนมองตาม ก่อนเลือกเสื้อขนาดของตัวเอง แล้วหันไปถามพนักงานว่า

“ห้องลองเสื้ออยู่ตรงไหนคะ?”

เธอคนนั้นผายมือไปทางด้านหลัง ที่มีห้องสี่เหลี่ยมตั้งเรียงอยู่สี่ห้องสำหรับลูกค้า

“ทางนี้ค่ะ”

“ไปด้วยกันหน่อยสิคะพี่มา” ร่างบางหันไปชวนคนอายุมากกว่าที่เดินตามไปแต่โดยดี

“ค่ะ”

กันทิมาพอเดาได้ว่า การที่เธอต้องไปไหนมาไหนกับสาวน้อยผู้นี้ ไม่ใช่แค่ไปเป็นเพื่อนธรรมดา หากแต่ไปเป็นไม้กันหมา หรือถ้าพูดให้ฟังสุภาพหน่อยก็คือเป็นองครักษ์กลายๆ

อลิษาไม่ได้เข้มแข็งหรือเก่งกาจแบบแองเจิล นั่นคือสิ่งที่เธอรู้ดี และเชื่อว่าอีกไม่นาน หล่อนคงต้องมีบอดี้การ์ดเดินตามเป็นพรวน คิดแล้วก็ชวนอึดอัดแทนไม่น้อย

บางทีการเกิดเป็นลูกเศรษฐีก็มีกรรมมากเอาการ เพียงแต่เป็นชะตากรรมคนละแบบกับสามัญชนเท่านั้น ซึ่งกันทิมาบอกไม่ได้ว่าแบบไหนดีกว่ากัน เพราะทุกอย่างในโลกนี้ไม่มีอะไรสมบูรณ์แบบ คนในอยากออก คนนอกอยากเข้า

แต่สาวร่างสูงชอบการเป็นคนธรรมดามากกว่า ส่วนคนอื่นจะคิดอย่างไร...ไม่อาจทราบได้

“เดี๋ยวอลิษาจะลองทีละชุด พี่มาช่วยดูให้ทีว่าเหมาะหรือเปล่านะคะ?” ร้องขอเสียงอ่อนหวาน

“พี่เชื่อว่า น่าจะสวยทุกชุดนะคะ” หมอสาวพูดเสียงเบา แทบไม่ต่างจากกระซิบ ดังพอให้หล่อนได้ยินเพียงคนเดียว

ร่างบางที่ก้าวขาอยู่หยุดกึก ปรายตามองอีกคนแวบหนึ่ง เผลอเม้มริมฝีปากจนเกือบจะห้อเลือด จ้องหน้าคนพูดเหมือนจะค้นหาอะไรบางอย่างที่ซ่อนอยู่ในคำพูดเหล่านั้น

...คำพูดนั้นดังก้องในหัวซ้ำไปมาหลายหน ทำให้ก้อนเนื้อให้อกเต้นผิดจังหวะ โลหิตสูบฉีดทั่วร่างแรงขึ้น ทั้งที่คำชมคล้ายๆ แบบนี้ หญิงสาวเคยได้ยินมานับครั้งไม่ถ้วน

'นี่มันอะไรกัน?'

อลิษาสับสนงุนงงกับความรู้สึกของตัวเอง

กันทิมาหันไปมองใบหน้างดงามอย่างสงสัย โน้มหน้าเข้าไปใกล้และถามไถ่อย่างเป็นห่วง

“มีอะไรเหรอคะเจ้าหญิง?”

หล่อนสะดุ้ง กระพริบตาถี่ๆ หลายครั้ง ก่อนปฏิเสธพัลวัน

“เปล่าค่ะ”

สาวน้อยก้าวเข้าไปยังห้องลองเสื้อทันที ก่อนปิดประตูล็อค พ่นลมหายใจออกมาอย่างแรงเหมือนอยู่ตามลำพัง

'ฉันกินมากไปหรือเปล่า? หรือท้องจะอืด?'

