|
อ๋องน้อย เจ้าสำราญ - บทที่ ๕๒ เล่ม ๒ (YURI)
๕๒ “จะ เจ้าถอดเสื้อทำไม” เยี่ยหยุนจือถามเสียงดังกว่าปกติ หลังเห็นอ๋องน้อยถอดเสื้อสีเข้มตัวนอกออก เผยให้เห็นชุดยาวสีขาวด้านในอันเป็นผ้าชั้นดีเนื้อบาง หัวใจหญิงสาวเต้นรัวแรงอย่างไม่ตั้งใจ “ข้าจะเข้านอน” มู่หรงเหลียนซิงเงยหน้าขึ้นมองคนถามด้วยสายตาแปลกๆ “ถอดไม่ได้เหรอ” “ปกติเจ้าไม่เห็นต้องถอด” คนหน้าบากหัวเราะเบาๆ “ตอนนี้อยู่จวนแล้ว ข้าไม่ต้องระวังตัวแจแบบนั้น” แต่นี่มันห้องข้า ไม่ใช่ห้องเจ้า สตรีชุดเขียวค้านในใจ ก่อนหาข้ออ้างเถลไถล “งั้นเจ้าก็นอนไปก่อนเลย ข้ายังอยากจะทำยาเพิ่มอีกสักหน่อย” “นี่มันดึกมากแล้วนะฮูหยิน” อ๋องน้อยทักทวง หลังช่วยนางบดยาไปเกือบหนึ่งชั่วยาม ก็ข้ายังไม่อยากนอนนี่ เยี่ยหยุนจือทำหน้าลำบากใจ ราวกับเจอะกับปัญหาหนักหนาสาหัสในชีวิต การอยู่ใกล้อีกฝ่ายยังพอทำเนา แต่การนอนร่วมเตียงกันในเวลาแบบนี้ นับเป็นเรื่องที่ยากจะยับยั้งชั่งใจ หญิงสาวรู้ใจตัวเองดีว่า ตนชมชอบเรียวปากของมู่หรงเหลียนซิงมาก ทุกครั้งที่สัมผัสก็ยากจะต้านทานได้ แอบติดอกติดใจยิ่งโดยเฉพาะยามจูบกัน แต่นางปากหนักไม่คิดยอมรับออกมา เมื่อเห็นอีกฝ่ายนั่งนิ่งไม่ตอบ มู่หรงเหลียนซิงจึงก้าวมาสวมโอบกอดไหล่สตรีชุดเขียวจากด้านหลัง “เจ้าไม่ง่วงหรือ” กระซิบถามข้างหูเบาๆ จรดปลายจมูกโด่งยังใบหูของนาง ชื่นชอบกลิ่นหอมบางอย่างที่ล่องลอยมาจากเรือนร่างของนาง เป็นกลิ่นที่หอมเย็นชวนให้สบายใจเมื่ออยู่ใกล้ “ยะ อย่า...” น้ำเสียงของหมอสาวไม่เข้มแข็งเหมือนปกติ เอียงคอหนีสัมผัสของคนด้านหลังที่ทำให้เสียวซ่าน แล้วขู่ออกมา “ถ้าเจ้าทำแบบนี้ ข้าจะไล่เจ้านอนที่ตั่งไม้ข้างนอกแทน” ง่า... พอได้ยินแบบนั้น อ๋องน้อยยอมหยุดโดยดี รู้ว่านางพูดได้ทำได้ ไม่คิดหาเรื่องเดือดร้อนให้ตัวเอง ปล่อยมือแล้วก้าวถอยหลัง “ก็ได้ ข้าเชื่อฟังเจ้า” สตรีชุดเขียวลอบโล่งใจ “ง่วงก็ไปนอนก่อนเลย” “อืม” เยี่ยหยุนจือมองตามแผ่นหลังคนถูกไล่ ที่เดินคอตกไปนอนบนเตียงใหญ่ชิดด้านในอย่างว่าง่าย นางจึงอมยิ้มในหน้า ก่อนลงมือทำยาต่ออีกครึ่งชั่วยาม พอรู้สึกง่วงจึงล้างไม้ล้างมือ เตรียมตัวเข้านอน จริงๆ เจ้าก็ไม่ดื้อเท่าไหร่ นางมองคนเจ้าเล่ห์ที่หลับใหลบนเตียงของตน ก่อนตัดสินใจไม่ถอดเสื้อตัวนอกออก แล้วขึ้นเตียงนอนอย่างแผ่วเบา สอดตัวใต้ผ้าห่มผืนเดียวกัน ก่อนหลับตาลง ฝันดีนะเจ้าตัวป่วน มู่หรงเหลียนซิงแอบมานอนค้างกับเยี่ยหยุนจือทุกคืน