อ๋องน้อยเจ้าสำราญ ๒ (YURI) - บทที่ ๕๑ เล่ม ๒

๕๑

ชายาอ๋องเพิ่งไปคุยกับผู้อาวุโสของสองสำนักใหญ่ที่คุมลูกศิษย์มาร่วมการประลอง พบว่าศิษย์สองสำนักบาดเจ็บสำนักละสี่ห้าคน กว่าจะคุยกันรู้เรื่องสิ้นเปลืองพลังไปไม่น้อย

ผู้อาวุโสของหอสรรพยุทธ์ยอมเข้าใจง่ายๆ ด้วยรู้จักมักคุ้นกันมาก่อน แต่ชายอาวุโสของพรรคอัคคีกลับตำหนินาง หาว่าไม่รับรองแขกให้ดี

หวางเยี่ยนหลีถึงกับคิ้วกระตุก พยายามควบคุมอารมณ์เต็มที่ที่จะไม่ตอบโต้ ก่อนบอกสถานการณ์อีกสำนักที่ขอถอนตัว ส่วนนิกายอี้เซียนยังไร้ข่าวคราว รวมถึงเหตุร้ายที่เกิดในสำนักตระกูลหวางด้วย ผู้อาวุโสของพรรคอัคคีจึงใจเย็นลง แต่กระนั้นก็ยังมีคำถามตามมาเป็นชุด

“ตอนนี้เหลือแค่สามสำนักที่เข้าประลองได้ ศิษย์ของข้ากับศิษย์ของหอสรรพยุทธ์เจ็บไปหลายคน ส่วนนิกายอี้เซียนยังไม่แน่ว่าจะร่วมหรือไม่ร่วม...แบบนี้มิเท่ากับว่า สำนักตระกูลหวางกำชัยชนะเอาไว้แล้วหรือ” ปิงซีห่าวพูดเหมือนหาเรื่อง

...ความหมายของเขาที่แฝงมาก็คือ สำนักตระกูลหวางอาจเป็นคนร้ายที่อยู่เบื้องหลังทำร้ายสี่สำนักใหญ่ก็ได้

ปากหรือนั่น แก่เสียเปล่า จิตใจต่ำเตี้ย!

เจ้าสำนักหวางหรี่ตาลงเล็กน้อย หากไม่ติดว่าอีกฝ่ายเป็นแขกนางคงเอากำปั้นกระแทกหน้าสักหลายที ให้ระมัดระวังวาจาเอาไว้บ้าง การพูดจาใส่ร้ายเช่นนี้ บ่งบอกถึงคนพูดว่ามีระดับสติปัญญาและจิตใจว่าคับแคบตื้นเขินขนาดไหน

แม้หวางเยี่ยนหลีจะอายุน้อยกว่าทั้งคู่ แต่ฐานะของนางถือว่าสูงส่งกว่า หลังบุรุษปากมากผู้นั้นเป็นแค่ผู้อาวุโสของพรรคอัคคี

หากวัดกันด้วยวรยุทธ์ นางเหนือกว่าทั้งคู่อย่างน้อยหนึ่งขั้น เจ้าสำนักหญิงไม่คิดจะต่อยตี ถึงได้ชัยชนะก็หาได้ภาคภูมิใจไม่ จะกลายเป็นข่มขู่ข่มเหงไปเปล่าๆ

“ข้ากำลังจะเสนอให้เลื่อนประลองออกไป สักเดือนหน้าหรือสองเดือนเพื่อความยุติธรรม แต่หากเจ้ามองข้าในแง่ร้ายขนาดนั้น ข้าก็ไม่มีอะไรจะพูดอีก” น้ำเสียงของนางเย็นเยียบยิ่งกว่าหิมะหน้าหนาว กวาดตามองคู่สนทนาสลับไปมา

เวร!

ชายอาวุโสวัยหกสิบกว่าหน้าเจื่อนไป ส่งสายตาไปหาผู้อาวุโสของหอสรรพยุทธ์เพื่อให้พูดอะไรบางอย่าง

เจ้าทำให้นางโมโห หาเรื่องใส่ตัวเองชัดๆ

บุรุษระดับผู้อาวุโสอีกคนคิดรำคาญกับความวู่วาม ปากไร้หูรูดของสหายสูงวัย แต่ทำเป็นเมินเฉยไม่ได้ ด้วยนี่เป็นภารกิจสำคัญที่มีผลต่อหน้าตาสำนักของตน ขืนประลองตอนนี้มีแต่แพ้กับแพ้ หากเลื่อนออกไปสักเดือน นับเป็นสิ่งที่ดีกับตนและสำนักอื่น

...ไม่ยอมรับก็งี่เง่าเกินไปแล้ว

“เจ้าสำนักหวางเห็นแก่ข้าเถอะ ใจเย็นลงสักหน่อย” จงหนิงจินผู้อาวุโสของหอสรรพยุทธ์พูดเสียงทุ้มนุ่มชวนฟัง เขาเคยแลกเปลี่ยนวรยุทธ์ของหวางเยี่ยนหลีหลายครั้ง จึงนับเป็นสหายได้ “ข้ารู้ว่าท่านเป็นคนจิตใจกว้างขวางยิ่ง เห็นแก่ส่วนรวมมาก่อนเสมอ ท่านคงไม่โกรธท่านพี่ปิงหรอกนะ”

“นั่นสิ” ปิงซีห่าวรีบพูดผสมโรง ประสานมือก้มหัวต่ำ ไม่กล้าจะกร่างกับนางอีก “เมื่อกี้ข้าพูดจาไม่คิด ขอเจ้าสำนักหวางอย่าได้ถือสาข้าเลย”

เฮอะ! พอได้ประโยชน์ก็ทำมาอ่อนน้อมถ่อมตน...หน้าไหว้หลังหลอก!

หวางเยี่ยนหลีคิดหมั่นไส้ แต่ด้วยมารยาท จึงโบกมือห้าม

*ลิ้งค์ E-book อ๋องน้อยเจ้าสำราญ เล่ม 1

https://www.mebmarket.com/web/index.php?action=BookDetails&data=YToyOntzOjc6InVzZXJfaWQiO3M6NjoiNDkyOTk2IjtzOjc6ImJvb2tfaWQiO3M6NjoiMTk5NzM3Ijt9

*ลิ้งค์ E-book อ๋องน้อยเจ้าสำราญ เล่ม 2

https://www.mebmarket.com/web/index.php?action=BookDetails&data=YToyOntzOjc6InVzZXJfaWQiO3M6NjoiNDkyOTk2IjtzOjc6ImJvb2tfaWQiO3M6NjoiMjAzMTY4Ijt9

Create Date : 24 สิงหาคม 2566		0 comments
Last Update : 24 สิงหาคม 2566 20:07:55 น.
Counter : 672 Pageviews.
Share Tweet