นึกถามตัวเองอย่างสงสัย

แต่เมื่อผ่านไปเป็นนาทียังหาคำตอบไม่ได้ ก็ไล่ความฟุ้งซ่านออกจากสมอง เริ่มถอดเสื้อแล้วหยิบชุดแรกมาเปลี่ยน หูพลันแว่วได้ยินบทสนทนาที่ดังมาจากนอกห้อง จึงเงี่ยหูฟังไปด้วย

“อ้าว! พี่มา สวัสดีค่ะ มาซื้อชุดเหรอคะ?” เสียงผู้หญิงคนหนึ่งเอ่ยทักหมอสาวที่ยืนมองชุดสวยๆ ที่แขวนยังราวที่เรียงยาวเป็นตับ

กันทิมาเงยหน้ามองคนเรียก ก่อนยกมือรับไหว้ เธอรู้ว่าผู้หญิงผมยาวคนนี้เป็นเจ้าของร้าน แต่จำชื่อไม่ได้

“อ๋อ! มาเป็นเพื่อนน้องค่ะ กำลังลองชุดอยู่”

“น้องเยอะจังนะคะ” เจ้าของร้านพูดแซวทีเล่นทีจริง ด้วยจำได้ว่า อีกฝ่ายชอบตอบแบบเดียวกันนี้ แต่คนที่มาด้วยไม่เคยซ้ำหน้ากันเลย

กันทิมาหัวเราะเจื่อนๆ ไม่ตอบอะไร

'มาจับผิดอะไรกันล่ะเนี่ย'

'ป๊อบปูล่าเสียจริง...คนอะไร'

คุณหนูของเครือไดมอนด์กรุ๊ปนึกในใจ ไม่สบอารมณ์นักกับบทสนทนาที่แว่วมาเข้าหู

“เลือกตามสบายเลยนะคะพี่มา อยากให้อ้อยช่วยไหมคะ?”

“ไม่เป็นไรค่ะ” สาวร่างสูงรีบปฏิเสธ

“ถ้าเป็นพี่มา อ้อยจะลดให้เป็นพิเศษนะคะ” เธอคนนั้นกล่าวเสียงใสหวานเซ็กซี่ชวนฟัง ขยับตัวเข้าไปใกล้หมอสาวมากจนร่างบางส่วนไปแนบชิดกับท่อนแขนของอีกฝ่าย

'อะไรอีกล่ะเนี่ย!'

กันทิมานึกระแวงพฤติกรรมไม่ชอบมาพากลของเจ้าของร้าน แต่ก่อนที่อ้อยจะทันทำอะไรไปมากกว่านั้น

คลิก!

เสียงประตูห้องเปลี่ยนชุดเปิดออก

'เสียเส้นจริงๆ'

เจ้าของร้านเม้มริมฝีปาก รีบผละออกห่างสาวร่างสูง

กันทิมาหันขวับมาเต็มตัว แล้วก็ต้องชะงักค้าง ใจเต้นแรงแบบไม่มีเหตุผล หลังเห็นสาวน้อยใส่ชุดที่เธอเป็นคนเลือกให้เมื่อสักครู่

'อา...ใส่ได้เหมาะมาก'

อลิษาเอียงคอมองคนตรงหน้า พร้อมหมุนตัวให้ดูหนึ่งรอบ ก่อนถามความเห็น

“เป็นไงบ้างคะชุดนี้?”

“อืม พี่ให้ผ่านค่ะสวยมาก” สาวร่างสูงพยายามพูดเสียงนิ่งๆ เก็บซ่อนความรู้สึกแปลกๆ ที่เกิดขึ้นไว้ได้อย่างมิดชิด

“อ้อยขอตัวไปดูลูกค้าทางโน่นก่อนค่ะ” เจ้าของร้านกล่าวอย่างนอบน้อม หลังชำเลืองมองอลิษาแวบหนึ่ง และเข้าใจว่าเป็นน้องสาวของสาวร่างสูงจริงๆ

“ค่ะ” สัตวแพทย์สาวรับคำ

แล้วเจ้าของร้านก็เดินอ้อยอิ่งไปดูลูกค้ารายอื่น

“ลองชุดต่อไปเลยค่ะ” กันทิมาบอกกับสาวน้อย

หล่อนยิ้มกว้าง ก่อนผลุบเข้าไปในห้องลองเสื้ออีกครั้ง เพื่อลองชุดต่อไป

'เพี้ยนไปหรือเปล่ากันทิมา?'