แม้จะโดนมารดาตำหนิที่ทำเรื่องผิดประเพณี แต่อ๋องน้อยก็ฟังหูซ้ายทะลุหูขวาไม่โต้เถียง จนหวางเยี่ยนหลีเบื่อจะพูด จึงส่ายหน้าแล้วเงียบไป เหล่าองครักษ์และสาวใช้ในจวนต่างพากันซุบซิบว่า คุณชายของตนนั้นหลงว่าที่ฮูหยินหัวปักหัวปำ อ๋องน้อยได้ยินดังนั้นก็ยอมรับหน้าชื่นตาบาน ผิดกับเยี่ยหยุนจือที่ค้อนปะหลับปะเหลือกอย่างหมั่นไส้ และแล้วเช้าวันสมรสก็มาถึง เจ้าสาวถูกปลุกให้ตื่นตั้งแต่ฟ้ายังมืด ดีที่เมื่อคืนนางไล่ไม่ให้อ๋องน้อยค้างที่เรือนจันทร์กระจ่างมิเช่นนั้นคงปั้นหน้าไม่ถูก หลังแม่สื่อ ช่างแต่งหน้าฝีมือดีหลายคน และสองสาวใช้คนสนิทมาช่วยกันแต่งหน้าแต่งตัวให้เยี่ยหยุนจือออกมาสวยหยาดเยิ้มที่สุด เจ้าสาวยิ้มบาง ปล่อยให้คนเหล่านั้นทำหน้าที่ ผ่านไปเกือบสองชั่วยามทุกอย่างจึงเสร็จสิ้น ก่อนคิดบ่นในใจอย่างเบื่อๆ แต่งตัวแต่งหน้าเจ้าสาวยุ่งยากเหลือเกิน เหนื่อยกว่าปรุงยาเสียอีก “ฮูหยินน้อยท่านงดงามยิ่ง หากคุณชายเห็นต้องตะลึงตาค้างแน่” จื่อยวนสาวใช้หน้าแฉล้มเอ่ยชมจากหัวใจ ไม่เคยเห็นสตรีใดสวยงดงามปานนางสวรรค์แบบสตรีผู้นี้มาก่อน ...เหล่าสาวงามที่ว่างดงามเย้ายวน ยังสวยสง่ามีราศีไม่ได้ครึ่งของสตรีผู้นี้ คุณชายตาถึงจริงๆ ที่เลือกแม่นางหยุนจือ “ข้าก็คิดเช่นนั้น” แม่สื่อวัยกลางคนพยักหน้าเห็นด้วย นางเคยเห็นสตรีมามาก แต่สตรีแบบเยี่ยหยุนจือเพิ่งได้เห็นเป็นครั้งแรก “งดงามสมกับเป็นฮูหยินน้อยจริงๆ ช่างเหมาะสมกับท่านอ๋องน้อยยิ่งกว่ากิ่งทองใบหยก” นอกจากความงดงามของฮูหยินน้อย สิ่งที่ทำให้แม่สื่อต้องตื่นตาตื่นใจก็คือ เครื่องประดับของเจ้าสาวนั้นหรูหราอลังการแบบที่นางไม่เคยเห็นมาก่อนในชีวิต จำนวนไข่มุกบนเครื่องประดับศีรษะมีจำนวนมากกว่านิ้วมือรวมกัน ยังมีแหวน กำไลทอง และสร้อยคอทองเส้นโต อาภรณ์สีแดงสดของเจ้าสาวเป็นผ้าไหมเนื้อดีที่พลิ้วไหว ยังไม่รวมลายผ้าที่ปักอย่างประณีตด้วยดิ้นสีทองนั่นอีก รองเท้าสีแดงปักลายงดงามมีไข่มุกเม็ดเท่าหัวแม่มือประดับที่ยอดแหลมอีก หากใครบอกว่าอ๋องน้อยมู่หรงฐานะไม่ร่ำรวย นางเถียงขาดใจดิ้น ตอนองค์ชายรัชทายาทแต่งงาน ลือกันว่าชุดเจ้าสาวมีไข่มุกไม่ถึงสิบเม็ด ...