เธอพยายามสื่อสารกับตัวเอง แต่ไม่ทันรู้คำตอบที่ต้องการ อลิษาก็ใส่ชุดที่สองออกมาโชว์ เป็นเสื้อเชิ้ตแขนยาวเข้ารูปแบบผู้หญิง กันทิมามองหล่อนด้วยความรู้สึกป่วนปั่นที่เพิ่มสูงขึ้นตามลำดับ

“ดีค่ะ” หมอสาวตอบแค่สั้นๆ

แต่เพียงพอที่จะทำให้คนฟังอมยิ้มอย่างมีความสุข แล้วเข้าไปเปลี่ยนชุดต่อ

กันทิมาเริ่มมึนงงกับตัวเอง ที่มีปฏิกิริยาต่างไปจากเดิมยามมองสาวน้อยคนนี้

...ผู้หญิงที่เธอเห็นตั้งแต่แบเบาะ

...ผู้หญิงที่เธอทำหน้าที่เป็นพี่เลี้ยงมาเกือบเท่าอายุของอีกฝ่าย

...ผู้หญิงที่เธอมองเป็นน้องสาวมาตลอด

ขณะกำลังวุ่นวายใจ ทะเลาะกับตัวเองอยู่นั้น

“พี่มาคะ ช่วยเข้ามาทีได้ไหมคะ?” ร่างบางตะโกนขอความช่วย เหลือออกมา

“มีอะไรเหรอ?” เธอย้อนถาม เมื่อเดินไปหยุดอยู่หน้าประตู

“อลิษารูดซิปไม่ได้ค่ะ” เสียงของหล่อนตอบออกมา

“เปิดประตูสิคะ”

เธอก้าวเข้าไปในห้องนั้นอย่างเร็ว ก่อนปิดประตูลง ห้องเสื้อนั้นเป็นห้องสี่เหลี่ยมขนาดกว้างยาวพอสมควร ชนิดมีสี่ห้าคนยืนอยู่ได้อย่างสบาย มีกระจกเงาแผ่นใหญ่ติดสามด้านยกเว้นตรงประตู

“ตรงไหนเหรอ?” กันทิมาถาม

“นี่ค่ะ”

เธอต้องชะงักเมื่ออีกคนหันหลังมาให้ ซิปรูดขึ้นได้เพียงครึ่งเดียว เผยให้เห็นแผ่นหลังขาวเนียน ชวนสัมผัสลูบไล้เป็นอย่างยิ่ง ลำคอของหมอสาวแห้งผาก เหงื่อซึมหน้าผาก อุณหภูมิในกายสูงขึ้นกะทันหัน

'ผิวสวยชะมัด'

ความคิดแรกวูบเข้ามาในสมอง

“ช่วยรูดซิปให้ทีสิคะ” อลิษาบอกความต้องการอีกครั้ง โดยมองอีกฝ่ายผ่านกระจกเงาตรงหน้า

“เอ่อ...ค่ะ”

สาวร่างสูงมือไม้สั่นเทา เงอะงะราวกับไม่เคยทำแบบนี้กับใครมาก่อน เธอค่อยๆ รูดซิปขึ้นอย่างระมัดระวัง แต่ปลายนิ้วเจ้ากรรมก็ยังพลั้งพลาดไปสัมผัสโดนเนื้อสาวเจ้าเข้าจนได้ กันทิมาชะงักมือเมื่อรู้สึกเหมือนมีประกายไฟฟ้าหลายร้อยโวลต์แล่นผ่านร่างไปชั่วขณะ พยายามข่มสติแล้วรูดซิปนั้นจนเสร็จ

“เรียบร้อยแล้ว” พึมพำตอบ

“ขอบคุณค่ะ” ร่างบางหมุนตัวมองกระจกเงาไปมา เพื่อสำรวจความเรียบร้อยอีกครั้ง ก่อนหันไปถามคนที่อายุมากกว่า “คิดว่าชุดนี้เป็นยังไงบ้างคะ?”

“สวยค่ะ” หมอสาวพยักหน้างึกๆ เห็นด้วย ในเวลานี้สมองแทบไม่มีความคิดอะไรนอกจากสาวน้อยตรงหน้าแต่งอะไรก็สวยไปหมด

หล่อนยิ้มหวาน ก่อนทำหน้ายุ่งออกมา

“แล้วจะทำไงดีล่ะเนี่ย? งบตั้งไว้แค่สามชุดเอง” สาวน้อยพึมพำเหมือนปรึกษากับตัวเอง หล่อนเป็นพวกชอบวางแผน และมีระเบียบวินัยในทุกเรื่อง โดยเฉพาะเรื่องการบริหารเงิน

'งกจริงๆ ลูกเศรษฐีคนนี้ งกยิ่งกว่าฟ้าเสียอีก'

กันทิมาอมยิ้มกับนิสัยดีๆ ของคุณหนูแห่งไดมอนด์กรุ๊ป ที่รู้จักค่าของเงินอย่างที่สุด แต่ก็อดที่จะตามใจไม่ได้

“พี่ให้ยืมแล้วกัน ไม่คิดดอกเบี้ยด้วย ดีไหมคะ?”

หล่อนกลอกตาคิดสะระตะ ก่อนตอบออกมา

“ดีค่ะ ไว้สิ้นเดือนอลิษาใช้ให้นะคะ”

“ยินดีค่ะ” สาวร่างสูงพูดล้อๆ

อลิษาแยกเขี้ยวให้คนช่างยั่ว

“รูดซิปลงค่ะ จะได้ไปจ่ายตังค์ แล้วกลับบ้านกัน”

หมอสาวกลืนน้ำลายลงลำคออย่างยากเย็น ใจเต้นระทึก ก่อนยื่นมือเรียวไปรูดซิปตรงหน้าอีกรอบ ยิ่งเห็นผิวเนียนมากขึ้นเท่าไหร่ ความตื่นเต้นยิ่งทวีมากตาม จนกลัวว่าหัวใจจะวายเลยด้วยซ้ำ

'ตื่นเต้นอะไรนักหนากันทิมา?'

ถามตัวเองอย่างไม่เข้าใจ

และเมื่อรูดซิปลงจนสุด กันทิมาแทบอยากเผ่นออกจากตรงนั้น หากแต่ไม่ทันการ เธอแทบตัวแข็งเป็นหินเหมือนถูกสาป ยามเห็นสาวน้อยถอดเสื้อออกจากตัว เผยให้เห็นร่างท่อนบน ที่สวมใส่เพียงบราเซียสีขาวซึ่งมีลูกไม้เล็กน้อยเพียงชิ้นเดียว

'มะ แม่เจ้า...'

สาวร่างสูงอุทานในใจ ยามสายตาจับจ้องผ่านกระจกสะท้อนไปยังส่วนนูนขนาดพอดีอุ้งมือของอีกฝ่าย

หลายวินาทีต่อมาเธอรีบหลับตาสนิทลง และข่มอารมณ์ร้อนรุ่มที่ถูกปลุกขึ้น โดยที่เจ้าหล่อนไม่รู้เรื่องรู้ราวเลยสักนิด

'นั่นน้องนะกันทิมา!'

เตือนตัวเองซ้ำไปมาอยู่หลายรอบ

ร่างบางไม่ได้รู้ตัวเลยสักนิดว่า หล่อนได้ทรมานหัวจิตหัวใจของสัตวแพทย์สาวขนาดไหน พอใส่เสื้อตัวเดิมเสร็จก็หันไปเรียกอีกฝ่ายที่ยืนหลับตาอยู่

“ไปค่ะเสร็จแล้ว” หล่อนชวน ก่อนเอ่ยถามต่อ “พี่มาเป็นอะไรหรือเปล่าคะ ทำไมหน้าแดงจัง?”

หมอสาวเผยอเปลือกตาขึ้นมองคนถาม ก่อนส่ายหน้าไปมา แล้วเปิดประตูผลุนผลันออกไปโดยเร็ว ก่อนที่เธอจะเป็นลมล้มพับอยู่ในห้องลองเสื้อนั้น

'จะให้พูดได้อย่างไรกัน จะให้บอกว่าพี่หน้าแดง เพราะเห็นเราโป๊งั้นเหรอ...บ้าชะมัด!'