เทียบกันไม่ได้เลย ข้าก็คิดเช่นนั้น ท่านสวยสง่ายิ่ง หงซิ่วคิดยอมรับในใจ พลอยยินดีไปกับอ๋องน้อยด้วย “เจ้าสาวแต่งตัวเสร็จหรือยัง” พระชายาอ๋องถามขึ้น หลังก้าวเข้ามาภายในเรือนจันทร์กระจ่าง หวางเยี่ยนหลีในชุดสตรีที่แต่งตัวหรูหราออกงาน บนศีรษะมีเครื่องประดับหลายชิ้นสมฐานะชายาอ๋อง ทำหน้าที่เป็นมารดาให้กับทั้งฝ่ายเจ้าบ่าวเจ้าสาว หลังญาติผู้ใหญ่ฝ่ายหญิงไม่มีใครมาเลยสักคน ไม่รู้ว่าคนตระกูลเยี่ยได้เห็นจดหมายแจ้งหรือยัง หรือไม่คิดมายินดีกับการสมรสครั้งนี้ ...อย่างไรการแต่งงานนี้ก็ยังคงดำเนินต่อไปตามราชโองการของฮ่องเต้ หากใครมาขัดขวางได้เจอดีแน่ “แต่งตัวเสร็จแล้วเจ้าค่ะ” แม่สื่อหันไปตอบอย่างนอบน้อม “ไหนขอข้าดูหน่อย” พระชายาอ๋องเอ่ยขึ้น เยี่ยหยุนจือหันหน้าไป หวางเยี่ยนหลีสำรวจตั้งแต่ศีรษะจรดปลายเท้าที่งดงามยิ่ง จึงพยักหน้า “งดงามทีเดียว” จื่อยวนยกถาดผ้าคลุมสีแดงส่งให้หวางเยี่ยนหลีคลุมหน้าให้เจ้าสาวในฐานะญาติผู้ใหญ่ “เกี้ยวพร้อมแล้ว เจ้าพาขบวนเจ้าสาวอ้อมจวนแล้วเข้าประตูหน้า เสร็จงานแล้วข้าจะตบรางวัลใหญ่ให้เจ้า” หวางเยี่ยนหลีพูดยิ้มกับแม่สื่อ “ขอบพระคุณเจ้าค่ะ” หญิงสูงวัยรับคำอย่างยินดีที่จะได้ทำหน้าที่สำคัญนี้ จากนั้นจื่อยวนกับหงซิ่วช่วยกันประคองเจ้าสาวออกไปขึ้นเกี้ยวข้างเรือนจันทร์กระจ่าง พร้อมทำหน้าที่เป็นสาวใช้ให้กับขบวนเจ้าสาวที่ยาวเหยียด มีผู้ร่วมเดินในขบวนสองร้อยกว่าคน เมื่อทุกอย่างพร้อมขบวนได้เคลื่อนออกประตูข้าง เพื่อเดินวนป่าวประกาศเสียงดังก้องรอบๆ จวนตามประเพณี หวางเยี่ยนหลียกยิ้มอย่างพอใจกับผลงานของตน ถ้าเหลียนซิงได้เห็นหยุนจือ ต้องตะลึงงันแน่ ทางฮูหยินจะเรียบร้อยไหมนะ มู่หรงเหลียนซิงในชุดเจ้าบ่าวสีแดงสด ยืนต้อนรับแขกอยู่ใกล้ประตูหน้าของจวนอย่างกระสับกระส่าย โดยมีจงหลินกับซิงหุนคอยยืนอยู่ใกล้ๆ พร้อมกับบ่าวชายจำนวนหนึ่ง ส่วนพ่อบ้านเฉินอี้นั้นคอยดูแลงานโดยรวม เพื่อให้ทุกอย่างออกมาดีที่สุด เหล่าแขกคุ้นหน้าคุ้นตาทยอยเข้ามาไม่ขาดสาย มีของขวัญติดมือมาด้วย ส่วนใหญ่เคยมีการติดต่อการค้า หรือมีผลประโยชน์ร่วมกัน “ยินดีด้วยท่านอ๋องน้อย” “ขอบคุณ ขอบคุณที่ให้เกียรติมา” อ๋องน้อยประสานมือคารวะ พร้อมมีรอยยิ้มประดับบนหน้า จำหน้าแขกส่วนใหญ่ได้ว่าเป็นขุนนางที่ยศสูงกว่าตน จากนั้นส่งต่อให้คนสนิทเชื้อเชิญแขกเข้าไปด้านในห้องโถงใหญ่ “เชิญตามสบายเลยนะ” “ขอบคุณท่านอ๋องน้อย” ผ่านไปไม่นาน ก็มีเสียงดังขานจากประตูหน้า “องค์ชายสี่เสด็จ” มู่หรงเหลียนซิงยิ้มกว้าง ก้าวมาคารวะญาติผู้พี่ทันที “ขอบคุณท่านพี่ที่มา” “งานสำคัญของเจ้าข้าไม่มาได้อย่างไรกัน” จ้าวจิงเฉิงยิ้มกว้างตบไหล่อีกฝ่ายเบาๆ ก่อนหันไปทางผู้ติดตามด้านหลัง “นี่ของขวัญจากข้ากับท่านแม่ ท่านแม่ไม่สะดวกมา ฝากขอโทษเจ้าด้วย” ถึงจะเป็นพระสนมระดับกุ้ยเฟย คนโปรดของฮ่องเต้ แต่การจะเข้าออกวังหลังไม่ใช่เรื่องจะกระทำได้ตามอำเภอใจ หวางอวี้ฉีจึงค่อนข้างระมัดระวังตัวยิ่ง ไม่อยากให้ถูกคนอื่นเพ่งเล็ง เพราะอาจจะกระทบไปถึงองค์ชายสี่ผู้เป็นลูกชาย แม้ฮ่องเต้จะแต่งตั้งรัชทายาทแล้ว แต่สถานะยังไม่ถือว่ามั่นคงประกอบกับรัชทายาทปราบโจรป่าล้มเหลว พลอยทำให้ขุนนางน้อยใหญ่จำนวนไม่น้อยมีความคิดไปว่า จ้าวหยวนอี้อาจเปลี่ยนความคิดใหม่ แต่จะแต่งตั้งองค์ชายคนใดเป็นรัชทายาทแทนนั้น เป็นเรื่องในอนาคตยากจะคาดเดา ...คลื่นใต้น้ำในราชสำนักจึงกระเพื่อมแรงขึ้นอีกระลอก มู่หรงเหลียนซิงมองหีบใบโตที่ใช้บุรุษสองคนหาบ ก่อนพยักหน้าให้ญาติผู้พี่ “กล่าวหนักไปแล้ว ข้าเข้าใจท่านน้า ไว้ข้าจะพาฮูหยินไปหาท่านน้าในเร็ววัน” “ดียิ่ง” องค์ชายหัวเราะเบาๆ รู้ดีว่ามารดาของตนโปรดปรานญาติผู้น้องคนนี้ไม่น้อย ทั้งยังถูกชะตากับเยี่ยหยุนจือ เจอกันแค่ครั้งเดียวก็เอ่ยชมไม่ขาดปาก ก่อนคลี่ยิ้มร้าย “แต่คืนนี้ข้าไม่ปล่อยให้เจ้าเข้าห้องหอง่ายๆ หรอกนะ ข้าจะมอมเหล้าเจ้า” ง่า...ท่านจะมาแกล้งข้าทำไมกัน เจ้าบ่าวสลายยิ้มลงแทบจะทันที “ท่านพี่ของข้าคงไม่ใจร้ายหรอกมั้ง” “ปกติข้าไม่ใจร้าย แต่นานๆ ทีข้าจะได้เอาคืนเจ้า ข้าจะพลาดได้อย่างไรกัน” เวร! อ๋องน้อยแอบสบถในใจ ก่อนฝืนยิ้มแหยออกมา เจ้าบ่าวยืนตะลึงตาค้าง หลังเห็นเจ้าสาวแสนสวยถูกจูงเข้าประตูจวน แม้อีกฝ่ายจะยังคลุมหน้าด้วยผ้าแดง แต่อ๋องน้อยจ้องผ่านผ้าบางตาไม่กระพริบ จนกระทั่งถูกคนสนิทเตือนให้เข้าไปคำนับฟ้าดินในห้องโถงจึงรู้สึกตัว เจ้าสวยมากๆ สวยเกินไปแล้ว เจ้าบ่าวครวญครางในใจ “หนึ่ง คำนับฟ้าดิน” “สอง คำนับพ่อแม่” “สาม คำนับกันและกัน” พิธีการจัดอย่างรวบรัดเรียบง่าย เหล่าแขกที่ได้เห็นอาภรณ์และเครื่องประดับของเจ้าสาวล้วนแล้วแต่ตื่นตาตื่นใจ ทั้งยังเครื่องลายครามที่ตั้งอยู่รอบบริเวณจวน บ่งบอกถึงความร่ำรวยของอ๋องน้อยมิได้เป็นแค่เปลือก “ขอให้พวกเจ้ารักกัน ซื่อสัตย์ต่อกัน ดูแลกันและกันจนแก่เฒ่า” หวางเยี่ยนหลีอวยพรสั้นๆ หลังรับน้ำชาจากลูกสะใภ้ “ขอบคุณท่านแม่” ทั้งสองกล่าวพร้อมๆ กัน หลังเสร็จพิธีก็จะส่งเจ้าสาวไปรอที่ห้องหอ ซึ่งก็คือห้องนอนของอ๋องน้อย “ถ้าหิวเจ้าก็ทานก่อน ไม่ต้องรอข้านะฮูหยิน” เจ้าบ่าวกระซิบกับเจ้าสาวของตนอย่างเป็นห่วง ไม่อยากให้หิ้วท้องรอตน “อืม” หลังเจ้าสาวถูกประคองออกไปจากห้องโถง แขกของเจ้าบ่าวก็เริ่มรังแกอ๋องน้อย ด้วยการดาหน้านำเหล้ามาคารวะ “จอกนี้เพื่อแสดงความยินดีกับท่านอ๋องน้อย” เจ้าเมืองฉางอัน ฟางเจียหลุนเริ่มเป็นคนแรก “ยินดีที่ท่านอ๋องน้อยมีฮูหยินน้อยที่งดงามสุดๆ” นายกองหลิวตามมาติดๆ “ขอให้ท่านอ๋องน้อยมีความสุขมากๆ” ไป่ตงหัว หัวหน้าผู้คุ้มกันภัยชูแก้วขึ้น หลังกระดกเหล้ากับเหล่าแขกในงานด้วยสีหน้าปั้นยาก มองไปทางมารดาเพื่อขอความช่วยเหลือ แต่อีกฝ่ายทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้ หันไปสนทนากับขุนนางที่รู้จักกัน ส่วนองค์ชายสี่พยักเพยิดให้เพื่อนขุนนางมาชักชวนเจ้าบ่าวดื่มไม่ขาดสาย แถมยังมีเหล่าองครักษ์ในจวนเป็นพวกคอทองแดงที่มาสมทบ เหมือนเจตนาจะมอมเหล้าเจ้าบ่าว เป็นหยอกล้อตามประเพณีไม่ให้ไปห้องหอง่ายนัก กระทั่งเฉียนซูเหิงยกจอกเหล้ามาหาเจ้าบ่าว “คารวะท่านพี่เขย ข้าเรียกท่านแบบนี้ได้ใช่หรือไม่” บุรุษหนุ่มถามอย่างลังเล อ๋องน้อยยิ้มให้กับศิษย์น้องของเยี่ยหยุนจืออย่างเอ็นดู “เจ้าควรเรียกข้าเช่นนั้น” เฉียนซูเหิงยิ้มกว้าง ชูจอกเหล้า “ยินดีกับท่านพี่เขย หมดจอก” “อา หมดจอก” “ท่านอ๋องน้อยดื่มกับข้าสักหน่อย” สหายอีกคนมาชวนเจ้าบ่าวดื่มต่อทันที “ได้ๆ” อ๋องน้อยได้แต่ตอบเช่นนั้น “หมดจอก” “อืม หมดจอก” มู่หรงเหลียนซิงพูดเช่นนั้นไม่รู้กี่รอบ ได้แต่ครวญครางในใจ หลังโดนกลั่นแกล้งชวนดื่มสุรามาเกือบสองชั่วยาม พวกเจ้าแกล้งข้า...มารดามันเถอะ! OoXoO ส่วนตอนต่อไปน่าจะเดาได้ว่าเหลียนซิงจะทำอะไร ไปโหลดซื้อได้ค่ะ "อ๋องน้อยเจ้าสำราญ เล่ม 2" มีขายที่ MEB นะคะ ไรท์จะอัพจบแค่ตรงนี้ ให้ค้างกันเล่น อิอิ ตอนนี้ไรท์กำลังร่างเรื่องใหม่อยู่ เป็นเรื่องจีน ต่อเนื่องจากเรื่องอ๋องน้อยฯ ค่ะ กว่าจะอัพคงอีกหลายเดือน อดใจรอกันก่อนนะคะ ส่วนจะเป็นคู่ไหน...ยังไม่บอกค่ะ 5555 ถ้าชอบผลงานของไรท์ก็อุดหนุนกันได้ อุดหนุนแล้วอย่าลืมให้เรตติ้ง เป็นกำลังใจให้ไรท์ด้วยนะคะ ติดตามความคืบหน้านิยาย หรือข่าวคราวของไรท์ได้ที่ เพจ 'นิ้วนาง' ส่วนใหญ่ไรท์จะเขียนแปะไว้ที่นั่นค่ะ พบกันใหม่เรื่องหน้า รักษาสุขภาพกันด้วยนะคะ นาง ^^ OoXoO
| Create Date : 06 สิงหาคม 2565 |
|
0 comments |
| Last Update : 6 สิงหาคม 2565 14:42:22 น. |
| Counter : 825 Pageviews. |
|
 |
|
ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed
ผู้ติดตามบล็อก : 7 คน [