อลิษาทำหน้าสับสนไม่เข้าใจ ก่อนคว้าชุดทั้งหมดออกมา เพื่อชำระเงินที่แคชเชียร์

“ทั้งหมดหมื่นห้าพันบาทค่ะ” อ้อยบอกกับลูกค้า

กันทิมารูดบัตรสีทองอีกครั้งอย่างไม่ลังเล

เมื่อทุกอย่างเรียบร้อย เจ้าของร้านคนสวยส่งยิ้มให้ลูกค้าประจำ พลางส่งถุงบรรจุเสื้อผ้าให้อลิษา

“ขอบคุณค่ะพี่มา ไว้ว่างๆ แวะมาใช้บริการร้านของเราอีกนะคะ” อ้อยเอ่ยเชิญชวนเสียงหวานกว่าปกติ พร้อมหลิ่วตาให้สาวร่างสูง

“เอ่อ ค่ะ”

หมอสาวยิ้มเจื่อนๆ เข้าใจความนัยที่อีกคนส่งมา แต่เธอไม่คิดจะสานต่อความสัมพันธ์ด้วย ได้แต่นึกบ่นในใจ

'อะไรกันนักหนา?'

อลิษาแอบเห็นสองคนสบสายตากัน ริมฝีปากบางเม้มเข้าหากันเล็กน้อย แต่ทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้

แล้วทั้งคู่ก็ออกจากร้านเสื้อนั้นเพื่อกลับบ้าน

กันทิมาจอดรถเทียบทางเข้าประตูของบ้านหลังใหญ่ เธอไม่คิดจะเข้าไปทักทายเจ้าของบ้านเวลานี้...อีกสิบนาทีสามทุ่ม

“ขอบคุณนะคะพี่มา ที่ไปเป็นเพื่อนอลิษาวันนี้” สาวน้อยกล่าวออกมาอย่างซาบซึ้ง

“นานๆ ไปทีไม่เป็นไรค่ะ ให้ไปบ่อยๆ ก็ไม่ไหวเหมือนกัน” หมอสาวตอบแบบทีเล่นทีจริง

'แต่ไปกับสาวอื่นได้ล่ะสิ'

คนฟังอดที่จะประชดอีกฝ่ายในใจไม่ได้ หล่อนเอื้อมมือเปิดประตูเพื่อลงจากรถ หลังหิ้วสมบัติทุกชิ้นเอาไว้

“ราตรีสวัสดิ์ค่ะเจ้าหญิง” กันทิมาพูดเหมือนทุกครั้ง

ทันทีที่สาวร่างสูงพูดจบ แก้มเนียนของเธอก็ถูกอีกฝ่ายโน้มไปหอมเบาๆ หนึ่งครั้ง

“กู๊ดไนท์ค่ะพี่มา”

หล่อนก้าวลงจากรถไป พร้อมกับข้าวของทั้งหมด ก่อนปิดประตูแล้วเข้าตัวบ้านไป

หมอสาวนิ่งอึ้งตะลึงงัน หน้าแดงซ่านร้อนผ่าว ยกมือขึ้นกุมแก้มยังตำแหน่งที่ถูกปลายจมูกโด่งสัมผัสเมื่อสักครู่

'ก็แค่จูบขอบคุณจากน้อง...อย่าคิดมากกันทิมา'

สาวร่างสูงสะบัดความฟุ้งซ่านออกจากสมอง เคลื่อนรถออกไปจากเขตบ้านหลังใหญ่ เพื่อกลับยังบ้านของตน

เพ้อ
อนงค์งามงดดั่งกุหลาบแย้ม
หน้าแฉล้มสดใสชวนใจฝัน
พี่ตะลึงพรึงเพริดเพ้อรำพัน
หัวใจสั่นร้อนเร่าอยากแอบอิง.

OoXoO

E-book โหลดได้จาก MEB แล้วนะคะ ลิงค์อยู่ทางขวามือ ...อ่านแล้วเป็นอย่างไร แวะมาเล่าให้ฟังด้วยนะคะ